Hij wreef over de kaft van zijn schrift en zuchtte even diep toen hij vaststelde dar er echt een hele hoop stof op beland was doordat hij het zo zelden geopend had. Hij nam een pen en gooide en stak die in de zak van zijn broek. De jongeman liep naar de haak aan de muur en haalde zijn ketting er af. Hij gooide die over zijn nek en voelde het gewicht van de sleutel trekken aan het touw. Het was een bekend gevoel geworden, hij voelde zich vreemd als hij de ketting niet aanhad. Hij was het gewoon om een lichte druk op zijn nek uitgeoefend te voelen. Shia hield het schrift onder zijn arm en wierp nog gauw een blik op de koffer waarin hij zijn viool bijhield voor hij de kamer uit beende en die achter zich sloot. Zodra hij met zijn rug naar de deur stond verdween de lichte glimlach die om zijn lippen gespeeld had doordat hij mensen zag. Ze verpestten zijn humeur iedere dag opnieuw. Gewoon hun idiote, lachende gezichten zien zorgde dat hij wou zuchten. Hij zette zijn neutrale gezicht op en begon zich een weg naar onder te banen, door de groepen mensen heen. Het was altijd druk als de lessen gedaan waren, maar hij begreep niet waarom er nog mensen bleven plakken in de gangen zelfs al waren de lessen al een uur gedaan. De jongen haalde gauw een hand door zijn bruine haren en wreef over zijn gezicht voor hij de deur naar buiten open duwde.

Hij keek naar het gras dat langs zijn schoenen omhoog stak en merkte een mier op die over het stof van zijn schoen heenliep. Het leek misschien alsof hij het mooi vond dat de mier er liep, maar na even gekeken te hebben begon hij gewoon verder te lopen. Shia blies zijn adem uit en vervloekte de warmte van de zomer. Hij zocht meteen de schaduw van een boom op en liet het schrift naast zich neer vallen. Vervolgens legde hij de pen erop, die hij uit zijn broekzak gehaald had, zodat hij die niet zou breken. Hij knipperde langzaam met zijn groenige ogen en keek rond of hij iemand interessant zag. Wat hem oprecht zou verbazen, want tegenwoordig leken er geen interessante mensen meer te bestaan. Iedereen was het zelfde, zelfingenomen, narcistisch en allemaal van plan de minst heilige dingen te doen. Hij schudde licht teleurgesteld zijn hoofd. Op Erd waren er tenminsten og wat leuke mensen. Hij zou maar wat graag een gesprek hebben met zijn moeder, zij was tenminste leuk om mee te praten. Waar zijn vader uithing wist hij niet, maar met hem wou hij toch niet praten. De jongeman deed zijn schrift open op een bladzijde en begon te lezen wat hij opgeschreven had. Hoe erg hij zijn best ook deed, hij kon het niet laten om voor een seconde te glimlachen. Het was wat hij genoteerd had toen hij het gedrag van een jongen bekeek die net te horen gekregen had dat hij terug naar huis mocht van de kostschool. Toen hij besefte dat hij niet naar huis was mogen gaan maar van de kostschool weggestuurd was verdween die glimlach al meteen en kwam zijn gevoelloze gedrag weer boven. Of ja, hij zorgde dat hij er gevoelloos uitzag. Hij tikte stil met de achterkant van de pen op het blad en speurde het grasveld verder af naar iemand die een gesprek waardig was.

OOC: Voor Dice