Het was uit de hand aan het lopen want Alyssa had afstand genomen en was niet veel later opgestaan om vervolgens tegenkver hem in de shuttle te gaan zitten. Goed, dacht hij nors, dan heb ik mijn persoonlijke ruimte terug. Ze zei op een kalme manier dat ze er al niets meer over zou vragen en goedkeurend bromde de kerel wat. Ja, wat een topplan. Als ze nu gewoon eens haar lond even kon houden zodat hij na kon denken. Ze klonk haast net zo kortaf als hem. Goed, hij was niet de enige met een slecht humeur dus. Dit kon nog leuk worden. In stilte staarde hij (nog steeds) naar de grond terwijl hij af en toe lichtjes zijn ogen oprichtte maar het vertikte om Alyssa aan te kijken. Zijn gedachten dwaalden weer af en hoe erg het ook was wat er net gebeurd was, hij vond het zalig dat er even stikte was. Het was hem veel te druk geweest en als Alyssa niet in de kamer had gezeten bij haar thuis had hij Dave vast een klap verkocht. Jammer genoeg was dat hiet gegaan door Aspen en Alyssa. En natuurlijk die flikken buiten het huis. Plots klonk haar stem weer waardoor hij knipperde maar nog steeds niet opkeek. Dat zou toegeven zijn en dat wou hij niet. Hij was niet zwak. 'Get over it' bleef weerklinken in zijn hoofd maar hij duwde het weg. Wat Alyssa zei zorgde dat zijn bloed begon te borrelen. Dat ze zo tegen hel uitvloog maakte hem pisnijdig, al wist hij dat hij net zo grof geweest was. Ze had gelijk. Hij was niet de enige die het moeilijk had. Maar hij vond dat hij het wel het moeilijkst had. Voor hij echter wat kon zeggen ging ze verder over dat stomme tuinhek van zijn tante. En over zijn tante zelf. Nu keek Kailee wel op en hij ging zelfs rechtstaan. Hij balde zijn vuisten en kneep zijn ogen tot spleetjes. Net toen hij zijn mond wou openen zei ze dat hij geen ja-knikker moest zijn. Dat was de druppel. Hij legde een vuist tegen elk van zijn slapen en ging door zijn knieëen. "Hou op!" riep hij kwaad. "Bemoei je niet met mijn tante en met wat ik doe met wiens spullen!" Hij ging weer rechtstaan en merkte op dat hij bleker was geworden door de woede en frustratie. Hij staarde een seconde naar zijn spiegelbeeld en deed toen een pas korter naar Alyssa. "Je hebt geen idee wat ze voor me doet", ging hij verder en zijn stem brak halverwege de zin. Door de woede bewoog hij zijn lippen actiever bij het spreken en zijn lip begin terug te bloeden. "Je denkt dat je weet wie ze is en hoe onze relatie ligt maar dat weet je niet, Alyssa. Helemaal niet!" Ze was er niet bij toen hij zonet tegen zijn tante sprak. "Je weet niet eens wat Aspen zei toen ik haar over Ricky vertelde", grimaste hij. "En je weet jiet hoe serieus ze is als ze mijn moeder Vanessa noemt!" Hij sloeg met zijn vuist tegen de wand van de shuttle en bleef even moeilijk ademend zo staan. Wat probeerde ze? Hem razend maken? Ze was goed bezig. Hij ging voor Alyssa staan en ging door zijn hurken zodat hij haar in de ogen kon kijken. Als ze daar niet in kon zien hoe kwaad en gekweld hij was, dan was ze of niet aan het opletten, of ze was vreselijk slecht met mensenkennis. "Ik ben verdomme geen ja-knikker." Hij ging terug rechstaan en plofte op zijn stoel neer. "Ik kan heel erg goed nee zeggen. Wil je een voorbeeld? Nee, Alyssa, je mag niet in mijn bed slapen vannacht." Hij kneep zijn ogen samen en probeerde reactie uit te vissen. "Nee, Alyssa, ik ga je niet helpen bij de rechtzaak." Hij keek haar een minuut zwijgend aan en zuchtte toen diep. "Ik haat je. Natuurlijk help ik je en natuurlijk mag je blijven slapen", mompelde hij voor hij weer kil ging doen. Natuurlijk haatte hij haar ook niet echt, ze was zijn beste vriendin. "Maar doe niet alsof je me kent. Ik bleef die nacht dat ik je tegenkwam niet enkel op om jou te bewaken. Ik kon niet meer slapen, ja? En ik ben niet mager omdat ik train, maar omdat ik geen hap eten door mijn keel krijg!" Hij sloeg zijn handen voor zijn gezicht en maakte een gefrustreerd geluid. "Wat is je doel, Alyssa? Me gek krijgen, me kwaad krijgen? Dat wil je niet", siste hij. "Ik ben niet meer het lieve, onschuldige Kaileetje van toen. Ik ben ook gegroeid en volwassener geworden." Kailee ging op de grond zitten en gebruikte de stoel op een manier als rugsteun. "Ik ben geen onschuldige puber. Ik ben niet zo'n voorbeeldig persoon zoals jij. Wat mensen over me roddelen is grotendeels ook waar." Hij keek even kwaad weg. "Ja, ik ben een roker. Ja, ik stal al wat. Ja, ik ben die bi-kerel die soms liever jongens ziet dan meisjes. Ja, ik ben geen leuke gesprekspartner en vooral: Ja, ik ben niet bang van problemen oplossen met mijn vuisten." Hij ging weer op zijn stoel zitten. "Wat moet ik met jou? Je maakt me pisnijdig en ik wil niet eens schelden in jou bijzijn." De kerel bleef even stil. "Zodra we op de Academy zijn denk ik dat ik tijd nodig heb voor mezelf om af te reageren." Er was amper een kwartier om dus de reis zou nog wel even duren. "Bedankt, Alyssa", zei hij met een trilling in zijn stem, veroorzaakt door woede en verdriet. "Geweldig van je om me over de lijn heen te duwen." Hij was ovder zijn lijn heen, hij was razend en het zou even duren voor hij kalmeerde. Dat hij geen Raziaan was verbaasde hem soms echt, met zijn gedrag.

Alyssa zag aan de bewegingen van Kailee dat het haar gelukt was. Ze had hem kwaad gekregen, maar ze voelde zich daar geen greintje blijer om. Ze vond het vreselijk voor hem dat ze dit had moeten doen, maar anders kreeg ze nooit wat uit hem. Bij hun eerste ontmoeting op Starshine had hij al veel over zichzelf verteld en hadden ze veel bijgepraat, maar ze had heus wel gemerkt dat hij dingen ook achterhield. Dingen die hij liever voor zichzelf hield. Toch was het misschien niet haar beste idee geweest om hem kwaad te maken in een ruimte waar ze moeilijk uit kon ontsnappen. Ze kon natuurlijk de knop indrukken om die deuren te openen, maar dat zou haar dood worden. En een keuze tussen haar dood of deze uitbarsting van Kailee uitzitten… tja, laten we zeggen dat haar keuze snel gemaakt was. Ze liet hem doen. Ze liet hem tegen haar uitbarsten, maar ze moest eerlijk toegeven dat zijn woorden haar ontzettend veel pijn deden. Ze probeerde hem onafgebroken aan te kijken, maar ze schrok toch toen hij zei dat ze niet in zijn bed mocht slapen en dat hij ook niet mee ging naar die rechtszaak. ‘Dat is jouw keuze,’ probeerde ze zo luchtig mogelijk te zeggen, maar vanbinnen had ze het gevoel dat ze geen lucht meer kreeg. Ze had hem nodig. Ze kon niet zonder hem. En dat ze dat nu pas in een shuttle besefte nadat ze hem ongelooflijk kwaad had gekregen op haar, hielp ook niet bepaald. Ze voelde haar ogen vol water schieten toen hij zei dat hij haar haatte. Ze keek opzij en de tranen begonnen te stromen toen hij verder vertelde. Ze had gekregen wat ze wilde, maar waarom voelde ze zich dan zo miserabel? Oh ja, omdat ze ruzie had met hem en dat eigenlijk helemaal niet wilde. Ze wilde gewoon lol met hem kunnen maken of op zijn minst gewoon een fatsoenlijk en normaal gesprek met hem hebben, maar hoe was dat mogelijk als dat niet ging zonder dat ze hem over het randje duwde? Maar ze had het gevoel dat ze nu op moest letten. Ze knikte rustig toen hij zei wat hij allemaal deed. Dat hij bi was bleef nog het meeste bij haar hangen, hoewel ze niet goed wist waarom. ‘Oké,’ fluisterde ze. ‘Dat klinkt redelijk.’ Ze richtte haar ogen naar de grond en voelde ze weer waterig worden. Het probleem was dat als ze begon te huilen haar neus ook nat werd en dat ze dan één groot snotterend geval werd. Niet echt iets om bij te zitten dus. Ze wreef met de andere kant van haar hand het nat van haar neus weg terwijl ze haar wangen nat voelde worden van de tranen. ‘Kailee,’ sprak ze na zijn waterval van woorden. Op een paar dingen na had ze nog niet veel gezegd. Ze voelde zich echt zo ellendig nu. Ze twijfelde even alvorens op te staan en naar hem toe te lopen, maar deed het toch. Ze keek hem aan met haar betraande ogen en snoof even zachtjes. Jeetje, wat haatte ze deze situatie. Ik haat je galmde de woorden door haar hoofd, maar ze probeerde om er niet aan te denken. ‘Ik…’ Ze haalde diep adem. ‘Ik deed het met opzet. Je kwaad krijgen, bedoel ik.’ Ze wist hoe dom dit over moest komen voor hem en dit was waarschijnlijk niet iets dat hem zou kalmeren. ‘Maar niet voor de reden die je nu denkt. Ik wil je niet kwaad maken om je te kwetsen of om je miserabel te laten voelen. Want als jij je klote voelt, voel ik me ook zo.’ Haar stem sloeg over. Ze wreef haar tranen weg, liet even haar tanden in haar onderlip zinken en keek hem daarna weer aan. ‘Als mensen boos zijn, zeggen ze vaak dingen die hun al langer dwarszitten. Ik wilde te weten komen wat er met je aan de hand was zodat ik je kan helpen, Kai, snap dat dan!’ Ze begon weer te snikken en deed haar best om het in te houden, maar het probleem met haar en huilen was dat haar ademhaling onrustig werd en dat het net leek alsof ze geen adem meer kreeg. Ze haalde diep adem en veegde haar wangen droog, maar de woorden van Kailee bleven in haar hoofd ronddwalen en bleven steken in haar hart veroorzaken. ‘Ik hou van je, Kai,’ mompelde ze. ‘En ik kan het niet verdragen als jij je vreselijk voelt. En als ik het er dan uit moet krijgen door ruzie met je te maken of door je over de lijn te duwen, dan is het maar zo. Ik wil gewoon dat je je goed voelt bij me. Dat is alles.’ Ze pakte zijn handen even vast, maar liet ze daarna los. Snel en behendig boog ze zich naar voren en drukte een kus op zijn wang alvorens zich gauw weg te trekken. Ze wilde hem niet bozer maken dan hij al was. ‘Maar ik begrijp natuurlijk dat je nu pissed off bent op me en dat je tijd nodig hebt om die razernij kwijt te raken. Daarom zal ik vannacht wel alleen slapen.’ Ze voelde haar hart in haar keel zinken bij die woorden en voelde de angst opkomen, maar er was geen andere mogelijkheid. Ze stond op, liep weer naar de andere kant van de shuttle en ging zitten terwijl ze haar hysterische huilbui zo goed mogelijk probeerde te onderdrukken. Wat natuurlijk maar amper lukte. Great.

Alyssa schrok toen hij opnieuw uitviel. Deze keer was het echter best wel positief. Zo te zien wilde hij niet dat ze alleen ging slapen. Dat was logisch, want dat wilde ze zelf ook niet. Ze wilde het liefste tegen hem in slaap vallen. Dat voelde toch het veiligste aan voor haar. Zijn aanwezigheid stelde haar gerust. En dan mocht hij nog zo veel tegen haar uitvallen als ze wilde, maar de dag dat ze zijn aanwezigheid niet meer apprecieerde, zou nog lang op zich moeten wachten. En de dag dat ze zich niet meer veilig bij hem voelde zou ook nog lang op zich moeten wachten, want hij was zowat de enige op Starshine waar ze zichzelf echt veilig bij voelde. Daarom voelde ze zich ook redelijk stom omdat ze ruzie hadden gemaakt. Een ruzie die zij veroorzaakt had, maar hoe had ze er anders voor kunnen zorgen dat hij zou spreken? ‘Net zei je nog dat je me haatte,’ kon ze niet laten om uit te brengen en ze wreef haar wangen gauw weer droog. ‘Mij ook,’ zei ze en ze legde haar hoofd tegen de zijne aan. Ze concentreerde zich op zijn geruststellende geur en voelde haar hard kloppende hart eindelijk wat kalmeren. Een ruzie met Kailee hebben was gewoon eng, maar ze wist dat hij haar nooit pijn zou doen. Fysiek dan toch, want met woorden had hij haar wel gekwetst. Maar dat had zij ook bij hem gedaan, dus daar moest ze hem niet op aankijken. ‘En ik zal proberen om ervoor te zorgen dat ik het de volgende keer op een andere manier uit je krijg. Ik was ook fout, Kai,’ sprak ze zachtjes tegen hem. Ze durfde nog steeds niet goed om hem aan te raken, want ze was bang dat hij haar weer zou afwijzen en dat wilde ze niet. Ze grinnikte toen ze zijn woorden hoorde. ‘Zegt diegene die net gezucht heeft,’ sprak ze plagerig. Ze haalde haar hoofd van zijn schouder af, glimlachte naar hem en stond vervolgens op. Ze sloeg haar armen over elkaar heen terwijl ze naar het raampje van de shuttle liep. Ze zuchtte opgelucht toen ze zag dat de shuttle dadelijk ging landen. Ze wilde zich net omdraaien om dat aan Kailee te melden toen ze een figuur verderop opmerkte. Hij had precies dezelfde gelaatstrekken als Andrew en even beet ze op de binnenkant van haar wangen om haar schreeuw van angst in te houden. Haar hart begon gejaagd te kloppen en ze balde haar handen tot vuisten toen de jongen zich omdraaide, maar het bleek Andrew helemaal niet te zijn. Alyssa keek even naar de grond en voelde zich stom omdat ze zich zo aanstelde. Ze draaide zich om en keek Kailee aan. ‘We gaan l…’ Ze kon haar zin nog niet uitspreken of de shuttle landde al. Met het gevolg dat Alyssa haar evenwicht verloor en naar achteren tuimelde. Recht op Kailee zijn schoot. Ze had het grootste gedeelte van de val kunnen voorkomen door één arm naar achteren te strekken. Deze had contact gemaakt met het bankje en had haar val voor een deel afgeremd, maar ze hoopte dat Kailee nu niet al te veel pijn had. Haastig kwam ze overeind, voelde blosjes op haar wangen komen en gaf een klap op de knop van de deuren om deze te openen. ‘Herinner je eraan om altijd te gaan zitten als een shuttle gaat landen,’ zei ze over haar schouder tegen hem. Normaal gezien zou ze zich doodgelachen hebben om zichzelf, maar nu wilde ze eigenlijk alleen nog maar zo snel mogelijk wegwezen hier. Ze wilde zich omkleden, zich op Kailee’s bed nestelen en gaan slapen. Maar haar grommende maag en haar pijnlijk kloppende arm weerhielden haar ervan. Ze zag een paar nieuwsgierige ogen naar haar arm kijken en naar Kailee’s gezwollen kaak, ging naast hem lopen en greep zijn hand paniekerig vast. ‘Kunnen we ervoor zorgen dat we iets te eten mee naar boven kunnen nemen?’ mompelde ze tegen hem. ‘Ik voel me ongemakkelijk.’

Alyssa voelde zich al iets gekalmeerd door Kailee’s aanwezigheid. De blikken op hun waren echter nog steeds vervelend en het meisje wenste dat ze dat verband niet had om haar arm en dat Kailee’s kaak er niet uitzag alsof deze net was bewerkt met een vuist. Ze vond al die aandacht niet prettig, maar Kailee leek meer dan haar bezig te zijn dan met al die aandacht die aan hun geschonken werd. Het zorgde ervoor dat ze onwillekeurig moest glimlachen. Ze had echt geluk met zo’n vriend als hij. Ze was ook wel vrij opgelucht dat hij instemde met haar plan en dat ze het eten dus op hun kamer kunnen opeten. Correctie: zijn kamer. Jeetje. Voelde ze zich daar nu al thuis of wat? ‘Goed idee,’ zei ze en ze knikte. Ze grinnikte toen hij vroeg of hij haar Alyss mocht noemen. ‘Alleen jij en Jack mogen dat. Bovendien noem ik jou toch ook Kai?’ sprak ze en ze gaf hem een plagerige knipoog. ‘Ja, het komt goed,’ beaamde ze. Nu moest ze nog proberen om het te geloven, maar dat zou wel komen. Deze nacht ging vreselijk zijn. Ze wist dat ze de komende nachten nog vaak geplaagd ging worden door nachtmerries, maar de eerste nacht was altijd het ergste. Het meisje drukte een zachte kus op zijn wang, liet hem los en gaf hem een knikje ten teken dat ze elkaar dadelijk weer zouden zien. Ze sprintte naar de etages toe, rende de trap op en koos ervoor om eerst naar haar kamer te gaan. Ze wilde zich omkleden, want dit jurkje deed haar te veel aan thuis denken. Ze smeet het jurkje ergens ver weg in de kast, pakte een short en een oversized trui en deed deze snel aan. Haar bruine benen kwamen mooi uit onder het spijkershortje en haar witte oversized trui met een mooie print erop kwam ook veel beter uit. Ze sloeg haar haren aan één kant en keek zichzelf aan in de spiegel. Haar ogen waren roodomrand en ze zag er echt gewoon vreselijk uit. Snel haalde ze een kam door haar haren, maar besloot om het opmaken van haar blauwe ogen achterwege te laten. Langzaamaan liep ze, wat spulletjes meenemend voor ’s morgens vroeg, naar Kailee’s etage en zijn kamer toe. Ze opende de deur. Ze zette haar spulletjes bovenop zijn kast neer en ging op het bed zitten. Plotseling hoorde ze gestommel op de trap en hoorde ze iets tegen de deur. Ze schoot overeind, beet op haar onderlip en keek gespannen naar de deur terwijl ze zichzelf tot kalmte probeerde te manen. ‘Kailee?’ bracht ze uit en haar stem sloeg over. In plaats van dat ze naar de deur ging om te kijken wie het was, boog ze zich naar achteren toe en drukte haar rug tegen de muur met een bange blik. Tenzij ze best lang tijd had gespendeerd op haar kamer, kon het toch niet mogelijk zijn dat hij al terug was? ‘Kai!’ bracht ze in paniek uit en haar stem sloeg opnieuw over terwijl haar ogen zich vulden met tranen. Damn it.

De deur ging open en Alyssa slaakte een kleine kreet, maar het bleek Kailee te zijn. Opgelucht haalde ze adem en ze voelde haar spieren weer ontspannen. Opeens schaamde ze zichzelf omdat ze zich zo had aangesteld. Ze wenste dat ze wat kalmer had gereageerd op datgene wat zich buiten had bevonden – wat dus Kailee was geweest – en dat ze niet bijna in huilen was uitgebarsten. Ze kon het verleden echter niet ongedaan maken en dus bleef ze er niet al te lang in hangen. Haar betraande blauwe ogen keken Kailee aan en ze probeerde dapper naar hem te glimlachen. Ze voelde haar hart kort sneller kloppen toen hij haar handen vastpakte, maar weet dat aan het feit dat ze nog altijd dacht dat hij Andrew was. Al was dat onmogelijk om dat te denken omdat ze hem net als Kailee geïdentificeerd had, maar goed. Ze kneep haar ogen dicht bij zijn woorden en knikte kort terwijl hij sprak. ‘Oké,’ fluisterde nadat hij klaar was met praten en haar blauwe ogen fonkelden toen ze hem terug aankeek. Ze voelde de spanning wegzakken en luisterde met een schuin hoofd naar hoe hij aan het eten gekomen was. Ze haalde kort haar wenkbrauw op toen hij zei dat een lief meisje hem had geholpen, maar stelde zichzelf daar niet al te veel vragen bij. Deels omdat ze daar geen zin in had en deels omdat ze dat vervelend vond. De vraag of hij haar leuk vond drong even kort tot haar hoofd op de één of andere vreemde manier, maar toen besefte ze zich dat hij al verliefd was op Ryan. Maar dan nog… Kailee was best aantrekkelijk en dat zou veel meiden op Starshine niet onopgemerkt gebleven zijn. Haar in elk geval niet. Jeetje. Wat dacht ze nu weer? Ze was gewoon in de war. Daar weet ze het maar aan. Ze weet veel dingen aan andere dingen de laatste tijd. ‘Dankjewel Kai,’ sprak ze om haar vreemde gedachten te onderbreken. Ze kwam naar hem toe, sloeg haar armen om zijn nek en begroef haar neus in zijn hals. Zijn geur kalmeerde haar en het lichaamscontact was niet vervelend. Toch wist ze dat ze hem enkel zo aanraakte omdat hij een bekende voor haar was. Hij was haar beste vriend en ze vond het niet eng om hem aan te raken sinds hij diegene was geweest die haar gered had. Ze zou op dit moment echter geen enkele andere jongen willen knuffelen. Dat vond ze nog te eng, maar Kailee kon ze vertrouwen. Het was vreemd om te beseffen dat ze enkele dagen bij hem in bed zou slapen en ze hoopte dat er geen amok over gemaakt werd als de leerkrachten er achter kwamen. Toch was er bijna nooit controle op de slaapzalen en als die er toch was, kon Kailee nog altijd de dekens over haar heen slaan. Mits hij natuurlijk zelf niet sliep. Ze liet hem weer los, liet haar handen even kort op zijn borstkas rusten en haalde diep adem. ‘Je hebt gelijk,’ sprak ze zachtjes. ‘Ik moet gewoon wat kalmeren en dingen wat rustiger bekijken.’ Ze glimlachte naar hem en drukte een dankbare kus op zijn wang. Vervolgens liep ze naar het plateau toe, tilde deze op en legde deze op bed. Ze ging aan de andere kant van het plateau zitten en keek ernaar. Broodjes met verschillende soorten beleg. Het was geen warm eten, maar het was genoeg voor hun tweeën. ‘Hoe krijg je het toch ook voor elkaar,’ glimlachte ze naar hem, maar in haar stem klonk dankbaarheid. Ze wilde echter niet diegene zijn die meteen begon en dus wachtte ze rustig op Kailee. Ze rechtte haar rug en keek uit het raam. Ze zag twee figuren met elkaar spelen en besefte dat het Layla en Duvel waren. Die amuseerden zich vast rot buiten. Ze nam aan dat ze liever buiten sliepen dan in één claustrofobische ruimte waarin ze hun poten toch niet goed kwijt konden. Alyssa besloot om de honden niet op de hoogte te brengen van wat er was gebeurd, want dan zou Duvel haar nooit meer alleen laten met een jongen. ‘Ik hoop dat ik je vannacht niet wakker maak,’ prevelde ze zachtjes terwijl ze op haar lip beet en haar gezicht naar het plateau richtte zodat ze hem niet hoefde aan te kijken.

Een kleine glimlach verscheen om haar lippen toen ze hoorde hoe hij het had gedaan. Ze had niet verwacht dat het hem zou lukken, want meestal waren dat van die strenge dames die je gewoon met een hongergevoel lieten zitten als je te laat was. Alyssa had ze wel eens rond zien lopen met hun strenge gezichten en had zich direct omgekeerd. Het was niet dat ze een schijterd was, maar soms ging ze confrontaties gewoon liever uit de weg. Liever een hongergevoel hebben dan afgesnauwd te worden. Maar Kailee was schijnbaar een jong meisje tegengekomen. Ze liet haar blik even kort naar zijn blauwe kaak glijden en vroeg zich af of het meisje de plateau had gegeven omdat ze zo’n lief karakter had of omwille van het feit dat Kailee er uitzag alsof hij iemand tot moes kon slaan. Bij haar was hij heel anders, maar hij had gebruikelijk een nors gezicht en dat kon wel eens heel intimiderend overkomen. Ze had echter geen zin om dat te vragen, want ze wilde hem niet irriteren met dat soort dingen. ‘Waarom ben jij zo lief? Dat verdien ik helemaal niet,’ zei ze en voor het eerst sinds vandaag klonk haar stem weer een tikkeltje vrolijker. Ze schoof ook naar het plateau toe, pakte een broodje en smeerde deze netjes met beleg en begon vervolgens te eten. Zij at echter wat rustiger dan Kailee omdat ze zich nog steeds niet lekker voelde. En ook al had ze andere kleding aan, ze voelde Andrew’s handen nog steeds overal. Ze wilde het liefste zichzelf gaan douchen. Misschien zou ze dat na het eten ook maar gaan doen, bedacht ze zichzelf opgelucht. Ze had nu toch alle spullen hier en wandelen naar de douche was niet ver. Hun douches waren gelukkig niet gemeenschappelijk, dus de kans dat ze een jongen zou zien, was klein. Ze kon die douches ook op slot draaien, dus dat scheelde al iets. ‘Je weet toch dat met je mond vol praten onbeleefd is? Al zeker tegenover een meisje,’ sprak ze en ze stak plagerig haar tong uit. Waardoor er bijna een stukje brood uit haar mond viel omdat haar eigen mond nog half vol was met eten. ‘Oeps,’ zei ze en ze grinnikte even. Ze slikte haar hap door en probeerde een nieuwe hap te nemen, maar wat flarden van wat vanmiddag was gebeurd drongen door op haar netvlies en met een korte ‘hmm’ liet ze het broodje even voor wat het was terwijl ze over haar voorhoofd wreef. Ze liet haar vingers over haar dichte oogleden glijden en kneep deze even toe totdat de beelden waren verdwenen. Ze schudde haar hoofd, opende haar ogen weer en keek Kailee aan. ‘Ik denk dat ik ga douchen. Ik voel me ontzettend vies en kan zo geen hap door mijn keel krijgen.’ Ze keek even naar het plateau, legde haar broodje daar neer en bedacht dat ze die later wel op kon eten. Snel pakte ze een nachtkleed, pakte wat toiletspullen en liep naar hem toe om vervolgens een kus op zijn wang te drukken. ‘Tot zo,’ zei ze snel omdat ze bang was dat haar stem zich ging vullen met de emoties die ze voelde en snel liep ze de kamer uit. Ze rende naar de doucheruimtes, ging die voor de dames binnen en rende naar een hokje. Ze sloot het hokje, deed het op slot en zette haar spullen op een stoeltje dat voor de douche stond neer. Daarna liep ze naar de douche, trok het gordijn dicht en begon zich uit te kleden. Ze legde haar kleding op het krukje neer, zette de douche aan en ging op de grond zitten met haar benen naar zich toegetrokken. Vervolgens barstte ze in huilen uit en knepen haar spieren zich kort samen telkens als er weer een flard van een herinnering door haar heen schoot. De wond op haar arm ging open en bloed droop in het water en verdween in het putje, net als haar tranen.

Het had even geduurd voordat Alyssa weer de moed bijeen had geraapt om op te staan en zich verder te douchen. Ze waste haar lange haren, sloeg ze over één schouder en begon vervolgens haar lichaam te wassen. Telkens als ze haar handen over haar lichaam liet glijden, beeldde ze in dat het de handen van Andrew waren en kneep ze haar ogen samen om het weg te krijgen. Haar wond stak inmiddels vreselijk en Alyssa besloot om er dadelijk even mee langs de ziekenzaal te gaan. Ze zette de kraan uit, droogde haar haren snel met de föhn en deed toen haar nachtkleed aan. Een beetje beschaamd over het feit dat ze er zo uitzag liep ze naar de ziekenzaal toe, maar gelukkig kwam ze onderweg geen leerlingen tegen. Ze had verwacht dat de ziekenzaal op dit uur dicht zou zijn, maar ze besefte zich dat ze vroeg hadden gegeten. Ze liet haar arm zien. Een deel van de hechtingen was een beetje losgekomen. Vakkundig werd het weer terug vast gedaan en werd er nu een steviger verband omheen gelegd. Ze kreeg ook de opmerking dat ze het verband eerst weg moest halen voor ze ging douchen omdat het verband anders in haar wond ging hangen en er daardoor sneller ontstekingen konden ontstaan. Ook werd haar verzocht om dagelijks langs te komen zodat haar verband ververst kon worden, tenzij ze het zelf kon aanbrengen. Alyssa, die aandachtig had gekeken hoe het gedaan werd, gaf aan dat ze het zelf wel kon en er werden haar een paar rolletjes verband mee gegeven. Er werd haar verzocht om over een week terug te komen zodat de hechtingen eruit gehaald konden worden. Ze knikte ten teken dat ze het begreep, draaide zich om en liep vervolgens weg. Ze had altijd gedacht dat je met hechtingen in niet mocht douchen, maar schijnbaar was het dus geen probleem. Of waren ze dat vergeten haar te vermelden. Hmm. Nou ja, ze zou maar gewoon uitkijken dat ze geen zeep op de wonde zou laten komen. Ze liep op haar gemak terug naar de etage terwijl ze haar roodomrande ogen zo goed mogelijk probeerde te verbergen door wat door haar ogen te wrijven. Kailee mocht niet weten dat ze gehuild had en ook niet dat haar wond weer was gaan lekken. En dus liep ze zo rustig mogelijk zijn kamer in, sloot de deur achter haar en rekte zich een beetje uit. Ze keek naar de brief die op zijn bureau lag en fronste. ‘Van wie is die brief?’ vroeg ze zachtjes. Ze wilde niet te veel kijken, dus besloot ze om op het bed te gaan zitten zodat ze toch nog een deel van haar broodje naar binnen kon krijgen. Haar blik viel op de pyjamabroek die hij aanhad en voor het eerst sinds wat er was gebeurd voelde ze een lachbui opkomen. Een grijze broek met lichtblauwe en lichtroze pony’s. Als hij een stel roze pantoffels aanhad, zou het plaatje compleet zijn. Ze begon te proesten en propte gauw het broodje in haar mond zodat het zo weinig mogelijk op zou vallen. Haar nachtkleed bestond uit een witte kanten stof die tot op haar knieën rustte. Aan de bovenkant zaten drie knoopjes, maar daar was ook alles mee gezegd. Niks speciaals dus. ‘Als ik wilt kan ik mijn nachtkleed gaan halen waar een uiltje op staat. Dan voel je je misschien niet meer zo alleen,’ zei ze en ze probeerde zo rustig mogelijk over te komen. Ze dacht niet dat hij het had aangetrokken om haar op te vrolijken, maar het had in elk geval wel geholpen. Ze trok haar knieën naar zich op toen ze een rilling door zich heen voelde gaan. Het was hier dan ook niet echt warm en ze vroeg zich af hoe Kailee het hier vol kon houden. Rillend sloeg ze de deken open, zorgde dat het plateau van zijn bed naar zijn bureau verplaatst werd en ging tegen zijn hoofdstuk zitten. Terwijl ze de deken opensloeg keek ze Kailee aan. ‘Wat doen we eigenlijk als we commentaar krijgen van de hoofdmeester of de leerkrachten?’ stelde ze de vraag die haar al langer dwarszat.

Alyssa had enkel kort geknikt toen Kailee had verteld waar de brief over ging. Ze kon het wel begrijpen dat hij niet naar het graf van zijn broer wilde gaan. Het moest ook heel confronterend zijn, al zeker omdat het een ongeluk was geweest. Als zij Andrew vandaag per ongeluk vermoord had en zij had haar vader die daar moeilijk over deed, zou ze ook liever weg blijven van zijn graf. Ricky had ook geprobeerd om iets te doen bij Kailee en Andrew had dat ook bij haar proberen te doen, al lagen de intenties van de twee ver uit elkaar en hoe het afgelopen was ook. Andrew zou hoogstens blind worden, maar Ricky was dood. Toch voelde het voor Alyssa aan alsof ze elkaar door dit veel beter begrepen. Zij had haar broer blind gemaakt en hij had zijn broertje gedood. In principe hadden ze allebei iets vreselijks gedaan, maar het was puur uit zelfverdediging geweest. Zijn rechtszaak was voorbij, maar de hare moest nog beginnen. Hopelijk zouden ze, met de getuigenis van Dave erbij, de rechtszaak winnen en zou ze op Starshine mogen blijven. Ze werd uit haar gedachten getrokken door Kailee die bij haar kwam zitten en een antwoord gaf op haar eerdere vraag. ‘Nee, we vertellen niemand wat er gebeurd is,’ zei ze meteen tegen hem. Ze wilde niet dat de leerkrachten te weten kwamen wat voor monster haar broer was en hoe zielig ze eigenlijk wel niet was. En dat ze zonder Kailee’s hulp waarschijnlijk geen leven meer had gehad. Ze durfde te wedden dat haar broer haar toch wel vermoord had. Hij was ziek in zijn hoofd. Of hij zou haar in zijn huis gehouden hebben tot iemand haar was komen zoeken. Wat er ook gebeurd zou zijn, het zou niet goed afgelopen hebben voor haar en dus was ze blij dat ze Kailee had. Ze grinnikte even kort toen hij met zijn eigen oplossing aan kwam zetten. ‘Goed. Dan kunnen ze daar weer moeilijk over doen. Dan hebben we nog geen oplossing,’ zei ze lachend tegen hem. Toch stak ze haar tong uit ten teken dat het om te plagen was dat ze hem voor zo’n moeilijk raadsel zette. Hij hoefde verder geen antwoord te geven, want ze gingen er gewoon niet achter komen. En als ze erachter kwamen, was het nog maar de vraag of ze de moeite zouden nemen om haar terug te sturen naar haar eigen kamer. Ze haalde haar schouders op. Ze ging zichzelf er eigenlijk niet meer zo mee bezig houden. Ze begon weer te rillen, sloeg de dekens nu steviger om haar heen en ging op het bed liggen. Dat was een veel betere houding dan tegen zijn hoofdstuk, want dat deed pijn aan haar nek en aan haar rug. ‘Het is hier een vrieskist,’ zei ze en ze klappertandde. Toch wilde ze nog niet gaan slapen om het warmer te krijgen, want dan was de kans dat ze over Andrew ging dromen groot en dan zou ze het benauwd hebben. En dat vond ze ook niet leuk. Wat was het leven toch lastig. Ze deed haar best om een zucht in te houden omdat Kailee dat zo beter vond en ze keek hem weer aan. ‘Eigenlijk moeten we binnenkort eens iets leuks gaan doen. Gewoon om alles te vergeten,’ zei ze met zachte stem. Misschien konden ze dat ene spookhuis eens gaan bekijken waar ze zo veel over had gehoord. Het zou schijnbaar een landhuis zijn en het zou er spoken. Dat zou haar gedachten wel in ieder geval afleiden van Andrew. Een nieuwe rilling trok door haar heen.

Alyssa keek op toen Kailee ermee instemde en glimlachte. Ze vond het leuk dat ze iets konden gaan doen wat hun gedachten in elk geval een beetje af zou leiden. Ze had schoon genoeg van al die drama de laatste tijd. Ze knikte hem dankbaar toe toen ze het donsdeken kreeg. Ze sloeg zijn deken open, sloeg de donsdeken om haar ijskoude benen en deed zijn deken weer over haar heen. Zijn geur nestelde zich meteen in haar neus en gerustgesteld zijnde door de aanwezigheid van dit liet ze zich slaperig wat naar beneden zakken. Ze wilde echter nog niet in slaap vallen, want ze was helemaal nog niet klaar voor die nachtmerries die ze waarschijnlijk ging krijgen. ‘Dat is een risico die ik graag wil nemen,’ zei ze lachend. Liever een sauna dan een ijskoude vrieskist. 'Weet ik nog niet,’ antwoordde ze schouderophalend op zijn vraag. ‘Dat kunnen we dan nog wel zien. Ik weet zeker dat ik inspiratie genoeg ga hebben om iets te verzinnen.’ Ze grinnikte even. Ja, waarschijnlijk zou ze het weer op de laatste dag aan laten komen voordat ze haar officiële beslissing maakte. Ze wist niet hoe Kailee daar in was, maar zij was er vrij soepel in. Gewoon afwachten en dan beslissen, tenzij het natuurlijk iets heel dringend was. Bij zijn vraag beet ze even kort op haar onderlip. Ze werd altijd gerustgesteld door lichaamscontact met Kailee en dat zou deze keer zeker niet anders zijn. Bovendien wilde ze hem absoluut ook niet op de vloer laten slapen waar allemaal stof lag dat ’s avonds in zijn gezicht kon kruipen. Haar blik gleed naar hem. ‘Slaap maar gewoon bij mij,’ zei ze glimlachend. ‘Ik voel me veilig bij je en jij bent niet Andrew.’ Dat laatste mompelde ze. Gelukkig was Kailee niet Andrew of iemand die dezelfde intenties had als haar broer, want anders zou ze al helemaal gek geworden zijn. Kailee was de enige persoon die ze tot nu toe echt kon vertrouwen. Hij was haar beste vriend en zij was zijn beste vriendin, dus ze nam aan dat ze elkaar altijd wel zouden vertrouwen en beschermen. ‘Misschien zou je beter in bed komen liggen, want je bent moe,’ sprak ze plagerig tegen hem. Ze maakte ondertussen ruimte voor hem zodat haar rug nog net niet tegen de koude muur gedrukt werd. Ze sloeg de dekens stevig om haar heen, maar sloeg het andere deken open zodat Kailee daar ook onder kon kruipen. ‘Ik gebruik jou gewoon als kacheltje,’ zei ze rillend tegen hem, haar voeten intrekkend zodat deze ook warm zouden worden. Ze keek hem aan. ‘Ik ben echt blij dat je dit voor me doet, Kai. Je weet dat ik van je hou,’ zei ze glimlachend tegen hem.

‘Dat is een risico die ik graag wil nemen’, zei Alyssa lachend toen hij zei dat het dan wel een sauna ging worden. Bij zijn volgende vraag kwam er wel een schouderophaal. 'Weet ik nog niet.’ Hij knikte even licht. ‘Dat kunnen we dan nog wel zien. Ik weet zeker dat ik inspiratie genoeg ga hebben om iets te verzinnen.’ Een glimlach verscheen op zijn gezicht. "vast wel", zei hij.

Hij vroeg of ze liefst had dat hij bij haar sliep of juist niet. ‘Slaap maar gewoon bij mij', zei ze met een glimlach, en Kai glimlachte terug naar haar. ‘Ik voel me veilig bij je en jij bent niet Andrew.’ Hij keek haar even aan na het gemompel en glimlachte lichtjes. ‘Misschien zou je beter in bed komen liggen, want je bent moe.’ Ze had gelijk. Hij kon echt drie dagen slapen, leek het wel. Hij was echt heel erg moe. Alyssa maakte plaats voor hem. ‘Ik gebruik jou gewoon als kacheltje.’ Hij kroop naast het meisje in bed en lachte even. "Je doet maar, ik ben een topkachel." Hij knipperde met zijn ogen en ging op zijn zij liggen om haar aan te kijken. ‘Ik ben echt blij dat je dit voor me doet, Kai. Je weet dat ik van je hou.’ Hij glimlachte terug en gaf haar gauw een kus op haar wang. "Waarom zou ik dit niet voor je doen? Je bent mijn beste vriendin, ik wil je voor geen geld op de wereld kwijt want ik hou ook van jou, Alyssa." Hij sloot zijn ogen en geeuwde nog een keer. "Slaapgoed, en als er wat is, maak me dan wakker. Alsjeblieft." Hij wreef nog eenmalig door zijn ogen voor hij zich op zijn rug draaide en nog een beetje naar het plafond bleef staren. Hij zou niet in slaap vallen voor zij dat deed, datwou hij niet. Hij moest zeker zijn dat ze goed kon gaan slapen. Hij had zijn ogen dan wel na een tijd gesloten maar bij het minste geluidje deed hij ze open om te kijken of het Alyssa was. "En als ik te veel plaats in neem duw je me gewoon uit bed." Hij glimlachte en vouwde zijn armen over elkaar ter hoogte van zijn borstkas, zo bleef het deken goed om hem heen zitten.

Alyssa had een lichte glimlach gegeven toen hij zei dat hij een topkachel was. Dat zou ze vannacht dan wel eens zien. Ze was blij dat ze hem had. Nu hoefde ze niet alleen te slapen en had ze tenminste iemand die bij haar bleef als het niet goed ging. Ze wist dat deze nacht gewoon een ramp ging worden. En de volgende nacht waarschijnlijk ook. En de nacht daarna misschien ook. Maar het zou ook goed kunnen dat het steeds beter zou gaan. Dat haar wonden zouden genezen en dat ze weer zou kunnen ademen. Misschien dat ze over een paar weken weer alleen kon slapen. ‘Is goed,’ antwoordde ze, maar ze wist dat ze hem niet wakker ging maken. Ze had in de shuttle gehoord waar hij last van had en dat wilde zeggen dat hij al slecht sliep zonder dat zij erbij was. Ze ging hem niet constant om niets wakker maken, maar ze moest er de schijn ophouden. En dan maar hopen dat hij niet kwaad zou worden. ‘Oh Kailee, shut up,’ lachte ze. ‘Jij veel plaats innemen. Laat me niet lachen.’ Ze grinnikte even. ‘Ons volgende doel wordt om veel taartjes te gaan eten zodat we beiden wat bijkomen.’ Ook zij was wat afgevallen omdat ze niet al te veel at. Ze durfde te wedden dat ze de komende weken ook niet veel zou kunnen eten. Steeds als ze terug aan die middag dacht – en dat was veel gebeurd sinds vandaag – werd ze misselijk en kon ze geen hap door haar keel krijgen. Dat maakte dat ze zich hongerig en misselijk tegelijkertijd voelde, maar veel kon ze daar niet aan beginnen. Het zwartharige meisje sloot voorzichtig haar ogen om alles buiten te sluiten, legde haar hoofd op Kailee’s borstkas en voelde dat de slaap haar langzaam over begon te nemen. Als Kailee een andere lighouding aan wilde nemen, moest hij haar hoofd maar gewoon opzij duwen. Ze beet zachtjes op haar lip en liet de duisternis uiteindelijk helemaal overnemen. Beelden van de middag schoten door haar hoofd. Heel gedetailleerd zag ze voor zich hoe Andrew’s oog doorboord werd door de scherf die zij naar voren had gebracht om hem van Kailee af te krijgen. Ze hoorde dat haar vader haar een moordenaar noemde en zag Jack met moordlustige ogen en een mes voor zich. Kailee stond er ook ergens tussen, maar hij keek haar vol medelijden aan terwijl hij zachtjes ‘sorry’ prevelde. Vervolgens stak Jack zijn mes in Kailee’s borstkas. En dat was het moment waarop ze wakker schoot. Ze haalde haast hysterisch naar adem en voelde dat haar wangen nat waren. Ze keek opzij en het leek erop dat Kailee sliep. Ze bestreed de drang om hem wakker te maken, klom voorzichtig over hem heen en liep naar het raam toe. Ze ging onder het raam zitten, trok haar knieën naar zich toe en keek met vermoeide ogen naar de schaduwen die zich over de muren van Kailee’s kamer bewogen terwijl ze de gedachten aan Andrew weg probeerde te duwen. Tranen vermenigvuldigden zich en dropen over haar wangen. Wat een rotnacht.

Een korte rilling ging over haar rug heen toen ze besefte hoe koud het wel niet was. Ze had het sowieso al koud gehad. Dankzij die droom misschien iets warmer omdat ze een beetje zwetend wakker geworden was, maar nu maakte die warmte plaats voor een ijskoud gevoel. Ze wist niet hoe lang ze daar had gezeten, maar ze schrok zich dood toen ze armen om zich heen voelde en slaakte een kreet. Haar tranen waren inmiddels ook van haar wangen geveegd. Had ze zo erg na zitten te denken dat ze niet door had gehad dat Kailee naast haar was gaan zitten? Ze werd getroost door zijn armen en zijn geur die haar een vertrouwd gevoel gaf. Het meisje schoof wat dichter naar hem toe, trok haar armen bang samen en legde haar hoofd tegen zijn hals. Omdat hij groter was dan haar ging dat een stuk makkelijker dan ze in eerste instantie gedacht had. Ze sloot haar ogen toen ze hem hoorde praten en maakte een zacht instemmend geluidje. Ze vormde haar lichaam haast tot een bol en drukte zich nog dichter tegen Kailee aan zodat ze half in zijn schoot lag. Net als een klein baby’tje, dacht ze verbitterd. ‘Kan ik wel,’ zei ze, maar hij zou aan alles kunnen merken dat ze het niet meende en ze durfde zelfs een klein beetje te grinniken om haar eigen koppigheid. Haar blauwe ogen richtten zich op de grond. Ze snikte zachtjes en veegde de tranen van haar wangen. Hoe veel nachten zou ze nog wakker worden en zouden ze hier nog zo zitten? Geen idee. Ze had het gevoel dat dit nooit helemaal voorbij zou gaan en dat ze altijd wel angst over zou houden. Ze wist zelfs niet of ze ooit nog fysiek met een jongen zou kunnen worden. Het zou vast een ramp worden als ze een vriendje kreeg en ze moest hem zoenen. En dan zou ze hem eerst ook nog eens alles moeten vertellen wat er gebeurd was omdat hij anders haar heftige reacties niet eens begreep. Dit ging haar haar hele leven achtervolgen. Andrew had haar leven verwoest. Ze snikte zachtjes na en probeerde een antwoord te verzinnen op Kailee’s antwoord voordat ze weer de hele tijd zou huilen. ‘Ja, een nachtmerrie,’ zei ze zachtjes. ‘De droom speelde zich weer af in die kamer en ik zag weer hoe ik Andrew’s oog doorboorde met een glasscherf. Jij kon me niet helpen en Jack vermoordde jou terwijl mijn vader riep dat ik een moordenaar was.’ Ze snikte zachtjes. ‘Ik begin nu vooral het gevoel te krijgen dat ik dat met Andrew’s oog misschien toch niet had moeten doen. Ik heb hem aan één kant waarschijnlijk blind gemaakt en volgens mij neemt mijn vader me dat kwalijk.’ Ze probeerde haar wangen droog te vegen, maar het had niet veel zin omdat ze telkens opnieuw weer nat werden nadat ze een poging had gedaan om ze te drogen. Jack zou het toch niet vreselijk vinden wat ze gedaan had, hè? Ze wist het niet meer. Ze wist het gewoon echt allemaal niet meer.

Het voelde goed. En veilig. Dicht tegen Kailee aan, tegen een muur, in zijn kamer. Ze was blij dat ze niet op haar eigen kamer was en de schaduwen in haar eentje moest aanschouwen. De armen van Kailee om haar heen voelden echt goed, lieten haar veilig voelen. Ze lag dan ook als een klein kind helemaal opgekruld tegen hem aan zodat ze door hem getroost en gekalmeerd kon worden, want verder was er op deze academie niemand die dat kon zoals hij. Ze moest dan ook eerlijk toegeven dat ze verder niet veel vrienden had buiten hem en dat dat deels aan haar eigen lag. Ze moest meer buiten komen en meer mensen leren kennen, maar dat vond ze vreselijk moeilijk. Zeker nu dit met Andrew gebeurd was. Er liepen een boel rare types rond in Oak’s Field en zich tussen een groep leerlingen mengen vond ze al helemaal doodeng. Ze overwoog daarom ook om privélessen te vragen bij een leerkracht zodat ze niet met allemaal leerlingen in één lokaal opgescheept zat. Ze had sowieso een paar lessen gemist de laatste tijd omdat ze er zo laat bij was gekomen en ze wilde dat dolgraag inhalen. De zwartharige keek op toen haar beste vriend weer begon te praten. Het was duidelijk dat hij wrok voelde tegenover Andrew. Eigenlijk zou ze dat zelf ook moeten voelen, maar op dit moment voelde ze enkel onbegrip en angst. Ze was bang dat hij in de school in zou breken en haar aan haar haren weer terug naar Erd zou slepen. Ze was blij dat ze op Cassia kon blijven waar ze dicht in de buurt was van haar oudere broer die haar ook kon troosten als er iets was, net als Kailee nu deed. Natuurlijk vertelde ze Jack niet dat ze bij Kailee sliep omdat hij dat weer heel anders op zou vatten. Ze had enkel vriendschappelijke gevoelens voor de jongen en dat zou niet veranderen. Ze richtte haar blauwe ogen weer op hem. ‘Dankjewel, Kai,’ sprak ze zachtjes. ‘Wat zou ik toch zonder je moeten?’ Ze grinnikte even door haar tranen heen, legde haar hand tegen zijn schouder en drukte een zachte kus tegen zijn wang. Ze voelde zichzelf slaperig worden en legde haar hoofd tegen het plekje tussen zijn schouder en zijn hals in. Ze was moe, maar ze was bang dat ze weer nachtmerries zou krijgen als ze nu weer in slaap zou vallen. En die nachtmerries zou ze gegarandeerd krijgen. Nog wel een paar nachten lang. ‘Ik haat dit,’ bracht ze gefrustreerd uit nadat hij zijn vraag had gesteld. ‘Als ik opblijf kan ik me straks niet concentreren tijdens de lessen en als ik in slaap val, komt die creep weer in mijn dromen kijken.’ Ze sloeg haar handen weer voor haar ogen en begon te huilen. Deze keer was het anders. Deze keer was het één van haar hysterische huilbuien. Diegene waarbij ze haar ademhaling niet onder controle had. En diegene waarbij ze gilde van frustratie. Ze smoorde haar kreten door haar hoofd tegen Kailee’s borstkas te drukken. ‘Ik wil dat alles weer normaal wordt! Waarom moet mij dit weer overkomen!’ riep ze gesmoord tegen zijn borstkas terwijl ze ondertussen probeerde om naar adem te happen.

Alyssa haatte het feit dat ze zichzelf niet meer onder controle had. Haar ademhaling leek niet meer te willen doen wat ze ervan verwachtte: het was onregelmatig. Het klonk alsof ze elk moment één of andere vreselijke aanval kon krijgen. Alsof haar hart aan het stoppen was met kloppen en haar ademhaling daar nog een wanhopige respons wilde geven. Het gegil was inmiddels gestopt en daar was ze blij mee, want iemand die aan de deur kwam luistervinken wat er aan de hand was wilde ze niet. Het werd weer doodstil in de kamer op haar gejaagde ademhaling na en Alyssa voelde haar hart in haar oren bonzen toen ze luisterde of iemand koers zette naar hun om haar op haar plaats te wijzen. Dadelijk zou er één of andere leerkracht komen die wakker was geworden door haar gegil en werd ze nog geschorst ook. Gelukkig mocht ze dan wel bij haar vader terechtkomen, maar vlak na wat er gebeurd was wilde ze dat nog niet. Ze wilde bij Kailee blijven. Hij en Jack waren momenteel de enige personen bij wie ze zich veilig kon voelen, maar ze twijfelde er niet over of ze bij haar oudere broer in bed ging liggen. Dan zou het weer aanvoelen zoals bij Andrew en bovendien vond ze het ook gewoon raar om tegen haar broer aan te gaan liggen. Ze luisterde naar Kailee’s troostende woorden en leunde slapjes tegen zijn lichaam aan terwijl ze de woorden tot haar door probeerde te laten dringen. Haar blauwe ogen waren constant gevuld met water, maar nu deed Alyssa haar uiterste best om het gewoon in haar ogen te houden en het niet meer over haar wangen te laten rollen. Ze had al genoeg gehuild. En die hysterische actie van daarnet had ook niet gehoeven, maar ze had zichzelf niet meer in de hand kunnen houden. Ze was blij dat Kailee er niet kwaad om geworden was. Terwijl ze naar Kailee’s troostende woorden luisterde, legde ze haar handen tegen zijn borstkas aan en keek hem aan met haar blauwe ogen. Ze beet op haar onderlip toen ze zag dat zijn ogen zich ook vulden met tranen en vroeg zich af of dat door haar ellende kwam. Zij voelde meestal ook heel erge pijn als Kailee ongelukkig was. Ze had, toen ze hem had getroost aan het meer alweer een paar weken geleden, ook willen huilen. En misschien had ze dat toen ook wel gedaan, ze wist het al niet meer. Het leek allemaal zo lang geleden, want dat waren de tijden dat ze nog echt gelukkig waren. Dat Andrew zijn handelingen minimaliseerde tot een acceptabele houding. ‘Oké,’ fluisterde ze zachtjes. Ze merkte dat haar ademhaling weer rustig was geworden en prees Kailee daarvoor de hemel in. Ze legde haar handen op de brede schouders van haar beste vriend terwijl ze hem treurig aankeek met haar blauwe ogen. ‘Wat een ellende, hè?’ mompelde ze. ‘Dat ik trouwens aan het janken ben hoeft niet te betekenen dat jij je emoties moet inhouden, hoor. Ik heb het heus wel gezien.’ Ze probeerde het als een grap te zeggen en probeerde haar mondhoeken omhoog te drukken, maar het kwam er weer somber uit. Het enige gevoel dat nu momenteel als positief kon ervaren was dat ze zich veilig voelde. En dat was allemaal dankzij haar beste vriend die haar probeerde te troosten. God, wat had ze een geluk met hem. Dat hij ertussen was gekomen en dat ze nu bij hem mocht blijven slapen. Dat hij de verantwoordelijkheid wilde nemen om haar te troosten en dat hij samen met haar wakker wilde blijven als dat nodig was. Nee, dat laatste kon ze hem niet aandoen. Ze maakte zich voorzichtig los uit zijn omarming en pakte zijn handen vast. ‘Laten we weer terug proberen te gaan slapen,’ zei ze tegen hem. ‘Je hebt gelijk. De lessen gaan morgen gewoon weer door en ik wil niet dat iedereen merkt dat ik iets heb meegemaakt.’ Ze beet op haar lip terwijl ze haar armen om zijn nek sloeg en hem een knuffel gaf.