De begrafenis van Angeal was een prachtige begrafenis geweest. Nog nooit had hij zoiets mogen meemaken dat zo prachtig in elkaar zat. Het begon allemaal eigenlijk met dat Zack als een van de laatsten binnenkwam en mocht zitten bij de familie blijkbaar, wat voor hem het al aardig lastig maakte sinds hij vooraan zat en dus de prachtige foto van zijn opvanger kon zien, de man die hij basically als zijn tweede vader zag. Zacks ijsblauwe ogen waren gericht op Angeals ingekaderde foto, waarop de man opstond met een vrolijke glimlach, iets wat de man niet vaak had getoond aan anderen. Maar Zack had het vaak genoeg gezien en het deed hem waterachtig glimlachen, terugdenkend aan de tijden met hem. Met een vermoeid gebaar wreef Zack over zijn gezicht met zijn linkerhand, hopend hiermee de tranen te laten verdwijnen jegens Angeal. Maar dit stopte het helemaal niet, de muziek die gespeeld werd erbij hielp al helemaal niet om hem op te beuren, zeker niet omdat het Angeals favoriete nummer was geweest en hij dit vaak genoeg op de gitaar had gespeeld. Langzaam keek hij rond en het viel op hoe vol de zaal zat, alle stoelen waren in gebruik genomen en er zaten zelfs mensen op de grond tegen de muur. Wat enigszins een goed teken was, want dan wist je al meteen hoe geliefd Angeal werkelijk was. Zack moest eerlijk toegeven dat hij een bofkont was geweest om door hem gevonden geweest te zijn, anders had hij vast nog steeds op straat geleefd. Jazeker hij prees zichzelf enorm gelukkig doordat hij nu kon studeren voor dokter uiteindelijk en dit allemaal dankzij Angeal. Zacks ogen richtten zich naar het boekje dat hij had gekregen, waarin een hoop nummers stonden, waaronder eentje waar ook hij dol op was en ze samen speelden op de gitaar, oke Zack luisterde naar hoe Angeal dit elke keer voor hem speelde in het begin en dan dat ze dit samen speelden. Zijn blik richtte zich op naar zijn adoptievader die naast hem kwam zitten en zijn hand op Zacks schouder legde. Madarame, zo noemde hij, sprak op een hese toon: “Ze vragen je om dat ene lied te gaan spelen dat jij en Angeal... samen speelden in het weeshuis, na de intro... Zit je daarmee in Zack?”

Zack fronste en hij knikte aarzelend, om dan richting de eenzame gitaar te kijken. Dus... hij moest gitaar spelen, misschien was dat wel een van de wensen geweest van hem, eigenlijk wist hij het niet wat Angeals wensen waren. Hij had de man wel goed gekend, maar het contact was verwaterd zodra hij naar SSA was vertrokke en nu had hij zoveel spijt, spijt dat hij nu nooit meer eens een keertje kon langsgaan voor een keer hallo te gaan zeggen. Zack wreef nu in zijn ogen, tranen prikkend bij de intro van de vader van Angeal, die al op een mooie leeftijd was, maar nog steeds voor hem wilde spreken. Zacks waterachtige ogen richtten zich naar de man, die uitdrukkelijk naar hem keek, natuurlijk kende hij de vader van Angeal, hij was vaker in het weeshuis geweest in de jaren dat Zack daar had gezeten en kennelijk kon niemand de ijsblauwe ogen van de voormalige Zack Fair vergeten. De jongeman schonk Angeals vader een warme glimlach, maar besloot dan toch op te staan, met zijn volle twee meter om de man te gaan ondersteunen die duidelijk elk moment kon instorten bij het verlies van zijn zoon, wat begrijpelijk was. Zack nam de man zijn arm vast en knikte naar hem en dan ging hij verder. De prachtigste beschrijving van hoe Angeal opgroeide, hoe hij altijd al de droom had gehad om een weeshuis op te richten voor de straatkinderen van Nova en hoe hij het geweldig vond om met kinderen te werken en dus de meeste schatjes een tweede kans gaf en een nieuwe thuis. Zack glimlachte en zodra de man niet meer kon door alle tranen, hielp Zack hem naar een stoel om dan zelf te spreken: “Angeal was zoals een vader voor me, net nadat mijn ouders waren overleden en ik dus eigenlijk op straat stond, gaf hij me een nieuwe thuis, ik kreeg de kans om overnieuw te beginnen met mijn leven. Ik respecteer hem, ik hoop nu ook... dat hij de rust heeft gevonden die hij verdient. Want hij heeft niet alleen mij een nieuwe thuis geschonken... maar ook talloze andere kinderen. Ik... ik ga hem ontzettend missen...” hij mompelde de laatste woorden met een brok in zijn keel voor hij naar de gitaar stapte en de volgende begon te spreken, familieleden vanwaar er letterlijk watervallen uit hun ogen kwamen. Natuurlijk had Zack het ook lastig, maar zijn momentje ging vast en zeker nog komen, want hij voelde het, maar hij vocht er gewoon tegen. Eenmaal ze hem porden, keek hij op, hij was weer eens afgedwaald terwijl hij eigenlijk moest beginnen met spelen. Langzaam zette hij de gitaar op zijn schoot, wreef hij in zijn handen en begon hij het deuntje te spelen op een langzame toon, hierbij sloot hij zijn ogen en liet hij zijn handen gewoon de overhand nemen terwijl hij een hele hoop herinneringen bovenhaalde, hoe pijnlijk dit ook was.

De herinneringen, hoe Angeal hem leerde gitaarspelen, Zack uit de boom moest halen omdat hij vastzat, hem voor de zoveelste keer strafte voor kattenkwaad, Zacks verjaardag die met het hele weeshuis werd gevierd, de adoptieplannen van Angeal maar die werden teniet gedaan zodra de Acciaio familie kwam aanzetten met het voorstel om Zack te adopteren. Het waren allemaal van die kleine herinneringen die voorbij kwamen, met elke seconde die verstreek zag hij elke herinnering als een vers iets voor zijn ogen en daarbij klemde hij zijn kaken op elkaar en verstramden de laatste noten van het lied terwijl er verse tranen hun weg baanden naar beneden zijn kaken bevochtigden. Hij opende zijn ogen en merkte hoe hij duidelijk genoeg aan het huilen was, geluidsloos terwijl de klankkast van de gitaar zijn tranen opving. Met een voorzichtig gebaar zette hij de gitaar weg en keek hij rond, iedereen was er geëmotioneerd van geworden, van zijn muziek en meteen wendde Zack schuldbewust zijn blik af. Het was nog steeds vreemd om te spelen voor publiek en het liefste was hij nu weggelopen, maar dit kon hij gewoon niet maken voor Angeal, nee dat kon hij gewoon niet. Met een gebogen hoofd, liep hij weer braaf naar zijn plek, niet echt meer oplettend bij wat er gezegd was, alleen maar opstaand voor de laatste groet om dan zijn weg naar buiten te maken en ergens privaat voor zich uit te staren voor een halfuur.

Nadat dat enorme lange halfuur verstreken was, was zijn stiefvader naast hem komen zitten, voor een korte moment was er een stilte tussen hen beiden, gewoon een vredige stilte, om dan gebroken te worden door Marame zelf: “Je hebt het goed gedaan Zack, Angeal had het vast prachtig gevonden.”
“Ik hoop het maar pa...” mompelde hij met een lichte frons op zijn gezicht terwijl hij verwoed bezig was met zijn tranen te stoppen met een zakdoek, want hij wilde niet huilen nu, hij wilde net tonen dat hij sterk was. Zacks stiefvader sloeg zijn armen om hem heen, waardoor de jongen helemaal instortte, huilend in zijn stiefvaders armen, omdat hij Angeal miste, het moest er allemaal uit, de emoties die hij voelde op dit exacte moment. Opkroppen was nooit goed, dat had hij al meerdere malen ondervonden, want dan nam Doffy de overhand, zeker op een dieptepunt als hij alles besloot los te laten. Maar nu ging dat niet gebeuren, nee nee, hij had zijn medicatie ingenomen voor dit hele gebeuren, zodat Doffy er geen misbruik van kon gebruiken, want dit, was overduidelijk een moment van zwakte, een perfect moment om toe te slaan dus. Ook al hoorde Zack zijn stem duidelijk in zijn hoofd, de overname bleef uit, tot groot genoegen van Zack zelf. Nog steeds lag hij half in de armen van zijn stiefvader, minder huilend dan daarnet om dan te horen te krijgen dat zijn stiefzus naar SSA zou komen, wat natuurlijk voor hem betekende dat hij zijn zus nu dus ook vaker kon zien. Ace was afgestudeerd, maar Celestia nog niet en dat beurde Zack enigszins toch al op dat Celes naar zijn school zou komen. Een kleine glimlach vormde zich rond Zacks lippen terwijl hij zijn vader losliet en hem bedankte. Het werd tijd dat hij de shuttle ging nemen naar SSA, zijn tweede thuis. Op een langzaam tempo stond hij op. Celes was vast bezig met haar spullen in te pakken, dus als hij deze shuttle nam van Nova naar SSA, zou hij er voor haar zijn, dus hij kon haar met gemak gaan opwachten aan het lanceringsplatform. Maar eerst wilde hij nog zijn bloemen bij het graf van Angeal gaan leggen sinds de shuttle nog geeneens was aangekomen op Nova en de volgende dus maar pas er was binnen een uurtje, maximum. Zack liep met de troep mensen mee, er kop en hals bovenuitstekend met zijn haren in zijn muts gepropt. Het regende, het perfecte weer om afscheid te gaan nemen van iemand dierbaar die er nooit meer ging zijn. Zacks blauwe ogen waren op de egale grond gericht, terwijl hij af en toe in een doorweekte peuk stapte, of in een plas. Zijn muts hield zijn haren eigenlijk niet droog, dus hij besloot het ding af te zetten, want het had geen nut. Zijn haren plakten eigenlijk al vrij snel tegen zijn gezicht terwijl hij met een droef gezicht verderliep, het kerkhof binnen. De grafsteen van Angeal was versierd met een foto van hem en Zack kon het maar pas van dichtbij bekijken na een vijftal minuten, sinds hij nog best goed vooraan stond. Hij stond het zichzelf toe om zijn hand op de steen te leggen en zijn duim over het gepolijste steen te laten gaan en te knikken voor dan weer te vertrekken, hij had een shuttle om te halen.

Hij was eigenlijk maar net op tijd bij de shuttle geraakt, al sprintend voor deze te halen. Het geluk stond voor deze ene keer aan zijn kant terwijl hij kletsnat in de shuttle stapte, die haast meteen vertrok toen hij nog maar goed en wel zat. Zijn ijsblauwe ogen gingen meteen naar het raampje, waaruit hij kon kijken en zo Nova zag verkleinen met de seconde, proberend zichzelf weer te hervinden. Want hij wilde Celes met een glimlach welkom heten op SSA, ondanks hij maar net van een begrafenis kwam. Enorm zijn best deed hij, om de vrolijke momenten met Ace en Celes op te roepen en het lukte om een welgemeende glimlach op zijn gezicht te toveren terwijl hij naar buiten keek, de sterren telde en zich bezighield tot hij Kovomaka in beeld zag komen. “Fast zuhause,” mompelde hij terwijl hij zelfs de school al begon te zien. Natuurlijk werd zijn glimlach breder, hier waren letterlijk al zijn herinneringen, al drie jaar lang. Zack was blij dat hij weer bijna thuis was en dat hij ook Celes kon verwelkomen op zijn tweede thuis. Toen eenmaal de shuttle landde en de stalen deuren opengingen, was Zack een van de eersten om naar buiten te stormen, haast letterlijk sinds hij liever niet zo lang in die snikhete shuttle bleef. Natuurlijk had hij het doodskaartje van Angeal nog in zijn handen, maar het kon hem niet echt veel deren dat Celes dit zou zien. Ze wist letterlijk alles van hem en zij was de persoon waarbij hij gewoon terecht kon met al zijn problemen. Ook zij wist hoe zwaar hij het had gehad het laatste jaar sinds Rhine zelfmoord had gepleegd en hij had haar ook regelmatig uilen verstuurd om te laten weten hoe het met hem ging. Met de seconde werd zijn glimlach breder en breder toen hij de shuttle van Shadra zag landen en hoe deze langzaam zijn stalen deuren openden om dan een meisje te onthullen dat Zack haast liet stralen van blijdschap. “CELES!” riep hij terwijl hij uitbundig zwaaide en toch maar besloot het doodskaartje van Angeal in zijn zak te steken. There’s a time and place for everything, but not now.

// https://www.youtube.com/watch?v=q_bEkFR5jwE dit speelt hij voor een eerbetoon.

De jonge dame zat te staren naar het plafond van haar kamer. Het was er doodstil juist wat Celestia graag had. Langzaam gingen haar ogen dicht en nam de rust in zich op. Enkele minuten waren gepasseerd toen ze weer recht ging gaan staan en uit het raam keek. Haar armen sloeg ze rond haar heen toen haar gedachten voor de zoveelste keer weer afdwaalde naar haar vreselijk verleden. Ze mocht zich gelukkig prijzen dat deze familie haar hadden geadopteerd toen ze 16 was. Haar lip zat weer lichtjes te trillen, wat het altijd deed wanneer ze aan haar verleden nadacht. " Celestia?!" Het jonge meisje draaide zich om wanneer ze haar naam hoorde en met een waterig glimlachje ging ze naar de gang. " Ik ben bezig mijn koffers te pakken." Ze ging na 3 jaar eindelijk naar school, voor de allereerste keer. Celes wou niet. Hier voelde ze zich veilig, iets dat ze tot haar 15de niet eens kende. En nu werd ze weggestuurd naar een school. Daar was niks veiligs aan. Behalve Zack... Het was nog altijd moeilijk om hem haar broer te noemen. En degene die haar geadopteerd hadden... wel die noemde ze nog niet ouders. Dat lukte gewoon niet. In stilte begon ze haar kleding dan maar in haar koffer te steken, iets waar ze nog niet eens was aan begonnen in al die tijd dat ze te horen had gekregen dat ze naar school ging. Met een diepe zucht begon ze wat sneller alles in te pakken nadat ze had gezien hoe laat het al niet was. Ze was echt veel te laat begonnen. Achter een tiental minuten besloot ze dat haar koffer nu wel vol genoeg zat. Vluchtig keek Celestia nog of ze niks vergeten was. Nam dan haar gsm en iPod en ging naar beneden, waar haar twee adoptie ouders stonden te wachten. Beide gaven haar een halve knuffel waarbij ze rekening hielden met wat niet mochten doen. Zelf nu was Celestia gespannen. Ze gaf hen beide een kus op de wang en vertrok.

Wanneer Celestia aankwam bij haar shuttle die klaar stond voor naar SSA te vertrekken voelde ze zich alleen maar nog meer gespannen worden. Waarom mocht ze niet hier blijven? Haar ergens onbekends sturen gaat haar heus niet helpen. Na een beverige adem teug stapte ze met haar koffers de shuttle in. "Hier ga ik dan..." mompelde ze en ging gaan zitten. Voorzichtig ging ze met haar vingers door haar goudbruine haren en bromde. " Dit is gewoon geen goed idee" Ja ze praatte tegen zichzelf, iets dat ze alleen deed wanneer ze onzeker over iets was en zich gewoon wat moed wou inpraten... Toen ze even naast zich keek zag ze iemand anders zitten die raar naar haar keek " heb ik iets van je aan?" Sprak ze kribbig en draaide zich vlug om de blos dat op haar wangen van schaamte verscheen, te verbergen. Gênant... De rest van de reis hield ze zichzelf wel stil. Een raar blik was al genoeg geweest. Ze had haar oortjes ingestopt en begon wat muziek te beluisteren op haar IPod. Af en toe had ze het moeilijk om haar ogen open te houden. Het is niet dat ze veel slaap heeft gehad de dag voor dat ze naar deze school moest gaan. Er spookte allemaal negatieve dingen in haar hoofd van wat er allemaal zou kunnen gebeuren. Opnieuw zat haar onderlip te trillen. Wanneer de shuttle eindelijk lande ging ze meteen naar buiten en kalmeerde wanneer ze begroet werd door de open lucht. “CELES!” Die stem kende ze nu meteen en meteen verscheen er net zoals bij hem nu ook bij haar een brede glimlach. Ze liet haar koffers gewoon vallen, rende op hem af en besprong hem gewoon. "Zackie!!" lachte ze. Sloeg haar armen rond zijn nek vanaf dat ze in zijn armen was. Hij was de enige die haar meer kon aanraken dan al de rest. Ze vertrouwde hem het meest, nog niet helemaal maar dat gaat nog veranderen. Dat komt wel mettertijd. "Hoe is het? Ik heb je gemist" Grijnsde ze. Ja het was raar om een 18 jarige in de armen van haar broer te zien, maar ze was zeer aanhankelijk aan hem. Hij was haar reddingsboei geweest en is dat nu nog altijd zo.