Zijn zoektoch naar Ty ging nog altijd verder en voor de zevenhonderste keer die week vroeg hij zich af waarom hij zijn raam open had laten staan en vooral waarom die rotvleermuis weg gevlogen was. Het was niet dat Kai hem niet goed verzorgde. Alle liefde die hij in zijn lichaam had gaf hij aan het beest. Hij hield van Ty, dat was zeker. Op andere momenten was hij blij dat Ty een gewone vleermuis was en geen Kalong zoals hij zelf was in zijn dierlijke vorm maar op die dag wou Kai dat Ty wel een Kalong zou zijn. Een vleerhond met een spanwijdte van anderhalve meter zou hij niet een week kwijt zijn. Hij duwde zijn handen dieper in zijn zakken en vloekte binnensmonds op zijn huisdier. Hij vervloekte vleermuizen ook omdat ze geen geluid maakten. Anders hoorde hij hen wel. De blauwharige jongen liep nog een eind door en kroop toen een boom in, al voelde dat onveilig omdat klimmen verrevan zijn sterkste punt was. Hij hield de stam stevig vast en ging op een dikke tak staan. Hij kneep zijn ogen samen en hij zag in de verte een zwart puntje dichterbij vliegen. Het landde in een boom die op ongeveer twintig meter van de kerel stond en met een grom kroop hij weer uit de boom om naar de andere te rennen en daar in te klimmen. Hij ging op zijn hurken op een tak zitten en keek naar het zwarte vlekje. Ja, het was een vleermuis. En het was nog overdag dus dat vergrootte de kans dat het Ty was. Andere vleermuizen blijven overdag weg van het licht. Kai sprong recht en nam de vleermuis voorzichtig beet. Hij bestudeerde de vleugeltjes even en een grijns vormde zich toen op zijn gezicht. Ja, dit was zijn huisdier. Want die zijn vleugels waren beschadigd. "Ik haat je, Ty, waag het niet om nog een keer weg te vliegen, kleine loser", zei hij met een kleine lach. Hij haalde een ringetje uit zijn zak en deed het rond Ty's pootje. Het knelde niet ofzo en de vleermuis zou het niet merken maar dan wist Kai tenminste waar het beest uithing. Hij ging op zijn rug op de tak liggen met een been aan iedere kant van de tak en zette Ty op zijn borstkas. Hij was blij dat zijn zoektocht nu over was maar hij wou dat die minder lang geduurd had. Na een tiental minuten liggen zwaaide hij zijn benen naar één kant en sprong uit de boom. Ty zette hij op zijn schouder en hij liep een beetje meer naar de rand van het duistere bos tot hij iemand dacht te horen. Hij draaide zich om en staarde het bos in. Nee, hij moest dit zich inbeelden. Wie kwam er nu vrijwillig naar het duistere bos? Dat was bijna zoals vrijwillig naar het krot gaan. Hij huiverde kort. Zelf was hij ook wel een keer naar het krot gegaan en Kenji en hij hadden toen de schrik van hun leven gehad.

OOC: Voor Shay, hoop dat je er iets mee kunt~

Inmiddels begonnen haar benen al wat zwaarder aan te voelen. Ze rende zo hard als ze kon, toch hoorde ze de poten van het beest achter haar snel dichterbij komen. Zodra Shay het gevoel had dat het wezen nog maar enkele meters van haar vandaan was draaide ze zich om in een sprong. Vanuit de lucht wierp ze twee kunai's naar het dier. Ook het grote zwarte beest kwam in een sprong op haar af springen. Het ene werpmess had hij voor zijn sprong al ontweken, het tweede pakte hij in zijn bek tijdens zijn sprong. Net op tijd kon het roodharige meisje opzij springen zodat ze niet onder het beest terecht zou komen. Echter verscheen er een niet al te vrolijke blik in haar ogen bij het zien van de Hellhound. De kunai in zijn bek was door de kracht die hij er op had gezet helemaal misvormd. "Cyro, sloop m'n spullen niet wil je?" Sprak het meisje haar huisdier toe. De zwarte Hellhound legde zijn oren in zijn nek waarna hij voorzichtig het werpmess op de grond weglegde. Die was niet meer bruikbaar. Vervolgens begon Shay weer te rennen, zodra ze een heel eind verderop was gaf ze een teken met haar hand dat het beest haar weer mocht achtervolgen. Inmiddels kwam ze al aan bij de rand van het bos dus maakte ze een bocht naar rechts. Als Cyro tussen de leerlingen terecht zou komen kreeg ze zeker problemen, dat moest ze dus koste wat kost voorkomen. Op een gegeven moment kwam er een figuur in beeld die in de richting de uitgang van het bos liep. Het persoon stond stil op het moment dat ze achter hem langs rende. Eenmaal voorbij besefte ze pas dat Cyro achter haar aan kwam en dat persoon zeker niet over het hoofd zou zien. Meteen zette ze zich af tegen een boom en rende de andere kant weer op. Zodra ze weer op het pad terecht kwam, kwam de Hellhound daar ook aan. Met een afzet vanaf de grond beukte ze tegen zijn borstkas af om hem af te remmen. Na die beuk stond het beest meteen stil. Zodra hij de jongen echter zag begon hij te grommen, de figuren op zijn kop, poten en schouders begonnen rood te worden. De zelfde kleur als haar haren, maar bij hem betekende het echter dat hij boos werd. "Cyro waag het niet," siste Shay terwijl ze een van de werpmessen op de kin van de Hellhound zette.

OOC: Ik kan er véél mee, en koos voor iets dramatisch >:3

De rode stukken vacht werden langzaam weer zwart en het lichaam van de Hellhound stond inmiddels ook een stuk minder gespannen. Een vleermuis vloog het bos in. Het leek er op dat dat het huisdier was van de jongen. Nou lekker huisdier, weg vliegen als het net iets te eng word. Shay haalde het werpmess bij de keel van haar huisdier weg en stopte het achter haar riem. "Ga je hem echt enkel zeggen dat hij het niet moet wagen? Als hij je negeert ben ik dood, weet je", hoorde ze de jongen achter haar mopperen. Rustig draaide ze zich naar hem om. Hij was ongeveer een jaar of twee ouder dan haar en had blauwig haar. "Ik had hem ook gewoon zijn gang kunnen laten gaan. Bovendien luistert híj wel naar mij." Antwoordde ze kalmpjes. Met dat tweede doelde ze op de vleermuis van de jongen die enkele seconden geleden was weggevlogen. Shay gaf twee kloppen op Cyro's schouder waarop de Hellhound braaf ging zitten. Zijn rode ogen staarde een beetje doelloos vooruit zoals hij wel vaker deed.

Kai zag dat het rode van de Hellhound verdween. Het werd weer zwart. Hij blies opgeluhct lucht tussen zijn lippen uit. De dame haalde haar mes weg bij zijn keel en stak het weg. Ga je hem echt enkel zeggen dat hij het niet moet wagen? Als hij je negeert ben ik dood, weet je", had Kai gemopperd en hij zag hoe het meisje zich omdraaide. "Ik had hem ook gewoon zijn gang kunnen laten gaan. Bovendien luistert híj wel naar mij." Ze klonk zo kalm. Hij fronste licht. Had ze het op Ty? Hij wou niet eens de baas over die vleermuis zijn. Ty deed maar waar hij zin in had. Als hij weg wou vliegen deed hij maar, Kai vond hem uiteindelijk wel. De jongedame klopte op het beest zijn schouder en hij ging liggen. "Hoe kon ik weten dat hij naar je luistert? Het is niet alsof hij eruit ziet als een dier dat luisterd nar iemand die een stuk kleiner is dan hem." Hij wreef door zijn haar en keek het meisje weer aan. "Wacht maar, op een dag luistert 'ie niet meer en dan gooit hij je nog eens om."

"Hoe kon ik weten dat hij naar je luistert? Het is niet alsof hij eruit ziet als een dier dat luistert nar iemand die een stuk kleiner is dan hem." Begon de jongen waarop Shay met haar ogen rolde. Never judge a book by it's cover. Ze was geen klein onschuldig meisje, al heel lang wist ze ook de donkere zijde van het leven. De jongen haalde zijn hand door zijn haar. "Wacht maar, op een dag luistert 'ie niet meer en dan gooit hij je nog eens om." Zei de jongen vervolgens. Het roodharige meisje wierp een blik op Cyro en keek vervolgens de jongen weer aan. "Ik heb hem sinds pup, al meer dan tien jaar. In het begin wilde hij wel eens niet luisteren ja, dat is alleen al lang veranderd." Vertelde ze rustig terwijl ze een keer over zijn kop streelde. Het beest kon met werkelijk niemand behalve haar omgaan, soms handig, meestal niet. "En als hij dat zou doen zal hij de eerste zijn die de dood zal zien, ik vermoord hem eerst." Zei ze met de kille toon in haar stem die ze wel vaker had. Ook was er totaal geen emotie in te horen, bijna alsof ze het niet erg zou vinden om dat te doen.

Hij zag dat het meisje met haar ogen rolde en hij zond haar een kille blik. Ze zag er gewoon niet uit alsof ze een Hellhound aankon. Hij zei dat het beest op een dag msschien niet meer naar haar zou luisteren en haar om zou gooien. Ze keek naar het zwarte beest en toen terug naar Kailee. "Ik heb hem sinds pup, al meer dan tien jaar. In het begin wilde hij wel eens niet luisteren ja, dat is alleen al lang veranderd." Ze aaide het beest zijn kop en sprak de zinnen uit met een rustige toon. "En als hij dat zou doen zal hij de eerste zijn die de dood zal zien, ik vermoord hem eerst." Kai fronste even maar knikte enkel. "I'd like to see you try", mompelde hij bij zichzelf maar keek op toen de vleermuis wer naar hem toe vloeg en op zijn andere schouder ging zitten. "Je bent zo'n rotbeest", zei hij terwijl hij een beetje schuin naar zijn huisdier keek. "Als jij eens zou goed luisterde als haar beest." De vleermuis keek hem aan met zijn grote, glanzende ogen en Kai rolde even met de zijne. "Hoe kan je je huisdier vermoorden als je om hem geeft?" vroeg hij haar misschien wel meer verbaasd dan vragend.

"I'd like to see you try", mompelde de blauwharige jongen met een frons op zijn hoofd. Vanuit haar ooghoek zag Shay de vleermuis weer aan komen vliegen. Ergens had ze de neiging om Cyro weer te laten grommen en kijken of het beestje dan weer weg zou vliegen. Alleen had ze wel het gevoel dat ze dat beter niet kon doen. "Je bent zo'n rotbeest. Als jij eens zou goed luisterde als haar beest.", hoorde Shay de jongen zeggen. Het gaf haar wel een goed gevoel dat hij haar huisdier als voorbeeld noemde. "Hoe kan je je huisdier vermoorden als je om hem geeft?" Vroeg de jongen vervolgens aan haar met een verbaasde toon in zijn stem. Even keek Shay naar de Hellhound naast haar om haar blik vervolgens weer op de jongen te richten. "Laten we maar even zeggen dat ik er ooit twee had." Begon ze rustig om uit te leggen dat ze het echt zou doen als het moest en het niet zomaar verzonnen was. De andere had besloten zicht tegen haar te keren, een fatale fout voor het beest. Dat was ook een van de redenen dat Cyro naar haar luisterde, hij wist wat er anders kon gebeuren. "Als de tijd komt moet je altijd bereid zijn om te trekker over te halen, dat is iets dat ik geleerd heb in mijn leven." Vervolgde ze rustig terwijl ze haar schouders ophaalde.

De jongen knikte op het eerste wat ze had gezegd. "Klopt", zei hij toen ze klaar was met praten. Zijn blik was even op de grond gericht voor hij haar weer aankeek. "Kan ik korter bij komen of eet je beest me dan op?" Vroeg de blauwharige vervolgens lichtelijk sarcastisch en geamuseerd. Shay liet een zacht kort lachje horen voor ze knikte. "Hij weet wat er anders gebeurd dus zal niets doen." Antwoordde ze vervolgens waarna ze haar blik op de Hellhound richtte. Haar ogen stonden dringend, waarop Cyro bevestigend knikte. De kans dat hij nu nog iets zou uithalen was niet meer. Een Hellhound was zeker niet het makkelijkste huisdier, maar als ze eenmaal goed naar je luisterde had je er dan ook daadwerkelijk iets aan. Iets wat je van een groot deel van de huisdieren niet had.

De jongen kwam naar haar en Cyro toe gelopen maar bleef op een afstandje staan. Mooi, Shay hield er niet van als mensen dicht op haar kwamen te staan. "Wel een mooi huisdier, als ik het mag zeggen", complimenteerde de blauwharige haar met haar huisdier. Hellhound's waren geweldige beesten, helaas dachten veel mensen daar anders over. "Dankje," antwoordde ze simpel om beleeft te blijven. Complimentjes waren niet echt haar ding. "Euhm, hallo, ik ben Kailee, aangenaam kennismaken", stelde de jongen zich serieus voor. Geen lach of iets, niet eens een neppe. Dat vertelde haar ook wel genoeg, hij was duidelijk niet een van die super vrolijke mensen hier. Een heel stuk fijner om überhaupt mee te praten. "Ik geef liever geen handen. Tenzij dat iemand erop staat. Maar toch aangenaam." Verklaarde Kailee zich, een beetje onnodig maar goed. "Aangenaam Kailee, mijn naam is Shay. En blijkbaar hebben we iets gemeen," zei ze rustig terwijl ze haar schouders ophaalde. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe de Hellhound zo onopvallend mogelijk naar voor kroop. Door zijn voor en achter poten steeds een klein stukje te verschuiven bewoog hij zich voort. Met de neus van haar schoen tikte ze tegen het flank van haar huisdier. Zodra Cyro met een zielige blik opkeek schudde Shay afkeurend haar hoofd. Met een luide zucht legde het dier zijn kop weer op de grond.

"Dan ben je de eerste die iets gemeen heeft met me, denk ik zo", zei de blauwharige jongen met een klein glimlachje dat al snel weer terug veranderde naar zijn serieuze blik. "Ik heb niet het gevoel dat hij me mag." Vervolgde Kailee met een frons richting de Hellhound. "Ach, niet dat ik dat niet gewoon ben. Bij Ty durde het ook een eeuw voor hij me leek te mogen." Vertelde de jongen over zijn eigen huisdier. Shay had soms ook wel het gevoel dat Cyro haar niet mocht, best logisch eigenlijk. De andere had haar aangevallen, waarom zou Cyro dat niet willen doen? "Ik denk dat hij vooral nieuwsgierig is." Zei ze met een blik op het zwarte dier. "Welk jaar zit je?" Vroeg Kailee vanuit het niets. "Als je me dat wilt vertellen, natuurlijk." Vulde hij vervolgens zijn vraag aan. Ze zag niet helemaal in waarom dat iets zou zijn dat niet vertelbaar was. Op Shadra had ze wel geleurd wat je wel en niet moest vertellen, dit viel niet onder de dingen waar je niet over moest praten. "Vierde jaar, jij?"

"Zesde, nu ondertussen. Bij Master Savador", antwoordde de blauwharige jongen rustig. Zelf had hij er dus ook geen problemen mee om dat te vertellen, hij vertelde er zelfs bij wie zijn mentor was. "Ik bij Miss Eres," zei ze na zijn antwoord om ze een beetje 'gelijk' te laten staan aan informatie. Het viel Shay op dat Kailee weer richting haar Hellhound keek. Dat beest was ook weer het gespreksonderwerp van de dag. "Was hij erg gehecht aan je andere Hellhound, die nu dus ... Heen is?" Vroeg de jongen terwijl hij zijn hoofd lichtelijk schuin hield. Dat was een vraag die onmogelijk was om te beantwoorden. Dan zou hij dat haar moeten kunnen vertellen en Hellhounds praten niet. "Ik zou het niet weten, het was zijn zus dus ik denk het wel." Antwoordde ze met een schouderophaal. Ergens was ze er zelf ook wel nieuwsgierig naar, wat Cyro zou zeggen als hij kon praten.

"Dat klinkt ... Aannemelijk", zei Kailee met een knikje waarna hij haar na enkele secondes weer aan keek. Haar huisdier trok al veel aandacht, het verhaal dat er bij hoorde nog meer. Het was iets waar ze niet echt van hield, aandacht. Door wat haar als die jaren was aangeleerd was ze het gaan ontwijken, dat hoorde ook voor iemand uit haar adoptiefamilie. "Heb je zin om iets te doen?" Vroeg de blauwharige jongen vervolgens waarop Shay haar wenkbouw op trok. Vervolgens haalde ze haar schouders op. "Prima ik heb toch niets te doen," antwoordde ze rustig. Ze zag Kailee niet aan als een jongen die achter de meisjes aan ging, eerder alles behalve. Plus misschien was het ook wel zo handig om met een paar mensen vrede te hebben.