Roselle was al dagen in een redelijk goede stemming. De eerste paar dagen waren zwaar geweest op de nieuwe school voor het meisje. Ze was dan ook nog maar een eerstejaars, en niet gewend in haar eentje rond te struinen. Haar ogen waren een lichtgrijze kleur, die de emoties nooit wisten te verbergen. Zeker niet als ze met het verkeerde been uit bed was gestapt, wat wel eens gebeurde sinds ze haar vuur nauwelijks onder controle had. Spijbelen, was dan ook iets waar ze ervaring mee had, zeker omdat ze de lessen niet wist te waarderen. Ze had slechte ervaringen met volwassenen gehad, die haar ervan weerhielden iemand met respect te behandelen. Tenzij ze het idee had dat de ander zwakker was dan haar, of haar gewoon niet uitdagend genoeg leek. Toch kon niemand het echt respect noemen, het was gewoon een vriendelijkere manier van doen, dan normaal. Sommigen zouden zich misschien afvragen of het meisje wel respect kende, die vraag ging ze maar niet beantwoorden, want dan was ze nog een paar dagen bezig.

De lente was duidelijker aanwezig, de zon bleef langer op en maakte het springerige gevoel van vuur in haar hart sterker. Ze hield daarom meer van het duister, de duisternis zorgde er voor dat ze met al haar concentratie haar vuur onder controle kon houden. Het vuur wachtte zoals altijd geduldig in haar hart, totdat het uit zou barsten of er gebruik van gemaakt zou worden. Ze had nooit echt geleerd hoe ze met haar Magie om moest gaan. Haar ouders vonden namelijk dat een kind van haar leeftijd geen eigen mening mocht hebben, dat die zonder na te denken gewoon moest doen wat de ouderen van haar vroegen. Toch dacht Roselle na, misschien over de verkeerde dingen, maar het bleef denken. Ze nam alles in twijfel wat anderen zeiden en probeerde zelf haar eigen waarheid te ontdekken en onderbouwen. Ze nam sowieso nooit zomaar iets van iemand aan. Ze was zeker niet dom, ook al leek ze zo verveeld en onoplettend in de lessen. Dat kwam mede door haar slechte concentratie, als men beter zou hebben opgelet waren ze er nu al achter gekomen dat ze concentratieproblemen had. Toch ontging haar redelijk weinig, en zo viel het haar dan ook op dat een jongen, van ruim twee meter, de gangen door wurmde. Het was er nogal druk, en ze kon zich wel voorstellen dat hij ook wel toe was aan rust. Er hing een lichte geur van zweet in de lucht, van de jongens en misschien zelfs meisjes die zichzelf niet fris genoeg hielden in het warmere weer. Iets in de jongen had de eerstejaars aangetrokken, en dus wurmde ze zich achter hem aan, door de grote groep leerlingen heen. Ze kwam eigenlijk haast nooit van het schoolterrein af, school was voor haar bijna een gevangenis, het enige verschil was dat er veel meer, goedaardige leeftijdsgenootjes waren. Niet dat ze echt een Dark Magiër was, ze was gewoon neutraal. In haar opzicht dan, want ze kwam richting vele volwassenen irritant over. Als niemand haar respect verdiende dan kregen ze het niet, en daar hield het meisje het maar bij.

Haar ouders, dat waren mensen geweest, waar ze niet echt van had gehouden. Haar moeder was een Dark Magiër eentje die wonderbaarlijk genoeg niet op haar thuisplaneet woonde, nee ze was naar het huwelijk met haar vader die een volbloed Vuur Magiër was gaan wonen op Razen, natuurlijk was Razen erg anders dan Shadra. Als halfbloedje in een volbloed familie was ze altijd het buitenbeentje geweest, degene waar ze het minst van verwachte en die er niet bij hoorde. Ze was anders, maar niet minderwaardig. Toch zag de stam waar ze vandaan kwam het zo, dus was het dag Roselle en hallo Mackenzie. Roselle was namelijk een te mooie naam voor een meisje dat maar een halfbloedje was. Iets dat haar erg had bezeerd en waardoor ze in de gevechtsmodus was belandt. Ze wou zichzelf bewijzen, bewijzen dat ze net zo goed was als alle anderen. Enkel haar minimale controle over het vuur had er voor gezorgd dat het respect van de anderen in haar stam steeds minder werd. Dus was ze vastbesloten geweest iedereen te laten zien dat ze slimmer was dan hun. Iets wat haar bijzonder genoeg vaak lukte, ze was misschien niet de sterkste maar fouten opsporen bij anderen was haar hobby geworden. Iets waar ze erg goed in was, als hun haar leven zuur maakten, kon ze hetzelfde bij hun doen. Daardoor stond ze er snel om bekend, een slecht opgevoed opdondertje te zijn. Iets wat ze niet was, ze had nog een hart en kende liefde, enkel was het nooit gevuld. Ze kon er ook niets aan doen dat haar ouders en de rest van haar gemeenschap haar waardeloos hadden gevonden. Sindsdien nam ze om zichzelf te beschermen niets meer aan van volwassenen, maar het was natuurlijk niet altijd even handig, als ze zichzelf niet in de problemen wou werken. Iets dat ze al meerdere malen voor elkaar had gekregen. Een keer zelfs bij de hoofdmeester toen hij doorhad dat ze had gespijbeld.

Gelukkig bleef de jongen uit de buurt van de overvolle gangen en het overvolle schoolgebouw. Met grote passen die het jonge meisje nauwelijks bij kon houden liep hij richting het bos. Ze fleurde meteen wat op, ze hield wel van de natuur. De natuur was tenminste stiller en rustiger dan de mensen, en de natuur had geen vooroordelen richting haar. Dus zachtjes om geen takken onder haar voeten te laten kraken achtervolgde ze de jongen dieper het bos in. Ze bleef op gepaste afstand en wachtte af. Ze wou hem namelijk niet storen. Ze kon hem in het donker van de bomen, die nauwelijks licht doorlieten enkel zijn ogen hier en daar zien. Die waren namelijk zo'n bijzondere felblauwe kleur dat die bijna als licht diende. Toch moest ze oppassen dat haar lichtgrijze ogen niet hetzelfde effect hadden en de jongen haar dan kon zien. Gedeeltelijk had ze kleding aan die als camouflage konden dienen en gedeeltelijk ook zeker niet. Rood viel altijd wel op, maar het donkergrijze die er ook in zat, was natuurlijk handig. Geweldig in het donkere bos. Niemand zou haar dan te snel zien. Behalve dan als ze niet oppaste met haar bewegingen en de rode vlakken tevoorschijn kwamen, want zelfs een blinde zou dat opvallen. Ze stopte een aantal bomen van de jongen vandaan, terwijl ze doorhad dat hij zichzelf wat probeerde op te vrolijken. Ze hoefde geen psycholoog te zijn om te weten dat hij verdriet had, toch vond ze het niet haar taak om hem er over lastig te vallen. Iedereen kon vast ook wel aan haar zien, als ze zo zou zitten als hij nu deed, dat ze ongelukkig was. De jongen was op de natte grond gaan zitten, met zijn handen op de vochtige aarde. Zijn twee meter grote lichaam leek nu stukken kleiner en zette haar natuurlijk aan het denken. Roselle begreep niet hoe iemand zo groot kon zijn als hij was. Had hij te veel spinazie gegeten? Of welke groente er ook voor zorgde dat iemand zo erg groeide. Zijn masker werd weer sterker en hij zag er best wel ontspannen uit. Hierdoor wou Roselle hem eigenlijk niet storen, dus ging ze voor de boom waar ze eerst achter stond heel even zitten. De rust op de jongen zijn gezicht maakte dat ze diep zuchtte. Soms wou ze ook dat ze het talent had om heel even in de natuur op te gaan, maar dat bleek niet altijd zo makkelijk. De jongen leek eindelijk tevreden over zijn resultaat en ging weer normaal zitten waarna een lichtbol in de lucht verscheen. Toch leek hij al snel weer weg te zakken, waardoor haar mond open viel van verbazing. Ze liep langzaam naar hem toe terwijl ze heel even haar keel schraapte, voordat ze met haar petit lichaam naast hem plaats nam. Ze zei niets, zodat de rust in de natuur de enige geluiden waren die zich kenbaar maakten.

Roselle keek recht in de ijsblauwe ogen van de tiener die naast haar zat. Hij leek best wel nieuwsgierig, enkel beantwoorde ze zijn blik nauwelijks, enkel met een verveelde blik in haar ogen. Ze stonden haast nooit geínteresseerd, en dat was ook niet nodig, in ieder geval niet voor haar. Niemand had echt haar interesse gewekt, behalve haar draakje Cynder. Een ondeugende jonge draak, die haar vaak probeerde te achtervolgen, desondanks dat hij de regels wist en uit zijn hoofd leek te kennen. Toch werd ze nooit echt al te boos op hem, omdat ze respect had voor de vliegende wezens. Hun kende het ware respect, en de regels die belangrijk waren, en deden er nooit moeilijk over. Terwijl de mensen haast nooit anderen accepteerden laat staan respecteerden in hun omgeving. Alles was schone schijn, in ieder geval in haar ogen. Ze kneep haar grijze ogen heel even samen voordat ze op keek. Net op dat moment merkte ze op dat de jongen recht op was gaan zitten en simpele woorden tegen haar sprak. 'Hallo,' Klonk er dan ook uit zijn mond, terwijl zijn armen voor zijn borstkas waren gevouwen, en hij weer tegen de boom aan leunde.

Ze was ergens wel verbaasd, dat de boom zijn grootte aan kon. Hij zou vast niet de lichtste zijn. Al hoewel, hij was ook niet bepaald dik. Dus het zou uiteindelijk wel meevallen. Dat verwachtte ze tenminste. Haar grijze ogen glinsterden in het bolletje licht dat ergens boven hun hoofden rondzweefde. Ze keek nu met een wat vriendelijkere blik naar hem toe. 'Hoi,' haar stem klonk een beetje schor, alsof ze niet zo vaak sprak, of heel veel schreeuwde. Geen van beide was de totale waarheid, echt schreeuwen deed ze niet, tenzij het in haar slaap was. Ze voelde een rilling over haar rug lopen en trok haar rode mantel wat sterker om zich heen. Haar knieën trok ze op zodat ze haar armen er om heen kon slaan, en een wat warmere bol kon vormen. Haar kin legde ze op haar omhooggetrokken knieën neer, terwijl ze voor zich uit staarde.

Ze wist wel dat haar ouders van haar hielden, enkel haatte ze het gevoel van eenzaamheid. Het gevoel dat ze al jaren had. Ze was misschien een uitzonderlijke combinatie, uit een uitzonderlijke combinatie geboren, maar dat betekende niet dat ze geen respect verdiende. Een trilling ging onrustig weer door haar lichaam heen. Het vuur speelde nu voor een van de eerste keren buiten op. Meteen stond ze op en zette trillende stappen achteruit, alsof ze bang was, enkel was dat niet zo. Ze wou geen problemen veroorzaken. Ze liet haar handen hangen, en keek er met grote ogen aan. Haar schouders had ze stevig aangespannen, terwijl ze zich omdraaide en onrustig rond keek. Ze wou niet bekennen dat ondanks dat ze Shadraans bloed bezat, ze niet op haar gemak was in het donker. En als ze niet op haar gemak was, dan speelde haar vuur sneller op. Dan voelde ze de bijna pijnlijke impulsen in haar hele lichaam, alsof het vuur in vonken wou ontspringen en alles wou vernietigen dat op zijn weg kwam. Ze sloot haar ogen terwijl ze met knikkende knieën tegen een boom op een paar meter afstand van de jongen leunde. Haar gezicht was wit weggetrokken, terwijl zweet op haar voorhoofd glinsterde in het zwakke licht.

Roselle had niet door gehad, dat de jongen als reactie op haar groet, weer naar haar keek. Haar grijze ogen waren inmiddels namelijk weer op de grond gefocust. Ze leunde nog steeds met haar hele gewicht tegen de boom aan, in de hoop dat ze niet door haar -nu tijdelijk- zwakke benen heen zakte. Ze was nog moe van haar laatste aanval met een overactieve innerlijke vlam, die er voor zorgde dat ze nauwelijks controle over haar magie had, waardoor ze schrok toen de jongen ineens voor haar stond. Ze keek op en voelde hoe zijn armen haar meteen vast namen. Ze probeerde hem van zich af te duwen, helemaal niet gewend zijnde dat iemand -die ook nog onbekend was ook- haar probeerde te kalmeren. Zijn witte vleugel, die in het donker bijna een wit licht afgaf, was beschermend om haar schouder heen geslagen. Ze keek naar de vleugel, met een soort verwondering, sinds ze nog nooit een Lucht magiër had gekend. Met rustige, zachte woorden sprak de reus van een jongen haar aan. 'Niet bang zijn,' ze keek hem met vragende grijze ogen aan. Ze was niet zozeer heel bang voor het donker, gewoon een beetje ongemakkelijk. Ze was bang de controle weer over haar magie te verliezen. Sinds dat kon eindigen in een catastrofe.

Toch leunde ze iets tegen de jongen aan, omdat het haar wat rust gaf. Ze was tenminste niet alleen, tot haar verbazing en irritatie voelde ze een paar tranen over haar wangen heen stromen. Heel zachtjes, drup voor drup. De zoute smaak van de tranen proefde ze al snel in haar mond. Iets wat haar al lange tijd niet meer was overkomen. Ze probeerde nu weer wat afstand te krijgen, waardoor ze een paar passen achteruit wou doen, meteen raakte ze -zonder echt een pas verzet te hebben- de boom al aan. Haar schorre stem, die ze nog maar eens schraapte in de hoop dat hij wat beter klonk, weerklonk in het bos toen ze zachtjes en onrustig zei. 'G-ga weg..' Ze wou namelijk niet dat iemand haar zo zag. Daarbij werden haar armen langzaam aan al onnatuurlijk warm, een teken dat haar magie zijn eigen wil weer bespeelde. Ze sloot haar ogen terwijl ze haar handen beschermend voor haar gezicht plaatste. Waarna ze onder zijn armen door dook, en over een takje heen struikelde. Ze zuchtte diep, natuurlijk kon ze dat verdomde takje niet zien, sinds het zo donker was.

Met een zachte bijna onduidelijke vloek, stond ze dan ook op. Roselle keek met haar nu glinsterende grijze ogen naar de grote reus. Haar bijna bloedrode capuchon zette ze snel over haar hoofd heen terwijl ze haar ogen tot spleetjes kneep. Het was moeilijk er echt iets te kunnen zien, waardoor ze haar handen om haar middel heen sloeg, alsof ze toch nog een veilige cocon wou vormen.