Het was een tijdje geleden sinds ze de tijd had genomen om te gaan shoppen. Op Erd had ze het niet al te veel gedaan omdat Andrew daar altijd achter kwam en dan per se wilde weten wat ze had gekocht. En dan moest ze het vervolgens nog aan doen van hem ook, alleen maar zodat hij haar ermee kon treiteren. Ze zweerde dat ze de laatste keer dat ze zich had omgekleed om hem iets nieuws te laten zien dat ze had gekocht de deur open hoorde gaan. Later had ze zichzelf verweten dat het Duvel was geweest. Duvel en Layla wisten hoe de deur open moesten, maar Duvel liet haar altijd snel alleen als hij merkte dat ze zich aan het omkleden was. Het moest vast Duvel zijn geweest die kort de deur had geopend en vervolgens snel was weggegaan nadat hij had gezien waar zijn baasje mee bezig was geweest. In elk geval hoefde ze zich nu geen zorgen meer om Andrew te maken. Ze liep op haar dooie gemakje door Oak’s Field en ging de winkelstraat in. Ze had een beetje geld overgemaakt zodat ze toch wat moois kon kopen. Ze ging dit weekend naar Jack en haar vader en ze wilde wel iets hebben om aan te trekken. Vooral Jack vond het altijd weer leuk om te zien wat ze had gekocht, maar hij was in elk geval niet zo opdringerig en treiterde haar tenminste niet om haar kledingstijl. Ze wilde soms dat haar jongere broer bij haar kon wonen, maar dat mocht niet omdat hij 16 was. Haar oudere broer, Andrew, was 22. Alyssa probeerde er verder maar niet te veel meer aan te denken, ging een willekeurige winkel binnen en begon toen tussen de jurkjes te graaien. Verderop hingen er ook een paar jeans die haar vrouwelijke vormen mooi zouden benadrukken en een paar shirts met mooie prints erop. Ze pakte allerlei dingen een beetje bij elkaar en liep vervolgens naar de kleedkamers toe. Ze zou er echter niet te lang over doen omdat Duvel en Layla buiten op haar zaten te wachten en de twee husky’s zichzelf nogal snel verveelden. En als Layla zich verveelde, ging ze kattenkwaad uithalen. In gedachten verzonken had Alyssa niet in de gaten dat ze naar een dicht kleedhokje liep en vervolgens deed ze het gordijn open. Haar wangen werden knalrood en haar kleding viel uit haar handen toen ze zag wat ze daar aantrof.

Het was niet het feit dat er zich een halfnaakte man verschool achter de kleedkamer dat ze zo schrok. Oké, misschien hielp het er wel aan mee, maar het was niet de voornaamste reden. De voornaamste reden was dat er littekens over zijn gezicht, hals en bovenlichaam liepen. Alyssa had niet lang naar hem hoeven te kijken om zich dat op te vallen. Het waren geen gebruikelijke littekens. Geen littekens die je kreeg als je een val had meegemaakt of na een helse operatie. Het leken echt op littekens die het gevolg waren van… mishandeling? Wist zij veel. Ze was er geen kenner van. Ze had ook wel een paar littekens over haar lichaam lopen, maar dat kwam omdat Andrew en zijn vrienden altijd vervelend tegen haar deden en ze daardoor zo nu en dan eens een gevecht kregen. En dat zij meestal won, vond de donkerharige jongen ook nooit leuk. Daarom probeerde hij haar altijd terug te pakken zodra ze alleen thuis waren door haar onverwachts aan te vallen. Ze haatte Andrew. Niet alleen omdat hij haar pestte samen met zijn vrienden, maar ook omwille van de dingen die hij het afgelopen jaar allemaal bij haar had gedaan. Het was begonnen op haar zeventiende verjaardag en het was steeds ‘per ongeluk’ gebeurd. Per ongeluk haar reet. Ze haatte hem en dat zou ook nooit meer veranderen. ‘Ja, ik denk het ook,’ mompelde ze toen ze uit haar gedachten gehaald werd door de jongen. Ze schaamde zich omdat ze hem zo opvallend bekeken had. Zo’n littekens moesten al niet leuk zijn om op je lichaam te hebben en dan ging er ook nog eens een meisje er nadrukkelijk naar zitten staren. Ze opende haar armen om het bundeltje kleren aan te nemen. ‘Dankjewel,’ verliet haar lippen zachtjes, maar ze voelde zich niet erg goed. Niet omdat zijn littekens haar misselijk maakten of zoiets, maar eerder om zijn gedrag. In haar ogen leek hij nogal een schuwe jongen te zijn en de vraag waar hij die littekens vandaan had brandde op haar lippen. Ze wilde hem echter niet stellen omdat het gewoon ongepast zou zijn, al zeker in dit geval. Ze deed dus een stap naar achteren, klemde het bundeltje kleren in één arm en schoof het gordijn dicht. ‘Waar kijken jullie naar?’ vroeg ze aan een groepje van drie giechelende meisjes. Ze wierpen haar een geïrriteerde blik toe en liepen vervolgens hooghartig weg. ‘Ze hebben je niet echt gezien, hoor,’ zei Alyssa zacht tegen de jongen zonder dat ze hem kon zien vanwege het dichte gordijn. Ze voelde zich te slecht – en te nieuwsgierig als ze dan toch eerlijk moest zijn – om nu weg te gaan. ‘Als het je een beetje kalmeert, ik heb niet al te veel gezien. Plus…’ Ze twijfelde even, want ze wist niet hoe dit over zou komen. ‘Het is niet dat die littekens je lelijk maken.’ Ze beet op haar lip. Was dit wel zo’n slimme opmerking? Waarschijnlijk niet.

Ze had mooie blauwe ogen. En een lichte huid zodat ze nog beter uitkwamen. Haar haren waren donkerder maar daardoor niet minder diepblauw. Het moment dat de zon net onder was gegaan maar je nog een paar streepjes licht had die de hemel blauw kleurden voordat de duisternis alles kleur opslokte. Hij was iets langer dan haar al scheelde het niet veel. Maar jongens werden vaker iets langer dan meisjes. Hij gokte haar in elk geval van dezelfde leeftijd. Ze staarde. Hij vroeg zich af welke sprongen haar gedachten zouden maken. Welke woorden zouden er door haar heen gaan? Hij was begonnen met praten waar zij enkel mompelend op gereageerd had. Daarna had hij haar kleding opgeraapt. Hij overhandigde haar de kleren zonder haar handen aan te raken. Dat deed hij met opzet. Gavriil's huid had altijd de vreemde eigenschap bijzonder koud aan te voelen. Water veranderde in zijn omgeving altijd in ijs. Het kon het niet helpen. Hij had gehoopt op de academie meer over zijn magie beperking te leren. Maar tot zover had hij nog geen nieuwe successen geboekt. Hij vermeed menselijk contact maar. Om de ander zo min mogelijk tot last te zijn. Voor hij het wist was ze weg. Haar verschijning was er maar heel even geweest. De plek waar ze stond was nu leeg. Toch wist hij dat ze echt was geweest. En dat ze er nog steeds was. De schaduw van haar voeten en benen kwamen onder het gordijn door het kleedhokje binnen. Gavriil keek ernaar. Hij kon haar voeten onderscheiden van het lichter gekleurde tapijt dat op de vloer lag. Hij hoorde haar stem aan de andere kant van het gordijn. Maar het klonk anders dan hoe ze net tegen hem gesproken had. Ze had het ook niet tegen hem. Het gegiechel op de achtergrond was ook niet te missen. Luisterend naar haar opnieuw zachte woorden pakte Gavriil het nieuwe overhemd van het haakje en trok het met langzame bewegingen aan. Hij wilde zijn lange haar eronder vandaan halen maar bleef hangen in zijn beweging. Zijn groene ogen staarde recht voor zich uit. Twee paar even groene ogen staarde terug vanuit de spiegel. Die littekens. Het was altijd het eerste wat mensen zagen. Hij maakte zijn beweging af en draaide zich terug naar het gordijn. De schaduw van haar voeten, hij was er nog steeds. Voorzichtig trok hij een stukje van het gordijn opzij. Het overhemd hing nog altijd open maar zijn lichaam was in elk geval meer bedekt dan dat het daarnet was geweest. Hij leunde tegen de houten wand van het hokje aan terwijl hij het meisje tegenover hem aankeek. Zijn andere hand omklemde nog steeds het gordijn. 'Als Narcissus wat minder naar zichzelf in het water had gekeken, dan was hij nu niet verdronken. Het maakt mij niet uit dat ik ze heb. Ik loop er alleen liever niet mee te koop,' sprak hij zacht. Hij was weer even stil. 'Wat is je naam?' vroeg hij daarna.

Nadat ze haar woorden had gesproken bleef ze strak naar de omgeving kijken, er op lettend dat er niet nog een groepje giechelende meiden voorbijkwamen. Daar zou de jongen zich zeker niet meer door op zijn gemak voelen en Alyssa voelde zichzelf er vrij geïrriteerd voor. De meiden deden haar denken aan de trutten die altijd rond de hals van haar oudere broer hingen om zijn aandacht te hebben. Net als hem en zijn vrienden waren hun ook gemeen tegen Alyssa, spanden soms samen met Andrew als het moest. Meestal probeerde Andrew dat voor elkaar te krijgen als Alyssa hem het uur of de dag ervoor zijn zin niet had gegeven. Als ze hem bijvoorbeeld hard had weggeduwd nadat hij weer eens wat had geprobeerd. Tot op haar zeventiende verjaardag had ze die kant nog nooit van hem leren kennen, maar het werd de laatste tijd steeds erger en Alyssa vreesde het ergste als ze thuis zou blijven. Nee, ze was hier beter af. Veiliger ook. En op een dag zou ze het tegen Jack zeggen en zou Jack zijn broer onder handen nemen, maar voor nu was het beter dat zowel Jack als haar vader niet wisten wat Andrew allemaal bij haar uitspookte. Of bij haar probeerde uit te spoken, kon ze het beter benoemen. Ze schrok uit haar gedachten toen ze het zachte gepiep hoorde van een gordijn dat open geschoven werd. Het zwartharige meisje draaide zich om en keek de jongen aan, welke het gordijn een stukje opzij had geschoven. Zijn hemd hing losjes om zijn lichaam en was niet helemaal dichtgeknoopt, maar daar besteedde Alyssa niet al te veel aandacht aan. Narcissus. Was dat niet die Griekse god wie het woord ‘narcist’ had laten ontstaan? Hmm. Ze wist het niet. Geschiedenis was nooit haar sterkste kant geweest en ze peinsde er niet over om zichzelf belachelijk te maken tegenover hem, dus hield ze er maar haar mond over. ‘Dat begrijp ik,’ sprak ze zacht op zijn woorden. Toen hij naar haar naam vroeg, glimlachte ze kort. ‘Alyssa,’ sprak ze vervolgens. ‘Maar ik ben niet alleen. Ik heb buiten nog twee honden staan die Duvel en Layla heten. Ik hoop dat je van husky’s houdt.’ Haar ogen twinkelden even kort. ‘Maar wat is jouw naam dan als ik vragen mag?’ Ze keek hem nieuwsgierig aan. Vervolgens wierp ze een korte blik op het bundeltje kleren dat ze in haar handen had. Wat moest ze daar nu weer mee? Ze vond het ook weer zo onbeleefd om zich om te gaan kleden in zijn bijzijn. Misschien moest ze het, als ze de winkel samen zouden verlaten, maar gewoon terughangen en later terugkomen? Ja. Ja, dat was voor nu de beste beslissing. Ze had nog tijd genoeg om naar nieuwe kleren te gaan zoeken. Ze keek naar de jongen en wachtte vervolgens rustig op antwoord.

Hij had zich vergist zag hij nu. Haar haren waren zwart. Het was het licht geweest dat ze die diepblauwe glans hadden gegeven. Ze bleef net zo zacht tegen hem praten als hij tegen haar gedaan had. Alsof je in een kerk was en je de rust niet wilde verstoren. Ze glimlachte naar hem toen hij om haar naam vroeg. Hij was een passende glimlach. Eigenlijk eentje die je altijd verwachtte op haar gezicht te zien. Zonder die glimlach was ze eigenlijk niet compleet. Ze zou het vaker moeten doen. Alyssa. Dat was haar naam. Maar dat was niet de enige informatie die hij van haar kreeg. Hij knikte even op haar woorden. Als haar honden buiten waren dan zou ze waarschijnlijk wel gauw terug willen. 'Gavriil,' stelde hij zichzelf toen voor toen Alyssa naar zijn naam vroeg. Door elke uitgesproken klinker was zijn Cassiaanse accent goed te horen. 'Als je dat nog zou willen passen, dan wil ik wel even buiten bij je honden blijven staan. Ik ben hier toch klaar,' zei hij vervolgens terwijl hij de knoopjes van het overhemd dicht deed en zijn gilet er weer over aantrok. Het gordijn schoof nu helemaal open. 'Dan zijn ze in elk geval niet nog langer alleen,' voegde hij aan zijn vorige woorden toe. Al kon hij het ook wel begrijpen als Alyssa het liever niet had. Want zomaar een wildvreemde bij je dieren achterlaten, daar was niet iedereen van gecharmeerd. Het was maar een voorstel geweest. Gavriil zou zich schuldig voelen als ze door hem nou niet rustig haar uitgekozen kleren kon passen.

Oei, hij is een beetje kort geworden. Sorry

De jongen stelde zichzelf voor als Gavriil. Aan de manier waarop hij sprak kon ze horen dat hij van Cassia afkomstig was. Haar vader begon die taal ook goed te beheersen en Jack begon er ook steeds beter in te worden. Haar vader was samen met Jack naar Cassia verhuisd, maar het had een hele tijd geduurd voordat ze de taal en de gewoonten daar beheersten. Het was echt prachtig op Cassia en Gavriil’s accent klonk zeker niet onaangenaam. Misschien moest ze zich ook maar aanwennen om de taal van Cassia te spreken. Nu sprak ze de taal van Erd, hoewel het eigenlijk gewoon Engels was dat ze sprak. Maar andere talen leren? Ja, dat zag ze zeker wel zitten. Ze keek even bedachtzaam toen Gavriil opperde om op te honden te passen. Ze wist dat Layla de jongen wel zou vertrouwen, maar Duvel zou vast en zeker denken dat hij Alyssa vermoord had of zoiets. De husky dacht altijd het ergste en kon alleen maar gekalmeerd worden door Layla of Alyssa, dus als Gavriil vrienden zou kunnen worden met Layla – waaraan ze zeker niet twijfelde of hij dat wel kon – dan zou het wel goedkomen. Ze gaf een klein knikje naar hem. ‘Ik vind dat wel een goed voorstel,’ sprak ze. ‘Duvel is erg beschermend over Layla, maar zelfs hij zou niet op kunnen tegenover een hele groep rovers. Misschien moet je maar het eerste bevriend raken met Layla en haar geruststellen. Haar vacht is lichter en ze is kleiner dan Duvel. Ze zal waarschijnlijk ook aan je willen snuffelen.’ Ze grinnikte heel even. Layla was altijd al één van de nieuwsgierige honden geweest. Maar ze was wel schattig, dus dat scheelde. ‘En geen poging doen om Duvel te aaien, want dan bijt hij je hand eraf. Als je Layla gerust kunt stellen, zal zij Duvel wel tegenhouden.’ Het klonk misschien niet heel erg geruststellend, maar wat moest ze anders tegen hem zeggen? Toen ze naar buiten keek, zag ze dat Layla nieuwsgierig de winkel inkeek en verbaasd naar Gavriil staarde. Ze grinnikte. Misschien hoefde Gavriil haar nog niet eens zo erg te overtuigen. ‘Veel succes,’ zei ze lachend. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en wachtte vervolgens maar even of het hem wel goed zou afgaan. Dan zou ze nog altijd kunnen ingrijpen. Als het goed zou gaan, zou ze zich pas om gaan kleden. Anders voelde ze zich schuldig.

Hij had langzaam geknikt op haar woorden over de honden. Layla en Duvel dus. Zijn blik ging even kort naar de deur van de winkel waar een nieuwsgierige husky naar binnen stond te gluren. Waarschijnlijk was dat een van de twee. Gavriil greep zijn jas uit het kleedhokje. 'Dan zie ik je zo wel,' sprak hij zacht terwijl hij langs Alyssa liep. Hij ging richting de kassa en legde met een paar woorden uit aan de jonge vrouw die erachter zat dat hij het nieuwe kledingstuk meteen aanhield. Ze haalde haar schouders op en knipte toen het kaartje uit zijn kraag om daarna het verschuldigde bedrag op te geven. Gavriil betaalde haar en kreeg een tas mee om zijn oude kledingstuk in te stoppen. Vanonder zijn grijze lokken keek hij nog even naar Alyssa. Ze stond nog steeds op dezelfde plek. Ze had haar armen over elkaar heen geslagen. Gavriil richtte zich weer op de tas die hij van de toonbank pakte waarna hij naar buiten liep. Er stonden inderdaad twee husky's naast de deur. De een lichter en kleiner dan de ander. Dat was dezelfde die ook eerder naar binnen had staan kijken. Dit moesten ze wel zijn. Gavriil deed een paar stappen opzij, bij de deur vandaan, om andere winkelende mensen niet lastig te vallen die misschien naar binnen wilde. Daarna zakte hij door zijn knieën voor de kleinste van de twee husky's. Voorzichtig stak hij zijn hand uit zodat de husky aan hem kon snuffelen en zijn geur kon ruiken. 'Rustig maar. Ze is gewoon binnen. Ze komt zo,' fluisterde hij zacht tegen de hond. Een aantal mensen dat voorbij liep keek hem raar aan toen ze hem tegen de hond zagen praten, maar Gavriil negeerde hen straal. Hij ging uiteindelijk naast de husky op de grond zitten. De ander had hij wel even aangekeken. Maar als hij echt wat agressiever was, dan was het misschien beter om te laten zien dat hij niets deed. En dat kon het beste door gewoon rustig te gaan zitten.
Zijn ogen begonnen de voorbijgangers te volgen. En hun uiterlijke kenmerken te onderscheiden. Het was ongelofelijk hoeveel diversiteit er tussen mensen was. Het verschil in kleur overal. In hun haren, hun kleren, hun ogen. Kleur was iets wat Gavriil altijd gefascineerd had. Misschien juist omdat hij er zelf weinig van had. Hij voelde de spieren in zijn vingers op die gedachten reageren en onregelmatig samentrekken. Hij begon te frunniken aan een knoop aan zijn jas om zich maar ergens anders op te richten. Toch kon hij zijn ogen niet van de voorbijgangers afhouden. 'Ze mag wel een beetje opschieten met passen vind je niet?' vroeg hij zacht glimlachend aan de husky naast hem.

Zoals verwacht reageerde Layla positief op de jongen en Duvel negatief. De donkere husky bleef op een afstandje terwijl de lichtere meteen aan Gavriil’s hand kwam snuffelen. Ze piepte op zijn woorden en sloeg met haar pootje naar zijn hand toe. Daarna legde ze haar kop eronder zodat ze geaaid kon worden. Alyssa glimlachte toen ze dit tafereel zag, besloot om maar te gaan passen en liep naar binnen. Ze had een donkerrood prachtig jurkje, een mooie fluweelzwarte jurk en een jeans. Ze had ook een los shirtje gevonden. Eerst paste ze de jeans met de shirt en merkte dat het haar wel stond. Ze deed vervolgens de donkerrode jurk aan. Hmm. Veel te sexy. Niet erg passend voor op de school dus, maar wel goed genoeg voor een avondje uit naar Oak’s Field. Toch was de jurk best wel duur en zoveel budget had ze nu ook weer niet, dus ze besloot om hem niet te kopen. Ze paste de fluweelzwarte jurk en merkte dat deze ietsje meer sexy was dan de vorige jurk, maar het was wel passend voor op school. Toch zou ze het vooral voor uitstapjes naar Oak’s Field houden, maar ze wilde hem wel graag aanhouden omdat hij zo mooi was en ze wel aan de stof wilde wennen. De jurk was aan de achterkant wat langer dan aan de voorkant en had een decolleté, maar het was niet overdreven en genoeg verhullend. Ze had er een paar bijpassende pumps bij gevonden en trok deze aan. Wauw. Het resultaat was geweldig. Ze knikte goedkeurend, haakte haar kleren over haar arm en pakte de kleren die ze wilde kopen. De donkerrode jurk hing ze terug en nadat ze gevraagd had of ze de kleren aan mocht houden, haalde de verkoopster haar schouders op en knipte het kaartje in haar kraag weg. Layla kwispelde met haar staart toen ze Alyssa zag en duwde met haar snuit tegen Gavriil’s hand om dat duidelijk te maken. Alyssa propte haar kleren die ze vandaag aan had gehad in de zak die ze mee kreeg en liep naar buiten. Wauw. Het was even wennen op die pumps, maar het lopen ging nog best goed. Een verlegen glimlachje, waardoor er kuiltjes in haar wangen tevoorschijn kwamen, verscheen op haar gelaat toen ze naar Gavriil keek. ‘Sorry dat het zo lang duurde. Beslissingen maken is echt zo moeilijk,’ zei ze en ze moest lachen. Ze aaide Layla. ‘Layla, nee!’ sprak ze, maar het was al te laat. In haar enthousiasme sprong de husky tegen haar op en omdat Alyssa nog niet stabiel op haar pumps stond, was het gevolg dat ze half omviel. Haar hart schoot in haar keel en Duvel gromde gealarmeerd.

Voorzichtig, in de hoop dat zijn koude huid niet door de dikke vacht van de hond heen drong, streelde Gavriil de husky zacht over haar kop. Ze was direct bij hem komen snuffelen toen hij op de grond was gaan zitten. Precies zoals Alyssa had gezegd. Ook de andere husky had zich naar haar voorspelling gedragen. Het dier had hem wantrouwend aangekeken. Hij was op een afstandje van hem gebleven. Gavriil had het zo maar gelaten. Het was beter om de hond niet te veel lastig te vallen. Hij scheen het namelijk nog niet heel erg te vertrouwen. De andere, Layla, leek het juist totaal geen probleem te vinden dat hij hier was. Ze had zelfs haar kop onder zijn hand gelegd zodat hij haar beter zou kunnen aaien. Met zijn afwezige blik naar de voorbijgangers op straat gericht, streken zijn smalle vingers zachtjes over haar kop. Zijn ogen flitsten heen en weer langs de mensen die voorbij liepen. Met moeite wist hij zijn ogen van hen los te trekken en op zijn schoot te richten. De hand die niet op de kop van de husky lag verkrampte een beetje. Alyssa mocht echt op gaan schieten. Hij voelde zich niet zo lekker worden. Het was Layla waardoor Gavriil merkte dat Alyssa weer terug was. De hond was spontaan begonnen met kwispelen en was overeind gesprongen nadat ze eerst haar snuit in zijn hand begraven had. Gavriil keek om terwijl hij opstond. Alyssa had niet langer haar eigen kleren aan. Ze droeg in plaats daarvan een jurk. Het was een nette jurk voor waarschijnlijk uitgaansgelegenheden. Maar hij begreep waarom ze hem aan had gehouden. Hij stond haar fantastisch. Zijn smalle lippen transformeerden in een kleine, ietwat zuinige glimlach toen Alyssa zich verontschuldigde voor het lange wachten. 'Geen probleem. Layla en ik hebben ons wel vermaakt,' sprak hij zachtjes tegen haar. Toen ging het mis. Het voelde als zo'n moment die vertraagd voorbij had kunnen gaan. Layla was iets te enthousiast waardoor Alyssa, die toch niet zo stevig op haar schoenen stond als ze zelf misschien had gedacht, omver viel. Gavriil schoot naar voren, het gegrom van Duvel negerend. Hij greep Alyssa's hand terwijl zijn andere arm zich achter haar rug vouwde om haar op te vangen. Zijn grip was stevig. Voor een ruime minuut bleven ze zo staan. Haar hand voelde zacht, warm en vrouwelijk. Bij haar rug voelde hij de elegante lijn van haar rug. Langzaam trok Gavriil haar weer op haar voeten. Toen schoot het besef voor zijn hoofd. Zijn huid die nu in direct contact stond met haar huid. Zijn huid die ijskoud was, die al het water om hem heen tot een laagje ijs vervormde. Zijn huid die bij anderen brandwonden en onderkoeling kon veroorzaken als hij ze lang genoeg vast hield. Een zeer vreemd fenomeen. Hij probeerde er zelf nog altijd achter te komen wat het was. Maar hij had zichzelf geleerd aanrakingen te mijden. Gauw liet Gavriil Alyssa los. Zijn armen vielen naast zijn lichaam. 'Sorry Alyssa,' verontschuldigde hij zich zachtjes. Hij hoopte dat hij haar geen pijn gedaan had met zijn onvoorzichtigheid.

Alyssa deed een onhandige poging om zichzelf overeind te houden. Haar enkel zwikte lichtelijk om, maar voordat ze de grond raakte, voelde ze al dat iemand haar opving. Haar enkel deed vreselijk veel pijn en leek in brand te staan. Ze vermoedde dat ze hem, toen ze zichzelf probeerde te redden, omgezwikt had. Dat werd naar de ziekenzaal gaan en haar hakken uitdoen. Gelukkig kon ze nu niet al te veel kracht op haar enkel zette omdat Gavriil haar nog steeds in zijn armen hield. Alyssa kon niet voorkomen dat er lichte blosjes op haar wangen verschenen. Ze stonden dan ook wel… erg intiem. De laatste keer dat ze zo gevallen was – maar toen wel niet haar enkel had omgezwikt weliswaar – was toen ze samen met Drake de trap op was gelopen. Ze voelde zich al even ongemakkelijk bij Gavriil als toen bij Drake. Wat ze echter nog meer voelde, was dat zijn handen ijskoud waren. Net alsof hij ze in een diep laag ijs had gestoken en ze daar voorlopig niet meer uitgehaald had. Haar blote armen werden er helemaal koud van en een huivering trok door haar lijf. Net op dat moment liet Gavriil haar los en verontschuldigde hij zich. Had hij het over het feit dat ze bijna gevallen was of dat zijn handen zo koud waren? ‘Eh…’ Alyssa liet een korte stilte vallen omdat ze niet wist hoe ze moest reageren. Was hij in het geheim een vampier? Ze barstte bijna in lachen uit om haar eigen gedachte. Ja, natuurlijk. En als ze niet uitkeek sleurde hij haar naar zijn donkere grafkelder, beet haar in haar hals en dronk haar bloed leeg. Vampiers bestonden niet, Alyssa. ‘Geen probleem,’ sprak ze vervolgens. En ze wilde hem loslaten, maar dat deed hij al voor haar. Ze voelde zich minder ongemakkelijk en het werd ook weer wat warmer. Alyssa was even haar omgezwikte enkel vergeten en leunde daar dus nadenkend op, maar slaakte een kreetje en viel haast weer op als haar hand niet gauw naar Gavriil’s schouders had gegrepen. Ze boog zich voorover, deed haar hakken uit en keek naar haar pijnlijk opgezwollen enkel. ‘Enkel omgezwikt bij het vallen. Kan ook alleen mij overkomen,’ zei ze lachend, maar dan wel als een boer met kiespijn. Nu ze op zijn schouder leunde, voelde ze de koude zo niet meer. Het was echt de aanraking met zijn handen geweest. Het kippenvel begon een beetje weg te trekken. Terwijl ze Gavriil vasthield met haar hand, opende ze haar tasje met het andere en gooide de hakken erin. Dan ging ze maar verder op blote voeten. ‘Geen hulp nodig!’ sprak ze direct. Koppig begon ze vervolgens te hinkelen. Vervolgens draaide ze zich peinzend om en greep de deurstijl van de winkel die zich vlak naast zich bevond om niet om te vallen. ‘Hoe komt het eigenlijk dat je handen zo… koud zijn?’ Ze keek hem lipbijtend aan, want zo aanvallend had ze het nu ook weer niet bedoeld. Hopelijk had hij het ook niet zo opgevat. Ze had haar stem wel gedempt zodat anderen haar niet konden horen en ze bewoog wat meer naar hem toe zodat ze zachtjes konden praten, haar gewicht verdelend over één enkel.

Het was een reflex geweest. Hij was naar voren geschoten om haar vast te pakken. Hij had er totaal niet over nagedacht wat voor gevolgen dat zou hebben. Het was al te laat toen hij zich bedacht wat hij deed. Maar zelfs al had hij zich dat van tevoren bedacht, hij had Alyssa toch waarschijnlijk nooit met opzet kunnen laten vallen. Uiteindelijk had hij haar losgelaten. Voordat hij haar echt pijn zou doen. Het enige wat hij kon doen was haar zijn excuses aanbieden. Het was onmogelijk dat ze het niet gevoeld had. Alyssa probeerde weer op zichzelf te gaan staan en Gavriil was al in beweging gekomen om haar opnieuw op te moeten vangen als ze weer zou vallen. Maar ze greep zich vast aan zijn schouder en wist daarmee haar balans te bewaren. Hij keek toe hoe ze haar schoenen uittrok en bij het andere paar in de tas deed. Ze zei misschien wel dat ze geen hulp nodig had, het feit dat ze de deurpost moest vastgrijpen om haar enkel te ontlasten sprak het tegendeel. Gavriil schudde lichtelijk zijn hoofd en tastte in zijn broekzak. Hij haalde er twee witte handschoenen uit. Fijntjes gemaakt van dunne stof. Maar ze waren speciaal voor hem op prescriptie van de dokter. Het isoleerde de kou van zijn huid. Hij kon zijn vader nog horen zeggen dat hij ze eigenlijk altijd aan moest hebben als hij buiten was. Maar Gavriil droeg ze liever niet. Hij wilde zijn handen niet verbergen. Binnen een paar seconden had hij ze aan. 'Ik weet niet precies waarom, daar hoopte ik tijdens de watermagie lessen achter te komen hier op school,' sprak hij half gelogen terwijl hij de knoopjes bij de polsen dicht maakte. Hij wist dat het aan zijn controle over zijn magie lag, en dat het probleem veroorzaakt werd in zijn psyche. Maar dat hoefde Alyssa niet te weten. Hij liep naar haar toe en tilde haar op door een arm onder haar knieholtes te leggen en een om haar schouders. 'Ik weet dat je geen hulp wilde, maar als je gaat lopen maak je het alleen maar erger. Daarbij is de grond erg koud,' zei hij met een kleine glimlach naar haar. 'Waar wil je heen?' vroeg hij vervolgens.

Het leek er niet speciaal op dat Gavriil het verkeerd opvatte en Alyssa kon een opgeluchte zucht niet laten. Het was de eerste keer sinds ze hier was dat ze eindelijk weer eens tegen iemand normaal kon praten en dat wilde ze niet verpesten. Oké, Drake was ook wel normaal geweest, maar dat was anders. Bij Drake had ze zich ook heel anders gevoeld. En ze kon nog steeds niet ontkennen dat ze een blos over haar wangen kreeg als ze aan de zwartharige jongen dacht. Toch probeerde ze haar aandacht op Gavriil te focussen, want ze wilde niet overkomen alsof ze helemaal niet geïnteresseerd was in zijn verhaal. ‘Misschien vind je het wel uit en weet je een manier om het weg te krijgen. Ik hoop het alleszins voor je.’ Ze glimlachte naar hem waardoor er van die bekende kuiltjes in haar wangen verschenen. Layla was ondertussen op de grond gaan zitten en likte haar poot alsof ze een poes was, Duvel keek met gefronste wenkbrauwen naar Layla en Alyssa steunde nog altijd op één voet tegen de deurstijl. Ze schrok toen Gavriil naar haar toekwam en haar optilde. Zijn handen voelden echter niet meer zo koud aan als eerst en Alyssa vermoedde dat het kwam omdat hij nu van die handschoenen droeg. Waarschijnlijk waren dat van die speciale handschoenen, speciaal geschikt voor zo’n probleem. Ze wist niet zo goed waar ze haar handen moest houden, maar hij leek een stevige grip op haar te hebben en dus sloeg ze haar armen maar over elkaar. Haar instinct zei altijd dat ze, als ze opgetild werd, haar handen om iemands nek moest slaan omdat ze anders gegarandeerd op de grond ging vallen, maar ze voelde dat dat nu niet ging gebeuren. ‘Ik wilde eigenlijk gewoon terug naar het kasteel gaan,’ zei ze glimlachend. ‘De bedoeling was om wat te gaan shoppen, maar met deze enkel wordt dat niets meer. Ik heb eerder behoefte aan een lekkere warme kamer nu.’ Ze grinnikte even. Duvel had kort even gegromd toen Gavriil haar had opgepakt, maar ontspande weer toen hij Alyssa’s relaxte houding zag. Dat deed het zwartharige meisje expres, want anders werd Duvel boos. Om eerlijk te zijn vond ze het vrij ongemakkelijk dat ze gedragen moest worden terwijl ze naar haar idee best goed kon lopen. En dat bracht haar op het idee dat ze misschien het beste eerst langs de ziekenzaal konden gaan. ‘Of we zouden natuurlijk ook even langs de ziekenzaal kunnen gaan…’ Je kon duidelijk uit haar stem opmerken dat ze daar echt geen zin in had en ze sprak het vlug uit zodat Gavriil er misschien niet al te veel op zou letten. Layla kwispelde vrolijk terwijl ze naast Gavriil en Alyssa liep terwijl ze vrolijk naar de twee blafte. Duvel volgde er wat mokkend achteraan en Alyssa grinnikte. Wat waren ze dan ook een tegenpolen, zeg!

Ze nam zijn uitleg voor wat het was. Ze ging er niet op door. Gelukkig maar. Dat kon hij niet hebben. Zijn groene ogen keken vanonder de zilvergrijze lokken naar Alyssa toen ze lachte. Nee, hij zou het niet over zijn hart kunnen verkrijgen. Zoals ze daar stond, zichzelf in evenwicht te houden tegen de deurpost van de winkel. Hij was op zoek gegaan naar zijn handschoenen en had haar daarna opgetild. Zijn blik ging even kort naar Duvel. Alyssa had al eens eerder gezegd dat hij erg beschermend over haar kon zijn. Gavriil had wel verwacht dat hij zou gaan grommen. Maar hij hoopte dat de hond in zou zien dat Gavriil geen intentie had zijn bazin kwaad te doen. Hij knikte op haar woorden. Ze zou misschien beter naar haar kamer op de academie kunnen ja. Winkelen zou nu erg lastig worden. Hij was al begonnen met lopen maar hield zijn pas in toen Alyssa het idee opperde om eerst naar de ziekenzaal te gaan. De enige plek in de hele school waar hij nog maar één keer geweest was. En hij had gezworen er nooit meer te komen. Zeker niet nu er een nieuwe schoolarts was. Hij had zichzelf niet al die jaren verborgen gehouden om straks alsnog meegenomen te worden. Maar Alyssa's welzijn stond hier voorop. Toch, iets aan haar stem leek te verraden dat zij er ook geen zin in had. Gavriil was weer begonnen met lopen. Of ze nou naar de ziekenzaal gingen of naar de etage, hij moest haar sowieso terugbrengen naar de school. 'Als je denkt dat het zo ernstig is kunnen we wel even langs de ziekenzaal,' sprak hij zacht. Ze was nu immers dicht bij hem en hij hoefde niet harder te praten voor haar om hem te verstaan. Hij hoopte dat ze zich goed genoeg voelde om gewoon meteen naar de etage te gaan. Hij hoopte het echt.

Duvel was naast hun komen lopen en hield een strakke blik op Gavriil gericht. Hij wilde hun nauwlettend in de gaten houden voor als er iets zou gebeuren. Layla liep naast hem en gaf hem een zetje zodat hij zich misschien zou ontspannen, maar daar raakte de husky enkel geïrriteerd van en boos blafte hij naar haar. Layla’s oortjes gingen hangen en snel wandelde hond wat meer verderop waardoor Duvel een zucht slaakte. Het was niet dat hij haar wilde kwetsen, het was gewoon dat hij dit serieus wilde bekijken. Het zou niet de eerste keer zijn dat er een jongen was die haar kwaad wilde doen. En dus hield Duvel zijn ijzige blik op Gavriil gericht, hem daarmee stilletjes waarschuwend dat hij niks mocht proberen omdat hij hem dan toch wel te pakken kreeg. Alyssa keek ondertussen naar Gavriil. Ze had heus wel gemerkt dat hij even licht geaarzeld had toen ze het over de ziekenzaal had gehad en vermoedde dat hij daar niet graag kwam. Zij eigenlijk ook niet, maar wat moest ze anders doen? Aan de andere kant wist ze heus wel wat ze daar te horen ging krijgen. Dat ze haar enkel moest laten rusten en dat ze eventueel een drukverband kon gebruiken. Of zoiets. ‘Weet je,’ sprak ze, ‘ik denk dat we direct naar mijn etage kunnen gaan. Ik zal het toch moeten laten rusten en om dat advies te horen hoeven we niet speciaal naar de ziekenzaal te gaan. Bovendien ben ik toch wel een beetje moe.’ Toen ze dat zei, probeerde ze een gaap te onderdrukken. Ze zag nu pas Duvel die naast hun liep en keek hem verbaasd zijnde aan. Waar was Layla? Ze keek opzij en zag dat de hond verderop liep. Oh. ‘Let maar niet op hem. Hij is altijd al een beetje beschermend geweest,’ zei ze wegwuivend naar Duvel. Deze bleef echter nog steeds aan hun zijde lopen, maar zijn ogen flitsten ook regelmatig naar Layla toe. Oh boy.