Toen hij zei dat ze wat troep op haar voorhoofd had en hij het probeerde weg te vegen, stond ze acuut op om het meest lameste excuus te gebruiken om van hem weg te raken. 'Ik ga die badkuip uittesten!' riep ze bijna te hard en sprintte naar het zijkamertje. Zack schudde langzaam zijn hoofd terwijl hij de borden afwaste en zijn blauwe ogen naar zijn weerspiegeling staarden in het nog propere water. Zijn egale gezicht zag er al helemaal niet meer blij uit terwijl zijn ogen vermoeidheid uitstraalden. Wat wat hij gedaan? Dat spookte nu al eventjes door zijn hoofd terwijl hij afwezig de afwas in het water deed en hij begon af te wassen, zijn eerdere uitdrukking, die vrolijk was geweest, was verdwenen als sneeuw voor de zon terwijl hij de borden en het bestek afdroogde en het water liet weglopen. Zack sloot zijn ogen wanneer hij alles had afgedroogd en hij ging afwezig op de stoel zitten waar hij daarstraks op had gezeten, zijn mond een horizontale streep terwijl hij naar buiten keek, naar hoe de vogels met elkaar aan het spelen waren. Hij keek weg en hij legde zijn hoofd tussen zijn armen op de tafel. Hij had het gevoel dat hij alles verkeerd aan het doen was en hij had ook dan nog eens het gevoel dat hij er weinig aan kon doen. Toen hij de deur had horen open gaan, had hij gehoopt dat hij sterk had kunnen blijven, maar dat bleek dus niet te mogen van zijn lichaam. Geluidsloos liepen er tranen langs zijn wangen terwijl hij hoorde ze ging zitten.

'Nou nog even dat hek verven en dan kunnen we doen wat we willen.' zei ze en Zack stond op. "Doe ik wel even... Ravenna," terwijl hij zich wegdraaide, kon je zijn schouders zien trillen, maar hij wilde er niets van laten merken. Hij moest sterk leren worden. Met een afwezige uitdrukking haalde hij een pot bruine verf uit de schuur en begon afwezig het hek te schilderen. Hij wilde dat alles in orde kwam tussen hen en dat alles wat er was misgelopen, achter hen kon gelaten worden. Dat hoopte hij, ze was zijn beste vriendin, die wilde helemaal niet kwijt.

Ze voelde meteen dat de sfeer veranderd was toen ze haar kleren weer aan had. Zack leek ook zichzelf niet. Kwam dat door Rebecca? Had die stomme snol iets gezegd wat hem had geraakt?! Zack verkondigde dat hij het hek ging verven en liep naar buiten. In een flits zag ze zijn schouders trillen. Daar had je het al. Net zo licht geraakt als die keer dat ze terug was gekomen, en ze had hem er des te liever om. Opeens begreep ze niet eens meer waarom ze boos op hem was. Hij had haar pijn gedaan, ja, maar had hij dat zelf door gehad. Was ze nu geen ontzettende hypocriet om te denken dat hij dat snapte? Ze liep naar buiten en leunde tegen de deurpost aan. Hij stond afwezig het hek te schilderen. Ravenna was in tweestrijd. Aan de ene kant wilde ze opheldering voor wat hij had gedaan, maar aan de andere kant deed het ook haar pijn om hem zo te zien staan. Om beide kanten even rust te geven, nam ze een besluit dat haar goed genoeg leek.
Ze liep naar hem toe en bleef achter hem staan. Vervolgens haalde ze uit met haar vuist en stompte hem keihard tegen de achterkant van zijn schouder. Voor hij iets kon doen sloeg ze haar armen om hem heen en begroef haar gezicht in zijn rug. 'Sorry.' mompelde ze. 'Het kan me niet schelen dat je me niet hebt verteld van je gezondheid en ook niet wat je allemaal gedaan hebt.' Ze tilde haar hoofd op en keek hem woedend aan. De tranen stroomden over haar wangen en haar volgende zin schreeuwde ze bijna. 'Maar kus me niet als je het niet meent! En loop niet weg van me als je je ongemakkelijk voelt! Zeg...zeg het gewoon als ik iets doe dat..' Ze verborg haar gezicht weer tegen hem aan, maar geen snik kwam over haar lippen.

Het was vreemd, normaal had hij nooit zo’n ernstige moodswings, van vrolijk naar ongelukkig, naar onzeker enzovoorts. Het leek net wel even alsof hij weer op Nova was, bij het graf van zijn ouders, want daar had hij ook een hoop moodswings gehad, sinds hij echt nooit tijd had gehad hen te bezoeken. In feite had hij daar uren gestaan, bij hun graf, vertellend hoe zijn leven ging, hoe hun vroegere buurmeisje zelfmoord had gepleegd en zij ook een heel belangrijk iemand was geweest in zijn leven. Het had hem opgelucht om gewoon alles te kunnen vertellen, alleen wilde hij misschien toch een reactie van hen. Een reactie die hij nooit meer zou krijgen, het was ongelooflijk maar hij miste hen eigenlijk, ook al had hij ze maar amper gekend. Misschien vreemd.
Daarnet had hij de afwas gedaan en hij kon niet ontkennen dat dit hele gedoe met Ravenna helemaal awkward verliep. De vraag spookte door zijn hoofd waarom exact dat dit alles zo stroef verliep.  Hij legde zijn hoofd tussen zijn armen op de tafel. Hij had het gevoel dat hij alles verkeerd aan het doen was en hij had ook dan nog eens het gevoel dat hij er weinig aan kon doen. Toen hij de deur had horen open gaan, had hij gehoopt dat hij sterk had kunnen blijven, maar dat bleek dus niet te mogen van zijn lichaam. Geluidsloos liepen er tranen langs zijn wangen terwijl hij hoorde ze ging zitten, het zachte gekraak van de stoekl veraadde veel.

Zack wilde zo liefst mogelijk van deze situatie wegrennen voor nu sinds het er alleen maar ongemakkelijker op ging worden. Met hem tranen latende en zij die elke situatie uit de weg ging, dit ging een geweldig weekend worden. 'Nou nog even dat hek verven en dan kunnen we doen wat we willen.' zei ze en Zack stond op. "Doe ik wel even... Ravenna," terwijl hij zich wegdraaide, kon je zijn schouders zien trillen, hij wilde het wel onderdrukken, maar dat ging gewoon niet. Nu wilde hij gewoon eventjes alleen zijn, met zijn gedachten. Met stevige, maar afwezige passen over de grassige grond richting de schuur om verf, kon je hem zachtjes horen grommen. Puur omdat hij zichzelf zwak vond. Hij nam de pot verf in zijn handen en beende naar het hek om dan te beginnen schilderen. Hij wilde echt werkelijk dat alles in orde kwam, ze waren zo’n goede vrienden, plus zonder haar wist hij gewoon geen raad meer, dat was een feit.
Zack was zo diep verzonken geweest in gedachten dat hij maar pas reageerde toen er op zijn achterkant werd gestompt, maar voor hij wat kon doen, hadden twee armen zichzelf om hem heen geslagen. 'Sorry.' mompelde ze. 'Het kan me niet schelen dat je me niet hebt verteld van je gezondheid en ook niet wat je allemaal gedaan hebt.' Langzaamaan draaide hij zich om en zag hij de woedende blik in haar ogen. Ook de tranen had hij opgemerkt, de wind blies zijn haar alle kanten op terwijl hij haar geschreeuw aanhoorde: . 'Maar kus me niet als je het niet meent! En loop niet weg van me als je je ongemakkelijk voelt! Zeg...zeg het gewoon als ik iets doe dat..'
“Het spijt me... Ravenna, het is soms beter dat ik afstand neem van situaties en van die kus... ik probeerde iets duidelijk te maken, sorry dat ik dat heb gedaan,” zei hij zachtjes terwijl hij haar omhelsde en zijn kin op haar hoofd liet steunen. “Ik zal het niet meer doen en... ik zal er altijd zijn voor je... Altijd.”

Eigenlijk had ze hem nog een paar klappen willen verkopen, gewoon om haar frustratie kwijt te raken, maar sinds haar tijd in het hospitaal was dat toch veranderd. Misschien was zij ook labieler geworden, sneller ingezakt. “Het spijt me... Ravenna, het is soms beter dat ik afstand neem van situaties en van die kus... ik probeerde iets duidelijk te maken, sorry dat ik dat heb gedaan,” zei hij zachtjes terwijl hij haar omhelsde en zijn kin op haar hoofd liet steunen. “Ik zal het niet meer doen en... ik zal er altijd zijn voor je... Altijd.” 'Weet ik...' mompelde ze. Ze liet een geërgerde zucht horen. Na een tijdje liet ze hem los, veegde onzeker over haar neus en liep weer naar binnen.
Ze klom de ladder op en begon de bedden op te maken, terwijl er een zacht briesje door het raampje heen woei. Toen ze uiteindelijk de wollen dekens weer onder de kachel had gelegd, merkte ze dat de kip de badkamer aan het terroriseren was.
Achteraf wist ze er niet veel meer van, maar er moest heel wat gescheld naar buiten zijn geklonken voordat ze eindelijk als winnaar in de strijd met het beest weer naar buiten kwam. Ze stampte naar het hok in de houtschuur en smeet de kip erin. Er zaten schrammen op haar hele lichaam en veren in haar verwarde haren. 'Smerige verenbaal.' foeterde ze, ging op de veranda zitten en begon de veren uit haar haar te plukken.

Het was irritant, dit alles liep gewoon faliekant mis. Alsof het dan nog niet erger was geworden, was ze ook nog eens hier, kon ze zien hoe onstabiel hij was emotioneel. Hoe hij ongeveer elke seconde van de dag anders kon reageren. “Het spijt me... Ravenna, het is soms beter dat ik afstand neem van situaties en van die kus... ik probeerde iets duidelijk te maken, sorry dat ik dat heb gedaan,” zei hij zachtjes terwijl hij haar omhelsde en zijn kin op haar hoofd liet steunen. “Ik zal het niet meer doen en... ik zal er altijd zijn voor je... Altijd.” Ongelooflijk hoe telkens alles weer wist te verpesten, want die kus, betekende het zoveel voor haar? Langzaamaan begon hij zich af te vragen wat er aan de hand was hier, tussen hen. Zack was alles behalve klaar om zichzelf weer open te stellen voor nieuwe dingen, dit, deze vriendschap, was al lastig genoeg voor hem. Sinds hij graag mensen van zich wegduwde het laatste jaar. 'Weet ik...' mompelde ze. Ze liet een geërgerde zucht horen. Na een tijdje liet ze hem los en hij nam ook zijn afstand, zijn ijsblauwe ogen gingen nog even scannend over haar gezicht voor hij het hek verder ging schilderen.

Na een tijdje was hij ermee klaar geraakt en deed hij het deksel op de verfpot, die hij weer naar de schuur bracht. Opeens hoorde hij een hoop gescheld en gekakel, dit besloot hij dan ook meteen te gaan uitzoeken, wat er aan de hand was. Met een voorzichtig gebaar wandelde hij naar binnen, bukte hij voor de deur en ving hij nog net een glimps op van Ravenna; met veren in haar haar, die een kip in haar hok smeet. Het meisje foeterde nog wat woorden voor ze op de veranda de veren uit haar haren ging plukken. Zack wandelde voorzichtig naar haar toe en begon mee veren uit haar haren te halen. Zijn ijzige ogen keken tevreden toen alles eruit was en hij nam weer afstand, zo snel als hij kon. “Was de kip hier binnen geraakt?” vroeg hij voorzichtig terwijl hij naar de badkamer ging om de verf van zich af te wassen. Maar pas dan zag hij hoe’n stort die kip ervan had gemaakt en hij begon ook op te ruimen, hoe meer afleiding, hoe beter.

Samen met die kip was de waarheid op haar ingehakt. Zack was veranderd. In een jaar tijd bleek hij niet meer de puppy te zijn die ze altijd gekend had. Met een steek van spijt dacht ze terug aan de laatste keer dat ze elkaar gezien hadden voor ze naar het asiel was afgevoerd. Ze had hem toen getroost vanwege Rhine, maar geen woord over haar eigen problemen. Een week later had ze het mes in haar polsen gezet.
Nog steeds nijdig plukte ze de veren uit haar haren. Ze was niet kwaad op Zack meer, maar op de kip. Hij was haar inmiddels komen helpen. Het kietelde een beetje, maar op een prettige manier; die grote handen in haar verwarde haar. “Was de kip hier binnen geraakt?” vroeg hij terwijl hij de verf van zijn lijf ging wassen. 'Kennelijk door het bovenraam. Ik heb alleen geen idee hoe hij zo hoog kan fladderen.' Ze wierp even een blik op het hek, dat er weer keurig uitzag. De zon was inmiddels gestegen tot middagstand en het werd ook al warmer. Een beetje versuft ging ze op het trapje voor de deur zitten en haalde een mesje uit haar zak en begon daarmee een splinter uit haar hand te pulken. 'Je moet kunstenaar worden.' riep ze grijnzend richting de badkamer. 'Oom heeft het zelfs nooit aangeraakt nadat het huisje klaar was.'

De tijden waren verandert, hij was verandert, Ravenna was verandert en hetgene wat ze vroeger hadden als vriendschap, konden ze nu niet echt meer hebben zonder dat er sommigen misverstanden van kwamen. Ravenna was immers gewend geweest om hem 'hard' te behandelen en normaal tolereerde hij dit ook zonder enige boe of bah, maar nu was het anders, hij was anders. Toen hij terugkwam van het hekschilderen, zag hij haar net de deur naar de tuin sluiten. Blijkbaar had Ravenna met een kip liggen vechten, ze had superveel pluimen in haar haren, de enige vraag was; hoe in vredesnaam was die kip hier binnengeraakt?

Met zijn slanke vingers ging hij door haar haren, het vuil en de pluimen weghalende om haar haren dan afwezig te kammen met zijn vingers voor een korte moment. “Was de kip hier binnen geraakt?” vroeg hij terwijl hij de verf van zijn armen en nek ging wassen, het zag er niet uit, die bruine plekken. 'Kennelijk door het bovenraam. Ik heb alleen geen idee hoe hij zo hoog kan fladderen.'
"Wel die kip zit werkelijk vol verrassingen blijkt," constateerde hij met zijn droge opmerking terwijl hij iets te hard had geschuurd op zijn nek en dus gedwongen was om dat te bekijken, zijn reflectie in de spiegel keek fronsend naar hem terwijl zijn nek nu lichte schrammen vertoonde. 'Je moet kunstenaar worden.' riep ze grijnzend richting de badkamer. 'Oom heeft het zelfs nooit aangeraakt nadat het huisje klaar was.'
"Dank je, het was niet echt moeilijk om het te schilderen," hij bukte terwijl hij uit de deur kwam en even naar buiten keek. Het was zonnig en aangenaam eigenlijk. Stiekem wilde hij nu gewoon permanent buiten gaan zitten. "We kunnen gaan wandelen?" opperde hij terwijl hij zijn armen in zijn broekzakken stak.

Nu ze klaar waren, voelde ze zich toch een beetje ongemakkelijk. Ze had geen idee hoe leuk hij het hier vond en of hij dingen kon bedenken die hem interesseerde. Ze wilde eigenlijk de omgeving weer eens gaan verkennen, dat had ze wel vaker gedaan toen ze klein was. "We kunnen gaan wandelen?" opperde Zack. 'Ja.' zei ze, net iets te snel, blij dat hij het voorstelde in plaats van zij. Ze wipte omhoog en verdween weer naar binnen om haar jack te pakken en haalde vervolgens een lang jachtgeweer uit de bezemkast en een doosje met patronen. 'Ik heb geen zin om een beer aan mijn arm te hebben hangen.' verklaarde ze aan Zack, half ernstig en half geamuseerd. 'Ik weet een mooie route, niet al te plat, net iets voor een problemenzoeker als jij.' grijnsde ze terwijl ze het geweer laadde.
Ze leidde hem naar een overwoekerd pad achter het huisje, dat direct het bos inliep. De takken van de bomen reikte gelukkig niet omlaag. Het waren dan ook cosmosbomen, de grootste bomen die er in het gebied te vinden waren. Ze bevonden zich tussen een zee van varens. Hier en daar vielen strepen licht tussen de bladeren door en er klonk een en al gekwetter van vogels. 'Ik heb hier niet meer gelopen sinds ik naar school ging.' mompelde ze, meer tegen zichzelf dan tegen Zack

Zack voelde de ongemakkelijkheid tussen hen beiden, het was haast vlijmscherp aan te voelen en toch deed de jongeman met het zwarte haar er niets aan. We kunnen gaan wandelen?" opperde Zack. 'Ja.' zei ze, net iets te snel, wat hem een wenkbrauw liet optrekken. Had ze daar nu ook zin in gehad? Kennelijk, anders had ze niet zo snel ja gezegd, sowieso. Het meisje wipte omhoog, hijzelf stond ondertussen al recht en volgens zijn mening had hij prima kleding aan, het enige wat hij nog nodig had waren schoenen. Met een snelle beweging nam hij de schoenen die hij mooi had weggelegd aan de deur, zijn alledaagse stapschoenen noemde hij ze weleens, maar het waren combatboots. Toen Zack zijn schoenen aan het veteren was, haalde Ravenna uit de kast een jachtgeweer en voelde hij zich opeens stukken ongemakkelijker door het grote gevaarte dat ze nu aan het laden was. 'Ik heb geen zin om een beer aan mijn arm te hebben hangen.' verklaarde ze aan Zack en hij schudde zijn hoofd, dit nam alles behalve het ongemakkelijke gevoel weg. Zijn ijsblauwe ogen richtte zich op Ravenna toen hij klaar was met zijn schoenen en rechtstond. Het kon hem weinig schelen hoe hij eruit zag feitelijk, iedereen wist dat zijn gevoel voor fashion beneden alle peilen was. 'Ik weet een mooie route, niet al te plat, net iets voor een problemenzoeker als jij.' grijnsde ze terwijl ze het geweer laadde. Hij keek haar een beetje moeilijk aan terwijl een frons op zijn gelaat ontstond, zei ze dat nou werkelijk?

Zack voelde zich lichtelijk beledigd door wat ze had gezegd, doordat hij dacht dat ze op de dood van Rhine doelde, dat het zijn schuld was. Hij volgde haar met een afwezige blik op zijn gezicht naar een overwoekerd paadje achter het huis, dat kennelijk meteen naar het bos leidde sinds hij de cosmosbomen al van hier kon herkennen. Met nog steeds een serieuze expressie wandelde hij naast haar, tussen een zee van varens en planten die krassen op zijn arm nalieten. 'Ik heb hier niet meer gelopen sinds ik naar school ging.' Het gekwetter van vogels liet hem nog dieper fronsen en hij stak zijn handen in zijn broekzakken terwijl hij verderliep, nog steeds ongemakkelijk door het geweer in haar handen en wat ze daarnet had gezegd. Ze wist van de dood van Rhine en misschien stak zij ook de schuld op hem, maar ze had gelijk, het was zijn schuld en zijn frons verdween en maakte plaats voor een best ongelukkige expressie.

Ze had niet door dat de stilte achter haar een kille ondertoon had. Ze was te druk met omhoog kijken naar de boomtoppen terwijl ze luisterde naar de vogels. Het was kalmerend, maar Ravenna had altijd zich wat mee aangetrokken gevoeld tot het ruisen van de wind in de bladeren, of wanneer er een storm over een landschap heen joeg. Misschien had het iets te maken met het feit dat ze tijdens een zware onweersbui was geboren.
Het geweer hing losjes om haar schouder, precies in de goede stand om het snel beet te pakken en de veiligheidspal over te halen. Niet dat ze verwachte snel door een wild dier te worden aangevallen, maar je kon nooit weten. 'In de winter zit je hier soms ingesneeuwd, ik ben een keer met oom het bos ingegaan toen in nog klein was en er een meter dikte sneeuw lag. Oom moest me op de schouders nemen anders zakte ik weg.' Ze draaide zich grijnzend om en keek Zack aan, maar merkte toen opeens de kille uitdrukking op zijn gezicht. 'Alles oké?' vroeg ze verbaasd en hield stil. Ze stonden nu in een bloemenzee en in de verte klonk het geluid van stromend water.