Een lijn van vlammen strekte zich uit over de schouders van de jongen onder zijn greep, misschien het resultaat van opgekropte woede. Maar de likkende vlammen om zijn vingers, die het joch nog steeds stevig onder in zijn nek vastklemden, registreerden geen pijn, noch extreme hitte. Zelfs als dat het geval was geweest had hij het simpelweg kunnen absorberen: de kunst van de vuurmagie was hem tot zover wel eigen genoeg geworden om zichzelf van brandwonden te kunnen behoeden, hoewel niet altijd even succesvol. Deze walgelijke ongelikte beer kon hem echter niets doen, geloofde hij. Hij was immers degene die hem iets aan ging doen. For the sake of children's upbringing. For the bright future of a glorious education. En voornamelijk, vooral omdat het toeval het mocht treffen dat deze tiran nu juist in zijn mentorklas moest zitten. Dan had je een reputatie hoog te houden. Die van hem. Of zijn collega's hun eigen mentorklassen konden handhaven kon hem niets schelen: zolang er maar een duidelijk verschil te zien was met de zijne. Stuk voor stuk moesten ze zodanig opvallen door hun perfecte houding dat de oudere leerlingen zuchtend hun hoofd schudden, diep onder de indruk, een traantje wegpinkten en zich naar de naïeve eerstejaars toe bogen om ze vol ontzag in te fluisteren: 'dat is de klas van Master Savador - if only I could have been part of it'. Formidabel. Keurig. Jongens die met rechte scheidingen binnenschreden en pompeus antwoord op alles wisten. Dames die bij de deuropening tijdens het passeren even stopten om een lichte révérence te maken en hun handrug te laten kussen door hun wijze mentor. Grofgebekte woorden? Wie hem tegen durfde te spreken op een onacceptabele wijze mocht een heel zeepblok verorberen om hun binnenste te spoelen. Alcohol en wilde vrijpartijen? Dat was zijn business, de tienerlijke schoften kwamen nota bene nog maar pas kijken om zich er als eendagsvliegen mee bezig te houden. Zelfs drugs konden ze beter bij hem inleveren. Hij mocht het, want hij was al keurig opgevoed en stond ver boven ze.
Er vormde zich een triomfantelijk glimlachje op het snode gelaat van de lange zwartharige man nadat Liejum door gleed, zijn grip weer hervond op een trede lager en hij een giftige blik kreeg toegeworpen. Ha! Alsof hij het niet verdiende, de hufter, vuil pubergebroed. In stevige tred joeg hij de jongen voort langs lege kille celblokken, zijn lange mantel achter hem aan zwierend en zijn gedachten ratelend. Zonder twijfel malend over zijn grootse ideeën, het perfecte plan van heropvoeding, de harde hand die hij - jammer maar helaas - moest inzetten om het tot een succes te laten verlopen. Alleen Liams flakkerende vlammen wierpen een oranje gloed die de voorste delen van de cellen verlichten, tot de lichtcirkel verder schoof en ze opnieuw weer in totale duisternis werden gehuld. En alsof dat een bode was om weer een portie brutaliteit te tonen, weerklonk Liejums stem galmend door de holle gang. Met een woedend gesnuif drukte Savador met kracht de hand om de nek van de jongeman naar beneden, zijn neus gerimpeld als een grauwend beest en zijn tanden ontbloot in een woedende grimas. Oud?! Een oude verschrompelde bes als Nanette was oud, die met haar broze rug over haar proza heen gebogen zat te dementeren voor de klas, als ze buiten al niet over het terrein schuifelde met één kilometer per uur, muffig blad over breisteeksels hier en opgericht beverig handje met vogelzaad daar, omdat dat het enige was wat je deed om maar niet kwijlend in je oma-schommelstoel te zitten of hazenslaapjes te houden met je grijze haar onder een foeilelijke bloemetjesslaapmuts gestopt. Hij was zelfs op zijn aantrekkelijkste leeftijd!
Maar wacht. Ho even. Rustig aan. Abrupt bleef hij even stilstaan, als ware het dat hij zo beter zijn gedachten kon filteren. Waarom zou hij de pulserende aders bij zijn slaap tevoorschijn laten komen, voor iemand als dit joch? Dat was het niet waard. Langzaam krulden zijn mondhoeken opnieuw om, maar dit keer tot een veel onaangenamer glimlachje. Absoluut. Niet. Waard.
Er gleed een lachje uit zijn binnenste omhoog dat zacht begon, als de rollende donder in de verte. Maar hij stond over de jongen heen gebogen, genoodzaakt om hem in zijn greep te houden, en al gauw rees zijn lachen in volume en ketterde Liejums gehoorgang binnen. 'My, aren't we FUNNY!'
Zijn houding veranderde op slag bij het laatste woord, dat in een ijselijke kreet door de kerkergangen echode, en op datzelfde moment greep hij een handvol haar, rukte er flink aan zodat Liejums hoofd in de ruk in zijn nek zou klappen, draaiden de zwarte lokken pijnlijk strak om een hand heen en sloeg de jongen vervolgens met zijn schedel hard tegen de stenen muur naast hen. Er viel een doffe bons te horen die weinig goeds kon betekenen. De kracht die hij erachter zette kon variëren van slechts een straal bloed die onder Liejums haarkruin, over zijn gezicht sijpelde, tot een hersenschudding. Hij hoopte vurig op het laatste. Met bijna tedere voorzichtigheid, alsof de jongen plotseling van porselein was, krulden Savador zijn lange vingers vervolgens om zijn kin om zijn hoofd op te richten, hem te dwingen hem aan te kijken. 'Aren't you just.. a little peach,' lispelde hij zacht op een gemaakt zoet toontje, zijn lippen iets getuit nu zijn vingers in Liejums wangen knepen, alsof hij een schattig jong hondje was. 'Kom op,' ging hij verder in iets dat haast leek op een smeekbede, hoewel je beter moest weten dan het van sarcasme druipende acteerwerk voor lief te nemen. 'Laat me meer van die vermakelijke plaisanterie van je zien. We hebben immers nog de hele avond -' Hij rukte nogmaals aan het halflange donkere haar om het hoofd van de jongen nog iets verder naar achteren te trekken, zodat deze bijna op zijn eigen brede schouder rustte - 'Mr. Egao,' maakte hij zijn zin zacht af in Liejums oor.

LIAM-E-GAO:

<sub>Het was gebeurd voor hij er erg in had. Een vervelend, niet alledaags taakje dat hij met uiterste kalmte had uitgevoerd alsof hij doodgewoon een stapel proefwerken nakeek. De noodzaak was aanzienlijk, omvangrijk. En het had overduidelijk nog niet het aandeel waar hij op gehoopt had, nog lang niet het gewenste effect. De jonge vuurmagiër lag nat van het Cassiaanse IJswater op zijn kruisingsbed, druipend, geblinddoekt en enkel gehuld in een simpel dun oud vod, zijn hand vlakbij de klem die oogde als een bankschroef, en zijn één voor één traag gebroken vingers ieder in een harkerige, onnatuurlijke houding. Ze hadden meer weg van knobbelige, over en in elkaar verstrengelde takken nu - en nog dacht de jongen er nog niet over om een kik te geven. De zwartharige tiener poogde zelfs om te grinniken, met een aanhoudelijk zichtbare grijns op zijn gelaat. Zijn pijngrens was klaarblijkelijk op een buitengewoon, haast utopisch hoog niveau. Het tergende besef dat hij veel meer uit de kast zou moeten halen, wilde hij dit joch op de ergste wijze mogelijk pijnigen, kronkelde door zijn achterhoofd als een constant aanwezige slang. Maar welke gouden redenen golden er om er ook maar een fractie van een seconde gefrustreerd over te raken? Het betekende dat hij des te meer zijn methodes op Mr. Egao kon uitoefenen, zo lang en zo vaak als hij wilde - totdat hij iets gevonden had wat hem kon breken. Maakte het daarbij ook maar iets uit dat de methodieken die hij tevoorschijn toverde bij lange na niet genoeg als folteringen dienden voor het joch? Nee. Want individueel mochten die methodieken wellicht niet meer dan een nietig speldenprikje zijn in de beleving van de jongen; tezamen konden al die kleine methodieken de duizenden naalden zijn die de ergste hersenschimmen. En niet te vergeten waren er ook nog de twee elementen die misschien niet zo doeltreffend leken als je erover las of het van afbeeldingen in een oud geschiedenisboek zag, maar die juist de belangrijke bouwstenen vormden om een marteling tot een brute, barbaarse kwelling te maken: de geestelijke kastijding - een simpel mens was nog altijd een mens bezoedeld door emoties die de geest kon kraken, zoals vernedering, vicieuze manipulerende spelletjes met je brein, en vanzelfsprekend de test hoelang je helder in je hoofd kon blijven voordat je brak in een manische schreeuw, waanbeelden begon te zien en alles wat je nog in gedachten op kon brengen de wens was om dood te gaan, het voorbij te laten zijn. Dan was er ook nog het verloren vermogen om je toegetakelde lichaamsdelen nog langer te kunnen gebruiken - of Liam er nu tegen kon of niet, het was zo goed als feit dat hij zijn verbrijzelde vingers niet bepaald meer bedreven kon gebruiken als anders. Simpelweg de ondenkbare pijn toebrengen was daarom niet de eerste prioriteit. Het waren al die aspecten samen. Hij zag het als brons, zilver en goud, en samen vormden ze een prachtig schitterend diamant, een geheim wapen dat altijd en immer werkte. Hoe kleiner en langzamer de martelmethode, hoe verrassend venijniger het werd als je het begon op te stapelen. Het was ongeveer hetzelfde zoals het ging in de oude historische tijden; de eliten werden in één haal onthoofd en voelden het hoogstwaarschijnlijk niet eens doordat hun dood zo snel kwam, terwijl het volk van een lager kaliber vast werden gebonden aan een stuk hout om na dagen ronddobberen uiteindelijk te sterven aan honger en uitdroging, en met geluk aan stukken gereten te worden door een haai op hun pad. En misschien, heel misschien, was het kleine scheutje van zijn zichtbare waanzin genoeg bewijs om te kunnen concluderen dat de anders zo kalme, geheimzinnige man zijn eigen ideologen had, en daarom niet zo rein was binnenin zijn hersenpan. Vooral niet als hij onder in zijn eigen persoonlijke donkere ruimte in de kerkers tot het uiterste gedreven werd om zijn schunnigste aard naar boven te halen.
'Pity,' klonk zijn zachte stem als velvet bijna fluisterend. 'Then you leave me no choice.'
Botten breken en pijn toebrengen was een tweede, maar zijn eerste talent bleef toch het onophoudelijk spelen en betwisten van andermans brein. Dat was immers een steunpilaar voor zijn heropvoedingsprogramma. Het joch scheen dit, spijtig maar helaas, totaal niet te beseffen.  

Het was om die reden dat Savador niet gedesillusioneerd raakte door zijn minimaal geboekte succes, of zich in al zijn furieuze razernij opvrat van frustratie. De enige reactie die van hem loskwam was hoe zijn oogleden apathisch halfdicht zakten terwijl Liam hem aantoonde waar en hoeveel hij al geleden had. Zowaar leek hij al net zo min onder de indruk te zijn van Liams grote inborst - en als hij al onder de indruk was, dan was hij een meester in het verbergen van zijn innerlijke emoties - als dat de jongen weinig onder de indruk was van zijn manier van handelen. Dit was nog maar het uiterste begin van het begin; bij Medusa, het was niet eens terecht om het een begin te noemen. 'My fucking God, you talk too much,' was zijn enige reactie zodra het joch was uitgesproken. De Shadraan had het nog nauwelijks gezegd, of zijn arm schoot omhoog en daalde neer in een rotsnelheid om een ijzeren pin vlak boven in Liams sleutelbeen te boren. De plotselinge actie was als een geheel contrast met zijn verveelde, kalme reactie, vooral omdat hij het ding al de gehele tijd achter zijn rug leek te hebben verstopt. Het mechanisme, dat van verroest ijzer was, had twee scherpe vorken aan ieder uiteinde. De onderste twee hadden zich diep in het zachte deel tussen Liams strot en sleutelbeen geplant, in zijn borstbeen, en de andere twee vorken prikten in zijn onderkaak. Bewegingsvrijheid werd hem zo ontnomen: hij zou het ding bij iedere kleine beweging steeds een stukje dieper in zijn huid boren bij iedere draaiing, buigen van het hoofd, zucht of zelfs het slikken. Zwijgend draaide hij vervolgens aan een oud roestig wiel aan de zijkant van het bed, waardoor er bij iedere draai een lange pin onder Liams hoofd omhoog kwam, precies gepositioneerd in zijn nekholte. Met zijn polsen en enkels nog strak vastgebonden aan het kruisingsbed, de kettersvork zonder beweging mogelijk tussen zijn borstbeen en kin en zijn bovenlichaam half opgericht door de pin achter onder zijn nek, creëerde hij een uiterst ongemakkelijke positie voor de jongen.  
Opzettelijk traag draaide Savador zich van het kruisingsbed af en beende naar een kast vol potten en instrumenten tegen de muur, bij iedere beweging en handeling rustig zijn tijd nemend terwijl Liam zich in zijn ongemakkelijke positie moest handhaven. Hij rinkelde en rommelde wat tussen de spullen voor hij terugkwam met een glazen pot in zijn handen, waar hij kalmpjes de deksel van afdraaide en met een onverschillige snuif iets langs en slijmerigs uithaalde, als een kettingroker die gewoon een sigaret draaide. Het lange bruine ding drapeerde zich in klodders slijm op zijn handpalm en pulseerde en kromp herhaaldelijk. Niet bepaald verrassend; het was een levend wezen dat zich kon manifesteren in vochtige plaatsen, van origine afkomstig van Erd. De echte verwondering moest echter nog komen, want het was niet zomaar een slijmerig beestje.
Zonder zich te bekommeren dat hij de kettersvork dieper in Liams borstbeen sneed door de barse beweging, rukte hij zijn mond open, drukte zijn hoofd aan zijn haar iets naar achteren en liet het slijmerige wezen zonder enige waarschuwing in de keel van de jongen glijden. De lange dunne staart van het wezen, dat nog het meest weghad van een aal, hield hij vast in een hand, zodat het beest zich niet verder door zou wurmen naar zijn maag, maar in zijn slokdarm bleef steken. En daar, in zijn keel, met een vlaag van vuurmagie die hij door het beest stuurde die daar slecht tegen kon, zette het zich uit als een onrijpe kastanje met vlijmscherpe weerhaakjes. Zoals hij al duidelijk had hopen maken aan het joch was dit slechts nog maar een kleine beproeving van een introductie, een inleiding van een begin van een uitgebreide folterende sessie waarin hij alle tijd en geneugte zou nemen om, indien nodig, al zijn mogelijke methodes af te gaan. En dat werden er naar zijn gevoel een hele hoop. Want wat mocht hij van geluk spreken dat hem zo'n mooie uitdaging werd geboden.

- Forgive meee D:</sub>