Een zomers en warm briesje zou vast buiten zijn kracht uitoefenen. Toch vond het jonge meisje, Roselle, het veelte warm om naar buiten te gaan. Het was een prachtige zondagmorgen. Een stille dag, de anderen leken allemaal nog te slapen. Dus besloot ze zelf uit te veren te komen, en de school nog wat te verkennen. Misschien waren ergens in dit reusachtige gebouw nog wel wat plekken die haar in de toekomst goed uit zouden komen. Het was niet perse het geval dat ze een Rebels persoonlijkheid had. Ze hield er wel van om zo nu en dan uitdagend te reageren. Enkel had ze daar voldoende controle over om dat nooit zomaar te doen. Vaak ging er dan al een actie van iemand anders aan vooraf. Heel zachtjes snoof ze dan ook, in gedachten verzonken. Op Razen zou ze nu opgekruld in een hoekje zitten. Afwachtend of er iemand in de buurt zou proberen te komen, om haar weer uit te lachen of waardeloos te noemen. Het meisje kneep haar grijze ogen tot spleetjes, terwijl ze nu maar gewoon wat door de gangen struinde. Het gezegde blaffende honden bijten niet, was niet altijd het geval. Ze mocht dan veel lawaai maken, als ze zich zo bedreigd of minderwaardig voelde, en dat tevens kreeg te horen. Enkel beet ze uiteindelijk wel. Uiteindelijk ging de eeuwig doortikkende tijdbom af. Het was vaak enkel een kwestie van tijd en geduld. Haar grijze ogen gleden nu langs een van de gangen. Het was er behoorlijk stil, op haar ademhaling na dan.

De warmte begon haar nu ook behoorlijk te pakken te krijgen. Misschien had ze haar donkerrode mantel beter in haar kamer kunnen laten liggen. Maar vertrouwen deed ze haar slaapzaalgenoten niet. Als haar ouders niet te vertrouwen waren, wie dan wel? Heel even dacht ze over haar draakje na. Cynder zou er niet zo snel over nadenken om haar in de steek te laten. Enkel wist ze wel zeker, dat haar draakje nu buiten genoot van het warme weer. Hij hield wel van warmte, zeker als dat betekende dat zijn bassinetje samen met hem het Stille Meer vaker zou bezoeken. Dan was het dier niet te weerhouden, het vloog dan speels door het water heen en liet vele anderen vaak nat achter. Het dier was prima opgevoed, maar een tikkeltje eigenwijs en vreselijk nieuwsgierig. Toch kon Roselle er prima om lachen. Het had altijd erger gekund. Een zachte zucht, en een paar stappen later, kwam ze aan bij een deur en een trap. Een prachtige oude deur en trap. En sinds ze altijd al van oude dingen hield, besloot het jonge meisje op onderzoek uit te gaan. Er waren minder wandkandelaars hier, waardoor haar magie en onrustige innerlijke vlam haar minder in de weg zaten. De weg naar beneden was donker, stijl en gevaarlijk. Een misstap en ze zou met de trap mee naar beneden vallen. Ze wist dan ook niet hoe lang de trap was, en wat ze aan zou treffen.

Waarschijnlijk wel een muis of twee, sinds ze stilletjes naar beneden liep, en nieuwsgierig haar nieuwe omgeving in haar op nam. Het donker zou vast iets anders in haar naar boven halen. Haar Shadraanse gedeelte. Haar moeder was volbloed Shadraan, en haar vader een trotse volbloed Raziaan. Wat haar een jong halfbloedje maakte. Het zou vast niet iedereen uitmaken wat haar familie was, dat het een gemengde familie was. Wat iedereen wel zou uitmaken was dat haar vader een belangrijke taak in Razen besloeg en die niet doorgegeven kon worden aan de wispelturige halfbloeddochter. Haar ogen had het meisje even gesloten. Terwijl beelden, herinneringen en nachtmerries voor haar ogen langs schoten. Vaak was het donker, een donkere plek. Waardoor ze een onbehagelijk gevoel kreeg. Snel knielde het meisje neer, terwijl ze zich opkrulde tegen de behagelijke koude kerkerwand. Eentje die haar deed denken aan de verhalen, de verhalen die in de klas werden verteld over misdadigers. En dan het geklets achter haar rug om door haar klasgenoten en zelfs leraren. Haar handen had ze op haar voorhoofd gelegd, in de hoop de spanning wat te verminderen. Haar handen waren misschien aangenaam warm, de stress en haar gevoelens zaten nu echt in de weg.

Een zachte zucht gleed uiteindelijk over haar lippen, terwijl ze een brok in haar keel wegslikte. Het was haar pijnlijk duidelijk. Behalve goede cijfers wilden haar ouders niets horen, niets weten. Het ging enkel om het feit dat ze haar familienaam hoog diende te houden. Als dat zo was, had haar vader nooit haar moeder ten huwelijk moeten vragen. Of hadden ze nooit een dochter moeten hebben. Dan was hun leven vast veel beter geweest. Het meisje balde snel een paar vuisten van haar handen, om haar impulsen en onrustigheid te onderdrukken. Straks zorgde ze er nog voor, dat ze zichzelf zou verwonden. Zachtjes vervloekte ze zich dan ook, in het donker. In de aangename koelte van de kerker.

Roselle had de naderende, rustige voetstappen niet opgemerkt. Totdat er ineens een schaduw zichtbaar was en iemand zwijgend naast haar ging zitten. Nog steeds had het jonge meisje een gespannen houding. Haar handen had ze nu weg getrokken van haar voorhoofd en tot vuisten gebald. De stem van haar mentor deed haar het meeste opschrikken. 'Bij mij helpt het onrust los te laten in een rustige ruimte, maar bij sommige mensen werkt het averechts. Hun onrust kan harder klinken in de eenzame stilte,' startte haar mentor het gesprek. Heel even en vluchtig schoot haar grijze, onrustige blik naar de man, voordat ze opzij schoof en zo afstand tussen hen creëerde. Haar smalle en kleine postuur trilde onrustig, haar blik had ze zwijgend op de grond gericht. Ze probeerde een kalm postuur te bemachtigen, zodat ze over haar welgesteldheid kon liegen, enkel gaf ze dat al snel op. Ze krulde haar lichaam bang op, alsof ze een klap verwachtte. Hij was misschien zachtjes begonnen, dat beangstigde haar juist meer. Als haar ouders zo zacht spraken tegen haar, waren ze witheet van woede. Dus krulde het meisje zich nog beter op en sloeg ze haar armen beschermend om haar knieën.'Vertel eens,' Sprak de Master verder. Het meisje keek hem even verward aan, in het zwakke toortslicht voordat ze haar capuchon ongemakkelijk verder over haar gezicht trok, zodat haar emoties niet van haar gezicht te lezen waren. Haar vermoeide en angstige gelaat was verstopt in de schaduw van haar capuchon. Daarbij was haar geluk dat er al weinig licht was, anders waren de paarsachtige wallen onder haar ogen duidelijk zichtbaar. Blijkbaar leek haar mentor nu op te merken wie ze was, want ze hoorde haar naam. 'Roselle? Is alles in orde?' Klonk de vraag in haar oren. Roselle haalde diep en trillend adem. Een korte flashback maakte dat ze angstig op keek. Zelfs in het halfduister van haar gezicht was die emotie te zien. Nog steeds sprak ze niet, terwijl ze ongemakkelijk naar haar handen staarde. 'Kan ik je als mentor een luisterend oor bieden?' Vervolgde de man, met een warme toon. Ergens leek er ook bezorgdheid door te klinken. Het was een vriendelijke toon geweest, alles was op een vriendelijke manier gezegd, waardoor het meisje verward op keek. Net op dat moment leunde haar mentor wat naar voren, waardoor ze snel nog verder weg kroop. Ineen gedoken in de rode mantel.

Roselle leek haar eigen mentor niet te herkennen waardoor haar gespannen houding bleef. Normaal gesproken zou ze meteen met een weerwoord terug reageren, enkel had de halfdonkere ruimte haar in zijn greep. Heel even in een kort moment, leek ze hem dan toch te herkennen. 'Master Norwood?' Klonk er dan ook zachtjes en trillend, zodra de woorden over haar lippen kwamen. Ze had zichzelf nu in een hoekje gewerkt terwijl ze afwachtte of hij óók in een vreselijk monster zou veranderen. Alsof zijn vriendelijkheid een masker was. Jammer genoeg, brak er toen weer een flashback door, haar ogen staarden daardoor afwezig en verward voor zich uit. Terwijl er langzaam tranen in haar ogen opwelde.  Het meisje was nooit een goede spreker geweest, enkel zou dat wel kunnen zijn. Zolang ze respect op kon en wou brengen voor diegene. Ze kende haar mentor nauwelijks, al leek hij een vriendelijke, goedhartige man. Roselle wist dat zo iets binnen enkele seconden kon veranderen. 'G-ga weg,' mompelde ze uiteindelijk angstig. Waarmee ze duidelijk probeerde te maken dat ze ruimte nodig had. Ze had nooit hierbeneden moeten komen. Zeker niet naar haar gebruikelijke nachtmerrie's.

Norwood leek niet ten minste verbaasd te zijn over haar reacties op hem. Hij leek eerder de rust zelve te zijn, nadenkend over zijn volgende stap misschien? Toch was de vriendelijke en warme glimlach duidelijk zichtbaar op zijn gezicht. Eentje die haar niet de rillingen gaf, maar die ze nog steeds niet vertrouwde. Haar houding, die haar spieren deed verstijven vertelde eigenlijk al voldoende. Angst. Er waren zoveel mogelijke angsten, enkel kende Roselle er maar een paar. Ze was niet bang om niet geaccepteerd te worden, of voor een of andere straf. Nee, ze was bang dat mensen net als vroegere haar enkel aankeken, haar afkomst te weten kwamen en haar dan meteen lieten vallen. Alsof een afkomst maakte wie ze was, nee dat waren toch eerder de keuzes en daden. Haar ogen gleden weer naar de man, die tevens haar mentor was, terwijl ze afwachtend naar hem keek. Wat zou zijn volgende stap zijn? Was zijn kalme en open en rustige manier van doen, een masker, of was het echt? Die vraag stelde Roselle zich altijd, voordat ze iemand überhaupt toeliet. Zodra ze haar mentor duidelijk maakte dat ze ruimte wou, bleef de man nog even nadenkend zitten, voordat hij opstond. Zijn rug was naar haar toe gericht, waardoor het jonge meisje iets ontspande en haar vuisten losliet. Geen nieuwe flashbacks leken bezit van haar te nemen, waardoor ze opgelucht ademhaalde. Toch verstijfde het meisje weer op het moment dat hij resoluut en snel weer naar haar toe liep. De ferme, maar tevens voorzichtige greep want het was niet pijnlijk hield haar op haar plaats. Ze durfde niet eens tegen te stribbelen, zelfs al kon ze het wel. Dus bleef ze met geschrokken en grote ogen recht in Master Norwoods gezicht kijken. Verwarring nam al gauw bezit van haar op het moment dat hij een handpalm op haar voorhoofd had gelegd en zijn ogen groen gloeiden. Heel even knipperde ze dan ook met haar ogen, verder bleef ze stil zitten, alsof ze een onbeweeglijk standbeeld was.

Eerst was de omgeving wit, wat haar eigenlijk wel verbaasde, al haar flashbacks startte in het donker namelijk. Dus eerst dacht ze ook dat het een flashback was, toen ze de muren van de kerkers niet meer kon zien. Toch bleek het iets heel anders te zijn, waar ze beland was. Het was een rustige omgeving, waar vogels floten, een hert ergens bulderde en bovenal veel natuur. Het gigantische bos waar ze op uit keken, maakte dat Roselle voorzichtig wat bewoog. Haar blik had al wat gekalmeerd, en haar houding nu ook. Ze durfde iets meer te ontspannen, en het was ook stukken makkelijker nu het niet zo donker was. Haar grijze ogen, die soms op een kolkende wervelstorm leken, en enkele keren op regen, keken nu haar mentor aan. De steen waarop ze zaten, bovenop de klif die ervoor zorgde dat ze alles in het dal konden zien, zag er natuurlijk uit. Toch wist Roselle dat dit een of andere illusie moest zijn. Waarschijnlijk een spreuk die Master Norwood had uitgevoerd. Zover ze wist was haar mentor een Woud Magiër. En gaf hij daar ook les in, dus had ze zo iets van hem kunnen verwachten. Toch had ze het aan de andere kant ook weer niet verwacht, normaal hielp niemand haar, zelfs haar ouders niet, dus hoe kwam hij op het idee om haar te helpen? Een frons, die nu duidelijk tussen haar wenkbrauwen op haar gezicht stond, liet blijken dat ze duidelijk diep in gedachten verzonken was. Heel even zuchtte ze voordat ze aan haar kleding friemelde. 'Bedankt?' Begon ze zachtjes, haar stem had ze nog niet helemaal onder controle, maar ze klonk in ieder geval stukken rustiger. Enkel het feit dat ze niet in het donker was, maakte al dat ze iets ontspande, daarbij leek de man haar echt niet aan te willen vallen, dus was ze nog wel op haar hoede, maar begon ze ook langzaam aan wat te ontspannen. 'De volgende keer kunt U ook Cynder wel roepen, hij weet mij altijd te kalmeren, en gek genoeg lijkt hij mij vaak te achtervolgen.' Een klein glimlach zetelde zich op haar gezicht zodra ze over haar gekke draakje begon. 'Hopelijk schrikt U niet van een eh...babydraakje..' grinnikte ze nu. Cynder was er ook wel eens geweest toen ze zo onrustig en bang was, toen de dingen in haar flashbacks waren gebeurd, en ze hadden een sterke band opgebouwd. Dat kleine draakje en zij. Hiermee probeerde ze ook aan te geven wat het meest vertrouwd voor haar was, en ze wou hem geen onnodige moeite geven. Ze wist bijna zeker dat een spreuk als deze behoorlijk wat energie kon kosten. Roselle keek de man nu aan, terwijl ze langzaam de capuchon naar achter duwde, zo was het makkelijker voor haar mentor om haar aan te kunnen kijken. De paarsachtige wallen die bijna permanent onder haar ogen leken te zitten, waren door deze nieuwe en lichtere omgeving duidelijk zichtbaar. Haar blik had ze nu op haar handen gericht, terwijl ze woordeloos afwachtte of haar mentor nog wat zou zeggen. Ergens wou ze er best over praten, enkel vond ze dat lastig, dus hield ze haar mond. Het bos deed haar denken aan de momenten waarop ze in het weekend met het warme weer naar het meer trok. Haar draakje was gek op het water, en ze had er mooie herinneringen aan. Vermoeid wreef ze even over haar voorhoofd. Niet wetende of ze nog wat wou en kon zeggen of niet. Dus liet ze de aangename stilte eerst maar gewoon zo.

Uiteindelijk besloot ze dan toch haar mond weer open te trekken. Wetende dat de man eerder had gevraagd of ze er over wou spreken. Ergens wist Roselle dat het geen kwaad kon, maar ze wist ook dat ze eerst de koude kerkers uit moesten zijn, voordat ze überhaupt een woord over haar lippen zou krijgen. Wetende dat haar angst misschien weer toe zou slaan, als deze spreuk ophield. Besloot ze dat uit te leggen. 'De kerkers roepen... herinneringen op..,' begon ze onhandig. 'Cynder is de enige die me uit die ... die herinneringen kan houden. Roep hem alsjeblieft als deze spreuk ophoudt,' haar stem was zacht maar bijna smekend. Ze keek de man nu aan, haar angst was nog steeds een beetje aan de oppervlakte, maar ze kon het zo wel uithouden. Een soort rust was zichtbaar op haar gezicht, terwijl ze heel even glimlachte. Anders dan sommige die ook niet de magiesoort van het woud bezaten, had ze veel respect voor de natuur en zijn dieren. 'En op antwoord op een van U andere vragen, kunnen we het er misschien over hebben als we uit die kerkers zijn?' Vroeg ze zich onzeker, met een voorzichtige toon af.