Met een rotgang rende een witte gestalte door de gangen heen, schoot door de hoeken op zoek naar een verstopplaats. Ze zaten haar weer achterna en zelfs in de school lieten de beesten haar niet met rust. Haar kristalblauwe ogen zochten naar een open deur, een kamer waarin ze de tijd en ruimte had om terug te veranderen en weg te komen van de hondachtige wezens die haar nu op het spoor waren. Waarom ze in het begin van de avond naar buiten was gegaan in haar dierengedaante dat kon ze zich niet meer herinneren, maar het had iets te doen met een frustrerende dag lessen volgen en practica hebben waar ze niets aan had en dus vooral niks nuttigs had kunnen doen. En daarna had de halve ruzie met een van haar klasgenoten ook niet meegeholpen aan haar humeur. Dat waren waarschijnlijk de redenen geweest dat ze besloot alles van zich af te schudden en lekker een stuk te gaan ravotten in het andere deel van haarzelf. Voor een tijd was er niets aan de hand geweest, maar op een gegeven moment rook ze hen. Een troep hondachtige wezens die in de avonden zich lieten zien. Romance probeerde nog terug te veranderen zodat ze zich zou kunnen verdedigen, maar haar natuurlijke instincten hadden haar ertoe aangezet om voor ze weg te rennen. Eerst had ze zich geprobeerd te verbergen in de ruïnes, maar daar hadden ze haar al snel gevonden. Het enige geluk dat aan haar kant stond was dat ze net iets sneller was dan haar achtervolgers, maar zij had niet voor eeuwig deze energie om te blijven rennen. Ze moest een plek vinden om uit te rusten en met die gedachte was ze terug naar de school gerend. Echter lieten ze haar hier dus ook niet met rust en aan het lawaai achter haar te horen, haalden ze haar in. Als ze haar te pakken zouden krijgen zou ze het met haar leven bekopen. Na enkele hoeken en bochten doorgerend te hebben, vond ze een open deur en schoot door de kier heen. Ze had geen idee meer waar ze was, maar de plek waar ze nu was, was donker genoeg en Romance rende net zolang door totdat ze niets meer achter haar aan hoorde komen. In een donker hoekje veranderde Romance terug naar haar mensengedaante en zakte neer op de grond, hijgend van de inspanning die ze net had geleverd. Romance wist niet hoe lang ze hier had gezeten, maar het zweet op haar lichaam was allang opgedroogd en ze kon al minutenlang niets meer horen. Met een hand tegen de muur stond ze op en probeerde haar weg terug te maken. Het duurde een tijdje, maar ze kon de weg niet meer terugvinden naar het begin van het doolhof waar ze in was gerend. Bij nadere inspectie was ze erachter gekomen dat ze in de ondergrondse kerkers van de school was gevlucht, de kerkers waar niemand hoorde te komen wat de reden was dat er ook geen fakkels hingen en ze geen hand voor ogen kon zien. Snel draaide Romance naar rechts, haar ogen zoekend naar het geluid dat ze enkele seconden geleden had gehoord. Ze hoorde verder niets en probeerde haar hard kloppende hart te stillen en liep weer verder. Op een gegeven moment zou ze toch wel op het juiste pad terecht moeten komen. Wacht Romance draaide opnieuw naar de plaats waar ze het geluid hoorde, het leken voetstappen, maar het was alweer gestopt. ‘Wie is daar?’ Haar stem was zacht en een timbre van angst was er doorheen te horen hoe goed ze ook haar best deed om het te verbergen. De eerdere acties van de wezens en het feit dat ze niets kon zien, maakten dat haar angst niet wilde zakken. Vermoeid zakte Romance terug naar de grond en leunde tegen de muur. Ze sloot haar ogen en legde haar hoofd op haar armen die om haar omhooggetrokken knieën lagen en deed daarbij haar uiterste best om haar angst terug te laten trekken.

Nu hier in de duisternis kon Romance zichzelf wel voor het hoofd slaan dat ze hier naar binnen was gerend. De kerkers; hoe dom kon je zijn? Met behulp van haar gehoor probeerde ze de weg terug te vinden. STAP.. Snel draaide Romance haar hoofd naar het geluid dat ze hoorde. Het was zo zacht geweest. Misschien had ze het zich wel verbeeld. Dat moest het wel zijn, want ze hoorde nu niets meer. Met trillende ledematen probeerde Romance haar weg verder te maken door het doolhof waar ze in was beland. Het waren misschien tien seconden voor ze weer een geluid hoorde. Romance stopte en draaide zich geheel naar het geluid toe. Maar waarom stopte het geluid iedere keer dat ze zich ernaartoe had gedraaid? Was het werkelijk daar? Wat het ook was, ze kon niet verder. Na haar smeekbede zakte ze via de muur naar beneden. Deze was koud en vochtig, maar zolang het niet door haar kleding heen had gedrongen zou het niet tot haar registreren dat ze misschien niet hier tegenaan zou moeten gaan zitten. Haar armen waren om haar omhoog getrokken knieën geslagen en haar vermoeide hoofd had ze erover heen gelegd. Romance raakte altijd vermoeid wanneer ze in haar dierengedaante veranderde, maar nu was ze ook nog eens extra vermoeid geraakt door die duistere wezens die haar hadden laten vluchten.
STAP.. De haren van haar nek stonden overeind nu ze de voetstappen weer kon horen. Het kwam steeds dichter naar haar toe voordat het weer stopte. Ze wist niet precies waar de persoon was, maar toen hij begon te spreken was hij dichter bij haar dan ze in eerste instantie had gedacht. Uit automatisme opende Romance haar eens gesloten ogen, maar werd meteen teleurgesteld door de absolute duisternis die er nog steeds heerste. "Ik weet niet wie of wat je achtervolgde, maar het was niet ik." Nee, ze wist dat hij niet een van die wezens was. Dat waren echte monsters geweest. Monsters wiens eerste instinct was om te verscheuren en te doden. Ze waren niet menselijk. Deze stem echter; deze stem was wel menselijk. Haar hoofd was gericht naar de stem en ze kon hem bijna "zien" lopen. "Waar ben je? Ik kan je niet zien." Hij was vlak langs haar heen gelopen en als ze haar hand uit zou steken, zou ze hem aan kunnen raken. Toch leek dat haar het beste plan. Ze vertrouwde op het moment haar stem niet om normaal uit haar keel te komen. Voorzichtig tilde ze een van haar armen op en reikte naar de persoon in haar buurt. Ze wilde hem niet laten schrikken dus pakte ze enkel een stukje van zijn broek en trok er lichtjes aan. Misschien was het geen goed idee, maar ze trok hem richting haar zitplaats. Het gaf als pluspunt dat ondanks dat ze niet wist wie dit was haar lichaam gestopt was met trillen. Alleen al het feit dat er een normaal iemand in de buurt was maakte dat de angst van net iets terugtrok in haar lichaam.