_{Voor de zoveelste keer werd ze gewekt door een nachtmerrie die haar nu alweer weken was aan het teisteren. Haar lichaam voelde klam aan van de zweet die was ontstaan en ze voelde de verplichte drang om uit haar bed te stappen en iets te gaan doen. Iets anders dan slapen, want in haar hoofd wist ze dat als ze haar ogen weer zou sluiten, ze in dezelfde nachtmerrie terecht zou komen en zich nog beroerder daarna zou voelen dan hoe ze zich nu voelde. Ze knipte haar nachtlampje aan en stond op uit haar bed, om in een weg door te lopen naar de wasbak die aan de rand van haar kamer stond. Het koude water sloeg ze al snel in haar gezicht, om er vervolgens even met haar handen doorheen wreef en in de spiegel keek terwijl ze het met een handdoek afdroogde. Je zou zeggen dat ze moe was, gezien aan hoe laat het was, maar de nachtmerrie had haar enorm wakker geschud en ze voelde genoeg energie om een hele marathon te rennen - of nou ja, zo ongeveer. Voordat ze het wist had ze zich omgekleed en had ze haar kam enkele malen door haar haren laten gaan, zodat ze enigszins goed zaten. Haar deur werd zachtjes achter haar rug gesloten toen ze haar kamer uitstapte en met een diepe ademhaling naar binnen, begon ze met lopen. Ze wist dat het verboden was om zo laat nog naar buiten te gaan, maar het ging gewoon niet anders. Ze had zo lang binnen moeten blijven zitten, niet alleen had ze twee jaar opgesloten gezeten in een jeugdgevangenis maar ook haar kindertijd daarvoor was ze een lange tijd niet vaak buiten geweest. Toen haar vader nog leefde was ze bijna altijd buiten, maar zoveel dingen waren veranderd na zijn dood en dat had ertoe geleid dat de brunette vaak naar de open lucht snakte. Alsof ze haarzelf moest bewijzen niet meer opgesloten te zitten.
Stilletjes liep ze de trappen naar beneden af, zodat niemand haar zou horen of waarnemen. In de gang was ze voorzichtig, bang een of andere leraar tegen het lijf te lopen die haar terug zou sturen of nog erger haar een hele preek zou geven. Uiteindelijk stond ze dan ook bij de deuren en met zacht gekraak werden die geopend, om vervolgens weer met zacht gekraak achter haar rug te sluiten. Ze stond buiten en vol genot nam ze de heerlijke lentelucht in haar op, desondanks dat het in de avond nog best was afgekoeld. Even liet ze haar helderblauwe blik op het terrein om haar heen vallen, voordat ze naar voren schoot en begon te rennen. Zo ver mogelijk als ze kon, totdat ze uiteindelijk ergens achter door eindigde bij het donkere bos. Even twijfelde ze. Ze voelde zich immers niet helemaal op haar gemak als het ging om duisternis, maar dat was misschien wel de enige plek waar ze ongezien kon gaan rondlopen zonder dat een of andere persoon die toevallig uit zijn of haar raam zou kijken en haar zou verlinken aan de eerste de beste leraar die achter haar aan zou moeten gaan. Ze stapte dan ook met meer zelfverzekerheid dan ooit het woud in, om vervolgens alsmaar rechtdoor te lopen en zich te laten opslokken door de duisternis. Stug liep ze door, totdat het woud op de een of andere manier warmer werd. Maar dat was niet hetgeen wat haar de rillingen over haar rug gaven, het was het feit dat ze zich bekeken voelde dat haar lichtelijk liet twijfelen over haar beslissing om toch maar hierheen te komen. Ze was net van plan zich om te draaien en weg te lopen, toen iets achter haar verscheen en ze een stem hoorde die haar hart een slag liet overslaan. In een reflex schoot haar elleboog omhoog en liet ze die neerkomen op iets waarvan ze dacht dat het de buik zou zijn van een mens, maar terwijl ze de draai maakte en haar elleboog neer liet komen tegen de buik kwam ze erachter dat het alles behalve een mens was. Het was geen menselijk vlees dat ze voelde toen contact werd gemaakt, maar een zwarte, harde materie. Geschokt staarde ze het ding aan, terwijl ze als bevroren op haar plaats bleef staan en geen poging deed haar arm te laten zakken. Ze had verwacht dat een waar persoon achter haar zou staan, iemand die ze een stomp in zijn maag zou hebben gegeven om er vervolgens vandoor te gaan. Maar de stomp die ze het .. beest gaf, had vast alles behalve effect. "Ik euh.. wandelen.." Zei ze, haar helderblauwe ogen op het ding gericht. Ze voelde de hevige aanwezigheid van de duistere magie die het wezen met zich mee droeg. Het was een andere aanwezigheid, alsof hij bestond uit de magie zelve. Hij was geen normaal wezig, nee, hij was iets veel groters en zachtjes slikte ze. Misschien dat ze toch maar beter in haar bed had kunnen liggen, want dit kon erger aflopen dan haar ergste nachtmerrie.}

_{Ze staarde het ding voor haar aan, het wezen, wiens aanwezigheid ze misschien iets te laat had gevoeld. Pas toen deze dichtbij genoeg was gekomen, had ze zijn warmte gevoeld en nu stond ze recht voor hem. De duistere magie die ze van zijn kant af voelde komen, zei redelijk veel over het beest. Hij was geen ordinair shadraans monster, nee, hij was meer dan dat. Veel meer en ergens wilde Ziva dat niet eens weten, al had ze haar conclusie daarover al klaar staan, wilde ze het feit dat hij de adviseur van de legendarische magiër van Shadra was niet accepteren. Hij mocht dan misschien niet zo groot zijn, want hij was zeker weten kleiner dan de brunette, maar als haar gok waar was dan was hij vele malen sterker dan haar. Zeker nu ze zonder haar vuurmagie zat en alleen haar lichtmagie kon gebruiken op het moment, die hier in het duistere bos weinig effect had. Vooral nu het nacht was. Duistere magie was in het voordeel hier en het voordeel zou alleen maar groter worden als haar gok juist was en hij de adviseur van Shadra's legendarische magiër was. Het ding kwam dichterbij en ze moest haarzelf ervan weerhouden om een stap achteruit te zetten. Zich er goed van bewust dat hij haar angst misschien al had kunnen ruiken, wist ze dat een stap wegzetten dat alleen maar bevestigde. Ze rechtte haar rug en keek hem redelijk wantrouwend maar toch fel aan. Ze had geen zin in spelletjes, als hij iets wilde hebben dan moest hij maar meteen ter zaken komen. Misschien had ze toch maar beter in bed moeten blijven, die nachtmerrie aan moeten gaan, misschien was die niet eens zo erg geweest als wat nu te gebeuren stond. Het kon zijn dat ze gewoon te snel een vooroordeel over dit duistere beest had gemaakt, maar ze vertrouwde hem niet. Net zoals ze alle andere shadranen ook niet vertrouwden. Het waren allemaal geniepige slangen, mieren die zich een weg onder de stenen in je tuin baanden om vervolgens op de een of andere manier in je huis te kunnen belanden.
Hij sprak weer en alhoewel zijn stem haar de rillingen over haar lijf gaven, verroerde ze geen spier in haar gezicht. Haar helderblauwe ogen kon ze echter niet van hem afhalen, wantrouwend dat als ze dat deed hij haar aan zou vallen of iets wat daarop zou lijken. Hij kende haar naam en dat verbaasde haar enorm, het had haar bijna uit haar houding geduwd, maar na een seconde van verbazing in haar blik, wist ze zich weer te herpakken. Hij had haar bij haar naam Ziva genoemd en dat was een grote opluchting voor het bruinharige meisje geweest. Het indiceerde dat hij haar echte naam niet wist en er ook niet achter zou komen, op dat moment besloot ze dat ze even moest stoppen met nadenken. Hij kon waarschijnlijk meer dan alleen maar duistere magie besturen, het zou haar niks verbazen als hij allang in haar hoofd was gekropen en alles wat ze had gedacht had gehoord. Ze besloot dat het een goed idee was om ook een spelletje met hem te spelen, misschien zijn vertrouwen te winnen. Haar overlevingsinstinct nam het dan ook gewoon van haar lichaam over. Alert bleef ze hem aankijken, terwijl ze haar woorden helder en nuchter uitsprak. "Ik kon niet slapen," begon ze, zachtjes zuchtend. "Ik wilde even tot rust komen, ik weet dat dit misschien wel de raarste plek is waar een persoon zijn rust komt zoeken, maar euhm.. ik voel me hier op mijn gemak." Ze ontspande wat terwijl ze de woorden liet horen. "Totdat jij me liet schrikken, natuurlijk." Kwam er vervolgens nuchter uit, alsof hij haar nu niet langer bang maakte.}

_{Toch, hoe dom ze zich nu ook voelde dat ze zich hier bevond, was er geen haar op haar hoofd dat spijt had van de wandeling die ze was gaan maken. Ze had het mentaal niet overleefd om nog langer in haar kamer te blijven, het zou zijn gaan voelen als een opsluiting. Iets waar de jongedame maar al te goed mee bekend was en het maakte haar benauwd, gaf haar de rillingen over haar hele lichaam heen. Niet alleen omdat ze in een jeugdgevangenis had gezeten, maar ook omdat ze haar hadden opgesloten in een kamertje bij de dame die haar had proberen te helpen. De dame die eigenlijk gewoon probeerde kleine Amanda van gedachten te veranderen dat haar vader schuldig was, en dat was haar ergens ook wel gelukt. Totdat ze zijn dagboeken kreeg. Zachtjes sloot ze haar ogen even en slaakte ze een diepe zucht toen het monster voor haar doorging met praten. Zijn aanwezigheid beviel haar helemaal niet, nee, ze wilde hieruit komen en zo snel mogelijk. "Een licht magiër, mooi dat je dat zo zegt. Ik ben maar half een licht magiër en alles behalve een Novaan." Ja, ze had er een tijd van haar leven gewoond, maar ze associeerde haarzelf helemaal niet met een Novaan. Ze was niet het vrolijke, optimistische soort Novanen, dat stereotype dat men altijd had van een Novaan. Net zoals een Shadraan altijd slecht en niet te vertrouwen was, maar als het aan haar lag klopte dat stereotype van een novaan niet, maar dat van een shadraan wel. Men had het haar al veel te vaak bewezen dat shadranen niet te vertrouwen waren en ze had zo'n gevoel dat dat feitje weer voor haar neus werd geduwd op het moment.
Ze opende haar ogen weer en volgde nu zijn bewegingen. Nee, ze voelde zich zeker niet op haar gemak maar ze wist dat maar al te goed weg te dringen en haar blik fel op het beest te gooien. Zoals een echte Raziaan dat kon. "Now you make me wonder.." Grijnsde ze zachtjes, haar helderblauwe kijkers probeerden hem zo goed mogelijk in beeld te houden, maar helaas had het beest bedacht om om haar heen te gaan cirkelen. Als een hongerige wolf die een zwakte probeerde te vinden, maar Ziva vertoonde niet graag zwaktes. Zwakke plekken zouden er enkel voor zorgen dat ze aangevallen werd. "Praat je normaal niet dan, wezen?" Ze had bij god geen idee wat hij was en wie hij was, maar die duistere magie die ze bij hem voelde kon niet veel goeds voorspellen. Hij was iets meer dan een doodnormaal wezen, iets groters dan dat en desondanks dat Ziva er niet aan toe wilde geven, wist ze wat hij was. Nee, om precies te zijn, wie hij was. Een beetje stijfjes bleef ze stil staan toen haar de vraag werd gesteld of ze wist wie, nee wat, hij was. Ze slikte zachtjes en nam even haar tijd om haar antwoord bij elkaar te puzzelen. Het beest in haar opnemend. "Ik voel een sterke aanwezigheid van je duistere magie," en dat was niet normaal, voegde ze er zelf nog even aan toe. Dat voelde je normaal niet bij normale dieren in dit woud. Nee, hij was anders dan normaal. "Dat kan of betekenen dat je gewoon een heel sterk wezen bent dat hier rondhangt en eigenlijk op Shadra moet wezen.." ze keek hem even strak aan, waarna ze het antwoord er gewoon uit liet vallen. "Of je bent de adviseur van de vrouwe van het duister." Nee, ze had bij god geen idee wat hij moest voorstellen. Ze had nog nooit iets gezien zoals hem, hij was vast een of ander mythisch wezen. Iets dat niet rondliep op Nova.}

_{Nee, ze was helemaal niet blij met de aanwezigheid van dit wezen. De sterke aanwezigheid van zijn duistere magie verstikte haar bijna en ze wilde het liefst tien meter afstand van hem maken, of misschien wel veel meer dan dat. Ze had een hekel aan hem en aan zijn soort en die conclusie had ze nu al getrokken. Het was overduidelijk dat ze hier zo snel mogelijk uit moest weten te komen, ze had immers geen zin om in de problemen te komen. Bij een wezen zoals dit in de buurt blijven was ook niet bepaald haar favoriete bezigheid en daarom had ze nu weer zin om naar bed te gaan, ze begon zichzelf zelfs moe te voelen en snakte naar haar warme bedje. Zijn stem kwam als een donderslag door het woud heen en ze probeerde haar aandacht weer op hem te focussen dan erover na te denken hoe ze hier uit zou komen. Even werd er een verbaasde blik op hem gericht. "Oh? Ik denk toch echt dat onze ontmoeting het tegendeel daarvan is." Kwam er uit voordat ze er erg in had om het te zeggen. Dom, maar ze was nooit echt goed geweest in het houden van haar mond op dit gebied. Ze slaakte een diepe zucht. "Ik ben misschien meer Raziaan dan Novaan, dus misschien moet je me meer associëren met dat vuur van mij dan met dat licht." Nee, ze had immers een grote hekel aan haar eigen lichtmagie. Ze gebruikte het niet graag, al zou ze het in gevallen van nood goed kunnen gebruiken. Vooral wanneer ze tegen een duistere magiër zou strijden, al moest het dan wel dag zijn en niet nacht.}