You know you're right

Er was één ding waar Kailee echt heel erg op gesteld was: Uitslapen wanneer hij vrij had. Normaal zou hij nog in zijn bed liggen met zijn ogen gesloten terwijl de zon al hoger aan de hemel klonk maar niet die dag. Hij was al redelijk vroeg opgestaan omdat hij de gymzaal moest helpen opruimen. De kerel had zich met veel gegrommel uit zijn bed doen glijden en had vastgesteld toen hij in de spiegel keek dat hij er echt vreselijk moe uitzag. Hij had wallen onder zijn ogen die niet extreem hard opvielen maar ze waren wel degenlijk te zien. Hij wreef over zijn ogen en borstelde zijn haar kort even zodat hij er niet als een zwerver uitzag, wat moeilijk was vermits Kai geregeld met een sigaret in zijn mond en zijn kap over zijn hoofd getrokken gespot werd. De jongen ging zijn kamer uit en toen hij aan de deur van de gymzaal kwam besefte hij dat hij zijn trui vergeten was aan te trekken waardoor hij geen kap had die hij over zijn hoofd kon trekken wanneer hij zich ongemakkelijk voelde. Hij trok even aan de rand van zijn donkere shirt en duwde de deuren open. Hij keek rond en stelde vast dat er nog niemand in de zaal was. Hij was vroeg opgestaan met een reden, als hij een uur meehielp met de groep dan zou hij snel weg kunnen. Hij liep verder en zag iets op de grond liggen. Hij liep erheen en wierp zijn rugzak tegen de muur van de zaal. Het ding was een blad papier. "Veel plezier met de zaal, Kailee, wij konden vandaag niet, we doen de zaal volgende week wel en dan hoef jij niet te komen!" stond er op de brief geschreven. De kerel zuchtte en rolde met zijn ogen. Altijd hetzelfde met mensen. Hij had al een vermoeden dat er iets mis zou zijn en dat werd bevestigd door deze brief. Ze hadden waarschijnlijk niets te doen, ze wouden gewoon dat de blauwharige jongen alles alleen deed. Hij gooide de broef in de prullenbak en liep de zaal in. Waar moest hij beginnen? Hij had hier helemaal geen zin in. Hij liep verder tot achter en keek naar de toestellen voor het toestelturnen. Iemand had de ballen duidelijk niet goed opgeruimd want ze lagen verspreid tussen de toestellen. Hij begon zonder nog verder te zeuren de ballen op te rapen en in het rek te leggen waarbij hij zeker zorgde dat ze bleven liggen. Vervolgens kroop hij op één van de toestellen. Hij plantte zijn handen in zijn zij en keek naar de spinnenwebben. "Nope", zei hij en draaide zich om. Hij sprong van het toestel af en liep weer naar het begin van de zaal, naar zijn rugzak. Omdat Kai alleen was trok hij zijn goed shirt gewoon daar in de zaal uit en trok zijn stoffige, vieze shirt aan in de plaats. Het stof dat ooit lichtblauw geweest was zag nu meer grijs dan blauw. Kailee draaide zich op zijn hielen om en liep met een doek die hij in een kast gevonden had terug naar het achterste deel van de zaal. Omdat hij totaal geen zin had om proper te maken kroop hij bovenop de berg turnmatten en gooide vanaf daar de doek tegen de spinnenwebben. De doek viel op de grond, zo een vijf meter verder en Kai zag meteen dat er een spin in de doek zat. Hij trok een vies gezicht en zette zijn voet op de doek. De spin was nu niets meer dan een hoopje vuiligheid. Hij nam de doek op en liep weer naar het begin van de zaal. Hij wierp de doek zonder pardon bovenop de drankautomaat en liet zich tegen de machine af zakken zodat hij op de grond zat met zijn rug tegen het ding. Hij was toch geen vrouw, waarom zou hij opruimen?

OOC: Voor Poppy

Met een diepe zucht ontwaakte Poppy uit haar schoonheidsslaapje. Normaal stond ze altijd met de eerste zonnestralen op, maar vandaag had ze zichzelf toegestaan iets langer te blijven liggen. Ze had gisteravond tot laat gestudeerd en, al zou ze het nooit toegegeven (stel je voor dat iemand haar voor een nerd aanzag!), ze voelde zich nu al slimmer! Langzaam ging ze wat rechter op zitten en rekte zich uitvoerig uit, waardoor haar roze nachtjapon haar bovenbenen kietelde toen deze iets omhoog kroop
Ze had zo vreemd gedroomd! Haar droom begon op school, maar ineens had ze in één of andere bar gestaan met een jongen die ze nog nooit had gezien. Ha! Alsof dat ooit zou gebeuren. Ten eerste zou ze het niet in haar hoofd halen om met een "gewone" jongen mee te gaan en ten tweede wilde ze nog niet dood gevonden worden in zo’n ongure plek als een “bar”, waar ze waarschijnlijk zo’n honderd verschillende ziektes en infecties op zou kunnen lopen. Ieww.
Nee hoor, zij vertoefde veel liever op een chique feest of een diner met de Novaanse upper class.
Met een frisse glimlach stapte ze haar bed uit en liep in kleine pasjes naar de douche.

Niet veel later, oké best wat later, vooruit…véél later, stond Poppy nog steeds voor de spiegel te tutten, toen een vriendin haar hoofd om de deur van de badkamer stak. “Lieverd, moest jij niet helpen in de gymzaal vandaag?” zei ze slaperig. Donkere kringen tekenden zich onder haar ogen. Zij was duidelijk niet gewend zo vroeg op te staan.
Poppy tuitte haar lippen en ging ongestoord door met haar lange, blonde lokken borstelen. “Hm ja, misschien. Maar er zijn vast genoeg mensen. Ze hebben mijn hulp niet eens nodig.”
Haar vriendin knikte onderdanig. “Ja,” begon ze vertwijfeld, “Maar dan nog…”
Ze zweeg abrupt toen Poppy haar vanuit haar ooghoeken een vlugge blik toewierp.
Poppy rechtte haar rug en ruilde haar vriend de borstel om voor een flinke bus haarlak. “Luister, schat, er zijn twee soorten mensen in de wereld; er zijn de verfijnde, leidende mensen die orders uitdelen en zorgen dat het systeem niet in elkaar stort van ellende en…er zijn de mensen die luisteren naar de eerste groep. Dat deze laatste groep mensen dan af en toe klusjes moet doen die ze minder leuk vinden, hoort er gewoon bij. Maar er kan toch van iemand als ik, uit de upper class, niet verwacht worden dat ik mijn handen vuil maak? Dat zou de hele orde verstoren!”
“Maar…” You know you're right Easter_egg_by_tektoh-d7c5tkr

You know you're right Easter_egg_by_tektoh-d7c5tkr

“Nee, niks maar! Stel je voor wat er zou kunnen gebeuren als ik nu toe zou geven en dit…dit slavenwerk zou doen!”
Haar vriendin schrok duidelijk bij het beeld. “Je zou een nagel kunnen breken!”
“Precies. Dus er zit helaas niets anders op dan dit aan mij voorbij laten gaan.” verzuchtte Poppy dramatisch.
“Er is alleen één probleempje…” mompelde de ander bijna onhoorbaar.
Poppy zuchtte. “Lieverd, je weet wat ik van dat gemompel vind; onopvallend doen is onopvallend zijn. Niemand zal aandacht aan je besteden als je zo zacht murmelt.”
Haar vriendin schraapte haar keel. “Er is één probleem, Master Savador had gezegd als je nu weer spijbelt bij het opruimen van de gymzaal, dat je dan dat vak niet haalt.”
Oh ja, dat zou Poppy bijna zijn vergeten. Niks voor haar eigenlijk om zo’n dreigement van Savador te vergeten. Hij was dan een arrogante kwal, maar ze had respect voor hem. Het was even stil.
Uiteindelijk haalde Poppy haar schouders op. “Vooruit dan. Het ziet ernaar uit dat ik geen keus heb.” Ach ja, als ze in ieder geval deed alsof ze kwam helpen, zat ze goed, toch?
Snel spoot ze nog een laatste spray haarlak op haar haar voor ze de fles wegzette en zich dan toch maar naar de gymzaal begaf.

Eenmaal bij de gymzaal aangekomen, ontdekte ze dat de zaal al open stond. Ze was dus niet de eerste. Op zich niet heel verrassend…
Met een rustige, elegante tred stapte ze de zaal binnen. Het vroege licht streek voorzichtig langs haar lelieblanke huid. In dit licht leek haar haar haast van goud te zijn. Een liefelijke glimlach tekende zich op haar gezicht, maar deze verdween abrupt bij het zien van een…oh…ontbloot bovenlijf voor zich. Een jongen leek duidelijk in de war en dacht zich in de kleedkamer te begeven, dat, of hij had simpelweg niet door dat zij hier stond, aangezien hij zich ongegeneerd omkleedde. Oké, ze moest toegeven dat hij ook niet echt iets had om zich voor te schamen…
Poppy kuchte om haar aanwezigheid kenbaar te maken en wendde gehaast haar blik af. Gelukkig was ze niet snel onder de indruk, anders had er nu een blos op haar wangen gestaan.
Het was niets voor Poppy om niet opgemerkt te worden, maar deze jongen had haar blijkbaar nog niet gezien of gehoord.
Lichtelijk geprikkeld door haar nieuwsgierigheid, besloot Poppy hem te volgen. Zwijgend sloeg ze hem van een afstandje gade. Ze zag hoe hij met een doekje iets boven hem probeerde te raken. Wauw, hij was haast nog onwetender dan zij als het op schoonmaken aankwam.
Toen hij bovendien ook nog eens op het gevallen doekje ging staan, slaakte Poppy een verontwaardigde zucht. Zat ze wel goed? Ze hoopte van niet. Moest ze echt met zo’n…zo’n…imbeciel samenwerken? Hopelijk zouden de anderen snel komen.

Poppy greep haar kans toen de jongen voor de drankautomaat op de grond ging zitten. Met één arm leunde ze tegen de automaat aan. De onderkant van haar lichtblauwe jurkje kietelde zijn schouder. “Dat was…bijzonder.” Zei ze melodieus. Ze kon een voorzichtige grijns niet onderdrukken. “Maar ik waarschuw je maar even; als je zo doorgaat, ben je waarschijnlijk morgen nog niet klaar.” Haar hazelnootbruine ogen keken de jongen onderzoekend aan. Hij had een knap gezicht dat overduidelijk uitstraalde dat hij net zo min op dit klusje zat te wachten als zij. Dit kon zo nog interessant worden vandaag.
Net toen Poppy nog een brutale opmerking wilde maken, voelde ze wat kriebelen op haar wang. De voorkant van de drankautomaat was nog net schoon genoeg om vast te kunnen stellen dat er zich op haar wang een spin bevond. Wacht, wat?! “Aaaaaah!” met een ijselijke gil schudde Poppy haar hoofd om het ding eraf te jagen. Waar was die nou vandaan gekomen?! “Haal ‘m eraf, haal ‘m eraf, haal ‘m eraf!” piepte ze razendsnel, terwijl ze stampvoette. Haar lange haren golfden daarbij om haar heen en haar armen maaiden in het niets. "Iiieeeeeh!" gilde Poppy ongestoord verder, alsof ze levend gevild werd door het kleine beestje. Kon haar dag nog slechter beginnen?!

Of Kai nu gewoon haar negeerde of niet hoorde wist hij zelf niet meer echt maar hij reageerde in ieder geval niet op het gekuch dat achter hem klonk. In plaats daarvan ging hij met en doek aan het werk om spinnenwebben op te vegen en ging vervolgens erop staan. Hij liep weer door de zaal heen en zag nu wel een meisje staan. Was ze er al lang? Moest ze hem helpen met de zaal? Dan was er toch iemand gekomen. Hij liep naar de drankautomaat en gooide de doek erbovenop waarna hij op de grond ging zitten met zijn rug tegen de automaat. Hij zag dat het meisje nu naast hem was komen staan en de rand van haar jurk raakte zijn schouder aan. Ja, daar ging ze al te ver, hij haatte jurken en zeker als iemand een jurk in contact liet komen met hem. “Dat was…bijzonder.” Hij keek schuin omhoog naar haar en bestudeerde haar gezicht even. Ze had een mooi gezichtje, lieve ogen en blonde haren. Zoals ieder doorsnee meisje op deze school, dacht hij. Hij haalde een schouder op. “Maar ik waarschuw je maar even; als je zo doorgaat, ben je waarschijnlijk morgen nog niet klaar.” Hij haalde opnieuw een schouder op en wreef door zijn blauwe haar. Hij zou nooit echt moeite doen voor de gymzaal. Kailee had helemaal geen zin in praten met haar. Als ze hem moest helpen schoonmaken dan moest ze maar al vast beginnen. Het bleef even stil. Hij bekeek zijn handen omdat die al helemaal stoffig waren maar toen werd de stilte verbroken door een kreet. Kailee keek een beetje verschrokken en verward op naar het meisje. Het meisje gilde en de jongeman ging met tegenzin rechtstaan en keek even toe hoe ze met haar hoofd schudde. Oh, nu zag hij het, ze had een spin op haar wang. Wat een leuk exemplar, zo een zwarte met licht harige poten. “Haal ‘m eraf, haal ‘m eraf, haal ‘m eraf!” gilde ze stampvoetend. Hij wou haar niet helpen maar hij wou de spin wel van haar gezicht krijgen omdat hij haast medelijden kreeg met het beestje. Wie zit er nu graag op de wang van een persoon die niet stil blijft staan en enkel als een weirdo staat te doen. Doordat ze met haar armen aan het zwaaien was kon Kai niet bij haar komen dus bleef hij even op een afstandje bleef staan. Toen hij de kans kreeg greep hij haar polsen en liet die langzaam naast haar lichaam vallen. Toen hij zeker was dat ze haar armen stil zou houden en niet weer rond zou beginnen maaien nam hij haar kin tussen zijn vingers zodat ze ook zou stoppen met met haar hoofd te schudden en wreef haar blonde haren bij haar wang weg. De spin zat er nog steeds, wat Kai licht verbaasde door de halve aardbeving die hij doorstaan had. Hij haalde zijn hand van haar kin af en bracht die naar haar wang. Hij tikte de spin van haar gezicht af en keek hoe het diertje een eindje dor de lucht vloog en toen op de grond landde. De jongeman keek het meisje even hoofdschuddend en afkeurend aan en draaide zich toen om naar de richting waarin de spin gevlogen was. Een grijns vormde zich even op zijn gezicht terwijl hij bedacht dat vrouwen allemaal bang leken van spinnen. Zonder zich te haasten deed hij een paar stappen en bukte zich. Met een frons bekeek hij het kleine beestje even. De kerel nam de spin op en liep ermee naar de toiletten. Hij gooide het zwart ding in de WC en spoelde door. Toen liep hij terug naar de blondine en keek haar even aan. Hij vond het eigenlijk wel grappig dat ze zich belachelijk had gemaakt om een spinnetje. Oké, het was geen heel erg kleine spin maar groot was hij ook verrevan. Jakkes, wat een rotmorgen, vroeg op de ochtend iemand moeten helpen door middel van aanraking was één van de ergste dingen volgens Kailee. Hij draaide zich om naar de kast met poestgerief en gooide een dweil naar haar toe. De emmer op wieltjes gaf hij met zijn voet een tik en die rolde ook richting het meisje. Hij draaide zich weer om en leunde op de steel van de borstel die hij uit de kast gehaald had. "Voor je me vraagt waarom ik je dat geef, je ziet zo dat jij hier niet bent om te sporten dus dan veronderstel ik dat je komt poetsen. Plus je bent een vrouw dus je moet dit beter kunnen dan ik." Hij vond niet dat hij zich voor moest stellen. "Graag gedaan, trouwens, stel je maar eens voor dat die spin je vermoord had." Hij rolde lachend even met zijn ogen. Niet dat het echt vriendelijk was van hem om te lachen maar hij was gewoonweg niet de meest vriendelijke persoon die er was. Kailee wees op de dweil en emmer die bij haar stonden en maakte toen een gebaar met zijn arm naar de zaal. "Dat lukt je wel alleen, vermoed ik." Hij zelf zou achteraan bij de toestellen wel wat ~~doen alsof hij zat te~~ borstelen.

Als de jongen haar normaal gesproken had aangeraakt zoals hij nu deed, dan had Poppy hem zeker een flinke trap tegen de kroonjuwelen gegeven, maar deze situatie vroeg helaas om zijn hulp. Bibberend stond ze toe dat hij haar armen stil hield, maar een rilling liep langs haar rug toen hij haar kin tussen zijn vingers nam. Haar adem stokte toen zijn hand zich bovendien verplaatste naar haar wang. Zeg hallo! Dit ging wel erg ver, wat dacht hij wel niet van plan te zij- Oh.
Poppy slaakte een opgeluchte zucht toen de spin verwijderd werd. Een blos verscheen dit keer wel op haar wangen, wat bijna schattig was als je niet wist dat het om Poppy Peyton ging. Ze beantwoorde zijn blik, met een ingehouden “Dankjewel.”, alsof ze hem eigenlijk liever wilde binnenhouden, maar ergens ook wel wist dat ze de jongen behoorde te bedanken voor zijn hulp.
Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze toe hoe de jongen vervolgens de spin opraapte en ermee wegliep. Hm, als ze hem zo bekeek, zou ze niet verbaasd zijn als hij de spin stiekem voor zijn collectie bewaarde. Iew.
Poppy staarde ongegeneerd terug toen de jongen even later terugkwam en haar aankeek. De blos was inmiddels gelukkig ook gedeeltelijk weggetrokken. Waarom keek hij zo naar haar? Juch, wat hij als nu bedacht hoe ze er naakt uit zou zien?! Oh god…
Poppy wendde snel haar blik af en was daardoor maar net op tijd om de dweil op te vangen die haar werd toegegooid, voor deze haar zou verwonden. “Hé!” piepte ze verontwaardigd. Waar was dat nou voor nodig?
Toen de jongen vervolgens doodleuk ook een emmer haar richting op rolde, begon het Poppy te dagen.
Oh, nee, echt niet dat hij dit zomaar kon maken! Poppy opende haar mond een stukje, maar de jongen was haar voor: “Voor je me vraagt waarom ik je dat geef, je ziet zo dat jij hier niet bent om te sporten, dus dan veronderstel ik dat je komt poetsen. Plus je bent een vrouw dus je moet dit beter kunnen dan ik.”
Poppy snoof. Hoezo ‘seksistisch’?
“Graag gedaan, trouwens, stel je maar eens voor dat die spin je vermoord had.” Vervolgde de jongen spottend.
Poppy voelde de irritatie door haar lichaam gieren. Ze kookte vanbinnen, maar ze wist dat ze zich behoorde te beheersen in dit soort situaties.
“Dat lukt je wel alleen, vermoed ik.” werd er gezegd, doelend op de dweil en emmer. Oké, dat was de druppel!
Poppy greep het uiteinde van de dweil, zodat ze deze als het ware als een zwaard vasthield en sloeg haar slag. De dweil beukte tegen de borst van de jongen en zette hem klem tussen de drankautomaat en de dweilstok. Poppy hield het ding stevig vast en staarde de jongen doordringend aan. Haar gezicht stond nors, maar haar stem was bijzonder kalm: “Ten eerste, wie ben jij om me zo rond te commanderen?” Siste ze beheerst, maar haar ogen schoten vuur. “Ten tweede, péins ik er niet eens over om dit klusje te doen. Alleen omdat ik een vrouw ben, betekent nog niet dat ik al het werk moet doen.” Ze snoof. “Daar ben ik bovendien veel te fijntjes voor.” Voegde ze er liefjes aan toe. “En ten derde zou ik überhaupt niet deze taken hoeven doen. Ik heb altijd mensen gehad die dat voor me deden, dus waarom zou ik dat nu ineens wel moeten doen?”
Poppy merkte niet dat de blikjes in de drankautomaat begonnen te schudden. Ze klonk dan misschien niet boos, maar haar watermagie toonde wat ze werkelijk van binnen voelde.
“Dus ik stel voor dat jíj het werk doet en ik toezicht houd. Dan moet het goed komen." ze grijnsde. “Ik geef je wel…mondelinge sturing als het niet lukt.” De blikjes gingen steeds harder schudden, naarmate Poppy verder sprak.
Uiteindelijk deed Poppy weer een stap achteruit en verwijderde de dweilstok handig van de borst van de jongen. “Oh en vertel even gelijk hoe je heet. Niet dat het me echt interesseert, maar dat maakt het wat makkelijker allemaal.” Inmiddels stond de drankautomaat op klappen. Al was Poppy inmiddels gekalmeerd, haar temperament was duidelijk in de drankautomaat blijven hangen...

OOC: omg bitchfight! XD

Nadat hij de spin van haar gezicht geslagen had met misschien heel eerlijk een beetje overdreven te hebben qua haar aanraken bloosde ze kort even maar de jongeman negeerde het zodat het voor hun beide niet ongemakkelijk zou worden. Hij kon natuurlijk als een idioot opmerken dat er een blos op haar wangen verschenen was maar zo zat hij gewoon niet in elkaar. “Dankjewel.” Hij reageerde er niet op en liep naar de spin om die vervolgens bij de toiletten door de gaan spoelen. Kailee was vervolgens teruggekomen en keek de blondine aan. Ze staarde terug maar wendde daarna haar blik af. De jongen was een dweil gaan halen en wierp die haar richting uit. “Hé!” hoorde hij haar verontwaardigd zeggen. Nu duwde hij ook een emmer naar haar toe. Voordat dat vrouwmens kon beginnen aan een preek zei de blauwharige jongen dat ze er niet uitzag alsof ze kwam sporten en dat hij vermoedde dat ze kwam poetsen. Ze snoof. Hij ging verder en spotte even waarbij hij haar zei dat het graag gedaan was van de spin. Hij hield zijn hoofd een beetje schuin om te kijken hoe ze zou reageren. Toen hij nog wat zei leek het haar te veel te worden want ze tilde de dweil op. Ze beukte de dweil tegen zijn borstkas op en zette hem zo klem tussen de automaat en haar stok. Hij beet even op zijn lip om har niet uit te schelden vermits ze hem pijn gedaan had met tegen zijn borstkas beuken. Echter bleef hij stil en keek haar gewoon kwaad aan. De borstel die hij in zijn hand had was op de grond gevallen dus kon hij zich niet verweren. “Ten eerste, wie ben jij om me zo rond te commanderen?” Ze leek nu echt heel kwaad maar dat weerhield Kai er niet van om in stilte na te denken om later antwoord te geven op haar vragen, waar ze waarschijnlijk helemaal geen antwoord op wilde. “Ten tweede, péins ik er niet eens over om dit klusje te doen. Alleen omdat ik een vrouw ben, betekent nog niet dat ik al het werk moet doen.” Hij wou een schouder ophalen maar de dweil weerhield hem ervan. “Daar ben ik bovendien veel te fijntjes voor.” Hij rolde met zijn ogen maar hield zich rustig omdat hij geen grote, blauwe plek op zijn borst wou. “En ten derde zou ik überhaupt niet deze taken hoeven doen. Ik heb altijd mensen gehad die dat voor me deden, dus waarom zou ik dat nu ineens wel moeten doen?” Kailee zette zijn handen nu om de steel van de dweil en probeerde die een stuk van zijn borstkas te krijgen, zonder weel succes. “Dus ik stel voor dat jíj het werk doet en ik toezicht houd. Dan moet het goed komen." Hij schudde al direct met zijn hoofd. “Ik geef je wel…mondelinge sturing als het niet lukt.” Ze liet de dweil zakken en hij wreef over zijn borstkas met een serieuze trek om zijn mond. Hij keek even licht geschrokken naar de drankautomaat maar keek toen naar het meisje. “Oh en vertel even gelijk hoe je heet. Niet dat het me echt interesseert, maar dat maakt het wat makkelijker allemaal.” Hij maakte een wegwerk gebaar en haalde de doek met het spinnenspijs weer van de kast af. Hij wierp die zonder veel emotie op het meisje en doordat de doek nat was drupte er hoogstwaarschijnlijk wel ergens een druppel op haar. Hij wachtte of ze zou reageren om de doek maar begon toen met spreken nadat hij de borstel opgeraapt had.
"Om op je ten eerste te antwoorden, ik commandeerde je niet, ik verwachtte wat van je", begon hij aan zijn reeks antwoorden. "Voor die ten tweede, ik wil net zo min die klusjes doen dus kan jij me best helpen, egoïstische blondine. Ten derde, dat is jouw probleem dat je dan zo'n rijk, verwend kind bent." Hij glimlachte even fijntjes en gemaakt en kruiste zijn armen voor zijn borstkas. Hij was blij dat hij zijn gedacht even gezegd had. "Als jij niets doet doe ik nog minder." Hij liep naar de kast waar hij de dweil uit gehaald had en smeet deze dicht. Hij wees met de bezemsteel op haar en schudde zijn hoofd. "Ik zou kunnen beginnen met mijn naam, maar daar heb ik geen zin in. Je kan me Belangerijker Dan Jou noemen als je wilt", eindigde hij met een grijns op zijn gezicht. "Als je me nu terug namen wilt geven, ga je gang, maar ik ken de zwerver-achtige bijnamen nu wel." Hij keek haar even serieus aan keek toen naar de zaal. Zoals het er nu uitzag zou die gepoetst moeten worden door andere mensen want Kailee zou niet samenwerken met dit kind. Hij mocht haar nu al niet. Buiten dat ze een leuk snoetje had vond hij haar stom. Maar hij had het zowiezo al niet helemaal op vrouwen. Buiten er leuk uitzien konden ze toch niet veel goed doen. Hij leunde nonchalant op de steel van de borstel en wachtte op reactie.

OOC: Yep xD Hoop dat je er wat mee kan, en niets persoonlijk, Kai is gewoon zo'n asshole xD

Poppy’s glimlach (welke meer uit zware irritatie was ontstaan en als een sarcastisch trekje diende) versmalde gestaag, nadat ze was uitgesproken. Ze zag hoe de jongen naar de drankautomaat liep, er iets vanaf pakte en nog in dezelfde seconde het haar kant op wierp. Aangezien ze niet verwacht had dat hij zo’n kinderachtige stunt uit zou halen (waarom, wist ze zelf ook niet), was ze net te laat met het doekje afweren. Het belandde plakkend op haar linker bovenarm. Poppy trok een walgend gezicht en liet een zachte “Iew.” ontsnappen, omdat ze haar ‘tegenstander’ het genot niet gunde dat ze weer keihard zou gaan gillen, waar ze overigens wel toe in staat was. Met haar watermagie verplaatste ze het vochtige doekje en liet deze achteloos op de grond vallen. Ze zou zich niet verlagen tot zijn niveau door het terug te gooien, al had ze die arrogante smoel van hem graag even met wat water en zeep aangepakt. Serieus, wie dacht hij wel dat hij was?!
“Om op je ten eerste te antwoorden,” begon de jongen. Poppy rolde even met haar ogen. Oh jee, nu kwam het. “ik commandeer je niet, ik verwacht wat van je.” Ja, ja, hij liet zijn ‘verwachtingen’ dan wel op een erg aparte manier blijken.
“Voor die ten tweede, ik wil net zo min die klusjes doen dus kan jij me best helpen,” vervolgde hij. Goh, echt? Ze had anders echt de indruk gehad dat hij de schoonmaakgod van SSA was, door de manier waarom hij als een, ja echt waar, wíjf dat doekje tegen het plafond had gesmeten. Kuch.
En toen kwam het. Poppy’s mond viel open bij zijn benaming voor haar: “egoïstische blondine.”. Wat…?!
Alsof het nog niet leuk genoeg was allemaal, voegde de jongen er ook nog iets aan toe: “Ten derde, dat is jouw probleem dat je dan zo’n rijk, verwend kind bent.”
Poppy voelde de adrenaline door haar aderen stromen. Ze was woedend, maar liet dit nog niet al te veel merken. In plaats daarvan wachtte ze weer het geschikte moment af om terug te bijten. Hij had echt een verkeerde aan haar als hij dacht dat hij hier zomaar mee weg kon komen!
“Als jij niets doet doe ik nog minder.” Brabbelde de jongen verder. Tsjeez, zat er niet ergens een stop-knop op de gozer? Ze kreeg slaap van zijn gepraat. "Ik zou kunnen beginnen met mijn naam, maar daar heb ik geen zin in. Je kan me Belangrijker Dan Jou noemen als je wilt". ‘Belangrijker Dan Jou’…? Was dat echt het beste wat hij kon verzinnen? Nul punten voor creativiteit daar. “Als je me nu terug namen wilt geven, ga je gang, maar ik ken de zwerver-achtige bijnamen nu wel.”
Toen hij eindelijk zweeg, greep Poppy haar kans. Binnen een paar stappen stond ze vlak voor zijn neus. Ze was zo dichtbij, dat ze zijn adem op haar wang kon voelen. “Namen geven? Nee hoor,” Ze grijnsde vals, “ik heb er echt totaal geen behoefte aan om jou namen te geven. Sterker nog, ik wil en hoef helemaal niks van zo’n arrogante hork als jij.” Lispelde ze sissend. “En ik vind het helemaal prima als je me een rijke, verwende, blonde trut vindt, want raad eens? Dat ben ik ook!” Ze haalde nonchalant haar schouders op, maar haar ogen waren des duivels. “Maar noem me nooit, nooit egoïstisch!” Als je goed oplette, kon je bij deze laatste worden iets getergds horen in haar stem. Het was waar; Poppy was zeer rijk en verwend en liet anderen soms het werk doen, omdat ze dat zo gewend was van thuis, ook was ze zeker weleens bitchy tegen anderen en inderdaad een trut op zulke momenten, zoals tegen deze jongen, maar hoe onwaarschijnlijk het ook was, echt egoïstisch was ze niet. In feite liet ze het vaak alleen zo lijken, omdat het binnen het plaatje van perfecte, rijke tut paste. Maar er waren maar weinig mensen die de waarheid kende.
Haar hoofd hing iets schuin, terwijl ze de jongen nog steeds strak aankeek. “Als jij je niet gelijk als een eikel had gedragen, had ik je nog best willen helpen ook, al ben ik nog zó verwend.” Ze fronste. “Wat is jouw probleem eigenlijk? We hadden nog geen woord gewisseld, of je deed al alsof ik…alsof ik...” Plotseling sloeg Poppy haar ogen neer en leek zowaar echt beledigd. Maar het was nog maar net stil, of een vreemd geluid trok haar aandacht. Verbaasd keek ze om en zag nog net hoe het glas voor de drankautomaat uit elkaar knapte, door de inmiddels openspringende blikjes. Een golf aan fris- en energiedrankjes kwam recht op hen af. In een eerste reactie, draaide Poppy zich razendsnel op, zodat ze tussen de vloedgolf en de jongen in kwam te staan. Met haar watermagie en beide handen geheven wist ze de golf net op tijd te stoppen voor ze er beiden onder bedolven zouden worden en daarbij waarschijnlijk doorboord werden met honderden stukjes gebroken glas. Het was niet de eerste keer dat haar temperament dingen om haar heen liet flippen, alleen was dit object nieuw. Ze...had een drankautomaat vernietigd, doordat ze pissig was...?
Poppy keek enigszins schuldig, maar ook verwonderd naar de enorme plas plakkende vloeistof op de gymzaalvloer. Stokstijf bleef ze er een moment naar staren, voor er per ongeluk een brede grijns op haar gezicht verscheen en er een oprechte, aanstekelijke lach uit haar keel schoot. Ze kon het niet helpen. De hele situatie bij elkaar was eigenlijk gewoon…dolkomisch. Poppy hield verschrikt een hand voor haar mond, maar het was al te laat. Ze kon haar lach niet inhouden.
Uiteindelijk draaide ze zich langzaam richting de jongen. “Oké, eerlijk is eerlijk; ik ruim dát wel op.” Opperde ze, nog na grinnikend. Haar ogen glinsterden speels. En met dát bedoelde ze uiteraard de plakzooi op de vloer. Met haar watermagie moest het niet al te moeilijk weg te krijgen zijn, dacht ze zo.

Ze zei enkel ieuw om het doekje en dat vond de jongen wel even jammer, hij had liever gehad dat ze gillend ervan door was gegaan want ze was niet normaal vervelend in zijn ogen. Hij antwoorde op al haar vragen en zei dat ze hem namen terug kon geven als ze wou maar zelfs daar reageerde ze anders op dan dat hij verwachtte. God, vrouwen deden echt moeilijk. Ze deden nooit wat je verwachtte! Hij moest zijn vader bewonderen om met zijn moeder opgescheept te hebben gezeten. Hoe heeft vader haar zelfs overtuigd gekregen om me Kailee te noemen? vroeg hij zichzelf met een lichte grimas af.

“Namen geven? Nee hoor,” Haar grijns zorgde ervoor dat hij zich om wou draaien en woeg wou lopen. Kon dit goed eindigen zonder dat hij haar wat deed? “ik heb er echt totaal geen behoefte aan om jou namen te geven. Sterker nog, ik wil en hoef helemaal niks van zo’n arrogante hork als jij.” Hij schokschouderde even. “En ik vind het helemaal prima als je me een rijke, verwende, blonde trut vindt, want raad eens? Dat ben ik ook!” Nu haalde zij haar schouders op maar ze leek niet zo blij. “Maar noem me nooit, nooit egoïstisch!” Nu was het zijn beurt weer om vals te grijnzen. Hij liep naar haar toe en bracht zijn gzicht op enkele centimeters van het hare. "Maar dat ben je wel, Blondie, een egoïstische dame", zei hij met een scheve grijns. Hij nam weer wat afstand omdat hij zichzelf niet vertrouwde op zo'n korte afstand en hij had een belofte met zichzelf dat hij geen vrouwen zou slaan. Ook al waren ze soms zo vervelend. Ze keek hem aan terwijl ze verder sprak. “Als jij je niet gelijk als een eikel had gedragen, had ik je nog best willen helpen ook, al ben ik nog zó verwend.” Hij fronste, net zoals zij deed. Hij was geen eikel, hij was gewoon eerlijk en zij was vervelend. Nee, hij was inderdaad een eikel maar dat vond hij wel oké zo. “Wat is jouw probleem eigenlijk? We hadden nog geen woord gewisseld, of je deed al alsof ik…alsof ik...” Ze keek naar de grond en Kai greep zijn kans om nog meer als een eikel over te komen. "Alsof je wat? Alsof je een minderwaardig schepsel bent? Wel, aan je gedrag te merken is dat ook zo." Het was overdreven van hem en zodra hij dat gezegd had voelde Kailee zich schuldig. Het glas van de drankautomaat versplinterde plots en Kai deed geschrokken anderhalve stap achteruit. De blikjes en alles dat erin zat kwam op hen af. Het meisje ging tussen de automaat en de blauwharige jongen in staan en hield de golf tegen. Hij keek rond en keek toen met lichte bewondering het meisje aan. Ze begon plots te lachen. Kailee was zo in de war en hij fronste maar moest toch een beetje meelachen. Ze sloeg haar hand voor haar mond en Kailee grinnikte zacht. Ze draaide zich naar hem toe en hij begon mee te lachen met haar. Het zware buikgevoel dat hij had zorgde er wel voor dat hij niet helemaal het gevoel had dat hoorde als je lachte: Hij voelde zich niet optimaal gelukkig. “Oké, eerlijk is eerlijk; ik ruim dát wel op.” Hij knikte en wreef even over zijn nek. "Euhm, het spijt me voor wat ik gezegd heb. Ik was misschien wel een beetje een bevooroordeelde asshole", zei hij. "Een beetje heel erg veel." Hij keek naar de puinhoop. "Ik ruim het glas wel op. En de blikjes kunnen we samen opruimen," hij keek op naar haar, "Als je dat oké vindt?" Waarschijnlijk had ze het niet door maar dat Kailee om haar mening vroeg betekende wel wat want normaal gaf hij enkel om zichzelf en besliste hij voor zichzelf.

"Om terug te komen op je eerdere vraag," zei hij en maakte een beweging met zijn vingers bij vraag omdat het niet echt een vrag was, "Mijn naam is Kailee Ieray maar je mag gewoon Kai zeggen." Hij richtte zijn handen op het glas en keek over zijn schouder naar haar om. "En wat is jouw naam, als je me die nu nog wilt vertellen?" Hij wachtte even op antwoord en blies toen voorzichtig al de glasdeeltjes naar de hoek van de zaal. Kailee draaide zich om en keek de blondine aan in de ogen. "En ook sorry dat ik je een verwend kind noemde. Ik denk dat ik misschien gewoon een beetje ... Jaloers ben, vermits ik nooit zo'n leventje als jou gehad heb." Hij keek beschaamd weg en bukte zich om de blikjes op te rapen. Ohh, hij had weer een idioot van zichzelf gemaakt. Weer een keer beangstigde het de kerel hoe snel hij van gedrag kon veranderen. Van een eikel naar een beschaamde jongeman.

OOC: Oops, hoop dat je er iets mee kan~

Terwijl Poppy nog wat na grinnikte, hoorde ze plotseling hoe de jongen met haar mee begon te lachen. Dat was iets wat ze niet verwacht had te horen, nja misschien als zij met haar neus in de frisdrank was gevallen.
"Euhm, het spijt me voor wat ik gezegd heb. Ik was misschien wel een beetje een bevooroordeelde asshole", zei hij plotseling, “Een beetje heel erg veel.”
Oké, dát had ze pas niet zien aankomen! Ze moest toegeven dat ze hem in deze minuut al een stuk aardiger was gaan vinden. Poppy grijnsde en haalde haar schouders op. “En ik was een irritant, verwend kind. Dus wat mij betreft staan we quitte.” Ze schonk hem een plagerige knipoog en knikte bij zijn plan om de rotzooi samen op te ruimen waarbij hij wonder boven wonder haar om bevestiging vroeg. “Laat die plakzooi maar aan mij over. Tenzij jij je geroepen voelt om alles met een doekje op te dweilen?” Haar eigenwijze blik boorde zich weer in de zijne en met haar hoofd iets schuin had ze bijna iets kinderlijks over zich.
“Om terug te komen op je eerdere vraag,” sprak de jongen, “Mijn naam is Kailee Ieray maar je mag gewoon Kai zeggen.”
Kai… Ze proefde de naam op haar tong. Het paste hem wel. Mysterieus…net als hij.
“En wat is jouw naam, als je me die nu nog wilt vertellen?” vroeg hij daarop.
Poppy schoot in de lach. Ze was misschien erg hard geweest tegen hem. Dat maakte het des te vreemder dat ze hem eigenlijk wel mocht. In feite deed hij haar enigszins aan haarzelf denken: ze waren beiden nogal…wispelturig en zeker niet altijd even vriendelijk, maar verder geen slechte mensen leek het. Ze tuitte haar lippen en leek diep na te denken. “Nou…vooruit,” antwoordde ze uiteindelijk, alsof ze er echt even over had moeten nadenken of ze Kai wel haar naam wilde vertellen. “Mijn naam is Poppy,” ze twijfelde een moment voor ze verder sprak, “Poppy Peyton.” Ze had het toch gezegd, haar achternaam. Dat deed ze niet vaak aangezien mensen verschillend op deze naam reageerden. Haar familie kende immers naast vele vrienden en loyale connecties ook vele vijanden.
Soepel bond ze haar lange, blonde lokken in een eenvoudige paardenstaart, zodat het haar tijdens het schoonmaken niet in de weg zou zitten. “Maar jij mag gewoon Poppy zeggen.” Herhaalde ze zijn woorden deels, waarbij haar mondhoeken iets verder omhoog kropen.
Toen Kailee haar weer aankeek, moest ze onbewust glimlachen.
“En ook sorry dat ik je een verwend kind noemde. Ik denk dat ik misschien gewoon een beetje… Jaloers ben, vermits ik nooit zo’n leventje als jou gehad heb.”
Abrupt versmalde haar glimlach iets. “Dat hoeft niet.” Floepte eruit voor ze er erg in had. Poppy richtte haar blik op de grond. “Ik bedoel…ik zei al dat ik verwend ben, dat is gewoon zo, dus het is oké dat je me zo noemde hoor. Ik kan het hebben. En…” Haar hazelnootbruine ogen leken hun normale, vrolijke glans even te verliezen. “Je hoeft ook niet jaloers te zijn. Mijn ‘leventje’ is niet bepaald iets om jaloers op te zijn namelijk, geloof me…” Hoe vaak had zij zelf wel niet gewenst dat ze in een ander gezin was geboren? Alleen al de gedachte aan haar familie benauwde haar. Hooghartig, achterbaks, manipulatief en letterlijk levensgevaarlijk waren ze, allemaal! Wacht, had zij zelf een moment terug ook niet zo geleken tegenover Kailee…? Hm, dat moest ze nu maar recht gaan zetten dan.
“Nogmaals, spijt het mij ook hoe ik tegen jou deed. Dat was niet oké. Ik…” Ik ben niet zoals zij! Galmde het door haar hoofd. “Ik hoop dat we gewoon opnieuw kunnen beginnen.” zei Poppy. Ze voelde dat ze dit behoorde te zeggen, misschien deels ook voor zichzelf. Hoe ze zich had gedragen was wel degelijk een deel van haar, het ‘perfecte’ deel dat haar familie graag zag, maar het was ook het deel waar ze zelf van walgde.
Poppy glimlachte licht naar Kai als bevestiging van haar verontschuldiging. Hierna draaide ze zich om, zodat hij niet te veel tijd kreeg om de ware uitdrukking die op haar gezicht tevoorschijn was gekomen te bestuderen. Hoe was het mogelijk.. Zelfs nu wilde ze niet zwak overkomen.
Poppy zuchtte onopvallend en begon stukje bij beetje de vloeistof van de vloer omhoog te laten zweven en in emmers en andere pakken te laten stromen, zodat ze het zo dadelijk makkelijker weg kon gooien. Waarschijnlijk zo er een plakkend restant achterblijven, maar dat zou ze later wel opdweilen. Terwijl ze bezig was met steeds dezelfde, sierlijke bewegingen, begon ze zachtjes een liedje te neuriën. Op de één of andere manier gingen muziek en watersturen bij haar perfect samen, als twee golvende stromen die samen kwamen.

OOC: Dit is wat ze neuriet:

Toen hij zich verontschuldigde keek ze hem aan, grijnsde en schokschouderde. “En ik was een irritant, verwend kind. Dus wat mij betreft staan we quitte.” Hij glimlachte even en knikte kort om duidelijk te maken dat het goed was zo, quitte was perfect. Ze knipoogde en knikte toen hij een voorstel deed om samen de zooi op te ruimen. “Laat die plakzooi maar aan mij over. Tenzij jij je geroepen voelt om alles met een doekje op te dweilen?” Hij hief zijn handen in de lucht en schudde licht zijn hoofd. "Doe jij maar, ik en een dweil zijn zoals vuur en ijs. Niet het beste koppel", lachte hij kort.
De jongeman stelde zich voor en vroeg ook of zij haar naam aan hem wou vertellen. Het meisje lachte even. Ze tuitte haar lippen en leek na te denken. In tussentijd dat zij dacht keek de jongen wat rond in de zaal omdat hij het zo ongemakkelijk vond om mensen aan te kijken als er niets gezegd werd. “Nou…vooruit,” zei ze toen waardoor Kai haar weer aankeek. “Mijn naam is Poppy,” vertelde ze hem,, “Poppy Peyton.” De jongen opende zijn mond een beetje als een 'ooh' en knikte toen. De naam Peyton zei hem wel iets maar hij had geen idee van waar hij het herkende dus ging hij er iet verder op in, en misschien ging hij er ook wel niet verder op in omdat Poppy zelf had getwijfeld voor ze haar achternaam zei. Terwijl ze haar haar in een staart bond raapte Kai de doek op die hij nog geen tien minuten geleden kinderachtig tegen haar op gegooid had. Hij legde het over zijn schouder zodat hij het terug kon gebruiken als hij het nodig had. “Maar jij mag gewoon Poppy zeggen.” Hij glimlachte en knikte.
Hij verontschuldigde zich omdat hij haar een verwend nest genoemd had en zei dat het kwam doordat hij misschien een beetje jaloers was. De glimlach die ze op haar gezicht had versmalde en Kai wendde snel zijn ogen af. He, zo, nu had hij weer iets gezegd dat de 'sfeer' die er was verpestte. “Dat hoeft niet.” Hij keek op en zag dat zij nu naar de grond keek in plaats van hem. “Ik bedoel…ik zei al dat ik verwend ben, dat is gewoon zo, dus het is oké dat je me zo noemde hoor. Ik kan het hebben. En…” Hij voelde zich gek genoeg plots best schuldig dat hij erover begonnen was, maar ja, woordne kon je niet terug draaien. “Je hoeft ook niet jaloers te zijn. Mijn ‘leventje’ is niet bepaald iets om jaloers op te zijn namelijk, geloof me…” Het klonk hem raar in de oren maar hij geloofde haar wel. Haar leven zag er wel aantrekkelijk uit, want wie wilt nu niet alles kunnen hebben wat hij of zij wilt? Maar hij wist natuurlijk niet wat er om ging in haar hoofd en of het wel echt zo'n ideaal leventje was. “Nogmaals, spijt het mij ook hoe ik tegen jou deed. Dat was niet oké. Ik…” Hij schokschouderde kort om haar duidelijk te maken dat het voor hem achter de rug was en dat hij er zelf ook spijt van had. “Ik hoop dat we gewoon opnieuw kunnen beginnen.” Kailee glimlachte terug naar haar en knikte. "Natuurlijk kunnen we herbeginnen", zei hij. "En, ik moet echt afleren om het woord sorry zo veel te gebruiken, ehuh, sorry als ik nare herrineringen of gedachten bij je opbracht door over je leven te spreken." Al snel draaide ze zich om en de blauwharige jongen keek toe hoe ze de plakboel op ging ruimen. Ze liet de vloeistof zweven en liet het vervolgens in emmers stromen. Ze begon te neuriën en de jongeman moest even denken maar herkende wat ze neuriede. Hij glimlachte even en hurkte toen om de blikjes al aan de kant te zetten. Hij zette ze allemaal bij elkaar en stond toen weer op. "Wat moeten we nu met al die emmers doen? We kunnen de vloeitstoffen die erin zitten moeilijk buiten gaan uitgieten." Hij keek haar even peilend aan voor hij weer een blik op de emmers wierp. Maar hij had niet zo'n zin om er lang over na te denken dus draaide hij zich om en ging de emmer halen die hij naar Poppy toe geduwd had toen hij haar de zaal wou doen dweilen. De emmer lag omver, waarschijnlijk had Kai hem overhoop gelopen toen de blondine hem tegen de drankautomaat geduwd had met de dweil. De kerel raapte het ding op en liep ermee naar een kraan. Hij vulde de emmer met water en haalde uit de kast met bezems en dergelijke poetsmiddel. Euh, ja, hoe moest dit weer? Hij was zo'n sukkel als het aankwam op dweilen. Hij hield de fles ondersteboven en wou erop knijpen maar liet het product vallen. Toen hij de fles te pakken kreeg tussen het schuim zat er nog maar de helft van in de fles. "Shit", mopperde hij en zette de fles naast zich op de grond. Hij tilde de emmer op en liep er weer mee naar Poppy. Met een klap zette hij de emmer neer en daardoor klotste een deel over de rand. Hij keek naar de vloer en zocht toen de dweil. Die stond naast de kapotte automaat. Kailee haalde de dweil en liep er weer me naar de jongedame. "Dat word ook weer leuk, uitleggen op school hoe de automaat deffect is geworden", lachte hij kort voor hij nadenkend naar de dweil en de emmer keek. Hij duwde de dweil erin en zette die toen op de vloer. "Ehm ..." Kai wreef over zijn nek en keek toen hulpeloos naar het meisje. Hij hoopte dat zij wist hoe dweilen werkte want zelf kon dweilen zijn rug op, hij wist niet hoe het moest en het liefst van al wou hij het ook niet leren. Maar voor alles is een eerste keer, toch? "Zou je me kunnen leren hoe je moet dweilen?" vroeg hij toen met een klein, bijna verlegen, glimlachje en keek even naar de grond alsof dat het meest interessante ding was dat hij al ooit gezien had, "Alsjeblieft", voegde hij er nog aan toe.

OOC: Kai gaat van "bah, vrouwen dienen om te poetsen" naar "leer me hoe te dweilen, alsjeblieft" xD Hoop dat het was is ^^~

Poppy glimlachte zichtbaar opgelucht toen Kai het prima leek te vinden om opnieuw te beginnen. Ze kon het niet laten te giechelen toen hij zei dat hij minder sorry moest gaan zeggen en vervolgens een nieuwe zin met precies dat woord begon, maar de reden waarom hij sorry zei, deed haar verwonderd opkijken. Zijn blik was daarbij ineens zo onschuldig, dat haar glimlach al vrij snel weer hersteld was. “Oh, nee, dat is oké. Maak je niet druk.” wuifde ze zijn verontschuldiging weg. God, wat deden ze moeilijk zeg, zo…beleefd en vriendelijk, dat was zij zelf niet gewend, maar eigenlijk voelde het wel goed.
Na dit laatste 'onderonsje' zette ze zichzelf toch echt aan het werk en begon het water op te ruimen.

“Wat moeten we nu met al die emmers doen? We kunnen de vloeistoffen die erin zitten moeilijk buiten gaan uitgieten.” zei Kai op een gegeven moment, waardoor Poppy onopvallend grijnsde.
Doodserieus draaide ze zich zijn richting op. “Eigenlijk was ik van plan om alles in Master Savadors kamer leeg te gieten, aangezien híj ons aan het werk heeft gezet.” zei ze luchtig, alsof ze het werkelijk van plan was. Even liet ze het ook zo, voor ze er iets aan toevoegde: “Of we kunnen de emmers gewoon in de toiletten leeggieten?” Poppy grinnikte zacht.
Ze keek Kai na toen hij schoonmaakspullen ging halen. Hij had best een onopvallend, maar zeker niet onaantrekkelijk uiterlijk. Net toen ze in gedachten dreigde te verzinken, liet Kailee de fles met poetsspul uit zijn handen glippen. Met de grootst mogelijke moeite probeerde Poppy haar lach te bedwingen. Het zag er op zijn zachtst gezegd erg komisch uit. Het werd nog grappiger toen hij als een hondje spullen van her en daar begon te verzamelen en deze bij haar neer zette.
“Dat wordt ook weer leuk, uitleggen op school hoe de automaat defect is geworden.”
‘Defect’ was nogal een eufemisme, aangezien het arme ding eruit zag alsof het zojuist bevallen was van tientallen blikjes in één keer. Poppy haalde haar schouders op. “Ik verzin wel een smoes. Ik wil best de schuld alleen op me nemen, aangezien ik dat ding tot ontploffing heb gebracht.” Ze wilde niet dat Kai straks de dupe zou worden van haar stuntelige actie. Het was al aardig genoeg dat hij aanbood om haar het te helpen opruimen. Hè, waarom had ze hun eerdere discussie niet gewoon bij woorden kunnen laten? Het was typisch iets voor haar om met blikjes te gaan gooien, nou ja...soort van.

Ze keek verbaasd op toen Kai de dweil op de grond zette. Tjonge, hij had écht geen idee wat hij aan het doen was. Straks zou hij haar nog…
"Zou je me kunnen leren hoe je moet dweilen?" vroeg hij. Daar had je het al.
Poppy twijfelde. Zelf wist ze eigenlijk ook niet goed hoe het moest, maar na zijn “Alsjeblieft.” wist ze dat ze niet meer kon weigeren.
Uiteindelijk knikte ze glimlachend. “Goed dan, maar verwacht er niet te veel van, oké? Ik heb hier op school het één en ander opgepikt, dus ik kan je dat leren.” Poppy deed een stapje dichter naar hem toe en plaatste toen haar handen op de zijne, welke op de dweilstok lagen, zodat ze gemakkelijk kon uitleggen welke bewegingen hij moest maken. Ze stond nu een klein stukje voor hem, waardoor haar haar vast in zijn neus moest kriebelen. “Kijk, je doet gewoon zo…” Rustig wrong ze de dweil uit boven de emmer en liet deze vervolgens heen en weer glijden. Haar zachte handen lagen verrassend stevig om de zijne, zodat ze niet per ongeluk weg zouden glijden. “Zie je?” zei ze vrolijk en draaide lachend een rondje met hem. “Niks moeilijks aan!” Voor een rijk meisje was ze hier eigenlijk best goed in! Misschien had ze stiekem toch beter opgelet toen haar dit werd uitgelegd...
Sierlijk wilde ze nog een rondje draaien, maar toen ging het mis. Poppy draaide, maar haar ene voet gleed ineens weg. Ze voelde hoe ze achterover helde. Nog net op tijd wist ze haar handen te verplaatsen van Kai’s handen naar zijn schouders, zodat ze net niet op haar rug in de smurrie belandde. Poppy keek Kai met grote, onschuldige ogen aan. “Euh, oepsie.” Ze lachte gegeneerd. “Goed gevangen!” Handig, ze had zichzelf weer aardig voor schut gezet, net toen het een beetje goed ging tussen hen.

OOC: Kai is nu een cutiepie o3o

Toen hij zich nog een keer excuseerde voor eventuele slechte herrineringen op te brengen wuifde ze het weg en zei dat hij zich ern iet druk over moest maken. Toch voelde de jongeman zich er wat schuldig over maar besloot er verder maar zijn mond over te houden.

Hij vroeg aan de blondine wat ze nu met de emmers moesten doen. Ze draaide zich naar hem om en Kai keek haar vragend aan. “Eigenlijk was ik van plan om alles in Master Savadors kamer leeg te gieten, aangezien híj ons aan het werk heeft gezet.” Hij grinnikte even. "Als je levenslang strafstudie wilt, dan ga je gang", grijnsde hij. “Of we kunnen de emmers gewoon in de toiletten leeggieten?” Hij schokschouderde en knikte. Dat leek hem het beste plan. Maar toen draaide de jongeman zich om om schoonmaakspullen te gaan halen. Hij liet de fles poetsmiddel in de emmer vallen en vloekte zacht. Hij wierp even een blik op Poppy maar zeulde al gauw de emmer haar richting uit en haalde daarna de dweil op. “Dat wordt ook weer leuk, uitleggen op school hoe de automaat defect is geworden”, zei hij en het meisje haalde haar schouders op. “Ik verzin wel een smoes. Ik wil best de schuld alleen op me nemen, aangezien ik dat ding tot ontploffing heb gebracht.” Hij schudde zijn hoofd. "Ik zou het niet toestaan dat je de schuld op jezelf neemt. Ik duwde je ver genoeg om kwaad te worden dus het is net zo erg mijn schuld", besliste hij.

Kailee zette de dweil op de grond en keek er een beetje moeilijk naar. Ja, hoe werkte dit eigenlijk? Hij vroeg Poppy met een licht beschaamd glimlachje of ze het hem kon leren en voegde er een alsjeblieft aan toe. Ze knikte glimlachend en Kai liet opgelucht wat lucht tussen zijn lippen door ontsnappen van zijn ingehouden adem. “Goed dan, maar verwacht er niet te veel van, oké? Ik heb hier op school het één en ander opgepikt, dus ik kan je dat leren.” Hij knikte braafjes en keek afwachtend toe wat ze ging doen. Toen ze een stap korterbij deed en haar handen op die van hem legde merkte hij dat ze het op een andere manier ging uitleggen dan dat hij verwacht, en misschien zelf een beetje gehoopt, had. Hij wou dat ze gewoon uitleg gaf en dat hij kon doen, uitleg met lichamelijk contact was een hel voor hem. Normaal zou iedere kerel het wel leuk vinden om uitleg te krijgen van een verre van lelijke blondine maar Kai kreeg er enkel stress van. Hij wou zijn handen terugtrekken maar besloot het niet te doen om geen eikel te lijken. Haar haar kriebelde in zijn gezicht en hij duwde het half lachend een beetje aan de kant omdat hij niet wou stikken in Poppy's blonde lokken. “Kijk, je doet gewoon zo…” Ze wrong de dweil uit en liet die daarna heen en weer glijden. Hij probeerde zich zo goed mogelijk te concentreren op de dweil en niet op haar handen op die van hem want dan zou hij of in paniek raken of ontzettend hard gaan blozen. En dat laatste was zo belachelijk. Wel, het was natuurlijk net niet zo erg als een bloedneus krijgen van iemand. Nee, daar wou hij niet aan denken. “Zie je?” Poppy draaide een rondje met Kailee die terug een lach op zijn gezicht kreeg. “Niks moeilijks aan!” Ze had gelijk, het viel best goed mee. Als hij zijn moeder nu een keer had geholpen vroeger in plaats van met zijn vader door de straten te gaan lopen, dan had hij het al gekund, maar hij had het altijd vertikt om zijn moeder te helpen. De jongedame leek nog een rondje te willen gaan maken maar dat mislukte duidelijk want ze verplaatste haar handen van Kai's handen naar zijn schouders. Als in een automatische reactie schoten zijn handen naar haar taille om haar recht te houden zodat ze niet omviel. Hij kon het niet helpen en een blos verscheen op zijn wangen. “Euh, oepsie.” Ze lachte wat en zelf trok hij zijn handen nu terug en keek ook maar een beetje genegeerd naar de grond. Fantastisch. “Goed gevangen!” Hij keek op en lachte een beetje scheef. "Goed net niet gevallen", zei hij terug, maar op een vriendelijke toon zodat ze door had dat hij het niet gemeen bedoelde. Hij bestudeerde zijn haarpunten om niet naar het meisje te moeten kijken maar wist dat ze nu niet als twee kleuters naast elkaar konden blijven staan zonder iets te zeggen omdat ze zich zowat schaamden. Het viel hem op dat zodra hij zich ongemakkelijk voelde dat hij of naar zijn haarpunten ging kijken of aan zijn shirt ging prullen of zijn tattoos op zijn armen bestudeerde. Natuurlijk die op zijn armen, een tatto op je sleutelbeen kan je niet zomaar bekijken. Wat zei die op zijn sleutelbeen weer? Oh, ja, 'dare'. Hij luisterde maar naar het woord en schraapte zijn moed bij elkaar om haar terug aan te kijken. Hij was echt zo een loser als het aankwam op sociaal zijn en dergelijke. "Ik ga .. De, euh, vloer verder dweilen", zei Kailee en draaide zich om. Hij wrong de dweil uit en zette de dweil erna weer op de grond. Hij leunde op de dweilstok en wreef met een hand over zijn gezicht. Ze moest nu wel doorhebben dat er wat mis was. "God, ik ben zo fucking raar, het spijt me heel erg." Hij wendde zijn blik even af en blies even lucht door zijn neus als lach. Je kent het wel, het soort lachen dat je doet als je iets lollig ziet maar geen zin hebt om luidop te lachen. Dan blaas je gewoon wat meer lucht door je neus of mond dan normaal. "Ik ga gewoon moeilijk doen bij aanrakingen. Het ligt niet aan jou." De blauwharige jongeman wou op momenten zoals deze een hele tijd teruggaan in de tijd. Niet een paar minuten om zijn vraag of ze hem kon leren dweilen ongedaan te maken, maar meer dan een paar jaar terug. Liefst twee en een half jaar terug. Dan zou zijn vader nog leven. Dan zou hij terug kunnen gaan om te helpen. En het belangrijkste, dan zou hij nooit perongeluk zijn broer om het leven gebracht hebben. Kai wou gewoon terug zestien zijn. Hij wou dat Rickey weer negen was. Maar daar was het te laat voor, die laatste was nu voor altijd elf, en hij zou nooit meer ouder worden. Hij haatte lichamelijk contact door het gevecht dat hij met Rickey had. De blauwharige jongen wou gewoon nooit meer iets mis doen. Kai kwam weer tot de realiteit en keek de jongedame even aan. "Het is iets van mijn verleden. Het maakt niet uit." Het klonk een beetje kil maar hij bedoelde het echt niet zo slecht. Op automatische piloot begon hij de vloer te dweilen. Drie keer raden wie zich weer belachelijk maakte.

OOC: Ofcourse he is Maar ook een vreemd persoon xd

PROFILE MAGICIAN