Onzeker zette ze stapje voor stapje haar kleine voetjes op de stenen. Het was puur tijdverdrijf, maar leuk tijdverdrijf. Ze was al meer dan een jaar weg geweest van Starshine en het had haar goed gedaan. Ja, haar onzekerheid was er nog steeds maar minder. Ze durfde meer te zeggen, voor zich op te komen. Haar tante had haar een jaar in huis genomen, haar ondertussen de scholing bij gebracht die ze miste nu ze niet meer op Starshine zat, en haar tante had haar voornamelijk vrijheid gegeven, die Nariko goed benut had. Vaak was ze naar de grote stad dichtbij haar tante's huis geweest, natuurlijk wel onder begeleiding, en ze had gezien hoe iedereen had kunnen leven. Daarnaast was ze ook nog veel gaan wandelen en had ze de tijd van haar leven gehad. Maar toch had ze geen spijt van dat ze hier weer terug was. Starshine was gewoon een klein deel van haar leven geworden en ondanks dat ze er geen vrienden had vond ze dat het tijd was om vrienden te maken. Ze had zich toch alleen gevoeld bij haar tante, hoe leuk ze het ook had gehad. Met nieuwe en goede moed was ze hier dus al weer aan beland. Haar lessen begonnen pas volgende week wat haar de tijd gaf om te acclimatiseren en vrienden te maken. Wat ze nog steeds niet had gedaan.
Met het warme weer was het jonge meisje naar buiten gegaan, haar sjaal nog steeds stevig om haar nek. Dat ene ding zou ze nooit kwijt kunnen. Het litteken waar ze zich voor schaamde, het enige zichtbare litteken moest verborgen blijven, net zoals de rest van de littekens op haar lichaam. Ze probeerde er zo weinig mogelijk aan te denken. Nariko sprong van de stenen af en draaide een klein rondje om de omgeving op te nemen. Ergens in de verte bruiste de waterval luid en duidelijk en er leek een persoon te zijn. Die in het water sprong. Even schrok Nariko, was het water niet veel te koud? Het was immers vroeg lente, hoe warm de dag ook was. Maar aan de andere kant, er was een persoon, misschien iemand om vrienden mee te maken? Ze deed haar sjaal goed en met een huppelend pasje ging ze richting de waterval. De persoon, het bleek een meisje met mooi, blond haar te zijn, was net onder de waterval gedoken en geduldig bleef Nariko bij de oever staan voordat het meisje haar zou opmerken. 'Hoi.' Kwam er voorzichtig uit de mond van Nariko. 'Is het water niet veel te koud?' Vroeg ze vervolgens wat harder. Ze moest een gesprek aan kunnen gaan, het moest gewoon. Anders was al die tijd bij haar tante voor niets geweest.

Natuurlijk moest ze zich weer vergissen in iemand. Ze had verwacht dat het zwemmende meisje iemand vriendelijk moest zijn, ze had het uiterlijk wel voor had Nariko bedacht. Maar natuurlijk zat ze fout. Het meisje leek helemaal niet blij te zijn om haar te zien. Misschien omdat ze aan het zwemmen was en liever niet wilde dat iedereen haar in haar bikini zag? Nariko kon zich daar wel in vinden, maar verwachtte de blondharige dan ook echt dat Nariko hier kwam om haar te bespieden? Nee, ze was er enkel op uit om vrienden te maken. Haar blije mood had een kleine deuk gekregen en ze probeerde zich zo goed als het kon te herstellen. ''Als het koud was, zou ik hier niet zijn denk ik, of wel soms?" Nariko voelde de ogen van het meisje naar haar staren en wat ongemakkelijk keek ze weg, plukkend aan haar sjaal. "Jij lijkt me wel iemand dat koud heeft, want zelfs met dit weer draag je een sjaal." Een grijns sierde haar lippen waarna ze uit het water sprong en haar handdoek rond haar wikkelde. Nariko wist niet goed wat ze hier op moest zeggen. Haar sjaal was altijd haar zwakste punt geweest. Het meisje nam een sigaret uit haar tas en stak deze op om vervolgens de rook recht in Nariko's gezicht te blazen. Het bruinharige meisje kneep even haar ogen tot spleetjes en wuifde de rook weg, duidelijk laten merkend dat ze het absoluut niet fijn vond dat er rook in haar gezicht kwam. 'Ik heb het niet koud. Ik vind het gewoon fijner om deze sjaal om te hebben.' Het kwam er feller uit dan ze had verwacht en ze was even verbaasd over zichzelf. 'Misschien moet je niet meteen oordelen over mensen hun uiterlijk.' Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan, ze had hetzelfde gedaan bij het meisje. Ze begon weer aan haar sjaal te plukken. 'S-sorry. Zo bedoelde ik het niet.' Ze keek verlegen weg en voelde dat ze een kleur kreeg. Perfect plan om mensen in het water aan te spreken. Perfect.