Mitsu had dan wel niet het landschap van een stad of andere vele obstakels hier. Maar dat deerde hem niet. De gymzaal was vrij nu en zijn ogen gingen door de lege zaal. Hij had zijn doodnormale kleding aan. Behalve zijn gymschoenen waren wat anders. Deze waren speciaal voor het runnen in de zaal. Hij glimlachte en keek rond. Ondertussen rende hij naar de berghok. Hij toverde wat boommensen en haalde er samen heel wat uit. Hij bedankte ze en deze verdwenen weer. Binnen enkele minuten stonden er verschillende obstakels alsof het een aantal straten in de stad waren. Mitsu keek er naar en glimlachte tevreden. Het was een U vorm met een paar lastige obstakels. De eerste waren verschillende banken die op elkaar stonden. Haast niet om op te klimmen en niet mogelijk om over heen te springen. Hij keek naar de ring die hoog genoeg hing om te grijpen, althans voor hem. Alles had hij zo gemonteerd dat het veilig was. Lianen bonden de banken stevig vast en de boom achtige wortels hielde deze muur stevig op zijn plek. Mitsu rende recht op de muur af. Echter sprong hij naar de muur en zette zich er tegen af. Hij greep naar de ring en trok zich op. Zijn zwarte shirt, die hij altijd aan had bij runnen, was inmiddels al donkerder geworden door het zweet. Het tillen was al niet licht. Hij had een rode handschoen aan aan zijn linker hand. Door dat hij de ring greep en zich optrok maakte hij wat vaart. Hij kwam terug naar de muur en merkte een raam op. Hij slikte. Hij zwiepte zijn benen naar voren en boog wat opzij. Net optijd want hij zette zijn voeten tegen de eerste rij stenen. Hij haalde opgelucht adem. Hij zette zich af en liet de ring los. Daarna landde hij op de banken. Opnieuw bekeek hij zijn omgeving om te checken wat hij nu kon gebruiken om naar beneden te komen.

In gedachten, met licht gefronste wenkbrauwen liep ze door de gangen. Haar ogen staarde naar het schrift in haar handen waarin verschillende krabbels stonden die aantekeningen voorstelde. 'Sorry,' mompelde ze toen ze een schouder in die van haar voelde boren terwijl ze haastig door liep. Ze keek niet om, niet in de belangstelling om te zien wie tegen haar aan was gelopen, of tegen wie zíj aan was gelopen. Met snelle passen in een drukke gang probeerde ze een rustiger plekje te vinden. Met een zucht richte ze haar blik op en sloeg het schrift dicht, zo ging het niet werken. Het harde geroezemoes van alle leerlingen in de gangen deed na zo'n lange tijd haar oren gonzen. Weer een knal tegen haar schouder, en haar hoofd draaide in een ruk naar de gene die tegen haar aan was gelopen. Een paar ogen keke haar even aan terwijl ze weer een 'sorry' mompelde en lieten haar blik toen los. Daar, een grote deur, de enige deur die toegankelijk was geweest in tegenstelling tot alle andere deuren waar ze langs was gelopen. Bij elke deur was er wel een reden geweest waardoor ze niet ongezien naar binnen kon glippen en van deze drukte te kunnen ontsnappen. Haar passen werden dravend - voor zover dat kon - en ze verplaatste zich naar de deur toe. Haar hand was al uitgestoken voordat ze haar bestemming had bereikt. Ze greep gretig de deurknop vast terwijl ze met heel haar lichaam tegen de deur aan duwde en naar binnen glipte. Ze sloot de deur achter zich en leunde met haar rug eventjes tegen de deur aan, haar ogen gesloten. Toen ze ze weer opensloeg kon ze een uitdrukking van teleurstelling niet onderdrukken. Hier waren meerdere mensen, dit was een gymzaal. Een beetje verbrouwereerd keek ze om zich heen, keek naar een paar meisjes die bezig waren met iets wat ze niet snapte. Een paar leerlingen zaten tegen de muur aan. Naja, het was hier in ieder geval rustiger dan op de gang. Ze vervolgde haar haastige passen terwijl ze tussen de sportende en oefende groepjes heen schoot naar de overkant van de zaal waar een leeg stukje muur was. Daar aangekomen gooide ze haar tas neer en boog door haar knieën. Met een lichte zucht ging ze zitten. Haar blik werd getrokken door een groot schouwspel, een halve verbouwing van het stukje gymzaal dat in beslag werd genomen door heel wat opstakels. Met verwonderde blik merkte ze de jongen op die bezig was op de baan en volgde zijn handelingen. Ongemerkt vormde haar lippen een lichte glimlach toen ze zijn handelingen zag, beseffend dat ze hem nooit na zou kunnen doen.

Mitsu's ogen gingen naar een stang van het plafond, daarvoor moest hij wel hoger maar hij kon er via die route naar een lager stuk. Hij keek rond. Hij zag een meisje toekijken. Daar zou hij later wel mee praten. Hij liep naar het stuk van de bank het dichtst bij de muur. Daar rende hij keurig over de banken en zette zich af. Greep richting de stang maar greep mis. Hij slikte. Hij wist op tijd een spreuk te gebruiken en de stang met een liaan vast te pakken. Hij vloekte licht. Dit was in wedstrijden niet toegestaan, magie gebruiken. Alleen om je te redden maar dan was je er wel uit. Dit wilde Mitsu wel oefenen. Hij wist zich weer op de stapel van banken te brengen en probeerde het opnieuw. Deze keer lukte het wel. Hij slingerde door naar een lager gelegen bank en landde er op. Opnieuw keek hij naar het meisje en had door dat ze wat bewonderend keek. Kalm liep hij door een gat van de obstakels de 'zogenoemde' straat uit. Kalm liep hij naar haar toe en glimlachte kalm. Hij keek naar de stellages die hij had neergezet. Hij wist even niets om te zeggen. "Mitsu is de naam..." stelde hij zich netjes voor om maar een gesprek te beginnen.

Haar ogen gleden naar haar tas en het schrift dat ze erop had gegooid. Ze had helemaal geen zin om daar mee door te gaan, aangezien de gymzaal vol kleine dingen was die haar aandacht trokken. Haar ogen gingen rustig de gymzaal rond, voordat ze weer bleven hangen bij de 'strombaan' waar de jongen in bezig was. Haar handen lagen op haar schoot, terwijl ze met haar vingers speelde. Ze vlocht ze in elkaar, legde ze tegen elkaar, probeerde nieuwe dingen en haalde ze gauw weer uit elkaar omdat ze in een houding zaten die niet bedoeld was voor vingers. Ze keek verbaasd op toen ze opeens een paar schoenen voor zich zag staan en haar blik gleed omhoog langs zijn benen, over zijn bezwete t-shirt naar het hoofd waaraan te zien was dat hij zich net flink had ingespannen. Gelijk voelde ze haar wangen verwarmen, en dieper van kleur worden toen ze besefte dat het was opgevallen dat ze had zitten kijken. 'Ephony,' sprak ze, meer aarzelend alsof ze niet zeker was van haar eigen naam. Ze glimlachte lichtjes, meer bewust van haar eigen wangen die tegen haar zin in roder werden dan van de buitenwereld. Haar ogen schoten snel naar de plek waar de jongen bezig was geweest, daarna weer terug naar zijn ogen. 'Zag.. zag er goed uit,' zei ze glimlachend, haar verlegenheid proberend de baas te worden. 'Je doet dat zeker wel vaker,' terwijl ze sprak toverde ze een gemaakte glimlach op haar gezicht, zichzelf van binnen doodslaant door haar belachelijke uitspraak. Natuurlijk deed hij het vaker, dat was duidelijk te zien. Gauw keek ze weg, voelde haar wanger weer een tintje donkerder worden en wensde dat ze beton kon vervormen zodat ze door de grond heen zou kunnen zakken.

Mitsu merkte dat haar wangen langzaam rood kleurde. Hij glimlachte lichtjes. "Aangenaam..." zei hij vriendelijk. Hij hoorde haar compliment. "Dank je..." zei hij vriendelijk. "Hmmm, dat zou je kunnen zeggen. Ik heb het zelfs geprobeerd op hoge daken..." zei hij. "En verder doe ik aan wedstrijden. Maar ik train naar mijn smaak te weinig..." zei hij kalm. Hij glimlachte en ging op dezelfde bank zitten. "Maar iedereen heeft zo zijn dingen waar hij goed in is, jij zou die vast ook wel hebben..." zei hij vriendelijk. Hij keek naar de baan. Hij had hem dan wel niet helemaal afgemaakt maar dat deerde hem niet. Hij zou nu vast niet meer gaan trainen. Kalm knipte hij in zijn vingers en verdwenen de verstevingen. Daarna kwamen er twee bomen aangelopen die het langzaam aan op begonnen te ruimen.

Ze keek vluchtig op en glimlachte verlegen. Ze onspande iets meer toen hij normaal antwoord gaf op haar stomme opmerking en rechte haar rug wat. 'Echt waar? Hoge daken?' vroeg ze zich hardop af, en keek weer weg. In haar gedachtes zag ze hem al voor zich. Soepel springend over de hoge daken van dit gebouw, dan weer soepeltjes zijn weg vinden door een stad, over daken en slingerend aan dakgoten, regenpijpen en lantarenpalen. Ze kon het niet laten om afwezig te glimlachen. Ze keek verbaasd op toen ze zijn compliment hoorde, en voelde haar wangen versneld rood worden. In gedachte vervloekte ze haar eigen wangen terwijl ze lichtelijk glimlachte. 'Misschien, hoewel ik daar nog niet achter ben gekomen,' zei ze verlegen, proberend luchtig te doen. Licht zenuwachtig speelde ze met haar handen, en begon automatisch de lucht tussen haar handen in een bolletje te bewegen. Licht was het verschil in tempo te zien, waardoor en soort van witte streepjes te zien waren die zich als bolletje tussen haar handen vormde. Ze keek op toen ze zijn handeling hoorde en haar ogen volgde zijn blik. Met licht gefronsde wenkbrauwen probeerde ze het verschil op te merken, maar ze was te laat geweest om het te zien gebeuren. Pas toen er plots twee bomen in beweging kwamen zakte haar mond lichtjes open. 'Waar komen die nou vandaan?' stamelde ze eerst verbaasd. Haar ogen schoten naar het kalme gezicht van de jongen die nu naast haar zat, en toen weer terug naar de bomen die bezig waren met alle atributen weer op hun oorspronkelijke plaats te zetten. 'Deed jíj dat?' vroeg ze lichtjes ongelovig. 'Kan jij woudmagie?' zei ze er bijna direct achterna, nu meer enthausiast. Ze merkte zelf niet eens dat ze zoveel zei in zo korte tijd, zinnetjes die eigenlijk niet echt met elkaar te maken hadden. Zinnetje die geen verhaal vormde, maar toch allemaal op één situatie duide. Ongelovig keek ze van de bomen terug naar de jongen. Zij was dan wel van wind en lucht, maar - vond zij vaak - kon je weinig mee. Ze had altijd al intresse gehad in woudmagie, en kon het niet geloven dat ze zomaar tegen iemand was aangelopen die dat kon.

Mitsu glimlachte. "Ja maar daar waren veiligheidsmaatregelen bij. Mijn team was 2e geworden. Raziaanse team is ook enorm goed..." zei hij kalm. "Maar je kwaliteiten komen vanzelf wel naar boven..." zei hij en glimlachte. Mitsu keek glimlachend naar de bomen. Hij hoorde de woorden van Ephony en grinnikte. Haar vraag deed hem knikken. "Inderdaad, ik kan woud magie..." zei hij. "Maar dit is niets, voor meer moet je echt Norwood eens ontmoeten.." zei hij. "Hij is immers leraar op deze academie en nog eens aardig ook." zei hij en glimlachte. "Maar wat zijn jou hobby's dan..." vroeg hij kalm. Hij wilde wel eens kijken wat ze zoal deed. Hij glimlachte vriendelijk. Het blozen was hem niet ontgaan en hij trok zijn conclusie dat ze verlegen was. Hij glimlachte en keek naar de opgeruimde plek. Er was geen blad meer te zien. De bomen kwamen even langs. Mitsu knikte. De bomen liepen wegen en verdwenen. Mitsu's ogen gingen weer naar Ephony.

Ze grijnsde naar hem. 'Ach, tweede plaats is ook heel wat,' zei ze half lachend. Ze voelde haar wangen weer wat roder worden en glimlachte naar hem. 'Ach, ik hoop het wel,' kwam het er wat bedenkelijk uit. Ze beantwoorde zijn glimlach met een wat verlegen lachje en keek toen weer naar de punten van haar schoenen. Ze zuchte bij zijn bevestiging. 'Ik wil al een tijdje woudmagie leren. Maar heb nog steeds niet de tijd gevonden om de bieb te gaan uitspitten,' klonk het licht gedeprimeerd en ze glimlachte zielig naar hem, waarna ze zachtjes grinnikte. Ze knikte naar hem als bevestiging dat ze master Noorwood zeker weer een keertje ging opzoeken. Ze moest echt eens een keertje gaan beginnen met de boeken uitspitten en oefenen, maar telkens leek het alsof haar dag te weinig uren bevatte. Ze keek op uit haar gepeins toen ze zijn vraag hoorde. 'Uhm, lezen, tekenen, met Ené spelen en haar nieuwe dingen leren, gewoon niets doen maar dan wel het liefst in een mooie omgeving. Dat soort dingen,' sprak ze bedenkelijk met een lichte frons op haar gezicht terwijl ze in het niets keek. Haar blik keerde weer terug toen ze concludeerde dat ze wel klaar was met haar opsomming en ze merkte dat ze de gymzaal in staarde. Ze keek naar rechts en zag dat Mitsu naar de plek keek waar hij zojuist nog had getraind. Haar ogen volgde zijn blik en ook zij merkte op dat alles en weer spik en span uit zag. Ze gilmachte om het beeld, om de gedachte dat zojuist twee bomen een hele hindernisbaan opgeruimd hadden. Toch keek ze een beetje gespannen naar de twee reuzachtige bomen die langs kwamen schuifelen. Hun bladeren ritselde door de onnatuurlijke bewegingen van de bomen, en haar ogen gleden over de bast waarna haar blik door de takken zocht. Er was niets ongewoons aan ze te vinden, behalve dan dat ze bewogen en liepen alsof ze mensen waren. Ze schudde lichtjes haar hoofd toen ze ze nakeek en trok toen haar blik van ze af. Het was dat ze wist dat Mitsu de veroorzaker was van de lopende bomen, anders had ze zich waarschijnlijk wel eens lam geschrokken. Echt iets voor haar dat ze een hartverzakking krijgt door een stel bomen. 'Doe jij ook nog iets anders dan hindernissen bespringen en boompjes tot leven wekken?' sprak ze vrolijk, half plagend terwijl ze merkte dat zijn ogen op haar gericht waren. Ze glimlachte lichtjes, en was benieuwd naar zijn kant van het hobby gesprek.

Mitsu keek glimlachend naar Ephony. Haar woorden deden hem grinniken. "Ach ja. Ik heb gewoon te weinig tijd om te trainen. De razianen zijn gewoon weg al in de twintig jaar oud. Ons team is het jongste..." zei hij kalm. Ineens keek hij naar Ephony toen ze haar lijstje van hobby's opsomde. "Je tekeningen zouden vast goed zijn. Daar heb je al iets waar je enorm goed in bent..." zei hij kalm en glimlachte. "Ik studeer hier. Maar verder doe ik niet veel. Ik kan hout door middel van magie in verschillende vormen snijden maar daar blijft het bij..." zei hij kalm. Hij glimlachte. Hij keek naar Ephony. "Veel hobby's heb ik niet hoor." zei hij. "Alles gaat op aan de school.." zei hij een beetje verwijtend ook al was dat niet de bedoeling. Hij gaf zelfs minder aandacht aan Kori om zijn cijfers op voldoende te houden.

Ze glimlachte naar hem. 'Tja, tijd vinden om dingen te trainen is vaak ook moeilijk,' sprak ze bedenkelijk en dacht aan haar oefening die Norwood had opgegeven. Ze plukte wat verlegen aan haar t-shirt toen hij over haar tekeningen sprak. 'Ach, zo goed zijn ze ook weer niet. Ik ken mensen die beter tekenen, maar ik vind het wel leuk om te doen,' sprak ze, het compliment ontwijkend. Ze was blij dat hij van onderwerp veranderde en over zijn studie begon. Ze grinnikte, 'Tja, meer dan studeren kan je op school vaak niet doen,' zei ze lachend. 'Dat is toch ook heel cool. Wat heb je al allemaal gemaakt?' haar stem klonk enthousiast, en haar gedachte flitste even naar het ijsbeeldje dat op haar nachtkastje stond die Mudly voor haar had gemaakt. Het was puur toeval geweest, maar het was een prachtig beeldje geworden, die niet smolt en dat was wel handig. Er lach een brede lach op haar gezicht en ze knikte instemmend. 'Ja, school geeft je af en toe niet veel vrijheid. Al het huiswerk, de lessen, werkstukken, uitjes vóór school,' somde ze al tellend op haar vingers op en zuchte overdreven. 'Je zou bijna vergeten dat je ook nog iets moest leren,' sprak ze overdreven met haar armen zwaaiend alsof ze de wereld verging. Haar handen vielen met een plof weer terug op haar schoot en ze keek beteuterd voor zich uit. Door haar eigen woorden werd ze herinnerd aan een opstel dat ze nog moest afmaken, iets waar ze totaal geen zin in had. Misschien kon ze haar zusje lief aankijken om het te maken.