Dit was de plek waar Zack voor het eerst Rhine had ontmoet, de watervallen. Dit was ook ineens zijn aankomst geweest lang geleden, zo’n drie jaar geleden. Zack’s blauwe ogen ochter specifiek naar een plek, de plek waar hij haar had zien zitten, achter een rots, waar ze steentjes was aan het keien. Een zachte glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij naar de plek wandelde, hij zette zich tegen de steen waar ooit zij had gezeten en hij sloeg zijn ogen naar de lucht. Ze had gezongen en dat liedje had hij nooit meer willen vergeten. De woorden die ze had gezongen, herhaalde hij met een zangerige ondertoon.

If my time was up I wanna know
You were happy I was there
If I wasn't here tomorrow
Would anyone lose sleep

Zacks blauwe ogen gingen richting de waterval en hij greep een steentje van de grond, hij keierde die in het water en zag hoe het meerdere keren sprong voor het verdween in het meer. Hij hoorde de prachtige zangstem van Rhine in zijn hoofd en hij glimlachte breder, de herinneringen leefden op in zijn gedachten en dat was voorlopig alles wat hij nodig had. Hij zat met zijn lichaam opgetrokken tegen de oever van het meer en de waterval en om de een of andere manier kon hij het immense lawaai van de waterval uit zijn gehoor bannen, het zingen van Rhine vervaagde. Met zijn hand gleed hij in zijn broekzak en haalde hij er zijn mobiel uit. Al een jaar had hij geen berichten meer ontvangen van zijn oude vrienden, die waren hem allang vergeten, maar hij kon het niet laten om even door de smsjes te gaan voor hij zijn mobiel weer wegstak en in het gras ging liggen, half in slaap sussend met zijn ogen gesloten.

Ze had een aantal nachten buitengewoon goed geslapen. Het was ook totaal anders, het bed waar ze stiekem aan gehecht was geraakt in haar schooltijd, tegenover het metalen geval in de inrichting. Soms, als de nachtelijke stilte werd verstoord door haar buren die tegen de muren praatten of met hun hoofd tegen de spijlen bonkten, had ze haar kamer verlaten om zich achter de boiler in de wasruimte te verstoppen en dan de volgende ochtend ontdekt te worden door een woedende zuster die haar dan hardhandig had terug gesleept naar haar kamer en de deur op slot had gedaan. Ravenna had zich nooit veel van de andere mensen in het asiel aangetrokken. Ze was één van hen geweest, maar had dat niet willen toegeven.
Slaperig rekte ze zich uit. Vandaag had ze nog geen lessen en kon ze van de paar minuten zonlicht genieten dat spoedig weer zou verdwijnen achter de wolkenpakketten die aan kwamen zweven vanachter de bergen. Uit macht der gewoonte, omdat ze in het asiel nooit veel anders te doen had gehad, begon ze met handige vingers haar lange haren in een vlecht te binden. Vroeger deed ze dat nooit, omdat haar losse haren een perfect middel waren geweest om haar gezicht te verbergen. Maar sinds haar terugkeer wilde ze niet meer zich altijd verstoppen, ze had met haar confrontatie met het mes in haar polsen een soort klap in haar gezicht gekregen. Zack had haar nodig, dat had ze meteen begrepen toen hij zijn hart had uitgestort bij haar.
Snel trok ze haar leren jack aan over een T-shirt en een spijkerbroek. Het blauwe oog was inmiddels geel en groen en de meeste blauwe plekken waren al aan het verdwijnen. Haar lichaam voelde veel minder beurs aan dan een week geleden. Ze sprintte ze trappen af en besloot om even te verdwijnen buiten, misschien kon de lucht daar haar dwingen om geen sigaret op te steken.
Toen ze een eindje had gelopen en de waterval in zicht kreeg, zag ze een bekend achterhoofd in het gras en grijnsde even. 'Puppy's snurken hard Zackie, straks hoor ik de waterval niet meer!' riep ze hem toe, hopend dat hij niet echt sliep.

Zack zat aan het meer, zijn gedachten waren her en der verspreid over vanalles en nog wat. Daar zat hij dan, luisterend naar de zangstem in zijn hoofd, de vrouwelijke stem van Rhine die aan het zingen was. Haar zachte woorden raakten hem, keer op keer. Hijzelf was keitjes aan het gooien in het meer, die sprongen op het wateroppervlak voor een paar luttele seconden voor ze zonken in de diepten van het meer. Zijn blauwe ogen keken over het wateroppervlak wanneer hij nog meer stenen begon te gooien, hij wilde vergeten en dus werd ook zijn gooien agressiever, iets wat mensen niet van hem zouden verwachten. Zijn haar was inmiddels op een aardige lengte dat het regelmatig alle kanten uitstak omdat hij zijn haren had gewassen en hij groeide een baardje, wat nu meer leek op een sikje dan wat anders. Maar hij vond van zichzelf dat hij er wel mee stond eigenlijk, dus hij scheerde het alleen maar als het te lang werd.

De ene seconde was hij gelukkig geweest om haar stem gehoord te hebben, maar nu fronste hij, waren zijn handelingen agressiever geworden. Hij haalde zijn mobiel uit zijn broekzak en hij las een paar berichten door. Zijn oude vrienden hadden al eventjes geen berichten meer gestuurd naar hem jammer genoeg en daar baalde hij af en toe wel van, maar nu nam hij er gewoon vrede mee, stak hij de mobiel weer in de broekzak van zijn jeans en ging hij op het gras liggen, half in slaap sukkelend. Hij werd haast meteen weer gewekt door een luide bekende stem: 'Puppy's snurken hard Zackie, straks hoor ik de waterval niet meer!' Zijn zomers shirt zonder mouwen was nat van het gras en plakte tegen zijn rug. Hij greep de achterkant vast en schudde het los, wat mompelend voor hij opstond en naar Ravenna keek met een brede glimlach. Hij wandelde naar haar toe met zijn handen in zijn zakken. “Nou, ik vind snurkende puppies best schattig eigenlijk, jij niet dan?” zijn geamuseerde blauwe ogen keken naar Ravenna en hij begon te grijnzen. “Je blauwe plekken zijn aan het genezen zie ik? Geweldig!” zei hij terwijl hij nonchalant tegen een boom aan ging leunen.

Ze hoopte dat ze hem niet had wakker gemaakt, omdat nog meer slapeloosheid wel het laatste was wat hij nodig had. Gelukkig sprong hij vrij opgewekt op toen hij merkte dat zij het was. Hij liep naar haar toe met zijn handen in zijn zakken en grijnsde. “Nou, ik vind snurkende puppies best schattig eigenlijk, jij niet dan?” Ze grijnsde terug. 'Alleen als die puppy's Zacky heten.' “Je blauwe plekken zijn aan het genezen zie ik? Geweldig!” zei hij terwijl hij nonchalant tegen een boom aan ging leunen. Ze wreef even over haar schouder en trok haar jack omlaag over haar schouder om de groen-gele plek te onthullen die op haar bovenarm prijkte. 'Nogal, maar ik draag ze in ere, moge de gebroken neus van Larry nog lang een kwaal voor hem zijn.' Ze keek eventjes heel geniepig, zo had ze vroeger vaker gekeken als niet zij, maar een van haar broertjes of zusjes waren bestraft, in plaats van grote zus, die wel bijna overal de schuld van had gekregen.
Ze trok haar jack helemaal uit, want de zon was gaan schijnen. Bijna iedere centimeter van haar armen en schouders was blauw of lichtgroen gekleurd en omdat ze haar poslbandjes niet om had, staken de littekens op haar polsen wit af tegen de rest van haar huid. Ze voelde de koesterende zonnestralen en sloot even haar ogen. 'We slepen ons hier door heen, Puppyboy.' zei ze plotseling en keek hem aan. Toen grijnsde ze weer. 'Of ik zal veren krijgen en eieren leggen.' Ze plofte neer in het gras en veroorzaakte daarmee een krater in de grond. 'Smerige aardmagie.' foeterde ze, want ze zat vast in het gat en kon zich er niet uitwurmen.

Even had hij nog gedacht aan alles wat er was gebeurd. Maar alles was voorbij, zijn dromen om met haar een toekomst te hebben waren aan scherven geslagen toen ze een jaar geleden had besloten haar leven te beeïndigen, nu zat Zack hier, aan het meer, keitjes te gooien in het meer. Even was hij alleen met zijn gedachten alleen, was hij half in slaap gesusd door het kalmerende geluid van de waterval. Even leek het niet dat hij ging reageren op de herkenbare stem omdat hij al zo ver weg was, maar toch reageerde hij, was hij meteen bij zijn positieven. Toen zij haar opmerking had gemaakt over dat hij te hard snurkte. Stond hij op om bij haar te gaan staan, met zijn handen in zijn broekzakken, vragend of ze puppies niet schattig vond dan. Zijn ijsblauwe geamuseerde ogen gingen over haar blauwe plekken die zichtbaar waren geworden en hij grijnsde, ze waren overduidelijk aan het genezen, dat was goed om te zien. 'Alleen als die puppy's Zacky heten.' “Je blauwe plekken zijn aan het genezen zie ik? Geweldig!” zei hij terwijl hij nonchalant tegen een boom aan ging leunen. Ze wreef even over haar schouder en trok haar jack omlaag over haar schouder om de groen-gele plek te onthullen die op haar bovenarm prijkte. 'Nogal, maar ik draag ze in ere, moge de gebroken neus van Larry nog lang een kwaal voor hem zijn.'

Hij grinnikte, terwijl zijn hand afwezig over zijn sikje ging. “Daar geef ik je groot gelijk in, dat hij er nog maar lang last van mag ondervinden,” zei hij met een haast stralende glimlach. Je kon al duidelijk zien dat hij aan de betere hand was, zijn huidskleur zag er weer gezonder uit, zijn ogen waren weer helder. Vaker was hij ook aan het meer te vinden, de plek waar hij haar had leren kennen. Misschien deed hij dit om haar weer te kunnen herinneren, of om haar te herdenken, ook voor hem was het wat onduidelijk. De zon begon te schijnen en zijn ijsblauwe ogen keken naar de hemel, naar de witte wolken. 'We slepen ons hier door heen, Puppyboy.' zei ze plotseling en keek hem aan en hij richtte zich weer naar Ravenna. “Yep, dat zullen we, raafje.”
'Of ik zal veren krijgen en eieren leggen.' Ze plofte neer in het gras en veroorzaakte daarmee een krater in de grond. 'Smerige aardmagie.'
Toen besefte hij dat ze vast zat en hij nam haar polsen vast om haar er dan met een zachte ‘plop’ eruit te trekken. Door de kracht die hij moest zetten om haar eruit te trekken, viel hij achterover toen ze eruit was. Met een zachte plof belandde hij op de grond.“Oh, heb je het nog niet gezien? Ik heb een nieuwe look, hoe vind je het?” vroeg hij haar met een geamuseerde grijns.

//jij mag kiezen of ze op hem valt, letterlijk of niet xD

Ze wrikte haar achterwerk heen en weer, maar ze zat in zo'n verwrongen positie dat ze op geen enkele manier zich eruit kon wringen. Ze bleef scheldend pogingen doen om zichzelf eruit te trekken, maar moest uiteindelijk aanvaarden dat ze muurvast zat. Ze keek omhoog naar Zack en die begreep. Hij greep haar polsen vast en trok haar er met veel kracht uit, maar de plotselinge verdwijning van weerstand zorgde ervoor dat ze doorschoten. Met veel gemaai van hun lange armen en benen, vermengd met een kreet van verbazing en pijn, vielen ze op de grond neer. Het feit dat ze bovenop Zack belande, was dan ook een passend begin van een uitermate vermoeiende dag.
“Oh, heb je het nog niet gezien? Ik heb een nieuwe look, hoe vind je het?” vroeg hij haar met een geamuseerde grijns. Ze werd vuurrood en duwde zichzelf van hem af. Ze was zo van haar stuk gebracht, dat ze niet eens een sarcastisch antwoord wist ze bedenken en alleen maar kon hopen dat de rode kleur op haar gezicht snel weg zou trekken. 'Welja, ik viel er letterlijk voor.' Ze probeerde de trilling van schrik in haar stem te onderdrukken en kon gelukkig een sarcastische ondertoon zetten. Ze stak zelfvoldaan haar neus in de lucht en zette haar handen in haar zij. 'Maar als ik daardoor er blauwe plekken bij krijg, dan mag je van mij groeien tot je in wolken reikt.' Ze keek hem grijnzend aan. Het was haar opeens opgevallen hoe ongezond lang hij was geworden. Toen ze wegging was hij ongeveer even groot als zij, maar nu torende hij boven haar uit en omdat Ravenna al bizar lang was voor een meisje, was Zack bijna letterlijk even lang als de jonge sparren om hen heen. 'Dat doe je volgens mij sowieso al.' flapte ze eruit en stak opeens een beetje bezorgd een wenkbrauw omhoog.

//alsof ik een mogelijkheid daarvoor voorbij laat gaan

Ravenna was gaan zitten en ze veroorzaakte daarmee een krater in de grond. Natuurlijk was dit een lachwekkend zicht, hoe ze zich in alle bochten probeerde te wringen, in de hoop uit dat gat te raken, maar het lukte haar maar niet, dus Zack besloot haar maar te helpen. Haar gescheld hielp er zeker niet bij om zich te concentreren, maar met zijn handen greep hij haar polsen vast en hij begon te trekken, met zijn tanden op elkaar geklemd en met een uiterst geconcentreerde blik in zijn ogen. De kracht die hij zette voor haar eruit te krijgen was wat te groot en ze kwam er met een ‘plop’ geluidje uit, wat ervoor zorgde dat door zijn eigen kracht hij achteruit viel en zij rechtboven op hem. Zijn neus raakte de hare en zijn ijsblauwe ogen keken haar lichtelijk verdwaasd aan. Ze had een rode tint op haar kaken gekregen en hij kon alleen maar een domme opmerking maken over zijn uiterlijk: “Oh, heb je het nog niet gezien? Ik heb een nieuwe look, hoe vind je het?” vroeg hij haar met een geamuseerde grijns.
Ze krabbelde van hem af en hijzelf ging ook weer rechtzitten, zijn ijsblauwe ogen op haar gericht. 'Welja, ik viel er letterlijk voor.' Zei ze met een sarcastische ondertoon en hij keek haar alleen maar niet begrijpend aan, hij had werkelijk geen idee wat ze daarmee bedoelde en dat was vast ook duidelijk te merken aan zijn houding.

Haar neus stak ze in de lucht en haar handen zette ze in haar zij. 'Maar als ik daardoor er blauwe plekken bij krijg, dan mag je van mij groeien tot je in wolken reikt.' Ze keek hem grijnzend aan en hij schudde zachtjes zijn hoofd.
'Dat doe je volgens mij sowieso al.' Ravenna keek hem aan en hij kon haar alleen maar aangapen, geschrokken door wat ze zei. Hij wendde zijn blik af en hij zuchte diep, ze had gelijk, hij was inderdaad enorm groot geworden. Maar dat was nou niet bepaald iets wat hij wilde. “Nou, dat is nou niet echt iets wat ik graag zou willen. Het liefste was ik gekrompen, groot zijn is lastig,” zei hij zachtjes terwijl hij zijn hand weer over zijn sikje liet gaan, hij was het nog altijd niet echt gewend om zijn baardgroei te laten staan. Zack’s blauwe ogen gingen uiteindelijk weer naar haar. “Maar het is wel zo, ik ga nog groeien...” zei hij met een bedroefde ondertoon in zijn stem. “Ik wenste dat het stopte...” zei hij zachtjes terwijl hij zijn rug kromde en met zijn handen in zijn haren en diep zuchtte.

Twijfel begon weer aan haar te knagen zodra ze zijn niet begrijpende gezicht zag. Ze moest er nog steeds aan wennen dat hij haar ruwe manier van doen niet meer begreep. “Nou, dat is nou niet echt iets wat ik graag zou willen. Het liefste was ik gekrompen, groot zijn is lastig,” Ze knikte bedenkelijk en beet op haar lip. Zelf was ze al jaren gestopt met groeien. Haar vroegtijdige eerste menstruatie had een groeispurt veroorzaakt, die drie jaar had aangehouden, tot ze bij één meter tachtig was blijven steken. Heel eigenaardig was het feit dat ze nooit met haar lange benen overhoop had gezeten. Misschien was dat omdat ze uitstekend waren om motor mee te rijden.
“Maar het is wel zo, ik ga nog groeien...” zei hij met een bedroefde ondertoon in zijn stem. “Ik wenste dat het stopte...” Ze keek hem met een medelevende blik aan. 'Heb je het laten nakijken?' vroeg ze, nu een stuk vriendelijker dan eerst. Zacks brede rug deed haar aan een van de patiënten uit het asiel denken. Dat was een letterlijke reus geweest, die zo boven iedereen uittorende, dat de meesten angstig terugdeinsden wanneer hij de eetzaal binnen kwam. Ravenna had wel eens bij hem aan tafel gezeten, omdat ze beide niet van praten hielden en op de een of andere manier toch elkaars gezelschap hadden kunnen waarderen.
'Ik bedoel, als je nog verder groeit pas je niet meer achterop mijn motorfiets.' en ze grinnikte even terwijl ze knipoogde.

'Welja, ik viel er letterlijk voor.' Zei ze met een sarcastische ondertoon en hij keek haar alleen maar niet begrijpend aan, hij had werkelijk geen idee wat ze daarmee bedoelde en dat was vast ook duidelijk te merken aan zijn houding. Mensen staken het op zijn naïviteit, waar ze wel gelijk in hadden. Deze jongen begreep niet veel van emoties en geloofde haast alles en iedereen zolang zijn vertrouwen niet was geschaad. Dan kon je hem werkelijk alles wijsmaken wat je maar wilde.
Ravenn’s neus ging richting de lucht en weer stelde hij zichzelf vragen. Waarom deed ze dat en hij zag hoe ze haar handen in haar zij plantte. Zijn blauwe ogen vielen kort op haar zwarte lange haren en hij knipperde een paar keer voor hij zich weer op haar in een geheel richtte. “Nou, dat is nou niet echt iets wat ik graag zou willen. Het liefste was ik gekrompen, groot zijn is lastig,” Ze knikte bedenkelijk en beet op haar lip. Ravenna was zeker geen klein iemand, dat wist hij van dag één dat hij haar kende, zij was amper een paar centimeter kleiner dan hem in het begin en nu stond hij hier, een halve kop groter dan haar en dit verschil zou vast zelfs nog groter worden.

“Maar het is wel zo, ik ga nog groeien...” zei hij met een bedroefde ondertoon in zijn stem. “Ik wenste dat het stopte...” Ze keek hem met een medelevende blik aan. 'Heb je het laten nakijken?' Hij wist wat het was door research in de bib dat hij had gedaan, maar er was geen dokter meer op deze school, dus hij had geen medicijn kunnen aanvragen. “Nou, ik weet dat het reuzengroei is... maar er is geen dokter meer op deze school, dus ik moet wachten vrees ik,” zei hij met een gepijnigde ondertoon in zijn stem. Zack’s ogen dwaalden af naar de waterval, diep in gedachten verzonken toen hij even terugdacht aan zijn oude vrienden, die allemaal niets meer van hen lieten horen, het frustreerde hem en dat was duidelijk te merken aan zijn gezichtsuitdrukking. Zack was niet een bepaald iemand die zijn emoties verscholen hield. 'Ik bedoel, als je nog verder groeit pas je niet meer achterop mijn motorfiets.' en ze grinnikte even terwijl ze knipoogde. Hij werd tot realiteit gebracht bij haar woorden en zag haar knipoog en een kleine glimlach vormde zich op zijn lippen, tot hij gewoon begon te lachen. “Ik denk niet dat ik er nu al zeker niet meer op pas,” zei hij met een grijns. “Maar ik wil het wel eens proberen als je wilt,” zei hij met een grijns voor hij besloot haar in een innige knuffel mee te betrekken.

Nog zacht grinnikend dacht ze aan haar enorme motor, die haar oom haar ook altijd zo ver had gebracht. Hij was ook zo'n reus geweest. Wat jammer dat hij zo vroeg was gestorven, hij was het enige familielid waarmee ze had kunnen opschieten. Ze was nog maar een 'spruit' geweest, toen ze die enorme motor voor haar neus kreeg. Spruit, zo noemde hij haar altijd.
“Nou, ik weet dat het reuzengroei is... maar er is geen dokter meer op deze school, dus ik moet wachten vrees ik,” Och ja, ze liep wat achter. Vaag had ze begrepen van de andere meisjes op haar slaapzaal, dat de arts afwezig was. “Ik denk niet dat ik er nu al zeker niet meer op pas,” zei hij met een grijns. “Maar ik wil het wel eens proberen als je wilt,” Een knuffel. Ze was er nog niet echt aan gewend, maar ze klopte hem zachtjes op de rug.
Het gaf haar een veilig gevoel, ook al was er niks om bang voor te zijn. Ook begon haar nek pijn te doen en hingen haar voeten bijna een eindje van de grond. Ze voelde ze de sprietjes haar op zijn gezicht en grinnikte weer. 'Je breekt mijn rug bijna Zackie.' kreeg ze er lachend uit, hoewel ze adem tekort kwam.

Zack dacht terug aan haar motor, die hij bij de eerdere ontmoeting had gezien. Het was een mooie machine, dat kon hij zeker niet ontkennen, haar motor was een mooi iets en hij wilde er zeker eens op rijden, maar zou zijn lengte dat wel toelaten? Dat vroeg hij zichzelf af, want ze had nog net een grap over hem gemaakt over dat hij binnenkort te lang zou zijn voor op haar motor mee achterop te mogen. Natuurlijk zou hij dat jammer vinden, maar hij zou er niet aan kunnen doen. Toen ze vroeg over dat hij al naar de dokter was geweest, noemde hij de diagnose op die hij zelf had gesteld. Hij leed aan reuzengroei, iets waar hij moest mee leren leven, hij had vaak last van enorme hoofdpijn en pijnlijke ledematen omdat dat groeipijnen waren. “Ik denk niet dat ik er nu al zeker niet meer op pas,” zei hij met een grijns. “Maar ik wil het wel eens proberen als je wilt,” zei hij met een grijns voor hij besloot haar in een innige knuffel mee te betrekken. Hij had nood aan een knuffel en deze kwam iets liefdevoller over dan dat hij had gepland, maar ach. Niemand die het zou opvallen. 'Je breekt mijn rug bijna Zackie.' kreeg ze er lachend uit en Zack loste de greep op haar lichtjes, maar was niet van plan los te laten, voorlopig toch niet.

“Ravenna?” begon hij zachtjes en hij keek haar aan. Hij besloot de grip op haar te lossen en zijn ijsblauwe liet hij over haar lichaam glijden. “Vind  je deze look eigenlijk op iets trekken? Ik had besloten een paar weken geleden mijn bakkebaarden te laten groeien, mijn baardje te laten groeien. Ik weet dat ik van jou de meest eerlijkste antwoorden krijg, vind je het zowat degelijk?” vroeg hij zachtjes met een lichte glimlach toen hij tegen een boom begon te leunen, zijn brede gespierde gestalte was nu duidelijk zichtbaar en zijn gezicht was naar haar gericht. “Ik ben niet meer zo de puppy die ik vroeger was, jammer genoeg.” Een glimlach verscheen op zijn gezicht: “Maar mijn ogen verraadden nog veel zeker?” hij begon weer te lachen. Normaal was hij nooit echt zo op zijn uiterlijk gesteld maar sinds de dood van Rhine was hij een beetje onzekerder geworden. De zwarte kringen onder zijn ogen waren duidelijk zichtbaar en je kon duidelijk waarnemen dat hij enorm veel slaap miste.

Ze voelde zijn grip iets verslappen en haar longen zogen weer dankbaar lucht naar binnen. Ze was nog niet helemaal gewend aan dat geknuffel. Na een tijdje liet haar los en liet zijn blik over haar glijden. Even trok ze een nijdig gezicht, ze hield er niet van als mensen zo naar haar keken. “Vind  je deze look eigenlijk op iets trekken? Ik had besloten een paar weken geleden mijn bakkebaarden te laten groeien, mijn baardje te laten groeien. Ik weet dat ik van jou de meest eerlijkste antwoorden krijg, vind je het zowat degelijk?” Ze streek met twee vingers over zijn wang en voelde ze al wat dikke sprietjes onder haar vingers kriebelen. 'Laten zitten Puppyboy, het heeft wel wat. Nu alleen nog een leren jack en past helemaal in het plaatje.' Ze grinnikte en knipoogde om aan te geven dat dat laatste een grapje was. “Ik ben niet meer zo de puppy die ik vroeger was, jammer genoeg.” Een glimlach verscheen op zijn gezicht: “Maar mijn ogen verraadden nog veel zeker?” Even flitsten haar ogen in de zijne. Het koude blauw tegen het bijna zwart. 'Niet zoveel als de mijne, dude, kijk maar eens wat beter.' ze doelde op het feit dat haar ogen altijd zwart leken en dat ze dat zelf ook altijd bevestigd had. Hield dat misschien in dat ze van karakter net zo was; hard aan de buitenkant, maar zachter als je beter keek.

ah yes dat werd eens tijd

Haar motor, dat bracht zeker herinneringen terug voor hem. Bij een van de vroegere ontmoetingen met haar had hij de machine al eens eerder gezien en hij had het zeker een mooie machine gevonden van in het begin al, daar kon hij geen doekjes om draaien. Zack had haar geknuffeld, maar zijn greep verslapte zodat ze lucht kreeg want hij kende echt zijn kracht niet en dat was vaak te merken aan hoe hij mensen in zijn greep nam. Alleen was hij niet van plan Ravenna los te laten, alleszins, nog niet. Hij had nood aan iemands lichaamswarmte om de koude en kille leegte in zijn hart op te vullen, al was het maar voor eventjes. Deze jongen had veel te verduren gekregen, was van look verandert om zo een nieuw begin te starten. Al was het onder invloed van zijn alter ego gebeurd die zijn haar had kortgeschoren in een kwade bui, niet dat hij er erg in nam, want om eerlijk te zijn vond hij deze look beter dan de vorige, maar dat zou hij niet bekennen tegen anderen. Dan kwam hij nogal dikke nekkerig over en dat was hij alles behalve.

Hij besloot Ravenna’s aandacht te trekken, hij was nieuwsgierig hoe ze deze nieuwe Zack vond, het speelde hem al eventjes parten wat anderen er van vonden en hij wist dat hij de eerlijkste antwoorden van haar kon verwachten. “Vind je deze look eigenlijk op iets trekken? Ik had besloten een paar weken geleden mijn bakkebaarden te laten groeien, mijn baardje te laten groeien. Ik weet dat ik van jou de meest eerlijkste antwoorden krijg, vind je het zowat degelijk?” vroeg hij zachtjes met een lichte glimlach toen hij tegen een boom begon te leunen, zijn brede gespierde gestalte was nu duidelijk zichtbaar en zijn gezicht was naar haar gericht. “Ik ben niet meer zo de puppy die ik vroeger was, jammer genoeg.” Een glimlach verscheen op zijn gezicht: “Maar mijn ogen verraadden nog veel zeker?”
De kringen onder zijn ogen verraadden veel van hoe hij zich voelde, hij miste slaap, maar hij wist nu haast voor de honderd procent zeker dat alles weer goed ging komen met hem. 'Laten zitten Puppyboy, het heeft wel wat. Nu alleen nog een leren jack en past helemaal in het plaatje.' Ze grinnikte en hij wist dat het een grap was, maar hij had stiekem al een jas voorzien die erbij pastte. Hij nam deze uit zijn tas en vouwde hem open om dan een jas tot aan zijn voeten tevoorschijn te toveren. Hij deed deze aan en ritste hem tot aan de bovenkant dicht. 'Niet zoveel als de mijne, dude, kijk maar eens wat beter.' Zei ze als opmerking over zijn ogen en hij glimlachtte, “Oke je hebt gelijk, jij hebt ook puppyoogjes,” zei hij met een lach voor hij haar losliet en ging rechtstaan, zijn jas tonende aan haar, het had een vreemd patroon aan de onderkant, maar dat vond hij er wel leuk aan eigenlijk. “Deze jas ook goed Raafje? Het is geen leer maar het is iets, right?” zei hij voor hij de jas weer openritste en ze weer zorgvuldig opvouwde eenmaal hij deze had uitgedaan. "Ik ben toch blij dat ik jou om een mening heb kunnen vragen, bedankt om eerlijk te zijn" een glimlach sierde zijn gezicht toen hij weer ging zitten, zijn benen in kleermakerszit en zijn ogen waren naar haar gericht.

// http://www.renders-graphics.com/image/upload/normal/law.png zijn jas

Ze lachte toen hij een lange jas tevoorschijn haalde, die wel iets weg had van een soort mantel. Hij ritste hem dicht tot aan zijn kin. “Oke je hebt gelijk, jij hebt ook puppyoogjes,” zei hij lachend terwijl hij haar losliet. “Deze jas ook goed Raafje? Het is geen leer maar het is iets, right?” Ze grijnsde bij het beeld van dat ding op haar motor. 'Trek er een korte broek bij aan en je bent net Hopman Nooitgedacht die op weg is om de wereld te verbeteren. Dat ding wappert trouwens wel lekker als ik een beetje gas geef.' "Ik ben toch blij dat ik jou om een mening heb kunnen vragen, bedankt om eerlijk te zijn"
Ze keek hoe hij weer op de grond ging zitten en grijnsde nog steeds omdat zijn jas werkelijk iets heel nieuws was. Nee, de oude Zack Fair zou nooit helemaal terugkeren, dat had ze inmiddels wel begrepen. Daar stond tegenover dat de oude Ravenna Dai ook verdwenen was. Die was uit haar geslagen in het hospitaal.
Ze streek neer op de grond en legde haar jack onder haar hoofd om even van de zon te genieten. Zo zonder dat kledingstuk en haar lange haar uitgespreid over de grond, leek ze meer op een meisje dan anders, al merkte ze dat zelf niet.

Zijn jas had hij eigenlijk nog maar recentelijk gekocht en het was ook een mantel, dat hadden de verkopers hem toch gezegd en dat hij er goed mee stond. Zack zelf vond zichzelf er prima mee staan en het gaf ineens mee aan zijn nieuwe look. De oude Zack Fair, diegene met het oude lange zwarte haar en met de bleke huid, die zou nooit terugkeren nee, daar had Rhine wel mooi voor gezorgd. Eigenlijk was hij haar best dankbaar, hij vond deze look beter, beter dan hoe hij vroeger was. Hij leek... exotischer en dat was wel fijn eigenlijk. “Deze jas ook goed Raafje? Het is geen leer maar het is iets, right?” vroeg hij aan haar en ze grijnsde, ze was vast aan iets amusants aan het denken, een of ander komisch beeld misschien? Hij wilde het vragen maar dat hield hij maar achterwegen. 'Trek er een korte broek bij aan en je bent net Hopman Nooitgedacht die op weg is om de wereld te verbeteren. Dat ding wappert trouwens wel lekker als ik een beetje gas geef.' Hij lachte best op een schattige manier die je niet van zo’n jongen met spierballen zoals de best getrainde bodybuilder verwachtte, er kwamen zelfs prettraantjes in zijn ogen van het lachen bij het beeld van hem, vastklampend aan Ravenna omdat zijn jas hem haast deed wegwaaien. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, een oprechte glimlach die naar haar gericht was. "Ik ben toch blij dat ik jou om een mening heb kunnen vragen, bedankt om eerlijk te zijn"

Ze ging liggen, haar jas onder haar hoofd als steun, hij kon het niet laten om zijn blauwe ogen over haar lichaam te laten gaan en te glimlachen. Hij had haar vrouwelijke lichaam eigenlijk nog nooit zo gezien, ze was altijd wel ingepakt in iets wat haar lichaam verborg. “Ik moet toegeven, je ziet er vrouwelijker uit, ik vind deze verandering aan je wel leuk,” zei hij op een zachte toon terwijl hij zijn jas openritste en zuchtte bij hoe warm het was. Zack vroeg haar toestemming niet, maar hij had die ook niet nodig om zijn tanktop over zijn hoofd te trekken en deze naast hem te leggen op het gras, om dan zelf met een lichte plof op het gras te gaan liggen. Deze jongen kende geen schaamte, maar wat zou je willen met een perfect afgetraind lichaam waar hij super hard aan werkt om het te behouden?

//Have fun xD

De zon leek al haar littekens te koesteren; de rafelige sneetjes in de binnenkant van haar polsen, de schotwond in haar schouder. Hoe vaak had ze nou eigenlijk haar eigen bloed verspilt? Vroeger had ze het wel vaker voor de grap gedaan, om haar twee kleine broertjes terug te pesten. Ravenna had genoten als die twee het letterlijk in hun broek deden als grote zus weer eens met een scherp vleesmes in haar eigen vingers prikte of een ondiepe snee in de palm van haar hand maakte, om er vreemde tekens mee te tekenen en bizarre woorden uit te spreken.
Ze hoorde geritsel en maakte daaruit op dat Zack ook in het gras was gaan liggen. Ze draaide haar hoofd half om en opende een oog, dat ze onmiddellijk daarna weer sloot. Zack had niet alleen zijn jas, maar ook zijn hemd uit gedaan ze weigerde om ook maar één seconde langer naar dat... ietwat perfecte, hemdloze lichaam te kijken. Ravenna was nu eenmaal een fysiek gezond vrouwelijk persoon, met uitstekend werkende hormonen.
'Zack...wat doe je..?!' kwam er nijdig uit, haar ogen waren nog steeds gesloten. En weer kwam het inmiddels bekende gevoel van bloed naar haar wangen. Ze trok haar jack onder haar hoofd vandaan en trok het over haar hoofd. Een geïrriteerd gesnuif klonk vanonder het leer, alsof er een nijdig dier onder lag.

Deze jas was zo verdomd heet in de lente, pal op de middag, hij kon nauwelijks nog ademen door de stomende sauna wat je zijn jas kon noemen en zijn zwarte tanktop hielp er ook bepaald niet bij om hem koel en fris te houden. Hij begon al te merken dat hij binnenin die jas een hels zwembad aan het worden was. Zijn blik ging over Ravenna toen ze neer ging liggen, haar jas gebruikende als hoofdkussen. Oh man, nu wilde hij dat ook doen en ook ongewild gingen zijn ogen op haar verrassende vrouwelijke lichaam. Eigenlijk had hij er nooit bij stilgestaan sinds ze altijd wel iets verhullends droeg zodat het niet zou opvallen. “Ik moet toegeven, je ziet er vrouwelijker uit, ik vind deze verandering aan je wel leuk,” zei hij op een zachte toon terwijl hij zijn jas openritste en zuchtte bij hoe warm het was. Verdomd blij dat hij was dat zijn persoonlijke sauna uit mocht! Hij sloot zijn ogen genietend toen hij de jas net zoals Ravenna zo opvouwde dat het als kussen kon dienen om dan zonder ook maar toestemming te vragen, zijn tanktop over zijn hoofd te trekken. Hij was een man, mannen mochten in hun blote bovenlichaam rondlopen in de zomer. Waarom zou hij zichzelf moeten schamen met zo’n lijf als hij? Oke hij woog misschien toch 30-40kg meer als de rest, maar dat was gelukkig geen vet maar spieren. Zack plofte neer op het gras, zijn jeansbroek zou vast wel een kleurtje krijgen na dit, maar ach.

Zijn ijsblauwe ogen hadden haar in de gaten gehad toen ze haar oog opende om te kijken en hijzelf kon het niet laten om zelfvondaan te kijken toen ze haast meteen wegdraaide en nijdig begon te roepen: 'Zack...wat doe je..?!' Een grijns sierde zijn lippen bij die woorden en hij draaide zich op zijn zij om haar zachtjes te porren. Ze had zich ondertussen al helemaal verstopt in haar jas.“het is warm en ik ben een man. Ik mag mijn shirt uittrekken zodat ik niet helemaal mezelf doodzweet weet je? En een stinkende puppyboy wil je niet, toch?” zei hij met een grinnik, zijn antwoord was perfect, gewoonweg perfect. Hij schudde zijn hoofd om gewoon droog haar jas open te ritsen om deze af te nemen, samen met zijn kleren. Hij stond op in één soepele beweging en hij hing ze op een tak waar zij niet bijkon. Hij ging weer met een plof naast haar zitten. “We gaan geen verstoppertje spelen Raafje,” zei hij met een speelse blik in zijn ogen, ogen die verraadden dat hij geen idee had wat er hier aan het afspelen was.

Oké, ze respecteerde zijn kinderlijke gedrag en het feit dat hij veel had doorgemaakt, maar dit ging toch alle perken fatsoen te buiten! En Ravenna Dai die aan fatsoen dacht...
“het is warm en ik ben een man. Ik mag mijn shirt uittrekken zodat ik niet helemaal mezelf doodzweet weet je? En een stinkende puppyboy wil je niet, toch?” Even had ze de neiging om hem een stomp op zijn neus te verkopen en die zelfvoldane grijns van zijn gezicht te vegen, ze hoorde het gegrinnik in zijn stem. Fair, ik accepteer het feit dat je nooit goed bij je hoofd bent geweest, maar mijn geduld heeft ook zijn gre-' verder kwam ze niet, want die druiloor trok haar jack van haar hoofd en voor ze meer kon doen dan tegen sputteren en er een graai naar doen, hing het kledingstuk aan een tak. Te hoog voor haar om bij te kunnen. “We gaan geen verstoppertje spelen Raafje,” Had die idioot zelf door wat hij zei?!
Even keek ze hem priemend aan. Haar lange lichaam kromde zich een beetje om hem aan te vliegen, maar toen ontspande ze zich. Goed, meneer wilde het zo spelen. Met een hooghartige blik gooide ze haar lange haar naar achter, pakte haar eigen hemd bij de onderkant en trok dat over haar hoofd en gooide het op de grond alsof het een zakdoek van een ijdele dame was. Nu stond ze alleen nog in haar jeans en beha. Met haar neus in de lucht zette ze haar handen in haar zij en keerde Zack de rug toe om vervolgens weer op de grond te gaan liggen.

Zack had het zo warm dat hij gewoon zijn jas en tanktop uittrok in een simpele snelle beweging. Verdomd blij dat hij was dat zijn persoonlijke sauna uit mocht! Hij sloot zijn ogen genietend toen hij de jas net zoals Ravenna zo opvouwde dat het als kussen kon dienen om dan zonder ook maar toestemming te vragen, zijn tanktop over zijn hoofd te trekken. Hij was een man, mannen mochten in hun blote bovenlichaam rondlopen in de zomer. Waarom zou hij zichzelf moeten schamen met zo’n lijf als hij? Oke hij woog misschien toch 30-40kg meer als de rest, maar dat was gelukkig geen vet maar spieren. Dus dat kon alles behalve kwaad dat hij zijn bovenlichaam toonde. “het is warm en ik ben een man. Ik mag mijn shirt uittrekken zodat ik niet helemaal mezelf doodzweet weet je? En een stinkende puppyboy wil je niet, toch?” hij grinnikte, het antwoord dat hij net had gegeven was gewoon perfect geweest. ‘Fair, ik accepteer het feit dat je nooit goed bij je hoofd bent geweest, maar mijn geduld heeft ook zijn gre-'Hij besloot haar gewoon droog haar jas af te pakken en deze in de boom te hangen waar zij toch net niet aan kon zeker? Soms was groot zijn wel een voordeel eigenlijk. Zijn kleding hing hij ook in de boom om dan zelfvoldaan naast haar neer te ploffen. Ze had haar zin niet afgemaakt, maar hij maakte er niet zo’n punt van.

Zijn blik ging naar Ravenna die opstond en op een hooghartige manier haar shirt uittrok. Zijn ogen verwijdde zich voor een moment bij het zien van haar lichaam en eventjes bloosde hij voor hij met een geamuseerde grijns naar haar keek om zijn broek uit te doen. In zijn zwemshort liep hij met een grappige maar grote pas richting het water om erin te springen. Eenmaal hij boven was, plakten zijn haren aan zijn gezicht en zijn blauwe ogen keken haar aan. “Hé Raafje! Kom je erbij?” vroeg hij met een vrolijke glimlach op zijn gezicht.

Hoewel ze enorm haar best deed om opstandig te blijven kijken, drong het ongemakkelijke aan haar op. Ze deed zo haar best om geen rood hoofd te krijgen, dat het haar de grootste moeite kostte om haar gezicht in een hooghartige plooi te houden. Even wierp ze een blik op Zack, die inmiddels ook zijn broek aan het uittrekken was! Ze vloog overeind en keek hem priemend aan, terwijl hij naar de waterval liep en in het meertje dook. Even rilde ze bij het horen van de plons die hij maakte. Met een zucht stond ze op en liep naar de rand. “Hé Raafje! Kom je erbij?” Ze keek hem nijdig aan. 'Nee.' zei ze kortaf en begon haar broek uit te trekken.
Ze rilde opnieuw toen haar benen in het water belande, koud, maar ook weer niet ijs. Met deze zon had ze best opstandig het water in willen springen, maar één blik had haar al duidelijk gemaakt dat dit minstens drie meter diep was. 'Jij hebt gewonnen, ik ga er niet in.' zei ze verslagen en sloeg nukkig haar armen over elkaar.

Toen ze haar shirt uitdeed werden Zack’s ogen even kort voor een moment groot. Ze speelde gewoon mee, dit was helemaal niet wat hij verwachtte van Ravenna, maar het maakte zijn ondeugendheid er wel groter op en het plezier bekroop hem. Hij wilde lol hebben en zij duidelijk ook dus hij trok daarbij ook nog eens zijn broek uit om dan snel het water in te duiken. Toen hij boven water kwam, stond ze al bij de rand en Zack glimlachtte vrolijk, alsof er helemaal niets aan de hand was. Zijn haren plakten tegen zijn gezicht en zijn uitdrukking was vrolijk toen hij vroeg of ze erbij kwam. Meteen kreeg hij antwoord, maar niet een antwoord dat hij verwachtte: 'Nee.' zei ze kortaf en begon haar broek uit te trekken. Zack keek haar als een geslagen puppy aan. “Waarom niiiieeeeettt?” vroeg hij haar op een zeurig toontje terwijl zijn grote puppyogen haar aankeken, in de hoop dat ze misschien van gedachte veranderde. Ze ging met haar voeten in het water en hij had de neiging om haar er met haar benen erin te trekken, maar zo gemeen was hij nu ook weer niet.

'Jij hebt gewonnen, ik ga er niet in.' zei ze verslagen en sloeg nukkig haar armen over elkaar. Zack begreep niet waarom ze zo deed en hij zwom zonder enige problemen naar de oever, zijn handen plaatste hij naast haar benen, zijn duimen raakten net het vlees van haar benen aan en zijn kin legde hij op haar linkerbeen, haar aankijkend met zijn grote puppyogen. “Wat is er Ravenna? Jij bent normaal niet zo’n persoon die zomaar opgeeft.” Iets vertelde hem dat er wat mis was, maar ze zou het hem zelf moeten vertellen. “ He als er wat is, kan je het me echt zeggen hoor, ik ben geen persoon die mensen uitlacht, dat weet je,” zei hij zachtjes terwijl zijn grote blauwe ogen op haar gericht waren.

Ze voelde een steek van schaamte, omdat ze daar zo nukkig aan de rand zat, ingezien dat ze dit spelletje niet meer kon meespelen. Zack leek iets te begrijpen en zwom met verrassend gemak naar de kant. Hij legde zijn armen langs haar benen en legde zijn hoofd op haar linkerbeen, wat een lichte rilling in haar rug veroorzaakte. “Wat is er Ravenna? Jij bent normaal niet zo’n persoon die zomaar opgeeft.” Ze leunde naar achteren met haar handen op het gras en keek ongemakkelijk naar beneden. 'Er is niks.' bitste ze geïrriteerd. “ He als er wat is, kan je het me echt zeggen hoor, ik ben geen persoon die mensen uitlacht, dat weet je,” Ja, tuurlijk wist ze dat. Halve gare.
Nijdig keek draaide ze haar hoofd zodat ze hem niet hoefde aan te kijken en blies een haarlok uit haar gezicht. 'Ik kan niet zwemmen.' zei ze kortaf en trok haar knieën omhoog zodat Zack gedwongen zou zijn om zijn hoofd van haar been af te halen. 'We zijn thuis met z'n tienen en ik ben de oudste van zes kinderen, bovendien woon ik op Erd, wie kon het wat schelen of 'Telg Dai' leerde zwemmen.' Ze keek hem nu weer aan, want het was makkelijker nu hij haar niet aanraakte. 'Alleen Rebecca, mijn eenajongste zusje, kan behoorlijk haar hoofd boven water houden, maar alleen omdat die sloerie te ijdel is om dezelfde badkuip te delen met haar familie.' Ze trok haar broek naar zich toe en rommelde even in de achterzak. Ze reikte Zack een vergeelde zwart-wit foto aan. Er stonden tien mensen op: Twee bejaarde vrouwen met identieke gezichten, een lange man met witblond haar, een vrouw van eind twintig met donkerbruine krullen die een baby op haar arm had, drie jongetjes, waarvan er een nog maar net een peuter leek, een meisje met hetzelfde blonde haar als haar vader en helemaal rechts een nors kijkend meisje van een jaar of tien met haar lange zwarte haar in een paardenstaart. In tegenstelling tot de andere kinderen, hield ze niemand vast maar leek er een beetje apart van te staan.

Zack vroeg zich echt af wat er aan de hand was, want opeens zat ze gewoon aan de rand, haar benen in het water dompelend, maar niet verder gaande. Hij was er toch? Er zou helemaal niets met haar gebeuren en daar zou hij alles aan doen om dat zo te behouden. Misschien leek het wel alsof hij overbeschermend was, maar hij was gewoon voorzichtig na alles wat was gebeurd. Hij wilde niet weer iemand verliezen door zijn eigen stomme doen. Zack zwom meteen naar de oever, plaatste zijn handen naast haar benen, zijn duimen haar benen aanrakend en zijn hoofd op haar linkerbeen rustende. “ He als er wat is, kan je het me echt zeggen hoor, ik ben geen persoon die mensen uitlacht, dat weet je,” zijn zachte stem tonende dat hij het werkelijk meende, al zou ze het vast wel weten dat ze hem alles kon vertellen en hij haar helemaal kon vertrouwen. Nijdig keek draaide ze haar hoofd zodat ze hem niet hoefde aan te kijken en blies een haarlok uit haar gezicht. 'Ik kan niet zwemmen.' zei ze kortaf en trok haar knieën omhoog en Zack was gedwongen om zijn hoofd van haar benen te halen, iets wat hij niet leuk vond eigenlijk, want die steun was leuk geweest.

Hij keek met grote ogen naar haar toen ze zei dat ze niet kon zwemmen en hij zat dan hier, te peddelen in het water zonder enige moeite. Hij wilde net wat zeggen voor ze verder ging met spreken: 'We zijn thuis met z'n tienen en ik ben de oudste van zes kinderen, bovendien woon ik op Erd, wie kon het wat schelen of 'Telg Dai' leerde zwemmen.'
Zijn blik was op haar gericht, luisterde aandachtig naar haar woorden. Stiekem hield hij wel van verhalen, ze lieten soms doorschijnen hoe een persoon echt was of hoe hij/zij zich voelde. 'Alleen Rebecca, mijn eenajongste zusje, kan behoorlijk haar hoofd boven water houden, maar alleen omdat die sloerie te ijdel is om dezelfde badkuip te delen met haar familie.' Ze trok haar broek naar zich toe en rommelde even in de achterzak. Zack keek haar geschrokken aan en hij hees zich uit het water om naast haar te gaan zitten, zijn benen raakten de hare aan. Hij was er niet echt van bewust dat hij het haar ongemakkelijk maakte. Ze reikte Zack een vergeelde zwart-wit foto aan. Er stonden tien mensen op: Twee bejaarde vrouwen met identieke gezichten, een lange man met witblond haar, een vrouw van eind twintig met donkerbruine krullen die een baby op haar arm had, drie jongetjes, waarvan er een nog maar net een peuter leek, een meisje met hetzelfde blonde haar als haar vader en helemaal rechts een nors kijkend meisje van een jaar of tien met haar lange zwarte haar in een paardenstaart. Zack bekeek de foto aandachtig, zijn ogen vielen meteen op het aparte meisje, dat niemand bij zich had staan. “Dat meisje dat apart staat, dat ben jij hé?” vroeg hij haar zachtjes, zijn ijsblauwe ogen waren naar haar gericht terwijl hij de vergeelde foto terug aan haar gaf, het was immers een herinnering, vast belangrijk voor haar. Hij ging liggen, volledig uitgestrekt om zelf zijn broek te nemen om daar zijn portefeuille uit te halen en daar een foto uit te halen. Een vrouw met ros haar en even blauwe ogen als Zack keek glimlachtend naar de fotograaf en naast haar stond een vrolijke zwartharige man die een bril droeg met een kind op zijn schouder. “Dit is de enigste herinnering die ik nog heb aan mijn ouders, ze zijn vermoord door een of andere losgeslagen demoon die op Nova zat,” waren zijn serieuze woorden, maar mensen die hem kenden wisten meteen dat hij er last mee had om dit zo openlijk te vertellen. Zijn ijsblauwe ogen keken naar Ravenna terwijl hij verder sprak: “Ongelooflijk dat dat al elf jaar geleden was...”
Daarna liet hij haar een andere foto zien, twee roodharige oudere mensen met een serieus uiterlijk, man en vrouw, daarnaast stond een roodharige jongen die het poëzieboek ‘LOVELESS’ vasthield, met daarnaast een jonge breed glimlachende Zack en daarnaast stond een vrij jonge zwartharige man met zijn haar evenveel verdeeld langs weerszijden, die zuinig glimlachte naar de camera. “Dit is de dag dat ik geadopteerd werd door de shadraanse royal family, de jongen met het boek is mijn broer Ace en de man naast mij is Angeal, de man die mij heeft opgevoed in het weeshuis,” zei hij met een glimlach vanwege de herinneringen. Het weeshuis van Nova bracht zoveel herinneringen terug aan hoe hij de bloembakken had verpest tijdens een spel en hoe hij nog andere soorten kattekwaad uithaalde met andere kinderen, hij was best zorgeloos, ondanks alles wat hij had meegemaakt.

Terwijl ze aan het praten was, hees hij zichzelf uit het water en ging naast haar zitten, waardoor zijn been de hare raakte. Wat een gek gevoel was dat, huid tegen huid. Ze gaf hem de tijd om de foto te bekijken en staarde zelf naar de net niet zichtbare bodem van het meertje. “Dat meisje dat apart staat, dat ben jij hé?” hoorde ze naast zich. Ze knikte, bijna onmerkbaar. Misschien was het grappig voor hem, op de foto stak ze al boven haar moeder uit en droeg ze een gestreepte trui over een witte bloes met daaronder een rok en zwarte damesschoenen, totaal onherkenbaar als de Ravenna Dai vandaag de dag.
Zack rekte zich in het gras uit naar zijn broek en haalde zijn portemonnee eruit. Ook hij haalde een foto tevoorschijn. Ravenna moest even glimlachen toen ze meteen doorkreeg dat het zijn moeder was. Zack had zijn ogen van haar geërfd. Zijn vader was een vriendelijk uitziende man met de kleine Zack op zijn schouders. “Dit is de enigste herinnering die ik nog heb aan mijn ouders, ze zijn vermoord door een of andere losgeslagen demoon die op Nova zat,” Ravenna keek hem weer aan. 'Ik dacht dat demonen niet op Nova konden leven?' Ze fronsde haar wenkbrauwen. Ze wist maar weinig van de andere planeten. “Ongelooflijk dat dat al elf jaar geleden was...” Ze keek hem nu met een medelevende blik aan. Daarna een andere foto, deze keer van een andere familie, maar nog steeds met Zack als vrolijk middelpunt. Ze herkende het enigste andere kind op de foto. Éénmaal had ze hem gezien toen hij op hun school was gekomen. “Dit is de dag dat ik geadopteerd werd door de shadraanse royal family, de jongen met het boek is mijn broer Ace en de man naast mij is Angeal, de man die mij heeft opgevoed in het weeshuis,” Ze keek een tijdje naar de man naast Zack, die had het uiterlijk van een nog vrij jonge man, maar leek toch veel weg te hebben van een bodybuilder. Even grijnsde ze, pakte haar broek weer en haalde er een tweede foto uit. 'Ik heb Ace een keer gezien geloof ik.' ze grinnikte en toonde hem de foto. Er stond een man op met ogen die zelfs op de vergeelde foto leken te twinkelen, met een woeste snor, een lijf als een bulldozer en een bos bruine krullen. Hij had zijn hand op de schouder van een twaalfjarige Ravenna, wiens haar deze keer los hing. Ze droeg een zwartleren jack dat veel te groot was voor haar dunne lijf, dat verder in een dunne jurk was gestoken. De enige foto waarop ze vrolijk naar de camera keek, met een enorme motorhelm onder haar arm. Het voertuig zelf stond op de achtergrond van een licht bos met een houten hut erachter. Zelfs het bruin-witte aspect van de foto liet nog steeds zien dat de zon scheen. 'Oom Abraham, de grootste halve gare uit de familie. Waarschijnlijk wilde mijn vader hem daarom nooit zien. Ik bedoel, pa zou nog geen grap herkennen als die naakt voor hem danste.' Ze stopte beide foto's terug in haar zak en gaf Zack de zijne terug. 'Oompje stierf een jaar nadat die foto was gemaakt en liet mij alles na.' Ze ging in het gras liggen. 'Dus nee, Zackie Fair, ik kom er niet in.'

Zack was op de oever gaan zitten, gewoon om haar niet zo slecht te laten doen voelen. Het moest rot zijn om niet te kunnen zwemmen eigenlijk, want wat als ze in het water belandde en niemand kon haar redden? Ugh... hij mocht er niet aan denken hoe slecht dat kon aflopen. Hij duwde zachtjes zijn been tegen het hare zonder het zelf echt opgemerkt te hebben. “Dat meisje dat apart staat, dat ben jij hé?” vroeg hij haar zachtjes, zijn ijsblauwe ogen waren naar haar gericht terwijl hij de vergeelde foto terug aan haar gaf, het was immers een herinnering, vast belangrijk voor haar. Hij ging liggen, volledig uitgestrekt om zelf zijn broek te nemen om daar zijn portefeuille uit te halen en daar een foto uit te halen. Met een simpel gebaar handigde hij die over, ze ziu er niet mee doen, hij vertrouwde haar compleet. “Dit is de enigste herinnering die ik nog heb aan mijn ouders, ze zijn vermoord door een of andere losgeslagen demoon die op Nova zat,” Ravenna keek hem weer aan. 'Ik dacht dat demonen niet op Nova konden leven?' Ze fronsde haar wenkbrauwen. “Nou, blijkbaar dus wel...” mompelde hij zachtjes, een beetje terugdenkend aan zijn ouders. “Ongelooflijk dat dat al elf jaar geleden was...” mompelde hij, het leek net nog een maand geleden eigenlijk maar blijkbaar was het dus al elf jaar geleden.

Zack toonde haar de volgende foto, van zijn nieuwe familie, de Acciao familie. Hij stond vrolijk naast zijn nieuwe broer die zijn boek half zat te lezen en zijn verzorger stond naast hem. Even grijnsde ze, pakte haar broek weer en haalde er een tweede foto uit. 'Ik heb Ace een keer gezien geloof ik.' ze grinnikte en toonde hem de foto. “Hij zat hier op school, dus dat kan heel goed zijn ja,” zei hij met een glimlach. Zijn blik ging naar de man wet de woeste snor, het vriendelijke gelaat dat hij had sprak hem wel aan. Zijn hand lag op de schouder van de jonge zwartharige meid die hij kende als Ravenna, die trots leek met haar veel te grote leren jack en haar motorhelm. Het voertuig zelf stond op de achtergrond van een licht bos met een houten hut erachter. 'Oom Abraham, de grootste halve gare uit de familie. Waarschijnlijk wilde mijn vader hem daarom nooit zien. Ik bedoel, pa zou nog geen grap herkennen als die naakt voor hem danste.' Ze stopte beide foto's terug in haar zak en gaf Zack de zijne terug. 'Oompje stierf een jaar nadat die foto was gemaakt en liet mij alles na.' Ze ging in het gras liggen. 'Dus nee, Zackie Fair, ik kom er niet in.'
Hij glimlachte bij haar woorden maar hij schudde zijn hoofd. “Ik wil je wel leren zwemmen,” zei hij met een uitnodigende glimlach. “Serieus ik wil het je leren, of wil je als je in het water sukkelt telkens door mij gered worden? Want dat kan ook natuurlijk, ik kan je persoonlijke bodyguard worden als je wilt,” zei hij al lachend. Dit was als een grap bedoeld, dat laatste.