Norwood liep met kalme passen door de bossen. Hij keek kalm naar de omgeving. Het was rustig. De kalmte speelde in op zijn gedachten. Norwood had weer eens teveel gewerkt en aan zijn kop gehad en de rustige omgeving spoelde de gedachten weg. Even keek Norwood naar de grond en zag iets liggen. Hij pakte het op en slikte even. Bij alles wat hij had tegen kunnen komen kwam hij juist een foto van Savador en Diva tegen. Hij slikte even. Hij zou deze terug moeten brengen. Maar Savador zal wel weer verwijten maken. Norwood liep rustig verder en deed de foto voorzichtig in zijn zak. Zodat het niet beschadigde door ezelsoren of krassen en vlekken. Ineens hoorde hij een uil. Hij keek naar de tak die schuinboven hem hing. Je zit vol met vragen, hoot. zei de uil die zijn kop negentig graden draaide en zo de ogen een rechte lijn vormde en strak naar Norwood keek. Norwood keek vreemd naar de uil. Niet veel dieren praatte uit zichzelf tegen hem. Antwoord op de vragen, is wat je zoekt, hoot sprak de uil. Norwood keek even naar de uil. Hij had inderdaad vragen. Waaronder de rede dat Savador zo bot en nors was. Echter had hij nooit er over nagedacht. Al had hij een hint gekregen op de etages van de ruwe reactie die hij had gekregen. Norwood merkte ineens op dat de uil wegvloog en besloot hem te volgen. Ineens stond hij voor een grote boom. Een enorm dikke boom die hij nog nooit eerder in het bos gezien had. Alsof het een magisch gebeuren was en dat er maar een aantal mensen in staat waren om deze boom te zien. Norwood keek kalm naar de uil die ineens wegvloog. Rustig liep Norwood om de boom. Hij kwam een gat tegen. Waar je met gemak doorheen kon. Met kalme passen keek Norwood naar de binnenkant van de boom. Het was een eik en uitgehold. Vuurvliegjes vulde de lucht en op de grond lag gras. Norwood opende zijn ogen en glimlachte. Dit was prachtig. Ineens kwam er een lichtblauw licht uit zijn zak. Hij keek er naar. De foto had een lichtblauwe gloed gekregen. Niet veel later werd het zwart voor Norwoods ogen en viel hij bewusteloos op de grond.

Echter opende Norwood niet veel later zijn ogen. Maar niet op de plek waar hij eerst stond. Hij werd wakker in een klaslokaal. Een onbekend lokaal. Hij zag jongeren zitten en een leraar tekende met een klein krijtje over het bord. Hij keek de klas rond. Hij slikte even. Was dat, Savador? Hij keek naar het jongetje van 8 jaar met zwarte haren en een bleke huid. Norwood zuchtte. Hij was in het verleden van Savador terwijl zijn lichaam nog in de holle eik lag. Norwood keek naar buiten. Het was donkerder dan op Starshine. Het was vast Shadra, een Shadraanse basisschool. Norwoods blik bleef gericht op de jonge Savador, die met gebalde vuisten op de tafel zat. Alsof hij verwachtte dat er iets gebeurde..

Ondertussen lag Norwoods lichaam nog steeds in de holle eik en naderde iemand dezelfde eik waar Norwood in lag.

Deshas rende zwaar hijgend door het bos. Hij was aan het trainen en Miraç was hem aan het helpen. Hij rende tussen de bomen door en hoorde de doffe ploffen van Miraçs zachte poten die bijna evenwijdig aan hem liep. Toen hij langere tijd tussen het neerploffen van de poten hoorde wist Deshas dat Miraç snelheid maakte. Hij had een houten stok in zijn handen omdat hij de panter niet wou verwonden met zijn zwaard. Vanuit zijn ooghoeken zag Deshas ineens een zwarte vlek op hem afkomen. Hij hief de stok ter verdediging op en gelukkig net op tijd. Miraçs sterke kaken omklemde het hout en zijn poten met uitgeslagen nagels drukte tegen de stok aan. Hij drukte Deshas wel tegen de grond met zijn gewicht. Deshas rolde hem om en drukte Miraç nu tegen de grond maar zijn grip verslapte toen hij Norwood verderop zag liggen. ''Miraç rust'' beval hij zachtjes tegen de panter. Miraç stopte ook en Deshas ging van hem af. Met behulp van de stok ging hij staan en liep op Norwood af. Hij zag de boom waar hij bij lag. Deshas' gezicht vertrok even. Hij kende de boom jammer genoeg. Een magische boom, en een erg sterke. Die stond hier al zo lang hij het zich kon herinneren. Deshas knielde even bij Norwood neer en legde zijn stok op de grond. Voorzichtig legde Deshas de muis van zijn hand op Norwoods voorhoofd. ''Nàcbon'' fluisterde hij zacht. Zijn ogen lichtte even fel groen op dit keer. Hij sloot zijn eigen gedachte af voor Norwood maar dwong zijn hoofd binnen. Hij wou nu weten wat er in die man om ging.

Toen Deshas zijn ogen weer opende moest hij even knipperen tegen het weinige licht. Hij was in een klaslokaal zag hij toen hij beter keek. Maar hij was hier al eens eerder geweest besefte hij zich. Ooit eens, lang geleden. Toen wist hij het weer. Dit was een van Savadors herinneringen. Deshas had deze nog gezien, de dag dat hij Savador Psychokinese leerde. Hij wist al wat er ging gebeuren. Hij beet daarom even zacht op zijn onderlip toen hij de jonge Savador zag. Maar al gauw had Deshas ook Norwood in de gaten gekregen. Deshas greep hem bij zijn schouder en trok hem ruw naar achteren. ''Norwood! Wat doe jij in een van Savadors herinneringen?'' vroeg hij zacht sissend waarbij zijn lange gespleten tong even naar buiten schoot. Hij had half om half verwacht Norwood hier aan te treffen. Maar wat deed hij hier. Hoe kwam hij hier. Waarschijnlijk door die vervloekte boom. Ferost had hem nog geplant. Met welk doel had Deshas nooit begrepen maar nu werd hem dat langzamerhand duidelijk.

'VERDOMME!' Vogels vlogen verschrikt op van de boomtoppen, een aantal kraaien krasten in de verte als reactie. Savador sloeg uit woede zijn vuist tegen de stam van een boom. Zwaar ademend en met een ongetemde woede, slofte hij tussen de bomen door om tevergeefs nog een poging te wagen terug te vinden wat hij kwijt was geraakt. Als iemand het zag, schaamde hij zich dood. Niemand hoefde het te zien, naïeve zielen die het nog niet wisten hoefden het ook helemaal niet te weten te komen. Hij was vooral bang dat de vinder van de foto van hem en Diva die hij was kwijtgeraakt een leerling zou zijn. Dan zou iedereen die er nog niet van op de hoogte was ongetwijfeld roddels over hem gaan verzinnen. Zo geliefd was hij immers niet. 'Povus Sinjorinon Medusa mortig vin,' hijgde Savador er in het Raziaans achteraan, wat iets betekende dat Vrouwe Medusa de vinder eigenhandig mocht vermoorden. Hij keek met een ruk op, en door de wazige rode waas van woede voor zijn ogen merkte hij iets op dat hem nooit eerder was opgevallen. Hij leunde even tegen een boom aan om zijn regelmatige ademhaling terug te krijgen, al lukte dat niet. Met stevige passen beende hij naar de bijzonder ogende boom toe. De stam was groot en ongelofelijk dik en nam behoorlijk veel ruimte in beslag. Vergeleken met deze joekel waren alle anderen maar schriele boompjes. De takken reikten tot ver naar de hemel toe en waren behangen met mos. Tot slot merkte Savador het gat in de stam op. Hoe kon zo'n gigantische boom er zo hol en oud uitzien, en niet sterven? Het zag er in ieder geval nog uit alsof het in leven was. Hij knielde voor het gat neer en ontdekte daar tot zijn grootste ergernis iets wat zijn woede meteen weer deed oplaaien. Die bosjesman van een Norwood lag op het gras op de bodem binnenin de boom te suffen. Met zijn verloren foto vlakbij zijn lichaam. Met veel gevloek en gemopper wurmde Savador zich de boom in, waar hij Norwood kwaad bij zijn kraag greep. 'Hoe durf je mijn eigendom voor jezelf te houden!' barstte hij kwaad sissend uit in het gezicht van zijn rivaal terwijl hij hem flink door elkaar schudde. Maar Norwood gaf geen reactie. Of het was een vaste slaper, of hij wilde hem gewoon negeren. Savador liet hem achteloos op de bodem neervallen en realiseerde zich toen met lichte schrik dat Deshas zich ook in de boom bevond. 'Die dwaas moet met zijn tengels van mijn spullen afblijven!' uitte hij zijn woede over Norwood snauwend tegen hem. Toen pas zag hij dat Deshas nogal afwezig was en zijn hand op Norwoods voorhoofd geplaatst had. Er verscheen een kleine grijns op zijn gezicht. Kennelijk was hij al bezig hem te straffen. Savador pakte toen de foto. Hij zou teruggaan naar zijn kantoor en de foto terugdoen in zijn fotodoos om daarna te doen alsof er niks gebeurd was. Daarna zou hij terug naar Deshas gaan om van het spektakel te genieten. Maar net op het moment dat hij zich weer door het gat wilde wurmen, voelde hij zich verschrikkelijk licht in zijn hoofd worden. Met een hand tegen zijn slapen gedrukt, trok hij zich terug in de holle boom en zakte met zijn rug tegen de binnenwand terug op de grond. Hij zag nog vaag de foto oplichten voor zijn beeld wazig werd en hij wegzakte.

Een beeld voor Savadors ogen werd versterkt, maar hij bevond zich niet in de omgeving waar hij zojuist nog was. In plaats daarvan zat hij in een klaslokaal, achteraan bij het raam aan een tafel. Alweer was hij het kwetsbare jongetje uit zijn jeugd. Zijn handen lagen als vuisten voor hem op het tafelblad. Waarom moest hij dit nu plotseling opnieuw meemaken? Hij merkte Norwood en Deshas niet op. Hij wist niet eens dat ze aanwezig waren. Maar hij wist wat er komen ging toen de meester het lokaal verliet. Dit was echter een andere herinnering, wist hij. Dat kon hij zien op de grote klok boven de deur. De tijd was anders. Het was pauze, maar buiten kwam de stortregen met bakken uit de hemel. Wat betekende dat ze binnen pauze moesten houden. Met kleine, voorzichtige maar vooral zo onopvallend mogelijke bewegingen, reikte Savador naar de tas die aan het haakje aan de zijkant van het tafelblad hing. Zoals ieder ander schoolmeubilair in het lokaal was het nogal ouderwets, met inktvakjes aan de hoeken van de tafel en tafelbladen die omhoog konden. Hij keek even schichtig om zich heen voor hij zijn eigen lunch pakte. Zijn klasgenoten leken gewoon rustig te eten, niemand die op hem lette. Dat vond Savador maar wat vreemd. Ze lieten hem nooit met rust als de leraar weg was. Hij negeerde het gevoel dat er iets niet moest kloppen en haalde het deksel van het al net zo ouderwetse lunchdoosje af. Wat rijst, wat groenten, wat vlees en voornamelijk veel eieren. Vermengd met een slijmerig uitziende saus, dat het ondanks het onaangename aanzicht verassend veel smaak gaf aan het eten. Savador liet zijn ogen met een zwakke, haast onopmerkbare glimlach over het voedsel gaan. Moeder had zich weer behoorlijk voor hem uitgesloofd. Des te meer reden hij ervan zou genieten, ook al lustte hij niet even alles. Hij begon er niet direct aan, maar steunde met zijn ellebogen op zijn tafel en vouwde zijn handen ineen onder zijn kin. Bidden voor het eten was een aangeleerde routine die hij nooit zou overslaan, uit liefde voor zijn ouders. Alle andere kinderen vonden dat maar raar. Hij sloot zijn ogen en haalde even adem. 'Van de Here Delahin tot Zijne erfgenaam Here Deshas, uit het Heilige Land. Tussen Hel en Hemelen wordt voedsel niet verkregen, maar geschonken. Ik dank U -' Savador moest zijn gebed direct afkappen toen hij een hand op zijn schouder voelde. Hij keek voorzichtig over zijn schouder, en draaide zijn hoofd weer terug. Zijn mond was verwrongen tot een verbeten grimas. De jongen achter hem behoorde aan één van de vele pestkoppen. 'Wat heb jij bij, Jaellvías?' vroeg hij met een knik op zijn lunch. Het was destijds een gewoonte bij je doopnaam of tweede naam te worden aangesproken in plaats van je voornaam. Savador negeerde hem. Zijn gebed moest en zou afgemaakt worden, anders was het niet compleet. 'Ik dank U voor het brood, de wijn. Laat mij Uw instrument van Leiderschap, Roem, Macht en Vrede zijn. Laat mij als dank Uw wederpartij verzwakken met mijn zuiver gespeelde noten. Amen.' Savador opende zijn ogen weer, het geproest achter hem straal negerend, en wilde zijn lunch naar zich toe schuiven om er ongestoord aan te beginnen. Een andere jongen zat er met zijn handen in te prikken, een vies gezicht trekkend bij het aanraken van de saus. 'Gatverdamme! Jaellvías, eet jij soms slijm? Jaellvías krijgt slijm te eten, als de slang die hij is!' Hij wilde net zacht en onzeker uitleggen dat het een saus was die zijn moeder vaak maakte, maar het geschreeuw liet zijn woorden vergaan. 'N.. niet doen!' riep hij zacht. Savador pakte de lunchdoos van de jongen af en schoof het naar zich toe toen diezelfde jongen erin begon te spugen en meerdere kinderen zich al lachend om zijn tafeltje verzamelde. 'Lange haren horen niet bij een jongen!' riep een meisje achter hem die een ferme ruk aan zijn lange lokken gaf. 'En het hoort al helemaal niet thuis op een school! Het zit zeker vol met luizen?' Savador sloeg zijn ogen neer, maar hij werd het volgende moment ruw bij zijn kleding gepakt door de eerdere jongen die op zijn eten had gespuugd. 'Als wij jou iets vragen verwachten wij een antwoord!' zei hij terwijl hij hem ruw door elkaar begon te schudden. 'HOU OP!' Hij beet flink door in de hand van de jongen, die hem gillend van pijn losliet. Hij viel terug in zijn stoel en keek even met ontzag wat hij gedaan had. 'Sorry,' piepte hij zacht. Maar de jongen was ziedend en zou het hem niet zomaar vergeven. Met stoel en al werd hij achterover geduwd, waarna hij kletterend op de grond viel en zijn achterhoofd op de vloer bonkte. De tafel volgde, die kwam hard in zijn maagstreek terecht. Alsof dat nog niet genoeg was werd daarna ook zijn eigen lunch over zijn hoofd gegoten. De kleverige saus gleed in grote vette druppels langs zijn haar en namen de rijstkorrels mee. Maar Savador lag huilend van de pijn en ellendigheid op de grond en merkte het nauwelijks.

Norwood keek met kalme blik rond de klas. Het regende buiten. Het was dus waarschijnlijk dat ze nu pauze hadden. Ineens voelde hij een arm op zijn schouder en werd omgedraaid. Hij keek Deshas aan. "Hoe moet ik dat weten, het is voor mij nog een verdomd raadsel. Ik kwam die boom in met de foto van Savador en...." ineens viel Norwood stil. "Die boom heeft er mee te maken..." mompelde hij. Hij maakte zich los uit de greep van Deshas. Hij keek naar de klas. De leraar was weg. Het leek een normale klas. Savador maakte zijn lunchdoos open en er kwam een heerlijk uitziende maaltijd uit. Echter at Savador niet direct. Hij leek te bidden. Iets wat Norwood niet vreemd vond. Maar Savador werd onderbroken. Norwood voelde een lichte woede opborrelen. Het was dan wel Savador maar je onderbreekt niemand tijdens een gebed. Norwood merkte echter dat Savador door ging en glimlachte. Echter ging het verder. De ene kind begon in zijn eten te spugen. Het meisje trok aan zijn haren. Norwood balde zijn vuisten. Hij hoorde de woorden van de jongen. "ALS JE EEN VRAAG STELT IS HET ANTWOORD NIET ALTIJD NODIG!..." bulderde Norwoods stem door de lokaal en pakte de schouder van de jongen vast die Savador vast greep. Echter zakte zijn hand er doorheen en greep hij mis. Norwood vloekte. Het was een herrinering hij kon er niets aan veranderen. Norwood voelde zijn woede groot worden. Norwood begreep de reactie van Savador volkomen maar al snel werd de tafel omgegooid en viel hij op de grond. De tafelblad viel op zijn maagstreek. Norwood voelde de woede van hem oncontroleerbaar worden. Hij merkte dat er nog eens het eten van hemzelf op zijn gezicht werd gegooid. Norwood kreeg tranen, van woede. Zijn spieren trilde, van woede. Hij snapte nu precies waarom Savador nu zo bot en nors was tegenover leerlingen. Norwood begreep de snauwende reactie van Savador in de etages. Hij begreep het volkomen. Norwood liep het lokaal uit en leunde tegen de muur van de gang. Hij trilde van de adrenaline. Hij wilde nu uit de herrinering. Maar hij zou het waarschijnlijk allemaal aan moeten zien.

Deshas bleef Norwood aankijken. ''Ja dat had ik je ook wel kunnen vertellen dat het door die boom kwam'' zei hij vrij kalm. ''Ferost heeft hem namelijk nog geplant en gekweekt'' mompelde hij er zachtjes achteraan. Deshas richtte zijn blik ook op de jonge Savador toen hij hem hoorde bidden. Hij wist dat Savador hem als een soort idool had gezien in zijn jonge jaren, dat had hij zelf nog verteld. Maar hij had niet gedacht in zijn gebeden voor te komen. Onbewust balde Deshas zijn handen tot vuisten toen hij zag hoe Savador gepest werd. En het ergste was nog wel dat er niets aan kon veranderen. Hij keek even op toen Norwood begon te schreeuwen. ''Norwood wacht...'' zei hij en probeerde hem nog tegen te houden maar hij liep al naar de jongen die Savador had vastgegrepen. Hij liep hem achterna, dwars door sommige leerlingen heen. Hij keek de gang in en zag Norwood na een tweede blik te hebben geworpen tegen de muur staan. ''Het is een herinnering Norwood. Je kan ze niet aanraken. Ze zullen je noch zien, noch horen en noch voelen. Ik weet hoe je je voelt. Ik zou hem het liefst ook geholpen hebben'' zei hij zacht tegen Norwood. Deshas keek nogmaals het lokaal in. Hij wist misschien hoe hij deze waanzin kon laten stoppen, al zou hij het niet leuk vinden. Deshas sloot zijn ogen en zuchtte even zacht. Toen hij zijn ogen weer opende, opende hij tegelijkertijd zijn geest. Hij trok Savador en Norwood mee, zijn gedachten in. Weg uit de herinneringen van Savador en naar die van hemzelf.

Deshas voelde toen zijn blik weer scherp werd een ferme klap in zijn rug en tegen zijn achterhoofd. Hij was weer vijftien jaar oud en werd door een gardist tegen de muur gedrukt. Deshas kreunde even zachtjes van de pijn en liet zijn hoofd even zakken. ''Kijk me aan zei ik toch schaduwvreter'' siste de man en pakte Deshas' gezicht ruw en pijnlijk vast zodat Deshas gedwongen werd de man aan te kijken. Deshas keek kil en vol haat terug. Hij was mager, erg mager. Zijn haar de helft korter dan tegenwoordig. Maar wat vooral opvallend was, was dat zijn irissen doorzichtig waren. Het leek alsof hij blind was maar om de buitenkant van zijn iris zat een zwarte rand en zijn pupil was diep zwart. De gardist grijnsde zijn witte tanden bloot. Het was gebruikelijk dat de zonen van de rijke koopmannen gardist werden. Maar echt slim waren ze niet altijd. ''Buigen onderkruipsel'' grijnsde de man. Deshas bleef hem onbewegelijk aankijken. ''Ik buig nimmer, voor een waardeloze worm als jij'' zei hij kalm. Na die woorden werd hij tegen de vlakte gegooid en trapte de gardist zijn hoofd tegen de grond. ''Waag dat niet nog eens tegen me te zeggen. Jij had niet eens mogen bestaan. Met je magie besmette bloed. Jij bent geen zuivere Shadraan'' zei hij spottend. Zijn rijke gardisten vriendjes begonnen vals te lachen. ''Houd je kop. HOUD JE KOP!'' schreeuwde Deshas. Hij verzamelde alle duisternis en schaduwen om zich heen. De gardist die hem tegen de grond drukte greep naar zijn keel waar twee schaduw handen hem omklemde. Deshas stond langzaam op en bleef naar de man kijken die langzaam stikte. Pas toen zijn lichaam levenloos op de grond viel ontspande Deshas en besefte hij wat hij gedaan had. De andere jongens waren ondertussen hard weggerend. Maar niet voor Deshas. Achter Deshas stond Delahin. Hij had zijn armen over elkaar geslagen en keek met een woedende blik neer op Deshas.

De jongere versie van Savador lag nog steeds op de grond, kermend en huilend. Norwoods geschreeuw veranderde niets aan de situatie. Het kon ook niet meer veranderd worden. Een herinnering was rotsvast. Het was voor iedereen die deel uitmaakte van de herinnering ook niet te horen, net als dat Norwood en Deshas als onzichtbaar voor hen waren. Daarbij moest Savador gedwongen naar het gelach van zijn klasgenootjes luisteren, die zich in een kring om hem heen hadden verzameld. Alleen het meisje helemaal vooraan mengde zich niet in het gepest. Ze speelde met trillende vingers met haar vlechtjes en staarde met een ernstige blik naar haar tafeltje. Uiteindelijk stond ze zo snel op dat haar stoel achterover viel. Ze schreeuwde woorden die vervaagde met de herinnering, terwijl ze met trillende vuisten op de boosdoeners afliep en liet behalve de kinderen ook Savador zelf verbazen. Maar net op het punt dat ze vlak voor de jongen die het allemaal veroorzaakt had stond, vervaagden de laatste details van het klaslokaal en de mensen erin en maakte langzaam plaats voor een andere.

Savador voelde een klap zo hard dat hij het gevoel had dat de lucht uit zijn longen werd geslagen toen hij eenmaal weer in zijn eigen oudere lichaam leek terug te keren. Hij snakte even naar adem en staarde met grote ogen een kleine tijd naar de grond om zijn gedachten weer te ordenen. Hij voelde zich zwak en misselijk nu hij had meegemaakt wat zich zojuist had plaatsgevonden. Hij leunde met een schouder zwaar hijgend tegen de muur en merkte dat hij er langzaam weer door heen zakte. Wat moest betekenen dat hij terug in zijn eigen lichaam zat, maar zich in een andere herinnering bevond. Savador keek met een ruk op toen zijn wazige gedachtegang ruw onderbroken werd door een klap, en herkende in een jonge tiener Deshas. Met een lege blik in zijn gouden ogen keek hij zwijgend toe hoe Deshas' jongere versie afgeranseld werd en uiteindelijk werd gedwongen te buigen. Er verscheen een diepe frons in zijn voorhoofd toen Deshas pijnlijk tegen zijn hoofd werd geschopt. Als hij kon, had hij het willen voorkomen. Niemand moest het ook maar proberen hem te pijnigen in zijn bijzijn. Hij kneep zijn handen tot vuisten en voelde woede de overhand nemen, maar hij hield zich in. Het was zinloos, ook al zou hij uitbarsten. Het liet een voldaan gevoel achter toen Deshas de man doodde. Het voelde haast alsof hij het zelf gedaan had. Savador sloot geërgerd, en nog licht hijgend vanwege zijn eigen herinneringssessie, zijn ogen toen Delahin plotseling achter Deshas verscheen. Zijn lippen vormden geluidloos het woord bemoeial terwijl hij zijn lichaam weer tegen de muur liet leunen.

Norwood keek met een ziendende blik weg van Deshas. "Ja, dat weet ik.." zei hij met trillende stem. Ineens werdt het wit om zijn ogen en voelde hij zich vallen. Hij probeerde een grip in de witte ruimte te zoeken maar viel door. Ineens kwam hij met een harde klap op de ondergrond. Hij wist overeind te komen met zijn handen en wreef pijnlijk over zijn wang. Ineens zag hij Savador. Die was ook aanwezig in zijn eigen lichaam. Maar Deshas was nergens te bekennen. Norwood slikte. Hij zag een jongentje die afgeranseld werd. Was dat....Deshas? Norwood voelde nog meer woede opkomen. De mensen die hij het meeste haat en het liefste dood hadden hadden het moeilijker gehad dan hij zelf dacht. Hij balde zijn vuisten. De reactie van Deshas was volkomen gelijk. Norwood werd er echter alleen maar woedender door. Hij voelde een stekende pijn in zijn hoofd. Hij greep er naar en schreeuwde het uit. Het was de boom. Het moest stoppen. Norwood rende naar een boom en zakte daar door zijn knieën. Hij viel slap op de grond. Daarna vervaagde het beeld en schoten zijn ogen open. Waren ze net in de herrinering van Deshas, waren ze nu in een herrinering van Norwood.

Een jongetje van niet ouder dan vijftien jaar liep kalm over de straat. Norwood was een stuk kleiner, zijn haar waren wat langer en hij had nog steeds hetzelfde brilletje op. Die dag was zijn gruwelijkste herrinering in zijn hele leven. Norwood had destijds al verkering. Norwood liep met een lijstje boodschappen in zijn hand door de winkelstraat van Gren. Het was nu niet enorm druk dus veel ongewone dingen vielen op. Norwood hoorde ineens geschreeuw. Met een sprint rende hij naar het eerste steegje en keek de hoek om. Een wat langere man stond er vlak bij de muur. Hij hield een meisje vast. Bij haar keel tegen de muur gedrukt. Het meisje had donkerblauw haar en goudkleurige ogen. Norwood's ogen verwijdde zich. Het was Misaka. Norwood keek met een ziedende blik naar de man. "Geef je geld..." mompelde de man tegen het meisje. Norwood balde zijn kleine vuistjes. Het meisje keek angstig naar de man. De man kreeg verschillende lianen om zijn arm. Norwood keek met trillende arm toe wat er gebeurde. 'Ik heb geeen g-g-geld...' stamelde het meisje. 'Je liegt!....' snauwde de man. "ZE LIEGT NIET!!!!..." schreeuwde Norwood. Het meisje keek op en Norwood rende naar de man. Maar het ging iets te snel. De lianen sloten zich om de armen van het meisje en een drietal doorns boorde zich door haar armen. De man sprong weg en wist te ontsnappen. Norwood wist wat er aan de hand was. Er was gif achtergelaten. En destijds was Norwood nog niet voldoende gevorderd om dat gif te verwijderen. Norwood rende naar Misaka. Hij pakte haar vast. Sloot zijn ogen en drukte haar tegen zich aan. Het meisje sloeg haar armen om hem heen en drukte haar stevig tegen Norwood aan. Norwood kreeg tranen. "M...Misaka..." stamelde hij. 'Norwood, ik zal er altijd voor je zijn....' mompelde ze. Norwood voelde hoe de greep van haar verslapte en haar armen langs haar lichaam vielen. Norwood legde haar neer. Hij keek huilend naar het levenloze lichaam. Niemand was op straat te bekennen. Niemand om hem te helpen. Norwood keek naar de grond. Tranen vielen op de grond. "M..M...M..Misaka..." stamelde de jongere versie van Norwood.

Deshas keek tussen zijn zwarte lokken haar door schuldbewust naar Delahin. Magie gebruiken buiten de magiërs toren was verboden. En op het doden van een gardist kon je zelfs veroordeeld worden tot ophanging tegenwoordig. Zo ging het nou eenmaal in de tijd waarin Deshas leefde. De koning van Shadra wou niet dat iemand machtiger was dan hij, en hij was zonder magie geboren. Zo begon de jacht op de magiërs. Alleen het feit dat de Legendarische Magicans Kovomaka in balans moesten houden zorgde ervoor dat zij buiten schot gehouden werden. Maar ze moesten hun magie beperken en zich buiten de magiërs toren aan de regels van de mensen houden. Het was alsof ze in twee verschillende werelden leefde. En Deshas had op die bewuste dag een van de belangrijkste regels overtreden. Delahin was laaiend. En Deshas had zijn vertrouwen in hem beschaamd wat inhield dat hij zou moeten boete doen tegenover zijn leermeester. Zware boetedoening in die tijd. En het ergste was dat Deshas wist wat er komen ging, en dat hij er niets aan zou kunnen doen zolang hij in zijn eigen herinnering zat. Daarom voelde hij, ook in zijn jongere versie een opluchting toen alles rond hem weer veranderde. Want Deshas bleef verbonden met zijn volwassen lichaam al kon hij de loop van feiten niet veranderen. Hij had wel een vrije wil om te denken maar zou hetzelfde moeten handelen om geen verstoringen in de toekomst te krijgen.

Toen Deshas zijn ogen weer opende en vol afschuw ontdekte dat hij op Gren was besefte hij dat hij nu in een van Norwoods herinneringen zat. Hij zocht direct Savador op die zich hier ook ergens moest bevinden. Hij had hem al gauw gevonden en liep naar hem toe. Hij legde even zwijgend een hand op zijn schouder om hem te laten merken dat hij naast hem stond. Maar zijn blik was al gauw getrokken door Norwood, die zijn eigen onprettige herinnering overbeleefde. Na de dood van het meisje in Norwoods armen had Deshas voldoende gezien. ''Nu is het genoeg geweest'' mompelde hij. Dit moest stoppen en wel nu. En nu hij niet langer vast zat in zijn eigen herinneringen kon dat. Deshas concentreerde zich en verzamelde alle kracht die hij in zijn lichaam bezat. Hij bleef dingen in het oud-Shadraans mompelen. Vuurde de ene spreuk achter de andere af. En hij trok Norwood en Savador met zich mee, alsof hij hen aan een onzichtbaar touw vast had. Met een klap belandde Deshas in zijn materiële lichaam. Hij lag weer bij de boom op het schoolterrein. Hij zag zowel Norwood als Savador liggen en hoopte maar dat ook zij veilig terug gekeerd waren in hun eigen lichaam. Deshas voelde even aan zijn achterhoofd. Bijna alsof hij de laars van de gardist nog steeds kon voelen drukken.

Zodra Savador zijn ogen weer opende, zag hij alles weer voor zijn zicht wegtrekken alsof de gehele herinnering werd aangetrokken door een onzichtbare kracht. Hij greep zich vast aan de muur voor het gevoel dat weer komen ging. Met een klap kwam hij met beide benen terecht op een straat, en hij klauwde met een hand over zijn bovenlichaam op de plek waar zijn longen zaten toen de lucht weer bruut uit hem werd geperst. Zodra hij weer op adem was, schrok hij licht op door een licht drukkend gevoel op zijn schouder. Toen hij opzij keek, keek hij recht in Deshas gezicht. Zijn trillende lippen probeerden een glimlachje voor zijn vriend op te zetten, maar zijn mondhoeken wilden maar niet omhoog. Savadors aandacht werd ook getrokken door de gestalte van een jonge jongen die over straat liep. Aan het brilletje en de rest van het uiterlijk kon hij direct zien dat het Norwood was. Met een papiertje in zijn handen liep hij door een drukke straat, maar het decor ging al gauw over naar een steegje. Hij volgde de hele gebeurtenis die daarna plaatsvond zwijgend en in stilte. Savador leunde met een diepe frons van ergernis voor de dood van het meisje tegen de muur toen Norwood het stervende kind in zijn armen hield. Hij kon het niet meer aanzien. De ene na de andere gruwelijke herinnering. Hij sloot zijn ogen in de hoop dat, als hij ze weer opende, het allemaal voorbij zou zijn.

Alsof zijn wens in gedachten gehoord werd, schrok Savador wakker in zijn gebruikelijke lichaam als uit een nachtmerrie. Hij zat nog steeds binnenin de holle boom, ingezakt tegen de wand en de foto van hem en Diva in zijn handen. Hij was al die tijd ook nooit weggeweest, al voelde dat wel zo. Hij bleef nog een hele tijd afwezig en met een angstvallige blik voor zich uitstaren. Toen werd alles op slag weer helder en kwamen al zijn verdriet, woede en wanhoop in één keer naar boven. Dat werd alleen maar versterkt toen zijn blik naar Norwoods nog bewusteloze lichaam gleed. Alsof hij een stroomschok kreeg, vloog Savador in een flits overeind. Hij wierp zijn volle gewicht op Norwood terwijl hij hem bij de kraag van zijn kleding pakte. 'Wat denk jij wel niet!' begon hij zacht sissend in zijn gezicht. 'WAT DENK JE DAT JE IN MIJN VERLEDEN TE ZOEKEN HEBT!' vervolgde hij schreeuwend. Hij begon hem wild door elkaar te schudden en hem daarna met zijn vuisten in zijn gezicht te meppen. Zijn emoties namen de controle over zijn lichaam. Norwood had het niet mogen zien, vandaag niet en nooit niet. Hij had er ook nooit achter mogen komen. 'Die herinnering was niet voor jouw ogen bestemd geweest! HET IS NIET IETS VOOR JOU OM TE WETEN, JIJ DWAAS!' Op het punt dat Savador voelde dat hij hem zowat bont en blauw geslagen had, verslapten de spieren in zijn armen plotseling. Maar hij ging door, kosten wat het kost. Zelfs tot zijn slagen niet meer werden dan zwakke porren tegen Norwoods wang met zijn knokkels. Hij hijgde zwaar van de inspanning en voelde de knoop in zijn borst die al zijn opgekropte gevoelens moest voorstellen zich steeds een beetje verstrakken.

Norwood's blik vervaagde weer en langzaam wreef hij over zijn hoofd. Hij was half slaperig. Ineens werd hij vastgegrepen, omhooggetrokken en toegesnauwd. Norwood wist dat het Savador was. Echter kreeg hij een klap in zijn gezicht. Als een ongewilde reflex stond hij ineens tegen de buitenwand van de boom en was het lichaam dat Savador aan het slaan was langzaam verder aan het indeuken. Norwood sloot kort zijn ogen. Hij voelde schuld. Die uil had hij nooit mogen volgen. Norwood's mond ging open om Savador toe te spreken maar er kwam geen geluid uit. Hij leunde met zijn hoofd tegen de boom en keek omhoog. Inmiddels veranderde de Norwood in de boom in insecten die wegkropen. Norwood zuchtte even onhoorbaar en wreef vermoeid door zijn ogen. 3 nachtmerries achter elkaar. En ze waren nog eens levensecht ook.

Deshas had ondertussen de kracht gevonden om op te staan. Hij zag hoe Savador zich helemaal uitleefde op Norwood. ''Savador...'' zei hij enkel zacht. maar meer om hem tegen te houden deed hij niet. Wat zou het ook. Het kon hem niet zoveel meer schelen. Hij was moe. Zichzelf uit een herinnering wegsleuren ging dan nog wel. Maar Norwood en Savador mee terug nemen, dat was heel wat inspannender. Deshas was er kapot van. Hij had heel veel magie in een keer moeten gebruiken. Het liefste wou hij nu naar zijn bed. Deshas leunde zwaar op de stok die hij eerder had gebruikt om met Miraç te trainen. Deshas zweeg even, maar keek toen Norwood aan. ''Wat dacht je nou helemaal Norwood? Waar was je in godesnaam naar op zoek dat je in herinneringen gaat kijken? Je had erin kunnen vast blijven zitten weet je dat?'' zei hij zacht maar niettemin kwaad. Al was door zijn vermoeidheid zijn temperament een beetje afgekoeld waardoor hij wat milder klonk. ''We hadden er allemaal wel in kunnen blijven'' vervolgde hij nog zachter. Hij keek even naar Savador en plofte daarna net als Norwood tegen de stam van een boom. ''Fer had dat ding moeten omkappen. Ik wist dat het op een dag gevaarlijk zou worden. Maar hij wou weer eens niet naar me luisteren. Hij was er al te gehecht aan geraakt de vlooienbaal'' siste Deshas zacht. Meer tegen zichzelf dan tegen Savador of Norwood.

Savador kon het al aan zien komen dat er vast iets zou gebeuren waardoor Norwood zijn slagen zou ontwijken, maar hij sloeg door, ook al was het een nagemaakt gestalte waar hij zijn woede op uitte. Als hij die razernij maar kwijt kon. Hij zou het niet mogelijk hebben gevonden, aangezien het bij Norwood langer duurde voor hij weer bij bewustzijn kwam. Daarvoor bevond hij zich nog in de herinneringen, waardoor hij haast onmogelijk toen al zijn eigen bewusteloze lichaam voor een replica kon vervangen. Zelfs al was hij al suf maar zeker bij terwijl hij hem afranselde en zijn lichaam verving, hij moest er te zwak voor zijn geweest. Net als Deshas en net als dat zijn eigen slagen verslapten door de vermoeidheid die hem plotseling overviel na die hele sessie aan herinneringen. Hij kon zijn woede voor hem ook nooit eens laten voelen. Savador staarde met een lege blik naar de insecten die de replica van Norwood vervingen, en die tussen zijn knokkels wegkropen. Sommigen werden tijdens het vluchten nog verpletterd door zijn verzwakte slagen, anderen konden aan hem ontkomen en verspreidden zich gehaast naar holen en kleine gaten in de boomwand. Vermoeid en verzwakt liet Savador zich met zijn rug tegen de wand van de boom zakken, met een ongelukkige uitdrukking op zijn verwrongen gezicht. Hij hoorde vaag Deshas' woorden, bedoeld op Norwood. 'Oliedomme Grenanen,' siste hij als reactie. Hij was te vermoeid om er meer woorden aan te verspillen. Savador zakte wat verder onderuit en kneep bijtend op zijn tanden zijn ogen dicht bij de gedachte aan de herinnering die hij net voor een tweede keer in zijn leven ondergaan had.

Norwood had inderdaad een risico ondergaan om een replica te vormen. Hij was uitgeput en daarbij kon veel fout gaan. Norwood hoorde de woorden van Deshas en keek weg. "Ik kon niet weten dat deze boom herrineringen liet zien..." zei Norwood kalm. Norwood stond moeilijk op en zuchtte even. Die vloek was een hele illusie maar daarbij had het ook zijn geheugen voor een deel gewist. Dit was weer eens iets wat hij niet wist maar hij voelde zich er enorm down door. Norwood strompelde uit de richting van de boom maar enorm ver kwam hij niet. Hij kwam tien meter verder tegen de boom terecht en gleed er weer naar beneden. Hij voelde zich uitgeput. Afgebrand en gebroken. Het was allemaal teveel geweest.

''Je kon toch de magie ervan voelen?! Dit is een Kumbukumbu boom. Hij zoekt en slaat elke herinnering op van iedereen die hier ooit geweest is. En dan bedoel ik het hele terrein, dus ook de school zelf'' vertelde Deshas vermoeid. Hij legde misschien de klemtonen verkeerd op de naam van de boom, maar hij sprak dan ook geen oud-Grenees. Hij was allang blij dat hij die naam had onthouden. ''Ferost heeft hem ooit geplant. Hij had hem gewonnen van een of andere gek op Razen. Toen de tijd wist hij ook nog niet wat voor boom het was. Pas toen hij groter werd en we hem naar hier moesten verplaatsen werd het hem duidelijk. Meerdere malen hebben ik of anderen hem gezegd die boom om te kappen maar hij wou er geen afstand van doen. En na die periode van versteening is iedereen hem vergeten'' zei Deshas. Hij keek hoofdschuddend toe hoe Norwood probeerde op te staan en weg te lopen met nadruk op probeerde. ''Blijf nou maar even zitten. Het waren allemaal vrij zware herinneringen. Je kunt niet verwachten van jezelf dat je meteen kan opstaan en wegwandelen. Rust noiu maar even uit'' zei hij, ook bedoeld tegen Savador.

Savadors gouden ogen volgden Norwood met een afgepeigerde, razende blik toen hij een poging deed om de plek in de boom te verlaten. Het was beter naar zijn gevoel. Die dwaas wilde hij nu het liefst zo ver mogelijk uit zijn buurt verwijderd hebben voor hij hem weer iets ging aandoen zodra hij weer op krachten was. Nu dit gebeurd was kon hij hem niet meer luchten of zien. Maar diep van binnen voelde hij zich zwak nu Norwood de oorzaak wist van zijn botte gedrag. Hij had het nooit mogen weten, en al helemaal niet in de vorm van een herinnering, waar hij het meemaakte alsof hij er zelf in mee speelde. Hij luisterde met een afwezige blik naar Deshas' uitleg over de boom. Weer een fantastisch nutteloze creatie van die al net zo nutteloze Grenanen. Althans, het leek hem meer dan logisch dat dat groene volkje deze boom leven in had geblazen. 'Omkappen!' riep Savador zijn gedachten snauwend uit toen Deshas uitgesproken was. 'De hele boel om! Hoe nutteloos. Zet Ferost een aantal weken lang in die boom, geteisterd door zijn herinneringen, dan kan hij zijn zonden eens overdenken!' Savador begon al lichtelijk te hijgen, alleen al door het spreken, en liet zich nog meer onderuit zakken.