Het was weer een mooie dag en de zon scheen. Het was eindelijk lente en dat werd tijd. De winter was vreselijk want sneeuw was zo stom. Een blond meisje liep over het grasveld. Haar voet was eindelijk genezen, behalve de rest, maar ze kon alweer stappen. Het enige dat nog te zien was, was de brandwonde in haar nek. Al de rest was bedekt door haar kledij. Ze dacht even terug aan de verwondingen die ze had opgelopen. De dicht gebrande wonde op haar buik begon te genezen en haar rug deed al minder pijn, maar zag nog steeds blauw. Een tijd niet zwemmen was de boodschap. Ze zuchtte even en keek om haar heen. Zacht floot ze een melodie en een grote Oehoe kwam aangevlogen. "Xato, down!" riep ze meteen en de uil maakte een landing voor haar voeten. Het meisje grijnsde en knikte goedkeurend. "Tijd om wat te trainen, want dat heb jij wel nodig." Xato krijste en schudde met zijn vleugels. Céline liet haar blik over het grasveld glijden terwijl ze in haar zakken zocht naar haar touw. Ze ging even op de grond zitten en bond een dode muis aan het touw. Ze krabbelde met een beetje moeite overeind en keek naar de uil. Ze bracht haar andere hand de lucht in en knipte met haar vingers. De uil krijste luid en vloog de lucht in. Cirkelend vloog hij rondom het meisje, wachtend op zijn voedsel. Céline grijnsde breed en begon te het touw heen en weer te zwieren in de lucht. Ze gooide het hoog en bracht het dan met een grote snelheid naar beneden toe. De uil krijst en volgde de muis, zo probeerde hij deze te vangen. Céline speelde graag met hem, want het was toch wel grappig om toe te kijken hoe hij het probeerde te vangen. Opnieuw gooide ze het de lucht in en haalde het weer met snelheid naar beneden. Xato landde en kreeg eindelijk de muis te pakken. Hij scheurde over de grond en knipte het touw los met zijn snavel. Meteen schrokte hij het dode dier op. Céline keek hem aan en rolde het touw weer op. Ze zuchtte en plofte neer in het gras. Ze legde haar op haar rug en staarde naar de wolken. De uil bleef dichtbij haar zitten, nieuwsgierig kijkend wat ze aan het doen was. Even krabbelde ze de uil over zijn kop, waarna ze even haar ogen sloot en genoot van de zon op haar gezicht.

Zacks ijsblauwe ogen keken uit het raam waar hij voor stond, zijn blik vrij emotieloos terwijl hij de beelden van Rhine weer zag, hij schudde langzaam zijn hoofd, hij wilde haar vergeten. De haat die opborrelde jegens haar was echt, Lightning had hem enkele dingen duidelijk gemaakt tijdens dat hij haar was tegengekomen bij Rhine’s graf. Ze was inderdaad zwak geweest, ze had de hoop opgegeven om te leven, haar vrienden en geliefde achtergelaten om dan maar egoïstisch aan zichzelf te denken en haar ader open te snijden. Waarom had Zack haar arm dichtgeklemd? Puur om haar te laten inzien dat het leven nog niet zo erg was. Maar dat had ze niet willen accepteren, voor het eerst in zijn leven haalde hij Rhine’s foto uit zijn tas en smeet hij het uit frustratie in zijn kast en sloeg de kastschuif met een smak dicht, waarbij het bijna aan diggelen ging. Zack’s ogen keken emotieloos naar de schuif waarvan de knop nu afgebroken was. Niemand had ooit gezien hoe hij was als hij kwaad was en dit was dan nog maar lichte woede. Een jaar had hij zichzelf de schuld gegeven voor haar dood, maar het was haar eigen egoïstische brein dat had besloten om zichzelf af te maken. Zack fronste en legde de schuifhendel op zijn bed, hij zou het straks wel repareren, nu had hij frisse lucht nodig.


Zack liep door de gangen, hij was er duidelijk van gewaar dat hij groter was dan al de rest. Soms wenstte hij dat hij gewoon een normale lengte had, dan was de training die hij deed niet zo frequent en zo zwaar. De jongen had brede schouders en duidelijk veel spieren, maar deze verbergde hij nu onder zijn lange jas met hoge kraag die hij aanhad, zichzelf niet bewust van het weer buiten. Maar pas toen hij eenmaal buiten stond merkte hij hoe’n verdomd goed weer het was en ritste hij zijn jas open om die uit te doen. Onder zijn jas had hij een tanktop en een legerprint broek aan en stevige combat boots. Dit was zijn dagelijkse stijl geworden. Zijn ravenzwarte haren glinsterden dankzij het zonlicht en nu was zijn sikje ook goed zichtbaar. Zijn ijsblauwe ogen keken rond op het veld en hij begon gewoon met push-ups, zijn armspieren duidelijk opspannende wanneer hij door zijn armen ging bij elke keer. Hij stopte toen hij een meisje zag met haar grote oehoe in de verte, wat zijn aandacht trok.

De jongen stond op en hij wandelde naar het duo, zich er volledig van gewaar dat het meisje zich nu vast enorm klein voelde tegenover hem. Hij fronste kort om dan zich op het gras te zetten, een beetje ruimte tussen hen tussen latende. Zack besloot te genieten van de zon, zijn huis die vroeger aardig bleek was, had nu een gezonde bruine kleur. Zijn ijsblauwe ogen keken naar het meisje, niet glimlachend omdat hij het gewoon niet kon opbrengen van zichzelf om te glimlachen. “Je hebt een mooie Oehoe,” waren zijn simpele woorden, misschien goed genoeg om een conversatie te starten?

Haar blauwe ogen gleden over de wolken. Ze deed het wel vaker samen met de Oehoe naar de lucht kijken. De lucht was echt mooi helder en de wolken zo wit als sneeuw. Ze sloot even haar ogen, maar uil gaf haar een klein tikje. Céline opende haar ogen en vanuit haar ooghoeken zag ze iemand in hun richting lopen. Ze ging weer rechtop zitten en keek naar de jongen, die duidelijk giga was. Céline rolde met haar ogen. Weer een grote en sterke jongen, zolang hij haar maar met rust liet. Ze wreef even over haar nek waar de kleine brandwonde nog te vinden was. Al de rest was bedekt door haar kleding. De jongen ging zitten en zei dat ze een mooie Oehoe had. Het blonde meisje knikte als bedankje, want de woorden waren moeilijk om uit haar mond te krijgen. "Dat is Xato, ik heb hem sinds hij uit het ei gekomen is." Haar woorden waren simpel, maar meer wist ze niet te zeggen. Wilde hij echt met haar een gesprek aangaan? Ze zweeg en schudde de gedachte van haar af. Het maakte niet veel uit of ze zouden gaan praten, zolang het onderwerp maar meeviel. Ze had geen zin om enorm vriendelijk en lief te gaan doen, terwijl ze dat niet was. Ze fakete zichzelf niet graag om iemand gerust te stellen. Al was die ene keer met Craig iets anders. Hij had haar geholpen en was heel rustig, dan werd zijzelf ook rustig. Haar blauwe ogen gleden over het grasveld, maar ze richtte haar blik weer op de jongen. Hij had ijsblauwe ogen en zwarte haren. Ze knipte met haar vingers en de grote uil krijste even luid. Ze keek hem strak aan waarna de uil tussen beide in ging staan. Ik rustig, jij ook dus ga maar vriendelijk doen. Xato keek nieuwsgierig naar de jongen en vond zijn lange jas toch wel zéér interessant. Céline grijnsde even en liet de uil zijn gang gaan. Ze had vandaag geen zin meer om het dier de hele tijd te bevelen wat hij wel en niet mocht.

Het meisje had hem al opgemerkt toen hij naar haar aan het wandelen was. De oehoe van het meisje had haar daar alert op gemaakt, verdomme. Het vreselijke was dat ze van klein caliber was en dus het hoogteverschil duidelijk opviel, een zucht slaakte hij, zolang hij uit de buurt was. Zijn ijsblauwe ogen merkten de blauwe lucht op en de witte wolken, alles was zo vredig nu, alleen kon je aan zijn rode knokels merken dat hij een beetje boos was geworden daarnet op zijn nachtkastje. Rhine was een egoïstisch iemand geweest, waarom had hij ooit van haar gehouden? Dat waren de zinnen die nu door zijn hoofd spookten, omdat hij nu maar pas duidelijk inzag dat het meisje alleen maar aan zichzelf had gedacht die dag en had gehandelt voor zichzelf. ‘Dankje Lightning..’ even kon je een kleine glimlach op zijn gelaat zien toen hij zich neerzette naast het meisje, zijn lange jas had hij nog vast met zijn linkerhand.

Hij complimenteerde de oehoe, het was een mooi beest, goed verzorgd en kennelijk ook goed getraind. De woorden van het meisje onderbraken zijn gedachten en zijn ijsblauwe ogen keken naar het meisje naast zich terwijl ze sprak: "Dat is Xato, ik heb hem sinds hij uit het ei gekomen is."
De uil ging tussen hen beiden in zitten en meteen keek het dier naar zijn jas. Oh nee, dat beest was toch niet van plan om...? Zijn ogen werden kort even groot, hij vouwde de lange jas op en ging er gewoon op zitten. Zijn blik op het dier gericht van: ‘nee jij gaat niet aan mijn jas knabbelen.’
“Aangenaam Xato, maar mijn jas is geen voedsel of speelgoedje,” Zack moest lachen en hij grinnikte naar de uil, misschien moest hij ook maar eens een huisdier gaan zoeken. Eigenlijk brachten beesten gezelligheid met zich mee en dat miste hij vaak in zijn leven hier op Starshine. “Mijn naam is Zack, het is echt goed weer vandaag eigenlijk,” zei hij met een glimlach terwijl hij met zijn hand door zijn zwarte haren ging, dat alle kanten opstak. “Ben je nieuw hier? Ik heb je hier nog niet weten rondlopen en ik ben hier al wel eventjes,” zei hij met een vriendelijke gezichtsuitdrukking op zijn gelaat. Wat de zon allemaal wel niet kon doen met iemand zijn humeur.

Het blonde meisje keek naar de uil die duidelijk zin had in een lekkere jas. Céline grijnsde en moest duidelijk haar lach inhouden. Xato sprong naar voren en schrok van de jongen die zijn jas opvouwde en onder hem stak. Xato krijste en sprong weer naar achteren met zijn grote vleugels helemaal open. Céline lachte even, maar het was natuurlijk geen vrolijke kinderlach. Ze vond het gewoon super grappig, maar veel emotie liet ze niet merken. Je zou bijna denken dat de lach expres was of gewoon fake. Céline keek toe hoe de twee communiceerden met elkaar. Toen de jongen tegen de uil begon te praten, liet deze luid en duidelijk horen dat het niet naar zijn zin was. Xato krijste en pikte naar zijn hand, waarna hij wel kalmeerde en heen en weer trippelde. Céline grijnsde en liet de uil doen. De jongen kon zelf wel laten merken wat de uil wel en niet mocht. Zolang zijzelf kalm bleef, bleef de uil dat ook en wist hij dat er geen gevaar was. De jongen stelde zich voor als Zack, en hij praatte ook nog over het weer. Daar had hij wel gelijk in het was  mooi weer. Céline hield daarvan, dan kon ze tenminste buiten. Oké, zelfs bij onweer zou ze niet binnenblijven maar dit was nog net iets leuker natuurlijk. Ze knikte op zijn laatste woorden en stelde zich ook voor: "Mijn naam is Céline." Haar blauwe ogen gleden opzij, maar ze keek weer naar Zack die vroeg of ze nieuw was. "Ja dat klopt, ik ben hier nog maar een paar dagen eigenlijk." Een paar dagen hier nieuw en al meteen gewond raken, slim. Ze voelde precies weer even een steek en wreef over haar buik heen. Ze keek dan naar haar uil die tegen haar arm begon te duwen. Ze rolde met haar ogen: "Het is goed, idioot, maar dan niet meer zeuren hé!" Ze viste een kuiken uit haar zakken en gooide die verderop. Xato vloog erachteraan en schrokte het dier op. Bij de woorden naar haar uil toe, was duidelijk te horen hoe ze eigenlijk werkelijk was. Vol irritatie richtte ze haar van de uil weg, en keek ze weer naar Zack.

De uil wilde aan Zack’s jas knabbelen, hij had hem nog maar een paar weken en wilde er nog geen scheuren in eigenlijk, dus hij had besloten deze vliegensvlug op te vouwen en erop te gaan zitten. De uit schrok duidelijk van zijn actie en sprong naar achteren met zijn vleugels wijdopen gespreid. Zack’s blauwe ogen keken geamuseerd naar de uil, een leuk beest dat was het. Het meisje lachtte, maar alleen niet op de manier dat je normaal lachtte, maar eerder op een geforceerde, fake manier. Hij wilde er een opmerking over maken, maar hij hield het voorlopig voor zich. Haar hem laten haten was niet zijn bedoeling nu, zeker niet. “Aangenaam Xato, maar mijn jas is geen voedsel of speelgoedje,” Zack moest lachen en hij grinnikte naar de uil, die naar zijn hand pikte en een kleine wonde maakte, maar hij leek er helemaal niet door geïrriteerd te zijn. Er kwam zelfs geen kreet van pijn uit zijn mond.

“Mijn naam is Zack, het is echt goed weer vandaag eigenlijk,” zei hij met een glimlach terwijl hij met zijn hand door zijn zwarte haren ging, dat alle kanten opstak. “Ben je nieuw hier? Ik heb je hier nog niet weten rondlopen en ik ben hier al wel eventjes.” Het meisje stelde zich voor als Céline en zei dat ze nog maar pas een paar dagen hier was. Zijn ijsblauwe ogen merkten op dat ze over haar buikstreek wreef en hij fronste even kort, was er iets met haar gebeurd? Zijn aandacht werd er weer bijgehaald toen de uil tegen haar arm begon te wrijven met zijn kop en zij als reactie voedsel van haar weg gooide. "Het is goed, idioot, maar dan niet meer zeuren hé!"
Zack keek naar Céline en grijnsde kort. “Heeft hij veel honger dan? En trouwens welkom op Starshine, het is me een eer dat ik je op je paar eerste dagen welkom mag heten, hoe vind je het hier tot nu toe?” hij trok zijn knieën omhoog om met zijn kin erop te steunen en met zijn hand door zijn haren te gaan. “Waarom ben je hier op Starshine? Door je ouders? Of heb je een andere rede? Oh en als ik te veel vragen stel, zeg het me gewoon, ik ben nieuwsgierig van aard,” zei hij op een rustige toon voor hij zijn ogen weer richtte op het landschap voor zich, het gras dat mee boog met de wind leidde hem af.

Het meisje staarde voor haar uit terwijl Zack zich duidelijk amuseerde met Xato. Xato vond het ook super leuk om aandacht te krijgen. Hij kreeg dat dan ook elke dag, maar van iemand anders was ook leuk. De uil krijste speels en sprong op en neer. Céline keek ernaar, maar haar blik was nog steeds zonder enige emotie. Geen glimlach op haar gezicht, alleen een lichte grijns. Al had deze ook niet veel emotie, vaak was ze vals en grof. “Heeft hij veel honger dan? En trouwens welkom op Starshine, het is me een eer dat ik je op je paar eerste dagen welkom mag heten, hoe vind je het hier tot nu toe?” Ze keek hem aan en zweeg even. Meteen schoten haar gedachten naar de jongen die haar serieus verwond had. Ze had het al tegen een persoon gezegd en deze kende hem. Die persoon vond dat het een gevaarlijk mens was dat in een gesticht moest. "Hij zeurt enorm veel om eten, want jagen wil hij nog niet. Hij is denk ik bang dat hij het niet kan en dat hij dan een mislukking is. Ik doe vaak moeite om het hem te leren, maar hij weigert. Bij mij zaagt hij alleen voor voedsel. En ik vind het hier meevallen, buiten sommige personen dan.." Het laatste had ze dan ook duidelijk over de aanvaller. Ze zweeg even en keek weer naar Zack. “Waarom ben je hier op Starshine? Door je ouders? Of heb je een andere rede? Oh en als ik te veel vragen stel, zeg het me gewoon, ik ben nieuwsgierig van aard", Ze zweeg even en beet nerveus op haar lip. Hoe moest ze hier nou op reageren? Ze keek hem even aan. "Daar wil ik niet over praten.." Haar stem was lichtelijk geïrriteerd, maar een beetje pijn was er ook in te vinden. Haar leven tot haar 5 jaar was heerlijk en was geweldig, maar dat.. Dat was allemaal voorbij en voorgoed.

Xato was een leuk ding, een gezellige uil als hij het zo mocht verwoorden. De uil leek dit te uiten in speels gekrijs en op en neer gespring. Een brede glimlach verscheen op het gelaat van Zack die best comfortabel op zijn nieuwe jas zat. Zijn ijsblauwe ogen gingen richting het meisje naast hem die met een kleine grijns naar hen beiden aan het kijken was. Het leek wel alsof ze de term glimlachen nooit aangeleerd had gekregen. Het baarde hem eigenlijk zorgen, maar hij zou er maar pas wat van zeggen als hij haar beter kende en zij zich beter op haar gemak voelde. Als ze hem dan toch mocht, want ze zag er niet uit als iemand die mensen snel tolereerde. Misschien moest hij de aanpak van vroeger gebruiken, die ook bij Rhine had gewerkt. “Heeft hij veel honger dan? En trouwens welkom op Starshine, het is me een eer dat ik je op je paar eerste dagen welkom mag heten, hoe vind je het hier tot nu toe?” Ze keek hem aan en even bleef het stil, zijn ijsblauwe ogen waren op het meisje gericht, vragend wat ze van Starshine op dit moment vond. Eigenlijk was hij er wel nieuwsgierig naar.

"Hij zeurt enorm veel om eten, want jagen wil hij nog niet. Hij is denk ik bang dat hij het niet kan en dat hij dan een mislukking is. Ik doe vaak moeite om het hem te leren, maar hij weigert. Bij mij zaagt hij alleen voor voedsel. En ik vind het hier meevallen, buiten sommige personen dan.." legde ze uit en Zack knikte bedenkelijk.
“Waarom ben je hier op Starshine? Door je ouders? Of heb je een andere rede? Oh en als ik te veel vragen stel, zeg het me gewoon, ik ben nieuwsgierig van aard,” dit was gewoon een simpele vraag en zij beantwoordde die met dat ze er niet over wilde praten, hij begreep het. Zijn gedachten gingen naar Rhine en hij fronste diep, hij had daarnet nog zijn nachtkastje voor dat mens haast gemold, het meisje waarmee hij een toekomst zag. “Geen probleem, ik heb zo ook mijn onderwerpen die ik wil... vermijden, je bent niet de enige. Dus je hebt al mensen tegengekomen die niet aardig tegen je waren?” vroeg hij met een vriendelijke glimlach, tonend dat hij geen kwaad in de zin had, maar toch was die frons nog steeds op zijn gezicht te vinden. Het ging al beter met hem dan een paar maanden geleden, maar het nam niet weg dat hij zich rot en ellendig voelde diep vanbinnen, hij probeerde gewoon zijn leven weer op poten te krijgen, iets wat langzaamaan lukte en daar was hij trots op.

Het blonde meisje keek toe naar de uil die duidelijk wou spelen. Ze rolde met haar ogen en gaf hem een kleine tik. "Kalmeer nu eens, je hebt getraind nu en gegeten en straks ga jij rustig zijn, of je krijgt met mij te maken." Even kwam haar ware aard naar boven en zonder enige emotie keek ze de uil aan. Xato reageerde erop door bij haar te gaan zitten, maar hij zweeg en verroerde geen vin. Céline negeerde hem verder en keek naar de jongen. Het was even serieus stil tussen beide, maar dat kende ze ondertussen al wel. Even gleed haar blik naar zijn handen en toen pas zag ze zijn knokels die rood waren. Ze zweeg en wou er niet naar vragen. “Geen probleem, ik heb zo ook mijn onderwerpen die ik wil... vermijden, je bent niet de enige. Dus je hebt al mensen tegengekomen die niet aardig tegen je waren?” Ze knikte meteen haar hoofd en wees naar de brandwonde in haar nek. Daarna hief ze haar tshirt omhoog, zacht en niet te hoog, waar de andere wonde was. Nu was er duidelijk te zien dat het vast en zeker een litteken zou worden, en een groot litteken. Haar lichaam verpest door één persoon, maar na veel oefenen zou ze hem nog terugpakken. Ze balde even haar vuisten, maar haalde diep adem en kalmeerde weer. Ze keek dan weer naar de jongen en herinnerde haar zijn vraag nog. "Dat heeft één persoon aangericht. Dat was trouwens de tweede dag dat ik hier zat, dus dat zal wel genoeg zeggen voor je denk ik?" Meteen trok ze haar tshirt weer naar beneden. Nu pas herinnerde ze haar dat ze nog een pijnstiller moest nemen en zalf moest smeren. Hoe kon ze dat nu toch vergeten. Céline zocht in haar tas en vond alles dat ze nodig had. "Momentje, ik ben een paar dingen vergeten.. En ik wil graag dat het grotendeels geneest." Ze smeerde zalf op haar beide wondes en nam een pijnstiller in. Ze stak daarna alles weer weg en richtte haar op Zack. Xato was ondertussen al een boom gaan zoeken om even een dutje te doen, de training was echt zwaar geweest voor hem.

De uil kreeg een kleine tik en Zack keek op naar Céline die hem net die tik had gegeven. Waarom deed ze dat en toen zag hij hoe ze tegen het dier reageerde: "Kalmeer nu eens, je hebt getraind nu en gegeten en straks ga jij rustig zijn, of je krijgt met mij te maken." Hij wilde er tegening gaan, maar hij hield zijn mond maar, hij wilde geen ruzie met de meid, helemaal niet. Zack wilde niet onnodig mensen pijn doen, ze zag er zo kwetsbaar uit. Het bleef even stil tussen de twee waarbij hij merkte hoe haar blik over zijn knokels gleden. Hij verbergde zijn hand ongemakkelijk toen ze ernaar aan het kijken was. Hij wilde er niet over ingaan en dat was nu vast wel duidelijk genoeg. “Geen probleem, ik heb zo ook mijn onderwerpen die ik wil... vermijden, je bent niet de enige. Dus je hebt al mensen tegengekomen die niet aardig tegen je waren?” Ze knikte meteen haar hoofd en wees naar de brandwonde in haar nek. Daarna hief ze haar tshirt omhoog, zacht en niet te hoog, waar de andere wonde was. Hij keek ernaar, het leek net op de wonde die Rhine ooit had gehad, ze was boos geworden over hoe hij het had geheeld. Zou zij hetzelfde reageren? Hij wist het niet.

"Dat heeft één persoon aangericht. Dat was trouwens de tweede dag dat ik hier zat, dus dat zal wel genoeg zeggen voor je denk ik?" Meteen trok ze haar tshirt weer naar beneden. De wonde zag er echt niet goed uit, en was zelfs nog boven alles dichtgebrandt, de meest ongezonde methode ooit. "Momentje, ik ben een paar dingen vergeten.. En ik wil graag dat het grotendeels geneest." Ze smeerde zalf op haar beide wondes en nam een pijnstiller in. Zack bleef haar aankijken en besloot nadat ze zich weer had gericht op hem, voor haar te zitten, voorovergebogen. Hij beet kort op zijn lip toen hij haar shirt omhoog deed en begon te spreken: “Deze wonde moet zo snel mogelijk geheeld worden. Ik zal dat even doen,” zei hij op een zachte toon voor hij zijn vingers over de wonde liet glijden en er een warme gloed uit zijn vingers kwam en een hels licht, wat erop duidde dat het aan het helen was. Toen hij zijn hand terugtrok besloot een of andere Oehoe hem te duwen met zijn klauwen en Zack viel voorover, zijn gezicht viel op iets zachts maar hij was een beetje te verdwaasd om meteen te reageren. Hij steunde op zijn ene hand om wat rechter te komen, zijn hoofd doemde recht boven dat van haar, zijn ijsblauwe ogen gericht op haar ogen. “Ehm, iets duwde me...” zei hij verontschuldigend.

Het blonde meisje keek even naar Xato die duidelijk geïrriteerd was geraakt, maar hij bleef op zijn plaats zitten. Hij wist dat als hij haar nog lastig zou vallen, het slechter af kon lopen. Céline richtte haar blik weer op Zack die haar wonde bekeken had. Ze schrok toen hij dichterbij kwam en haar tshirt omhoog hield. “Deze wonde moet zo snel mogelijk geheeld worden. Ik zal dat even doen,” Céline zweeg. Ze wou even een duidelijk antwoord geven ook al wist ze dat hij gelijk had. De verpleegsters konden het hier blijkbaar niet. Haar blik gleed naar zijn handen en ze voelde iets raar. Ze beet op haar lip en probeerde haar kalm te houden. Toen hij haar wonde had geheeld, voelde ze plots zijn gewicht op haar vallen. Ze keek recht in zijn ogen en een tinteling schoot door haar lichaam. Ze voelde zijn hand, en dat was op een verkeerde plek. Céline was zo hard geschrokken en vond dit zo erg, dat ze woester werd. Ze was haar al kalm aan het houden, maar dit was moeilijk. Haar ogen schoten rood uit en meteen duwde ze hem met volle kracht van hem af. Ze sprong recht en met haar rode ogen staarde ze hem aan. "Lukt het?! Vind je dat leuk misschien he?" Woede schoot door haar hele lichaam en ze balde haar vuisten. Ze ademde luid en kon niet meer kalmeren. De grote Oehoe krijste luid en vloog weg want hij kende haar woede uitbarstingen en dan moest je toch wel ver weg zijn. Céline haar ogen werden zwart en het meisje raakte in trance door haar eigen kracht. Alles was donker en ze wist niet meer waar ze was, met wie en wat ze deed. De wolken werden dikker en donkerder net als de hemel. Het leek alsof er een storm aan kwam. Rondom de handen van het meisje kwam zwarte rook tevoorschijn. Als teken dat ze bijna zou ontploffen ook al wist het meisje niet meer wat ze deed. Ze zag niets, hoorde niets, ze kon alleen voelen. De rook begon te draaien rond haar armen en werd groter en groter. Als ze niet wakker zou worden, zou er wel eens iets ergs kunnen gebeuren. Niemand wist wat, als ze kwaad werd kon het altijd wat anders zijn. En het arme ding kon er niets aan doen.

Zack was nu druk bezig met haar wonde te helen, haar wond begon heftig licht te geven onder zijn aanraking, wetende dat hij nu de pijn tot zich nam, maar wat kon het hem schelen? Zo had ze tenminste niet zo’n lelijk litteken. Meisjes hoorden niet zo’n wondes te hebben, zeker niet maar half zijn gat geheeld zoals de deze, de schroeipoging die de persoon had genomen had het tegen het bloedverlies gedaan, maar dan nog, super ongezond. Dan kon Zack het beter nu eventjes tegoed helen en alle pijn op zich nemen. Toen hij zijn hand terugtrok besloot een of andere Oehoe hem te duwen met zijn klauwen en Zack viel voorover, zijn gezicht viel op iets zachts maar hij was een beetje te verdwaasd om meteen te reageren. Hij steunde op zijn ene hand om wat rechter te komen, zijn hoofd doemde recht boven dat van haar, zijn ijsblauwe ogen gericht op haar ogen. “Ehm, iets duwde me...” zei hij verontschuldigend. Zijn han steunde kennelijk op een gevoelige plek voor een vrouw en zijn ogen werden groot bij haar worden en waar hij net op steunde. "Lukt het?! Vind je dat leuk misschien he?" het meisje was overduidelijk boos, shit.

Er begon rook te vormen en de wolken werden donkerder en dikker rondom haar. Zack keek rond en merkte hoe ze de grip op haar magische krachten begon te verliezen, hijzelf sloeg in paniek, zijn blauwe ogen werden nu geel, hij klemde zijn kaken op elkaar, proberend zichzelf in toom te houden, hij sloeg zichzelf gewoonweg droog in zijn gezicht en zijn ogen werden blauw. “Oke Zack, wat ga je doen...” mompelde hij voor hij haar op zijn schoot legde en stevig in haar schouders kneep en zijn lichtmagie in haar lichaam stuurde, hopend dat dit efficiënt zou werken. “Komaan Céline, get a grip girl...” misschien kwamen zijn woorden er wat desperate uit, maar dat was hij ook. Zijn ijsblauwe ogen keken bezorgd naar het meisje op zijn schoot terwijl hij lichtmagie door haar lichaam stuurde, wat normaal een kalmerend effect zou moeten geven.

De hemel werd nog donkerder en de wolken verzamelden zich. Ze leken bij elkaar te komen en werden bijna zwart. Het meisje stond stevig op haar benen met gebalde vuisten. Haar ogen waren zwart en gaven nog steeds licht. De rook om haar heen werd steeds sterker en dikker. Ze werd in de armen van de jongen getrokken en op zijn schoot gelegd. Hij kneep in haar schouders en stuurde zijn magie door haar lijf heen. De duistere magie van het meisje sloeg terug en in haar lijf leek het een gevecht. “Komaan Céline, get a grip girl...” De jongen praatte tegen haar, maar ze kon het niet horen. Ze kon niets horen en zien, maar voelen wel. Al voelde ze de knepen in haar schouders niet echt. Haar duistere magie probeerde het licht buiten te krijgen, maar zijn magie was toch veel sterker als de hare. Langzaamaan en na een lange tijd werd alles beter en rustiger. De rook verdween langzaam en de wolken dreven weer uit elkaar. De hemel klaarde stilletjes op en de grote Oehoe kwam krijsend terug gevlogen. Het stopte, hoe kon dat? Normaal zou er een ontploffing plaatsvinden en dan was alles voorbij, maar nu stopte alles eerder. De uil keek toe hoe de jongen zijn eigenaresse wakker probeerde te krijgen. Céline haalde ook de hele tijd geen adem, tot de duistere magie gekalmeerd was. Haar ogen werden weer blauw en schoten wijd open. Ze schrok wakker, maar door alles dat gebeurd was had ze geen adem gekregen. Luid hoestend ontwaakte ze weer uit de trance. Ze keek op en zag plots de jongen boven haar hangen. Hij had haar duidelijk gekalmeerd en soort van geholpen en gered. Céline staarde even in zijn ogen, maar schudde haar hoofd. Opnieuw snakte ze even naar adem en hoestte ze luid. Dit had ze toch nog nooit zo erg meegemaakt. Het was ook heel zwaar voor haar geweest en nu ze weer wakker was, deed alles pijn. Ze voelde haar zwakker dan ervoor. Ze haalde diep adem en hoestte nog een keer luid.

Zack deed zijn uiterste best om haar weer tot haar zinnen te brengen, een bloedstraaltje verliet zijn mondhoek en druipte naar beneden toen hij nog meer lichtmagie in haar stuurde, zijn gezondheid stond wel op het spel, maar wat kon het nu schelen? Zolang zij maar beter werd toch? Hij had haar al op zijn schoot gelegd om dan nog meer kracht in haar te pompen, hij was een gevecht met haar aan het voeren in haar lichaam en daar betaalde hij de prijs maar al te goed voor, nog meer bloed begon zijn mond te verlaten. Hopelijk zou het snel ophouden, hij ging niet lang meer zijn bewustzijn kunnen standhouden. Je kon aan zijn ogen zien die van blauw naar geel aan het flikkeren waren, hoe zwaar hij het begon te krijgen. Verdomme Céline wordt wakker! Smeekte hij in zijn gedachten en hij gromde luid toen hij de laatste stoot lichtmagie door haar lichaam jaagde, wat kennelijk genoeg was.

“Komaan Céline, get a grip girl...”

Ze werd wakker en Zack liet haar los, viel op zijn zij op het gras en hij begon net zoals haar te hoesten, alleen kwam er bij hem een hoop bloed uit zijn mond. Hij haalde gejaagd adem en keek met zijn blauwe ogen naar het bloed dat hij net opgehoest had. Een vieze blik trok hij bij het zicht ervan. Dit was niet goed. Met zijn rechterhand wreef hij vermoeid over zijn voorhoofd voor hij met zijn hand het resterende bloed van zijn mond veegde, hij voelde zich misselijk en licht in zijn hoofd dankzij het bloedverlies.
“G-... Gaat het weer Céline...?” vroeg de zwartharige jongen zachtjes aan het meisje met de blonde haren, zijn ijsblauwe ogen waren op haar gericht, terwijl hij zich weer langzaam recht zette en weer naast haar kwam zitten, zich afvragend hoe het nu met haar ging.

Het blonde meisje voelde haar helemaal niet goed nu. Ze was duizelig en had hoofdpijn van de trance. Het leek wel alsof ze in coma gelegen had. Céline hoestte opnieuw en opnieuw en het bleef maar doorgaan. Ze schrok even toen ze bloed naast de jongen zag liggen. Had hij dat opgehoest? Dat betekende dat hij een groot deel van zijn leven zojuist voor haar had geriskeerd. Het meisje slikte even en staarde voor haar uit. Haar blauwe ogen waren helder, maar de pijn die ze voelde was erin te zien. Ze keek op naar de jongen die naast haar kwam zitten en vroeg of het ging. Ze knikte zacht en staarde recht voor haar uit. Hij had zijn leven bijna voor haar gegeven. Ze wist niet meer wat ze moest zeggen nu. Xato was ondertussen bij de twee gaan zitten en keek even naar de jongen die er niet echt goed uit zag. Daarna ging hij dicht bij zijn eigenaar zitten. Oh hij was bang dat hij haar kwijt zou raken. Xato krijste zacht en het meisje aaide hem over zijn kop. "Het is oké, Xato." klonk haar stem zacht en zwak. Céline draaide haar voorzichtig naar de jongen en keek hem aan. Ze wist niet veel wat ze kon doen, want helpen kon ze niet. Hij had haar juist geholpen. Ze zuchtte zacht en staarde naar de grond voor haar uit. "Het spijt me.. Ik ken niets van het leven. Ik ken geen liefde, ik ken geen vriendschap en zeker niet de aanrakingen die erbij horen. En als ik kwaad word, kan ik mij niet meer concentreren en kalm houden en dan gebeurd er dit. Heb je pijn? Het gaat toch goed met je he?" Voorzichtig keek ze hem in de ogen, maar ze was diep vanbinnen best bang. Bang voor een verkeerde reactie. Wat zou hij nu wel niet van haar denken? Ze was voor hem vast een rare enge meid. Misschien dacht hij nu wel dat ze haar wonden expres opgelopen had en dat het duidelijk haar schuld geweest was.

Zack was bloed aan het ophoesten, hij had te veel van zijn kracht verbruikt en dat merkte hij zeker op aan de hoeveelheid dat er uit zijn mond kwam. Ny was het maar de vraag of ze in orde was, hij ademde gejaagd toen hij klaar was met bloed ophoesten. Langzaam veegde hij de restanten bloed van zijn mond weg en ging hij weer bij Céline zitten. Hij voelde zich misselijk en licht in zijn hoofd dankzij het bloedverlies. “G-... Gaat het weer Céline...?” vroeg de zwartharige jongen zachtjes aan het meisje met de blonde haren, zijn ijsblauwe ogen waren op haar gericht, terwijl hij zich weer langzaam recht zette en weer naast haar kwam zitten, zich afvragend hoe het nu met haar ging. Ook de uil was zeker nieuwsgierig geworden, voor Zack had ze geknikt en voor de uil gaf ze een uitleg, Zack beet zachtjes op zijn lip. "Het is oké, Xato." klonk haar stem zacht en zwak. Céline draaide haar voorzichtig naar Zack en keek hem aan.

Hij besloot meteen zijn volle aandacht op haar te vestigen en hij keek bedenkelijk toen ze begon te spreken: "Het spijt me.. Ik ken niets van het leven. Ik ken geen liefde, ik ken geen vriendschap en zeker niet de aanrakingen die erbij horen. En als ik kwaad word, kan ik mij niet meer concentreren en kalm houden en dan gebeurd er dit. Heb je pijn? Het gaat toch goed met je he?" Voorzichtig keek ze hem in de ogen. “Hey, dat is toch niet erg dat je niets van het leven kent? Je bent nog jong, je kan het nog allemaal leren... Ik ken ook alles behalve alles hoor Céline, ik ben vast ook een van de meest naïeve mensen die je je kan bedenken...” hij nam eventjes een adempauze terwijl er een glimlach op zijn gezicht ontstond. Hij besloot het meisje in een innige omhelzing te nemen “Maak je geen zorgen, als je wilt, kan ik er voor je zijn, wanneer je maar wilt.”
zijn woorden waren de pure waarheid, misschien konden ze vrienden worden?

Het blonde meisje wendde haar blik even van hem af. Ze kon het niet, zo lang in iemand zijn ogen kijken. Het gaf een raar gevoel en daar hield ze echt niet van. Céline keek naar Xato die zich tegen haar aangedrukt had. Hij was vast blij dat ze nog leefde, want het kon erger aflopen. Ze viste een kuiken uit haar zak en gaf die aan de uil. Ze zuchtte even en richtte haar weer op Zack die begon te spreken. “Hey, dat is toch niet erg dat je niets van het leven kent? Je bent nog jong, je kan het nog allemaal leren... Ik ken ook alles behalve alles hoor Céline, ik ben vast ook een van de meest naïeve mensen die je je kan bedenken...” Ze keek in de ijsblauwe ogen en knikte zwak. "Dan nog.. Ik reageer verkeerd op bepaalde dingen en zo raak ik in gevecht. Ik ken sommige dingen niet en dan raak ik in paniek of word ik woest. Waarom is het leven zo moeilijk, Zack..?" Ze keek de jongen voorzichtig aan en plots nam hij haar vast. Hij omhelsde haar en.. Het voelde geweldig. Céline sloot haar ogen even en luisterde naar de laatste woorden van hem. “Maak je geen zorgen, als je wilt, kan ik er voor je zijn, wanneer je maar wilt.” Ze keek in zijn ogen en knikte zacht. "Dankje.." mompelde ze zwak. Ze bleef liggen in de armen van de jongen en sloot opnieuw haar ogen. Dit gevoel had ze nog nooit meegemaakt en ze kon het nog geen naam geven. Vriendschap? Liefde? Het zou wel één van de beide zijn, maar daar moest ze nog aan wennen. En ze moest nog leren kennen wat het was, maar daar zou ze nog wel achter komen. Ze voelde haar nu een stuk beter dankzij Zack. Ze haalde diep adem en zuchtte weer even opgelucht. Ze was blij dat het hier rustig was en dat ze even kon genieten. Ook rust en genot had het meisje nodig. Zelfs al was ze soms erg gemeen en grof voor iemand. Heel diep vanbinnen had ze maar een klein hartje en die kwam nu tevoorschijn.

Zack merkte op hoe ze haar blik van hem afwendde, maar hij maakte er geen punt van, misschien voelde ze zich ongemakkelijk ofzo, dat kon allemaal. De uil leek echt een hechte band met haar te hebben, dat was duidelijk op te maken over hoe hij reageerde bij het meisje omdat ze daarnet die aanval had gehad. Het deed hem glimlachen toen ze hem een kuikentje voerde, de oehoe was zich vast doodgeschrokken. “Hey, dat is toch niet erg dat je niets van het leven kent? Je bent nog jong, je kan het nog allemaal leren... Ik ken ook alles behalve alles hoor Céline, ik ben vast ook een van de meest naïeve mensen die je je kan bedenken...” Ze keek in de ijsblauwe ogen en knikte zwak. "Dan nog.. Ik reageer verkeerd op bepaalde dingen en zo raak ik in gevecht. Ik ken sommige dingen niet en dan raak ik in paniek of word ik woest. Waarom is het leven zo moeilijk, Zack..?" Hij begon te denken aan Rhine, aan zijn vriendin die zelfmoord had gepleegd en hij zuchtte zachtjes. Er ontstond een glimlach op zijn gezicht. Hij besloot het meisje in een innige omhelzing te nemen “Maak je geen zorgen, als je wilt, kan ik er voor je zijn, wanneer je maar wilt.”

“Dankje” waren haar zwakke gemompelde woorden. “Ik... ik weet dat het leven zwaar is... ik ben mijn vriendin verloren aan zelfmoord voor mijn ogen. Ik... weet hoe het is om met je rug tegen de muur gedrukt te worden, beseffend dat je geen knijt kent van de wereld rondom je,” zei hij zachtjes, tranen prikten in zijn ogen terwijl hij haar nog steeds in een omhelzing hield, lichtjes begon hij te schokschouderen terwijl hij op zijn lip beet. Hij schudde zachtjes zijn hoof en deed zijn best om gewoon zichzelf in de hand te houden.

Het blonde meisje genoot van de omhelzing, die stevige armen om haar heen die haar leken te beschermen. Ze had haar ogen gesloten en was even in gedachten verzonken. Niet dat ze echt wat dacht of droomde. Ze leek gewoon heel even in te dommelen omdat het fijn aanvoelde voor haar. Ze aaide terwijl de uil over zijn kop die ook genoot van alles. Die rust en die vriendschap maakte hem weer rustig. Zijn eigenaar was kalm dus hij ook natuurlijk. Hij vertrouwde de jongen ook, want hij had zijn eigenaresse duidelijk gered. Céline drukte zich even in de jas van de jongen en opende dan voorzichtig haar ogen toen ze zijn stem weer hoorde: “Ik... ik weet dat het leven zwaar is... ik ben mijn vriendin verloren aan zelfmoord voor mijn ogen. Ik... weet hoe het is om met je rug tegen de muur gedrukt te worden, beseffend dat je geen knijt kent van de wereld rondom je,” Het meisje keek naar boven en merkte de tranen in zijn ogen. Voorzichtig tilde ze haar ene arm op en veegde de tranen weg. Ze keek in de ijsblauwe ogen van de jongen en zweeg. Ze wist even niet wat ze moest zeggen. Zijzelf had nooit liefde of vriendschap meegemaakt. Ze kon ook niet bedenken hoe het voelde om een vriendje of vriendinnetje te verliezen. Ze slikte even en keek naar de grond terwijl ze diep nadacht over een antwoord. Wat moest ze nu zeggen? Ze kende zijn gevoel helemaal niet en dan was het best grof dat ze iets zou verzinnen. Ze beet nerveus op haar lip en keek hem weer aan. Wat nu? Het blonde meisje was helemaal de weg kwijt. Ze durfde niets zeggen of doen, omdat ze hem niet nog harder wilde raken of kwetsen door wat verkeerd te zeggen tegen hem. Xato drukte zich deze keer tegen de jongen. Ook de uil voelde wie er ongelukkig was. Céline veegde opnieuw wat tranen bij hem weg. "Ooit kom je erover heen. Ooit is het vergeten en kan je doorgaan. Het zal moeilijk zijn en het kan lang duren, maar het lukt wel."

De knuffel tussen hen beiden bleef nog duren, zijn stevige armen waren om haar heen geslagen in een poging om te laten merken dat hij er was. Dat hij zou blijven. Het meisje leek zich zeker te ontspannen in zijn grip, want hij voelde hoe ze lichtelijk aan het wegzakken was,maar hij kon nirt ontkennen. “Ik... ik weet dat het leven zwaar is... ik ben mijn vriendin verloren aan zelfmoord voor mijn ogen. Ik... weet hoe het is om met je rug tegen de muur gedrukt te worden, beseffend dat je geen knijt kent van de wereld rondom je,” zei hij zachtjes, tranen prikten in zijn ogen terwijl hij haar nog steeds in een omhelzing hield, lichtjes begon hij te schokschouderen terwijl hij op zijn lip beet. Hij schudde zachtjes zijn hoof en deed zijn best om gewoon zichzelf in de hand te houden. Hij was bang om nog meer mensen te verliezen aan zelfmoord en normaal hield hij zichzelf altijd afzijdig en maakte hij liever geen vrienden en hield hij zich geprefereerd afzijdig. Niemand had hem nodig, dat maakte hij zichzelf dagelijks wijs.

Céline veegde wat tranen bij hem weg en Zack keek haar aan, verrast door haar actie. Want dit had hij niet verwacht van haar, helemaal niet. Ze leek hem niet het type om iemand te troosten. "Ooit kom je erover heen. Ooit is het vergeten en kan je doorgaan. Het zal moeilijk zijn en het kan lang duren, maar het lukt wel."
Hij zuchtte zachtjes, wetende dat dit al een jaar aan de gang was, al een volledig jaar. “Het is al een jaar aan de gang.... Denk je echt dat ik er overheen raak?” vroeg hij met een onvaste toon “Ik heb er geen vertrouwen in eerlijk gezegd...”

Het blonde meisje keek hem voorzichtig aan en merkte op dat Zack duidelijk verrast was dat ze hem lichtelijk troostte. Ze begreep hem wel, bij zijn ongeluk werd ze razend en nu raakte ze hem zelf aan. Het voelde wel vreemd voor haar, maar ook fijn en het voelde goed. Goed omdat zij nu iemand hielp. Xato merkte op dat de jongen zich deze keer slecht voelde. Voorzichtig kroop de uil tegen de jongen aan. Céline zag het en glimlachte zacht. Haar blauwe ogen gleden weer naar de jongen. Ze luisterde naar zijn woorden. Hij vroeg zich duidelijk af of het wel zou lukken. Hij was niet zeker of hij er nog overheen zou komen omdat het al een jaar duurde. Céline keek naar hem en legde haar hand weer weg. "Helemaal zal je er nooit overheen kunnen komen. Het zal altijd moeilijk zijn en in je gedachten blijven.. Toch zal je nog van een ander kunnen houden. Je moet alleen willen doorgaan met je leven of het werkt ook niet. En probeer met vrienden en vriendinnen weg te gaan of leuke dingen te gaan doen. Dat zal je bezighouden en je gedachten verzetten. Echt.. Ik heb daar deels ervaring in.. Niet met liefde, maar wel met mijn verleden. Ik zal het niet vergeten, maar ik kan wel doorgaan.." Een lange verwoording maar het klopte wel. Bij haar was het ook niet makkelijk, maar het lukte wel. Céline merkte op dat ze nog steeds in een omhelzing verwikkeld waren, maar toch wilde ze er niet mee ophouden. Het voelde zo goed.

Zack was verrast door haar houding tegenover hem, ze sloeg ineens om van koud en onvriendelijk naar iemand die aandacht apprecieërde. Dat verbaasde hem helemaal maar hij vond het helemaal niet erg, alles behalve zelfs, het was hem weer gelukt om iemand te laten openbloeien en dat beurde hem toch enigszins op. Xato, de oehoe kroop ook tegen de jongen aan en hij liet zijn vingers over de zachte veren van het dier gaan met een kleine glimlach, het was een enorm lief dier met respect voor zijn baas en anderen, zolang hij ook maar gerespecteerd werd. Zijn ijsblauwe ogen richtte hij weer op Céline die hij nog steeds in een knuffel had en hij vond het eigenlijk helemaal niet erg. Maar het was maar de vraag of zij her niet erg vond, want dat was een beetje de onzekerheid sinds ze in zijn ogen een beetje onstabiel was?

Zijn ijsblauwe ogen keken naar de meid toen hij zijn jas dichtritste en hij de helft van zijn gezicht in zijn jas verborgen was. "Helemaal zal je er nooit overheen kunnen komen. Het zal altijd moeilijk zijn en in je gedachten blijven.. Toch zal je nog van een ander kunnen houden. Je moet alleen willen doorgaan met je leven of het werkt ook niet. En probeer met vrienden en vriendinnen weg te gaan of leuke dingen te gaan doen. Dat zal je bezighouden en je gedachten verzetten. Echt.. Ik heb daar deels ervaring in.. Niet met liefde, maar wel met mijn verleden. Ik zal het niet vergeten, maar ik kan wel doorgaan.." hij luisterde aandachtig naar haar en hij glimlachte lichtelijk terwijl hij knikte. “Ja je ziet er niet uit als een meid die niets heeft meegemaakt, maar anders... wil je anders met mij eens op stap?” een brede glimlach verscheen op zijn gezicht bij de vraag en misschien zelfs puppyogen als je goed keek. “het hoeft niet als je niet wilt natuurlijk,” zei hij zachter dan eerst.

Haar blauwe ogen gleden weer naar de uil en weer naar de jongen. Hij ritste zijn jas dicht en zijn halve gezicht was verdwenen. Ze keek even in zijn ogen, maar merkte op dat ze dan alleen maar zou staren in zijn ogen. Ze slikte en wendde snel haar blik af. Ze sloot haar ogen even en drukte haar nog tegen hem aan, maar langzaamaan ging ze wat rechter zitten. Ze zat nog steeds op zijn schoot, maar ze liet hem wat losser. Xato krijste en sprong tussenbeide. Hij ging op het open plaatsje zitten tussen de twee. Céline grinnikte even en haar blauwe ogen straalden zacht. Ze luisterde terwijl naar zijn vraag en keek weer op. Zijn ogen, dat was toch wel moeilijk om niet naar te kijken. Hij had prachtige ogen. Céline merkte op wat ze aan het doen was en schudde de gedachte uit haar hoofd. Don't do it.. Hij vroeg of ze met hem op stap wilde gaan en even keek ze rond. Het was inderdaad later aan het worden. "Bedoel je daarmee alcohol, dansen, gedachten verzetten en gewoon je laten gaan?" Dat was iets dat ze wel kende. Logisch ook. Altijd als er weer wat fout was, begon ze met alcohol. Ze was misschien nog maar 16, maar ze kon zeer goed drinken. Het enige probleem was dat als anderen doorhadden dat ze teveel gedronken had, ze probeerden. En dan kon het wel eens zijn dat de discotheek of het café ontplofte. Céline keek even naar de uil en gaf hem maar een muis. Xato sprong vrolijk recht, nam de muis en ging die verderop opeten.

Flut :3

Zack was zijn jas aan het dichtritsen en hij merkte dat ze hem aan het bekijken was, hij vroeg zich af waarom maar hij probeerde zijn hoofd er niet over te breken. Zijn ijsblauwe ogen bleven op haar gericht, zijn kin al in zijn jas verborgen, het was zo lekker warm met zijn jas aan, hij kon het niet laten er even door te glimlachen. Deze jas had hem aardig wat gekost, maar het leek het wel zeker waard te zijn, zeker met hoe warm hij het nu wel had. Het meisje zat nog steeds op zijn schoot, maar dat vond hij niet erg, helemaal niet. Van zijn part mocht ze daar heel de dag zitten, hem zou ze er alleszins mee storen. Ze was aan het luisteren naar zijn woorden, dat viel hem op, maar haar aandacht ging meer naar zijn ogen. “Ja je ziet er niet uit als een meid die niets heeft meegemaakt, maar anders... wil je anders met mij eens op stap?” een brede glimlach verscheen op zijn gezicht bij de vraag en misschien zelfs puppyogen als je goed keek. “het hoeft niet als je niet wilt natuurlijk,” zei hij zachter dan eerst.

"Bedoel je daarmee alcohol, dansen, gedachten verzetten en gewoon je laten gaan?" vroeg ze en hij trok een bedenkelijke blik. Hij kon prima tegen alcohol, maar hoe kon zij daar tegen. "Kan je er goed tegen dan Céline? Anders eten we gewoon rustig een broodje ergens ofzo?" zei hij met een zachte glimlach voor hij opstond en zijn jas schoon klopte.

Céline keek de jongen aan die haar even bedenkelijk aankeek. Ze wist dat veel personen haar niet zomaar zou laten gaan. Ze was jonger en dan vertrouwden ze het vast niet. Hij vroeg haar of zeer goed tegen kon, anders zouden ze een broodje kunnen eten. Céline opende haar ogen nog wat meer en schudde haar hoofd. Ze werd heel losjes nu ze hem begon te vertrouwen. Céline sprong recht en pakte zijn hand. Ze sleurde hem met alle kracht overeind. "Tuurlijk kan ik er goed tegen! Ik heb zin om nog eens weg te gaan en jij gaat mee!" Ze grijnsde breed en keek hem aan. "8u net buiten de school, niet vergeten, je moet!" Haar jonge karakter kwam weer even naar boven. Ze floot en draaide haar om. Ze rende ervandoor en de grote uil volgde.

Ze rende naar de school toe, opende de grote deur en zocht naar de trappen. Ze liep naar boven toe en zocht terwijl naar de sleutel van haar kamer. Ze had er echt zin in, want het was lang geleden. Ze wist dat het al bijna tijd was, maar ze kon het niet laten om een uur tegen hem te zeggen. Het was ook niet echt een speciaal feest of een speciale dag dus ze konden gemakkelijk gewoon wat anders aantrekken en klaar. Céline zocht in haar kast en vond het perfecte kleedje. Zwart, kort, strak. Iets dat je op school niet echt kon of mocht dragen, maar voor dit was het wel perfect. Het meisje trok het kleed aan en keek even in de spiegel. Ze maakte haar haren wat beter, maar haalde de strik deze keer uit haar haren. Ze deed een diadeem in dat beter paste bij haar kleed. Ze deed wat mascara aan, lipgloss en zocht naar haar ballerina's. Ze was heel actief nu dus zou ze zeker gaan dansen, op pumps ofzo ging dat echt niet goed. Ze legde een voorraad eten neer voor de uil en vertrok. Ze nam een kleine tas mee en trippelde naar beneden. Ze had een glimlach op haar gezicht en iedereen keek maar raar. Vaak liep ze maar serieus of geïrriteerd door de gang en nu niet. Céline liep naar buiten toe en keek om haar heen, op zoek naar Zack.