Ze was het niet vergeten. Hoe kon ze? Nee, er was telkens iets tussengekomen. Van die kleine, irritante dingetjes waar ze echt niet tegen kon als ze ze niet af had. Maar nu had ze de hele dag. Meer dan genoeg, hoopte ze. Als ze het een beetje rustig aan zou doen, anders was ze nog een paar uur bezig met het opruimen van alle troep die ze maakte. Niet te enthousiast dus, maar ze had er wel zin in. De wind woei flink door haar bruine haren, en ze haalde met haar linkerhand een pluk uit haar gezicht. Nazomer. Een geweldige periode voor woudmagie, omdat het net geen herfst, en net geen winter was. Het zat er mooi tussenin. Ergens in september, oktober was ze jarig. Ze hield het altijd op het begin van de herfst, de exacte datum wist ze nooit precies. Het zou vast wel ergens te vinden zijn, in een archief over de la Fôrets, maar daar ging ze liever niet naar opzoek. Ze wist niet zeker of haar familie blij was met het feit dat ze ineens kwam opdagen. Ze was een opstandeling tegen de oude tradities, en ook nog eens machtiger dan allemaal bij elkaar. Grinnikend keek ze uit over het grasveld. Sommigen wisten het niet eens. Maar ze zouden het eens moeten weten. Ze zouden het moeten weten... Afwezig streek ze een pluk haar uit haar gezicht, controleerde ze of haar vlecht nog goed over haar linker schouder hing. Vandaag was een dag dat ze er redelijk volwassen uitzag. Maar ja, ze was en bleef twintig, dus om nu te zeggen dat ze er volwassen genoeg uitzag... Dat was dan weer overdreven.

Haar dromerige blik werd verstoord door een valk, die haar gezichtsveld binnenvloog. Niet haar eerste keuze, maar het zou goed genoeg zijn. Met een grijns vroeg ze hem in gedachten om naar beneden te komen. Het bruinige wezen deed wat hem gevraagd werd, en streek neer op haar schouder. 'Ah, vrouwe. Wat is er, dat u de hulp inroept van een nederige vogel als ik?' De plotselinge beweging van Lesaiah's schouder had hij niet zien aankomen, maar hij bedacht zich dat hij kon vliegen. 'Charmeur,' grinnikte ze, terwijl ze geamuseerd toekeek hoe de vogel zijn veren gladstreek, 'Je weet best dat je me niet hoeft te vleien, dat werkt toch niet. Maar om je vraag te beantwoorden, ik wil graag dat je Norwood opzoekt. Mijn opvolger. Je herkent hem vast wel zodra je hem ziet. Bruin haar, bril, groene ogen, iets ouder dan ik.' Bij dat laatste grinnikte ze weer, maarde grap was niet aan de vogel besteed. Hij keek haar ietwat vervreemd aan, en knikte toen. 'Natuurlijk, u kan ik niets weigeren, denk ik.' Hij sloeg zijn vleugels uit, en vloog op de school af. Met een tevreden blik keek Lesaiah hem na. De valk, die ze Onji had genoemd, was een van de meest betrouwbaren op heel SSA. Niet altijd het meest geweldige gezelschap, maar ze mocht hem wel. Hij praatte niet door haar muziek heen, luisterde altijd aandachtig. Het enige minpuntje was dat hij de rest van de tijd wel praatte. Met een zucht leunde ze tegen de eik op het grasveld, en wachtte op de terugkeer van de valk, en op Norwood, natuurlijk. Ze had al iets in gedachten. Iets waar de leerlingen waarschijnlijk geïnteresseerd in zouden  zijn. Maar of Savador er blij van zou worden, wist ze niet.

-Norwooooooooood~-

Met zijn ogen gesloten zat Norwood in opperste concentratie na te denken. Hij zat tegenover Eyolf met een of andere jenga achtige constructie. Norwood opende zijn ogen en keek nadenkend naar de toren die al half wankelde. Het was zijn beurt en de kans dat de toren om zou vallen was groot. Zwijgzaam ging zijn hand voorzichtig naar de toren. Eyolf keek hem strak aan. Norwood zuchtte. Ineens vloog het raam open en vloog er een valk naar binnen. Deed zijn zegje en Norwood schoot overeind. De wind had de toren omgewaaid maar dat deerde de twee niet. Norwood glimlachte. "Dus Lesaiah roept mij op." vroeg hij nog ter bevestiging. De valk knikte. Norwood draaide zich meteen om en rende op het raam af. In de lucht veranderde hij in een zwarte uil. Eyolf sprong ook het raam uit en rende verticaal tegen de muren op naar beneden. Eenmaal vlak boven de grond sprong hij in een hoek op de grond en rende vooruit. De valk hun op de voet volgend. Norwood vloog vlak langs Eyolf richting het grasveld. Super! Weer een nieuwe les? Of misschien iets anders. Norwood stond te poppelen om Lesaiah weer te zien. Hij vond dat hij bij hun eerste ontmoeting wat onredelijk gehandeld had. Met name het feit dat hij haar niet direct vertrouwde. Dat was misschien niet zo netjes geweest en Norwood had langzaam aan zich er bij neer gelegd. Lesaiah was de nieuwe LM voor woudmagie met andere woorden zijn nieuwe leermeester. Hij zou haar vertrouwen als een leerling die vertrouwde op de leraar die de juiste informatie gaf.

In de verte zag hij al een gestalte staat. Bruinige haar en vlecht. Jonger uiterlijk dan hem. Hij glimlachte. Ze bleef net als Malaika een mooie vrouw. Als hij ergens goed keek. Hij grinnikte kort en kraaste wat uit. Zo zou hij Malaika's aandacht trekken. De valk die hen nog steeds volgde en Eyolf die naast zijn zijde riep moest voor Lesaiah voldoende vertellen dat hij de zwarte uil was. Eenmaal in de buurt maakte de uil een cirkel zodat het een soort looping maakte. Halverwege nam het weer de vorm aan van Norwood en deze landde op twee benen. Hij glimlachte en ging recht staan. Haalde kort een hand door zijn haren en glimlachte. "Je riep..." sprak hij kalmpjes en op een informele toon. Hij glimlachte. "Wat had je in gedachten..." sprak hij daarna wat directer op het onderwerp. Hij glimlachte. Lesaiah had hem geroepen en hij was benieuwd waarvoor.

‘Ja,’ sprak ze, terwijl ze zich elegant van de boom wegduwde, ‘Ik riep. Hoewel dat zo onbeleefd klinkt.’ Daarna glimlachte ze, terwijl ze bedacht hoe ze dit ging formuleren. ‘Ik wilde…’ ze twijfelde over haar woorden, probeerde ze niet te lichtzinnig te laten klinken. ‘Ik wilde een kleine oefening doen. Eentje die ikzelf altijd erg kon waarderen.’ Haar mondhoeken werden nog iets verder opgetrokken. Ze keek iets omhoog, Norwood was tenslotte iets groter dan zij. Iets waar ze zich vreemd genoeg niet aan ergerde. De meeste personen onderschatten haar, op basis van haar lengte. Hoewel het natuurlijk in haar voordeel werkte, was het niet altijd goed voor haar zelfbeeld. Eigenlijk zou ze zich, omdat haar leerling ouder was dan zij, nog geïrriteerder moeten voelen. Maar op de een of andere manier was dat niet zo. Norwood behandelde haar zoals Ferost dat ook had gedaan. Als een volwassene, als een individueel persoon. Niet als een van de zeven meest machtige magiërs van het universum, of als een jong meisje dat toevallig een grote macht in haar handen had, maar als een mens. Gepaard met het nodige respect natuurlijk, maar ze voelde zich op haar gemak. Het was niet alsof ze hoger stond dan hij. Dat gevoel wilde ze hem dus ook niet geven.

‘Ik wil je… Uitdagen. Voor een klein duel. Niet bang worden nu, ik zal maar maximaal de helft van mijn kracht gebruiken.’ Haar woorden waren serieus, en hoewel de glimlach niet verzwakt was, stonden haar groene ogen nu serieus. Dit was geen spelletje. Voor haar misschien wel, maar ze moest uitkijken. Norwood was sterk, maar als Lesaiah zich nu liet gaan, zou ze hem waarschijnlijk pijn doen. En dat wilde ze niet. ‘Het is voor mij de beste manier om te kijken hoe ver het met je training staat. Bovendien vind ik het zelf een stuk leuker dan uitleg geven over een of andere techniek die je later toch nooit zult gebruiken, omdat hij toch onbegrijpelijk is. Iedereen heeft zijn eigen vorm van magie, en om te zien wat ik je nog moet leren, moet ik je eerst in actie zien. Vandaar.’ De grijns verdween nu van haar gezicht, en ze trok haar schouders recht. Er was geen aanval te zien in haar positie, noch verdediging. Een neutrale houding. ‘Jij mag beginnen.’ De woorden waren duidelijk hoorbaar over het veld, helder als ze waren. Lesaiah was niet van plan om terug te deinzen.

"je had om mijn aanwezigheid verzocht..." sprak hij terwijl hij een nette buiging maakte en grinnikte. Hij wist dat Lesaiah niet dol was op het beleefde gebeuren maar ze vroeg er toch zelf om. Hij glimlacht en luisterde naar haar woorden. "Een oefening..." sprak hij herhalend op nadenkende toon. Hij knikte hij was regelmatig wel in om nieuwe dingen te leren. En van Lesaiah kon hij naar zijn zeggen nog veel leren. Norwood was ook niet van plan om Lesaiah te behandelen als de meest machtigste woud-magiër die er bestond, integendeel. Door zijn slechtte start wilde hij graag een betere band met Lesaiah op te bouwen en hoe ging dat beter dan gewoon informeel te doen en haar beschouwen als een mede-mens. Het werkte naar zijn zeggen veel beter dan haar constant met Vrouwe aan te spreken of ieder ander beleefde manier. Ze bleef ook gewoon een mens en zou zou hij haar ook behandelen. Hij glimlachte kalm en keek naar Lesaiah die verder sprak.

"Uitdaging..." sprak hij nadenkend. Haar volgende woorden deden hem lichtelijk lachen. "Ik ben niet bang om een krachtmeting te houden met mijn lerares..." sprak hij glimlachend. "Ik weet dat als je jezelf voor de volle honderd procent inzet dat ik onmogelijk kan winnen..." sprak hij. "Maar het is nooit een verlies. Ik krijg altijd ervaring. Met of zonder overwinning..." sprak hij. "Daarbij train ik mezelf weer lichtjes..." sprak hij. "En je hoeft niet de helft van je krachten te minderen. Gebruik dan tenminste nog zeventig procent..." sprak hij glimlachend en knikte. Hij was net zoals haar serieus over dit. Hij wilde niet dat ze zichzelf totaal in ging houden. In tegendeel. Het was voor hem dan moeilijker maar hij kon tenminste nog wat opsteken. Norwood keek naar Eyolf die al afstand nam omdat die doorhad wat er ging komen. Norwood keek naar Lesaiah en glimlachte. Hij legde zijn hand kort op haar schouder. "Mogen de beste winnen..." sprak hij.

Hij had de woorden amper uitgesproken en klapte uiteen in verschillende bladeren. Deze werden meegevoerd met de wind zodat Norwood afstand opbouwde tussen hem en Lesaiah. Op een tiental meter wat hoger in de lucht vormde het weer een geheel. Tijdens de val gooide Norwood een tiental bladmessen op Lesaiah af. De verscherpte bladeren verspreidde zich wat zodat het ontwijken lastiger was. Maar hij wist dat deze standaard aanval voor Lesaiah ongetwijfeld een eitje zou zijn om tegen te gaan. Ondertussen landde Norwood op de grond en kwam overeind zodat hij Lesaiah's reactie nog kon zien.

Zijn eerste aanval simpel en hij verwachtte niets meer dan dat Lesaiah deze zonder moeite weg liet kaatsten of tegenhield op een of andere manier. Norwood keek richting Lesaiah en zag de wittige substantie tevoorschijn komen. "Hars?" mompelde hij verbaasd. Terwijl hij zijn landing maakte. Hij kwam overeind en hoorde haar woorden nog net. Ineens bekroop een akelig gevoel hem. Die immense bron van woudmagie die net nog op een afstand stond was nu pal achter hem. Norwood voelde lichtte vibraties in de lucht. Ze was serieus. Die bron had hij niet gevoelt toen hij bij haar in de kamer stond. Hij schudde kort zijn hoofd. Hij greep zichzelf bijeen en draaide zich zo snel hij kon om. Zijn vuist gebald en uithalend richting Lesaiah. Maar voor hij haar tegen haar schouder kon raken schoten er een stel mansgrote planten om hem heen omhoog. Deze lianen hadden een andere structuur. En de knoppen dezen zijn ogen verwijden. Deed ze werkelijk waar. Omringt met vleesetende hapgare bloemen ging zijn blik rond. Waar? Er moest een uitweg zijn in dit soort situaties. Maar waar? Zijn ogen schoten van links naar rechts. Een bloem hapte gevaarlijk naar zijn been. Norwood verzette zijn been wat en trapte hem opzij. Gevolgd door de volgende uithaal van de plant die naar zijn schouder hapte vanachter zijn rug. Norwood dook naar beneden en trapte omhoog. Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich op de planten. Voelde de energie van Lesaiah er doorstromen. "Woudmagie kan leven geven aan planten..." sprak hij. "Maar het net zo makkelijk afnemen..." sprak hij. Hij zette zich af en schoot recht op een plant af. Sloeg hem opzij die langzaam dor werd. Hij legde zijn hand op de liaan die langzaam afbrokkelde. Hij legde zijn hand op de grond. "Summon: Fire beetle..." mompelde hij. Een witte rookwolk ten grootte van en klein struikje plofte uiteen. Norwood sloeg zijn handen naar voren en vanonder de mouwen van zijn lange donkerblauwe schoot een straal met aardolie. Die richting de vleesetende planten schoot. De vuurkever die hij net had opgeroepen deed zijn werk en liet een klein vonkje ontsnapen. De vlammen schoten richting de planten. En niet alleen de planten. Ook richting Lesaiah. Ze hapte giering om de vleesetende bloemen om ze tot as te veranderen en vervolgens richting Lesaiah te schieten. Norwood had zich expres ingehouden. Hij bleef strak op de plek waar Lesaiah stond gericht. De kever verdween. Het was misschien handig om iets serieuzer te worden. Die bladmessen waren eerder een onderschatting geweest. Het was eerder een provokatie geweest. Ze zal wel denken: "Wat denkt hij wel niet van mij?" Norwood glimlachte. Hij had in geen tijden zo'n tegenstander gehad. Het laatste gevecht met Savador was ook een eind weg geweest. En Shong was ook al een eindje terug. Lesaiah was het waard om van te veliezen, zij was een waardige tegenstander. En het voelde soms als een eer om met haar een gevecht aan te mogen gaan. Dus hij zou zijn beste kant laten zien en haar zo moeilijk mogelijk maken.

Vuur. Hè, waarom moest het altijd vuur zijn? Duisternis was een stuk makkelijker af te weren, en vuur en duister waren de twee dingen die het dichtst bij "vijand" als het om woudmagie ging. Maar woudmagie had niet echt een vijand. Zijn zwakte, en zijn sterkte. Een paradox die Lesaiah diplomate ten top maakte. Als de zeven een discussie zouden hebben, zou zij waarschijnlijk de doorslag geven. Want, hoe voorspelbaar, een duistere magiër leek altijd de andere kant dan de lichtmagiër te kiezen. En ook voor water en vuur, aarde en lucht golden die voorspellingen. Niet altijd, maar in verhouding redelijk vaak. En hoewel vuur dus het dichtst bij vijand kwam, betekende dat niet dat ze het niet aankon. In feite, het was vuur met vuur bestrijden. Haar handen strekte ze voor zich uit, haar vingers vlochten een patroon. Gras, planten, zelfs bloemen. Meer, steeds meer. Het begon te lijken op een soort van schild, ongeveer twee meter in de doorsnede. De planten verdrukten elkaar, Lesaiah bleef vlechten. Het leek sneller te gaan dan een normaal oog kon zien, haar armen leken overal te zijn. Uiteindelijk begon het vorm te krijgen. Ze maakte een schild, inderdaad. Maar terwijl ze het schild vlocht, versnelde ze ook het rottingsproces. Steenkool. Norwood had aardolie gebruikt, dus reageerde Lesaiah met het meest effectieve tegenmiddel. Als vuur alles wat het kon verbranden verbrand had, dan doofde het. En met steenkool zou het snel gaan. Het vuur voelde ze wel, het kwam aan als een soort klap. Nu moest ze precies zijn. Als ze te lang zou blijven staan, zou ze ook verbranden. Haar vingers legden de laatste knoop, en met een ietwat geschrokken sprong liet ze de hele boel afbranden. Nu Norwood haar toch niet kon zien, begon ze haar nieuwe plan uit te werken. Planten werkten toch niet. En hij maakte gebruik van andere elementen. Dat kon zij ook. 'Onji. Waarom kom je me niet even helpen?' De valk knikte met iets wat op een lach leek, voor zover valken konden lachen. Haar lippen vormden de vreemde woorden al, en de valk barstte bijna letterlijk uit zijn voegen. De klauwen werden scherper, de vleugels breder, en van een valk van bijna dertig centimeter ging het wezen naar twee volle meters. 'Je mag hem hebben, maar doe rustig aan. Ik wil mijn opvolger houden.' De valk lachte nog eens, en dook op Norwood af, zijn snavel puntig op de linkerschouder van de man gericht. Ondertussen was de hoop afgebrand, en was ook Lesaiah weer zichtbaar achter de hoop as. De grijns op haar gezicht was onmiskenbaar.

Norwood zag de vlammenzee op Lesaiah afschieten. Zijn ogen sloten zich kort van genoegen maar al snel opende ze zich. Hij voelde een sterke vorm van magie die sneller krachtig werd. Het leek te verharden. Zijn ogen schoten naar de nog narokende plek. Strak er op. Er was niets wat echt nog levend er uit zag. Was Lesaiah geraakt? Onmogelijk! Die was hem wel slimmer af. De aura''s van de vlammen deden hem verwarren. De magie die hij er bij gemend had verwarde hem en hij probeerde te peilen waar ze zat. Maar het kon onmogelijk in die vlammenzee zijn. Norwood zag dat de vlammen langzaam doofde en narokende as achter liet. Norwood zijn ogen verwijdde zich toen hij Lesaiah zag staan nog steeds grijnzend. "Onmogelijk..." sprak hij verbaasd. Ineens blafte Eyolf richting Norwood. Norwood hergreep zich weer en zijn blik schoot omhoog en zag nog een tweetal klauwen op hem afschieten. Norwood sloeg zijn handen tegen elkaar en mompelde wat. Maar tevergeefs. Hij werd toch gegrepen. Deze valk leek op die van Lesaiah maar had iets anders. Ze had haar magie losgelaten er op. Hij voelde het. Norwood bleef echter kalm. Wat zij kon kon hij ook. Maar hij was niet van plan het te gebruiken. Norwood mompelde iets oud grens. Achter Lesaiah schoot een hoop bladeren omhoog. Deze sloeg zijn handen tegen elkaar. Achter hem verzamelde zich een aantal grote takken en vormde de geraamte van twee handen. Twee keer groter dan Norwood zelf. Vervolgens schoten er Lianen uit die spieren vormde. Bladeren en mos vormde de huid. Norwood grijnsde en greep met een hand richting Lesaiah in de hoop dat hij haar had. Hij bleef op zijn hoede. Lesaiah was kleiner dan hem en om haar fijn te knijpen leek hem geen strak plan.

Onji had Norwood te pakken gekregen, maar dat gaf haar de overwinning nog niet. Voor haar de gloeiende ashopen, nog narokend van het vuur, en achter haar een nieuwe aanval van Norwood. Hij... Wat deed hij exact? Lesaiah had er niet echt een naam voor. Het creëren van een wezen wat je door je eigen bewegingen verstuurde. Maar echt een naam, nee, die had ze niet. Ze moest echt een keer een lijst maken met mogelijke technieken, nadat ze de economie weer een beetje op orde had. Je zou toch denken dat je daar ministeries voor had, commissies. Maar nee, voordat die er waren lag er al een hele berg papierwerk achter je, en dat kostte meer tijd dan dat ze het zelf even deed. Hoewel even niet het juiste woord was. Het kostte haar al gauw de helft van haar vrije middagen. Vrije middagen, waarop ze liever piano speelde en- Ze was afgedwaald, en dat had Norwood de kans gegeven om haar te grijpen. De sterke, klemmende kracht rond haar borstkas was niet direct pijnlijk, maar ze kon er ook niet uitkomen, noch kon ze echt iets doen. Haar ene arm had ze vrij, maar de ander was tegen haar zij gedrukt. Hè, jammer. Het was net zo leuk aan het worden. De lucht in haar longen werd langzaam moeilijker binnen te halen, maar dat maakte haar even niets uit. Lesaiah hield zich eerder bezig met de vraag hoe ze hieruit kon komen dan met haar slinkende hoeveelheid zuurstof per ademhaling. Dit ding was gemaakt van planten. Ze zou er een schimmel op kunnen loslaten. Maar nee; Ze wist niet in hoeverre Norwood zich met het wezen verbonden had, als ze schimmel gebruikte was er de kans dat Lesaiah Norwood ook aantastte. En dat wilde ze liever niet. Dan maar op de ietwat minder stijlvolle manier. Ze legde haar vrije hand op de boomman, en zond een kluwen klimop vanuit de palm van haar hand. Die zou het wezen wel even bezig houden. Daarna twijfelde ze. Het was redelijk koud; Misschien waren de meesten al dood, maar ze moest het erop wagen. Een handjevol bijen zwermde op Norwood af. Een stuk of vijftig, makkelijk af te weren als je wist hoe je met bijen om moest gaan.

Norwood zijn ogen waren op Lesaiah gericht die de kort nadacht om zich er uit te halen. De andere hand stond op stilstand maar wachtte om zijn werk te doen. Lesaiah wist er echter uit te komen om de hand het te bemoeilijken. Norwood had het zien aankomen dat ze ook hier uit zou kunnen komen. Een handvol bijen als gevolg die op hem af kwam. De hand die een redelijke omvang had bond zich om de bijen heen en kneep zich fijn. Norwood was niet snel van het doden en iets in hem zei dat dit niet de bedoeling was geweest. Waarom hou je je in? klonk een krassend hoog stemmetje in zijn hoofd. Was Norwood zo afgeleid geweest? Je kunt haar met gemak aan, als je maar voluit gaat sprak het stemmetje weer. Niet veel later schoot de hand in de lianen zonder enkele moeite richting Lesaiah en greep haar ruw vast. Norwood zijn ogen verwijdde zich. Dit deed hij niet! Dit was niet zijn werk. De arm met bijen opende zich weer en liet de vijftigtal fijngeknepen insecten voor wat het was. De ene hand gooide Lesaiah ruw de lucht in. Norwood twijfelde echter niet. "Sommuning: Fire beetle..." mompelde hij. Een klein wit rookwolkje kwam onder zijn hand op de grond die door de wind werd meegenomen. Een paar oudgrense woorden verlieten Norwood's mond. Hij sprong omhoog terwijl de tor zowat zijn lichaam leek te ontgroeien. In een stoomachtige ontploffing stond er een redelijk grote kever waar Norwood op de rug landde. De kever zette zich af en vloog met een ratelend geluid van zijn vleugels richting Lesaiah. Norwood ving haar in de lucht op en week opzij van een van de handen die kennelijk Lesaiah in de lucht wilde slaan als een volleybal. Norwood die Lesaiah vast hield alsof ze zowat flauwgevallen was vloog met de kever onder zich op een afstand van de handen. Echter kregen deze handen al snel meer vorm. Er kwam een armen aan. Het verzamelde alle natuurlijke materiaal die het maar kon. En op een gegeven moment stond er een redelijk groot monster tegen over Norwood en Lesaiah. En de magie die er van afstraalde was groter dan die van Norwood. "Wat een krachtmeting tégen jou werd..." sprak hij zachtjes. "Wordt dus een krachtmeting mét jou..." sprak hij verder. "Mijn excuses. Ik concentreede mezelf niet honderd procent op deze spreuk..." sprak hij zachtjes. Misschien was het ergens woede die ergens had opgetreden. Het deed er niet toe, hetgene wat er nu toe deed was de veiligheid van hem en Lesaiah. En samen zouden ze dit ding ongetwijfeld wel kunnen tegenhouden.

- Hopelijk hou je van de verandering ^^ het kwam ineens in mij op -

-geen probleem~ Vind het wel leuk-

De bijen waren niet genoeg geweest. In de zomer misschien, als  je er met gemak vijfhonderd bij elkaar kreeg, waren het goede aanvallen. Met een stuk of vijftig kwam je niet veel verder dan een klein aantal steken. Het verbaasde haar niet dat Norwood de aanval afsloeg, maar wel dat hij de bijen doodde. Ergens irriteerde het haar dat hij dat deed. Doden moest je alleen doen als het echt nodig was, en je een vijand op geen enkele manier kon benaderen. Alleen als je het leven van anderen, of je eigen, riskeerde, was je geoorloofd te doden. Heel even verslapte haar grip, en verloren de lianen klimop hun kracht. Losjes vielen ze naar de grond, terwijl Lesaiah haar eigen onvoorzichtigheid vervloekte. Nu moest ze weer iets anders- Ruw onderbrak een klap in haar middenrif haar gedachten. Alle lucht in haar longen werd er geluidloos, maar snel uitgeslagen. 'Norwood' bracht ze moeizaam uit, 'Norwood, houd op. Ik krijg geen lucht.' De ruwe handen van planten lieten schrammen achter op haar huid, hoewel ze het genezingsproces versnelde, zodat er iedere keer dat er een wond was, er na drie seconden al bijna niets meer van te zien was. Ruw opende de hand zich, en werd ze de lucht ingegooid. Eerst steeg ze op, daarna wapperde haar bruine haar langs haar geschokte gezicht. Wat was hij aan het doen? Ze wist dat hij dit serieus nam, maar zo erg? Nee, dat zou hij toch niet.. Maar wie was het anders? De val versnelde, maar Lesaiah maakte geen aanstalten om iets te doen. Ze kreeg gewoon geen lucht, dat was het. Ergens hoorde ze Norwood iets roepen. Daarna wat oudgrens, zoals het in haar jeugd werd gesproken. Met een schok belande ze in Norwood's armen, en hapte ze naar lucht. 'Dat.. Doe je.. Niet meer.' bracht ze moeizaam uit, maar al snel kreeg ze door dat Norwood niets gedaan had. Dat.. Ding. Dat was het geweest. 'Het geeft niet. Mijn magie zal er ook wel een aandeel in hebben gehad, anders had het niet zo groot kunnen worden.' verklaarde ze na zijn uitleg. 'Ik vergeet soms de energietoevoer van mijn eigen spreuken te beheersen. Waarschijnlijk was het een samenloop van omstandigheden.' Fijn dat ze dat wist, nu moest ze het nog op zien te lossen. 'Wat zijn de zwakke punten van de spreuk die je net hebt gebruikt? Misschien kunnen we daar wat mee.' Lichtelijk bezorgd keek ze of er geen leerlingen in de buurt waren, maar daar was gelukkig geen sprake van. Voor een keer leken ze allemaal naar de les gegaan te zijn.

Het was Norwood's intentie niet om de bijen te doden. Het was dat monster die het roekeloos deed. Voor Norwood ging het net iets te snel om nog de controle te nemen en voor hij het wist werd Lesaiah de lucht in geworpen. Een lichte woede maakte bezit van hem. Waardoor hij gerichter dacht. De kever zette zich af. De haren van Norwood schoten naar achteren nawaperend. Norwood ving haar met gemak op en keek even bezorgd naar haar. De woorden die ze moeizaam hadden gesproken nog nabrandend op zijn trommelvlies. Hij sloot kort zijn ogen en de kever landde recht op zijn poten. Verdween en Norwood stond nu met Lesaiah in zijn armen tegenover dat.....tja beest. Zijn ogen strak op het ding gericht. Norwood hoorde de woorden van Lesaiah niet meer. Zijn ogen waren niet meer de gebruikelijke donkerbruine kleur waar sommige mensen rust in vonden. Nee ze waren zilver. Zijn irissen waren zilverkleurig. Hij keek niet naar Lesaiah hoorde haar woorden niet meer. Had alleen nog maar oog voor het monster. Lesaiah vroeg naar de zwaktes van het ding maar Norwood gaf geen reactie. Even bleef het stil. Maar de stilte werd al snel opgeschud door dat het gevaarte op hun af kwam gestormd met zijn vuist sloeg het naar de twee. Norwood die Lesaiah nog steeds in zijn armen had stak een hand uit en spreidde zijn vingers. Een onzichtbare schild leek er tusesn te komen want de vuist kwam niet meer verder. Norwood zag er ziedend uit. Liet Lesaiah los en zette haar voorzichtig neer. Draaide zich naar het monster en zette zich af. Hij sprong op de vuist die nog steeds door probeerde te slaan en rende over de arm. Zijn handen vormde een paar zegels. Om hem heen kwamen een groene vlam. Zijn magie werd sterker. Zijn bron was niets meer dan woede, dat ding had Lesaiah aangevallen. Dat monster had een van zijn dierbare proberen te verwonden. Hij had dit monster opgeroepen hij moest het opruimen. En kennelijk was het nog steeds achter Lesaiah aan want het had op haar gericht. Norwood kreeg langzaam aan een donkere kleur. Zijn huid leek grauwer te worden. Onbewust kwam zijn tweede vorm als opvolger naar buiten. Het was niet bewust maar eveneens hij had een tweede vorm ontwikkeld in zijn training met Ferost. Die alleen lag te slapen tot het gewekt wordt. En dit was het moment. Norwood rende recht voor de kop. Echter wist het monster hem er af te slaan en kwam hij met een grote klap op de grond terecht achter Lesaiah. De zandwolk die opstoof verborg hoe Norwood er echt uitzag maar al snel werd het beter zichtbaar. Enkele witte, blauwe en zwarte veren waren zichtbaar over zijn lichaam. Norwood ging onbewust de verandering door. En zijn ogen hadden geen acht meer op Lesaiah. Het enige wat zijn doel was was dat ding weg houden bij haar. Zij moest veilig zijn koste wat kost. Norwood rende sneller dan dat hij normaal was op het gevaarte af. Sprong omhoog zonder enige moeite en landde weer op de schouder. De veren werden steeds groter en vormde niet veel later een vleugel met zijn armen. Norwood wist niet precies wat hem overkwam maar wat het ook was het voelde goed, het voelde alsof er een kracht door hem heen stroomde die hij nooit gekend had. Was dit de tweede vorm waar de Legendarische Magicians mee uitblonken. Waarmee hun krachten nog groter werden dan ze al waren? Was dit die vorm waarin ze onmogelijk te stoppen waren? Zo ja, dan had Norwood nog veel meer te leren dan hij werkelijk dacht.

- Opnieuw iets onverwachts, maar de inspiratie nam de overand. En dat om kwart voor 2 in de nacht -

Norwood hoorde Lesaiah niet meer. Zijn woede en onbegrip had de overhand genomen. Zijn mond kreeg een bek die scherpe tanden vertoonde. Zijn ogen waren vurig, klaar om het monster weg te halen. Als blikken konden doden was deze blik het einde van de wereld. Zijn handen kregen scherpere fijnere nagels. En zijn lichaam leek steeds meer voorover te buigen. Het voelde vreemd. Zijn botten vervormde en zijn gezicht kriebelde van de nu nog donsharen. Maar hij liet het gaan. Zijn kracht was sterker en groeide nog steeds. Klaar om iedere aanval tegen te gaan en met dezelfde kracht terug te slaan. Zijn ogen hadden Lesaiah niet door. Norwood kraste wat en een aantal vogels vlogen uit de bossen omhoog en stortte zich op het monster. Norwood voelde zich machtiger en vocht ergens tegen de lust om meer kracht. Maar hij moest dit monster tegenhouden om Lesaiah te beschermen. De drang was te groot om te stoppen. Ook toen Lesaiah haar hand op zijn schouder legde en haar nagels wat in zijn schouder boorde. De pijn voelde hij niet. Het lichte druipende bloed was er niet. Het enige wat er was waren de monster, hij en Lesaiah. Meer was er niet. De witte ogen kregen een diepzwarte pupil die zich verwijdde toen de wond in Lesaiah kwam. Dit was de druppel die de transformatie volledig maakte. Norwood boog zich voorover en veranderde in een draakachtige figuur met zwart blauwe kleur. De ogen waren zilver met zwarte pupil. Twee vleugels gebonden op zijn rug spreidde zich. De woorden van Lesaiah drongen niet meer tot hem door. De vogels begonnen te pikken maar vlogen al snel weg door de stank. Norwood zijn ogen gingen naar het afbrokkelende delen van het wezen. Dat langzaam meer van dat soort dorre vlekken kreeg. De bek van de draak die er brulde even. Norwood draaide zich naar Lesaiah toe en rende op haar af. Pakte haar zachtjes bij haar schouder terwijl hij zijn tanden introk. Boog zijn kop over zijn schouder en zette haar op zijn rug. Norwood vloog van het monster af. Die nu uit elkaar brokkelde. Norwood keek naar beneden om te kijken of hij tussen de rottende massa nog een ruimte kon vinden. Maar helaas. Hij vloog een eindje verder. Zijn woede was lichtelijk gesust maar bevond zich nog ergens. Een van de vleugels boog zich wat waardoor ze naar links buigde naar een open stuk. Norwood zijn vleugels zorgde er voor dat hij de landing in zette. Op de vier poten landde hij en boog door zijn voorpoten zodat Lesaiah af kon stappen. Eenmaal toen klapte hij zijn vleugels in en ging hij recht staan. Zijn ogen op Lesaiah gericht. Hij had zijn eigen karakter nog, hij was er niet aan ten onder gegaan. "Hopelijk heb ik je niet laten schrikken" sprak de stem van Norwood met telepathie in Lesaiahs hoofd. De vertrouwde stem waar ze waarschijnlijk hoopte te horen.

Norries tweede vorm:

'Nor-Wood!' Lesaiah sprak de naam met een klemtoon uit, hard genoeg om te horen. Maar hij zou haar niet horen, wist ze uit eigen ervaring. De eerste keer in een tweede vorm was verleidelijk, machtig, onvoorspelbaar, en gevaarlijk. Het was en bleef een dierlijke vorm, zonder enige vorm van controle. Als je de concentratie ook maar een seconde verloor, verloor je jezelf en eindigde het meestal bizar slecht. Niet in moorden of bloedvergieten, maar in het verliezen van alle menselijkheid, gedoemd als dier te leven en sterven. 'Norwood. Stop nu meteen of ik-' Hij was sneller dan ze had verwacht, pakte haar op met zijn gigantische snavel. De draak, die ooit Norwood was geweest, was er in elk geval niet op uit haar te doden. Bescherming, dat was meestal de oorzaak van een verandering. Pas na dat cruciale moment kon je de vorm oproepen wanneer je wilde, hoewel Lesaiah het nooit meer had gedaan. Haar vorm deed haar meer pijn dan ze lief was, en haar controle moest optimaal zijn. Dan deed ze het liever op de harde manier, met een hoop tegenslag en een iets moeilijkere overwinning. Zacht schudde ze haar hoofd. 'Norwood, het is uit de hand gelopen. Alles wat ik wilde weten was hoever je zou gaan voordat je bang was me pijn te doen. De volgende keer zal ik voorzichtiger moeten zijn.' Haar armen klemden zich in een reflex om de hals van de draak toen ze zijn stem hoorde, al was het door telepathie. In haar hoofd sprak ze terug, een oudere, meer natuurlijke taal gebruikend. Een taal die alleen gedachten beheersten, een taal zonder naam. 'Het maakt niet uit. Ik schrok, gaf wat kracht teveel af.' Haar tuniek was licht gescheurd door de liaan, maar verder zat zelfs haar vlecht nog prima in haar haar. Al met al was het minder erg dan het had geleken, en hadden ze zelfs een nieuw stadium in de training bereikt. Langzaam stapte ze af, keek Norwood in zijn nu zilveren ogen aan. 'Nu moet je terug, voordat leerlingen je zien. Je hebt het goed gedaan.' Dat was wel het minste wat je kon zeggen over Norwood's prestaties. Hij had uitstekend werk geleverd.

Norwood had haar gehoord maar onder vage geluiden. Hij was meer dat beest in zichzelf aan het temmen dan dat hij Lesaiah luisterde. In feite, was ze met haar gewaarschuw meer bezig hem af te leiden dan werkelijk te waarschuwen. Maar dat deerde Norwood niet. Hij was tegen datzelfde hebzucht naar macht aan het vechten. Om het beestje in het kooitje te stoppen en naar zijn hand te zetten. En het lukte hem aardig. Norwood zweeg en zijn vleugels sloegen zacht, de wind door zijn 'veren' voelden geweldig en zijn ogen waren halverwege de vlucht gekalmeerd en hadden weer een kleine pupil gekregen die zich langzaam meer ontspande en een normale zilveren oog gaven. Norwood glimlachte en landde langzaam voor Lesaiah. "Het is niet alleen jou schuld...mijn magie is hier ook de schuld aan..." sprak hij terug en de draak gromde zachtjes van genoegen. Norwood hoorde de woorden van Lesaiah. Het voelde geweldig, die kracht en macht die hij in deze vorm had. Gewoon geniaal. Hij zou zo iedereen kunnen beschermen die hij wilde. Maar hij wist dat kracht niet alles was. De draak sloot zijn ogen en begon langzaam te roken. De stoom die er af kwam stonk niet, maar had ook geen aangename geur. De veren gleden van het lichaam van de draak af en als een soort plastic smolt de gehele draak naar de grond. Een man met rode haren en blauwe jas bleef over. Het gesmolten substantie verdween de grond in en Norwood opende zijn ogen in staande houding. Hij greep naar zijn hoofd om de opspelende druk tegen te gaan maar het lukte niet. Norwood besefte nu pas volledig wat er was gebeurt. Hij had zichzelf op het spel gezet om Lesaiah te helpen. Hij had een nieuw stadia bereikt maar was het op de juiste manier? Norwood liep naar Lesaiah, ondanks de twee tot drie stappen die het waren, en sloeg zijn armen om haar heen. Trok haar naar zich toe in een warme omhelzing. "Sorry..." mompelde hij met gesloten ogen. "Sorry, dat ik je zo heb laten schrikken...." maakte hij zijn zin nu af en hield de omhelzing nog kort aan. Daarna liet hij haar los en keek haar kort aan. Zijn blik ging naar de lucht en hij liet zich glimlachend in het gras vallen op zijn rug. Hij was uitgeput. De verandering had veel energie gevraagd van hem, maar het gaf hem meer tevredenheid dan echte uitputting.