Met grote ogen keek het kleine meisje om zich heen. Ze had haar armen om zich heen geslagen en beefde een beetje. Het was hier zo koud, ook al zag je aan het gras dat zo mooi groen was en aan de bloemetjes die begonnen te bloeien dat het lente was. waar was al het vuur? Op haar thuisplaneet was het zo veel warmer geweest, zelfs in wat ze winter noemden was het zo koud niet. Haar rode haren waren warrig en een beetje afwezig probeerde ze ze terug plat te krijgen terwijl Flamma rondkeek. Er waren enkelen op het grasplein, maar niet veel. Ze was meteen naar hier gegaan omdat ze zich niet op haar gemak voelde tussen de vier muren van de school. Ze was al sinds kleins af aan gewend geweest om constant buiten te zijn, ja op sommige momenten zelfs buiten te slapen. Opeens zag ze iemand op haar afkomen. Vrolijk huppelde ze op de onbekende persoon af, en eenmaal ze recht voor hem stond stak ze haar hand uit. "Hallo!", riep ze enthousiast. "Mijn naam is Flamma, en ik ben nieuw hier"

OPEN

Hij had een meisje gezien een besloot naar haar toe te gaan. Waar hij weer deed op het grasveld wist hij zelf ook niet, maar hij was aanwezig een dat was het voornaamste. Hij had zijn rugzak nog op z'n rug en zijn wiskunde handboek hield hij nog vast. Kailee had het ringetje van z'n neuspiercing weer ingedaan. "Hallo!" riep het meisje vrolijk. "Mijn naam is Flamma, en ik ben nieuw hier." Hij glimlachte naar haar en knikte. "Welkom, Flamma, mijn naam is Kailee en ik ben hier al een tijdje. Hoe gaat het met je? " Hij zette zijn tas even op de grond en strak zijn boek weg waarna hij door z'n blauwe haar woelde met zijn hand en over de opgeschoren delen wreef.

+Mobielpost, en niet zo lang, sorry

"Aangenaam Kailee!", zei ze uitbundig, terwijl het meisje hem nieuwsgierig bekeek. Hij had blauw haar, met bovenaan lange lokken en onderaan kort opgeschoren stoppeltjes. Het was wel een grappig kapsel, dat moest ze toegeven. En ze had nog niemand tegengekomen met zo'n blauw haar, het was best intrigerend. Zou het zijn natuurlijke haarkleur zijn? Hij had een neuspiercing in. Dat had ze wel al eerder gezien, bij de kinderen van de straat waar ze woonde. De ouderen dan, minsten 16 jaar. Maar deze leek ouder, misschien zelfs al 18? Ze voelde zich klein, zeker met haar geringe hoogte waardoor ze naar hem op moest kijken, maar dat had ze nooit erg gevonden en vond ze ook nu niet echt erg. Ze zou nog wel groeien, later. Dat zeiden haar ouders toch ook altijd? Opeens realiseerde Flamma zich dat hij een vraag gesteld had. Haar amberen ogen focusten weer op hem, na afgedwaald te zijn in haar gedachten. Zoals zo vaak. "Met mij gaat alles goed, het is hier alleen wat frisjes", antwoordde ze, terwijl ze haar versleten, rode rugzak, die ze tot dan toe in haar rechterhand gehouden had, op haar rug deed.

-Is okay, ik post ook niet al te lang hoor :')

Hij begroette haar, en meteen werd hij vrolijk teruggegroet. "Aangenaam Kailee!" Hij merkte dat ze hem nieuwsgierig aankeek, maar hij liet haar doen, want hij besefte zelf dat hij er niet als een doorsnee jongen uitzag, met pierciings, gekleurd haar en tattoos. Terwijl ze hem bekeek, probeerde hij te schatten hoe oud ze ongeveer was. Hij was vreselijk met leeftijden, dus durfde hij ern iet op te hopen dat hij juist was. Ze zag er in ieder geval jonger uit als hem. Jonger als zestien ook, misschien rond de veertien. Hij had al van zijn fouten geleerd dat hij altijd ouder schatte omdat hij mensen niet wou beledigen qua leeftijd, dus waarschijnlijk zat hij een jaar of twee jaartjes fout. Hij had Flamma gevraagd hoe het met haar ging. "Met mij gaat alles goed, het is hier alleen wat frisje." Ze nam haar rugzak en deed deze op haar rug. Kai fronste even, en greep naar zijn sportnet. Hij had het bij omdat hij origineel van plan was geweest om naar de gymzaal te gaan. Hij had reserve kleren bij, en nog een extra pull. Hij nam deze, en bood die haar aan. "Ik heb nog een pull over, als je wilt?" Ergens was hij blij dat ze een stuk jonger was, want op zijn vorige school was een pull aanbieden aan een meisje bijna hetzelfde als zeggen dat je haar graag zag. Hij wou gewoon vriendelijk zijn. Hij was dan misschien nog niet heel erg lang meerderjarig, maar wel veel volwassener dan zijn andere vrienden.

+Okay

Haar glimlach werd net een tikkeltje groter toen hij haar een pull aanbood. Waar zei vandaan kwam was een pull één van je waardevolste bezittingen, ook al was het misschien niet zo koud op Razan; tijdens de nachten, als je onder de blote hemel moest slapen, kwam het goed van pas. Ze liet haar rugzak weer op de grond zakken en nam hem aan. "Dankjewel", zei ze vrolijk, opkijkend om zijn gezicht te kunnen zien. wat was dat toch met al die enorme jongens op deze school? Iedereen hier was minstens 2 koppen groter dan haar, zo leek het. Flamma deed de pull aan en huiverde onwillekeurig een keer. "Veel beter.", zei ze vrolijk terwijl ze haar rugzak weer oppakte. "Waar kom je eigenlijk vandaan?" Er was nieuwsgierigheid te merken in haar stem, maar dat was altijd zo.

Haar glimlach werd groter zodra hij haar de pull aanbood, en hij bukte lichtelijk om haar hem aan te geven. Ze zette haar rugzak op de grodn en nam de pull aan. "Dankjewel", zei ze met een blije toon in zijn stem. Ze moest omhoog kijken om hem aan te kijken, en daarom grijnsde Kailee lichtjes. Hij was één tweeëntachtig, en dat was niet bijzonder groot voor een man in zijn ogen. Het meisje deed de pull aan. "Veel beter." In de tijd dat hij met haar stond te praten had ze nog niet één keer niet vrolijk geklonken, en hij voelde zich spontaan vrolijker en positiever dan anders. "Waar kom je eigenlijk vandaan?" Hij schraapte zijn keel even voor hij antwoorde, dat was een gewoonte als hij ging praten over waar hij vandaan kwam. "Zuidelijk Puffoon, het armdere deel van Puffoon", zei hij, en keek haar aan. "En jij? Wacht, laat me raden .." Hij tuitte zijn lippen en keek haar pijnzend aan. "Roze-rood haar, en je naam, Flamma. Ik gok op Razen." Hij keek haar afwachtend aan, haast vragend, om bevestiging. Hij klopte kort op zijn achterzak om te voelen of zijn longverpesters, aka sigaretten, er nog inzaten. Ja, ze zaten er nog, maar hij was niet van plan te roken. Zeker niet in (veel) jongere mensen hen bijzijn. Liefst niet in het bijzijn van mensen. "Vermoord me niet als ik mis zit", lachtte Kailee erachteraan.

Ghehe, Puffoon, je bent een vogeltje", zei ze vrolijk ter antwoord. Dat hij uit het armere deel kwam, tsja, dat vond ze niet erg; ze was zelf ook niet van erg rijke afkomst. Om precies te zijn, het grootste deel van haar leven had ze op straat gewoond en geslapen tussen de sterren. Ze had moeten bedelen om eten te krijgen op het einde van de dag, maar ergens tussen al die armoede hadden haar ouders het geduld gehad om te sparen, zodat ze een toekomst zou hebben, zodat ze naar hier kon komen. Ze knikte, waardoor haar rode haar heen en weer schudde. "Inderdaad, ik kom van Razen, een arm wijkje ergens in god-weet-waar. Ik ben geboren op de straat!", antwoordde Flamma, geen spoortje van enige andere emotie buiten vrolijkheid in haar stem. Ze kon soms nogal vreemd zijn, maar ze had totaal geen problemen met haar afkomst. Ze knikte haar kopje een beetje scheef, zoals altijd een beetje traag van begrip bij zijn volgende woorden. "Ik zou je niet kunnen vermoorden, je bent vele groter en sterker dan mij. Ik zal niee eens sterker zijn, want jij bent een vogeltje!"

"Ghehe, Puffoon, je bent een vogeltje", hij fronstte even terwijl hij stil lachte om wat ze zei. Als zij dat zei, zou het wel zo zijn zeker?
Kailee gokte dat ze van Razen kwam, en ze knikte, waardoor er een glimlach op zijn lippen verscheen. Hij was blij dat hij een keer juist was. "Inderdaad, ik kom van Razen, een arm wijkje ergens in god-weet-waar. Ik ben geboren op de straat!" Ze klonk nog steeds vrolijk, en toch voelde Kai ergens medelijden met haar. Ook al was dat niet iets wat hij normaal had. Normaal probeerde hij zo emotieloos te zijn. "Jij geboren of straat, ik een dood, vermoord, gebroken gezin. Vond je het niet erg om op straat te leven? Ik kan het met niet inbeelden."
Daarna zei lachend dat ze hem niet mocht vermoorden, en ze hield haar hoofd een beetje schuin. "Ik zou je niet kunnen vermoorden, je bent vele groter en sterker dan mij. Ik zal niee eens sterker zijn, want jij bent een vogeltje!" Hij grijnsde, keek naar zijn voeten en schudde lichtjes zijn hoofd terwijl de grijns in een glimlach veranderde. "Nou, als je lang oefent lukt het je vast wel om me stevig te verwonden.

Ze haalde haar schouders op. zouden rijken het erg vinden om in zo'n bekakt gezin te leven, nooit iets zelf te doen en overal personeel voor te hebben. Ze dacht van niet. Het was maar wat je gewend was, niet? "Niet echt", antwoordde ze daarom ook, een klein fronsje in haar voorhoofd ook al lachte ze nog steeds. Je zou je bijna afvragen of ze nooit kramp kreeg van al dat lachen, maar haar lachspieren waren getraind. "Ik was het gewend, you know?" Haar Raziaans kwam weer opduiken, maar dat was normaal. Dat had ze wel vaker. "Ik kende niets anders dan het slapen onder de sterren, om iedere dag te bedelen om te eten; om boeken te lezen zonder ze te kopen, in de winkel, en om af en toe een stuk fruit te stelen." Ze boog zich een klein beetje dichter naar hem toe, een vrolijke twinkeling in haar ogen. "Maar niemand vertellen hoor, ik wil geen problemen." Bij zijn woorden haalde ze haar schouders op. "Misschien, als jij oud en versleten bent en ik in de fleur van mijn leven, misschien heb ik dan een klein kansje, vogeltje." Dat was vanaf nu haar bijnaam voor hem. Vogeltje.

"Niet echt." Kreg hij als antwoord. Ze had een frons maar lachte nog. "Ik was het gewend, you know?" Hij knikte, hij was zelf ook veel gewoon geworden. "Ik kende niets anders dan het slapen onder de sterren, om iedere dag te bedelen om te eten; om boeken te lezen zonder ze te kopen, in de winkel, en om af en toe een stuk fruit te stelen." Ze leunde korter naar hem toe, en hij trok vragend een wenkbrauw op. "Maar niemand vertellen hoor, ik wil geen problemen." Hij glimlachte, en stak zijn de wij- en middelvinger van zijn linkerhand in de lucht terwijl hij zijn andere hand op zijn hart legde. "Beloofd."
Ze haalde haar schouders op toen hij zei dat ze na het trainen hem zou kunnen verslaan. "Misschien, als jij oud en versleten bent en ik in de fleur van mijn leven, misschien heb ik dan een klein kansje, vogeltje." Hij rolde lachend met zijn ogen, en blies (met zijn magie) haar haren voor haar ogen. "Jij met je vogeltje. Ik ga jou nog sterrenkijkertje noemen." Hij lachte en knipoogde naar haar.

Ze wiebelde even met haar wenkbrauwen. "Sterrenkijkertje huh?", herhaalde ze, terwijl ze even heen en weer hipte op haar benen. Ze kon nu eenmaal niet stilstaan, en tot nu was ongeveer haar limiet. "Kun je echt niet iets beters bedenken?", zei Flamma plagend. "Zoals Vlammetje, zoals iedereen me noemde?" Het was eigenlijk de meest logische keuze geweest voor een bijnaam; haar naam was Flamma, en nu ja, ze was echt wel het zonnetje in huis. En met die gedachte in haar hoofd ging ze dan ook voort; "Of zonnetje.. Sterretje, wat mij betreft, hottie" Achter die laatste volgde ene vrolijke knipoog. "Je weet wel, er is zovéél!"

Ze hield haar lach half- in (helemaal lukte het haar nooit, hoe hard ze ook probeerde) en maakt een zogenaamd serieus gezicht. Haar ogen glinsterden nog steeds even enthousiast als daarnet. "Daar kan ik mee leven.", antwoordde ze, een kleine grinnik in haar stem. Om de één of andere reden had ze altijd het effect alsof ze echt een zonnetje was, die vrolijkheid uitstraalde en iedereen in haar omgeving vrolijk maakte. Het was een echte zegen, ze zou niet anders willen. Ondertussen begon de zon steeds meer door de wolken heen te gaan, en het werd best wel warm. Het leek al meer op lente, zoals het hoorde te zijn. Opnieuw liet ze haar verlseten rugzak op de grond zakken, en deed de trui aan, alvorens hem weer aan Kailee - sorry, vogeltje - te geven. "Hier, die zal ik nu niet meer nodig hebben, nu de zon besloten heeft om zich te laten zien." En om te laten zien hoe random ze zelf kon zijn, draaide ze zich naar de zon en kneep haar ogen toe voor haar felheid. Met haar beide handen zwaaide ze naar de zon, een grote smile op haar gezicht. "Welkom zonnetje!"

Ze rolde met haar ogen. "Tuurlijk niet, ze is juist blij verwelkomd te worden!", antwoordde ze vrolijk. Kailee - nee, vogeltje - ging zitten, onder het mom dat hij zo lui werd van staan. Ze rolde met haar amberkleurige ogen en huppelde rondjes om hem heen. Bij zijn laatste vraag schudde Flamma met haar hoofdje, waarbij haar felrosse haar heen en weer schudde. "Nope", antwoordde ze, de "p" ploppend in haar mond. "Je bent de eerste levende persoon die ik tegenkom." Even aarzelde ze, waarna ze plotsklaps recht voor hem stopte met huppelen en hem scheef aankeek. "Je leeft toch hé?"

Ze rolde met haar ogen. "Tuurlijk niet, ze is juist blij verwelkomd te worden!" antwoorde ze. Hij knikte. Hij gaf haar gewoon gelijk. Hij dacht niet dat de zon gevoelens had, dus als zij dacht dat de zon blij was, zij haar goesting. Ze huppelde rondjes om Kai heen, en hij volgde met een glimlach om zijn mond haar bewegingen, en hoe haar rode haar heen en weer schudde. "Nope" Ze plopte de 'p', en Kai liet zich achterover vallen, waarbij hij zijn handen onder zijn hoofd vouwde en de lucht bekeek, terwijl Flamma rond hem liep. "Je bent de eerste levende persoon die ik tegenkom." Ze stopte met huppelen en keek hem aan. Kai duwde zich een beetje op en keek haar vragend aan. "Je leeft toch hé?" Een grijns vormde zich nu op zijn gezicht en hij liet zich weer vallen. "Stiekem niet. Stiekem ben ik geen achttien maar driehondervijfenzeventig, en ik ben al meer dan tweehonderd jaar overleden", zei de jongen, met een serieus gezicht. "Hoe oud ben je eigelijk?" Dit was wel het juiste moment om zo iets te vragen, en dan wist hij meteen hoe fout hij geschat had.