De eigenaar van de voetstappen bleek een meisje te zijn van rond haar leeftijd. Ze had lang rood haar Vuurmagie straalde al net zo duidelijk van haar af als het van Celia zelf zou doen. Ongetwijfeld had ze haar eerder gezien, op de gangen of op de etage zelf. Maar ze was haar gewoon nooit zo opgevallen als nu dat ze alleen waren. Ze leek haar niet op te merken. Liep daar gewoon rond, weggezakt in haar eigen wereld op zoek naar iets wat alleen zij wist. Celia bleef toekijken hoe ze een kast opende en er een potje uit haalde. Het rammelde terwijl ze het in de zak van haar grote vest stopte. Waarschijnlijk pillen zoals aspirine en pijnstillers. Ze was niet de enige die maar aan zelfbediening deed nu er niemand was om de ziekenzaal in de gaten te houden.

Het leek er even op dat het meisje zich weer zou omdraaien en weg zou gaan. Celia compleet negerend omdat ze al die tijd geen woord had gezegd en zichzelf stil gehouden. Waarschijnlijk was ze meer in haar omgeving opgegaan dan ze in de gaten had. Maar toen het meisje zich naar haar omdraaide merkte ze Celia op. Haar felle groene ogen volgde de amberkleurige variant van het meisje terwijl ze naar haar verwondde hand keek die Celia nog altijd dicht bij haar lichaam hield. Ze raakte niet snel gewond, maar wanneer het gebeurde bloedde ze vaak al snel als een rund. Het was logisch dat het verband eigenlijk nu al weer vervangen kon worden. Maar ja, daarom was ze hier gekomen. Om medische hulp te zoeken.

Ze voelde de spieren in haar benen zich aanspannen toen het meisje op haar afgelopen kwam. Met lichte tegenstand van Celia's kant greep ze haar hand om het verband er weer af te wikkelen. Celia wilde haar arm ruw terug trekken en ervandoor gaan, maar de woorden van het meisje hielden haar tegen. Na die woorden liet ze haar weer los en kwam even later terug met spullen om haar te hechten. Ditmaal vroeg ze wel om toestemming. Even twijfelde Celia. Maar als ze het hier niet liet doen zou ze er langer mee rond moeten lopen. Dus ze stak haar hand uit naar het meisje zodat ze er makkelijk bij kon. 'Waarom help je me eigenlijk?' vroeg ze kalm terwijl haar ogen haar strak aan bleven kijken. Het was in haar beleving zo vreemd. Het meisje kende haar niet, was haar niets verschuldigd. Waarom zou ze de moeite nemen?  

Na alle overwegingen was de enige logische oplossing uiteindelijk geweest om het meisje haar hand te laten hechten. Ze had gelijk, dit had meer nodig dan een verband alleen. Dus Celia reikte haar hand uit naar het meisje. Ze werd op een stoel gezet. Logisch ook, gezien haar abnormale lengte. Daarbij, als ze zat dan kon ze er waarschijnlijk beter bij dan wanneer ze zou staan. Dat nam niet weg dat Celia graag wilde weten waarom het meisje haar hielp. Het was een actie die niet als eerste in haar hoofd op zou zijn gekomen. Dus ze probeerde te begrijpen waarom. Ze had een punt. Een hechting gemaakt met één hand, hoe knap je er ook mee mocht zijn, was geen goed idee. En dat de dokter weg was, dat was een conclusie die zij ook al getrokken had.
Het meisje bood haar alvast haar excuses aan omdat ze geen verdovend middel had kunnen vinden. Het maakte niet echt uit. Dan maar gewoon tanden op elkaar en doen wat ze altijd had gedaan. De pijn negeren. Celia moest toegeven dat het meisje erg behendig was met de hechtdraad en naald. Ze had al snel een mooie hechting gemaakt en dicht geknoopt. Haar ogen keken op naar Celia. Ze knikte enkel. Haar brein was verdoofd, ze had de pijnimpulsen uitgeschakeld. Dat zou ze morgen waarschijnlijk wel weer voelen, maar voor nu ging het wel. 'Dank je,' zei ze zachtjes. Een kleine stilte viel terwijl Celia naar haar verse hechting staarde. 'Mijn naam is Celia trouwens,' stelde ze zichzelf voor. Sociaal zijn, het was haar vreemd. Maar ze moest het proberen. Ze wilde Augustus niet langer teleurstellen. Ze had even gedacht dat ze veranderd was toen ze Moyra had leren kennen. Maar dat bleek niet zo te zijn. Vrijwel direct na haar vertrek had Celia een terug val gehad. Ze sprak bijna met niemand meer. Net zoals toen ze net op de school was. Ze sprak alleen tegen de leraren als zij iets aan haar vroegen. Aan mede- leerlingen werd zeer zelden woorden vuil gemaakt. Ze moest in elk geval proberen om die cyclus te onderbreken. Maar hoe? 'Kan ik iets doen om je te bedanken?' vroeg ze daarna maar.  

Ze verbeet de pijn. Zoals ze altijd had gedaan. Je moest je lichaam en geest gewoon uitschakelen. Afstand ervan nemen. Je moest uit jezelf kunnen stappen en naar je lichaam kunnen kijken alsof het van een vreemde was. Alleen zo kon je voorkomen dat je compleet gek werd. En voor Celia het goed en wel doorhad, was het meisje klaar en kon ze terug keren naar haar eigen lichaam. Celia bedankte haar voor haar hechtkunst. Daarna stelde ze zichzelf voor in de poging een beetje sociaal te zijn. Het meisje noemde zichzelf ''Hay''. Al betwijfelde Celia dat dat haar echte naam was. Waarschijnlijk een afkorting die haar vrienden gebruikten als ze haar door de gang zagen lopen en haar wilde roepen. Maar het maakte niet uit. Hay was genoeg. 'Aangenaam,' vervolgde Celia het ritueel van de naams-uitwisseling. Er viel een korte stilte tussen hen in waarna ''Hay'' haar volledige naam zei, Heidi. Na haar vraag was het Celia's beurt om even te zwijgen. 'Ik voel de pijn niet meer zo,' antwoordde ze uiteindelijk. Een beter antwoord had ze niet gehad. Ze hoopte maar dat Heidi er genoegen mee nam. Dus Celia ging door met de vraag of ze iets terug kon doen. Gewoon als bedankje. Heidi begon over koffie. Vreemd hoe je de meest gewone dingen van het leven soms compleet kon missen. 'Ik heb eerlijk gezegd nog nooit koffie gedronken,' gaf Celia toe. Dat nam niet weg dat ze het graag een keer zou proberen. Dus waarom niet nu?