Het moment dat stilte oorverdovend werd, en je gedachten door elkaar begonnen te schreeuwen. Dat was het moment dat afleiding welkom was. Eenzaamheid kon soms een zegen zijn. Geen verantwoordelijkheid naar iemand toe. Geen rekening moeten houden met anderen. Met hun gevoelens en ideeën. Eenzaamheid was bevrijdend en bracht lucht om te kunnen ademen. Maar tegelijkertijd was het verstikkend. De stilte die je alleen met je eigen gedachten door kon brengen. De leegte van niemand hebben om aan te denken of juist de onderdrukking van het denken aan iemand die je liever wenst te vergeten. Het kon je kapot maken. Het kon je handenwringend gek laten worden. Maniakaal laten lachen of juist blind voor je uit laten staren en honderduit laten praten zonder dat er een geluid over je lippen komt. Dat deed eenzaamheid met een mens. Je kon zeggen dat je ertegen gehard was, maar de pijnlijke waarheid bleef dat iedereen een breekpunt had. Een punt waarop het allemaal niet meer uitmaakte als alles om je heen tot as zou vergaan. Jij zou daar blijven zitten, in die kamer, starend in het niets.
Als er eens een tijd was geweest dat Celia echt had willen huilen. Echt een goed potje had willen zitten janken. Dan was dat nu geweest. Ze had een harde klap tegen de grond van die eens zo bodemloze put gemaakt. Dieper kon niet. En het maakte allemaal niet meer uit. Waarom bleef ze dag na dag doorgaan. Waarom hielden haar voeten niet op? Gewoon eventjes maar.
Ze bracht haar handen naar haar ogen. Ze zou zweren dat ze de minuscule littekens nog voelde van de plek waar eens haar traanbuizen hadden gezeten. Niet huilen, geen tranen. Het was een teken van zwakte. Het was een teken van emoties. Celia kneep haar ogen stijf dicht. Haar ogen begonnen pijn te doen maar ze bleef ze dicht knijpen. En toen...vocht? Ze opende haar ogen en voelde voorzichtig aan de ene druppel vocht bij haar ooghoek. Wezenloos staarde ze naar de donkerrood gekleurde druppel bloed die fel afstak tegen haar bleke huid. Kon iemand zo hard wensen om te huilen? Ze stond op. Ze smeerde het bloed aan het tafelblad maar zag het niet. Net zo blind liet ze haar voeten gaan naar waar ze heen moesten, waar dat dan ook wezen mocht. Maar in de deuropening werd ze tegen gehouden. Voor het eerst sinds tijden, een menselijke emotie op haar gezicht. Haar altijd zo porselein gehouden masker was doorbroken. Voor haar...een schim uit het verleden. 'Nathaniël....,' sprak ze. In haar eigen oren geschreeuwd met de kracht van een orkaan. In werkelijkheid, niets meer dan een fluistering.

"The old that is strong does not wither,
Deep roots are not reached by the frost"

Naam Vergeten in een ver verleden
Voornaam Nathaniël
Bijnaam Nath, Nathan

Geslacht Man
Leeftijd Unknown
Jaar Zesde

Nummer 812305
Betekenis 8 - Groep • 1 - District • 2 - Overlever • 3 - Blok • 05 - Celnummer

Magie Water & een beetje licht
Schoolprofiel Zwarte magie & offensief
Planeet Cassia
Thuistaal Latijn

Dierlijke vorm Raaf
Huisdier Geen

Uiterlijk
Kwa uiterlijk zou je kunnen zeggen dat Nathaniël compleet het tegenovergestelde is van Celia. Hij heeft zwart, kort opgeschoren haar en een gebruinde huid. Zijn ogen zijn donkerbruin, bijna zwart, en emoties zijn er zo goed als niet uit af te lezen. Hij heeft altijd een neutrale uitdrukking op zijn dunne, ovale gezicht en is fijntjes gebouwd. Het is niet dat hij geen spieren heeft, want hij is wel degelijk sterk. Hij is eerder mager, je kunt al zijn ribben tellen. Hij is een kop kleiner dan Celia met zijn 1m75 en weegt amper 60 kilo. Op zijn linkeronderarm staat zijn Selene nummer getatoeëerd. Hij draagt donkere kledij, meestal donkerblauw, donkergrijs of zwart. Hij draagt altijd lange, spannende broeken en truien, want losse kledij kan altijd ergens achter blijven haken. Hij is erg ongemakkelijk als je hem kortere kledij aandoet dan wat hij gewend is, want dan voelt hij zich kwetsbaarder. Het liefste zou hij altijd in een harnas rondlopen, maar dat zou teveel opvallen.

Innerlijk
Nathaniël is een erg stille persoon. Hij zegt niet veel, en alleen wat noodzakelijk is; het is zeldzaam om hem meer dan één zin na elkaar te horen zeggen, dit doet hij dan ook alleen als hij alleen is met Celia. Hij is erg aandachtig en merkt de kleinste verschillen in omgeving of in de menselijke gelaatstrekken op, dingen die anderen niet zouden opmerken. Hij is goed in verbanden leggen en heeft een formidabel geheugen. Hij is meer een denker dan een doener en neemt niet graag risico's die hem of Celia in gevaar zouden kunnen brengen. Ook toont hij nooit zijn gevoelens, en het is moeilijk in te schatten of hij boos, bang of verdrietig is, of eerder blij. Hij is de rots in de branding voor Celia, want hij kan de rol van geweten op zich nemen; omdat Celia nog steeds niet helemaal hersteld is van het Selene project, en hij vele meer, weet hij vaak beter hoe om te gaan met emotionele situaties. Dit zouden niet veel mensen hem nageven. Hij kan goed advies geven juist omdat hij zo afstandelijk en observerend is, daardoor heeft hij ook altijd snel de puzzelstukjes in elkaar gepast. Hij zegt niets als het niet absoluut noodzakelijk is.
Achter dat kille masker zit een persoon die erg bang is, iemand die altijd in angst zal leven door de herinneringen die hem blijven achtervolgen. Hij heeft nog steeds geregeld nachtmerries over de tijd voor dat wat hij de "redding" noemt, het moment dat hij "defect" werd gezien. De reden waarom hij zo stil is ligt misschien aan het wantrouwen, maar ook aan een trauma; het was juist, doordat hij een vele te grote mond opzette, dat hij defect verklaard werd. dat hij weg moest, naar een plek die als gevangenis werd gezien. Dat heeft hem gelittekend voor het leven. Daarom is hij bang als hij in het openbaar moet spreken, of tegen iemand die zijn toekomst zou kunnen bepalen. Dan klapt hij dicht. Hij haat het om in het middelpunt van de aandacht te staan en zal altijd wat verder staan, wat meer in de schaduw. Verder koestert hij een hevige wrok tegen iedereen die het Selene project mogelijk heft gemaakt, en zijn grootste droom is om ooit wraak te nemen op hen. Daarom doet hij zijn best om zo sterk te worden als hij maar kan, en alle verloren jaren in te halen, zo snel als maar mogelijk is.

Geschiedenis
0-2
Twee jaar. Zoveel rust heeft hij in zijn leven gekend. Hij werd geboren in het noorden van Cassia, in een klein, gezellig gezinnetje. Hij had een oudere broer, Daniël, en twee gelukkig getrouwde ouders. Alles ging heel goed, hij was erg leergierig en had een formidabel geheugen. De kleine Nathaniël was altijd gelukkig, en ze leefden op de wolken in het licht van de zon. Even leek het of alles kon.

Maar toen kwam de noodlottige dag. Toeval of niet, maar het was een hevige storm buiten. De 2 jaar oude Nathaniël was bang van het onweer en was net onderweg naar de kamer van zijn grote broer, om getroost te worden. Hij was net voor de deur en wou kloppen, toen de voordeur openvloeg. De regen vloog meteen naar binnen en de wind huilde buiten. Het waren 3 gemaskerde mannen in donkere kledij. Ze stormden recht naar hem toe, en de kleine Nathaniël begon hard te krijsen. Daniël kwam zijn kamer uit gevlogen en deed alles wat hij kon om ze tegen te houden, maar het was nutteloos. Hij werd leven verbrand door de vuurmagïer, recht voor de ogen van Nathaniël. Eén van de drie mannen nam hem op en bracht hem naar buiten. Eenmaal buiten wierp hij een laatste blik op zijn huis, en zag de twee mannen naar buiten rennen alvorens het ontplofte.

Van die wandeling, naar de shuttle die hem naar Erd zou voeren, heeft hij elk detail onthouden; De armen van de vreemde man om hem heen, armen die zo koud en onmenselijk voelden. De regendruppels op zijn gezicht, die voelden als ijspegels, als naalden. De wind die in zijn ogen waaide waardoor hij amper iets kon zien. En de twee rode ogen die hem nu nog steeds najaagden in zijn dromen, de ogen van de duivel.

2-15(?)
Zijn eerste jaren bij het Selene project waren nog niet eens zo erg, al was het een complete cultuurshock. Van de vrolijke, positieve, gezellig,e vredelievende wereld werd hij ondergedompeld in een maatschappij waar angst en woede heerste. Hij leerde lezen en schrijven, lopen, rennen, klimmen, maar alle sociale vaardigheden waren compleet vergeten. Hij was eenzaam, maar eenzaamheid went op den duur.

Daarna begonnen de experimenten. Hij werd verplaatst naar een andere cel, in de diepste verdieping van het ondergrondse complex. Dat wat hij de Martelverdieping noemde. Het enige geluid was het verdriet en de pijn van de andere kinderen, het enige wat hij zag in de schemerige, donkere wereld die hij kende de wachters, allemaal met donkere kledij en hatelijke gezichten. Hij zou nooit één van die gezichten vergeten, nooit. Het rook er doods, op die verdieping, naar bloed, regenwater en tranen, al gingen er geruchten de ronde dat ze je traanklieren operatief zullen verwijderen als je teveel huilde. Hij heeft nooit echt geweten of dat waar is. Er werden ook experimenten op hem gedaan, van een machine die al zijn ledematen uitrekte tot experimenten op zijn zenuwstelsel, waar ze pijnschokken toedienden tot hij ze niet meer voelde. Hij zat in groep 8, de zogenaamde "mentale" groep. Ze werden getraind en gehersenspoeld tot ze ware robots waren, gespecialiseerd in tactiek. Ze moesten tests doen, werden getraind op het zien van elk kleinste verschil en verbanden leggen, en om te doen wat het beste was voor hun. Hij besteedde de tijd dat hij niet aan het trainen of getest werd met denken, over wat het nut was. Ze mochten hem dan wel proberen te hersenspoelen, hij was te mentaal. Hij dacht teveel na. En hij deed wel wat ze hem opdroegen, omdat hij geen keus was. Hij werd niet getraind om sterk te zijn. Hij moest slim zijn. Zonder het zelf te beseffen werd hij steeds mondiger tegenover de anderen, tot het op een bepaald moment genoeg geweest was. Hij had zijn leidinggevende uitgescholden, en dat bestempelde hem als "defect". Hij werd naar buiten gestuurd, naar Ark. Voor het eerst in 13 jaar zag hij opnieuw de zon, het oppervlakte van de planeet waar hij zich bevond.

15-17(?)
Hij moest er ongeveer drie maanden zijn geweest, in de mistige, giftige, stad. Hij had zijn brein moeten gebruiken om te overleven, om buiten de klauwen te blijven van de verraders die er voor een échte reden geplaatst waren. Op een bepaald moment kwamen er twee onbekende mannen in de stad. Twee bekende gezichten, die hij instinctief haatte. De rode ogen van zijn ontvoerder, geplaatst in het gezicht van iemand die vast en zeker alweer zijn leven kwam verzieken. De eerste paar maanden duwde hij ze weg, hij vluchtte van hen allebei. Op een dag hadden ze hem ingesloten. Vastberaden dat ze hem terug zouden meenemen deed hij alles wat hij kon om te ontsnappen, maar ze konden hem vastgrijpen en hem dwingen te luisteren; De oudste, Augustus, vertelde hoe hij niet meer wou helpen met het Selene project, hoe hij had ingezien dat het fout was. En hoe hij hem wou helpen. Het heeft lang geduurd, maar na ongeveer nog een maand heeft hij het aanbod geaccepteerd. Hij was nu één jaar in Ark, en hij was het gewoon beu. Het was te veel. De twee mannen, Lucius en Augustus, hebben hun best gedaan om hem te helpen, om hem weer een normaal mens te maken. Van buiten leek het zeker goed te gaan, al was hij nog steeds koel en bijna emotieloos. Ze leerden hem om te gaan met anderen en om niet meteen iedereen weg te duwen. Ze zijn er half in geslaagd, maar het valt mee. Op een bepaalde dag ergens in het tweede jaar kwam Augustus thuis met een ander meisje bij hem. Een meisje met een nummer op haar arm: 712144. Augustus en Lucius, die hij steeds meer ging vertrouwen, langzaamaan, probeerden ook haar te helpen, maar dat ging niet zo goed. Toch niet uiterlijk, zoals bij hem. Innerlijk was hij geen spat verandert. Ze ontdekten ook dat haar naam Celia was, dankzij Augustus, die de leiding had gehad over enkele experimenten.

Het meisje werd als een zus voor hem, iemand die hij wou beschermen. Op een dag ging ze 's ochtend weg, maar ze kwam niet meer terug, zoals gewoonlijk. Nathaniël was gek van bezorgdheid, en gedurende die dag, die eeuwen leek te duren, besloot hij dat hij haar nooit zomaar, onbeschermd, zonder te weten waar ze naartoe zou gaan, achter zou laten. Hij moest er voor haar zijn, want deze wereld was hart en wreed. 's Avonds kwam ze eindelijk terug, met een zak vol eten dat hij nog nooit gezien had. Dat was de allerbeste maaltijd van zijn leven. Ongeveer de helft van de stad, die die konden vertrekken, vertrokken. Celia ging iedere dag naar het dorp om eten te gaan halen, en hij begon weer wat meer vlees te krijgen, al was hij nog steeds vreselijk mager. Maar dat zou hij altijd blijven.

Celia werd uiteindelijk weggestuurd, naar StarShine Academy. Zodat ze kon leren, sociaal zijn, maar ook over haar magie en gewone, algemene vorming. Uit brieven die ze naar hen stuurde (?) kon hij opmaken dat het goed ging, dat ze een jonger zusje van haar gevonden had. Alles leek heel goed te gaan, al was Nathaniël niet helemaal tevreden met het feit dat hij niet bij haar was, om haar te beschermen tegen de wrede wereld zoals hij gezworen had.

Maar haar zusje werd weggestuurd. Alweer alleen, en met grote kans op terugval in haar oude gewoonten, werd besloten dat Nathaniël ook naar Starshine Academy gestuurd zou worden, zodat ze niet meer alleen was; Zodat ze iemand had die ze kende.

17+
{RPG}

Voorbeeldpost
{Ik hoop dat ik het goed begrepen heb xD}

Hij had zich emoties altijd voorgesteld als een emmer. Iedere gebeurtenis was een klein beetje water dat erbij kwam, steeds een beetje meer water in de emmer. Tot hij overliep, en dat was het breekpunt van de mensen. Sommigen hadden een kleine emmer, die was heel snel vol; anderen een grote. Huilen was alsof je die emmer uitgoot in de zee van de moties. Je kon huilen van verdriet, woede, angst, blijdschap, maar het was altijd een enorme kracht. En als je het met genoeg kracht uitgoot, veroorzaakte het een ware zondvloed. Dan waren er mensen die verdronken in jouw emoties, en mensen die net op het droge konden blijven. En dan heb je de mensen die door de zee zwemmen om je van je eilandje te komen halen, het eilandje waar je alleen hebt doorgebracht. Ze bieden je een helpende hand, en met hen zwom je mee naar de oever, naar het land der levenden. Het emmertje bleef, in zijn geval, vergeten achter op het eiland. Het was teveel gewicht om mee te zeulen, het vertraagde hem alleen maar. Op dit eigenste moment voelde hij zich alsof hij op het punt stond om zijn emmer uit te gieten in de zee, en vast en zeker een enorme zondvloed te veroorzaken. Het zou immers de eerste keer zijn dat hij de emmer zou legen, want hij had een enorme; iedere dag was hij steeds een beetje groter geworden, maar er was ook steeds een beetje bijgekomen. En op een bepaald moment kwam er gewoon teveel bij; en dat moment kon nu wel eens zijn. Hij keek recht in een bekend paar groene ogen, fel groen. Ze zaten in een bleek, maar niet grauw, gezicht, omgeven door dik, spierwit haar. Celia. Nathaniël moest echt moeite doen om zich sterk te houden als hij haar helemaal analyseerde, haar gezichtsuitdrukking. Het was niet het ivoren masker dat hij gewend was, er was zowaar een emotie op te zien. Verbazing? Verdriet? Blijdschap? Opluchting? Misschien een mengeling van allemaal. "Nathaniël...", fluisterde ze. En dat was de doorslag. Er begonnen zowaar tranen op te wellen in zijn donkere kleuren. Een vreemd gevoel, iets dat hem totaal niet bekend was. Maar sommige dingen konden dat doen met een mens, zou je zeggen. "Celia..", antwoordde hij zachtjes, zijn stem krakend. Maar het was het enige woord ter wereld dat hij op dit moment wou zeggen. Ze waren weer bij elkaar, ze zouden de wereld aan kunnen. Nu, voor eeuwig, als ze bij elkaar waren.

Note Ik hoop dat ik alles goed geïnterpreteerd heb, en alles waar een vraagteken bijstaat ben ik niet zeker van ^^" Kan nog spelfouten bevatten, word nog geëdit.