Het was prettig hoe het geluid van het vallende water zelfs de ergste gedachten konden overstemmen. Sommige geluiden konden alles uitwissen, al was het maar tijdelijk. Er zou immers altijd een moment komen dat die herinneringen weer terug zouden komen. Dat ze je opnieuw in die afgrond mee zouden slepen, net op het moment dat je jezelf er weer een beetje uit had weten te werken. Maar wat deed je als er onderweg geen houvast was? Geen tak om vast te pakken en even uit te rusten terwijl je je toch al zo vermoeide lijf tegen de steeds steiler wordende heuvel op probeert te werken. Eén regenbui, en je lag opnieuw onderaan. Voor Celia was die regenbui het vertrek van Moyra geweest. Ze was weer weg gegleden en had opnieuw onderaan in de modder gelegen. Maar nu was zelfs haar tak weg. En ze zag er ernstig tegenop om opnieuw aan die klim te beginnen.
Celia zuchtte zachtjes. Ze legde de pen naast zich in het gras. De sprieten voelde ijskoud aan en waren bedekt met een dun laagje ijs. Misschien was het gekkenwerk om midden in de winter buiten te gaan zitten. Maar dit was de enige plek waar Celia zich volledig kon concentreren op haar brief. Ze had het veel te lang voor zich uit geschoven. Maar de laatste tijd dacht ze steeds meer aan Augustus. En aan Nathaniël...ze vroeg ze steeds vaker af hoe het met hem ging. Het enige nieuws dat ze over hem te horen kreeg was via Augustus, en daar had ze de laatste tijd geen contact meer mee gehad. Ze wsit dat ze zich schuldig moest voelen, maar het gevoel ontbrak haar. Niet dat ze niet wilde. Ze kon zeggen dat ze om Augustus gaf, al waren het inhoudsloze woorden. Maar schuldgevoel, ze kende het niet. Alles wat ze deed was altijd voor een groter doel geweest, zo had ze het altijd gezien. Het was allemaal plan van een groter doel.
Celia schudde zichzelf weer wakker en pakte haar pen weer op. Ze schreef de brief af en zette haar handtekening eronder waarna ze het in een enveloppe stopte. Ze zou hem op de etage wel verzegelen. Maar voorlopig zat hij veilig in haar tas. Met nog een zachte zucht leunde Celia met haar rug tegen de boom achter haar. Ze keek naar het eeuwig stromende water van de waterval. Hypnotiserend was het. Het knerpen van iemand die het dunne lage ijs van het gras onder de voeten verpulverde overstemde de waterval. Dat kon alleen maar betekenen dat de persoon in kwestie al vlak achter haar moest zijn. Instinctmatig greep Celia's linkerhand naar haar zwaard en was ze half overeind gekomen, klaar om zich te verdedigen. Een gewoonte, zo naar als hij was, die getuigde van een zeer naar verleden.

Haar stevige grip om het gevest van het zwaard verslapte voor een kort moment toen haar groene ogen de persoon tegenover haar doorboorde...en hem herkende. Hoe kon ze die zelfingenomen blonde kop vergeten. Ze had hem pas een keer gezien. Op Razen. Hij was die knul geweest die zich had laten rond commanderen door die psychotische gek die Drake had ontvoerd en haar zwaard in zijn bezit had gehad. Ze had hem inderdaad buiten westen geslagen herinnerde ze zich nu, als dat ze zich daar op dat moment niet zo mee bezig gehouden. Hij moest mee, weg van die man, had Drake gezegd. Dus dat had ze gedaan. Ze was niet erg tactvol geweest, maar hij had dan ook niet naar redelijkheid willen luisteren.
Celia stak het zwaard terug in de schede tot ze een zachte klik hoorde. 'Je moet mensen ook niet zomaar besluipen Zean,' sprak ze, zijn ondertoon negerend. Tenminste, ze dacht dat dat zijn naam was als ze het goed gehoord had van Drake. Het was even stil op het ruisen van de waterval na. In de verte hoorde Celia de kerk bel die in Oak's Field geluid werd. Al die tijd had haar blik de blonde jongen tegenover haar niet losgelaten. 'Waarom ben je hier?' vroeg ze vervolgens. Het kon zijn dat hij hier zomaar heen was gelopen, net als zij op zoek naar een plek om tot rust te komen. Maar wat ze op Razen van hem gezien had....
Ze wou het liever zeker weten.

Haar ogen bleven elke beweging van Zean volgen. Nu pas kon ze hem goed in detail bestuderen. Eerder had ze daar de kans niet voor gehad. Het was een te grote chaos geweest. Daarbij had ze toen wel andere dingen aan haar hoofd gehad. Drake's oom, die Raymond, hij had aardig kunnen zwaardvechten. Ze wist niet veel van de man maar Drake had haar verteld dat hij gediend had. In welk leger of wat voor militaire functie, dat kon ze zich niet meer herinneren. Maar het was handig dat ze niet alleen was destijds. Al zou ze het nooit toegeven, Dayé had zijn waarde bewezen aan haar. Misschien was de man nog niet zo irritant als ze aanvankelijk had gedacht.
Ondertussen had ze haar zwaard weer weggestopt. Ze vreesde niet veel van Zean. Hij was als een kwade hond. Te druk met blaffen om echt te bijten. Ze zag hem vanuit haar ooghoek zijn wenkbrauw optrekken. Hij wist haar naam blijkbaar niet. Hoe typisch. Niet dat het haar iets kon schelen. Voor mensen als Zean, en zijn oom Raymond was ze toch nooit meer dan een wandelend wapen geweest. Ze herinnerde zich elke naam van elk slachtoffer of opdrachtgever. Zij wisten niet eens meer wie ze was totdat ze haar masker opzette. Als ze deel uitmaakte van die massa, dan wisten ze ineens weer waar ze vandaan kwam. Geen van hen had ooit de persoon achter het masker gezien. De meeste van hen wilden ook niet weten dat er iets levends achter die dode ogen zat. Iets dat ademde en net zo snel doodbloedde als hen.
Het viel haar op dat Zean amper oogcontact met haar durfde te maken. Waar was hij bang voor? Ze was nu niet aan het werk. Als hij haar niet lastig zou vallen zou zij dat ook niet bij hem hoeven doen. Ze vroeg hem wat hij hier deed. Zijn antwoord was hetzelfde als het hare. Voor de rust. Ze keek even om zich heen toen hij over de kou begon. Het was haar om eerlijk te zijn niet eens opgevallen. De rijp op het gras had het haar moeten vertellen. Evenals de kleine ijspegels die van de kale takken van de bomen naar beneden hingen. Maar het was allemaal langs haar gegaan. Ze had het niet opgemerkt. 'Ik heb niet zo'n last van kou of warmte. Als je rust zoekt, je zult van mij geen last hebben,' ging ze verder. Maar ze ging niet weg. In plaats daarvan ging ze weer tegen de boom zitten, naast haar tas en sloot haar ogen al bleven haar spieren gespannen en haar reactievermogen op scherp.

Ze was maar weer terug tegen de boom gaan zitten. Zean leek haar niet het type om zomaar een gesprek aan te knopen. En zijzelf was ook niet echt sociaal te noemen. Daarbij kwam Zean waarschijnlijk voor zijn rust. Net als zij. Dus ze had hem gelaten en had haar ogen gesloten om beter naar het ruisen van de waterval te kunnen luisteren. Toch kon ze zich niet ontspannen. Het was een oude gewoonte om altijd alert te zijn. Altijd op haar hoede. En het had haar leven wel al vaker gered. Het was iets wat ze niet kon afleren en wat ze eigenlijk ook niet wilde afleren. Ze was er namelijk nog steeds van overtuigd dat het een goede eigenschap was. Ze opende half haar ogen toen Zean weer tegen haar begon te praten. Ze dacht dat hij voor zijn rust kwam en niet met haar wilde praten. Maar blijkbaar had ze het mis. Hij wilde weten waarom ze Drake had gered. Ja, waarom eigenlijk? Het was geen opdracht geweest. Ze had geen verplichtingen naar Drake toe. In haar ogen was hij niet eens echt een goede vriend, eerder een kennis. Dus waarom. Het bleef even stil terwijl Celia deze vraag eerst voor zichzelf probeerde te beantwoorden. Daarna keek ze Zean recht aan. 'Ik heb niet echt een goede reden. Drake is de enige met wie ik echt contact heb hier. Misschien wilde ik dat gewoon niet verliezen,' antwoordde ze uiteindelijk. Ze wilde niet weer alleen zijn. 'Wat ik alleen niet echt begrijp is waarom Drake jou mee terug wilde nemen. Jullie lijken meer op vijanden dan op familie,' zei ze daarna. Ze kende Drake's kant van het verhaal wel, dat had hij haar zelf verteld. Maar ze wilde proberen om de gedachten gang van Zean beter te volgen.