BANG BANG, I'VE PUT AN ARROW THROUGH YOUR HEART
SURRENDER NOW TO MY KINGDOM, I'M THE QUEEN OF HEARTS

Nog voordat de eerste vogel zingt, dreunen er al doffe voetstappen over uitgestrekte grasvelden. De sprieten zijn nog nat van de douw en een oplettende kijker zou de aardewormen tussen de blaadjes kunnen zien glibberen. De sneeuw heeft een paar dagen geleden zijn aftreden gedaan, maar het valt niet te zeggen wanneer de kou weer besluit neer te dalen over de planeten van Kovomaka. Naja, afgezien van de planeet Razen dan, want daar was het simpelweg te warm voor het natte luchtige dekbed. De mensen van Razen hadden er meestal een hekel aan, aan de winter. Ze vinden het koud, nat en zitten liever binnen. De haat stopt overigens niet bij de mensen van Razen. Nee, het gros van de mensen schijnt een afkeer te hebben tegen het koele seizoen. Nou, er is in ieder geval een meisje dat altijd fan zal blijven van de winter. Elk jaar staat ze haar op te wachten met open armen, om weer afscheid te nemen wanneer het seizoen keert.

Een planeet zonder winter!? Hoe absurd. Bedenkt Yukari zich, haar voorhoofd fronsend bij het belachelijke idee. Zelf was ze nog nooit op Razen geweest, en tot voor kort had ze dit uitstapje graag willen maken. Maar bij het gerucht over de sneeuw heeft de planeet plots een aftrek gekregen van 30 punten. Ze zou het uitstapje uitstellen tot in de herfst, dan zou ze tijd genoeg hebben om de planeet te ontdekken voordat de eerste sneeuw zou vallen. Alsof haar eigen gedachtes bevestigt moeten worden, knikt Yukari ferm voordat ze vanaf haar hurken overeind komt. Ze geeft het winterkoninkje op de grond nog een vrolijke blik en zwaait er vervolgens opgelaten naar, waarna ze zich omdraait en weg huppelt. Als een hertje springt ze tussen de winterbloemen door, uiterst voorzichtig om er geen te vertrappen in het proces. Haar rode wangen en stralende glimlach zijn het bewijs van het intens gelukkige gevoel wat Yukari voelt zodra ze in de buitenlucht is. Er gaat niets boven de frisse koele (!!) lucht die door je haren danst en je hernieuwde turbulente energie geeft.

Een klein uur later huppelt Yukari nog altijd over de grond heen, hoewel ze de grasvelden inmiddels heeft verruild voor wat meer beboste gronden. Als roodkapje dendert ze tussen de bomen door, spelletjes spelend met haar schaduw in het flikkerende zonlicht wat tussen het gebladerte door priemt. Onder begeleiding van gegiechel glibbert ze als een aardeworm tussen de bomen door, een vrolijke dans dansend met haar partner; de wind. Haar bewegingen brengen haar uiteindelijk dichtbij de majestueuze watervallen. Groot, sterk en sierlijk tegelijkertijd; kortom ze is onmiddellijk fan. Yukari's ronde lavendel kleurige ogen blijven als bijen op honing geplakt aan de waterval. Haar ogen strelen het wateroppervlak waar de waterval in uitmondt met grote interesse. Een bredere glimlach siert haar lippen, enkele hints van ondeugd erin verborgen. Zonder er bij na te denken (zoals vaker is bij Yukari) gooit ze haar schoenen en knie-sokken uit, een plots gierige blik in haar ogen. Yu ploft neer aan het water, haar voeten in het ijskoude water stekend. Haar initiële reactie is wat voorzichtig maar na enkele seconden trappelen haar benen al vrolijk door het water heen. Koud? Puh! Ziek? Puh! Dit soort buitenkansjes gebeuren niet elke dag! Er is werkelijk geen betere plek om weg te dromen als hier aan het water. Ze werpt haar lavendele kijkers op de lucht, de witte wolken tellend terwijl ze dromerig passeren. Vrolijk grinnikt ze, genietend van de sprookjesachtige omgeving. Vanuit haar ooghoek merkt ze haar golvende reflectie op, verborgen in het water. Ze buigt lichtjes voorover, de puntjes van haar pony het water oppervlak rakend. Was ze wel knap genoeg om als prinses door te gaan? Ze kantelt haar hoofd iets, piekerend over de kwestie. Beetje bij beetje passeert de tijd, soms veel sneller als je denkt. En zo heb je het niet eens door dat je al te laat bent voor je eerste lessen van die morgen.

Gereserveerd voor Ryan van Anne!

BANG BANG, I'VE PUT AN ARROW THROUGH YOUR HEART
SURRENDER NOW TO MY KINGDOM, I'M THE QUEEN OF HEARTS

Voorzichtig leunt Yukari nog enkele centimeters naar voren, haar neus nu onder het oppervlak van het water. Haar lavendel kleurige ogen schitteren in haar reflectie als sterren in de nacht, terwijl ze zichzelf aankijkt. Voorzichtig tuit ze haar lippen, haar wangen intussen rossig geworden. Hoe zou het voelen? Vraagt ze zich plots af, terwijl haar lippen gedetermineerd maar voorzichtig naar het wateroppervlak reiken. Bij het zachte, natte, gevoel van het water wat tegen haar lippen aanbotst schrikt ze terug, haar hoofd weer op veilige hoogte van het water plaatsend. Alsof het water haar zojuist had aangerand staart ze naar de golvende massa. Druppels van haar natte pony glijden langs haar voorhoofd naar beneden, waar ze uiteindelijk weer terug in de watermassa vallen. Bij het voelen van een plots zonnetje in haar rug, strekt ze haar armen boven zich uit en piept ze blij, glimlachend. Water is geen goed vergelijk materiaal besluit ze, haar hoofd kantelend. Ze zou iets meer levend, en warmers moeten vinden om haar fantasieën om uit te oefenen...

Het naïeve kleine meisje met haar glanzende lavendelkleurige haar blijft vrolijk aan het water zitten, haar hand zo nu en dan over het water strelend. School was momenteel het laatste waar het vrolijke meisje aan dacht, maar daar zou ze later, met een pak strafwerk, goed aan herinnerd worden... Hoe lang was ze nu op Star Academy? Ze had geen idee, de tijd was zo snel gegaan. Gek fenomeen; tijd. Elke keer als ze het dacht vast te hebben glipte het weer tussen haar vingers door. Er was geen mogelijkheid om tijd bij te houden, je kon het niet inhalen, en niet terugspoelen. Het was gewoon daar. Althans, dat was wat haar leraren en ouders altijd gezegd hadden. Dat het gewoon een feit is zoals anderen, en dat ze het gewoon moet leren accepteren. Hoe kan ze iets accepteren als ze het niet begrijpt!? Ze weigert te geloven dat tijd gewoon is en daarmee is het gedaan. Nee, er zit vast een groot, romantisch, mysterie achter en ze zal er achter komen, kosten wat kost. Met een beetje hulp van de wind, maken alle moeilijke gedachten weer plaats voor simpele vrolijke dingen. De wind houd het overigens niet bij het wegwaaien van haar gedachten. Nee, de wind is gretig en wil zowel haar haren als kleding meenemen op zijn tocht naar de sterren. Glimlachend houd ze de flapperende uiteindes van haar rokje bij elkaar, zodat in in ieder geval dát op zijn plek zou blijven liggen. Haar dunne blouseje flappert protesterend in de wind, net als haar haren die in de turbulentie mee omhoog worden genomen. Een vrolijke grijns siert haar gezicht; de wind deed haar denken aan Puffoon, waar het nooit stil was en de wind altijd danste met de mensen hun haren en kleding.

Een plotse schim, een plons en spetters halen haar uit haar nostalgische gedachten. Was dat een... meerman? Vraagt ze zich af met plotse interesse haar ogen groot maar nieuwsgierig. Ze krabbelt dichter naar de over toe, nu op handen en voeten. Het feit dat haar onderbroek nu waarschijnlijk zichtbaar was vanachter negeert ze, er waren belangrijkere zaken aan de orde. Teder strelen haar ogen het water oppervlak, speurend naar het mysterieuze figuur wat langs haar door was gedoken. Intens gefocust zoekt ze het nog nagolvende water na, zo intens dat ze zich een ongeluk schrikt wanneer er ineens iemand boven water komt, een aantal meter van haar vandaan. Ze slaakt een kort hoog kreetje en valt daarbij achterover op haar kont, haar benen in een mumblejumble voor zich. In het proces heeft Yu haar handen voor haar ogen geslagen, uit schrik. Als reflex sluit ze haar knieën en krabbelt ze op gevoel iets omhoog, zodat alles bedekt is en blijft. Voorzichtig opent ze een kiertje tussen haar vingers, en sluit deze weer bij het zien van een menselijk lichaam. Uiteindelijk opent ze haar vingers weer en laat ze, nadat haar hart weer normaal klopt, haar handen vallen. Het had handen, voeten en een hoofd en haar. Conclusie; het was een normaal mens. Enige teleurstelling neemt haar gezicht over, haar wangen opblazend en haar lippen tuitend in het proces. Tóch krabbelt Yu terug richting de waterkant, waar ze neerploft, liggend met haar buik tegen het gras aan. Haar handen plaatst ze onder haar hoofd in een V-vorm, haar onderbenen in de lucht gestoken, die heen en weer zwaaien op een onbekend ritme. ''Goedemorgen.'' zegt ze speels, haar stem als een zuiver belletje in de wind. Zachtjes slaakt ze een vrolijke lachje. ''Ik dacht dat ik de enige was die het water niet koud vond...'' zegt ze met een grijns. ''Blijkbaar niet.'' zegt ze vervolgens. ''Hoe heet je, meerman?'' vraagt ze giechelig. ''Ík ben Yukari.'' stelt ze zichzelf voor, met een brede glimlach. Een beetje conversatie kon geen kwaad in de morgen, toch? Bovendien was ze al een tijd hier, en ja de tijd was snel gegaan maar veel hechte leuke vriendinnen of vrienden had ze niet. Misschien was dit een goed moment om er mee te beginnen bedenkt ze zich vrolijk. Kort kantelt ze haar hoofd, hem analyserend voor zover ze dat kon. Hij zag er niet uit als iemand van koninklijke afkomst, maar je wist het nooit zeker, right? Haar mond gaat open, maar sluit hem ook na een korte twijfeling weer. Ze zou er vanzelf wel achter komen... Als je alles ging vragen dan was er geen avontuur, geen mysterie en geen fun meer aan, besluit ze grijnzend.

BANG BANG, I'VE PUT AN ARROW THROUGH YOUR HEART
SURRENDER NOW TO MY KINGDOM, I'M THE QUEEN OF HEARTS

Yukari's lavendelkleurige ogen blijven op de meerman hangen, elk van zijn gezichtskenmerken in zich opnemend. Nog nimmer had ze zo iemand als hem gezien, en ook al weet ze ergens in haar achterhoofd dat dit persoon voeten heeft; is ze er stiekem heilig van overtuigt dat zijn lichaam en hoofd aan de descriptie 'meerman' voldoet. Een speelse glimlach blijft op Yukari's lippen hangen terwijl ze hem volledig ongegeneerd blijft aanstaren. Toch was ze zich er bewust van dat de meeste mensen dit nooit zo op prijs stellen, en dus wisselt ze haar blik zo nu en dan af met de paar grassprietjes onder haar lichaam. Zo zie je maar dat haar avontuurtje hier na de waterval een goede keuze was geweest; wie had ooit gedacht dat zeen mythisch wezen zou tegenkomen, hier binnen Kovomaka en slechts enkele kilometers van de school vandaan. Haar ogen glimmen ineens vervaarlijk terwijl ze van de grassprieten weer opkijkt naar de jonge meerman. Ze had een besluit gemaakt! Ze zou elke dag bij hem langskomen en hem verzorgen, zo goed zoals ze dat bij een huisdier zou doen! Yu glundert bij de gedachte, eigenlijk zo diep in gedachten verzonken over wat ze mogelijk wel allemaal zou kunnen gaan doen dat ze de daadwerkelijke meerman een beetje uit het oog verliest. Blijkbaar is de voorstelling in haar hoofd van haarzelf die de meerman eten komt brengen al genoeg om haar tijdelijk bezig te houden.

Zijn blik die kort die van haar raakt doet haar hart iets sneller slaan. Hij had haar daadwerkelijk opgemerkt, wat ook niet zo moeilijk is als iemand je als een bezetene is aan het staren, maar goed. Yuu glimlacht opgewekt naar hem en krijgt het nog over haar hart om met haar linkerhand kort naar hem te zwaaien, een beetje uitdagend zelfs. De blik in zijn ogen die van minachting sprak negeert Yuu volledig, misschien is dat de manier waarop Meermannen hun affectie uiten? Misschien was hij wel volledig betovert van haar uiterlijk en manieren? Ze giechelt, meer in zichzelf als wat anders, en knipoogt dan naar hem, speels maar op Yuu's persoonlijke manier ook deels gemeend. Haar ogen glijden langs zijn blonde haren wat overduidelijk niet zijn echte haarkleur was. Deden meermannen ook hun haren kleuren en scheren? Yuu piekert even over de kwestie maar besluit kort dat het ook gewoon 'mensen' zijn dus waarom niet? Iedereen heeft het recht om voor hun uiterlijk te zorgen, en zover Yuu wist waren meermensen daar juist behoorlijk precies in, dat verklaarde misschien de 'originele' keuze in kleuren en stijl. Kort bewonderd Yuu voorzichtig zijn hals en de bovenkant van zijn borstkas. Druppels vallen van zijn kin naar zijn hals die dan langzaam, plagend haast, naar beneden glijden. Geobsedeerd met de druppels die naar beneden glijden heeft ze het pas laat door dat hij naar de kant zwemt en zich daar uit het water hijst.

Schuinlinks van haar kijkt Yuu hem aan, haar hoofd extreem ver naar achteren kantelend om hem te zien. Ja, hij had voeten. Misschien konden meermensen hun staarten transformeren in voeten? Dat zou tevens verklaren hoe hij aan de verf gekomen was etc. Zou dat kunnen betekenen dat zijzelf misschien ook een meermens was maar dat ze dat gewoon zelf niet wist!? Nee, dat kon niet. Yuu was al voorbestemd om een prinses te zijn tenslotte, daarbij kon ze niet ook nog een meermens zijn. Dat waren de regels, je kan geen roodkapje en de wolf zijn tenslotte. De meerman zucht en tevreden hoort ze hem aan. ''Ryan'' zegt ze met een grijns. Dat was een vreemde naam voor een meerman gaf ze eerlijk toe. Ze had meer iets exotischer verwacht, maar goed; wat wist zij nu van meermensen!? Zijn volgende woorden komen vertraagd binnen maar laten een shock achter. ''Niet!? Weet je het zeker?'' vraagt ze verrast, meteen opkrabbelend vanaf haar liggende positie. Ze gaat voor hem staan, haar hoofd naar achteren kantelend om zijn gezicht goed te kunnen zien. ''Je lijkt er anders wel op...'' zegt ze bedenkelijk. Enkele passen zet ze rondom zijn lichaam, nu de kans krijgend om het met glimmende ogen van dichtbij te onderzoeken. ''Waar kom je vandaan Ryan?'' vraagt ze, zijn naam rollend over haar lippen met nadruk. Uiteindelijk staat ze weer voor hem, haar lichaam op 30cm van het zijne, wat zelfs vanaf deze afstand warm aanvoelde. Ongegeneerd duwt ze een vinger tegen zijn borstkas aan, precies in het midden waar de borstkas een beetje naar binnen loopt. ''Misschien ben je toch van gewoon vlees en bloed.'' zegt ze peinzend maar met een hint van teleurstelling. Uiteindelijk laat ze haar vinger vallen en kijkt ze hem glimlachend aan, in afwachting.

[+]Yay voor de obnoxious yuu. c':