Het had niet lang geduurd voordat Alyssa zich geïnstalleerd had op Starshine. Een eenpersoonskamer had haar wel goed gedaan. Duvel en Layla namen het grootste gedeelte op haar bed in, maar dat vond ze niet zo erg omdat ze het gewend was om met de honden te slapen. In Erd deed ze dat ook. Als ze haar honden bij haar had, had ze de minste kans dat Andrew ’s nachts in haar kamer zou sneaken. Ze probeerde de gedachte aan hem te verdringen en keek kalm naar zichzelf in de spiegel. Ze had een legging aan en een jurkje. Daaronder droeg ze een paar enkellaarsjes. Het was frisjes buiten, dus deed ze haar leren jasje aan. Na haar haren even te hebben gefatsoeneerd wenkte ze Duvel en Layla. De husky’s kwamen vrolijk achter haar aan. Kalm liep het zwartharige meisje over het grasveld terwijl ze zo min mogelijk aan Andrew en zijn pestkoppen probeerde te denken. Het duurde niet lang voordat ze de waterval bereikte. Zuchtend ging ze zitten en keek naar het water, waarna ze overeind ging staan. Tijd om haar watermagie nog eens te testen. Dankzij Jack had ze geleerd hoe ze zich moest specialiseren in aardekrachten en dankzij haar vader had ze geleerd hoe ze beter kon worden in watermagie. Het meisje zette haar voeten stevig op de grond, stak haar handen uit en begon vervolgens rustige bewegingen te maken. Ze merkte dat het water mee bewoog en gooide haar handen in de lucht. Een heuse straal van water kwam naar boven en met een korte handdraai veranderde Alyssa het tot ijs. Ze probeerde het ijs te controleren, maar het ging weer eens fout. ‘Shit!’ bracht ze uit. Ze had namelijk een boog boven haar hoofd gemaakt en zag dat er ijspegels los begonnen te komen. Ze draaide zich om en wilde wegrennen, maar struikelde en viel op de grond. Het volgende moment voelde ze een scherpe pijn door haar been gaan. Ze draaide zich voorzichtig om en zag dat ze een ijspegel in haar been had steken. Niet te diep, maar toch. Nog voordat de rest van de ijspegels een kans hadden om zich in haar been te boren liet ze verschillende stenen aarde omhoogkomen om de boog van ijs tegen te houden. Die kon ze later wel breken. Nu eerst naar haar been kijken!

Alyssa keek zuchtend naar de boog van ijs die ze had gemaakt. Ze hoorde de opmerking en draaide kort met haar ogen, ook al had het meisje in principe wel gelijk. Als ze haar aardemagie niet had gehad, had het wel eens goed kunnen zijn dat heel haar been doorboord had kunnen zijn met ijspegels. En dan zou ze misschien verlamd zijn geraakt of had ze het misschien zelfs niet eens overleefd. Nog voordat het water dat van het ijs kwam het meisje kon raken had Alyssa haar handen al uitgestoken en liet ze het water weer terug in de waterval verdwijnen. ‘Dankjewel,’ sprak ze terwijl ze de hand van het meisje aannam om overeind te komen. Ze siste even van de pijn toen ze druk zette op haar been. De ijspegel was misschien gesmolten, maar dat nam de pijn nog niet echt weg. Ze had van haar vader een spoedcursus voor helen gehad, maar ze wist niet of ze dat wel kon. Ach ja, ze kon het altijd proberen, toch? Ze liet het meisje even voor wat het was, hinkelde naar de rand van de waterval toe en ging zitten. Ze liet een boog van water naar boven komen en liet deze boven haar been hangen. Met gefronste wenkbrauwen begon ze geconcentreerd aan de opdracht om zichzelf te helen. ‘Ik denk dat het de volgende keer inderdaad slimmer is dat ik de boog de andere kant op laat gaan,’ zei ze grijnzend tegen het meisje. De pijn werd al iets verlicht, maar het hielp nog niet echt en zuchtend staakte Alyssa half haar poging. Ze moest ook niet te veel van zichzelf verwachten. In aardesturen was ze echt heel goed, maar voor de watermagie kon ze nog wel wat meer bezoekjes aan haar vader brengen. Van Andrew wilde ze het niet leren, maar die kon ook bijna niks omdat hij hulp weigerde van Jack en zijn vader. ‘Mijn naam is Alyssa trouwens,’ zei Alyssa over haar schouder tegen het meisje en wachtte vervolgens af op antwoord.

De pogingen om haar been beter te maken had ze maar gestaakt. Ze kon beter gewoon naar de ziekenzaal gaan. Misschien dat ze haar been daar nog konden fixen. Of ze kon gewoon wachten tot het over zou gaan, want zo’n watje was ze nu ook weer niet. Het enige wat het meisje zei was haar naam en Alyssa gaf een kort knikje. ‘Een mooie naam,’ vond ze. Ze wist niet zo goed wat ze anders moest zeggen, want het leek er niet echt op dat het meisje veel wilde praten. Nou ja, ze kon toch ook gewoon weggaan? Alyssa richtte haar blauwe ogen naar de hemel en liet haar handen achter zich zakken, waarna ze daar op steunde. Ze draaide haar hoofd half en keek naar Heidi. ‘Je hoeft niet hier te blijven als je daar geen zin in hebt, hoor. Ik red me wel en bovendien zie je er niet zo geïnteresseerd uit.’ Dat laatste kwam er niet als een verwijt uit, maar eerder als een conclusie van iets dat ze al langer wist. Ze hoorde een bekend geluid, draaide zich om en zag dat Duvel en Layla haar eindelijk hadden ingehaald. De husky’s keken verschrikt naar haar been, maar Alyssa wuifde het weg. Duvel trok kort zijn lippen op naar Heidi, maar Layla kwam naar voren en snuffelde aan het meisje. Daarna stak ze haar poot uit. ‘Dat zijn Duvel en Layla,’ zei ze vervolgens. Ze wist verder niet meer wat ze kon zeggen, want veel gespreksstof hadden ze niet en het meisje leek ook niet geïnteresseerd te zijn, dus had Alyssa eerder de neiging om gewoon te zwijgen en te wachten tot ze weg zou gaan.