Norwood zat kalm in de boom. Zijn ogen gesloten en leunend tegen de stam genoot hij van de serene rust die er van de natuur af kwam. Hij had niets door wat er in het kantoor van Savador gebeurde. Hij, niet. Maar iemand anders kennelijk wel. Een witte wolf zat met zijn oren fiers overeind en zijn kop onrustig en stijf geheven richting het schoolgebouw. Als je er een lijn zou trekken zou het direct naar de kantoor richten. Norwood had het niet door. Zijn ogen hield hij gesloten en blies zo af en toe een blad omhoog dat weer naar beneden dwarelde op het moment dat hij in moest ademen. Hij keek op toen Eyolf luid begon te grommen. Norwood zijn ogen keken kort naar beneden. "Eyolf, er is echt niets hoor, het hele bos is rustig..." sprak hij kalm. Eyolf gromde wat in een bepaald ritme. Ineens schoot Norwood overeind. "Wat!?" sprak hij luid en verontwaardigd. "Je gevoel? Als er iets is wat boekdelen spreekt is het een gezichtsuitdrukking, maar voeg daar maar je gevoel aan toe." sprak Norwood er aan toe. Hij keek onrustig naar het gebouw. Was het echt waar, was Madeline weer bezig met Savador. Hij zou het niet kunnen zeggen, hij zou er niet naar toe gaan. Hij zou blijven zitten. "Ik ben getrouwd met haar, ik moet haar vertrouwen.." sprak hij kalm. Norwood blies het blad weg maar Eyolf bleef het aanhouden. Norwood zijn gevoel werd echter met de minuut meer gelijk aan dat van Eyolf. Sinds Eyolf met Norwood megegaan was en in een magische omgeving is opgegroeid kon hij op sommige momenten dingen aanvoelen en zelfs visioenen krijgen. Norwood kwam onrustig overeind, zijn blik nors. "Je gevoel heeft 9 van de 10 keer gelijk. Laat het deze keer geen gelijk hebben..." sprak hij kalm en zuchtte kort.

Haar passen snel, bijna zwevend voor het menselijk oog waarbij haar witte jurk sierlijk achter haar bewegingen aan wapperde, evenals haar sneeuwwitte haren. Neara's grijszilvere ogen waren maar op een punt gericht. De heldere, grote, witte rijger vloog met machtige slagen voor haar uit, als je in de zwarte ogen keek kon je de pijn zien die het dier leed. Er was niets aan het lichaam van het dier te zien, dat met de glitterende, lange staart tussen de bomen door schoot. 'Esta non é unha boa idea!' schalde Neara's heldere stem, die normaal de serene rust zelf weerspiegelde nu krachtig tussen de bomen door; duidelijk gedoelt op het vliegende schepsel voor haar. Een klein stuk vanaf Norwood vandaan schoot haar helder witte gestalte tussen de bomen, zette zich soepeltjes af waarbij haar handen soms mee helpte tegen de stammen van de bomen. De wanhoop die haar van binnen overspoelde was zelfs niet te zien in de scherpe flikkering in haar ogen, waarvan de kleur zich nu tot diepgrijs had verkleurd. Een meter of honderd van Norwood vandaan bleef Neara plots met een schok stil staan, hield zich tegen door zich aan een dunne boom vast te grijpen waarbij haar lange lokken naar voren schoten. Tussen een paar van die lokken keken haar verwijde ogen geschokt naar een sneeuwwit gestalte op de grond, waarboven de rijger met woedende slagen was blijven hangen. 'Nee,' kwam het er bijna geluidsloos uit haar mond, in haar ogen was nu wel degelijk de geschokte uitdrukking te zien. Ze liep een wankelende pas, nog een, waarna ze op haar knieën viel en haar dunne vingers trillend over de slanke nek van haar tweede rijger liet lopen. Het waren haar spionnen geweest, haar wakers en informatie zoekers voor dit bos. Ze was hier niets voor niets, wilde het liefst alles in de gaten houden. Het bewegingsloze gestalte had de ogen gesloten, de vleugels wat uitgestrekt een twee gaten in diens hals. 'Nee,' sprak Neara nu harder, ongelovig door wat haar ogen zagen. Haar ogen verharde, leken zich over de wanhoop heen gezet hebben waarna haar handen zich tot vuisten balde. 'Asasinos,' viel ze weer met een trillende stem van woede in het Oud Puffoons. De tweede helft van het duo zweefde nog boven haar, liet een onbegrijpelijke klank horen waaruit voor Neara bleek dat het dier verdrenkt was in woede. Haar hoofd schoot om, tegelijkertijd met die van de rijger bij het voelen en horen van het zachte gegrom waarbij haar harde, nu diepgrijze blik op de witte wolf vielen.

Eyolf gromde nog steeds op een lage toon en keek onophoudelijk naar het schoolgebouw. En naarmate de grom dreigender werd voelde Norwood zich steeds onrustiger worden. Hij forceerde zichzelf tegen de stam te gaan leunen en te genieten van de rust. Het eerste lukte hij sloot zijn ogen weer. Maar het aanhoudende gegrom zorgde dat er niet veel meer van de rust over bleef. Vooral niet te toen een wat 'zachte' blaf uit de bek van Eyolf kwam. Hij was gaan staan en keek nog steeds naar het schoolgebouw. Norwood keek loom met een oog naar beneden. Ineens viel een wit gedaante hem op. Een reiger vloog door de lucht. Zijn blik volgde het kort en hij keek naar beneden waar het boven cirkelde. Hij zag licht door de bosjes een vrouw die gehurkt zat. Voor haar een reiger. Hij zette zijn bril af waardoor zijn blik nog scherper werd. Twee gaatjes in de hals. Norwood zag dat Neara ineens ziedend op leek te kijken recht naar Eyolf. Hij zette zijn bril op en sprong naar beneden. Hij landde in het zichtveld van Neara voor Eyolf. Hij keek haar niet aan, nee de dode reiger. Met kalme passen liep hij er naar toe en ging door zijn knieën. Hij legde zijn hand op de borstkas. "Hartslag, langzaam. Ademhaling, op het randje..." mompelde hij. "Beet, afkomstig van vampier of slang. Laat het geen vampier zijn, want dan zal ik niet veel meer kunnen doen, slang, hooguit verlamming.." mompelde hij. Hij keek naar Eyolf die nog steeds woedend naar het gebouw keek en niet eens doorhad wat er om hem heen gebeurde. "Als je denkt dat het van de wolf af komt. Ik kan je verzekeren, Eyolf weet van ieder dier of het een baasje heeft, of beter gezegd iemand dierbaars in de mensenwereld, dat is iets dat hij aanvoelt. Hij zou nooit een reiger doden die van iemand is..." sprak hij kalm en keek naar de reiger. Hij had niet veel besteed aan dierengeneeskunde, eveneens mensen geneeskunde. Dus dit was niet zijn beste punt, alleen wonden kon hij goed onderscheiden. Zijn ogen gingen naar de bossen. Hij legde zijn hand op de grond. Mompelde wat en ineens opende hij zijn ogen. Het mogelijke dier dat dit veroorzaakt heeft was nog in de buurt.

(Ik laat jou bepalen of je dier dood gaat of niet....)

Haar normaal elegante en sierlijke lichaam stond gespannen, wat de elegantie iets beangstigends gaf en daarbij duidelijk maakte dat Neara op dit moment niet in een vredige bui was. De magische reiger boven haar slaakte weer een geluid, had zijn woedende blik op de witte wolf gericht. 'Sabe que non é o lobo,' sprak de geforceerde stem van Neara zich trillend toen ze besefde dat het een aardse wolf was die voor haar neus stond. Zodra het gestalte van de man naar beneden kwam verstijfde haar rug nog iets, schoten haar harde grijze ogen naar het gezicht en werkte haar brein voor een paar seconden op volle toeren. De naam flitste in haar hoofd, evenals de functies van Norwood. Zodra Norwood dichterbij kwam verslapte de stroefheid in haar handen, werd haar blik weer zachter en viel ze terug achter het masker van serene rust. Haar handen bleven wel beschermend op het dier liggen, dat diens ogen gesloten had. Zonder enig geluid te maken luisterde ze naar Norwoods mompelende woorden, haar ogen strak op zijn gezicht gericht. Haar vingers gingen strelend over de grote vleugel van het dier, waarbij ze onder haar aanraking even sidderde en de rijger een piepende ademhaling liet horen. 'Dat weet ik,' was het eerste wat ze sprak, haar houding totaal veranderd door de aanwezigheid van een menselijk persoon. Haar blik was even naar het dier geschoten, toen terug naar Norwoods gezicht waarbij haar hele houding in een oogwenk was veranderd. De rustig kalmte lag weer over haar gelaat, de blik op haar smalle en egale gezicht weer zacht en de kleur van haar ogen weer lichtgrijzig zilver. 'Geen aards wezen kan een goddelijk organisme vanuit het Rijk der Winden doden, laat staan beschadigen,' vervolgde ze. Ze ging niet in op haar eigen, eerste houding. Haar geblokkeerde geest door de pijn van het dier die gedeeltelijk ook haar eigen lichaam had geïnfiltreerd had haar voor een moment het eerste en beste dierlijke gestalte ervan beschuldigt. Neara's blik gleed weer terug naar de reiger. 'Non! Xa sabe o que é bo!,' schalde haar stem plots weer krachtig tussen de bomen door, had ze haar benen in dat zelfde moment weer gestrekt en was met een soepele sprong over het grote, bijna leveloze dier gesprongen. Haar ogen waren in een oogwenk geheel wit geworden, van een iris en pupil was niets meer te zien. Haar hand hing in de lucht, haar lichaam nog uitgestrekt op de manier waarop ze was geland vanuit haar sprong. De houding van de grote reiger in de lucht was in een snoekduik gericht, de ogen woedend op Eyolf gericht. Haar jurk golfde mee met haar bewegingen, haar sneeuwwitte haar was naar achteren geblazen door een onzichtbare vlaag wind. 'Transforma a súa rabia sobre o verdadeiro culpable,' sprak ze kalm. De klapwiekende beweging van de vogel was duidelijk in een stilstaande houding veranderd. De lucht rond de vogel was stil gezet, waardoor bewegen onmogelijk was. De woedende zwarte ogen van het goddelijke dier schoten naar Neara, boorde zich in haar witte. 'Je weet wie het gedaan heeft,' fluisterde ze nu weer in de gezamelijke taal. 'Het spijt me voor de woede van Corpo Ceo's gedracht. Maar als de partner van dit dier gedood of verminkt wordt, is het moeilijk ze weer tot rust te brengen,' haar blik was niet van het dier af gegaan, maar haar zachte stem van op Norwood gericht.

Norwood had gezien dat ze weer kalm werd toen ze hem zag. Hij keek met een kalme blik haar aan, geen glimlach. Geen traan. "Ik kan kijken wat ik kan doen..." sprak hij kalm. Hij legde zijn hand op de keel en sloot zijn ogen. De handen gloeide op en kroop over de rest van het beest. Norwood kon eerst hier heel snel zijn energie aan kwijt raken. Door de trainingen was zijn energiecapaciteit groter geworden en zijn energiegebruik geslonken. Dus dit kon hij wel aan, hoopte hij. Het is en blijft een goddelijk dier en dat was wat anders dan een klein ratje met een verkoudheid. Hij had zijn andere hand vrij en haalde een rol tevoorschijn. Hij rolde die uit. Ging met zijn vingers langs de capsules. Nam er een en spoot die onder de vleugel van de reiger. De ademhaling van de zwaan ging daarna wat sneller. Norwood deed de capsule weer in de rol en rolde die op. "Adrenaline, dat zou een opstart kunnen zijn..." sprak hij kalm. Je zag dat de groene gloed sneller verspreidde. Toen het volledig over het dier heen was gekomen zag Norwood dat het weer trachtte op te staan. Norwood trok zijn hand terug en de groene gloed verdween. "Hij zou het moeten halen.." sprak hij. Hij zag de reiger niet en dat zag hij wel op het moment dat Neara over hem heen sprong. Hij slikte. Gelukkig wist Neara het op tijd te verhelpen anders was Eyolf waarschijnlijk een spiche geworden.

De eeuwige, volmaakte glimlach op haar lippen kreeg iets droevigs bij Norwoods woorden. Haar blik ging weer terug naar de doodstille reiger, waarbij Norwood mee aan de slag ging. Ze voelde haar blik afdwalen naar zijn gezicht, weer terug naar zijn handen terwijl hij geconcentreerd bezig was. Haar handen gleden terug naar haar schoot, kwamen op de stof van haar jurk te liggen terwijl Norwood een injectie toediende. Ze wis niet of het hielp, wist niet of aardse medicijnen uberhaupt een werking hadden op wezens uit het godenrijk. Haar glimlach werd weer krachtiger, was voor een moment terug gekomen toen het toch enige werking leek te hebben. 'Ik dank je met al mijn hart,' sprak ze zachtjes, waarbij haar slanke vingers de lange nek van het nog wat levenloze dier streelde. Deze had de ogen weer geopend, keek met een wazige en nog krachteloze blik omhoog. Na Neara's sprong, om de wolf van de woede van het woedende dier te redden, bleef ze in de zelfde houding staan. 'Ga, met elkaar,' sprak ze zachtjes, waarna er weer langzaam beweging kwam in het dierlijke lichaam. 'Je hulp wordt gewaardeerd vanuit de bodem van mijn hart, maar ik ben bang dat het hier op aardse gronden niet deze Corpo Ceo het zal redden,' verklaarde ze met een zachte stem aan Norwood, waarbij haar eigen lichaam weer langzaam ontspande. Ze draaide zich naar Norwood toe, waarbij tegelijkertijd de grote reiger tussen hun door vloog naar het nog liggende dier. Deze slaakte een zacht, melodieuze toon uit die de ander beantwoorde. Met een glimlach als een masker over haar gezicht lag bekeek ze de twee dieren, maakte een klein gebaar als afscheid waarbij een van de dieren zijn kop nog naar haar uitstak. Deze, die nog een paar momenten daarvoor Eyolf in pure wanhoop en woede had willen aanvallen leek nu weer tot rust te zijn gekomen. Diens kop kwam in Neara's uitgestoken hand te liggen, waarbij er een geluidloos gesprek tussen de twee volgde. De reiger die nog op de grond had, had diens kop opgetild en keek nu naar Norwood. Langzaam verdwenen de twee in een helder licht, om vervolgens alleen wat schittering achter te laten die tussen Neara's vingers naar de bosgrond dwarrelde. 'Het spijt me dat je op een rustig moment in zo'n situatie bent gesleurd,' Neara had haar aandacht weer op Norwood gericht, glimlachte verontschuldigend. Haar sneeuwwitte haar golfde gracieus mee op een onvoelbare wind, leken altijd hun eigen leven te lijden.

Norwood onrustige gevoel was totaal verdwenen door alleen een korte blik op Neara's kalme houding te werpen. Hij merkte dat de twee reigers wegvlogen. "Geen dank, ik sta klaar voor de legendarische magicians wanneer nodig..." sprak hij er achter aan. Hij keek glimlachend naar Neara en hoorde de woorden die volgde. "Geen probleem. Zo'n rustig moment had ik ook weer niet..." sprak hij. "Een goede vriend van mij, heeft nogal een ongemakkelijk gevoel. Een gevoel die ik hoop dat alles behalve waar is. Eyolf zit er namelijk weinig naasst..." sprak hij kalm. "Het baarde me meer zorgen dat dat het me liet ontspannen..." voegde hij er aan toe. "Dus ik ben eerlijk gezegd blij met wat afleiding." vertelde hij.

Een vredige, bedankende glimlach sierde haar lippen bij Norwoods woorden. 'Dat is fijn te horen, ook wij hebben soms hulp nodig,' haar glimlach werd iets breder, hoewel een normaal persoon hier vrolijk bij had gegrinnikt maakte alleen het verbrede van haar glimlach duidelijk dat het niet hooghartig was bedoeld. Haar blik gleed af naar het punt waar de twee reigers in het heldere licht waren verdwenen, ze zou andere dienaren nodig hebben als ze erachter zou willen komen wie of wat dit had veroorzaakt. Dit bos was te ruim, te groot en vol met geheimen dat het haar niet zou verbazen als er geen mens achter had gezeten, en dat het gewoon het bos was die zijn duisterheid had willen behouden. 'Aangezien jij mij hebt geholpen, misschien kan ik jou helpen met jou probleem?' opperde ze, waarbij haar blik even naar de wolf ging om weer terug te gaan naar Norwood. Vragend keek ze hem aan, haar houding weer volledig gehuld in serene rust en elegantie, iets wat haar kenmerkte. 'Dat is het minste wat ik had kunnen doen. Als dit onaardse wezen hier was gestorven, had het grotere gevolgen gehad voor deze plek,' legde ze wat wazig uit, maar vond dat ze genoeg had gezegt over het Rijk der Winden om het duidelijk te maken dat Norwoods daden erg op prijs waren gesteld. Als hij er niet was geweest was zij te laat geweest om het dier te redden.

Norwood keek naar Neara en hoorde haar woorden. "Als opvolger van de heer van het woud zie ik me ook verplicht andere legendarische magicians te helpen. Op een uitzondering daar gelaten..." sprak hij kalm. Ze zou vast wel begrijpen over wie hij het had. Hij keek kalm naar Neara die ineens voorstelde zijn probleempje mee op te lossen. "Hmm ja, dat ligt wel ingewikkelder..." sprak hij. "Het zit namelijk zo. Eyolf, de witte wolf die je ziet, heeft een eigenaardig gevoel. En dat gevoel is kort gezegd, dat mijn vrouw met iemand anders aan het flikflooien is, zogezegd, Savador. Je kent hem vast wel..." sprak hij nu weer wat minder kalm. Eyolf was nog steeds aan het grommen en was nog geen meter gaan verstaan. "En over het algemeen is het zo dat wanneer Eyolf iets voelt of het gewoon goed is. Of in de richting..." sprak hij kalm. "Zelden heeft hij het fout met dit soort dingen. Ik ben al zogezegd vaker binnen gekomen en dat er iets tussen die twee blijkt te zijn. En ik heb vaker mijn woede moeten beheersen. Ik heb haar de kansen gegeven die ze nodig heeft en ik zal die haar blijven geven. Ik hou van haar en dat zal ik blijven doen. Hoe vaak ze het ook moet herkansen om dat aan mij te laten zien." sprak hij kalm. "Ik heb gewoon geen zin om nog een keer binnen te vallen op een moment dat hun bezig zijn. Ik heb me de eerste keer in weten te houden. Maar ik wist de tweede keer was moeilijker. De derde keer, ik wil het niet eens meemaken..." sprak hij kalm. Zijn ogen afwendend van Neara en zijn rechterhand op zijn linkerschouder geplaatst gaf aan dat hij het nogal ongemakkelijk onderwerp vond. Wat ook was. "Maar ja, ik val de vrouwe van de lucht niet graag lastig met mijn problemen..." sprak hij kalm.

Haar glimlach verbrede iets, was er voor een moment een geamuseerde tint in haar grijszilveren ogen te zien. 'Ieder heeft zo zijn voorkeuren,' beantwoorde ze zijn woorden glimlachend. Haar blik ging even automatisch naar de wolf toen Norwood het dier aanwees. Haar blik schoot alleen terug zodra Savadors naam viel en daarbij de korte uitleg. Haar bedoelde hij dus met zijn minnares. Hoofdschuddend ging haar blik naar de bosbodem voor haar voeten. 'Jullie zijn net twee jongere versies van Ferost en Deshas,' glimlachte ze, zei iets wat Norwood waarschijnlijk al lang wist. 'Dat je het nog steeds van haar aanneemt,' sprak ze gefronst, haar stem zacht en beheerst waarmee ze duidelijk maakte dat ze hem niet verbaal aanviel. Een korste, onhoorbare zucht, waarna ze haar blik naar boven bracht. 'Liefdes problemen, ik denk dat ik je daar niet mee kan helpen. Het spijt me,' glimlachte ze verontschuldigend. 'Als je dingen hebt die je wilt bespreken, staat mijn deur altijd open. Ik sta bij je in het krijt, meer dan je weet. Dus aarzel niet om mijn hulp te vragen,' verzekerde ze hem, waarbij ze haar slange hand even op zijn schouder legde. Deze man leek al genoeg problemen te hebben met zijn vrouw, misschien een rede dat hij van haar eigen lijstje af geschrapt zou worden. Maar momenten konden altijd andere uitkomsten hebben, bedacht ze zich waarna ze haar hand weer terug nam en haar blik weer op de hemel richtte. 'Misschien is het slimmer om naar binnen te gaan, en te doen wat je het beste lijkt. Ik weet niet of dat rustig in een kamer blijven zitten is, maar blijven ronddwalen met een onrustig gevoel in een bos als dit is denk ik niet het goede idee. Zelfs niet voor de opvolger van Ferost,' haar blik ging weer kalmpjes naar Norwood, voelde hoe haar haar opgetild werd en weer zachtje neerdaalde onder een fluistering van de wind.