Laica voelde zich vreselijk ongemakkelijk en had zin om in huilen uit te barsten. Was het nu zo moeilijk voor die verpleegster om haar hier gauw even om te kleden? Oké, Andrew en zij waren best veel bij elkaar, maar straalden ze dan zo hard uit dat ze verliefd op elkaar waren? Niet dat ze dat ook echt waren, maar leek het echt zo alsof ze helemaal weg van elkaar waren? Misschien romantiseerde die verpleegster gewoon wel heel de boel of had ze eens zin om goed te lachen. Ze had de glimlach van de verpleegster wel breder zien worden toen Laica ongemakkelijk geworden was. En ze zou vast ook wel goed in de gaten hebben gehad dat de twee geen relatie hadden, maar ze wilde hun gewoon pesten. En nu zei Andrew ook nog eens dat zij zichzelf niet kon helpen en dat hij wel zou helpen hier en daar. 'Oh, oké,' zei ze, waarna ze blozend naar de grond keek. Haar ogen bleven op hem hangen daarna. Eigenlijk was hij best knap. Zijn bruine haar hing warrig rond zijn voorhoofd en zijn ogen waren ook bruin. Hij had een goed postuur voor een jongen van zijn leeftijd en hij straalde iets uit waardoor Laica's hart sneller begon te kloppen. Oké, dat laatste had ze dus echt zo niet gedacht. Oké, ze vond hem knap, maar haar hart ging niet sneller voor hem kloppen... wel dan? Ze wist het allemaal even niet meer, maar ze wist wel dat ze zeer zeker niet klaar was voor wat nu komen ging. Ze wilde niet weten wat Andrew over haar lichaam dacht als hij het zou zien. Ze kenden elkaar nog niet goed genoeg om hem die delen nu al te laten zien, maar nu waren ze wel gedwongen, want ze had expres een kamer voor zichzelf aangevraagd zodat niemand op haar slaapzaal zich met haar zou kunnen bemoeien en haar zou wakker houden. Laica nam voorzichtig en met veel pijn plaats in de rolstoel. Zweetdruppeltjes liepen over haar voorhoofd toen ze uiteindelijk zat. Ze nam de kleren die hij haar overhandigde aan en legde deze in haar schoot, waarna ze zich voort liet duwen door Andrew. Ze hield haar ogen gericht naar de grond toen ze leerlingen naar hun zag kijken en voelde tranen achter haar ooghoeken branden. Dit had zonder Andrew een stuk slechter kunnen aflopen. Ze was hem echt enorm dankbaar.

De eerste obstakel die ze op hun weg tegenkwamen was de trap. Natuurlijk. Elke etage had een trap. Ze was echter vijfdejaars en als vijfdejaars kon je al wel wat. Ze zette haar voeten voorzichtig op de grond zodat ze contact maakte met de grond onder haar. 'Neem een beetje afstand,' gebood ze Andrew. Zodra ze dacht dat hij genoeg afstand had genomen, zette ze zich schrap en gebruikte haar aardmagie zo goed mogelijk. De pijn in haar rug werd dankzij deze inspanning erger, maar de grond onder haar begon wel los te komen. Ze zorgde dat het achterstuk met een drempeltje verlengd was zodat ze zich niet om zou kunnen kieperen en greep daarna de leuning van de trap vast. Zo begon ze zichzelf en de bewegende plaat naar boven te brengen. Telkens als ze haar hand uitstrekte en de trapleuning vastgreep, trok ze zichzelf een stukje naar boven en bewoog de plaat onder zich mee. De grond onder haar begon zich ondertussen al op magische wijze te herstellen zodat Andrew in elk geval mee naar boven kon komen. Toen ze eenmaal boven was was ze uitgeput van de inspanning die ze net had geleverd. Ze wist zichzelf net veilig op de grond te brengen toen haar door magie gecreëerde gesteende plaat verdween onder haar en haar rolstoel weer contact liet maken met de vaste grond. 'Een handig trucje als je jezelf naar boven wilt brengen,' legde ze uit tegen Andrew. 'Het enige vereiste wat je moet doen is contact maken met de vloer. Ik heb het geleerd van..' Op dat moment slikte ze de woorden in zodat Andrew nooit zou weten van wie ze het geleerd had. Ze wilde Edwards naam niet noemen. Meteen moest ze weer aan hem denken waardoor ze enge gedachten over hem kreeg. Stel dat ze bijna helemaal niks zelf kon en het zou Edward zijn die haar om moest kleden in plaats van Andrew. Ze rilde over haar hele lijf. Hij zou er zeker weten misbruik van maken en zij zou zichzelf niet eens kunnen verweren. Dat zou hij echt een pluspunt vinden, medelijden had de jongen namelijk nooit met haar. Ze kwam weer bij de werkelijkheid toen haar rolstoel vanzelf in beweging kwam en besefte dat Andrew vast wilde dat ze hem de juiste kant op wees. Met een zachte zucht van de inspanning van daarnet wees ze hem de weg naar haar kamer.

De bekende lavendelgeur die rondhing in haar kamer kwam hun tegemoet toen de kamer werd geopend. Laica wachtte totdat haar rolstoel voor haar bed geparkeerd stond en begon toen van haar rolstoel naar haar bed te klimmen. Haar rug deed ongelooflijke pijn en achter haar ooghoeken brandden tranen, maar Laica zette dapper door. Ze vond het vervelend dat ze geen medicijnen had meegekregen van de verpleegster om de pijn een beetje te stillen. Daar had die stomme verpleegster vast niet aan gedacht toen ze die actie uitvoerde met de kleren. Oh ja, de kleren. Laica werd rood toen ze naar het bundeltje kleren keek dat nu op de grond gevallen was omdat zij zichzelf van de rolstoel naar het bed verplaatst had. Ze keek Andrew onzeker aan en rilde nu over haar hele lichaam, maar ze kon het beter onder controle houden dan wanneer Edward voor haar zou staan. Ze kalmeerde zichzelf met het feit dat het Andrew was en niet Edward. Zou ze Andrew op een dag kunnen vertellen wat voor een schandelijke feiten Edward tegenover haar was begaan? Vast niet. Andrew zou haar gek vinden, verafschuwd van haar zijn en haar meteen uit zijn leven bannen. Ze probeerde haar tranen in te houden bij dat idee en keek vragend naar Andrew. 'Als je het echt niet wilt doen moet je het zeggen, hoor,' zei ze zo gewoon mogelijk. 'Dan kun je eventueel hier rondkijken of er iemand anders is om me te helpen.' Haar stem was naarmate haar zin langer werd steeds zachter geworden en op het einde was het zelfs schor gefluister om aan te tonen dat ze het idee van iemand anders die haar hielp toch niet zo prettig vond. Ze had immers nog maar pas een aanvaring gehad met andere leerlingen en vertrouwde niet veel anderen dan Andrew. Haar waterblauwe ogen keken hem vragend aan.

Laica sloeg haar ogen neer toen Andrew haar zorgen beantwoordde met het feit dat hij niet wilde dat ze nog meer pijn leed. Hij was echt zo lief. Laica schrok van haar gedachten en voelde zich rood worden. Ze was nu toch niet... Ze schrok van zichzelf. Vond ze hem leuk? Ze moest denken aan alle dingen die ze hadden meegemaakt in zo'n korte tijd. Andrew was er wel constant geweest om haar te helpen. Hij was zelfs in een dolle rivier gesprongen om haar te beschermen. En hij had met vuurmagie een paar pesters bij haar weggehaald en had gekookt van woede. Laica had heus wel gevoeld hoe hij haar dichter tegen zich aangehouden had toen de pesters weer terugkwamen. Andrew was iemand die haar wilde beschermen. Misschien deed hij dit wel bij meerdere meisjes, maar Laica kon het zich gewoon niet voorstellen. Ze was bovendien ook niet zo snel van vertrouwen bij jongens als bij hem. Het feit dat ze zich al liet omkleden door hem betekende eigenlijk al genoeg voor haar. Toch vond ze de gevoelens die ze voor de jongen had maar eng. Wat als hij haar zou kwetsen? Wat als hij toch zoals Edward zou zijn eenmaal hij haar vertrouwen had? Maar nee, als hij al iets fout wilde doen dat ook maar een beetje leek op wat Edward bij haar gedaan had, dan had hij daar nu de kans voor. Nu ze kwetsbaar was, kon hij daar misbruik van maken. Edward zou dat wel gedaan hebben, maar Andrew niet, toch? Ze voelde haar hart in haar keel kloppen toen haar opgedragen werd om met haar rug naar hem toe te zitten. Ze draaide zich voorzichtig om zodat ze met haar gezicht naar de muur zat en haar rug naar hem toe gekeerd was. Ze werd rood toen ze het strikje in haar nek losgemaakt voelde worden en niet veel later gleed het kledingstuk van haar af. Ze huiverde lichtelijk toen ze het kledingstuk van zich wegnam en het naar Andrew reikte. Ze hadden gelukkig wel weer een onderbroek bij haar aangedaan, maar haar bovenstuk was natuurlijk weer weggelaten. Voorzichtig reikte Laica naar achteren en hoopte daarbij dat ze niet iets van Andrew zou aanraken waar ze later ongemakkelijk van zou worden. Ze voelde algauw het bekende gedeelte van haar bh en trok deze razendsnel naar haar toe. Ze pakte deze en deed deze snel om.

'Zo, nu is het ergste wel voorbij, denk ik,' zei ze lichtelijk grinnikend. Het was dan ook een tikkeltje hilarisch hoe ze hier nu met hun tweeën zaten. Toch vond Laica de moed om zich om te draaien naar Andrew. Ze had geen andere keus. Als hij haar al fatsoenlijk om wilde kleden, zou hij haar toch echt aan de voorkant moeten zien. Ze hoopte alleen dat er geen rare gedachten door zijn hoofd gingen, maar daar zag ze Andrew niet voor aan. Ze hield haar armen gekruist en keek naar het enige kledingstuk dat hij nog vast had. Gelukkig had ze een jurkje aangehad tijdens het ongeluk, anders zouden ze weer een heel gedoe met een broek en een shirt hebben. Deze hoefde Andrew praktisch alleen maar over haar hoofd te tillen, glad te strijken en dan was hij er van af. Laica wierp een blik op zijn gefocuste gezicht. Ze vroeg zich af wat hij van haar lichaam vond, maar durfde het niet aan hem te vragen. Het feit dat hij haar moest helpen omkleden vond hij misschien al erg genoeg, laat staan dat zij er vragen over ging stellen. 'Andrew?' vroeg ze met een rood hoofd. Ze wees naar haar schouderbandje van haar bh dat gedraaid zat en keek hem daarna vragend aan. 'Zou je misschien.. hem goed willen draaien en kijken of hij over mijn rug ook nog goed zit?' Ze werd nu zo rood dat ze haar blik even moest afwenden. Ze keek hem echter algauw weer aan omdat ze wist hoe ongemakkelijk hij zich nu moest voelen. Haar blik was een beetje dankbaar en een voorzichtige glimlach spreidde zich rond haar lippen. Hopelijk kon ze hem een beetje kalmeren met haar blik. Ondertussen deed ze een poging om haar lange haar een beetje opzij te houden. Ze voelde haar hart sneller kloppen toen ze oogcontact maakte en wachtte af op wat hij ging doen.