Het was een nieuw begin waar hij nog helemaal niet zo slecht in stond. Hij had best veel zin om hier te beginnen met zijn lessen en iets te maken van alles. Misschien kon hij nieuwe vrienden maken en kon hij een poging doen de oude naar achteren te dringen. Hij had immers al een hele tijd niks meer gehoord. Sterker nog, het enige wat hij had willen horen, had hij niet gehoord van de persoon waar het om ging. Hij had ernaar moeten vragen. Honderden keren, eigenlijk. Zeuren werkte altijd.
De vele ogen die hem na staarde deden hem niet heel veel. Hij bleef met een vriendelijke glimlach doorlopen. Hij besloot dat al deze leerlingen gewoon ontzettend nieuwsgierig waren en het niet konden laten om de drang die hun ogen naar hem toe trokken te gehoorzamen.
Aan de ene kant had hij zijn koffer vast, aan de andere had hij een riem. Het was een redelijk dikke riem die uitkwam op een soort tuigje, dat gedragen werd door een wit dier dat er alles aan te leken doen om aan het been van zijn baas te gaan hangen. Marco had het riempje om gedaan bij de ijsbeer, zodat deze niet helemaal wild zou worden bij elke vreemde die hij tegen kwam. Págos was jong en nog speels. Té speels.
Half neuriënd liep hij door de gangen heen, richting de etages en zijn kamer. Een nieuwe kamer, een nieuwe kamergenoot en een nieuw, fris begin. Hij had er zin in. Hij liep de gang door van de etage waar hij moest zijn. Het was er rustig, slechts een enkele leerling liep er rond. De meeste zonder boeken, een enkeling met. Hij begroette iedereen vriendelijk, maar hield niemand aan de praat. Nog geen tijd om nieuwe vrienden te maken. Nóg niet.
Hij stopte bij de deur die zijn slaapkamer zou moeten herbergen. Hij keek even naar Págos en haalde diep adem. Hij klopte op de deur en een “Binnen!” was zijn uitnodiging om de kamer binnen te lopen. Hij liet Págos los, die meteen vrolijk de kamer in rende en meteen elk hoekje ging verkennen. Marco sloot de deur achter zich zonder echt goed rond gekeken te hebben in de kamer. Toen hij zich omdraaide en zijn ogen op zijn kamergenoot vielen, stokte zijn adem. Zijn ogen waren groot en hij schudde even kort zijn hoofd. Of hij werd helemaal gek en moest dringend hulp gaan zoeken, of iemand die hij ontzettend had gemist stond echt voor hem en bleek zijn nieuwe kamergenoot te zijn.

Het was zo vreemd om hier te zijn, maar hij was blij dat hij er was. Een nieuw begin op een nieuwe school. Hoe het zou gaan lopen wist hij nog niet, maar het kon vast niet erg zijn.
Het enthousiasme van de jonge ijsbeer was misschien een probleem, eentje die hij wel al voorzien had en hij had het dier dus in zijn tuigje gehijst. Hij had de ijsbeer misschien niet los moeten laten zodra hij de kamer binnen was gestapt, maar hij kon het beest moeilijk vast blijven houden. Hij had niet verwacht iemand te horen vallen en hij glimlachte zwakjes. Hmja, hij had Págos vast moeten houden.. Nog even ietsje langer in elk geval.
Toen hij zich omdraaide dacht hij niet meer aan de dingen die nog geen minuut geleden gebeurd waren of door zijn hoofd geschoten waren. Zijn ogen waren groot en hij weigerde te geloven dat zijn ogen niet tegen hem logen. Hij moest wel helemaal gestoord worden, volkomen. “FRECKLED JESUS?!” Klonk er uit Ryans mond en een kleine glimlach verscheen op zijn lippen. Nee, hij werd niet gek. En hij was niet de enige die hier verdomde weinig van begreep of geloofde. “Wat doe jij hier...?” Hij lachte zachtjes. ‘Dit is een school, Ryan, wat denk je dat ik hier kom doen?’ Hij zette zijn koffer neer en ergens wist hij dat niemand de deur nu nog los ging krijgen, maar het maakte hem niks uit. Hij liep naar Ryan toe en sloeg zijn armen om hem heen. ‘Ik heb je gemist.’

//Marco heeft vele bijnamen xD

Natuurlijk had hij Ryan hier niet verwacht. Voor zover hij wist was meneer vertrokken om voor zijn moeder te zorgen. Wat hij overigens niet eens van Ryan zelf gehoord had. Belangrijk puntje. Hij was teleurgesteld geweest. Niet boos, gewoon teleurgesteld. Hij had gehoopt dat Ryan het hem zou vertellen.. Zelf.
“FRECKLED JESUS?!” Klonk er uit Ryans mond en een kleine glimlach verscheen op zijn lippen, allang blij dat hij kon bevestigen niet helemaal krankzinnig te worden. “Wat doe jij hier...?” Hij lachte zachtjes. ‘Dit is een school, Ryan, wat denk je dat ik hier kom doen?’ Natuurlijk had hij de irritatie gezien, het was alleen niks nieuws en hij ging ook geen moeite doen om zich er wat van aan te trekken. Hij zette zijn koffers neer en liep op Ryan af, die heftig zijn hoofd schudde. Alsof dat ging helpen. Alsof een van hen überhaupt geloofde dat dat ging werken. Echt niet. Hij omhelsde Ryan. ‘Ik heb je gemist,’ Ryan hapte naar adem. “Freckle, te... strak...” Een glimlach verscheen op zijn lippen, maar hij liet nog niet los. Hij loste zijn greep misschien ietsje, maar hij liet hem niet helemaal los. Pas toen Ryan toegegeven had en ook zijn armen om hem heen geslagen had, liet hij los.
"Waarom SSA, wist je dat ik hier zat dan...?" Langzaam schudde Marco zijn hoofd en hij haalde zijn schouders op. ‘Ik wist niet dat je hier zat, hoe had ik dat moeten weten?’ Hij zuchtte zachtjes. ‘Ik wist niet eens of je er blij van zou worden als ik je ging zoeken, je nam immers niet de moeite om te vertellen waarom je ineens verdween.’ Natuurlijk begreep hij het prima, maar hij wilde een verklaring uit de mond van zijn vriend horen.

Natuurlijk was hij niet boos. Hoe kon hij ooit boos zijn op Ryan? Teleurgesteld, ja. Boos niet.
"Waarom SSA, wist je dat ik hier zat dan...?" Had hij het maar geweten, dan had hij zich misschien kunnen voorbereiden op dit.. Enigszins ongemakkelijke gesprek.
Langzaam schudde Marco zijn hoofd en hij haalde zijn schouders op. ‘Ik wist niet dat je hier zat, hoe had ik dat moeten weten?’ Hij zuchtte zachtjes. ‘Ik wist niet eens of je er blij van zou worden als ik je ging zoeken, je nam immers niet de moeite om te vertellen waarom je ineens verdween.’ Hij moest het zeggen, hij moest het horen. Hij begreep wat er gebeurd was, ongeveer dan, maar hij wilde het uit de mond van een ander horen. Ryan begreep wat hij wilde; een uitleg. Het bleef even stil en Ryan zocht naar de woorden, wreef door zijn haren, krapte achter zijn oren. “Mijn moeder was blijkbaar vergiftigd door mijn vader met een traagwerkend gif dat zou toeslaan als ik bijna de leeftijd van achttien zou behalen. Die dag dat ik was verdwenen, had ik een brief gekregen van de dokter, dat mijn moeder constante toezicht nodig had en dus had ik mezelf opgeofferd. Sorry, dat ik ben vertrokken zonder iets te laten weten aan je, het spijt me.. Ik ben geen goede vriend voor je geweest, dat weet ik,” De doodse blik in de ogen van zijn beste vriend ontgingen hem niet. "Ik wil de dood op mijn moeder wreken Marco... en mijn neef zit hier, op SSA en hij weet waar mijn vader uithangt..." Hij klakte met zijn tong en liep naar zijn koffer, die hij optilde en op het bed legde. Gooide, eerder. Hij bleef even stil staan en zei toen zachtjes, zijn rug naar Ryan gekeerd. ‘Je bent geen slechte vriend geweest, je hebt alleen bewezen dat op zijn minst een brief schrijven veel te veel moeite was. Iemand zou bijna denken dat je niet kan schrijven.’ Bij die laatste zin klonk er een plagende toon door. Hij draaide zich om naar Ryan en liet even zijn hand over de kop van de ijsbeer gaan, die naast het bed stond, twijfelend of hij erop zou springen of niet. ‘Wraak, Ryan? Is dat de beste oplossing?’ Zijn ogen stonden een beetje bezorgd. Het enige wat hiervan kon komen waren problemen.

Toen Ryan hem vroeg of hij wist of hij hier gezeten had, kon hij niks anders dan zijn beste vriend met de neus op de feiten drukken. Hij had niks geweten. Als hij niet had doorgevraagd net zo lang tot de oren van de directeur er bij wijs van spreken af gevallen waren, had hij niet eens geweten waarom zijn beste vriend wel van de aardbodem verdwenen leek. Hij had niet begrepen waarom die man er zo moeilijk over gedaan had, maar hij wist net zo goed dat het geen zin had om daar over te piekeren. Hij wist het nu en sterker nog, Ryan stond nu voor hem. En hoe vreemd het ook klonk, het leek bijna of hij nooit weg was geweest. Hij was het wel en Marco wilde een verklaring horen. Iets wat hij allang had gehoord, maar wat hij nog eens wilde horen, dit keer uit de mond van Ryan.
“Mijn moeder was blijkbaar vergiftigd door mijn vader met een traagwerkend gif dat zou toeslaan als ik bijna de leeftijd van achttien zou behalen. Die dag dat ik was verdwenen, had ik een brief gekregen van de dokter, dat mijn moeder constante toezicht nodig had en dus had ik mezelf opgeofferd. Sorry, dat ik ben vertrokken zonder iets te laten weten aan je, het spijt me.. Ik ben geen goede vriend voor je geweest, dat weet ik,” De doodse blik in Ryans ogen zorgde ervoor dat hij zich moest bedwingen om naar hem toe te lopen en hem weer half dood te knuffelen. "Ik wil de dood op mijn moeder wreken Marco... en mijn neef zit hier, op SSA en hij weet waar mijn vader uithangt..." Hij klakte met zijn tong en liep naar zijn koffer, die hij optilde en op het bed legde. Gooide, eerder. Hij bleef even stil staan en zei toen zachtjes, zijn rug naar Ryan gekeerd. ‘Je bent geen slechte vriend geweest, je hebt alleen bewezen dat op zijn minst een brief schrijven veel te veel moeite was. Iemand zou bijna denken dat je niet kan schrijven.’ Bij die laatste zin klonk er een plagende toon door. Hij draaide zich om naar Ryan en liet even zijn hand over de kop van de ijsbeer gaan, die naast het bed stond, twijfelend of hij erop zou springen of niet. ‘Wraak, Ryan? Is dat de beste oplossing?’ Zijn ogen stonden een beetje bezorgd. Hij was het op zich wel gewend van Ryan dat hij in de problemen terecht kwam, maar het liefst wilde hij zijn beste vriend daar zo ver mogelijk vandaan houden.
“Mijn vader... hij hoort niet te leven Marco... ik wed dat de moord op mijn moeder, niet zijn eerste moord was. Hij is een wreed man die moet boeten voor zijn wandaden..” Een zachte zucht verliet zijn mond. ‘Hoort niet te leven..’ Herhaalde hij zachtjes. ‘Is het het waard om je eigen toekomst op het spel te zetten voor iemand als je vader?’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik bedoel, je kan op verschillende manieren wraak nemen.’ Kleine kans dat hij Ryan hier vanaf kon praten, maar proberen kon nooit kwaad.
“Maar Marco, waarom in godsnaam een ijsbeer? Van alle dieren die je kon nemen...” Vroeg Ryan hem lachend. Marco keek even naar de kleine ijsbeer en glimlachte. Hij bukte zich en tilde het beestje op het bed. ‘Ik zal heel eerlijk tegen je zijn; ik heb hem niet gekozen, hij mij.’ Hij grijnsde breed. ‘Als je ergens zwarte broeken hebt kan je ze beter nooit meer aan doen.’

Natuurlijk wilde hij zijn beste vriend ervan weerhouden om wraak te nemen. Hij zou er op zich geen wereldramp van maken als zijn beste vriend op eens een moordenaar werd, maar toch had hij niet zo heel veel behoefte aan wekelijkse gevangenis bezoekjes. Hoezeer hij zijn vriend ook wilde steunen, dit ging toch echt dat kleine stapje te ver.
‘Hoort niet te leven..’ Herhaalde hij zachtjes. ‘Is het het waard om je eigen toekomst op het spel te zetten voor iemand als je vader?’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik bedoel, je kan op verschillende manieren wraak nemen.’ Het was op zijn minst een poging waard deze idioterie uit het hoofd van zijn beste vriend te krijgen. Gefaald, bleek toen Ryan zijn hoofd schudde. “Voor hij nog anderen pijn doet, wil ik zijn leven kunnen beeïndigen. Het spijt me Marco, ik doe het niet voor mezelf, maar voor anderen.” Marco zuchtte zacht. Het was zo’n mooie poging geweest, zo perfect bijna. Nou ja, er bleek weinig aan te doen. Wat natuurlijk niet weg nam dat hij het morgen net zo hard opnieuw zou proberen. En overmorgen. En de dag erna.. Oké, nee, hij zou gewoon niet stoppen.
“Maar Marco, waarom in godsnaam een ijsbeer? Van alle dieren die je kon nemen...” Vroeg Ryan hem lachend. Marco keek even naar de kleine ijsbeer en glimlachte. Hij bukte zich en tilde het beestje op het bed. ‘Ik zal heel eerlijk tegen je zijn; ik heb hem niet gekozen, hij mij.’ Hij grijnsde breed. ‘Als je ergens zwarte broeken hebt kan je ze beter nooit meer aan doen.’ Ryan sloeg zijn hand tegen zijn voorhoofd. Een kleine glimlach sierde Marco’s lippen. Het was zo geweldig als iemand de reactie gaf die je van ze verwacht had. “Dat zijn dus mijn favo broeken Marco, je weet dat, richt hem af voor ik hem erop betrap een van zijn broeken te verneuken, oke?” Zei Ryan en grijnsde. Marco schoot in de lach. ‘O, maar je begrijpt me verkeerd. Je zal hem altijd betrappen.’ Zijn ogen twinkelde en hij grinnikte. ‘Hij zal die broeken van je aanvallen als je ze aan hebt, niet als je ze ergens rond hebt slingeren. Daarom zeg ik ook dat je ze nooit meer aan moet doen, je kan ze best houden, aantrekken lijkt me alleen niet het meest slimme plan ooit.’
Ryans blik ging naar de ijsbeer. “Durf ook maar een van mijn broeken te verpesten, ik zweer het je,” Marco schudde kort zijn hoofd. Altijd zo lekker subtiel als hij was, Ryan.
“Dus ehm... hoe ben je hem tegen gekomen?” Hij ging op het bed zitten en plaagde de ijsbeer kort door met diens oren te spelen, die elke keer terug getrokken werden door de witte beer. ‘Laten we zeggen dat ik ergens liep en ineens bagage bij me had.. Aan mijn been.’ Hij grijnsde. ‘Zelfs toen ik dacht dat ik hem afgeschud dacht te hebben, kwam ik hem vlak bij mijn huis toch weer tegen. Ik heb gekeken of iemand een nogal koppige ijsbeer miste, maar niemand miste er een. Dus toen heb ik hem gehouden. Niet dat ik heel veel keus kreeg van deze kleine.’ Nog heel even bleven zijn ogen op de ijsbeer hangen, voor zijn ogen naar Ryan gleden. ‘Dus jij hebt nog steeds geen huisdier? Het zou je goed doen.’ Misschien klonk zijn stem een beetje sarcastisch, maar hij meende het ergens toch wel. Een huisdier zou zijn beste vriend goed doen.

Wraak nemen was iets dat hij moest doen, al was het maar hem van een berg af te duwen in de hoop dat hij geen water raakte maar harde stenen. Raymond Burned moest gewoon dood, hoe dan ook, al deed Ryan natuurlijk liever het zelf, om de blik van zijn vader te zien als hij merkt dat zijn zoon hem eigenhandig afmaakt. Maar dat bracht hem weer in die positie: was hij dan niet gewoon zoals zijn vader...? Een moordenaar? Ryan voelde de brok in zijn hart met de seconde groter worden, want hij wist dat dat alles behalve was wat hij wilde eigenlijk. Marco had gelijk, maar toch wilde hij nog wraak op zijn vader, al was het dat hij eventjes in zijn vaders voetstappen treedde, Raymond verdiende het.
‘Hoort niet te leven..’ Herhaalde hij zachtjes. ‘Is het het waard om je eigen toekomst op het spel te zetten voor iemand als je vader?’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik bedoel, je kan op verschillende manieren wraak nemen.’ Ryan schudde zijn hoofd, zijn beslissing stond vast en niemand die het nog uit zijn hoofd zou praten, dat stond vast. “Voor hij nog anderen pijn doet, wil ik zijn leven kunnen beeïndigen. Het spijt me Marco, ik doe het niet voor mezelf, maar voor anderen.” Marco zuchtte zacht en Ryan keek gewoon naar het gezicht van zijn beste vriend. Hij besloot het onderwerp te veranderen, hij wilde over wat anders praten dan zijn verdomde vader.

“Maar Marco, waarom in godsnaam een ijsbeer? Van alle dieren die je kon nemen...” Vroeg Ryan hem lachend. Marco keek even naar de kleine ijsbeer en glimlachte. Hij bukte zich en tilde het beestje op het bed. ‘Ik zal heel eerlijk tegen je zijn; ik heb hem niet gekozen, hij mij.’ Hij grijnsde breed. ‘Als je ergens zwarte broeken hebt kan je ze beter nooit meer aan doen.’ Ryan sloeg zijn hand tegen zijn voorhoofd. Geweldig, dat waren net zijn favoriete broeken dus, perfecter kon je het niet hebben. “Dat zijn dus mijn favo broeken Marco, je weet dat, richt hem af voor ik hem erop betrap een van zijn broeken te verneuken, oke?” Zei Ryan en grijnsde. Marco schoot in de lach. ‘O, maar je begrijpt me verkeerd. Je zal hem altijd betrappen.’ Zijn ogen twinkelde en hij grinnikte. ‘Hij zal die broeken van je aanvallen als je ze aan hebt, niet als je ze ergens rond hebt slingeren. Daarom zeg ik ook dat je ze nooit meer aan moet doen, je kan ze best houden, aantrekken lijkt me alleen niet het meest slimme plan ooit.’
Ryans blik ging naar de ijsbeer. “Durf ook maar een van mijn broeken te verpesten, ik zweer het je,” Marco schudde kort zijn hoofd.

Niemand. Verpestte. Zijn. Favoriete. Broeken.

Hij meende het, als hij die ijsbeer erop betrapte aan een van zijn broekspijpen te knabbelen, kon Marco het te verduren krijgen serieus. Zijn blik ging naar Marco, die opeens héél dicht was bij hem stond. Zijn hart ging sneller slaan en hij voelde zich opeens héél ongemakkelijk. Hij bleef wel zo dicht staan, maar hij probeerde zichzelf van deze vreemde toestand af te halen door Marco nog meer vragen te stellen. Marco ging op bed zitten en begon met de ijsbeer te spelen, wat dus ervoor zorgde dat Ryan elk element van Marco’s gezicht in zich opnam. Hij had nog nooit echt de tijd genomen serieus naar zijn makker te kijken. Hij fronste toen zijn ogen bleven hangen op zijn sproeten en hij na een tijd er figuren in begon te zien, waardoor hij nog dieper fronstte. ‘Laten we zeggen dat ik ergens liep en ineens bagage bij me had.. Aan mijn been.’ Hij grijnsde. ‘Zelfs toen ik dacht dat ik hem afgeschud dacht te hebben, kwam ik hem vlak bij mijn huis toch weer tegen. Ik heb gekeken of iemand een nogal koppige ijsbeer miste, maar niemand miste er een. Dus toen heb ik hem gehouden. Niet dat ik heel veel keus kreeg van deze kleine.’
Ryan had maar half geluisterd naar de woorden van Marco, maar toen hem een vraag gesteld werd, ‘Dus jij hebt nog steeds geen huisdier? Het zou je goed doen.’ Keek hij meteen op, zijn ogen wijd open gesperd. “Huisdieren zijn te vermoeiend,” zijn lippen samengetrokken tot een spleet en een frons van hier tot Shadra keek hij nog steeds naar Marco’s sproeten. “Ik denk dat ik mijn handen al vol heb aan je sproe... ehm... je ijsbeer..” zei hij voor hij zijn hoofd schudde en zijn blik afwendde. Hij besloot weer afstand te creeëren tussen hen beiden en hij ging zitten op zijn eigen bed. “Hoe was het trouwens nog op onze oude kostschool? Ik neem aan dat je er nog een tijdje hebt gezeten.”

Hij zou het zichzelf nooit vergeven hebben als hij zijn beste vriend niet ging weerhouden van een actie als deze. Natuurlijk snapte hij hoe belangrijk het voor hem was om zijn vader hierop te pakken. Hij zou hetzelfde doen, dat wist hij zeker. Toch hoopte hij dat zijn beste vriend naar hem wilde luisteren. Hij wilde niet dat Ryan zichzelf in de problemen bracht, omdat hij wraak wilde nemen. Wraak kon op zoveel manieren, waarom moest het op deze manier? Waarom moest iemand deze weg kiezen als er andere waren, betere?
Hij begreep snel dat zijn plan niet ging werken en gaf het op, voor nu. Door hameren zou nooit gaan werken, hij zou moeten wachten op een beter moment. Een moment dat geheid komen zou, dat moest.
Natuurlijk probeerde Ryan een ander onderwerp te beginnen, dit kon nooit makkelijk zijn voor hem en dat begreep hij, hij zou alleen willen dat hij luisterde. Onbewust zou hij dat doen, toegeven zou hij het waarschijnlijk niet, puur omdat dat zou betekenen dat hij de wraak op zou moeten geven. Iets wat helemaal niet per se hoefde, het enige wat Marco wilde was dat zijn beste vriend geen bloed aan zijn handen zou hebben.
De waarschuwing die Ryan uitte was duidelijk en hij wist dat hij het meende. Págos moest gewoon opletten wat hij deed. Zo moeilijk kon dat niet zijn.. Zijn ogen gleden naar de ijsbeer. Laat maar. Het enige wat hij kon hopen was dat de kleine ijsbeer niet al te stom zou zijn. Hij was misschien een onverwacht gezelschap geweest, maar hij was wel gehecht aan het witharige beest. Hielden ze zich beide maar in, zowel Págos als Ryan.
‘Laten we zeggen dat ik ergens liep en ineens bagage bij me had.. Aan mijn been.’ Hij grijnsde. ‘Zelfs toen ik dacht dat ik hem afgeschud dacht te hebben, kwam ik hem vlak bij mijn huis toch weer tegen. Ik heb gekeken of iemand een nogal koppige ijsbeer miste, maar niemand miste er een. Dus toen heb ik hem gehouden. Niet dat ik heel veel keus kreeg van deze kleine.’ Nog heel even bleven zijn ogen op de ijsbeer hangen, voor zijn ogen naar Ryan gleden. ‘Dus jij hebt nog steeds geen huisdier? Het zou je goed doen.’ Ondanks de toon in zijn stem, die bijna niet sarcastischer kon, meende hij het echt. Het zou Ryan goed doen. Het was alleen niet zo heel verrassend dat Ryan ertegenin ging.
“Huisdieren zijn te vermoeiend,” zijn lippen samengetrokken tot een spleet en een frons van hier tot Shadra keek hij nog steeds naar Marco’s sproeten. “Ik denk dat ik mijn handen al vol heb aan je sproe... ehm... je ijsbeer..” Marco's hoofd ging iets schuin toen Ryan zichzelf snel verbeterde, alsof hij beter ging luisteren naar de woorden van zijn beste vriend.
“Hoe was het trouwens nog op onze oude kostschool? Ik neem aan dat je er nog een tijdje hebt gezeten.” Vroeg Ryan, nadat hij op zijn eigen bed was gaan zitten. Marco glimlachte en fronste. 'Saai. Er gebeurd niet heel erg veel, behalve de wekelijkse grappen en grollen van sommige.' Zijn ogen glinsterde even betekenisvol en hij ging verder: 'Je hebt eigenlijk niks gemist.' Hij fronste en keek Ryan even zwijgend aan, voordat hij weer sprak. 'Ik was niet van plan om je weer uit het niets te zien verdwijnen. Beloof me dat je niks stoms doet, niks wat die kans vergroot.' Zijn ogen leken op die van een puppy die echt heel erg graag iets voor elkaar wilt krijgen.

Ryan wilde gewoon zijn vader wreken, koste wat het kost, puur dat hij de pijn kon ervaren die Ryan kreeg te verduren toen hij wist dat zijn moeder ging sterven. Het plan dat hij voor Raymond had was hem een pijnlijke dood te laten sterven, een langzame pijnlijke dood. Wat zou hij toch graag zijn vader gewoon van een verdomde berg duwen, echt waar, dat wilde hij gewoon en dan hem zien rollen, zijn armen eraf zien vallen en lachen. Ryan zou lachen ja, hij hield er wel van als zijn vijanden pijn hadden, aan het bloeden waren en aan het schreeuwen voor vergiffenis. Zo iemand was hij bij mensen die hij haatte en verachtte.
Marco leek het op te geven en haalde diep adem in zichzelf, blij dat hij het topic liet vallen en hopelijk kwam hij er niet meer op terug. Als je ergens zwarte broeken hebt kan je ze beter nooit meer aan doen.’ Ryan sloeg zijn hand tegen zijn voorhoofd. Geweldig, dat waren net zijn favoriete broeken dus, perfecter kon je het niet hebben. “Dat zijn dus mijn favo broeken Marco, je weet dat, richt hem af voor ik hem erop betrap een van zijn broeken te verneuken, oke?” Zei Ryan en grijnsde. Marco schoot in de lach. ‘O, maar je begrijpt me verkeerd. Je zal hem altijd betrappen.’ Zijn ogen twinkelde en hij grinnikte. ‘Hij zal die broeken van je aanvallen als je ze aan hebt, niet als je ze ergens rond hebt slingeren. Daarom zeg ik ook dat je ze nooit meer aan moet doen, je kan ze best houden, aantrekken lijkt me alleen niet het meest slimme plan ooit.’
Ryans blik ging naar de ijsbeer. “Durf ook maar een van mijn broeken te verpesten, ik zweer het je,” Marco schudde kort zijn hoofd. Hij gaf de beer een waarschuwing, hopelijk hield het beest zich er ook aan, want hij deed niet liever dan in de winter die zwarte jeansbroeken aandoen.

Niemand. Verpestte. Zijn. Favoriete. Broeken.

Dus als hij die beer van Marco erop betrapte aan zijn broekspijpen te knabbelen, dan zou de eigenaar op zijn donder krijgen en mocht hij hem nieuwe broeken kopen, serieus. Hij was elke keer al serieus geweest met zijn woorden en nu dus deze keer ook. Marco ging op bed zitten en begon met de ijsbeer te spelen, wat dus ervoor zorgde dat Ryan elk element van Marco’s gezicht in zich opnam. Hij had nog nooit echt de tijd genomen serieus naar zijn makker te kijken. Hij fronste toen zijn ogen bleven hangen op zijn sproeten en hij na een tijd er figuren in begon te zien, waardoor hij nog dieper fronstte. ‘Laten we zeggen dat ik ergens liep en ineens bagage bij me had.. Aan mijn been.’ Hij grijnsde. ‘Zelfs toen ik dacht dat ik hem afgeschud dacht te hebben, kwam ik hem vlak bij mijn huis toch weer tegen. Ik heb gekeken of iemand een nogal koppige ijsbeer miste, maar niemand miste er een. Dus toen heb ik hem gehouden. Niet dat ik heel veel keus kreeg van deze kleine.’ Eigenlijk had Ryan maar stiekem aan het meevolgen, hij had al een oog in Marco’s sproeten kunnen verbinden met onzichtbare lijntjes en zijn frons was met elke seconde dieper geworden. Maar toen hij een vraag naar hem richtte, was hij meteen weer all ears. ‘Dus jij hebt nog steeds geen huisdier? Het zou je goed doen.’ Keek hij meteen op, zijn ogen wijd open gesperd. “Huisdieren zijn te vermoeiend,” zijn lippen samengetrokken tot een spleet en een frons van hier tot Shadra keek hij nog steeds naar Marco’s sproeten. “Ik denk dat ik mijn handen al vol heb aan je sproe... ehm... je ijsbeer..” zei hij voor hij zijn hoofd schudde en zijn blik afwendde. Hij besloot weer afstand te creeëren tussen hen beiden en hij ging zitten op zijn eigen bed. “Hoe was het trouwens nog op onze oude kostschool? Ik neem aan dat je er nog een tijdje hebt gezeten.”

Deze vraag was gewoon uit pure curieusiteit, Ryan vond hun oude kostschool wel gezellig, maar hij moest vertrekken en toen begon zijn vader een grote rol te spelen dus was hij hier voor zijn neef. Bij Marco’s glimlachfrons, keek hij hem vragend aan, zijn goudkleurige ogen op zijn sproeten gericht, omdat ze te interessant waren om te negeren. 'Saai. Er gebeurd niet heel erg veel, behalve de wekelijkse grappen en grollen van sommige.' Zijn ogen glinsterde even betekenisvol en hij ging verder: 'Je hebt eigenlijk niks gemist.' Hij fronste en keek Ryan even zwijgend aan, voordat hij weer sprak. 'Ik was niet van plan om je weer uit het niets te zien verdwijnen. Beloof me dat je niks stoms doet, niks wat die kans vergroot.' Zijn ogen werden groot toen hij naar de bruine kijkers keek van zijn beste vriend, ze waren groot geworden, net als een puppy. Zijn adem stokte in zijn keel en zijn kaken begonnen enorm op te gloeien. Natuurlijk wist Ryan meteen waar Marco op doelde en hij wendde zijn blik fronsend af, zijn kaken nog steeds gloeiend terwijl hij weer grip op zichzelf probeerde te krijgen. “Ik zal het... proberen, omdat jij het bent, jij en je verdomde puppyoogblik.”
“Als ik allergisch was aan schattigheid, was ik nu al zeker vijfhonderd keer doodgegaan omdat jij per sé je puppyogen tegen mij moest gebruiken als je je zin wilde.” Zijn goudkleurige ogen keken weer naar Marco zodra hij zichzelf weer volledig in de hand had. “Maar hoezo saai? Verveelde je je dan zo? Want voor zover ik me kan herinneren was ik diegene met de weinige vrienden en niet jij,” mompelde hij zachtjes met een lichte grijns.

Hij zou het niet ontkennen. Nu niet, nooit niet. Hij had Ryan gemist. Heel erg. Zeker toen hij nog niet wist waarom zijn beste vriend ineens zonder reden was verdwenen. De directeur moest gestoord geworden zijn van de dagelijkse bezoekjes. Uiteindelijk had hij het verteld. Het had het gemis niet minder gemaakt.. Maar dat was nu niet meer nodig. Tenzij Ryan ineens iets stoms deed. Iets wat hij blijkbaar al in zijn agenda had staan! Wat hij ook deed, het leek weinig uit te maken. Opgeven was dus uiteindelijk de enige optie.
Na een gesprek over Págos en de lievelingsbroeken van Ryan – hij moest echt iets aan die kleurkeuze gaan doen als hij op deze kamer wilde blijven, witte ijsbeerharen en zwarte broeken, slecht plan – kwamen ze terug op de kostschool. Natuurlijk was Ryan nieuwsgierig hoe het na zijn vertrek was geweest.
‘Saai. Er gebeurd niet heel erg veel, behalve de wekelijkse grappen en grollen van sommige.’ Zijn ogen glinsterde even betekenisvol en hij ging verder: ‘Je hebt eigenlijk niks gemist.’ Hij fronste en keek Ryan even zwijgend aan, voordat hij weer sprak. ‘Ik was niet van plan om je weer uit het niets te zien verdwijnen. Beloof me dat je niks stoms doet, niks wat die kans vergroot.’ De reactie van Ryan op zijn grote ogen was briljant. Maar belangrijker; precies de reactie die hij wilde hebben. “Ik zal het... proberen, omdat jij het bent, jij en je verdomde puppyoogblik.” Zijn mondhoeken trokken op in een opgewekte glimlach. “Als ik allergisch was aan schattigheid, was ik nu al zeker vijfhonderd keer doodgegaan omdat jij per sé je puppyogen tegen mij moest gebruiken als je je zin wilde.” Marco lachte zacht en in zijn ogen glinsterde iets van overwinning. Hij stond op en nam Ryan in een soort houdgreep om hem een soort van te bedanken met een knuffel. Dit keer was hij iets minder hardhandig dat voorheen. ‘Misschien moet je het leren hebben.’ Hij grijnsde. ‘Of het gewoon accepteren.’ Hij begreep dondersgoed dat het niet zo makkelijk was, maar juist dat maakte het zo vreselijk amusant.
“Maar hoezo saai? Verveelde je je dan zo? Want voor zover ik me kan herinneren was ik diegene met de weinige vrienden en niet jij,” Marco keek hem even kort aan en fronste. ‘Je kan nog zoveel vrienden hebben, als je je beste vriend kwijt bent is alles een beetje duisterder. Zelfs de directeur doorweekt door de gangen zien lopen is dan niet meer grappig.’ Hij had het geprobeerd. Één enkele keer.. Het was niet zo leuk geweest zonder Ryan. Het had alles eigenlijk alleen maar erger gemaakt. Hij grijnsde en ruïneerde Ryans haar door er met zijn vuist doorheen te gaan. ‘Maar als je dat goed wilt maken heb je nu alle tijd.’ Oke, misschien liet hij zichzelf nu gewoon een beetje gaan. Maar he! Hij had zijn beste vriend lang genoeg niet gezien. Hij had een hoop in te halen

Ryan kon het niet ontkennen dat hij de zwartharige jongen met zijn sproeten had gemist, hoe vaak hij het ook wilde ontkennen, dat ging gewoon niet. Marco deed een poging hem van gedachten te veranderen, maar hij wilde echt zijn vader laten verdwijnen van het universum, de mensheid was beter af als hij onder de grond lag dan dat hij springlevend nog meer slachtoffers maakte. Mensenlief Ryan hield ervan van op de hak tot de tak te springen, hij had zoveel vragen voor zijn beste vriend, hij wilde elk detail weten wat hij had meegemaakt toen Ryan moest vertrekken, je kon zeker zeggen dat hij enorm nieuwsgierig was. Eerst was hij nog over de ijsbeer van Marco bezig, dat deze zijn broeken maar niet moest aanraken, want hij hield van zijn collectie zwarte jeans en dan ging hij over naar hun oude kostschool waar ze de meest geweldige grappen en grollen uithaalde en ze vaak ook het terrorduo werden genoemd. Maar toen Ryan’s moeder op sterven lag, moest hij vertrekken, toen was alleen nog Marco daar en was Ryan druk in de weer om zijn moeder te verzorgen, te koken voor haar, haar lakens te verversen, wassen, strijken, etc. Eigenlijk in die lange maanden was hij van jongen naar man gegroeid, was hij enorm zelfstandig geworden.

Ryan keek op toen Marco zijn vraag beantwoordde: ‘Saai. Er gebeurd niet heel erg veel, behalve de wekelijkse grappen en grollen van sommige.’ Zijn ogen glinsterde even betekenisvol en hij ging verder: ‘Je hebt eigenlijk niks gemist.’ Hij fronste en keek Ryan even zwijgend aan, voordat hij weer sprak. ‘Ik was niet van plan om je weer uit het niets te zien verdwijnen. Beloof me dat je niks stoms doet, niks wat die kans vergroot.’
Dit deed zijn hart sneller slaan, had hij dat nou serieus gezegd? Zijn amberkleurige ogen keken hem vol ongeloof aan dankzij de woorden die hij nog maar net had uitgesproken. Zijn adem stokte in zijn keel wanneer hij merkte dat zijn hart nog sneller ging slaan, hij fronste en schold zichzelf uit in zijn gedachten. De puppyogen maakten het er niet beter op, maar gelukkig had hij het gestok in zijn keel zo kunnen timen alsof het leek dat hij gewoon zo deed vanwege zijn puppyogen. Buttsave noemde hij dit, echte pure klasse.

“Ik zal het... proberen, omdat jij het bent, jij en je verdomde puppyoogblik.” Zijn mondhoeken trokken op in een opgewekte glimlach. “Als ik allergisch was aan schattigheid, was ik nu al zeker vijfhonderd keer doodgegaan omdat jij per sé je puppyogen tegen mij moest gebruiken als je je zin wilde.” Natuurlijk vond hij het vreselijk als Marco deze blik tegen hem gebruikte, alsof hij gewoon wist dat de jongen een zwak voor hem had, zo oneerlijk! Marco lachtte zacht en Ryan werd in een knuffelhoudgreep genomen, maar minder plettend dan vorige keer. De warmte die Marco afstraalde, maakte hem comfortabel, comfortabel genoeg om zijn handen op Marco’s  stevig gebouwde rug te leggen. Eigenlijk was het hem nooit opgevallen dat hij zo goed gebouwd was.
‘Misschien moet je het leren hebben.’ Hij grijnsde. ‘Of het gewoon accepteren.’ Hoe moest hij dit in vredesnaam doen? Ryan liet het hier maar gewoon bij.
“Maar hoezo saai? Verveelde je je dan zo? Want voor zover ik me kan herinneren was ik diegene met de weinige vrienden en niet jij,” Marco keek hem even kort aan en fronste. ‘Je kan nog zoveel vrienden hebben, als je je beste vriend kwijt bent is alles een beetje duisterder. Zelfs de directeur doorweekt door de gangen zien lopen is dan niet meer grappig.’

Ryan voelde iets vreemd, iets groeien en hij keek zo onopvallend mogelijk naar beneden, merkte wat op, zijn gezicht lichtte op als een verdomde vuurtoren en hij begon zichzelf uit te schelden in zichzelf. ‘Shit shit shit, fuck my life serieus, waarom nu?!’ zijn gedachten waren overhoop gehaald door deze kleine verassing die hij met alle macht probeerde weg te dwingen. Hij dacht aan alle ranzigste dingen die hij maar kon: ingewanden, overgeefsel, zelfs op een gegeven moment aan een half afgeknabbeld lichaam. Maar deze gedachten hielpen helemaal niets, zeker niet toen Marco’s fluwelen stem weer begon te spreken en hij een vuist door zijn haar voelde gaan: ‘Maar als je dat goed wilt maken heb je nu alle tijd.’
'Marco, je helpt niet, verdomme hé,' vloekte hij in zichzelf terwijl zich probeerde uit Marco’s houdgreep te wurmen, maar zijn lichaam was net pudding geworden en hij nam gewoon vrede met zich op zijn buik te draaien tot het afgekoeld was. “J- ja...” stamelde de bruinharige jongen langzaam uit terwijl zijn amberkleurige ogen op het bed waren gericht. “H... Hoe kan ik het goedmaken?” zei hij met een onvaste stem en weer vloekte hij tegen zichzelf, zometeen verraadde hij zichzelf nog.
Oké, hij had afleiding nodig, hij besloot terug te denken aan die ene één april grap die hij had uitgehaald in heel de school. "H... Hé Marco, weet je nog die ene keer dat we samen condooms over elke deurklink hadden gehangen? Dat Master Smith leunde op de deurklink en met zijn hand weggleed dankzij dat glijmiddel en pardoes op de grond viel? Misschien moeten we dat hier weer doen denk je ook niet?" Hij grijnsde en keek op, maar nog steeds bleef het probleem van daar beneden niet opgelost, maar het zou wel weggaan, het had vast gewoon tijd nodig. Zijn blik keek op naar Marco, zijn amberkleurige ogen smekend dat hij hem los moest laten. "Marco, dit begint trouwens echt a- awkward te worden," mompelde hij zachtjes, zijn blik weer afwendend.

//onverwachtte wending voor arme Ryan met een serieus probleem nu x')

Natuurlijk wilde Ryan weten hoe het op de kostschool was geweest nadat hij was vertrokken. Ze hadden er veel plezier beleefd en Marco zou zelf ook ontzettend nieuwsgierig zijn naar alles wat Ryan had beleefd als de rollen omgedraaid waren geweest. Hij kon alleen weinig antwoorden dan dat het vreselijk saai was geweest. Alle grappen waren minder grappig geworden, alle reacties minder speciaal..
In een adem ging hij door over Ryans plan. Dit was het goede moment, het moment dat hij zijn geheime wapen in kon zetten en ervoor kon zorgen dat Ryan toch een poging deed om naar hem te luisteren. Daar deed hij het voor. Al was het een belofte die gebroken zou worden, dan had hij het – misschien – toch geprobeerd.
“Ik zal het... proberen, omdat jij het bent, jij en je verdomde puppyoogblik.” Zijn mondhoeken trokken op in een opgewekte glimlach. “Als ik allergisch was aan schattigheid, was ik nu al zeker vijfhonderd keer doodgegaan omdat jij per sé je puppyogen tegen mij moest gebruiken als je je zin wilde.” Marco lachte zacht en in zijn ogen glinsterde iets van overwinning. Hij stond op en nam Ryan in een soort houdgreep om hem een soort van te bedanken met een knuffel. Dit keer was hij iets minder hardhandig dat voorheen. Hij verbaasde zich er een heel klein beetje over dat Ryan dit keer zonder enige tegenstribbeling dezelfde handeling uitvoerde. Geen gemartel nodig dit keer. Hij moest toegeven dat hij er niks op tegen had dat Ryan het uit zichzelf deed, maar een beetje verbazing was er wel. Een heel klein beetje. ‘Misschien moet je het leren hebben.’ Hij grijnsde. ‘Of het gewoon accepteren.’ Geen reactie. Het maakte hem niet veel uit, het was enkel een reden om nog vrolijker te worden. Het betekende alleen maar dat hij zijn geheime wapen voorlopig nog prima kon gebruiken.
“Maar hoezo saai? Verveelde je je dan zo? Want voor zover ik me kan herinneren was ik diegene met de weinige vrienden en niet jij,” Marco keek hem even kort aan en fronste. ‘Je kan nog zoveel vrienden hebben, als je je beste vriend kwijt bent is alles een beetje duisterder. Zelfs de directeur doorweekt door de gangen zien lopen is dan niet meer grappig.’ Natuurlijk had hij het geprobeerd. Wat had hij anders in die eeuwen lange middagen moeten doen? ‘Maar als je dat goed wilt maken heb je nu alle tijd.’ Vroeg hij na zijn vuist door Ryans haren gehaald te hebben. Ryan probeerde zich half uit zijn knuffelgreep te wurmen, maar het was veel te leuk om zijn beste vriend te plagen. “J- ja...” Stamelde Ryan, terwijl zijn ogen op het bed gericht waren. “H... Hoe kan ik het goedmaken?” Vroeg hij met onvaste stem. Marco grijnsde. ‘Kom daar zelf maar uit, anders is het wel heel makkelijk.’
"H... Hé Marco, weet je nog die ene keer dat we samen condooms over elke deurklink hadden gehangen? Dat Master Smith leunde op de deurklink en met zijn hand weggleed dankzij dat glijmiddel en pardoes op de grond viel? Misschien moeten we dat hier weer doen denk je ook niet?" Marco knikte kort. ‘Dat zou kunnen. Ben alleen benieuwd of de leraren er hier zo makkelijk intrappen. Het was wel heel makkelijk bij Master Smith.’ De smekende ogen die hij vervolgens op zich af kreeg, kwamen gepaard met een zin die zowel gezien kon worden als een conclusie als een vraag. "Marco, dit begint trouwens echt a- awkward te worden," Mompelde Ryan zachtjes, zijn blik weer afwendend. Marco liet Ryan los en keek hem een beetje vragend aan. ‘En ik wurgde je niet eens.’ Zijn lippen waren opgekruld in een vrolijke grijns.

Ryan was nieuwsgierig naar hoe Marco het nog had volgehouden op hun kostschool sinds hij was moeten vertrekken. Gelukkig had Marco er begrip vooe dat hij was moeten vertrekken voor zijn moeder, hij begreep het en nam er vrede mee, daar was Ryan al zeker gelukkig mee. Hij had enorm veel geluk met zo iemand als Marco als vriend te kunnen noemen, hij was toch zeker eentje uit de duizenden. Hij mocht zich zeker ervan gewaar zijn dat hij zich gelukkig mocht prijzen met zo’n goede vriend als hij. “Ik zal het... proberen, omdat jij het bent, jij en je verdomde puppyoogblik.” Zijn mondhoeken trokken op in een opgewekte glimlach. “Als ik allergisch was aan schattigheid, was ik nu al zeker vijfhonderd keer doodgegaan omdat jij per sé je puppyogen tegen mij moest gebruiken als je je zin wilde.” De jongen moest per sé zijn puppy oogjes weer misbruiken, iets waar Ryan helemaal niet immuun aan was en dat wist Marco maar al te goed, dus hij maakte er misbruik van.

Marco sloot Ryan op in een houdgreep en hij voelde zich opeens heel vreemd, hij besefte opeens maar al te goed wat er aan de hand was en dat was niet al te aangenaam in zijn ogen, maar toch had hij Marco ook in die omhelzing genomen, gewoon omdat de warmte die hij afstraalde aangenaam was en uitnodigend..
‘Misschien moet je het leren hebben.’ Hij grijnsde. ‘Of het gewoon accepteren.’ Hoe moest hij dit in vredesnaam doen? Ryan liet het hier maar gewoon bij.
“Maar hoezo saai? Verveelde je je dan zo? Want voor zover ik me kan herinneren was ik diegene met de weinige vrienden en niet jij,” Marco keek hem even kort aan en fronste. ‘Je kan nog zoveel vrienden hebben, als je je beste vriend kwijt bent is alles een beetje duisterder. Zelfs de directeur doorweekt door de gangen zien lopen is dan niet meer grappig.’
‘Shit shit shit, fuck my life serieus, waarom nu?!’ zijn gedachten waren overhoop gehaald door deze kleine verassing die hij met alle macht probeerde weg te dwingen. Hij dacht aan alle ranzigste dingen die hij maar kon: ingewanden, overgeefsel, zelfs op een gegeven moment aan een half afgeknabbeld lichaam. Maar deze gedachten hielpen helemaal niets, zeker niet toen Marco’s fluwelen stem weer begon te spreken en hij een vuist door zijn haar voelde gaan: ‘Maar als je dat goed wilt maken heb je nu alle tijd.’
Dit hielp Ryan helemaal niet, hij voelde het nog steviger worden en hij kneep zijn ogen stijf dicht en begon in zijn gedachten nog harder te vloeken. Dit hielp niet, helemaal niet, het verergerde alles. Hij sloeg zichzelf mentaal in het gezicht puur door deze gevoelens die nu als een gek door hem aan het razen waren. Ryan deed een poging om uit de knuffelhoudgreep van Marco te komen, wat hem tot groot ongenoegen van zichzelf niet lukte. Het was net alsof zijn benen en armen pudding waren, dus hij nam er al genoegen mee dat hij zich kon omdraaien. “J- ja...” Stamelde Ryan, terwijl zijn ogen op het bed gericht waren. “H... Hoe kan ik het goedmaken?” Vroeg hij met onvaste stem, wat door die onverwachte verrassing kwam in zijn broek, waar hij zichzelf nog altijd voor aan het uitschelden was in zijn gedachten, want dit kon gewoon niet, dit was ongehoord. ‘Kom daar zelf maar uit, anders is het wel heel makkelijk.’ Zei Marco en Ryan schudde gewoon zijn hoofd. Hij zou er vast later wel over nadenken, hij had andere dingen aan zijn hoofd. "H... Hé Marco, weet je nog die ene keer dat we samen condooms over elke deurklink hadden gehangen? Dat Master Smith leunde op de deurklink en met zijn hand weggleed dankzij dat glijmiddel en pardoes op de grond viel? Misschien moeten we dat hier weer doen denk je ook niet?" Marco knikte kort. ‘Dat zou kunnen. Ben alleen benieuwd of de leraren er hier zo makkelijk intrappen. Het was wel heel makkelijk bij Master Smith.’ De smekende ogen die hij vervolgens op zich af kreeg, kwamen gepaard met een zin die zowel gezien kon worden als een conclusie als een vraag. "Marco, dit begint trouwens echt a- awkward te worden," Mompelde Ryan zachtjes, zijn blik weer afwendend. Marco liet Ryan los en hij was er blij mee, tot zijn volgende woorden. ‘En ik wurgde je niet eens.’ Marco had werkelijk geen idee wat er met Ryan aan de hand was, phew, maar toch hield het hem niet tegen om te proberen van dit probleem af te komen.

Ryan sloeg zijn hoofd tegen de matras voor hij gedempt begon te schreeuwen in het deken en de matras. Hij besloot zijn gedachten te verzetten terwijl hij zichzelf zo oncomfortabel daar beneden zette zodat het wel moest zakken. Het eindigde ermee dat Ryan met zijn benen in de knoop lag met het dekene en hij zijn armen zo had vastgeklemd dat hij net een rups leek. Ryan probeerde los te komen en met elke beweging hij een scheut pijn door zijn hele lichaam voelde, hij zat dus simpelweg vast. Een kreet van irritatie kwam uit zijn mond en hij schuifelde in het rond om dan als rups op Marco’s schoot terecht te komen, al woelend. Zijn goudbruine ogen keken naar de jongen op wiens schoot hij lag en hij grijnsde eventjes onschuldig, gelukkig was zijn probleem daar beneden wel van de kaart, het was gepaard met pijn, maar alles beter dan hier zo met iets awkward te blijven zitten. “Ehm Marco...? Kan je me even helpen? Ik heb me wat vast gewurmd...” Hij begon ongemakkelijk te lachen, een blos sierde zijn kaken terwijl hij van de schoot van Marco afgleed en weer verder zich begon los te wrikken, wat hem dus meer in de knoop bracht.
"Help..?"

Hij kon het Ryan niet kwalijk nemen dat hij wilde weten hoe het was geweest na zijn vertrek, dat zou hij zelf ook willen weten. Dus hij ga antwoord en was zo eerlijk als mogelijk was. Wat dus gewoon de volle honderd procent was. Hij gaf eerlijk toe dat het saai was geweest zonder zijn beste vriend en dat hij het liefst had gehad dat Ryan gewoon was gebleven, al wist hij dat dat laatste gewoon niet mogelijk was geweest. Daarvoor hoefde hij het niet eens uit te spreken. Plus zijn beste vriend had nu werkelijk alle tijd van de wereld om de verloren tijd goed te maken.
Ryan probeerde zich half uit zijn knuffelgreep te wurmen, maar het was veel te leuk om zijn beste vriend te plagen. “J- ja...” Stamelde Ryan, terwijl zijn ogen op het bed gericht waren. “H... Hoe kan ik het goedmaken?” Vroeg hij met onvaste stem. Marco grijnsde. ‘Kom daar zelf maar uit, anders is het wel heel makkelijk.’ Ryan schudde zijn hoofd, iets wat een grijns op Marco’s lippen toverden. God wat was hij snel met het wisselen van de verschillende onderwerpen. Behoorlijk Ryanachtig moest hij hoe dan ook toe geven.
"H... Hé Marco, weet je nog die ene keer dat we samen condooms over elke deurklink hadden gehangen? Dat Master Smith leunde op de deurklink en met zijn hand weggleed dankzij dat glijmiddel en pardoes op de grond viel? Misschien moeten we dat hier weer doen denk je ook niet?" Marco knikte kort. ‘Dat zou kunnen. Ben alleen benieuwd of de leraren er hier zo makkelijk intrappen. Het was wel heel makkelijk bij Master Smith.’ De smekende ogen die hij vervolgens op zich af kreeg, kwamen gepaard met een zin die zowel gezien kon worden als een conclusie als een vraag. "Marco, dit begint trouwens echt a- awkward te worden," Mompelde Ryan zachtjes, zijn blik weer afwendend. Marco liet Ryan los en keek hem een beetje vragend aan. ‘En ik wurgde je niet eens.’ Zijn lippen waren opgekruld in een vrolijke grijns.
Met een frons keek hij toe hoe Ryan zichzelf in de dekens wurmde en klaarblijkelijk zichzelf vast wurmde. Toen Ryan leek te beseffen dat hij toch echt vast zat en op zijn schoot terecht gekomen was, keek hij Marco aan met een onschuldige grijns. “Ehm Marco...? Kan je me even helpen? Ik heb me wat vast gewurmd...” De ongemakkelijke lach en de blos op Ryans wangen zorgde ervoor dat Marco zijn ogen sloot en zachtjes lachte. Wat was hij toch allemaal aan het doen?
Ryan gleed van Marco’s schoot en probeerde zichzelf te bevrijden uit zijn web van dekens, wat duidelijk geen succes had. "Help..?"
Marco zuchtte zacht. ‘Stop met bewegen.’ Hij keek even naar de dekens en haalde de deken los, waarna hij Ryan met een grijns aankeek. ‘Idioot. Als je auditie wilt doen voor een rol als rups, moet je nog iets beter oefenen. Ik heb betere rupsen gezien.’ Zijn stem was plagend en zijn ogen twinkelde.

Dit was zo awkward, ongelooflijk dat hij dit weer moest meemaken op deze exacte moment. Het stoorde hem, ergerde hem en het maakte hem bovenop alles nog eens fijn kwaad ook nog. Ryan was kwaad op zichzelf dat hij zo’n gevoelens had voor zijn beste vriend, hij, diegene die elk meisje zo rond zijn vinger kon wikkelen alsof het de makkelijkste zaak was van de wereld, die niets van deze soort gevoelens wilde voelen, voelde exact op dit eigenste moment iets wat hij liever niet voelde... Vlinders.
Het gaf natuurlijk het mooie resultaat van een kerel die heel bewust zijn genante ding verstopte voor de tegenpartij zodat hij zich niet helemaal voor paal zette tegenover Marco. Want dan was het hek helemaal van de dam. Ryan wilde niet eens weten wat Marco dan zou doen. Hem laten vallen als een baksteen? Hem uitlachen? Het was alleszins al niet iets goeds en hij zou moeten leren om zijn gevoelens te onderdrukken.

Ryan sloeg zijn hoofd tegen de matras voor hij gedempt begon te schreeuwen in het deken en de matras. Hij besloot zijn gedachten te verzetten terwijl hij zichzelf zo oncomfortabel daar beneden zette zodat het wel moest zakken. En zo gebeurde het dus dat hij met zijn benen in de knoop zat en met elke poging die hij waagde, hij nog vaster kwam te zitten. Ryan de slechtgezinde rups, hij hoorde Marco’s stem het al zeggen. Door de pure irritatie die in hem opborrelde omdat hij zich als een regelrechte idioot gedroeg, begon hij in het rond te bewegen tot hij zichzelf op de schoot van Marco had gewurmd. Zijn goudbruine ogen keken naar de jongen op wiens schoot hij lag en hij grijnsde eventjes onschuldig, gelukkig was zijn probleem daar beneden wel van de kaart, het was gepaard met pijn, maar alles beter dan hier zo met iets awkward te blijven zitten. “Ehm Marco...? Kan je me even helpen? Ik heb me wat vast gewurmd...” Hij begon ongemakkelijk te lachen, een blos sierde zijn kaken terwijl hij van de schoot van Marco afgleed en weer verder zich begon los te wrikken, wat hem dus meer in de knoop bracht.
"Help..?" man wat voelde hij zich nu een soort idioot die zich compleet voor aap aan het zetten was. Zijn amberkleurige ogen keken naar de expressie op Marco’s gezicht, hij glunderde van plezier en Ryan kon alleen maar nijdig grommen.

‘Stop met bewegen.’ Marco keek even naar de dekens en haalde het deken eigenlijk vrij behendig los, waarna hij Ryan met een grijns aankeek. ‘Idioot. Als je auditie wilt doen voor een rol als rups, moet je nog iets beter oefenen. Ik heb betere rupsen gezien.’ Zijn stem was plagend en zijn ogen twinkelde. Ryan bromde wat terwijl hij gewoon bleef liggen, zijn shirt had hij helemaal omhoog gekregen met zijn gewurm, maar dat leek hij niet op te merken. Met een diepe frons en zijn gezicht op onweren staarde hij nijdig voor zich uit. “Sorry dat ik een idioot ben die zichzelf vastwurmt in een deken omdat hij zich ongemakkelijk voelt,” mompelde hij nukkig terwijl hij zijn hoofd ondersteunde met zijn beide handen terwijl hij met zijn buik op het bed lag. Hij had zich compleet voor paal gezet, geweldig en de vlinders in zijn buik bleven maar olijk rondfladderen. Van alle mensen waarop hij kon vallen, moest het per sé diegene zijn die hij niet kon en wilde negeren.

Hoe kon hij iets anders doen dan lachen? Ryan had zichzelf op de meest onmogelijke manier vast gekregen en had er nu duidelijk moeite mee nog los te komen. Ah, ja, dat was de hele definitie van vast zitten. Had hij moeten onthouden.
Hij lachte terwijl hij toekeek hoe zijn beste vriend behoorlijk wat moeite deed om toch nog los te komen, zichzelf enkel verder vast te zetten. Hij kon hier uren naar kijken, puur omdat hij wist dat Ryan zichzelf nooit los ging krijgen als hij niet snel een strategie bedacht, eentje die niet inhield dat hij van het bed af zou vallen. Iets wat trouwens misschien nog helemaal niet zo een ramp zou zijn, Págos zou hem wel uit de brand redden. De.. Witte prins zonder paard? Nee, hij moest daar nog iets beters op bedenken.
‘Stop met bewegen.’ Zei hij toen hij lang genoeg gekeken had naar het gekronkel van Ryan. Hulp had hij harder nodig dan hij dacht. Hij had er om gevraagd, wat voor Marco genoeg was om te stoppen met lachen en zijn vriend te helpen om uit deze rupshouding te komen. Mensen hadden immers niet voor niets ledenmaten gekregen. Ook Ryan had ze nodig – al zou hij alles nu graag hebben gefilmd en achter slot en grendel hebben bewaard.
‘Idioot. Als je auditie wilt doen voor een rol als rups, moet je nog iets beter oefenen. Ik heb betere rupsen gezien.’ Zei hij plagend nadat hij Ryan had geholpen los te komen. Zijn beste vriend zag er alleen niet zo dankbaar uit. Ryan gromde wat en bleef gewoon liggen, hij nam niet eens de kleine moeite om zijn shirt naar beneden te doen, niet dat Marco zich eraan stoorde, maar Ryan lag er nu bij alsof zijn gevecht met de almachtige lakens al zijn energie op gevreten hadden en hij herinnerde zich zijn beste vriend met een veel betere conditie.
“Sorry dat ik een idioot ben die zichzelf vastwurmt in een deken omdat hij zich ongemakkelijk voelt,” Het was nukkig uit zijn mond gekomen en de diepe frons erbij maakte het tot een prachtig plaatje. Marco lachte alleen niet en keek zijn vriend rustig aan. ‘Ongemakkelijk?’ Hij trok zijn wenkbrauwen vragend op en hield zijn hoofd iets schuin, wilde nu graag ook een verklaring van Ryan.