Kenji

Zijn voeten bewogen zich langzaam want hij wou geen lawaai maken, alhoewel hij hoogstwaarschijnlijk alleen bevond in het oude, vervallen landhuis. Het was echt een krot geworden, en waarschijnlijk was het allesbehalve veilig om hier rond te spoken. De laag stof die door de jaren van niet afstoffen op de grond en eigenlijk overal waar je ook maar keek was gevormt, kraakte onder de zolen van zijn afgeslopen schoenen, die er grauw uitzagen door de hoeveelheid stof in het huis. Kailee knipperde met zijn ogen, om vervolgens ook door hen te wrijven, en met zijn vingers kort door zijn net niet schouderlange, blauwe haar te woelen. Dus hier zou het moeten spoken? Hoofdschuddend lachtte hij en begon met zijn zoektocht. Het was er donker, het was er koud, nat, vochtig, stoffig, vies, versleten, maar het nog steedz zijn charme, het had een charme die rond iederer afgelegen, versleten landhuis hing. Met een grijns op zijn lippen begon hij rond te dwalen. De zaklamp in zijn hand wierp een gele bundel licht op de grond, maar het licht verspreidde zich niet, zoals je in een gewone kamer wel het gewal zou zijn. Als je een zaklamp in een gewone kamer aan zou doen, zou je zogoed als tot iedere muur kunnen zien. Maar in 'Het Krot' zag je echt letterlijk alleen waar je met de zaklamp heen wees, door de hoeveelheid stof die door de lucht dwarrelde. De jongen bleef doorlopen, het donker schrikte hem niet af, en het was nog wel even tot middernacht, ook al zou het hem niet afschrikken als de grote, halfkapotte grote klok in de hal van het landhuis twaalf uur 's nachts zou slaan. De zwart-witte, klassieke tegelvloer van de keuken trok zijn aandacht, en Kai liep de keuken binnen, om met zijn zaklamp de kale, lelijke muren af te gaan. Er hingen nog een paar kastjes op, maar de meeste waren al weg, misschien zelfs weggeroofd, vermits hij een oorbel en een armbandje onder een kast vond, en een ring op de kast. Juwelen waren hier dus ook genomen. Of misschien wel gewoon hier verscholen. Hij zou het waarschijnlijk nooit weten, dus liep hij door, door een deurtje, dat naar de kelder leidde. Niet dat hij bang was van de kelder, maar hij had geen zin om daar in af te dwalen en er een paar daklozen te vinden, of wie weet lijken, dis sloot hij de deur weer en liep verder, terug de hal in, waar de klok nu half elf aanwees. Met een zucht liep Kai verder, om nu de woonkamer in te lopen, waar een paar meubels stonden, die zo bestoft waren dat de originele kleur van hen al niet meer te zien was. Hij gokte dat de zetel een soort rood was, maar het stof had het zo grauw gemaakt .. Hij liet zijn vinger over de open haard glijden, en een zwarte veeg stond meteen op zijn vinger. Met een grimas op zijn gezicht stond Kai terug reht uit zijn hurkstand die hij aangenomen had om zijn vinger over de haard te laten glijden. Buiten een paar kapotte voorwerpen was hier niets speciaal. Buiten een ketting, die plots zichtbaar was in de ooghoek van de blauwharige jongen. Het was een van die typische foto-hartjes-hangers, en hij liep erheen, om het ding te pakken. Langzaam opende hij het, en zag in de linkerhelft van het hartje een heel erg oude, vergeelde foto van een meisje dat met haar hoofd tegen de rechterkant van de foto stond, alsof ze iemand een zoen gaf, en aan de rechterkant een vergeelde foto van een jongen die hetzelfde deed, maar dan een zoen gaf aan de linkerkant. Kailee glimlachte, en duwde het hartje in zijn achterzak. Genoeg getreuzelt, hij wou naar omhoog. De trappen kraakte lelijk onder zijn gewicht, en daarom bleef hij genoeg aan de rand van de trap, zich tegen de mur gedrukt hebbend om niet te vallen als de rap het begaf. Toen hij boven was liep hij naar de eerste deur die hij zag, tegenover de trap. Sierlijke letters sierde de deur die hij opende, en hij betrad de kamer. Een oud dubbelbed stond in de hoek geduwt, en de lakens erop waren grijs -van het stof-. Hij was net naar de leunstoel aan het kijken toen hij een geluid hoorde, of was zijn fantasie op hol geslagen? Voorzichtig wierp hij een blik door de open deur naar de trap. "Hallo?"

_{Tijdens het ronddwalen over het schoolterrein, iets wat hij graag deed, had hij iemand het oude krot binnen zien gaan. Op zoek naar de ingang van het oude gebouw, met de intentie diegene die het krot was binnengegaan te ontmoeten liep hij een rondje eromheen om het te inspecteren. Uiteindelijk vormde hij een klein lichtballetje die de boel helder genoeg maakte om niet te vallen over het eerste de beste wat voor zijn voeten kwam te liggen.Triomfantelijk grijnzend stond hij uiteindelijk naar het oude gebouw voor hem staren, met zijn blik gericht op de deur waar net iemand doorheen was gegaan. Langzaam liep hij het trappetje op, het hout krakend onder zijn voeten. Even keek hij om zich heen, om er zeker van te zijn dat niemand hem verder volgde alhoewel die kans klein was. Geruchten gingen rond dat het spookte in het oude huis, en Kenji had wel zin in een spooktochtje. Vooral nu Halloween eraan zat te komen sloeg zijn fantasie, die vol zat met spoken, geesten, lijken en eventueel wandelende lijken, op hol. Bang was hij niet, hij was immers een magiër en als er iets zou gebeuren zou Kenji waarschijnlijk alleen maar gefascineerd zijn. Al het vreemde wat zich in het sterrenstelsel waarin ze zich bevonden leefde fascineerde hem. Kenji noemde het op zijn beurt liever uitermate fascinerend en bijzonder. Maar ja, niet iedereen kon het fascinerende zien in rottende lijken en geesten die je vervloekte. Ondanks zijn vreemde interesses was Kenji een redelijk leuke jongen, als je zijn vreemde gedachtes wegliet. Hij was enthousiast, vrolijk en soms misschien een beetje brutaal maar volgens hem hield een beetje brutaliteit het leven leuk. Pas na een paar tellen merkte Kenji dat hij weer diep in zijn gedachtes verzonken was. Hij schudde met zijn hoofd, in een poging zijn hersencellen weer normaal te laten werken, en vervolgde zijn weg naar binnen. Hij liet het licht dat het lichtbolletje voor hem scheen verzwakken, zodat hij niet teveel zou opvallen en langzaam zocht hij zijn weg tussen al het stof en de spinnenwebben. Het geluid van een krakende trap trok zijn aandacht. Bingo. Langzaam ging hij op zoek naar de trap, en vondt deze in een hal die vast zat aan de woonkamer. Hij stak zijn hoofd om de hoek van de deurpost, en speurde de hal af naar enig leven. Bovenaan de trap zag hij een vaag schijnsel. Dat moest de persoon wel zijn. Of een spook, maar dat leek hem sterk. Of spoken bestonden, wist hij niet zeker, maar wel wist hij bijna zeker dat deze geen zachtgeel licht uitstraalde. Het leven was immers geen tekenfilm, niet waar? Op zijn tenen liep hij naar de trap, en ging op deze manier ook zacht de trap op. Hier en daar kraakte de trap even, maar hij was voorzichtig genoeg om zichzelf niet meteen te verraden. Dat dacht hij tenminste. Bovenaan de trap tuurde hij weer even rond, en zag het zachte schijnsel dit keer in de kamer tegenover de trap. Toen het licht sterker leek te worden, en zijn kant op leek te schijnen dook hij in een, uit automatische reactie. Even mompelde hij in zichzelf. 'Nou zeg, je bent toch geen mietje of wel!' Langzaam kwam hij omhoog en liep de kamer binnen, om nonchalant tegen de deurpost aan te gaan hangen. Iets wat makkelijker leek dan het daadwerkelijk was, omdat hij bijna mis ging hangen. Toen hij zich eenmaal in een stabiele positie bevond, sloeg hij zijn armen over elkaar en bekeek de persoon voor hem. Oh la la. Hij grijnsde breed, ging recht staan en stak zijn hand uit. 'Sorry voor mijn geweldige, fantastische en vooral soepele entrée. De naam is Kenji, maar noem me zoals je wilt. Ik ben heel wat gewend.'}

Toen hij een gemompel van de trap hoorde komen wist hij zeer zeker dat hij zich niets had ingebeeld, dus rechtte Kai zijn rug en scheen met hen licht de trap af, ook al kon hij niet verder schijnen dan zo'n drie en een halve meter. De trappen waren gestopt met kraken, en een schaduw werd nu duidelijker zichtbaar. Was het een van de geesten waar over werd verteld? Een zombie? Het zou logisch zijn .. In ieder geval zou hij het verhaal achter de legendes van Het Krot kennen als hij de persoon -of wat het ook mocht zijn- zou zien. De jongen schudde zijn hoofd, het waren enkel maar fabels en het werd Halloween, dus zijn gedachten gingen gewoon dollen met hem! Hij grijnsde naar de schaduw die bijna verkeerd tegen de deurpost ging leunen. Het was dus geen zombie, geen geest, waarschijnlijk ook geen vampier of weerwolf, voor zover hij kon zien. De persoon stak zijn hand uit en Kailee zag de lippen van de jongen in en grijns staan. 'Sorry voor mijn geweldige, fantastische en vooral soepele entrée. De naam is Kenji, maar noem me zoals je wilt. Ik ben heel wat gewend.' Kai hield niet van nieuwe mensen ontmoeten. Of hij moest direct een band met de persoon hebben of het kon jaren duren voordat hij die ging vertrouwen. Hij mompelde wat binnensmond en deed een stap naar voor, waarbij hij de hand van die Kenji pakte, en lichtjes schudde. "Well uhm hallo Kenji." Hij liet de jonge nzijn hand weer los, en was blij dat het donker was, want hij kreeg nog altijd duizend kleuren rood op zijn wangen als hij een jongen de hand schudde, nog steeds niet erg comfortabel met het feit dat hij bi was. Hij wreef even door zijn ogen, en strekte zijn rug. "Kailee. Zeg alsjeblieft Kai. Kailee is zo .." Hij keek even in de ogen van de 'vreemdeling', voor zover dat ging. "Meisjesachtig, als je me snapt." Het viel hem op, dat telkens als hij stress kreeg of onconfortabel was, meestal bij nieuwe mensen dat hij naar zijn sigaretten greep. Zijn hand trok snel een uit zijn achterzak, en zijn aansteker verlichtte zijn gezicht, terwijl hij, met de sigaret tussen zijn lippen geklemt, een blik op die Kenju wierp. Kenji leek hem wel vriendelijk, maar .. "Jij ook?" vroeg hij, en hield de aansteker voor aan de jongen, terwijl hij het vlammetje liet dansen. Ook stak hij hem een sigaret toe. Kenji was by the way niet een van de lelijkste, zover hij het kon zien, en dat maakte Kai extra ongemakkelijk. Hij inspecteerde Kenji's gezicht, dat de hele tijd van kleur veranderde door het dansende vlammetje.

_{De reactie van de jongeman vond Kenji, zoals gewoonlijk, uitermate grappig. Uit het niks opduiken in een donker, verlaten landhuis, en vervolgens ook nog eens een falende entrée maken kon inderdaad wat verbazing opwekken maar dat was typisch Kenji. Hij was niet de handigste, meest perfecte persoon in het heelal maar hij was wie hij was. Zijn spontaniteit kon er soms voor zorgen dat sommige dingen niet altijd soepel verliepen, maar Kenji vond dat dit bij zijn unieke zelf hoorde. Hij hield van enthousiasme en spontaniteit. Als je alles ging plannen werd het leven zo eentonig. Opnieuw liet hij een lichtbolletje verschijnen, aangezien de vorige bij zijn schrikreactie bij de trap verdwenen was. Dit keer maakte hij het licht fel genoeg om de jongeman goed te kunnen zien, en langzaam liet hij het naar boven drijven tot het lichtje zich net boven hun hoofden bevond en ze elkaar goed konden zien. De naam van de jongen trok Kenji's interesse. Kailee. 'Meisjesachtig? Wel nee! Bijzonder, dat klinkt beter. Ik vindt m leuk, maar als je liever Kai hebt.' Hij knikte vrolijk, en glimlachte weer breed. Zijn glimlach was als een accessoire die hij nooit vergat. Het was altijd iets waar hij om bekend had gestaan, zelfs toen hij zijn uiterlijk compleet verandert had. Zijn glimlach maakte hem tot wie hij was. Geïnteresseerd keek hij toe, toen Kai een pakte sigaretten tevoorschijn toverde. Vroeger had hij ooit eens stiekem een sigaretje gerookt met Michaël, maar hij had het nooit lekker gevonden. Kai's aardige aanbod sloeg hij dan ook af. 'Nee dankje, ik rook niet' Zijn glimlach werd iets minder breed, eerder zachtaardig. 'Vanwaar de interesse in dit oude krot? Ik persoonlijk vond het interessant worden toen ik iemand naar binnen zag gaan, toen ik rond struinde over het terrein. Ik dacht waarom ook niet, iemand die tegen middernacht aan oude krotten onderzoekt moet ik haast wel aardig vinden' Tijdens het praten maakte hij wilde handgebaren, alsof hij alles daardoor duidelijker kon uitleggen. Vaak maakte zijn wilde gebaren en expressievolle gezichtsuitdrukking de situatie alleen nog maar ongemakkelijk. Kenji's tweede naam leek ondertussen verandert te zijn in ongemakkelijk. Vooral na het voorval met zijn ouders. Hij dacht er eerlijk gezegd ook liever niet aan terug. Die situatie had hem ondanks alles wel gemaakt tot wie hij nu was, en had hem naar Starshine gebracht, dus hij mocht niet klagen. Zelfs als hij geen vrienden zou maken zou hij het hier nog prettig vinden. Hij had immers nooit veel vrienden gehad, en hij wist zich prima alleen te vermaken. Met zijn op hol geslagen fantasie wist hij de meest saaie situaties te veranderen in een groot avontuur. Iets wat een beetje vreemd was voor een zeventien jarige, maar jongens werden immers nooit volwassen werd er altijd gezegd. Alleen het speelgoed werd groter en duurder, maar Kenji was nooit geïnteresseerd geweest in motorvoertuigen of wat dan ook. Zij interesses lagen bij creativiteit. Tekenen, schrijven. Alles waarin hij zijn fantasie kwijt kon. Vaak liep alles dus uit op verhalen vol gore dingen, en werden zijn tekeningen morbide lijken en zombies. Soms fascineerde hij zichzelf.}

Eerlijk, hij vond het wel aangenaam dat de jongen een lichtbolletje had laten, nou ja, hoe zeg je het, tevoorschijn had 'gehaald', nu zag hij tenminste wat hij en Kenji deden. Het lichtje ging boven hen hoofden zweven, en heel kort, heel snel, glimlachte Kai, al verdreef hij die glimlach snel van zijn gezicht. Hij mocht niet lachen! Nee! Hij mocht niet lachen na wat hij Rikey had aangedaan, hij kon zijn broer's bloed nog altijd ruiken 's nachts, als hij alleen was, als hij zich verdrietig voelde. Een nerveuse trek vormde zich rond de mond van de niet heel erg lelijke Kailee. 'Meisjesachtig? Wel nee! Bijzonder, dat klinkt beter. Ik vindt m leuk, maar als je liever Kai hebt.' Opnieuw glimlachte Kai heel kort, maar het voorval herhaalde zich, want iedere keer dat hij lachtte dacht hij terug aan de mooie lach die zijn broer gehad had, aan de vlinders in zijn ogen wanneer hij over dingen sprak die hij liefhad, de hartjes die uit zijn mond kwamen als hij over zijn vader of moeder praatte, de fonkeling in zijn leven. Licht beschaamd besefte Kai dat hij zijn ogen op de mond van Kenji gevestigd had, en dat hij lette op iedere trek die hij met zijn mond deed, op de lach van hem. De sigaret tussen zijn lippen liet as los, en daardoor stopte hij met naar de glimlach van Kenji te kijken. Voorzichtig ademde Kai in, proefde van de dood die in het opgerold stukje papier zat, en het woord 'nicotine' schoot weer door zijn hoofd. Zoals mensen allemaal een kast in zijn hoofd kregen, kreeg enkel één woord ook een kast. Nicotine was ook een kast in zijn hoofd, alsof het een persoon was. Hij had er al zijn herrineringen in zitten, aan de sigaretten, aan de inadembare dood die hij aan zijn longen liet vreten, het zalige gevoel van de rook die tussen zijn lippen uit ontsnapte. 'Nee dankje, ik rook niet' De blauwharige jongeman haald zijn schouders op, in een teken van "oke" en stak zijn aansteker en de sigaret terug weg. 'Vanwaar de interesse in dit oude krot? Ik persoonlijk vond het interessant worden toen ik iemand naar binnen zag gaan, toen ik rond struinde over het terrein. Ik dacht waarom ook niet, iemand die tegen middernacht aan oude krotten onderzoekt moet ik haast wel aardig vinden' Dit keer klonk Kailee's aangename wel duidelijk, en het geluid rolde over zijn lippen voor hij het wist. Hij beet op zijn onderlip, hij mocht NIET lachen. Met zijn hand maakte hij een wegwuivend gebaar, en sleurde voor hij antwoorde de leunstoel van zijn plaats, wat een diep spoor in de laag stof achterliet, en speurde met zijn ogen de kamer rond, om een oude fauteuille te vinden en die ook naar het lichtbolletje te slepen. Het zag er naar uit alsof ze toch nog even gingen praten, dus zitten was dan wel welkom. Hij gebaarde naar de fauteuille en ging zelf in de leunstoel zitten, waarna hij zijn knieën optrok, zijn armen eromheen sloeg en zijn kin bovenop plantte. "Je weet wel. Ghost stories. Ik wou kijken of ze waar zijn. Plus een plaats waar leerlingen niet durven komen? Ik ben geen gewone leerling weet je wel," lachtte hij, duidend op zijn verleten, ook al kende Kenji dat niet. Dus ik moest gewoon komen kijken waarom iedereen zo bang is van deze plek. De kelder kan ik begrijpen. Als er geen lopende lijken daar zijn, dan weet ik het ook niet." grapte hij, en keek even weg. Had hij te veel gezegd? Jawel, zowieso wel, damn, wat een idioot was hij toch.

+Lollig hoe ik roken beschrijf terwijl ik zelf niet rook -.- xD *kuch* Fanfic vertalen en je weet hoe je roken moet verwoorden xD

_{De glimlach die Kai's gezicht voor enkele seconde sierde zorgde ervoor dat Kenji er zeker van wist dat hij Kai aardig zou gaan vinden. De glimlach was er maar heel even geweest, maar was oprecht. Kenji was dan ook ietwat teleurgesteld dat de glimlach zo snel verdwenen was. Lachen was immers gezond, toch? In wat voor vorm dan ook. Een simpele glimlach was net zo goed voor je als een non-stop lachbui. Beide fleurde je dag een beetje op, maar zo te zien had Kai het niet zo op lachen. Vreemd. Vreemd. Kijk, dit was zoiets wat Kenji vreemd noemde. Waarom zou je jezelf het genot van lachen verbieden? Dan moest er toch iets in je leven gebeurt zijn waardoor je jezelf zelfs geen simpele glimlach meer gunt. Fouten werden gemaakt, grote en kleine. Maar zelfs dan mocht niemand je je glimlach afpakken. Hoe langer hij Kai observeerde, hoe vaker hij merkte dat Kai zichzelf het glimlachen verbood, en hoe nieuwsgieriger hij er van werd. Hij zag dat het hem zeer deed, en diep van binnen begon een stemmetje naar hem te gillen dat hij er alles aan moest doen om hem te laten lachen. Oprecht en zonder schuldgevoel, want na iedere glimlach was er schuld te zien in zijn ogen. Van Kai's staren werd hij niet warm of koud. Hij was het staren gewend. Mensen staarde naar hem vanwege zijn uiterlijk, zijn piercings, zijn tattoos en zijn vreemde gedrag. Hij wist haast niet beter. Waar Kenji was waren er mensen die naar hem staarde. Je kon hem in een groep zetten met mensen die op hem leken en nog wist je hem er tussen uit te vissen. Alsof er een of ander vreemd regenboog aura om hem heen hing die iedereen leek te interesseren. Maar in werkelijkheid was iedereen gewoon verbaast door de aparte persoon die hij was. Verbaast keek hij toe hoe Kai er twee stoelen bij haalde toen Kenji naar zijn interesse in het krot had gevraagd. Hij keek toe hoe Kai ging zitten en naam een voorbeeld aan hem. In kleermakerszit nestelde hij zich in de stoffige fauteuil en richtte zijn blik op Kai, en nam ieder woord die hij zei in zich op. Geen gewone leerling. Aha! Vanbinnen begonnen er allerlei dingen te borrelen en dansen. Geen gewone leerling, hoezee! Iemand die misschien in de buurt kwam van Kenji's vreemde aard. Een nieuwe persoon waarmee hij al het onbekende van de wereld kon ontdekken en 's nachts mee kon rondstruinen. Als meneer Kai er hetzelfde over dacht. Misschien liep Kenji iets te hard van stapel, zoals hij altijd deed, hehe. Kai's grap liet hem grinniken. Rondlopende lijken. Zie je wel. Het moest haast wel. Hij knikte instemmend en keek een beetje afwezig om zich heen. 'Ronddwalende geesten en wandelende lijken. Je zou haast denken dat het er hier vol mee zit..' Vreemd grijnzend keek hij richting Kai, tot hij moest lachen om zijn eigen reactie. 'Kai, ik hoop dat je weet dat je nu opgescheept zit met iemand die geobsedeerd is door vreemd. Spoken, zombies, al die zooi. Ik ben ook geen 'gewone leerling' Heel apart zelfs. Wees gewaarschuwd, hehe.. ' Lichtjes leken te fonkelen in zijn ogen, benieuwd naar Kai's reactie.

;;Haha x3 I already ship them. Damn. They're both so perfect. I honestly love Kai}

'Ronddwalende geesten en wandelende lijken. Je zou haast denken dat het er hier vol mee zit..' Kai lachtte naar de grijnzende jongeman, al duurde de lach weer niet zo lang. Dat Kenji was gaan zitten had Kai een beetje gerust gesteld, dat betekende tenminste dat hij niet weg zou lopen van hem. 'Kai, ik hoop dat je weet dat je nu opgescheept zit met iemand die geobsedeerd is door vreemd. Spoken, zombies, al die zooi. Ik ben ook geen 'gewone leerling' Heel apart zelfs. Wees gewaarschuwd, hehe.. ' De lichtjes die fonkelde in de ander zijn ogen lieten Kai opnieuw lachen, of hij nu wou op niet. Ach het moest gewoon, hij liet zichzelf even lachen voordat hij weer stopte met lachen. "Well dan zijn er twee van ons, Kenji." grinnikte hij, en beelde zich in hoe hij als klein kindje al geobsedeerd was met monsters en zo. Terwijl andere kleuters huilde om een geluidje greep Kai zijn zaklamp en keek overal, in de hoop een spook, geest, mosnter, of wat dan ook in zijn kasten of onder zijn bed te vinden. Maar dat was niet het enige soort speciaal. Hij had dan nog een slecht geweten. En dan ook piercings en een tattoo. Hij wou nog meer tattoos hoor, maar nog niet. Op zijn linkersleutelbeen pronkte "Dare" en in zijn neus zat een ringetje, wat hij zelf echt leuk vond. In zijn oren zaten ook twee niet al te grote stretchers. "Ik ben vooral niet normaal door de piercings en tattoos. Jij ook niet, durf ik te wedden?" vroeg hij voorzichtig, en beet op zijn lip omdat hij weer nervous werd, omdat hij van plan was iets te vertellen aan een halfvreemde, maar toch. "En .. Well. Mensen noemen me raar omdat ik .." Kailee haalde adem en wrong wat met zijn handen voor hij naar de jongen keek. "Ik ben bi en niemand vindt dat echt oké." gooide hij eruit en duwde zijn hoofd tussen zijn knieën, niet in staat de jongen aan te kijken. Boom. Waarschijnlijk vriendschap verpest. Well done Kailee.

+And Kai is not as lovely as Kenji c:
++Beetje kort excuse-me P:

_{Blij om het feit dat Kai's mooie lach nu langer op zijn gezicht bleef plakken, nestelde hij zichzelf nog even dieper in de stoel. Hierbinnen was het stoffig en donker, maar Kenji voelde zich er thuis. Het huis reflecteerde Kenji's persoonlijkheid, het was niet geliefd door vele, en het had een donkere uitstraling maar als je daar door heen keek was het een prachtig huis. De meeste mensen zouden zich niet zo makkelijk in een stoffige stoel nestelen, die staat in een oud verlaten huis waar het eventueel zou kunnen spoken. En Kenji deed alsof hij er al jaren kwam. Hij lachte breed naar Kai, toen hij zei dat er dus twee van hen waren. Twee die geïnteresseerd waren in vreemd. Kenji had het gevoel alsof duizend bloemen gingen bloeien en vlinders rondfladderde in zijn buik toen hij dacht aan het feit dat ze misschien wel eens een vriendschap konden opbouwen. Kai was echter ietwat terughoudend, maar hij wist zeker dat zijn enthousiasme hem wel uit zijn schild kon doen kruipen. Hij had hem ook laten lachen, dus dat moest op den duur ook geen probleem meer zijn. Kai begon over tattoos en piercings, en even bekeek hij zijn eigen armen die ontbloot waren omdat hij een t-shirt aan had. Deze stonden vol met moeilijke patronen, die hij zelf had ontworpen. Ze stonden niet specifiek ergens voor, ze stonden er vooral omdat hij wilde laten zien dat hij anders was. Ze waren een deel van zijn fantasie. Met de piercings in zijn lip en wenkbrauw was zijn look iets minder zacht als die van Kai, maar ergens fascineerde Kai's zachte uitstraling hem. Kai was zo iemand die hem zou kunnen kalmeren door een paar simpele woorden als hij iets te enthousiast werd. Gefascineerd staarde hij even naar hem, en glimlachte. Hij was hier nog niet zo lang, en hij had al iemand gevonden waar hij goed mee kon opschieten. Toen Kai begon over waarom mensen hem raar vonden werd zijn blik iets serieuzer. Biseksueel? Zijn gezicht verstrakte iets en hij liet zijn benen zakken. Hij leunde voorover, vouwde zijn handen in een en liet zijn ellebogen rusten op zijn knieeën. 'Ik ben door mijn ouders het huis uitgetrapt toen ze mij betrapte met mijn vriend. Ik val op jongens. En ik vindt het verschrikkelijk respectloos als je iemand durft te beoordelen op zijn of haar seksualiteit.. Dus no worries. Ik vindt je niet raar, ik weet hoe je je voelt' Zijn blik was zacht, toch serieus. Het deed hem zeer te horen dat Kai net als hem niet geaccepteerd werd zoals hij was. Net alsof ze er iets aan konden doen. Alsof het iets was waar ze voor kozen. Het was geen ziekte of eng virus. Het was wie ze waren.

;;Doesn't matter, Kenji's fantasie is zo groot dat ik er vaak wel een redelijke post uit kan persen hehe. And Kai is amaaazing}

Hij zag dat Kenji zijn eigen armen keek, die ook tamelijk vol tattoos stonden, en Kai glimlachte even een kleine lach. Kai haatte complimenten geven, dus hoopte hij dat de ander uit zijn houding en ogen kon aflezen dat hij de tattoos erg mooi vond. Hij vond Kenji echt wel aardig maar zijn verleden drukte zo op zijn schouders, de pesters waren ook eerst zijn vrienden .. Kai's ogen dwaalde wat rond in de kamer, licht afgeleid door het zachte getik van regen op het oude dak. Terwijl hij zo zat vroeg hij zich voor de duizendste keer af of het wel een goed idee was om de "Dare" tattoo te laten zetten. Maar het betekende echt veel voor hem, het was een deel van zijn hart geworden. Hij klopte de as van zijn sigaret voor hij weer een haal nam van zijn favoriete dood, en liet zich zuchtend achterover valln tegen de leuning van zijn stoel, die dat luid krakend accepteerde. In zijn ooghoek zag hij hoe Kenji zich verzette, en in een houding ging zitten die hij zelf al te vaak aannam. Gewoon voor ieder probleem dat hij had ging hij zo zitten. Hij luisterde naar wat de andere jongen zei, en zuchtte diep. "Het spijt me van je ouders .." mompelde hij. Had hij nou gezegd dat hij een vriend had? Dan kon Kai enkel hopen dat die nog bij Kenji was, na wat zijn ouders deden. "Ik uh .." Hij wou Kenji eigenlijk iets vertellen maar dan zou hij over zijn broer's dood moeten vertellen. "Kan ik je vertrouwen, Kenji?" vroeg hij twijfelend, en vervloekte zichzelf. Dit was een enorme stap voor hem. Zomar vertellen over zijn verleden? Maar Kenji verschilde toch niet zo .. Een knoop vormde zich in zijn maah bij het beseffen dat hij over zijn leven zou vertellen tegen een vreemde die toch niet zo vreemd was. Nerveus ademde Kai de rook van de sigaret verkeerd in en begon een beetje onelegant en vooral ongemakkelijk te hoesten. Met een rochelnd geluid eindigde zijn hoestbij en keek hij een beetje beschaamd opzij. Idioot dat hij was.

+Normaal krijg ik er ook langere uit maar well lastige ouders xD Kai and Kenji are both amazing

_{Kenji zag vanuit zijn ooghoek de glimlach op Kai's gezicht toen hij zijn tattoos bekeek. Hij hoopte dat het een glimlach was omdat hij ze mooi vond, Kai was namelijk niet het type om hem breed uit te gaan zitten lachen. Dat had hij in de korte tijd die ze tot nu toe hadden doorgebracht voorgenomen, daar was hij al heel de tijd te terughoudend voor geweest. Het was raar geweest, als hij heel de tijd zo terughoudend en schuchter was geweest en hem vervolgens luid en duidelijk in zijn gezicht was gaan uitlachen. Kenji stelde het zichzelf voor, maar wuifde deze gedachte vlug weg door kort met zijn hoofd te schudden. Toen Kai zei dat het gene van zijn ouders zich speet keek hij hem even vreemd aan. 'Waarom zou het je spijten? Alles in het leven heeft een rede, toch? Ik heb er geen moeite mee. Natuurlijk vindt ik het best jammer want ik kon altijd goed met mijn ouders opschieten, maar niks in het leven gebeurt zonder dat erover nagedacht is..' Hij glimlachte bij zijn woorden. Alles wat er gebeurt was had hem immers gebracht naar waar hij nu was, dus waarom zou hij er verdriet om hebben? De situatie waarin hij nu zat was toch te complex om te delen met zijn ouders, misschien dat ze later ooit nog weer contact zouden krijgen. Voor nu vond hij het wel oké. Bedachtzaam keek hij naar Kai toen hij begon te spreken, nou ja, meer stotterend. Zo te zien had hij ergens moeite mee. Kenji ging weer terug zitten in kleermakerszit en maakte het zichzelf weer gemakkelijk. Ík ben te vertrouwen ja, natuurlijk. Nooit heeft iemand iets met me durven delen, behalve mijn vriend.. Nou ja, ex-vriend..' Bij die woorden flitste er pijn over zijn gezicht. De abrupte verbreking van zijn relatie had hem meer zeer gedaan dan het verbreken van het contact met zijn ouders, maar ook dat had waarschijnlijk een reden. 'Ach ja, je kan in ieder geval alles aan me kwijt, als je jezelf daar prettig bij voelt. Ik bedoel, we kennen elkaar net .. een drie kwartier ofzo? Achja, ik ben een en al oor en mijn mond is gesloten. Gooi wat je er uit wil gooien eruit. Ik luister.' Na zijn geratel, zoals hij dat zelf noemde, grijnsde hij weer breed. De grijns die zo even was verdwenen bij de gedachte aan Michaël was weer terug. Het was beter voor hem er niet over na te denken. Misschien zouden hij en Michaël ooit nog bij elkaar komen, of misschien kreeg hij een klein plaatsje in zijn hart en gedachtes en vond hij een nieuw iemand om alles mee te delen. Niks in het leven was te voorspellen, maar alles had een reden.}

'Waarom zou het je spijten? Alles in het leven heeft een rede, toch? Ik heb er geen moeite mee. Natuurlijk vindt ik het best jammer want ik kon altijd goed met mijn ouders opschieten, maar niks in het leven gebeurt zonder dat erover nagedacht is..' Kai wou het niet horen en hij begon halfverwege al nee te schudden met zijn hoofd, waarna hij met een pijnlijke blik opkeek om de rest van Kenji's woorden te volgen. Niet alles in het leven heeft een reden. Je zoon buitenschoppen voor op hetzelfde geslacht vallen? Daar zit géén goede reden achter, in Kai's ogen, en hij staarde nu ook even naar zijn voeten, omdat zijn ouders nooit officieel te horen hebben gekrege ndat hij bi is. Zijn vader heeft er nooit maar iets van geweten, zijn moeder heeft hem met meiden en jongens thuis aan zien komen, maar heeft er nooit achter gevraagd, als hij hen gedag zoende. Niet dat Kai echt een serieuze relatie heeft gehad. Het was meer testen of een relatie goed zou passen bij hen twee. Nooit was het dus serieus geweest, plus per jaar geloofe hij minder in liefde. Liefde is gewoon een zieke grap. Zeker als je heel zeker bent dat het een fabel is en je dan toch gevoelens krijgt en je wordt afgewezen. Nee, Kai was klaar met liefde. 'Ík ben te vertrouwen ja, natuurlijk. Nooit heeft iemand iets met me durven delen, behalve mijn vriend.. Nou ja, ex-vriend..' Kai's lippen vormde een "O" om duidelijk te maken dat het hem speet dat Kenji's vriend hem verlaten had. Het speet hem gewoon altijd. De pijn op Kenji's gezicht deed hem ook pijn, hij had het niet graag als mensen die hem leuk leken pijn hadden. 'Ach ja, je kan in ieder geval alles aan me kwijt, als je jezelf daar prettig bij voelt. Ik bedoel, we kennen elkaar net .. een drie kwartier ofzo? Achja, ik ben een en al oor en mijn mond is gesloten. Gooi wat je er uit wil gooien eruit. Ik luister.' De eeuwige grijns van de jongen keerde terug en deed Kai ook lichtelijk glimlachen. "Ik kan niet meer bij mijn thuis komen. Ik kan het in principe wel, maar .. Ik .. Ik heb alleen mijn moeder nog omdat wel," kai haalde bevend adem, hij haatte praten over zijn broer en vader. "Mijn vader stierf. Toen ik in het weekend thuiskwam van Starshine Academy. Mijn broer," Misschien waren Kai's ogen wel nat, misschien was het wel een traan op zijn wang, maar als het al zo was, had hij die weggeveegd met zijn mouw. "Ik heb mijn broer vermoord," zei hij met hoge, fluisterende, nauwelijk hoorbare stem. Ach, fuck it, tranen gleden in stroompjes over zijn bestofte wangen, en lieten strepen achter. "Hij was niet normaal, hij zei dat het goed was dat ik vader niet meer gezien had voor .. Voor .. Hij stierf, en Rickey sprong op me af en .. en .. En ik moest mezelf beschermen." Zijn mouwen zagen grijzig vuil, en Kai trok zijn bovenlichaam dichter tegen zijn opgetrokken benen op. Kenji zou nu weglopen, dit was het moment dat eventuele vriendschap verpest zou worden, en Kailee staarde naar de plankenvloer van de grond, niet in staat Kenji aan te kijken. "Ik vermoord jou niet, hoor, ik .. Bij alles wat ik doe verwijt ik het me dat ik Rickey doodde, ik lach niet, om hem, ik glimlach niet, om hem, ik moord niet, ik ben gen moordenaar." De 'ik ben geen moordenaar' klonk bijna hysterisch. "Niemand weet het, buiten jij .. Zelfs mijn moeder niet." Kai's ogen gleden van Kenji's gezicht naar de grond en bleven daar rusten. Te lui om de tranen weg te vegen bleef hij zo zitten.

_{;;Whoops, SSA zei dat ik met Kenji was ingelogd maar zat op Dante dus even verwijdert en opnieuw gepost x)

Kenji tuitte zijn lippen, toen hij Kai nee zag schudden. Oh. Blijkbaar was het het niet eens met zijn theorie. Iets wat hij niet kon begrijpen. Je moest jezelf niet te druk maken om dingen die al gebeurt waren, het verleden kon je toch niet maar veranderen. Alles had een reden, hoe onwerkelijk dat ook leek. Kenji was uit huis getrapt ja, maar had daardoor wel de moed en mogelijkheid om naar een nieuwe school te gaan waar hij makkelijker geaccepteerd zou worden. Misschien was hij iets te optimistisch, maar als je overal negatief over bleef werd het leven een depressief zooitje. Je moest overal de positieve kant van bekijken, anders eindigde je in een trappenhuis met je nek in een strop. 'Bekijk het zo Kai, als ik mijn huis niet was uitgetrapt had ik nu nooit in een stoffig landhuis gezeten met een vreemdeling.' Hij glimlachte, en ging scheef in de stoel zitten met zijn benen over een van de leuningen. Hij staarde naar het stoffige plafond, dat zacht verlicht werd door het lichtbolletje dat boven hen zweefde. 'Al had niets in het leven een reden, wat kan mij het schelen.. Zolang ik mezelf goed voel kan heel de wereld om me heen instorten..' Wat hij zei klonk vreemd, maar door alles wat gebeurt was konden veel dingen hem niet meer schelen. Hij gaf alleen nog om zijn eigen geluk, en misschien ging hij ooit ook nog om het geluk van een ander geven. Voor nu vond hij het best zo, hij had nergens last meer van en hij kon zijn wie hij was. Hij richtte zijn blik weer op Kai toen hij begon te praten, en ging terug zitten in een kleermakerszit. Woorden stokte in Kai's keel, hij had er moeite mee. Wat kon hem zo dwars zitten? Toen hij het er eenmaal uit had geflapt moest Kenji moeite doen om zijn mond niet van verbazing open te laten vallen. Had de terughoudende en schuchtere jongen die voor hem zat zijn broertje vermoord? Uit zelfverdediging? Hoe moeilijk het ook leek, Kenji had geen moeite met het begrijpen. Mensen waren wezens die allerlei vreemde dingen konden doen zodra ze in het nauw gedreven werden. We waren maar mensen. Tranen rolde over Kai's wangen, en Kenji's hart leek te breken. Iemand zien huilen kon hij niet. Wie het ook was. Misschien was hij een mietje, of een te gevoelig persoon. Maar met huilende mensen had hij altijd moeite. Verdriet moest heel diep bij iemand zitten, wilde men ergens om huilen. Tenzij je natuurlijk een verschrikkelijk watje was. Kai leek echter niet in het hokje 'watje' thuis te horen. Kenji kon goed begrijpen dat hij verdriet had, misschien zelfs schuldgevoel om het feit dat hij uit zelfverdediging zijn broertje om het leven had gebracht. Zelfverdediging kon je geen moord noemen. Kenji kon dat in ieder geval niet. Iemand op zijn neus slaan omdat diegene je aan wilde vallen valt toch ook niet onder het beginnen van een gevecht. Een mens is een levend wezen, en hoe zeker je dan ook van jezelf mag zijn. Over sommige dingen heb je gewoon geen controle. Een actie uit zelfverdediging is zo'n ding. 'Jij mij vermoorden? Daar ben ik niet bang voor. En al zou je het wel doen. In mijn mening heeft alles in het leven een reden..' Na zijn laatste woorden knipoogde hij. Iemand om zijn verleden haten kon hij niet. Het verleden was waar hij was en je moest leven waar je nu was. Leven met de dag. Iedere dag kon namelijk je laatste zijn. Dat Kenji de enige was die het wist verbaasde hem echter wel. Je zou toch denken dat hij ooit een vertrouwenspersoon op had gezocht, omdat schuldgevoel een mens het leven kan kosten. Een last kan zo zwaar op je schouders hangen dat je het niet meer ziet zitten, en de meeste mensen zouden in grijpen voor ze merkte dat ze langzaam die afgrond ingingen. Hoe lang zou Kai hier al mee rondlopen? Nu was Kenji niet van plan Kai te gaan behandelen als een zielig persoon. Oordelen over het verleden deed hij niet. Zelfs niet als diegene iemand om zeep geholpen had. Nope. Kai was de Kai die hij had gevolgd, en waar hij nu mee zat te praten in een stoffig krot. Niet meer of minder. 'Kai, jij bent de persoon waarmee ik op dit moment zit te praten in een stoffig krot vol spoken. Niet meer of minder. Geen moordenaar, geen psychopaat. Maar je bent ook niet zielig. Niet verwachten dat ik medelijden met je heb omdat je huilt. Natuurlijk vindt ik het rottig dat je huilt, maar iets wat gebeurt is moet je in het verleden laten waar het thuis hoort en opnieuw beginnen. Iedere dag weer. Want iedere dag kan je laatste zijn.' Hij knikte, ter bevestiging van zijn eigen woorden benieuwd naar Kai's reactie. Waarschijnlijk vond hij hem nu nog vreemder, maar als je met iedere persoon die ooit iets rottigs mee heeft gemaakt medelijden moet hebben kun je beter heel de dag gaan zitten janken.}

'Bekijk het zo Kai, als ik mijn huis niet was uitgetrapt had ik nu nooit in een stoffig landhuis gezeten met een vreemdeling.' had Kenji nog gezegd, voordat Kai aan zijn verhaal begon, en heel even grinnikte Kai daar nog om. 'Al had niets in het leven een reden, wat kan mij het schelen.. Zolang ik mezelf goed voel kan heel de wereld om me heen instorten..' Hij had een punt, maar dan nog, Kai wist het niet, hij had niet echt het gevoel dat iets in zijn leven een reden had. Wat was de reden achter zijn vaders dood? Die goede man rookte niet, dronk niet, vocht niet, ging braaf werken, had geen vijanden, en boem! Dood. De sigaret stak tussen zijn trillende lippen nadat hij zijn verhaal aan Kenji had verteld, en hij wist niet wat te doen, dus besloot hij gewoon verder te roken, en blies alles weg, weg van Kenji, naar de lege duisternis naast hem. Kailee haalde zijn arm over zijn gezicht om alle tranen weg te vegen en stopte daarna ook met huilen, hij was geen lange huiler, het langst dat hij ooit huilde was lijk een vijtal minuutjes, hij had te weinig gevoelens om lang en kinderachtig in een hoek te gaan zitten janken om zijn shitty leven. "Dare", het meende hetzelfde als "Hope, live your life because you're not going to die as a virgin anyway, life fucks us all", en met die zin in zijn kop gedramd marcheerde hij dag in dag in om te overleven. Dat is wat hij deed, overleven. Zijn leven was een slagveld en hij was de enige strijder. Maar als je in je eentje op oorlogsgebied gaat staan, ben je er zo aan. Hij streed zijn strijd tegen het leven, hij vocht tegen en soms met zijn tranen, hij maakte het beste van zijn leven, ook al was dat enorm moeilijk voor hem sinds hij zijn vader kwijt was, die man had de wereld voor hem betekend en naast hem gestaan in het slagveld. Hij had meegevochten in het leven van de jongeman, hij had hem toestemming gegeven tot alles, hij zou .. Zijn vader was gewoonweg zijn held, een gesneuvelde held dan wel, die het niet verdiend had zo jong te sterven. 'Jij mij vermoorden? Daar ben ik niet bang voor. En al zou je het wel doen. In mijn mening heeft alles in het leven een reden..' Het drong Kai nu pas binnen dat Kenji weer gesproken had. Ook al knipoogde hij, dit keer lachtte Kai niet, niet dat hij het niet grappig vond, maar gewoon omdat hij de zin zo interpreteerde dat het 'kon zijn dat Kai Kenji toch zou willen vermoorden'. Het kon mensen verbazen dat hij dit met zich meesleurde, al wedde hij dat niemand zich erover verbaasde, vermits enkel Kenji erover wist. Hoofdschuddend rookte hij verder, en besloot dat even niets zeggen het beste was. Reden een waarom hij niets had verteld was omdat hij het absoluut haatte als mensen 'medelijden' hadden met hem, want meestal bestond medelijden toch uit "You'll be okay." of "Awh het spijt me gast, je komt er wel bovenop." want dat waren allemaal idite leugens, hoe kom je over de dood van je broer en vader op nog geen vierentwintig uur tijd?! Maar wat maakte het uit. Wat gebeurde het als iemand je met een stok mepte? Je zegt "Awh!" en dan kan de ander zeggen "Vergeet het, het is in het verleden." Je zal zowieso antwoorden "Dat veranderd er niet aan dat het nog steeds pijn doet!". Maar dat is het gewoon, het verleden doet pijn, daar kan niemand wat aan doen, je moet leren vergeven en vergeten, ook al is dat in Kai's geval moeilijk. Hij moet zichzelf vergeven. Niets vergeten, maar zichzelf vergeven. Flitsen beeld van zijn verleden schoten voorbij, hoe hij zijn zakmes in een meer geworpen had, hoe hij snikkend, niet huilend, snikkend op zijn bed had gezeten, en hoe hij kwaad was op zichzelf. De realiteit begon terug door te dringen, en Kai zuchtte diep, gooide zijn hoofd in zijn nek en liet een vermoeid, opgelucht maar kwaad gezucht horen. Damn! Hi jwas zo'n sukkel soms, maar hij vertrouwde Kenji gewoon, en hij was nu al kwaad op zichzelf daarom. Iedereen liet hem na een tijd toch alleen dus waarom zou deze persoon dat niet doen. Kailee liet zijn benen terug van de stoel af hangen, en krulde zijn tenen tegen de zolen van zijn schoenen, waarna hij op de linkertop van zijn schoen een 'P' tekende in het stof, en rechts een 'R'. Meteen veegde hij het weg, en keek op naar Kenji, die weer leek te gaan spreken, hij hoorde het aan de verandering van zijn ademhaling, hij hoorde hem denken. 'Kai, jij bent de persoon waarmee ik op dit moment zit te praten in een stoffig krot vol spoken. Niet meer of minder. Geen moordenaar, geen psychopaat. Maar je bent ook niet zielig. Niet verwachten dat ik medelijden met je heb omdat je huilt. Natuurlijk vindt ik het rottig dat je huilt, maar iets wat gebeurt is moet je in het verleden laten waar het thuis hoort en opnieuw beginnen. Iedere dag weer. Want iedere dag kan je laatste zijn.' Kai knikte, en begon aan het laatste kwartje van de sigaret. "Ik besefte net ook, het verleden doet pijn, maar je moet het vergeten en vergeven. Vergeten gaat h'm niet worden, maar vergeven .. Ik moet mezelf vergeven. Hoe moeilijk dan ook is, zeker op me eentje, maar het moet. Ik verwacht niet dat je medelijden hebt, ik wil niet dat je medelijden hebt, dit was niet eens huilen om zelfmedelijden." zei hij, lachend, en wijzend op zijn ogen bij de laatste woorden, die van de rode huil-kleur weer wit begonnen te worden. "Dit was huilen omdat ik het veel te lang opgekropt had, en het moest er even af, snap je?" Retorische vraag, maar oké, wat maakte het ook uit. Hij durfde te wedden dat Kenji dacht dat Kai hem nu rar zou vinden, maar eigenlijk was het juist het tegenovergestelde, per keer dat Kenji iets zei herkende hij zichzelf er wel weer wat in, en vond hij Kenji meer zijn eigen soort van normaal, perfect normaal in een Kai-Kenji manier. igenlijk was het toch maar een idioot beeld als je als buitenstaander ervan zou horen, twee gepiercete, getattoeërde gozers die rond mindernacht ergens in een halfvergaan spookkot zitten, terwijl een net zijn tranen even heeft laten gaan en terwijl diezelfde een sigaret zit op te smoren die hij liever 'Smakelijke Dood' noemt. Hij greens, en keek naar het plafond van de kamer. De barsten liepen naar de luster in het midden, maar die hing nog stevig, dus dat vertrouwde Kai wel. "Bedankt om me niet te veroordelen." liet hij random aan zijn mond ontsnappen, en keek naar Kenji, waarna hij glimlachte, en zijn sigaret tegen de grond uitduwde.

_{Kenji volgde iedere beweging die Kai maakte aandachtig. Hij observeerde hem. Na het gene wat Kai hem net verteld had was hij alleen maar nieuwsgieriger geworden. Hij wilde weten wie Kai kon zijn als hij niet dacht aan wat gebeurt was. Hij wilde zien hoe Kai was los van alles wat er gebeurt was. Wanneer hij leefde in het nú. Kenji's interesse werd niet vlug door vreemden opgewekt, Kai was een uitzondering. Vooral omdat hij zichzelf herkende in hem. In de manier hoe hij had gedaan in de korte tijd die ze deze avond samen hadden doorgebracht. Instemmend knikte hij vervolgens bij Kai's woorden. Leven in het verleden heeft geen zin, eindelijk iemand die het probeert te begrijpen. Blij om te horen dat hij niet wilde dat hij medelijden met hem had glimlachte hij. 'Leef in het nu, okay. Jezelf vergeven lukt niet in een vingerknip, dat heeft tijd nodig. Maar je kan beter het beste halen uit iedere dag.' Hij knikte ter bevestiging van zijn eigen woorden. Alsof hij zeker wilde weten dat hij goedkeurde wat hij zelf zei. Soms kon hij namelijk dingen uitkramen die nergens op sloegen, maar deze avond was een avond waarop de meest intelligent klinkende woorden uit hem ontsnapte. Een van die avonden waarop zijn optimistische zelf omhoog kwam. Zulke dingen gebeurde vaak 's avonds, wanneer hij zich het beste op zijn gemak voelde. In de duisternis kon hij zijn eigen licht schijnen, en kon hij zich focussen. Overdag werd hij afgeleid, dan was alles te duidelijk voor hem. Dan kon hij niet nadenken. Soms kon hij begrijpen dat mensen hem een apart persoon vonden, maar hij begreep zichzelf volkomen. Soms had hij het gevoel alsof hij beter zijn eigen beste vriend kon zijn, maar zoals hij vanavond had gemerkt was het goed om soms sociaal contact te hebben. Dan ontdekte je een kant van jezelf die je misschien nog nooit opgevallen was. 'Opkroppen van gevoelens doet iedereen, helaas. Niemand is tegenwoordig nog in staat zichzelf zwakker op te stellen, bang om opgevreten te worden door de mensen om hen heen, die geïnteresseerd zijn in de persoon wie ze willen zien, niet om wie ze werkelijk zijn.' Nadat hij gesproken had herhaalde hij de zin in zijn hoofd. Onduidelijk. 'Mensen doen alsof ze iemand zijn wie ze niet zijn, om geaccepteerd te worden, en zodra ze hun ware ik laten zien is het klaar.' Na deze woorden knikte hij, dat klonk stukken beter. 'Al ga je heel de dag zitten huilen, als jij jezelf daar beter door voelt vind ik het best, zolang je maar niet vergeet jezelf bij elkaar te rapen als je klaar bent. Anders raak je de weg kwijt.' Na deze woorden stond hij op, en liet hij het lichtbolletje naar zich toe drijven. 'Heb je zin om dit krot nog iets verder te verkennen? Wie weet wat voor geheimen zich hier nog meer verschuilen..' Hij sprak zachter naarmate de zin vorderde, alsof hij bang was dat iemand hem zou horen. Hij stak zijn hand uit naar Kai, in de bedoeling hem omhoog te helpen. 'Are you coming?' Breed grijnzend staarde hij hem aan, met het lichtbolletje zwevend op zijn andere hand.}

In de tijd dat Kenji zijn bewegingen aan het volgen was, leunde Kai met zijn ellebogen op zijn bovenbenen, net boven zijn knieëen, en dacht na. Toen de niet zo vreemde vreemde man knikte als bevestiging op Kai's woorden, glimlachte die laatste nog eens, net zoals Kenji deed. Leef in het nu, okay. Jezelf vergeven lukt niet in een vingerknip, dat heeft tijd nodig. Maar je kan beter het beste halen uit iedere dag.' Hij knikte, en Kai knikte ook, al was het maar om te laten blijken dat Kenji gelijk had. "Ik zal proberen iedere dag te leven alsof het mijn laatste is," lachtte hij, al was er een lichte vorm an sarcasme in verborgen, die niet erg duidelijk was. Om eerlijk te zijn genoot hij wel van de aanwezigheid van de andere jongeman, en hij waardeerde diens optimisme ook erg. Toch lag hij nog in een strijd met zichzelf, brein noch hart wist wat ze moesten doen. Zijn hart vertelde hem op Kenji te vertrouzen, zijn brein zei dat hij moest opletten. Na diep adem te hebben gehaald besloot hij om het een keer op onveilig te spelen en Kenji gewoon in vertrouwen te nemen. Zijn blik dwaalde naar die van de ander, en hij merkte dat Kenji in gedachten verzonken was. Kai glimlachte gewoon een beetje totdat de jongen tot de realiteit terugkeerde en weer ging spreken.
'Opkroppen van gevoelens doet iedereen, helaas. Niemand is tegenwoordig nog in staat zichzelf zwakker op te stellen, bang om opgevreten te worden door de mensen om hen heen, die geïnteresseerd zijn in de persoon wie ze willen zien, niet om wie ze werkelijk zijn.' Hij snapte de zin, maar hij voelde toch nog een verklaring volgen. 'Mensen doen alsof ze iemand zijn wie ze niet zijn, om geaccepteerd te worden, en zodra ze hun ware ik laten zien is het klaar.' Kai knikte. "Ze willen iemand zijn die bij de groep hoort en die er niet zwak uit ziet want dan wilt niemand met je om gaan. Dat is jammer, want je gevoelens een keertje je laten overnemen kan goed doen, zolang je maar niet iedere dag gaat janken, en zoals je zegt, als je je niet vergeet bijeen te rapen." Het lichtbolletje dat boven hen hoofden had gehangen dreef naar Kenji toe, die recht was gaan staan. 'Heb je zin om dit krot nog iets verder te verkennen? Wie weet wat voor geheimen zich hier nog meer verschuilen..' Zijn steeds zachter wordende stem gaf een dramatische toets aan de zin. Kenji stak zijn hand uit, en Kai greep die dan ook om recht te graken. De 'Are you coming?' was overbodig, natuurlijk kwam hij. "Naar de levende lijken kelder?" vroeg hij en begaf zijn grijnzend naar de trap.

+Sorry voor typfouten enzo T-T Ik typ snel, ik typ fout, Mijn grammatica faalt en op een iPad posten is shit xD

_{Ergens was Kenji opgelucht om het feit dat Kai accepteerde wat hij zei. Hij had verwacht dat hij zou zeggen dat Kenji te optimistisch was, en realistischer na moest gaan denken. Maar Kai stemde bij praktisch ieder woord wat hij zei in. Het deed hem goed met iemand te praten die dacht zo als hij. Niemand had hem ooit begrepen, nou ja. Een iemand wel, maar die moest hij uit zijn gedachtes zetten. Leven in het nu, Ken. Houdt jezelf aan je eigen woorden. Soms moest hij zichzelf de les wijzen, omdat hij zelf ook wel eens de neiging had om te veel te denken aan hoe alles ooit was. Hij was zijn eigen leraar, en de lesstof was zijn leven. Iedere dag leerde hij zichzelf een beter leven te leven door per dag te leven. Dromen mocht, maar over zulke dingen moest je realistisch blijven. Je moest kansen aanpakken die op je pad kwamen, niet heel je leven plannen want niks gaat zoals je het plant. Plannen was overbodig. Hij leefde nu. Hij was nú in het krot. Met Kai. En hij moest genieten van de tijd die hij op het moment doorbracht, want dit was een van die bijzondere momenten die je moest koesteren. Die mensen zoals zij konden koesteren. Met iemand die praktisch vreemd voor je is een oud krot verkennen. De meeste mensen zouden je voor gek verklaren als je zoiets voorstelde. Maar zij, nee, zij waren gek genoeg het onbekende te bevechten. Binnenkort gingen er roddels rond de school dat er twee gekken in het oude krot op zoek waren gegaan naar spoken, en het helemaal niet zo eng was zoals het leek. Hoe kon je als magiër nu eigenlijk bang zijn voor een oud krot? Het stond haast op instorten, en je had je magie om je te verdedigen. En wat dan nog? Toen Kai Kenji's hand aanpakte trok hij hem omhoog en liet hem los. Kenji's hand was warm geweest, aangenaam warm. De warmte waar je aan denkt als je in een dikke trui voor de kachel onder een deken zit, terwijl het buiten plenst. Kenji, je hebt te veel fantasie. 'Levende lijken kelder it is! Bij die woorden volgde hij Kai richting de trap, en in een looppas liep hij deze naar beneden, wel op zijn tenen. Bang dat de trap ineens zou instorten. Onderweg naar beneden moest hij moeite doen het lichtbolletje brandend te houden, omdat hij telkens spinnenwebben uit zijn gezicht moest vegen. Een nadeel aan een vervallen gebouw. Spinnen. De laatste twee treden van de trap sloeg hij over, en sprong naar beneden. Een doffe plof klonk toen zijn voeten de grond raakte, en stof waaide op. Even deed hij een poging om door het raam in de hal te kijken, en voor zover als hij kon zien was het pikkedonker buiten. Toen hij een paar passen in de hal had gezet, begon de klok die er stond te slaan. Twaalf uur. Grijnzend keek hij richting Kai. 'Perfect'

;Maakt niet uit x3}

'Levende lijken kelder it is!' Kai glimlachte terwijl hij de trap na Kenji afging. Hij had gewachten tot de jongen met ht lichtballetje van de trap was gesprongen en de spinnenwebben weg gedaan had, niet om de webben, maar omdat hij durfde te wedden dat die trappen hen beide niet tegenlijk aan zou kunnen, samen zouden ze zowieso te veel wegen voor de trap. Het lichtje leek te flikkeren, dus wist Kai dat Kenji veel moeite moest doen om het aan te houden. Eigenlijk hield Kenji het meer voor zichzelf aan als voor hem, want de blauwharige jongen had geen probleem met in het donker hier ronddwalen. De plof die Kenji's voeten maakten toen hij van de strap sprong was voor Kai het teken geweest "Nu als de bliksem naar onder". Hij had bovenaan de strap staan wachten en de lange gangen links en rechts van hem .. Hij had verwacht om plots een meisje met een vieze stoffige teddybeer naast zich te zien staan, maar buiten gekraak van de wind en gerommel van onweer had hij niets gehoord en/of gezien. Kailee durfde te wedden dat als Kenji en hij hier overdag nog eens terug zouden komen, dat ze een pad konden volgen dat ze samen hadden gelopen. Met een grijns op zijn gezicht bedacht hij dat als iemand naar de meisjeskamer boven zou gaan, dat ze zich zouden afvragen of er twee geesten stoelen naar het midden van de kamer getrokken zouden hebben, en dat er een van een rokende geest was. Kai stond naast Kenji in de hal, en zag dat Kenji probeerde een blik naar buiten te werpen, maar dat zou hem zowieso niet lukken, want wel; Eén het was donker buiten en twee er hingen zoveel spinnenwebben en stof op het raam dat het amper mogenlijk was om overdag nog maar binnen te kijken. De klok begon twaalf uur te slaan en Kai zag dat Kenji grijnzend naar hem keek. 'Perfect' Ook Kai greens, en liep een paar passen naar Kenji toe. Hij ging schouder naast schouder staan met de jongen, Kai stond links van Kenji. Hij tikte met zijn rechterhand op de rechterschouder van Kenji, alsof er aan de andere kant ook iemand stond, en liep de keuken in, waar de kelder ook was. "Bang dat er spoken op je schouders tikken?" riep hij plagend vanaf de deur van de 'levende lijken kelder'. Hij lachtte kort, en opende de deur. "Kom je of mag ik zelf tegen de levende lijken vechten?" Kai besefte dat zijn zaklamp nog bove lag. Shit. "Oh wacht." Kai liet de deur los en liep terug naar de hal toe. Natuurlijk was het nu al niet meer precies twaalf uur maar zijn fantasie begon spelletjes te spelen en Kai dacht dat hij een schim bovenaan de trap zag. Een rilling kroop over zijn rug terwijl hij naar de trap liep en terug omhoog sloop. Toen hij zijn hand tegen de deur zette van de kamer waar de twee hadden gepraat, voelde hij iets over de rug van zijn hand kruipen, of glijden, of wat dan ook. "Eww." fluisterde hij tegen zichzelf en liep snel naar de stoel toe waar hij gezeten had. Het is waarschijnlijk wel ergens wetenschappelijk bewezen dat wanneer je verschillende bijna overeenkomende verhalen over een plaats hebt, en het zijn geen positieve verhalen, dat je er misschien een heel klein beetje van gaat geloven, ook al beweer je van niet. Kai geloofde het echt niet, maar als je een rijke, kleurrijke fantasie hebt kan je genoeg verzinnen in een huis als dit. Bijvoorbeeld die donkerdere plek op de houten vloer? Dat kan bloed zijn. Die barsten in het plafond? Komt dat door de schokken van een piano die iedere nacht rond drie uur bespeelt wordt door een van de huisgeesten? Zou kunnen. Eigenlijk niet, maar we lin je fantasie. Kai greep zijn zaklamp beet en probeerde zich snel uit de kamer te haasten. Gekraak. De kastdeur van de kast die nog op de kamer stond ging een beetje open. Zat daar iemand in? Maar toen viel Kai's blik op het raam, dat stuk was, en waar waarschijnlijk wind doorheen gekomen was. Daarom was de deur opengewaaid. Hij haalde in korte, hevige teugen adem, om daarna rustiger te ademen en uiteindelijk zijn hartslag normaal te krijgen. Kai liep naar de trap en zette een van zijn voeten in het midden van de traptrede, niet meer gedacht te hebben aan de slechte kwaliteit van het oude hout. In twee tellen hingen enkel de bovenste twee en onderste vier treden nog tegen de muur aan. De leuning die evenwijdig met de muur lag, was mee naar beneden gevallen. "Shit." zei Kailee droogjes, en keek of hij Kenji nog zag. De duisternis zorgde dat dat niet het geval was. Kai ging achteruit en sprong, naar onder, om verkeerd op de traptrede neer te komen en zijn enkel in een rare houding te voelen. Hij riep even verschrokken van de pijn, maar krabbelde recht. Hij kon niet geweldig steunen op zijn voet, maar gebroken was die niet, eerder gekneusd. Hij huppelde door de hal en vond uiteindelijk Kenji ergens. "Mijn voet doet raar, maar we kunnen, denk ik. Nu wil ik hier wel een lijk voor laten boeten." greens hij en mankte verder naar de kelderdeur.

_{;;Sheet werkt niet verdorie ! Moet m fixen x3

Het liefste bracht hij iedere nacht door zoals hij deze doorbracht. Met iemand zoals hij, hij amper wist wie hij was maar zich toch thuisvoelde. Iemand die hetzelfde dacht als hem. Toen hij getik op zijn schouder voelde, schoot eerst zijn blik naar de desbetreffende schouder en toen naar Kai. Met één wenkbrauw opgetrokken keek hij hem aan. 'Haha, erg flauw hoor, dadelijk komt er nog een of ander kietelmonster uit de kelder gekropen die je dood kietelt. Pas maar op.' Hij grinnikte bij zijn eigen woorden. Hoe durfde hij te vragen of hij wel meeging? Natuurlijk ging hij mee! Hij deed niets liever, om eerlijk te zijn. En stiekem hoopte hij best dat ze iets vreemds zouden vinden. Het zou namelijk verschrikkelijk teleurstellend zijn als er roddels de school rondgingen voor niks. Hij wilde de volgende dag namelijk graag iets spannends vertellen over het oude krot, iets wat niet veel leerlingen hen na konden doen, stel dat er iets was. De meesten waren als de dood voor het huis, terwijl het Kenji fascineerde. Ach ja, verschil moest er zijn. Het zou een flink saaie boel worden als iedereen was zoals hem. 'Oh wacht' Oh wacht, op wat? Met een vragende blik keek hij Kai na, toen hij terug de trap op ging. Hij haalde zijn schouders op en liep naar de klok in de gang toe. Het deurtje ervan stond open, en hij zat vol stof. De klingel die in de kast hing bewoog niet meer, maar toch tikte hij nog. Hij tikte op het glas, maar dit gaf geen verandering in het tikken van de klok. Misschien was hij behekst? Behekst. We leefde in een stelsel vol magiërs en Kenji dacht aan behekste klokken. Hij grinnikte om zijn eigen gedachtes, maar schrok op toen hij kabaal hoorde achter hem. Met een ruk draaide hij om, en zag hoe de trap half van de muur was gekomen. Hij fronste, tot hij zich realiseerde dat Kai misschien wel op de trap had gestaan. Hij deed voorzichtig een paar stappen naar voren en zag Kai hinkend naar hem toe komen. 'Oh jee, avonturen beleefd zonder mij?' Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij naar Kai's been. Een rare voet? Alsof het allemaal nog niet raar genoeg was hier! Hij grinnikte even. 'Weet je zeker dat het wel slim is om met een bezeerde enkel de kelder in te gaan? Dadelijk springt er een of ander lijk bovenop je en kun je niet weg!' Hij dramatiseerde het hele verhaal een beetje door wilde handgebaren, maar wist met moeite zijn lach in te houden. Hij wist dat hij soms kon overdrijven, misschien heel erg zelfs. Maar Kenji was niet echt een serieus type. Helemaal niet zelfs. Tenzij je hem beledigde, of over iets praatte wat hij interessant vond. Maar zelfs bij het tweede wist hij zich soms niet eens rustig te houden. Bij het eerste wel, dan kon hij verschrikkelijk serieus worden. In zulke gevallen was Kenji geen schatje. Absoluut niet. Hij mocht dan wel een vriendelijke Novaan zijn, maar in zulke gevallen kon hij dat soms nog wel eens vergeten. Hij was dan wel geen bonk spieren, maar hij was niet bang voor een klein vechtpartijtje ging, vooral niet als hij in zijn recht stond. Na even naar Kai's enkel gestaard te hebben, haalde hij zijn schouders op. 'Zodra het niet gaat moet je roepen, dan vluchten we terug naar boven okay. Desnoods ga je op mijn rug zitten. Nou hup, recht zo die gaat!' Hij wees met zijn vinger richting de keuken en marcheerde er heen. Werkelijk, Kenji? Marcheren? Hoe oud ben je ookal weer? Eenmaal in de keuken haalde hij weer een lichtbolletje te voorschijn, en liet deze boven zijn hand drijven. Langzaam opende hij de deur naar de kelder en staarde naar de houten trap die naar beneden ging. Hij stuurde het lichtbolletje iets naar beneden, zodat hij de trap kon bekijken. Enkele houten treden leken gescheurd te zijn, en de onderste twee waren doormidden gebroken, maar verders leek hij nog goed te gebruiken. Alles hing echter wel vol spinnenwebben. Even haalde hij zijn neus op. Spinnen. Hij zuchtte, en volgde het lichtbolletje naar benden. De traptreden onder hem kraakte angstaanjagend. Alsof ze ieder moment onder hem konden breken. Zijn adem hield hij in, alsof hij hierdoor minder gewicht met zich meebracht, en stapje voor stapje kwam hij dichter bij de gebroken treden. Toen hij halverwege was klonk er een harde kraak en zakte hij met beide voeten door de grond. 'Holy shi..!' Voordat hij het wist hing hij vast in het gebroken hout. Het lichbolletje was verdwenen, nu was het volledig donker. 'Ehm, zou je misschien even kunnen helpen, Kai?' Hij keek omhoog, richting Kai, en lachte een beetje nep. Natuurlijk moest zoiets weer bij hem gebeuren. Kai brak de trap, hij zakte door de trap. Fantastisch}

'Oh jee, avonturen beleefd zonder mij?' vroeg Kenji hem met een opgetrokken wenkbrauw en een blik op zijn been. "Jaah joh, je hebt wat gemist! Ik ben Jeff The Killer, Bloody Mary en Slenderman in dezelfde kamer tegengekomen terwijl ze thee zaten te drinken en Mary heeft mij van de trap geduwt, terwijl Jeff de trap in heeft doen zakken!" grijnde hij naar Kenji. 'Weet je zeker dat het wel slim is om met een bezeerde enkel de kelder in te gaan? Dadelijk springt er een of ander lijk bovenop je en kun je niet weg!' Kai grijnsde om de ander's overdreven, wilde handgebaren maar het was duidelijk dat Kenji zijn best deed niet in lachen uit te barsten. Kai begon te lachen en schudde zijn hoofd. Durfde Kenji echt zijn vluchtkwaliteiten op proef te stellen?! Kai was best snel, zelfs met twee gebroken benen was hij nog sneller als een levend lijk. Kailee had nog een grijns op zijn gezicht staan terwijl hij een blik wierp op Kenji die nog steeds in gedachten verzonken leek. "Niet twijfelen over mijn vluchtkwaliteiten, jongeheer!" grapte hij met een meisjesachtig stemmetje tegen de iets grotere jongen. Hij leunde tegen de deur en kauwde een beetje op zijn onderlip, wantend tot Kenji weer op zou kijken. 'Zodra het niet gaat moet je roepen, dan vluchten we terug naar boven okay. Desnoods ga je op mijn rug zitten. Nou hup, recht zo die gaat!' Kenji wees in de richting van de keuken en marcheerde erheen. Kailee rolde zijn ogen en grinnikte. "Nee, nee, het zal wel gaan, en anders, als de lijken zich als een stapel op mij vormen, blaas hij hen ledematen van hen lichaam, zo tegen de muur op!" Hij slofte achter Kenji aan en zag nog net dat Kenji het bolletje terug liet verschijnen boven zijn hand. De deur van de kelder kraakte en Kai moest tegen Kenji's schouder leunen om binnen te kunnen kijken. De houten trap eindigde in de duisternis, gewoon, perfect voor een horrorfilm. Na even wennen kon Kai het einde van de trap zien, en dat beloofde. Treden waren precies gescheurd en de onderste twee waren gebroken. Spinnenwebben sierde het plafond en de muren, het hing over de trappen en overal zaten spinnen en vliegjes hingen dood, halfopgegeten en vies in de webben. Kenji zuchtte en Kailee merkte dat hij het lichtbolletje naar onder volgde. De traptreden kraakten onder hen, en Kai besloot om een beetje afstand te houden, om niet door de trap heen te vallen. In het midden van de trap kraakte het plots heel hard, en Kenji kromp plots. 'Holy shi..!' Kailee vergrootte verschrikt zijn ogen. Het lichtbolletje verdween, en Kai had de zaklamp laten vallen. Hij hoorde iets neerknallen en merkte dat zijn zaklamp langs Kenji door gevallen moest zijn, zo de grond op. 'Ehm, zou je misschien even kunnen helpen, Kai?' Hij 'eng' dit ook was, hij begon te grijnzen naar het nep lachende gezicht van Kenji, wat hij amper kon zien in de duisternis. [Wat nu komt kan fout zijn omdat wel ik snapte de zin niet xD Haal je Kenji en Kai nu door elkaar?] Kenji brak door de trap heen. Meteen barstte Kai in lachen uit. "Ohh sorry vriend, wacht ik help je." grinnikte hij, en dacht na. Kai greep zijn mobiel uit zijn zak en zette zijn "Spotlight-app" op, zodat zijn flits aan bleef en de boel wat verlichtte. Hij concentreerde zich en liet de mobiel in de lucht zweven, hopend dat het ging lukken en dat zijn mobiel niet de diepte in ging. Blijkbaar was het minder diep als hij dacht. Kai ging op de trap op zijn buik liggen, hoe oncomfortabel dat ook wel was. Hij stak zijn twee armen de diepte in en keek of Kenji erbij zou lunnen. "Ik ga je proberen op te trekken, oké? Kijk of je ergens met je voeten tegen .. Een muur ofzo of kunt lopen, dat maakt mij het handiger." Kai beet rechts op zijn lip en stak links zijn tond tussen zijn tanden, om zich te concentreren. Dit MOEST lukken.

_{;;Ik bedoelde dat Kai al eerder een trap gebroken had en Kenji nu ook nog eens door een trap zakte, dus t was goed x)

Door de trap zakken. Hoe kreeg hij het in godsnaam voor elkaar. Zoveel woog hij nu ook weer niet! Hij was mager voor zijn lengte! Maar ja, zijn lengte bracht natuurlijk ook het nodige gewicht mee, en zijn enthousiasme had natuurlijk voor extra speling gezorgd. Slim. Hij keek hoe Kai op zijn buik gaan liggen, en hoopte dat hij niet voorover de trap af zou glijden. Zijn mobiel zweefde in de lucht. Luchtmagie dus, aha. Weer iets nieuws over hem geleerd. Hij knikte instemmend bij Kai's woorden, ookal kon Kai dit niet zien en vervolgens greep hij zijn armen, en probeerde zich af te zetten tegen de muren die zich onder de trap bevonden. Gelukkig was hij lenig zat, en lukte het met een beetje moeite om zich met Kai's hulp omhoog te trekken. Langzaam ging hij op de traptrede zitten die na de gebroken kwam, terwijl zijn benen in het gat bungelde waar hij zojuist uit gekomen was. Het zwakke schijnsel van het lichtje van Kai's telefoon was niet genoeg om naar beneden te kunnen kijken. Waarschijnlijk had het daar beneden vol spinnenwebben, spinnen en andere insecten gezeten. Waarschijnlijk zat hij zelf nu ook vol spinnenwebben, stof en andere zooi. Hij liet weer een lichtbolletje verschijnen en richtte zijn blik op Kai. 'Thanks, volgens mij willen de monsters in de kelder niet dat we naar benden komen, maar we doen gewoon nog een poging!' Langzaam draaide hij zich om, en sloop de trap af. Hij probeerde zoveel mogelijk zijn gewicht te verdelen, om te voorkomen dat er weer een traptrede instortte. Het lichtbolletje dreef voor hen uit, en langzaam verplaatste het zich naar het midden van de ruimte, toen Kenji de laatste tredes noodgedwongen moest overslaan en naar beneden sprong. Een holle plof klonk, de vloer onder hen beton. Gescheurd en vol stof en vreemde donkere plekken. Kenji ging door zijn knieën en veegde met zijn vinger over een van de plekken, maar deze gaven niks af. Hij mompelde iets onverstaanbaars in zich zelf, en stond weer op om de ruimte om hem heen te inspecteren. Het was een redelijke grote kelder, maar heel veel bijzonders was er niet te zien op een paar dozen en kisten na. Rustig inspecteerde hij alles wat hij kon vinden, en opende hij een van de kisten. Deze bleek vol te zitten met allerlei oude spullen, zoals kleding, speelgoed en een sieradendoosje. Toen hij deze opende sprong er een ballerina omhoog en begon er een muziekje te spelen. Zo snel als hij deze had geopend sloot hij hem weer, door de schrik. 'Oh damn, creepy ballerina's' Hij grinnikte even en opende het doosje weer. Gefascineerd staarde hij even naar de ballerina die rondjes draaide op één been, en keek wat er nog in het doosje zat. De binnekant was bekleed met rood fluweel, en in het kistje lag er een ketting, met een kristallen hanger. Voorzichtig pakte hij deze eruit en bekeek hem even, om vervolgens zijn schouders op te halen. 'Wie weet wat voor enge vloek er op die oude troep zit..' Voordat hij zijn zin had afgemaakt, klonk er een harde klap van de kelderdeur die was dichtgeslagen en werd het lichtbolletje door de docht weggevaagd. 'Ah fuck!' Kenji gromde en toverde een grote lichtbal te voorschijn, die hij beschermend voor zich hield. 'Kai?}

Gelukkig waren er muren onder de trap en al gauw had Kailee hem terug op de trap gekregen. Kenji zat met zijn benen te bungelen in het gat en leek uit te blazen van zijn avontuur. Tot zijn opluchting liet Kenji al snel opnieuw een lichtje verschijnen, dus greep Kai zijn mobiel uit de lucht en duwde op de 'Home' zodat het licht stopte met schijnen. Hij staarde twee seconden naar zijn achtergrond, zijn favoriete foto, foto van zijn vader en broertje samen. Onopmerkbaar zorgde hij ervoor dat zijn achtergrond terug naar en van de typische fabriek-ingestelde achtergronden ging, hij had geen zin meer in telkens zichzelf pijn te doen door zijn achtergrond te bekijken. Kai duwde zijn mobiel uit en stak h'm in zijn achterzak. 'Thanks, volgens mij willen de monsters in de kelder niet dat we naar benden komen, maar we doen gewoon nog een poging!' Kai grijnsde en volgde Kenji naar onder, een beetje twijfelend of hij kort moest lopen, zodat hij snel te hulp kon schieten mocht er opnieuw iets gebeuren, of dat hij juist op afstand moest blijven, zodat er minder gewicht op de traptreden zou zijn. Vermits de traptreden in het midden wat doorplooide door de ouderdom, bleef hij kort tegen de koude, harde muur lopen, omdat daar de treden het sterkst leken. Het lichtje dreef voor hen uit en bleef hangen in het midden van de kamer. Kenji sprong van de trap af, en Kai liet een opgeluchte zucht dat ze levend de kamer bereikt hadden. Een holle plof klonk toen Kenji's voeten de grond raakte, en door het licht, en doordat hij daarna zelf ook over de laatste treden hen sprong, merkte hij dat de vloer van beton was. Vol stof. Ook liepen er wat scheuren in, en er zaten verdachte vlekken op. De jongeman voor hem ging door zijn knieën om over een van de vlekken te wrijven, maar echt iets afgeven leek die vlek niet te doen. Kenji stond terug recht, en mompelde. Kenji leek de ruimte te inspecteren, dus deed hij dat zelf ook. Kisten en dozen, stoffige, halfvergande kartonnen dozen, en een grote ijzeren doos, ofzo iets. Hij hoorde gekraak en keerde zich om, om Kenji een kist te zien openen. Kai kwam wat korter en vind een glimp op van oud speelgoed en rommel. Uit het sieradendoosje dat Kenji open deed sprong een ballerina omhoog en een liedje begon te spelen, maar lang had Kai niet om erover te denken want Kenji had zich verschrokken en had het doosje terug dicht gedaan. 'Oh damn, creepy ballerina's' hoorde Kai hem grinnikten, en zelf moest hij ook lachen, ook al was het misschien omdat deze plek toch maar raar was en hem toch een onaangenaam gevoel gaf. Hij hoorde gescharrel en zag een drietal muizen rondrennen, en om de hoek verdwijnen. Er was nog een kamertje achter deze? Hij werd afgeluid doordat de muziek terug speelde, Kenji had het doosje terug open gedaan en keek gefacineerd naar de ballerina die mooie rondjes draaide. Kenji haalde er een hanger uit, en zelf schoot zijn hand meteen naar de hartjeshanger in zijn eiigen broekzak. 'Wie weet wat voor enge vloek er op die oude troep zit..' Kenji werd onderbroken in zijn zin door het dichtklappen van de kelderdeur en het lichtbolletje verdween, zodat ze in de duisternis waren. Kai voelde een druk in zijn hoofd en kneep zijn ogen even dicht. "Verd-" Voor hij het wist was hij door zijn knieën gegaan en viel tegen een kast op, die openging, en er vielen spullen uit die hem een verstikkend gevoel gaven. Het stonk vreselijk! Motten, oud stof, hij voelde oud stof op zijn huid en hij probeerde dat weg te vegen. 'Ah fuck!' Licht ging terug aan. 'Kai?' Wat Kai zag, liet hem schreeuwen. "Holy mother of God!" riep hij en krabbelde op handen en voeten drie meter achteruit, een clown wou hem vermoorden, de grote scherpe tanden en de dode ogen en de chelsea smile in plaats van de typische rode mond. Deze was ook rood, hoor, maar dan wel .. Zwaar ademend zat Kailee op de grond, zijn ogen groot opengesperd en met klappertanden. Het was een masker. Kalm. Een paspop droeg een masker, en een oude damesjurk van een vroegere tijd. Halfopgevreten door de motten. Hij was niet bang hij had zich gewoon vreselijk verschoten. Kai had zijn armen om zijn kniën geslagen en probeerde te kalmeren. Hij bedacht zich toen pas dat Kenji zijn naam gezegd had. "Ik .. Ik ben oké, denk ik, rustig maar." Hij wist niet of hij het tegen zichzelf of tegen Kenji zei, maar het ging voor beide dus goed genoeg. De kast, die open was gegaan, had zijn aandacht getrokken, vermits waar je normaal de achterkant van een kast verwachtte, een deur was. Het was een geheimde doorgang naar een andere kamer. "Kenji misschien moet je dit even zien," fluisterde hij haast, en wees naar de deur. De donkere deur was een beetje kapot, de klink verroest, en vochtvlekken zaten overal op de muur, plus van die rare vlekken zoals op de grond, die hingen ook op de muur. De deur was raar, maar hij wou naar binnen, wie weet wat ze zouden vinden. Een gekras was te horen, maar Kai was niet zeker of dat hij gewoon gek aan het worden was, of dat het echt daar was. Het was wel aan het onweren, dat klonk duidelijk, en in de achtergrond hoorde Kai dat er nog een traptrede brak en het gat inviel, waarschijnlijk de plank die wat los was komen hangen toen hij er op was gaan staan. Op momenten als dat vervloekte hij zichzelf dat hij geen Light Magican was. Met Luchtmagie was je niet veel op momenten als dit, alhoewel hij de kelderdeur wel terug zou kunnen openblazen als die niet open zou gaan. Of bijvoorbeeld de verdachte deur achter de kast. "En, toen ik je die hanger zag pakken," begon Kailee, iets rustiger als ervoor. "Dacht ik meteen aan deze, misschien is er een verband tussen hen." Kai trok de hanger uit zijn broekzak en opende het hartje, om de prentjes te laten zien, het meisje dat de rechtekant van de foto kustte en de jongen de linkerkant. Het was een zilveren hanger, een beetje vies door het stof en lichtblauwe steentjes sierde de zijkanten. Hij wachtte of Kenji zou komen kijken, of dat hij bij het ballerina doosje zou blijven.

Hanger omdat tijd teveel xD :

_{Toen Kenji Kai hoorden schreeuwen liet hij door de schrik de lichbol bijna imploderen. 'Holy shit Kai!' Hij ademde diep in en uit en liet de lichtbol zachtjes kleiner worden. Hij beende vlug naar Kai, om vervolgens in lachen uit te barsten bij het zien van de clown. 'Ik dacht dat jij zulke uitmuntende vluchtskills had! Maar je klonk eerder als een gillende keukenmeid!' Hij grinnikte even, om vervolgens bij Kai neer te hurken en te kijken naar het hangertje. Voorzichtig pakte hij het in zijn hand en staarde er even naar, om vervolgens zijn schouders op te halen. 'Geen idee, die hanger die ik net had was een kristallen hart. Misschien leefde hier een iets modernere Romeo en Julia, die zijn vermoord door Julia's ouders in deze kelder, omdat zij vieze praktijkjes uitvoerde in hun geheime SM kelder die achter die deur zit..' Hij grinnikte om zijn eigen woorden, en tikkelte vreemde gedachtes en stond weer op. Hij stak zijn hand uit naar Kai om hem op te hijsen, en liep vervolgens naar de deur. Hij rammelde aan de klink maar er leek geen beweging in te zitten. Hij deed een paar stappen achteruit, mompelde iets onverstaanbaars, om vervolgens een lichtstraal richting de deur te laten schieten die de klink eraf blies. Vervolgens trapte hij tegen de deur, die met een klap open zwaaide waardoor hij zelf bijna voorover viel. Dat ging iets makkelijker als dat hij dacht. Uit de ruimte kwam een kille wind, die die rillingen over zijn rug liet lopen. Hij ademde diep in, en liet een nieuwe lichtbol verschijnen die hij de ruimte in stuurde. Langzaam liep hij richting de ruimte en tuurde naar binnen. Hij ademde de lucht die er hing diep in, en koude, vochtige lucht drong zijn longen binnen. Langzaam ademde hij uit en draaide om en richtte zijn blik op Kai. 'Kom je, gillend keukenmeisje?' Hij gebaarde richting de deur, en stapte naar binnen. Het leek alsof een koude bries langs zijn gezicht waaide, die met de haren die hij aan een kant nog had speelde. Argwanend keek hij om zich heen. Iets gaf hem het gevoel dat ze niet alleen waren, al leek het hem heel sterk dat er in dit verlaten krot iets of iemand was. De lichtbol in de kamer dreef zachtjes op de kille lucht, en Kenji maakte zich uit verdediging gevechtsklaar door twee lichtbollen in zijn beide handen te laten verschijnen. 'Ik weet niet zo goed wat ik hier van moet denken..' Hij snoof even en deed weer een stap de kamer in, weer liepen er rillingen over zijn rug. Gekras klonk weer, en achter hen ging de deur van de kamer krakend dicht, gevolgd door een harde klap. Met een ruk draaide Kenji zich om, om op de deur af te rennen en er met zijn schouder tegen aan te beuken. Muurvast. Hij draaide zich terug om, richting Kai. 'Oh shit man..'}

'Holy shit Kai!' Kenji lachtte met de clown, en Kai trok maar een scheve grijns, omdat hij het niet zo grappig vond. 'Ik dacht dat jij zulke uitmuntende vluchtskills had! Maar je klonk eerder als een gillende keukenmeid!' Hij haalde zijn schouders op grijnsde maar een beetje, omdat hij zich best wel schaamde voor zijn gegil. 'Geen idee, die hanger die ik net had was een kristallen hart. Misschien leefde hier een iets modernere Romeo en Julia, die zijn vermoord door Julia's ouders in deze kelder, omdat zij vieze praktijkjes uitvoerde in hun geheime SM kelder die achter die deur zit..' zei Kenji, dadat hij de hanger had bekeken. Dit keer barste Kai wel ook in lachen uit, en grijnsde breed. Kai nam -opnieuw- Kenji's hand, en trok zichzelf aan zijn hand op, om daarna Kenji aan de deur te ziet morren. Hij schoot een lichtstraal, en de klink sprong eraf, zodat Kenji de deur open kon trappen. De kille wind die uit de kamer kwam deed hem beven, maar die rilling verdween gauw nadat hij Kenji een lichtbol de ruimte in zag laten gaan. 'Kom je, gillend keukenmeisje?' Hij knikte, en volgde de grote jongen de kamer in. Hij zag de argwanende uitdrukking op Kenji's gezicht, en zelf had hij een een twijfelde gezichtsuidrukking. Was dit veilig? Hij voelde zich bekeken, maar misschien was het gewoon Kenji die hem bekeek als hij zijn rug naar hem draaide. Een tweede lichtbol, Kenji voelde zich ook duidelijk niet helemaal op zijn gemak. 'Ik weet niet zo goed wat ik hier van moet denken..' Het gekras klonk opnieuw, en de deur kraakte dicht, met vervolgens een harde knal. Kenj ibeukte tegen de deur, maar dta had geen effect. 'Oh shit man..' Kenji keek terug naar hem. Kai beet nerveus op zijn lip en na al dat bijten had het ervan moeten komen, een snip kwam in zijn lip en hij voelde en proefde bloed in zijn mond. "Fuck." zei hij, en veegde het bloed weg, dat de rechterrkant van zijn mond aan het verkleuren was. Zijn kin had nu een rode veeg, en zijn tanden zagen een beetje rood, maar goed, het zou hopelijk snel stoppen met bloeden. Kai liep zelf ook naar de deur toe, maar hij kreeg h'm ook niet over. "Zoalng we hier opgesloten zitten wil ik toch wel even weten waar we zijn!" zei hij, en keere zich om, om zijn blik over de voorwerpen te laten glijden. Zover hij zag, kisten en kasten met een extreem dikke laag stof op. Hij stak zijn handen vooruit en sloot zijn ogen op -opnieuw- op de rechterkant van zijn onderlip, om zich te concentreren. Hij mompelde iets, en hoopte dat het lukte, vermits hij zijn magie niet als de beste onder de knie had. Hij schokte even, en vervolgens blies hij al het stof van de voorwerpen af, een hoek in. Een enorme berg stof lag in de hoek, en Kai opende voorzichtig zijn ogen. Gelukt! Een glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij rondliep in de kamer. Er stond een enorme boekenkast. Voorzichtig trok hij een boek de kast, en ontstofte de omslag. Een lichtelijk angstaanjagend gezicht staarde hem vanaf de cover aan, al wedde hij dat het er enger uitzag omdat ze 's nachts in een krot zaten. Hij schrok op bij een luid gerammel, en zag dat er een klok tegen de muur hing. Het was zo'n vogelhuisjes klok, maar de deurtjes waren dichtgetimmerd, en het vogeltje boinkte gewoon ertegenaan. Een uur. Kailee draaide zich om naar de deur, en keek of hij de deur open zou kunnen blazen. Als hij zich feller concentreerde .. Opnieuw stak Kai zijn handen uit, en kneep zijn ogen dicht, beet op zijn tong, dit keer, en hief zijn hoofd een beetje scheef. "C'mon, c'mon." mompelde hij, en telde in zijn hoofd tot drie. Hij voelde wind door de kamer gaan en hoorde de deur in haar lijst kraken, maar voor de rest gebeurde er niet veel, de muur kreeg een barst bij, en het boek dat hij op en tafel had gelegd, waaide open. "Uhh damn!" riep hij, en probeerde gefrustreerd opnieuw, waardoor hij zichzelf gewoon om 'waaide', niet echt, maar hij viel om door de inspanning. "Nope. Het spijt me."

_{De kille lucht die in de kamer hing, leek me de minuut kouder te worden. Af en toe liep er een rilling over Kenji's rug, en regelmatig hoorde hij gekras. Waar het vandaan kwam wist hij niet, hij wist niet eens wat het überhaupt kon zijn. Maar een erg prettig geluid was het niet. 'Gast, niet op je lip bijten.' Bracht hij uit, tussen het rillen door. Langzaam merkte hij dat het moeilijker werd om de lichtbal te laten schijnen, dus liet hij zijn verdediging zakken en ademde hij een paar keer adem. Niet dat het veel nut had, want de ijle lucht die er hing maakte het er niet beter op. Hij zuchtte diep, en keek hoe Kai de ruimte 'schoon' blies. Ook hier stonden overal spullen, maar overduidelijk meer. Langzaam betastte hij een paar kisten, tot hij op schrok van het feit dat Kai de deur open wilde blazen. 'Het heeft geen zin.. Hij zit muurvast..' Hij zuchtte gefrustreerd en knielde neer bij een van de kisten. Deze zat vol met porseleinen poppen, die allemaal zijn kant op leken te kijken. 'Iew..' Snel deed hij de kist dicht, en stond weer op. Toen hij zich echter om had gedraaid leek het alsof de kist begon te rammelen. Gerammel en gekras klonk, steeds harder en harder. Oorverdovend hard. Dit was niet het soort vreemd waar Kenji van hield. Zijn ogen werden groot, en zo snel als hij kon stuurde hij de lichtbal die in het midden van de kamer dreef met sneltrein vaart op de kist af. Deze liet hem ontploffen, en overal rinkelde stukken porselein, en vlogen er stukken stof in het rond. Een zucht leek te klinken uit de poppen, alsof er zielen uit waren ontsnapt. 'We moeten hier weg hoor. Serieus.' Zijn woorden leken ietwat paniekerig te klinken. Het feit dat zijn fantasie werkelijkheid werd, vlak voor zijn neus, stond hem niet meer zo aan. Vooral niet omdat het zich tegen hen keerde. Langzaam liet hij weer een klein lichtbolletje verschijnen en liep hij achteruit, richting Kai en de deur. Voorzichtig, en achter zich kijkend, draaide hij zich om. Hij haalde diep adem, en liet het lichtbolletje helder wit worden, en steeds groter en groter. Hij richte deze op het midden van de deur, en na het mompelen van enkele woorden schoot hij de bal op de deur af. Het geluid van brekend hout klonk, en toen het felle licht eenmaal verdwenen was, was er een gat in de deur te zien. Groot genoeg voor hen om doorheen te gaan. Het leek alsof de deur vast was gaan zitten in de deurpost, versmolten met de muren. 'Kom aan, weg hier!' Hij wenkte richting de deur, maar toen hij aanstalte maakte door het gat te gaan klonken er weer vreemde geluiden. Dit keer liepen ze uit tot vreemd meisjes gelach. Bijna kwaadaardig. Angst was af te lezen in Kenji's ogen. Ze moesten weg hier. Dit waren niet het type spoken waarmee je spelletjes kon spelen. De boel leek echt vervloekt te zijn. Zo snel als hij kon, hopend dat Kai achter hem aan kwam rende hij richting de trap. Op zijn tenen, zo snel als hij kon, verdeelde hij zijn gewicht over de overgebleven treden. Bovenaan de trap zag hij dat de kelderdeur nog steeds dicht was, maar na flink aan de klink rammelen en tegen de deur aan rammen, zwiepte deze open en stapte hij hijgend naar boven. De deur hield hij vast, om te voorkomen dat deze weer dichtklapte.}

'Gast, niet op je lip bijten.' bracht Kenji uit, maar Kailee negeerde het en bleef doorkauwen op zijn lip, omdat het een slechte gewoonte was, en omdat hij het altijd deed in stress situaties. Na zijn hopeloze poging om de deur in te blazen, klonk de andere jongeman zijn stem weer, waardoor Kai opkeek. 'Het heeft geen zin.. Hij zit muurvast..' De gefrustreerde zucht die van Kenji kwam, deed hem ook zuchten, en hij gaf het ook op, het had inderdaad weinig, tot geen zin. 'Iew..' hoorde hij, en hij ving nog net een glimp op van een kast vol lelijke, oude, porseleinen poppen die met hen glazige ogen rondstaarde, en zich presies in je ziel boorde, met een glimlachende kop, misschien zelfs met een optie zodat de mond open en dicht kon, zodat er twee lelijke streepjes van de mondhoeken naar de kin liepen. De kast rammelde, en en een krassend geluid was ook te horen, en het geluid werd steeds harder, uider, oorverdovender. Kailee werd lichtelijk bang, en beet harder op zijn lip, terwijl Kenji de kast opblies, zodat er overal porselein heenvloog. Hij hoorde een akelig gezucht van de kapotte poppen komen, en Kailee rende naar de deur toe, om er aan beginnen te snokken, hij wou NU buiten. Omdat hij te dicht aan de kast gestaan had, merlte hij dat er stukjes porselein over zijn armen geschraapt had, en krasjes stonden overal over zijn bovenarmen. 'We moeten hier weg hoor. Serieus.' De pniek in Kenji's stem sloeg over op zijn hart en hij snokte nog harder aan de deur. "Ik ben het met je eens!" Hij wreef het bloed weg en ging aan de kant omdat Kenji de deur ging opblazen. Een gat, groot genoeg om door te kruipen, was in de deur gekomen. 'Kom aan, weg hier!' Meisjesgelach. Eng, kwaadaardig meisjes gelach. Zag hij nu een schim in de hoek? Ze moesten weg. Echt waar, en liefst nu meteen. Kai kroop de deur door, achter Kenji aan, en voelde de houtsplinters in zijn rug dringen, toen hij schrok van het gelach en zijn rug tegen de bovenkant van het gat smakte. Tranen sprongen in zijn ogen van de pijn maar hij veegde ze weg en rende achter Kenji de trap aan, nog net in staat om over het gat heen te springen. Zijn gewicht had hij niet verdeeld en hij hoorde de traptreden achter hem kapot kraken. "Snel!" riep hij terwijl hij de deur over nam van hem.

PROFILE MAGICIAN

» KENJI;;

Kenji

Kenji

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen