De zon kwam in een felle straal door de gordijnen heen. De zon was opgekomen en hij was steeds helderder tegenwoordig doordat de lente steeds dichterbij kwam. De lente, wat een heerlijk idee dat het niet meer zo lang duurde totdat de bloemen in bloei stonden, de velden weer prachtig groen, fluitende vogels en prachtig warm weer. Wat had hij dat gemist, dus de jongen keek er reikhalzend naar uit tot het zo ver was. Tot die tijd zou het enkel nog koud zijn en dat werd gelukkig ook steeds minder. Op dit moment was het zo dat de straal licht door het gordijn hem wakker maakte. Waarscheinlijk was het verder open gegaan door de heisa van de vorige nacht. Want wat een nacht hadden ze gehad, Drake voelde gelijk dat zijn lichaam stijf was terwijl hij zich suf in zijn warme bed omdraaide. De blauwe plekken in zijn gezicht deden pijn en toen hij op zijn kussen keek zag hij het opgedroogde bloed. Zo moe was hij gisternacht geweest, dat het hem niet boeide dat hij nog onder het bloed had gezeten. Hij wreef over zijn gezicht maar dat deed ook pijn waardoor hij er maar snel mee stopte. Toen hij iets meer bij bewustzijn was ging hij overeind zitten in zijn bed en zag het bed tegenover hem. Het bed waar Zean sliep en zo te zien ook nog diep in slaap lag. Hopelijk niet met een nachtmerrie, maar dat wist Drake niet. Hij besloot zijn broer ook nog maar even te laten liggen nu hij slaap had. Met een pijnlijk gezicht stapte hij zijn bed uit en strompelde naar de badkamer. Het was heerlijk om het vieze sweet en bloed van zich af te wassen in de douche, het enige iets met water waar hij geen hekel aan had. Zo heet mogelijk tot zijn huid rood was onder de douche staan, heerlijk. Uiteindelijk was hij na een klein kwartier klaar en met zwarte boxer en handdoek om zijn nek liep hij terug de kamer in. Niet wetend of Zean al wakker was, maar hij ging het ook niet vragen. Drake trok zwart shirt en broek aan, zwart vest met witte nep bondranden en zwarte sokken. Hij wachtte even tot Zean wakker was, waarna hij rustig sprak. ''Kom je? We slaan de lessen wel over vandaag. Dit is belangrijker, misschien heeft ze tijd.''

Uiteindelijk liepen de twee jongens samen door de gangen, sommige keek met vreemde blik om. Dat omdat het natuurlijk in de hele school bekend was dat Drake en Zean niet echt samen door een deur konden. Het boeide Drake niet en lette enkel op wat dingen die hij op zijn mobiel zag die hij toen weer dicht klapte en in zijn zak stopte. Na een tijdje door het kasteel gelopen te hebben, zonder al te veel tegen elkaar gezegd te hebben kwamen ze aan bij het lokaal waarvan hij wist dat ze daar moesten wezen. Drake was zelf nou niet echt een spiritueel type, maar al zijn opties waren op en hij hoopte gewoon dat dit zou helpen. Het was hun laatste kans, Drake legde zijn hand op de deurklink en keek Zean even aan. ''Klaar?'' vroeg hij zacht. Klaar voor de waarheid, de pijn en alle ellende die je hebt weg geduwd al die jaren. Klaar voor de traumatische ervaringen die je jeugd hebben geteisterd en het verdriet wat het in het begin teweeg zal brengen. Weet je zeker dat je dit wilt? Drake slikte en deed uiteindelijk de deur open. Ze stonden in het waarzeggers lokaal, magie die werd bedreven door een speciaal iemand op deze school. Drake had haar soms zien lopen door de gangen, of aan tafel gezien tijdens het eten in de grote zaal, alleen had hij haar nog nooit persoonlijk gesproken. Hopelijk kon ze hen helpen. Hij zag haar op dit moment nog niet, maar de deur was open geweest dus misschien was ze er wel. ''Hallo? Miss Oriël?'' vroeg Drake terwijl hij nieuwsgierig rond keek. Trouwens ook een aparte gebeurtenis dat Drake op het moment respect had een voor een lerares, want hij had lak aan gezag en mensen die boven hem stonden. Iets in zijn onderbuik gaf hem echter het gevoel dat hij moest oppassen. Niet omdat deze vrouw docent was, of heel erg sterk qua vechten. Dat boeide Drake namelijk niet zoveel. Nee, hij wist dat zij meesteres was in het gene waar hij zo zwak in was. De kracht van de ziel en de geest, een psychologische deel van de mens dat bij hem ook vergelijkbaar was met een gammele brug. Dus misschien had dat er mee temaken dat Drake met haar oppaste. Hij had geruchten gehoord over dat ze dingen van je wist nog voor je een woord had gezegd en dat was natuurlijk een heel erg zwak punt van hem. Hij vond het niet leuk als mensen dingen van hem wisten en dan vooral qua zijn verleden. Daar hield hij helemaal niet van, dus hij vroeg zich ook af waarom hij was mee gegaan. Toch moest hij mee, dit keer niet voor zichzelf, maar voor Zean. Zijn broer had hulp nodig en zou dit nooit in zijn eentje hebben gedaan.

Met het geluid van een douche was hij wakker geworden. En hij voelde zich brak. Zijn hele lichaam deed zeer en hij had barstende koppijn. Met een kreun trok hij verder de deken over zijn hoofd. Zijn haren voelden plakkerig aan en ook zijn kussen lag absoluut niet comfortabel. Hij herinnerde zich weer wat er gisternacht was gebeurd. Hoe hij Drake had aangevallen en hem haast in elkaar had geslagen. Hoe Drake vervolgens hem knock-out had geslagen en vervolgens hadden ze samen besloten om hulp te zoeken voor zijn gedrag. Vandaag. Het liefst draaide Zean zich nog een keer om. Hij voelde zich zo verschrikkelijk en wenste dat hij er niet mee had ingestemd. Maar het was het beste voor hem en voor Drake. en ook vooral voor de mensen om hen heen. De douche was gestopt en hij hoorde hoe Drake weer de kamer binnenkwam. Zean bleef liggen waar hij lag, blij met de extra minuten die hij nog had om wakker te worden en het idee tot hem te laten doordringen wat er ging gebeuren. ''Kom je? We slaan de lessen wel over vandaag. Dit is belangrijker, misschien heeft ze tijd.'' Zean zuchtte en draaide zich om naar Drake. Zean's gezicht was bleek en hij had een bloeduitstorting bij zijn rechteroog. 'Dus jij mag wel douchen en ik niet?' Grijnsde hij. 'Je wacht maar.' Hij kwam uit bed, pakte wat kleding die over de rand van zijn bed hing en slofte naar de badkamer. Nog nooit had zijn hele lichaam zoveel pijn gedaan. Hij probeerde zo goed als het kon het bloed uit zijn haar te wassen maar er bleef nog een rode plek over bij de wond zelf. Uiteindelijk was hij ook klaar en liep hij gewassen en aangekleed de kamer in. 'Let's go.' Zei hij wat norsig.
Samen liepen ze door de gangen. Zean had zijn handen in zijn zakken en keek naar beneden, alle blikken negerend. Hij was wat afwezig en zat met zijn gedachten ver weg. Naar wie bracht Drake hem überhaupt? Ze liepen nu langs de lokalen dus het moest een leraar zijn. En wat ging die leraar doen? Drake had het over dat hij beter kon slapen. Zou ze iets met zijn herinneringen gaan flikken? Want dan was hij weg. Hij wilde niet opnieuw dat er aan hem gesleuteld werd. Hij was al helemaal de weg kwijt, misschien was die leraar niet eens zo goed en ging het alleen nog maar slechter met hem. Ze stonden uiteindelijk stil voor het waarzeggerij lokaal. Hij had het kunnen weten. Zean had niets met het bovennatuurlijke. Voor hem was het gewoon broodje aap en liever wilde hij zijn handen er niet aan vuil maken. Daarom kwam hij ook nooit opdagen bij die lessen. Of welke les dan ook. Het liefst was hij compleet ergens anders dan de lessen. ''Klaar?'' Klonk het van Drake. Zean keek hem aan en knikte. Ze liepen het lokaal in en het verbaasde hem niets dat er niemand was. Wie zou er op dit moment nu waarzeggerij volgen? ''Hallo? Miss Oriël?'' Vroeg Drake. Zean bleef wat in de deuropening staan en staarde wat naar beneden. Het liefst wilde hij geen stap meer zetten in het lokaal. Het liefst had hij ook niet toegestemd met wat Drake had voorgesteld.

There might be an egg here:

Ongemakkelijk bleef Zean in de deuropening staan, het idee dat Drake gisteren in zijn hoofd had geplant om hulp te zoeken was in zijn ogen een nachtmerrie geworden. Hij had geen zin dat iemand in zijn hoofd ging kijken om te zien wat er wel niet allemaal mis met hem was. Zean wilde het zelf niet weten dus waarom liet hij het iemand anders weten. 'Ik weet waarom jullie hier zijn. En ik kan je niet helpen. Ga voordat jullie lessen beginnen Drake en Zean Burned,' Klonk het van Oriël die ergens in het midden van het lokaal zat met klankschalen. Zean haalde hoorbaar opgelucht adem. Nou, dat was ook weer opgelost. Hij wilde zijn mond open trekken om Drake mee te trekken maar zijn broer was hem voor. Geërgerd staarde hij naar het zwartharige achterhoofd. ''Mijn broer heeft slaapproblemen, daarbij is hij zichzelf kwijt. Ik dacht dat u als de gene van de magie der geest in deze school hem wel zou kunnen helpen. Maar u denkt dat u niks voor ons kunt doen en de tijd verspilt aan ons, terwijl elk levend wezen recht heeft op hulp?'' Zean draaide met zijn ogen en kwam van de deurpost af. Voorzichtig liep hij het lokaal in om naast Drake te gaan staan. 'Bro, je hebt haar gehoord, ze kan me niet helpen so let's get out of here.' Zei hij met duidelijke irritatie en hij keek even naar Oriël. Dit hele lokaal liet hem ongemakkelijk voelen en het liefst was hij hier zo snel mogelijk weer uit.

Oriël bleef hem een tijdlang zwijgend aankijken. Haar blik veranderde niet. Ze werd niet boos om Drake's woorden. Niets veranderde aan haar uiterlijk. Ze bleef hem enkel aankijken. Ze was weer om het bureau heen gelopen en leunde er nu met over elkaar geslagen armen tegenaan. 'Bent u uitgeraasd meneer Burned?' vroeg ze uiteindelijk toen hij weer stil was. 'Het is geen kwestie van niet kunnen of van mijn kant het niet willen. Kijk naar uw broer. Je hebt geen voorspellende gave nodig om te zien dat elke vezel in zijn lijf hier niet wil zijn,' sprak ze eenvoudig. 'Dus is zeg het nogmaals. Ik weet waarom jullie hier zijn. Ik kan jullie niet helpen. Niet omdat ik niet wil, maar omdat hij niet wilt. Divinatie en toekomst voorspellen klinkt als een leuk trucje om je vrienden mee te imponeren of om geld af te troggelen van eenvoudige zielen op de kermis...,' begon ze, maar ze stopte halverwege en keek Drake even aan. '...of heb ik het mis? Ziet u mijn vak niet op die manier?' vroeg ze even spottend. 'Maar achter al die ''trucjes'' zitten serieuze regels. Ik ga geen spreuken of wat dan ook uitvoeren op anderen die echt weigeren. Dat is tegen mijn natuur. Om niet te zeggen misbruik van krachten,' legde ze uit. Oriëls toon was veel harder dan menig persoon van haar gewend was. Ze was over het algemeen al niet zo'n zonnetje, maar ze hield haar opmerkingen over anderen meestal voor zich, hoe grof en onbeschoft ze ook tegen haar mochten doen. Oriël was niet gek. Ze wist dondersgoed de reden van sommige leerlingen om naar haar lessen te komen. Of om er juist van weg te blijven. Maar waar ze normaal gesproken deze kennis voor zichzelf hield gaf ze Drake en Zean nu gewoon de keiharde waarheid. Waarom zou ze haar nek uitsteken voor iemand die overduidelijk niet wilde en iemand die tot voor deze dag niet eens wist waar haar lokaal zich bevond? Ze had wel betere dingen te doen met haar tijd.

Drake keek naar de vrouw die voor hem stond en snoof even. Zijn ogen keken recht in die van haar terwijl ze naar haar bureau liep. Met over elkaar geslagen armen keek ze de jongen aan en begon te spreken.'Bent u uitgeraasd meneer Burned?' vroeg ze uiteindelijk. Drake versmalde zijn ogen. Uitegraasd? uitgeraasd? Dat was helemaal geen geraas, Drake was nou eenmaal een joch dat het niet leuk vond om zijn zin niet te krijgen en liet zijn maning dan horen. Tenminste, dat was natuurlijk zijn mening, want iedereen vond hem een heethoofd. Maar de jongen bleef stil en luisterde naar haar. 'Het is geen kwestie van niet kunnen of van mijn kant het niet willen. Kijk naar uw broer. Je hebt geen voorspellende gave nodig om te zien dat elke vezel in zijn lijf hier niet wil zijn,' Drake wierp een geïrriteerde blik naar Zean, leuk weer.. het viel dus weer eens voor dat Drake iets wilde voor iemand terwijl die gene daar dan beter van werd en dat dan niet inzag. Kijk, daarom deed hij dit dus nooit. Mensen konden je alleen maar teleurstellen als je ze probeerde te helpen. 'Dus is zeg het nogmaals. Ik weet waarom jullie hier zijn. Ik kan jullie niet helpen. Niet omdat ik niet wil, maar omdat hij niet wilt. Divinatie en toekomst voorspellen klinkt als een leuk trucje om je vrienden mee te imponeren of om geld af te troggelen van eenvoudige zielen op de kermis...,' Drake kneep in zijn hand, maar zonder dat hij het in de gaten had en natuurlijk was dat kleine detail voor Oriël genoeg om te zien dat ze gelijk had, maar dat de jongen het nooit zou toe geven.'...of heb ik het mis? Ziet u mijn vak niet op die manier?' Drake draaide met zijn ogen, hij werd hier moe van. Hij wilde gewoon dat Zean weer zijn normale zelf kon zijn. ''Dat ik er misschien andere ideeën bij heb, wil niet zeggen dat ik er niet in geloof dat het kan helpen.'' zei Drake stug.  'Maar achter al die ''trucjes'' zitten serieuze regels. Ik ga geen spreuken of wat dan ook uitvoeren op anderen die echt weigeren. Dat is tegen mijn natuur. Om niet te zeggen misbruik van krachten,' Drake wreef met zijn vingers tussen zijn ogen terwijl hij ze even sloot. Hoe ging hij dit ooit voor elkaar krijgen? Waarom was het nu precies alleen zij die hen kon helpen, maar wilde dat niet. Drake was hier de enige die het wel echt wilde. ''Ik wil er geen misbruik van maken. Dit is iemand helpen.'' Drake werd hier gefrustreerd van en het irriteerde hem zwaar dat het niet ging zoals hij geplanned had. Frustratie en irritatie gaf bij Drake snel boosheid, maar hij wist dat als hij écht tegen haar ging lopen schreeuwen en tieren, dat het helemaal afgelopen zou zijn. Opeens hoorde hij de schampere stem van Zean klinken. 'Bro, je hebt haar gehoord, ze kan me niet helpen so let's get out of here.' Drake snoof diep in en blies toen kalm uit even zijn ogen sluitend. Hij hoorde Zean al bijna voetstappen maken om weg te gaan. Drake slikte, nee. Dit was niet zoals hij in elkaar zat. Drake was een klootzak, grootste player van de school, vele konden hem verachten en hij was zeker de laatste leerling die je in je les wilt hebben. Hij opende zijn ogen. Alleen hij had ook een kant die maar weinige van hem wisten. Als Drake écht om iemand gaf en hield en dat duurde lang bij hem.. maar als het je lukte zou hij die gene helpen koste wat het kost. Hij gaat voor je door het vuur en opgeven stond niet in zijn woordenboek, met welke weg hij ook moest nemen, hij zou voor Zean blijven staan. ''If that is what you want Zean..'' hij liet een pauze vallen tussen zijn zin. ''becoming like Raymond. If that is what you realy want. But remember, when you will leave this door.. you won't even look me in the eye anymore. Than you don't even exist to me.'' harde woorden kwamen zijn lippen over en eigenlijk had hij liever Zean hier niet mee pijn gedaan, maar als dit de manier was dan moest het maar zo. Drake liep door het lokaal naar Oriël toe en keek haar serieus aan. Toen hij op ongeveer een meter afstand bij haar vandaan stond slikte de jongen. ''Okey, ik weet het. Zijn probleem is niet alleen het slapen, er is veel meer aan de hand. Ik denk dat u dat allang wist.. ik weet niet wat u nog meer van ons weet, maar Miss Oriël u moet ons helpen.'' Drake hate het wanneer hij onderdanig moest doen om iets voor elkaar te krijgen. Als Savador hem nu zou zien, de gedachte alleen al. ''Maar alstublieft.. U bent mijn.. onze enige hoop. Ik ben ten einde raad, hij is volledig zichzelf kwijt en ik weet niet wat ik moet doen, het is voor mij al moeilijk genoeg om als puber er achter te komen wie je bent. Ik ben hier niet goed in en.'' Drake wees op Zean. ''Hij heeft hulp nodig.'' Drake hield zijn hand voor zich, in zijn hoofd kwam iets omhoog wat hij lang niet gevoeld had. Angst. Een jongen met vele maskers, wegen, plannetjes en listen. Weinige kende zijn verhaal en ware gezicht. Op dit moment hield hij zichzelf als ware in zijn hand, want hij wist dat als hij deze aan Oriël zou geven, zij nog veel meer over hem te weten kwam dan alleen zijn aura aanvoelen. Drake slikte en nam een besluit, hij stak zijn hand naar voren. ''You can read me, so will understand why I am so desperate.'' Drake keek weg, het voelde nu al alsof hij naakt voor haar stond. Zwak, klein, geen pantser meer over en zo gemakkelijk nog wel. Deze plek, deze vrouw en het beheersen van je spirituele kant. Hij voelde zich zwak en klein door al die factoren en eigelijk was dat ook een van de redenen dat hij zich hier nooit liet zien. Nooit zichzelf, dus altijd bang voor de waarheid.

Zean had zich met de rug naar de twee omgedraaid. Ergens was hij blij en opgelucht dat Oriël hen weigerde te helpen. Zo erg zag het er nu toch niet uit? Hij kon het vast wel in zijn eentje oplossen, zolang zijn achterlijke broer niet zijn neus in zijn zaken stak. Zoals dat gedoe met Hayden. Alles zou goed zijn verlopen als Drake niet ineens was komen opdagen. Het joch leek altijd op de verkeerde momenten binnen te komen. Zean beet op zijn lip en balde zijn vuisten bij de gedachtes. Hij hoorde hoe Drake maar bleef doordrammen tegen de vrouw. Kom op Drake, dacht Zean bij zichzelf. 'Je ziet dat ze niet mee wil werken. Stop met je zin door te drammen. Zean zuchtte en wilde nog een stap richting de deur zetten toen hij Drake's stem hoorde die op hem gericht was. ''If that is what you want Zean..'' hij liet een pauze vallen tussen zijn zin. ''becoming like Raymond. If that is what you realy want. But remember, when you will leave this door.. you won't even look me in the eye anymore. Than you don't even exist to me.'' De blonde jongen verstijfde. Drake had hem goed geraakt. Zijn broer richtte zich weer op Oriël en smeekte haar om hen te helpen. Het was alsof ze half verhongerde wezen waren opzoek naar een beter leven. Zean kon niet goed nadenken. Ja, Drake had gelijk. Als het zo doorging zou hij als Raymond worden. Raymond had als het ware iets in Zean geplant waardoor de man had kunnen doorleven. Die verschrikkelijke duivel leefde in Zean voort.
'Hij heeft gelijk.' Zei Zean na een kort tijdje toen Drake klaar was met zijn smeekbede. 'Ik heb hulp nodig. Ik ben alleen te eigenwijs om het te zien en het te accepteren.' Het kwam er moeilijk uit en er zat een brok in zijn keel. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan dat Drake's woorden zo op hem hadden ingewerkt. Maar aan de andere kant klonk het aanlokkelijk. Hij wilde van zijn problemen af. Dan kon hij tenminste weer goed slapen, een leven hebben zonder om de haverklap zijn broer aan te vliegen. Om niet door te draaien. Om gewoon weer rust te kunnen hebben. Zean draaide zich om om naast zijn broer te staan. 'Ik denk dat het een goed idee is om hulp te zoeken maar dit hier,' Hij wees naar zijn hoofd. 'Functioneert daar niet naar.' Zijn hele gedachtegang functioneerde niet. En als hij zo doorging zou hij waarschijnlijk compleet ontsporen.

Ze was er klaar mee. Met die hele familie Burned. Andere ideeën noemde hij het. Dat was zacht uitgedrukt. Oriël moest de neiging onderdrukken om haar hoofd te schudden. Dit was niet iemand helpen. Dit was iemand dwingen om te veranderen die niet wilde veranderen. Zean stond al praktisch bij de deur. Oriëls punt was gemaakt. Maar Drake liet het er niet bij zitten. Nog steeds probeerde hij haar te overtuigen. Hij stak uiteindelijk zijn hand uit. Oriël pakte hem vast en vouwde zijn vingers weer naar binnen. 'I don't have to read you,' sprak ze zacht maar met een zekere vriendelijke toon in haar stem. Ze richtte haar blik op Zean die zelf iets over dit alles te zeggen had. Ze knikte kalm op de woorden die de jongen haar te zeggen had. Ze liet Drake los en liep naar Zean. Ze legde een paar vingers onder zijn kin om hem goed in de ogen te kunnen kijken. Na een paar seconden al liet ze hem los. Ze had genoeg gezien. 'Ik zie de tweestrijd die in je woedt Zean Burned,' sprak ze. 'Goed, ik zal jullie helpen. Maar jullie moeten alles doen wat ik zeg. Dit zal niet makkelijk worden,' zei ze de twee jongens. 'Het is je hoofd die je verteld aan je lijft wat je moet doen. Maar in jouw geval zijn je hoofd en lijf niet in balans. Ik wil graag kijken wat er precies aan scheelt. Dan kan ik een effectieve manier bedenken om je te helpen. Ik zou graag in je onderbewust zijn willen kijken,' zei Oriël. Geen mooie verhaaltjes. Ze zou Zean precies vertellen wat ze moest doen om hem zo goed mogelijk te kunnen helpen. Haar blik ging naar Drake. 'Ik ga je nodig hebben daarbinnen. Jij kent hem beter dan ik,' zei ze hem.

Hij vond het nu al verschrikkelijk dat hij hier mee had ingestemd. Drake had ergens een punt, maar hij was zo verschrikkelijk zwak geweest om hier ja tegen te zeggen.  ''I hope it will be alright soon.'' Hoorde hij Drake zeggen. Natuurlijk, doe er nog een schepje bovenop. Hij gaf Drake een misprijzende blik, duidelijk makend dat hij echt zijn mond moest houden voordat Zean hem misschien weer naar zijn keel zou grijpen. Oriël had Drake's hand vastgehouden, maar liet die vrijwel meteen weer los om naar de blonde jongen te lopen. Ze legde een paar vingers op zijn kin en Zean wilde instinctief een stap achteruit doen. Wat dacht die vrouw wel niet te doen. Ze was aan het helpen, ja dat wist hij ook wel, maar dan hoefde je toch niet dit soort dingen te doen? 'Ik zie de tweestrijd die in je woedt Zean Burned,' sprak ze. Oh, alsof dat nog niet duidelijk was geworden. Zean had ook wel hersenen. 'Alsof dat nog niet duidelijk was.' Zei hij op een onvriendelijke toon en hij sloeg zijn armen over elkaar. Het boeide hem niet of Oriël hem mocht of niet, hij wilde van dit gezeik af. 'Goed, ik zal jullie helpen. Maar jullie moeten alles doen wat ik zeg. Dit zal niet makkelijk worden,' zei ze de twee jongens. 'Het is je hoofd die je verteld aan je lijft wat je moet doen. Maar in jouw geval zijn je hoofd en lijf niet in balans. Ik wil graag kijken wat er precies aan scheelt. Dan kan ik een effectieve manier bedenken om je te helpen. Ik zou graag in je onderbewust zijn willen kijken,' zei Oriël. Zean slikte moeilijk en keek weg. Het was een verschrikkelijk slecht idee geweest van hem om in te stemmen met Drake's plan. Een verschrikkelijk idee. Haar blik ging naar Drake. 'Ik ga je nodig hebben daarbinnen. Jij kent hem beter dan ik,' zei ze hem. Oh god nee. Drake die ook nog eens lekker mee ging kijken. Was er geen andere oplossing? 'Weet u zeker dat dit de enige oplossing is?' Het kwam er wat onzekerder uit, het was duidelijk dat hij hier niet blij mee was. Maar Drake moest er natuurlijk weer verder op doorgaan. Yay voor Drake. Zean zuchtte en keek weg. Waarom moesten de oplossingen nu altijd de dingen zijn waar hij het meest bang voor was.

Ze negeerde de onvriendelijke toon die Zean tegen haar aansloeg. Als hij zich maar wel goed besefte dat zij heel wat dingen kon uithalen in zijn onderbewuste. Als ze hem was, dan zou ze zich maar gedeisd houden met de opmerkingen. Haar blik op hem vertelde dit beter dan woorden hadden kunnen doen. Ze richtte zich weer tot Drake die haar liet merken dat hij volledig bereid was te doen wat zij van hem vroeg. Maar de onzekere stem van Zean liet haar weer omdraaien. 'Jouw strijd zit vanbinnen zoals je net liet merken al te weten. Hoe moet ik je van hierbuiten helpen als ik niet weet wat zich daarbinnen afspeelt?' vroeg ze met opgetrokken wenkbrauw. Nee, er was geen andere manier. Niet een die hem ten goede zou komen in elk geval. 'Dit is de meest effectieve manier van helpen Zean. Als ik moet gaan gokken zal de ervaring alleen maar onprettiger worden,' ging ze kalm verder terwijl ze naar haar bureau liep. Uit een van de lades pakte ze een stoffen zakje. Ze knoopte het open en haalde er een klein ovalen voorwerp uit. Het was wit met groen gestreept en leek nog het meeste op een snoepje. Ze liep ermee terug naar Zean. 'Dit is geconcentreerd slaappoeder. Als ik moet gaan uitzoeken hoe ik je het best kan helpen dan moet je dromen. Het is veilig, geen zorgen. Dit helpt alleen met in slaap vallen zodat we niet lang hoeven te wachten voordat je op natuurlijke wijze in slaap valt,' legde ze uit en gaf de zuurtjes achtige slaappil aan de blonde jongen.

Sorry, het wordt eens tijd dat we dit afronden.

Zijn oranje ogen keken naar de twee personen die nog meer in deze ruimte stonden. Drake balde zijn vuist en voelde zijn eigen spanning. Toch moest hij hier blijven staan, hij zou Zean helpen, koste wat het kost. Zean was het er duidelijk niet mee eens, Drake zag het aan alles in hem. Toch bleef de jongen staan, hij deed precies wat Oriël hem zei en het verbaasde Drake ook ergens dat zijn broer niet allang het lokaal uitgelopen was. 'Jouw strijd zit vanbinnen zoals je net liet merken al te weten. Hoe moet ik je van hierbuiten helpen als ik niet weet wat zich daarbinnen afspeelt?' hoorde hij Oriël zeggen. Drake was het er mee eens maar zweeg. Toch twijfelde Zean en Drake kon zich ook ergens voorstellen dat het moeilijk en eng voor hem was. Toen Drake hoorde dat hij mee moest die droomwereld in, ook moest mee helpen begreep hij die angst nog beter. Het rotte voor Drake was alleen dat hij nu precies wist wat hij ging zien en dat wilde hij niet zien. Hij wilde niet opnieuw zijn vreselijke jeugd herbeleven. Zean had het nodig om beter te worden dus hij moest wel. Toen de vrouw even in haar la keek, haalde ze er een bundeltje stof uit. In dat bundeltje zat een steen met slaappoeder. 'Dit is geconcentreerd slaappoeder. Als ik moet gaan uitzoeken hoe ik je het best kan helpen dan moet je dromen. Het is veilig, geen zorgen. Dit helpt alleen met in slaap vallen zodat we niet lang hoeven te wachten voordat je op natuurlijke wijze in slaap valt,' Drake keek de ruimte door. Ze moesten dus gaan slapen, ze zou in hun dromen kijken en proberen te achterhalen waar de problemen zaten. ''Ik neem aan dat we dan op een van de sofa's kunnen gaan zitten of liggen?'' opeens vond Drake dit leuker dan gedacht. Zonder op antwoord van haar te wachten koos hij een lekkere poef voor zichzelf uit en liet zich er met een tevreden gezicht in vallen. Hij zat en lag half en keek naar Zean. Hij was benieuwd hoe hij zou reageren.

Bij de woorden van Oriël keek de jongen de lerares weer aan. Het klonk zo verschrikkelijk cliché maar ondertussen was het wel de waarheid. Hoewel Zean hier verschrikkelijk tegenop keek en eigenlijk niet door wilde gaan was er een andere kant die het juist wel wilde, hem juist de goede richting in duwde. Natuurlijk wilde hij niet dat als hij naar Drake keek meteen het idee krijgen om zijn keel door te snijden, dat werd op een gegeven moment gewoon irriterend, maar aan de andere kant wilde de blonde jongen niet dat zowel Oriël als Drake in zijn hoofd kwamen. Dat klonk sowieso al raar, wat gingen ze daar in godsnaam doen? Ja, alles recht zetten, maar hoe? Zean slikte de vraag in, het was tijd uitrekken, dat wist hij. En hij wilde dolgraag meer tijd, maar uiteindelijk kwam het er wel op neer dat hij dit moest doen. Dus had hij het half en half al opgegeven om tijd te rekken en stond hij nu nerveus in het lokaal van waarzeggerij, te wachten op iets wat hij totaal niet wilde maar ook weer wel. De pil, of het snoepje, dat Oriël te voorschijn haalde liet Zean nog meer de moed in de schoenen zinken. Hij bekeek de pil in zijn hand en vervolgens gingen zijn ogen naar Drake die een paar comfortabele kussens uitkoos. De jongen leek maar al te blij dat ze dit gingen ondernemen en hij kreeg een pissige blik van Zean naar hem toegeworpen. Vervolgens ging hij wel naast zijn broer zitten en staarde naar de pil. Vervolgens naar Oriël en toen weer naar Drake. 'Cheers.' Mompelde hij terwijl hij de pil achterover sloeg en een zuur gezicht trok. Gadver, dit was iets heel anders dan de dingen die hij slikte. Maar hij werkte wel want vrijwel meteen voelde Zean de slaperigheid over zich heen komen en was het moeilijk om zijn ogen op te houden. Zijn kin zakte op zijn borst en omdat het nu eenmaal moeilijk was om zittend te slapen viel hij uiteindelijk tegen Drake aan.

[Sorry voor de late reactie en de crappyness]

De gebroeders Burned waren een lastig stel. Zowel naar elkaar als naar anderen. Er zouden meerdere docenten feestvieren als zij afstudeerden. Áls ze afstudeerden. Oriël probeerde met alle macht haar kalmte en geduld te bewaren. Maar Drake en Zean stelde haar ernstig op de proef. Ze had ze uiteindelijk zover gekregen dat ze hun medewerking kreeg, wat een bittere overwinning was aangezien zij degene waren geweest die haar om hulp waren komen vragen. Ze voelde zich mentaal nu al vermoeid. En ze moesten nog beginnen. Ze had het slaappoeder net aan Zean gegeven toen ze Drake's stem hoorde. 'Er zal voor ons niet veel relaxen zijn. Het is aan ons om alert en geconcentreerd te blijven. Het menselijk brein kan een verraderlijk iets zijn. Laat je daarbinnen niet afleiden,' sprak ze de zwartharige jongen serieus toe. Hij moest niet denken dat dit makkelijk zou gaan worden. Dit zou hen allemaal fysiek en mentaal uitputten. Maar hopelijk zouden de resultaten het allemaal waard zijn.
Oriël liep achter Zean aan die op een van de grote kussens naast Drake was gaan zitten. Ze nam tegenover hem plaats. Met haar benen in lotushouding over elkaar gelegd, nam ze haar standaard meditatie positie aan. Al hield ze haar ogen open. Ze keek toe hoe Zean wegzakte en uiteindelijk tegen Drake aan in slaap viel. Toen de blonde jongen sliep kwam Oriël in beweging. Ze legde hem voorzichtig op zijn rug met zijn armen langs zijn lichaam, zijn palmen naar de grond gekeerd. 'Kom tegenover me zitten,' zei ze gebiedend tegen Drake. 'Ik weet niet wat we daarbinnen gaan aantreffen. Het zouden nachtmerries en angsten kunnen zijn die jullie delen. Ik heb je daarbinnen nodig voor identificatie en navigatie. We zijn op zoek naar Zeans diepste kern. Zijn ware ik. Sluit je ogen nu Drake,' vertelde Oriël hem. De kaarsen om hen heen doofde en slechts een kleine hint van wierook was nog merkbaar terwijl zij hetzelfde deed als de zwartharige jongen. Ze concentreerde zich op de energie van Drake en Zean. Daarna verbond ze hen en werden ze Zeans dromen ingezogen. Na een paar ademloze tellen opende Oriël haar ogen. 'Waar zijn we?' vroeg ze aan Drake, al wist ze niet eens of hij alweer aanspreekbaar was.

Lol, ik had al heel lang een reactie geschreven, maar nooit geplaatst xD