Een lange, vrij slanke jongen, steunde met zijn kin op zijn armen die hij over elkaar had liggen terwijl hij naar buiten staarde. Zijn zwarte lokken hingen deels voor zijn halfgesloten ogen. Zijn felgele ogen volgde het terein van de school dat onder hem door schoot. Hij keek naar de donkere groene bladeren van de bomen waarvan een aantal al aan het verkleuren waren. De herfst zette vroeg in dit jaar. ''De zomer is vast heet geweest dit jaar'' mompelde Finnegan zachtjes en tegen zichzelf. Hij had er amper wat van gemerkt. Hij had hele dagen opgesloten gezeten, boeken en oude documenten doorspittend op zoek naar informatie. En informatie had hij genoeg gevonden. Het was het plan waar hij gefrustreerd van werd. Niets dus. Er was nog helemaal niets ondanks al die informatie die hij vergaard had. Het was stresvol dat hij niks kon bedenken. Daarom was hij hier. Niet echt om naar school te gaan hoewel nieuwe spreuken leren makkelijk meegenomen was. Maar ook omdat hij er hier met zijn neus bovenop zat. Onbewust bracht Finnegan zijn rechterhand naar het platina ringetje in zijn rechteroor. Hij draaide er een beetje mee en voelde het gladde, gepolijste oppervlak van het edelmetaal over zijn vingertoppen glijden. Het gaf hem vreemd genoeg een rustgevend gevoel en zorgde er altijd voor dat hij kon nadenken. Misschien was het wel een soort tic te noemen dat hij zo af en toe dat ringetje aan moest raken. Het landschap dat eerst uit bossen en een veld had bestaan maakte nu plaats voor stenen, banken, deuren en ramen. En een platform waar de shuttle even later op tot stilstand werd gebracht. Finnegan stond nog niet eens buiten of hij had al het gevoel in een gevangenis te zijn beland. Maar dat vond hij van elke school. Hij is nooit lang naar openbare scholen gegaan. Finnegan had zijn meeste schooltijd thuis lesgekregen. Hij vond het niet erg. In een klaslokaal voelde hij zich toch alleen maar claustrofobisch. Maar nu moest hij wel naar een openbare school. Langzaam stond Finnegan op toen de shuttle tot stilstand kwam. Hij greep zijn tas en deed die schuin om zodat de zwarte band ervan voor zijn borst liep. Finnegan liep op zijn gemakje het platform op. Tot grote ergernis van zijn piloot die schijnbaar heel veel haast had vandaag. Finnegan had nog niet èèn stap op het platform gezet of hij vloog alweer weg. Finnegans felle gele ogen staarde hem zwijgzaam na. Nu hij stond, was goed te zien dat hij erg lang was. Maar behalve dat ook erg mager wat het feit dat hij altijd alleen maar zwart droeg nog eens extra leek te benadrukken. Zwart kleed af, maar dat was niet verstandig te dragen als iemand ook al xylofoon op je ribbenkast kon spelen zònder dat je een shirt aan had. Finnegan interesseerde dat niet. Zijn vader evenmin. Zijn moeder was toch al een aantal jaar dood. Zijn stiefmoeder was de enige die het wat uitmaakte, maar er moest een wonder gebeuren eer Finnegan naar haar zou lusiteren. Finnegan zette zijn onhandig lange ledematen in beweging toen hij hoorde dat bij de deur vandaan andere voetstappen hem tegemoet kwamen. Even later gevolgd door een lange schaduw van de persoon waar ze bij hoorde.