Snelle doffe ploffen schoten over het grasveld. Gevolgd door een stel kleinere en zachtere. Norwood rende al lachend weg van een kleiner jongetje dat zorgvuldig de sneeuw kneedde en de afstand tussen hem en zijn vader zo klein mogelijk maakte. Met een snelle haal gooide hij recht op de schouder van zijn vader. ‘Wel, krijgen we...’ sprak Norwood alsof hij heel hard geraakt was, maar de grijns op zijn gezicht zei genoeg. Het jongetje boog al naar voren om zijn sneeuwbal te vormen. Norwood deed hetzelfde, maar had iets meer ervaring. ‘Ik ben ook jong geweest, Aageth,’ sprak hij plagend en had drie sneeuwballen vast. Aageth kwam overeind met twee. ‘Maar nu ben je oud, papa,’ sprak hij. Norwood gooide de eerste. Aageth sprong opzij, en ontweek ook de tweede door te bukken. Norwood gooide de derde en draaide zich om om te rennen. Een schoot langs zijn zij heen en de andere raakte zijn rechterheup. ‘Je begint het te leren,’ sprak hij. Norwood rende verder weg van Aageth. Ze bleven ieder op een eigen afstand staan, maakte sneeuwballen, gooide ze en weer terug. Aageth was enkel aan het lachen en Norwood kon zijn glimlach niet verwijderen. Het was een prachtig aanzicht. Het was immers een vrije weekend, met sneeuw. Aageth had het vaker gezien, maar hij bleef zich verwonderen over hoe in een simpele nacht het hele landschap omgetoverd was in een witte deken. Het duurde niet lang voor de twee uitgeput met een thermoskan op een witte rots zaten. Norwood glimlachte en tikte het kopje tegen Aageth zijn beker aan. ‘Op een goede winter,’ sprak hij en Aageth grinnikte en knikte opgewekt. Het jongetje van amper 3 tot 4 jaar smulde van de warme chocomel. Aageth keek toen op en stelde voor dat ze binnen nog iets konden doen. Norwood glimlachte en bracht hem netjes terug. Echter was Aageth zo uitgeput van de intensieve ochtend met sneeuwballen gooien, sneeuwpoppen maken, dat de warmte hem in liet sukkelen. Norwood glimlachte en legde hem in zijn bed. Besloot om het jongetje te laten rusten en zelf nog even een wandeling te maken. De oude ruines leek als een geschikte en rustige plek om nog even een ommetje te doen en vervolgens binnen in de warmte te gaan zitten. Norwood had een nette zwarte winterjas aangetrokken, met daaronder nog een wolle vest. Een lange warme spijkerbroek, en wat winterse laarzen. Norwood liep rustig over het witte pakket en het kraakte onder zijn voeten. Iedere ademhaling zorgde voor rookdampjes die uit zijn mond kwamen. Het was heerlijk om in dit weer rustig te gaan wandelen. Iets van de wereld te zien. De kale bomen hadden zijn charmes wanneer het winter was. Norwood liep rustig om het hoekje de ruïnes in. Na een kwartier kwam ook hij weer naar buiten gewandeld en zag dat er een jongedame was gaan zitten en ijverig tekende. Hij was op voldoende afstand waar hij haar tekening kon zien. Ze had talent er voor, Norwood wilde iets zeggen, maar besloot toe te kijken. Tekenen was een kunst wat hij nooit bezat had. Hij glimlachte kalm tegen haar toen ze omdraaide meer zijn richting in. ‘Als ik in het beeld sta, dan moet je het zeggen,’ sprak hij grappend en glimlachte vriendelijk terwijl hij zijn bril wat verder zijn neus op duwde en haar glimlachend aankeek.

Norwood kon zich blijven facineren over hoe mensen konden tekenen. Het enige wat Norwood kon was beelden die hij had gezien, of zag, namaken met poeder gemaakt van bladeren. Het echte traditionele tekenen, nee dat bleef buiten zijn talenten. Norwood bleef stil staan en merkte dat ze hem natekende in het landschap. Hij besloot weinig te bewegen en pas te praten wanneer ze klaar was. In tussentijd hield hij zijn ogen bestuderend gericht op het landschap. Norwood vroeg haar toen kalm of hij in het beeld stond. ‘Extra nadruk?’ vroeg Norwood meer retorisch dan echt als vraag bedoeld. Hij bestudeerde de tekening en glimlachte. ‘Hij ziet er prima uit hoor,’ sprak hij kalm. ‘En die bril had ik zeker niet beter gedaan,’ sprak hij toen. Kalista besloot zich gelijk voor te stellen en Norwood knikte. ‘Aangenaam, Kalista. Mijn naam is Norwood. Ik ben de docent woudmagie aan deze academie,’ sprak Norwood helder en vriendelijk. Zijn blik dwaalde toen af naar de omgeving. ‘Dus dat houdt in dat er ook een nieuwe docent voor de kunst is, begrijp ik?’ sprak Norwood kalm en glimlachte. Norwood wist dat de school nagenoeg geen stagiaires aannam zonder de nodige begeleiding kunnen verschaffen. Norwood keek toen naar Kalista. ‘Tekenen, meer kinderen zouden het de laatste tijd moeten doen,’ sprak hij kalm en grinnikte. ‘Al heb ik geen recht van spreken daarin,’ was Norwood zijn stem grappend en hij grinnikte. Norwood maakte een andere rotsblok wat sneeuw vrij en ging er rustig op zitten en keek toen naar Kalista. ‘Het is in iedergeval mooi weer,’ sprak hij kalm en glimlachte kalm wachtend op haar reactie.

Norwood keek haar aan met een vriendelijke blik in zijn ogen terwijl hij zich al net zo vriendelijk voor stelde. Hij keek haar glimlachend aan en hoorde haar reactie op zijn conclusie. Hij lachtte op haar opgewekte reactie. ‘Geen zorgen, als ze net zo’n aanpak als mij heeft leer je vanzelf meer en meer. Het is een hele eer dat je op deze academy stage mag lopen. Het is een een school met een grootste naam door heel kovomaka. En met een grote inzet ben je al op de kwart van je cijfer,’ sprak hij en glimlachte. ‘En gezien je al zo actief bezig bent, lijkt me dat die al binnen is,’ was hij kalm tegen haar. ‘Je kunt ze niet dwingen,’ sprak hij kalm. ‘Hoho, mag ik je daar wat verbeteren, Kalista?’ sprak hij na haar uitleg. ‘Ik ben het er mee eens dat het voor jou rustgevend kan zijn, maar iedere persoon is anders. Ik tokkel liever op mijn gitaar en zing wat, dat geeft mij rust,’ sprak hij kalm en grinnikte. ‘Ik heb geen geduld om te gaan zitten met een potlood om iets in een misvormde staat vast te leggen op papier, mij niet gezien,’ sprak Norwood lachend op haar woorden. Norwood was naast haar gaan zitten op een comfortabele afstand van beide en boog wat voorover om haar aan te kijken. ‘Ik geloof het gelijk,’ sprak hij kalm. Norwood glimlachte kalm en keek snel langs de kleine kansen die hij kreeg om haar schetsboek te bekijken. Hij keek haar weer aan toen ze begon over de verwachtingen van Starshine. Hij grinnikte kalmpjes op haar woorden. ‘Ongetwijfeld, en het heeft zoveel verborgen schoonheden. Ga maar eens op zoek naar de verborgen tuin in de kassen,’ sprak hij grinnikend. ‘Ik denk dat je er zelf uren spendeerd als tekenaar, met de rust en vrede die er heerst,’ waren zijn woorden kalm. ‘Ik geef nu meer dan vijf jaar hier les aan de academie, geloof me. Ik heb nog niet alles gezien van de geheimen die het bied, en ik denk dat ik niet eens op de tien procent kom,’ sprak Norwood en knikte. Vervolgens keek hij haar weer aan met een tevreden glimlach. ‘Je hebt een mooie ambitie, leerlingen sereen laten voelen door middel van kunst,’ sprak hij kalm. ‘Geef niet op voor dat doel, ik denk dat enkele leerlingen je wel zo ver kunnen krijgen,’ sprak hij kalm en glimlachte klam naar haar om haar aan te moedigen.

Norwood sprong in op het moment dat Kalista leek te overgeneraliseren met tekenen. Echter zag ze meer in dan hij zelf door had. Haar uitleg deed hem stilzwijgend glimlachen. Hij was het met haar eens, als je een kunst met rust beoefende kon je er optimaal van genieten. Zo ook muziek maken. Norwood keek haar kalm aan en was naast haar komen zitten. Het was geen ongewoon iets, hij vond immers dat hij een stagiaire netjes diende te behandelen. Hij zag haar niet als een minder persoon. Gewoon een volwaardige collega die nu nog in haar opleidingsperiode zat. En haar hoofddoel was hier leren. En dat zou ze vast goed kunnen. Zowel met moeilijke als met makkelijke collega’s omgaan was hier geen moeilijke zaak. Het schoolhoofd en Norwood waren al een wereld van verschil. Daarnaast was er een behooriljke diversiteit onder de leerlingen te vinden. Ze zou ongetwijfeld haar doel kenbaar kunnen maken aan een stel leerlingen. Norwood keek haar aan toen ze hem voorstelde dat hij die haar liet zien. ‘haha, hij is niet voor niets verborgen, je zult hem zelf moeten vinden,’ sprak Norwood grinnikend. ‘Tuurlijk, wat denk je zelf,’ waren zijn woorden duidelijk makend dat hij een een grapje maakte. De verborgen tuin was in lange tijden niet meer zo verborgen geweest. ‘Als kunstenaar niet alleen, als persoon ga je hier ook veel leren, Kalista,’ sprak Norwood met een wijze ondertoon in zijn stem. Hij had een warme glimlach op zijn gelaat en keek over het landschap. Hij had al gezien dat ze hem bestudeerde en aan het tekenen was. Hij had er zelf geen bezwaar op, want ze leek aardig te kunnen multitasken. Haar gegrinnikte woorden deden hem opkijken. ‘Dat is de instelling, dan begint de stage gelijk ook veel leuker. Ik denk dat je het ver gaat schoppen, Kalista. Dat we op latere tijden je naam vaker mogen horen,’ sprak Norwood met een optimistische toon. Als docent kon hij na vijf jaar stagiaires gezien te hebben genoeg potentie herkennen in een persoon. Het was nu enkel aan Kalista om die potentie los te wrikken en te gebruiken. Als ze dat niet deed, was het verspild. Norwood wist echter op te pikken dat ze zelf nog niet geheel doorhad wat er in haar schuilde. Tijd zal haar vanzelf leren wat ze kon. Hij keek haar aan en glimlachte. ‘Er zijn er meer als mij op deze school, geen zorgen. Daarbij ben je een collega voor me, we zijn een team. Ik maak geen onderscheiding in stagiaire of docent hier. Ze zijn allemaal onderdeel van het team aan docenten hier. Ongeacht dat de groep stagiaire hier is om het vak te proeven,’ sprak Norwood. ‘Daarom krijgen leerlingen in mijn klas de mogelijkheid om eens een les zelf voor te bereiden en te geven, daar leren ze zoveel van,’ sprak Norwood tevreden. ‘En die verantwoordelijkheid pakken ze vaak heel serieus aan en geeft ze meer motivatie. Meer dan dat je ze de gehele periode van de stage laat nakijken van toesten en een keer iets extra’s mogen doen. Nee, in mijn ogen kun je leerlingen het meeste leren door ze zo veel mogelijk te laten doen. Met een toekijkende blik over hun schouder komen ze vast een heel eind,’ sprak Norwood en glimlachte. ‘Ik weet niet hoe jou begeleidster er over denkt, maar ik ben waarschijnlijk niet de enige met zo’n gedachten,’ sprak Norwood. ‘Geen dank,’ sprak hij op het laatst nog en glimlachte vriendelijk naar haar.

Norwood keek naar Kalista en glimlachte kalm op haar woorden. Haar twinkeling was duidelijk te zien toen hij inging op haar stille hint. Norwood was niet meer van gisteren en ging graag met een collega de verborgen tuin opzoeken. Hij bleef zijn vriendelijke kant behouden en keek har aan met een blik die veel bewondering toonde naar de jongedame. Zijn woorden waren tevens oprecht naar haar gericht. Hij bleef maar praten en zag hoe ze opnieuw tekende. Norwood keek haar aan toen ze zelf begon te praten en inging op zijn woorden. Hij zweeg kalm en knikte even. Ze leek iets minder enthausiast en de glinstering leek verdwenen toen ze het had over het ‘trucje’. Norwood bestudeerde haar houding en opende zijn mond. ‘Tru...’ ze viel hem in de reden maar hij sloot zijn mond gelijk weer. Haar uitleg volgde al snel doordat ze wat had gemompeld kwam zijn hoofd op het papier tot leven. Hij keek zichzelfd beduusd aan toen het warm glimlachte en zijn mond viel open. Niet zozeer dat hij nu begreep waarom zijn glimlach zo rustgevend oogde, maar vooral omdat hij perplex stond. Hij had veel gezien op de wereld, maar tekeningen tot leven wekken? Nee hij had op Gren het nog nooit meegemaakt. ‘Wauw,’ sprak hij zacht met een hese toon die aangaf dat zijn stembanden niet eens besefte door zijn verbazing dat hij wat sprak. ‘Dat is gaaf,’ sprak hij. Norwood was niet snel onder de indruk, maar dit had hem even beduzeld. Haar uitleg volgde gedwee en zijn ogen keken haar weer aan met oprechtte interesse. Zijn hand vond een weg naar haar schouder en hij kneep er even bemoedigend in terwijl hij opstond. ‘Geen zorgen, hier hoef jij je niet alleen te voelen,’ sprak hij terwijl hij een paar passen zette en naar de lucht keek met een glimlach. Zijn blik gleed over zijn schouder en hij keek haar vriendelijk aan. ‘Zoals ik al zei, je bent onderdeel van een team. Een team zonder teamleden is geen team, Kalista,’ waren Norwoods woorden vastberaden. ‘En als een van de leden valt, dan rapen de rest haar op. Je bent niet meer alleen,’ waren zijn woorden. Hij wenkte haar met zijn hand. ‘Ik voel aan dat het zo gaat regenen, ik denk dat we beter naar binnen kunnen lopen alvast,’ sprak hij kalm en glimlachte en wachtte tot ze haar spulletjes bijeen had geraapt zodat ze konden gaan wandelen richting het schoolgebouw.

Spoiler: