"XATO! Hou je snavel nu toch een keer jij idiote pluimbos!" Luid geschreeuw klonk vanuit de grote ruïnes van Starshine Academy. Gerommel klonk en een paar steentjes vielen naar beneden. Een grote Oehoe vloog op en krijste luid en geïrriteerd. Een grote steen werd naar de vogel gegooid. "Ik meen het! Laat me met rust en ga nou eens jagen!" Een blonde meid liep verder door de oude ruïnes van de school. Haar blauwe ogen gleden over de omgeving rondom haar. Ze had echt nergens zin in. Ze had geen zin in een les, maar ook niet om niets te doen. Ze zocht een plekje uit om te gaan zitten en klom op de hoge muur. Ze gebruikte al haar kracht en ging bovenop de muur zitten. De grote Oehoe vloog rondom haar en zocht nog een hogere plek zodat hij zijn eigenaar in de gaten kon houden. Hij was haar trouwe volger en nog beter dan een hond. Hij zou meteen aanvallen ook al zou ze hem niet roepen. Niemand raakt haar aan, maar echt niemand. Het blonde meisje pakte een sigaret uit haar zakken en stak deze op. Ze legde haar neer op de muur en stak deze op. Ze nam een trek en blies de rook weer uit. Even sloot ze haar ogen en begon ze weg te dromen. Beelden van haar kindertijd kwamen voorbij gevlogen. Veel was er niet te zien, want veel had ze ook niet meegemaakt. Op korte tijd en heel vroeg waren haar ouders verdwenen, net als al de anderen in haar dorp. Het leek wel alsof iedereen gewoon weggevaagd was. Een klein meisje dwarrelde door de straten. Een kleine uil kwam haar tegemoet en samen groeiden ze op. Ze leerde zichzelf alles samen met het uiltje. Céline sprong recht en viel bijna van de muur af. Haar sigaret viel naar beneden dus sprong ze erheen. Ze raapte hem op en nam een trekje. Haar blauwe ogen gleden over de omgeving. Xato krijste zacht. Céline wist wat hij bedoelde. Hij had gezien dat ze wegdroomde over vroeger. Ze zuchtte even en sprong op de muur. "Ik weet het ik mag er niet meer aan denken, maar als ik erover droom heb ik nu eenmaal pech." Ze zocht in haar zakken naar een dood kuiken en gooide deze naar de uil. Hij schrokte hem meteen naar binnen en sloeg eens met zijn vleugels. Céline grijnsde zacht en nam nog een trek. Ze blies de rook uit en keek naar de verte. Ze hoorde iemand en zag een schim lopen. Zou hij of zij haar zien? Ze zat best hoog. Ach wat maakte het uit?

Het was veel te vroeg voor hem op dit uur, normaal lag hij nu nog te slapen, maar een bepaalde kerel met een bepaald soort huisdier hield hem ervan tegen om serieus te kunnen doorslapen. Verdomde boom afzagers. Een diepe zucht verliet zijn mond toen hij rechtzat in zijn bed, lichtjes kreunend. Hij had weer die ene droom gehad, zijn amberkleurige ogen gingen naar zijn arm waar zijn vader in zijn droom een spuit met gif had willen induwen. Hij rilde even onwillekeurig en hij stond op. Zijn slanke maar toch stevige lichaam was duidelijk op te merken nu, ook dat hij geen kleine persoon. Met zijn 1m91 was hij toch een van de langste personen op de school. Even grijnsde hij kort toen hem dat opviel, maar die grijns verdween weer toen hij zichzelf klaar maakte voor de dag. Niet dat hij ergens zin in had buiten misschien wat trainen. Zijn amberkleurige ogen keken naar het spiegelbeeld in de spiegel. Van zichzelf vond hij dat hij er wel mocht wezen. Met een snelle beweging kamde hij zijn haren opzij zodat maar één sidecut zichtbaar was en hij kleedde zich aan. Een simpele jeans, tanktop en sportschoenen volstonden wel.

Ryan Burned slofte over de oude ruines met een verveeld gezicht, hij had werkelijk nergens zin in tot hij het luide geroep hoorde van iemand, dat een zekere Xato zijn snavel moest houden. Een geamuseerde grijns verscheen kort op zijn gezicht en hij besloot gewoon al zingend naar de persoon toe te lopen. Hij zag haar, een meisje die zat op de muur, hij bleef gewoon zingen, hij had immers toch een stem die mocht gehoord worden? Zoniet, dan zou hij het zo wel horen. Toen zijn liedje gedaan was, wandelde hij gewoon richting de meid die blijkbaar aan het roken was. Hij besloot zijn aandacht op de horizon te leggen, zijn handen in zijn zakken gepropt, zijn lippen tot een streep vertrokken, als ze wilde praten, moest zij de conversatie maar starten.

(Wat hij zingt en welke stem hij heeft: https://www.youtube.com/watch?v=1uFoemWd3Ec )

Het blonde meisje keek richting de jongen die haar toegelopen kwam. Het was wel duidelijk dat hij haar al opgemerkt had, maar dat was wel heel normaal want hij was enorm. Grote stelten onder zijn lijf. Ze grijnsde even en moest haar lach inhouden. De jongen begon ook nog eens te zingen en wat zong hij ook. Céline sloeg haar hand voor haar mond en probeerde haar lach in te houden. Ze nam nog een trekje van de sigaret en gooide deze weg. Ze blies de rook uit met een brede grijns op haar gezicht. De grote Oehoe begon luid te krijsen,wat was dat zeg. Hij kreeg altijd de reacties en gevoelens over van zijn eigenaar. Vond zij het grappig dan hij toch ook wel of hij vond het gewoon raar. Céline keek even naar Xato, maar haar blauwe ogen gleden weer naar de jongen. Oke, ieder zijn type van zang en muziek, maar zij kon het nooit laten om er op in te gaan. Het gezang stopte en de jongen was vlakbij. Ze grijnsde en keek even naar Xato, maar haar blik gleed weer naar de jongen. "Ha! Is het concert gedaan? Dat werd ook eens tijd.." Ze pakte een nieuwe sigaret en stak deze op. Ze stond recht op de muur en sprong naar beneden. Met een harde knal landde ze op de grond. Haar blauwe ogen waren naar boven gericht. Hij was echt heel groot, maar voor haar maakte niets uit. Grootte betekende niets. Ze nam een trekje en blies de rook richting zijn gezicht uit. Ze kon hier niet recht in het gezicht gaan want daar kon ze niet bij. De grote vogel vloog omhoog en vloog rondom hen, daarna landde hij weer op de muur om naar de twee personen te staren. Hij liet nog eens goed van zich horen, waardoor Céline even een geïrriteerde blik op hem richtte. Ze stak haar hand in haar zak en pakte een muis die ze naar hem toe wierp. De vogel krijste blij en schrokte het dier binnen. De blonde meid nam een trek van haar sigaret en keek hem aan. "Seg, een vraagje wat voor gejank was dat daarnet? Heb je een kat misschien in je zakken gestopt?" Een grijns sierde haar lippen. Haar blauwe ogen glansden en staarden de jongen uitdagend aan. Ze was nieuwsgierig wat hij zou zeggen.

Ryan had in eerste instantie de meid compleet genegeerd, wachtend tot zij zou beginnen met de conversatie. Zijn lengte was inderdaad opvallend, net zoals zijn welgetrainde lichaam. Hij vond van zichzelf dat hij goed kon zingen en andere vonden dat ook. Dus hij zong gewoon, ongeacht wat anderen dachten. Zijn amberkleurige ogen keken op, zijn ogen vernauwden zich bij de woorden die ze sprak. De grijns op haar gezicht was duidelijk een manier om hem uit te dagen, hij voelde het bloed naar zijn hoofd stijgen bij elk woord dat ze sprak: "Ha! Is het concert gedaan? Dat werd ook eens tijd.." hij kreeg meteen de neiging om haar gezicht in te slaan, zijn wenkbrauwen fronsten diep en zijn ogen keken haar samengeknepen aan terwijl je haast een ader naast zijn slaap zag verschijnen. De pure woede die bij hem naar boven kwam was duidelijk te merken nu. Maar hij kon zich toch nog forceren om een lichte grijns. “Moet ik nog eens zingen voor je lilliputter? Of kunnen je oren mijn goddelijk gezang niet aan?” een smalende glimlach verscheen op zijn gelaat toen hij tevreden zich naar haar draaide, zijn handen waren nog steeds in zijn zakken gepropt.

Het meisje sprong van de muur en hij keek spottend naar beneden, om de grootte nog wat harder te laten opmerken. De rook die ze uitblies was naar zijn gezicht gericht, maar hij wuifde het weg alsof het niets was. Maar man, ze was echt klein. De uil die blij krijste, gunde hij geen blik waardig want hij had de pest aan dieren. "Seg, een vraagje wat voor gejank was dat daarnet? Heb je een kat misschien in je zakken gestopt?" Hij trok zijn wenkbrauw op en hij klemde zijn kaken op elkaar toen ze die woorden sprak. Hij trok de sigaret uit haar mond en liet die helemaal in vlammen opgaan. “Ik kan je kleding zo in de fik steken kind of je stenigen, hou dat in gedachten voor je onzin gaat uitkramen.” Zijn woorden waren duidelijk en geïrriteerd uitgesproken, misschien zou ze nu haar lilliputter mondje houden voor ze weer besloot hem te kleineren?

Het blonde meisje bekeek de jongen en snoof even geïrriteerd. Ze rolde met haar ogen en liet haar blik over hem heenglijden. "Haha nee bedankt ik zet zelfs wel een muziekje op als ik iets wil horen dat me wel aanstaat. Maar allesinds toch bedankt voor de vraag. Heel vriendelijk meneertje." Haar blauwe ogen glansden even uitdagend, maar werden weer serieus toen hij haar sigaret nam en deze in vlammen liet opgaan. Ze gromde en keek hem aan. "Lukt het niet misschien? Of moet ik je ermee helpen. Alhoewel als ik bedenk hoe jongens in elkaar zit zou ik zeggen zoek je een vriendin!" Een valse grijns sierde haar lippen. Haar blik gleed weer naar de muur en ze sprong weer naar boven. Ze zette haar neer en keek weer naar de jongen. Hij was zo groot dat hij bijna boven de muur zou uitkomen. Ze stak haar handen in haar zakken en keek hem aan. Hij begon ondertussen ook te dreigen, maar dat maakte haar niets uit. Ze rolde met haar ogen en keek hem aan." Nou als jij je daarmee een plezier doet moet je vooral doorgaan. Ik heb geen zin in dreigementen hoor" Ze nam een nieuwe sigaret en stak deze op. Ze had er toch genoeg dus eentje minder maakte zeker niet uit. Ze had gemerkt dat hij plots wel heel geïrriteerd was geworden. Zij wist hoe ze zelf in elkaar zat en het enige dat ze deed was uitdagen of spelletjes spelen met iemand. Dat was het leukste om te doen.

Ryan besloot het eerst ‘smooth’ aan te pakken, door te zeggen dat hij wel nog eens wilde gaan zingen, haar geïrriteerde gesnuif deed hem grijnzen, daar had hij haar al, goed gedaan Ryan. Haar reactie was perfect zoals hij in gedachten had, ales verliep zoals hij gepland had, maar nog steeds was er irritatie op zijn gezicht af te lezen. Een irritatie waar ze vast en wel gebruik van kon maken, hij kon nu al zeggen dat ze ervan hield om mensen te kleineren, dat kon hij vanuit haar reacties opmaken. "Haha nee bedankt ik zet zelfs wel een muziekje op als ik iets wil horen dat me wel aanstaat. Maar allesinds toch bedankt voor de vraag. Heel vriendelijk meneertje." Zijn amberkleurige ogen gingen naar het meisje, die nu overduidelijk hem aan het uitdagen was, hij trok zijn wenkbrauwen op toen hij sigaret in vlammen liet opgaan. "Lukt het niet misschien? Of moet ik je ermee helpen. Alhoewel als ik bedenk hoe jongens in elkaar zit zou ik zeggen zoek je een vriendin!" Zijn ogen werden groot, zijn gedachten gingen haast meteen naar Marco en je kon als je heel goed keek een kleine blos op zijn kaken zien. Meteen ging hij in de defensieve pose: “Waarom heb ik een vriendin nodig?! Ik kan alles prima zelf!” Hij keek een beetje paniekerig om zich heen, maar kon zichzelf weer in zijn oude positie hervinden zodra zijn blik weer naar het meisje ging.

." Nou als jij je daarmee een plezier doet moet je vooral doorgaan. Ik heb geen zin in dreigementen hoor" zei ze en weer ging er een ranzige sigaret in haar mond. Ryan fronste en meteen met een stamp van zijn voet kwamen er stenen uit de grond, die rond hem gingen zweven. “Dus je wilt hier wat van? Ik zou maar rennen als ik jou was dwergje,” zei hij met een geamuseerde grijns toen hij zijn handen omhoog deed en de stenen ook mee naar boven gingen met zijn bewegingen. “Ik geef je dertig seconden,” zei hij met een geamuseerd lachje terwijl hij langzaam begon af te tellen, zijn amberkleurige ogen keken haar geamuseerd aan.

Het blonde meisje richtte haar blauwe ogen strak op hem. Ze gromde even zacht en balde haar vuisten, maar ze kalmeerde al weer heel snel. Ze stak haar handen in haar zakken en staarde hem aan. Ze wist dat hij haar ook probeerde uit haar tent te lokken, maar het zou zeker niet lukken. Toen ze was begonnen over een vriendin, begon de jongen te blozen. Heel licht, maar het was heel goed zichtbaar. In paniek riep hij dat hij geen vriendin nodig had omdat hij alles zelf kon. Céline grijnsde vals en haar blauwe ogen begonnen te glinsteren. Ze had hier bij hem wel een heel gevoelig puntje geraakt. Ze nam een trek van haar sigaret, maar moest haar even vasthouden toen de jongen op de grond stampte. Stenen kwamen vanuit de grond en begonnen rondom hem te zweven. Hij riep nog dat ze moest rennen. Rennen? Wat gaat dat in hemelsnaam helpen? Ze was zeker niet dom en kende die spellen al. Céline gromde en haar ogen werden roder. De mooie blauwe ogen waren al snel helemaal verdwenen. Céline rolde geërgerd met haar ogen. Vechten was nu wel het laatste dat ze met hem wilde doen. Hij was groot en sterk en hij kende vast een pak meer magie dan zijzelf. Zij zat nog niet lang op deze school en door haar verleden heeft niemand haar ooit lessen kunnen geven. Ze kon haar magie nog niet controleren en dat zou fout aflopen. Vast en zeker voor haarzelf, maar mss ook voor de omgeving. Ze gromde even en dacht weer aan de blos op zijn wangen toen ze het over een vriendin had gehad. Ze grijnsde vals en ging op de muur staan. Ze keek naar beneden, maar verroerde geen vin. "Nou, dat zijn echt prachtige stenen. Maar kom, vertel eens ik heb opgemerkt dat je wel bloosde en in paniek raakte toen ik begon over een relatie. Vertel maar eens, is ons jongetje hier verliefd?" Haar rode ogen vervaagden zacht en werden alweer lichter omdat ze aan het kalmeren was, maar ze bleven rood. Woede zat nog in haar lichaam en zeker met de stenen die in haar richting kwamen. "Waarom zou ik in godsnaam lopen? Iedereen zegt dat en zelfs als je wegloopt kom je er niet onderuit. Zie ik eruit alsof ik dom ben? Ik ben misschien blond maar dat wil niets zeggen." De grote Oehoe vloog rondom de twee en krijste luid. Céline floot en de uil ging verderop op een muur zitten. Hij mocht zich nooit moeien als er ruzie was.

Ryan met zijn amberkleurige ogen keken haar strak aan, zijn gezicht verraadde met een blos dat over vriendjes en vriendinnetjes spreken tegen hem een gevoelig onderwerp waren. Meteen dwaalden zijn gedachten af naar Marco, waar hij nu van wist dat hij een crush op hem had door dat verdomde liefdesdrankje dat hij had gezopen. Het had heel zijn leven overhoop gehaald, dat drankje en met de lichte blos op zijn wangen begon hij paniekerig te roepen, alles ontkennend: “Waarom heb ik een vriendin nodig?! Ik kan alles prima zelf!” Hij deelde niet mee dat hij op zijn beste vriend viel, de zwartharige jongen met zijn grote puppyogen en sproeten die zijn gezicht bedekten. Bij die gedachte kwijlde hij bijna maar toen hij zich weer richtte op het meisje, stopte hij zijn gedachten over Marco héél ver weg. Hopelijk kwamen ze nu niet meer boven.

Met haar laatste dreigement had hij stenen uit de grond gestampt, haar geamuseerd aankijkend. Marco had hem nu sowieso al tegengehouden, had hij wel vaker gedaan als mensen hem kwaad hadden gemaakt, dan sleurde hij Ryan gewoon weg alsof hij niets woog. “Dus je wilt hier wat van? Ik zou maar rennen als ik jou was dwergje,” zei hij met een geamuseerde grijns toen hij zijn handen omhoog deed en de stenen ook mee naar boven gingen met zijn bewegingen. “Ik geef je dertig seconden,” hij stootte een lachje uit, vond dit geweldig om te doen, één verkeerd woord en de stenen zouden vliegen. Weer begon de meid te spreken, tot zijn grote irritatie, dat mens kon overduidelijk haar mond niet houden. "Nou, dat zijn echt prachtige stenen. Maar kom, vertel eens ik heb opgemerkt dat je wel bloosde en in paniek raakte toen ik begon over een relatie. Vertel maar eens, is ons jongetje hier verliefd?" Zijn amberkleurige ogen werden groot maar deze keer kon hij de blos vermijden en vernauwde hij zijn ogen weer, in de hoop zo zichzelf in stand te kunnen houden. “Nee,” was zijn korte antwoord en hij hield de stenen rondom hem in stand, hij moest zich concentreren. "Waarom zou ik in godsnaam lopen? Iedereen zegt dat en zelfs als je wegloopt kom je er niet onderuit. Zie ik eruit alsof ik dom ben? Ik ben misschien blond maar dat wil niets zeggen." Voor hem had ze grijs haar, maar hij was kleurenblind dus ze zou vast en zeker wel gelijk hebben met haar haarkleur. Zijn amberkleurige ogen keken haar nijdig aan. “Dan zou ik maar ontwijken lilliputter, want je seconden zijn om,” hij likte zijn lippen toen hij zijn handen naar voren bracht in een sterke korte beweging en alle stenen op haar af begonnen te vliegen. “Have fun!” zei hij al lachend voor hij zich op het muurtje hees en gewoon keek wat ze aan het doen was met een verveeld gezicht.

//voor het verveelde gezicht, kijk op zijn onderschrift xD

Het blonde meisje had zeer duidelijk een zwak punt bij hem geraakt. Hij had een crush dat kon niet anders, maar toch interesseerde het haar niet. Zij geloofde niet in liefde, waarom zou ze ook? Haar ouders hadden haar vast en zeker in de steek gelaten. Ze had ook Xato leren kennen toen ze klein was, maar dat was meer om elkaar te beschermen en helpen. Echte vriendschap en liefde kende het meisje niet. Door alles dat ze meegemaakt had, was ze geworden zoals nu. En ze liet zeker niemand toe in haar leven. Ze voelde zich goed en perfect zoals ze nu was, niemand moest haar proberen te veranderen. Niemand moest iets wagen om door haar persoonlijke cirkel heen te komen. Dan zou ze ontploffen en haar niet in kunnen houden. Daar was ze honderd procent zeker van. Ze snoof even en staarde naar de jongen. Hij wou niets zeggen, maar of hij dat nu wel of niet wou dat maakte haar niet uit. Ze bleef staan en gooide de sigaret weg. Ze keek even om haar heen, maar de uil was verdwenen. Hij had zich vast en zeker verstopt tot ze het zelf te moeilijk kreeg. Al wou ze niet dat hij hielp, want als hij gewond raakte.. Ze gromde even en balde haar vuisten. Ze mocht niet aan liefde denken of aan vriendschap, dat hoorde niet in haar leven! Haar ogen flitsten op en werden knalrood. Haar blik gleed naar de jongen die zei dat haar seconden op waren. Ze snoof luid en zag alle stenen op haar afkomen. Het blonde meisje sloot haar ogen en werd woedend. Een donkere wolk kwam rondom haar en ze gooide haar handen naar voren. Zwarte stralen schoten richting de stenen en maakte ze stuk. Niet alle stenen kon ze raken. Een steen knalde tegen haar schouder waardoor ze alles verloor en van de muur afviel. Ze knalde op haar rug en gaf een kreun. Ze opende haar ogen en hoorde zijn woorden. Hij keek van op de muur toe. Met een luide kreet sprong ze overeind en richtte haar stralen naar hem toe, maar de andere stenen moest ze nog ontwijken. Ze rende langs de muur en na een tijd sprong ze er weer op. Even nam ze de muur vast met de verkeerde hand en moest ze enorm veel moeite doen. Ze kneep haar ogen toe van de pijn, maar kon zichzelf toch weer optillen. Ze hijgde van vermoeidheid, maar opgeven? Dat nooit!

Urgh, dit was werkelijk vervelend, beelden van zijn beste vriend dansten voor zijn ogen en hij moest meerdere malen knipperen met zijn ogen voor deze compleet weg waren. Hij was niet de man voor liefde of die zever, hij had zijn doel voor ogen, hij wilde zijn vader laten boeten voor wat hij had gedaan. Hij had Ryan’s moeder gif toegediend en daarvoor wilde hij zijn vader laten boeten. Zijn hart was gevuld met woede, irritatie en rouw. Die eruit kwamen als haat en nijd tegen anderen,  hij wilde niemand in zijn buurt hebben, maar toch was Marco altijd welkom geweest, waarom maakte hij een uitzondering voor hem en niet voor anderen? Deze vraag spookte door zijn hoofd toen hij de stenen richting de meid afvuurde en zich op de muur neerzette. Zijn verveelde blik keek naar het meisje die alle moeite deed van de wereld om de stenen kapot de doen met haar duistere magie, hij geeuwde en keek even op toen haar schouder geraakt werd. Hij zag haar op haar rug vallen en hij trok zijn wenkbrauw op, zou ze opgeven?

Kennelijk niet want nu kwamen de stralen zijn kant op, hij sprong behendig van de muur af en ontweek ze, buiten eentje, die een snee achterliet in zijn arm. Ryan’s blik ging naar de wonde en hij zuchte eventjes geërgerd terwijl zijn hand knalrood werd en zelfs begon te stomen om dan met opeengeklemde kaken zijn hand naar de wonde te brengen, die begon te sissen en dicht begon te schroeien. Ryan Burned, neef van zowel Drake en Zean Burned en de zoon van Raymond Burned, was niet de persoon die zomaar opgaf, een grijns sierde zijn lippen toen hij de  arm kort bewoog als test of de wonde weer zou openspringen en dat deed hij niet. Amberkleurige ogen zochten de ogen van het meisje op die duidelijk al vermoeid was, hijzelf was maar lichtelijk aan het zweten, maar dat was puur door de adrenaline die door zijn lijf raasde. Dit vond hij geweldig en hij kon het niet laten om een spottende opmerking te maken: “Is ons kleine meisje al moe? Wat jammer toch, want je zal dit ook moeten ontwijken.” Weer stampte hij een paar stenen uit de grond, duidelijk al minder dan de eerste keer, maar deze verhitte hij met vuurmagie zodat ze brandwonden zouden achterlaten op aanraking. “Veel plezier,” waren zijn laatste woorden wanneer hij de stenen haar kant opstuurde, een per een, anders was het niet fijn. Hij wilde haar zien lopen, dus als ze de ene ontweek, kwam de volgende haar kant op.

Céline gromde even en staarde voor haar uit. Haar schouder viel nog mee, het zou een grote blauwe plek worden. Een kneuzing was het nog niet, maar als het zo doorging was de kans op een breuk steeds groter. Ze merkte dat hij ook nog lang niet zou opgeven, maar dat was dan ook logisch. Hij was sterker als haar dus kon makkelijk winnen, waarom zou hij dan opgeven. Ze voelde het zweet over haar gezicht glijden, maar ze negeerde het volkomen. Ze zag dat hij geraakt was, maar hij kon het blijkbaar meteen genezen. Ze gromde woedend, dat was echt oneerlijk! Ze schrok toen  er plots weer stenen op haar afgevuurd worden. Het waren niet zomaar stenen, ze waren in brand gestoken. Céline draaide meteen om en liep zo snel als ze kon over de muur heen om iets te zoeken als schuilplaats. Ze keek even achterom en schoot een zwarte straal op de steen af die in rook opging, maar dan had je de volgende. Ze probeerde nog wat sneller te lopen, maar door achterom te kijken had ze niet gemerkt dat de muur steeds hoger werd en ten einde liep. Ze zag de steen dichterbij komen en draaide om. Haar ogen werden groot toen ze de rand voor haar zag. Ze stopte meteen met lopen en probeerde af te remmen. Het deed pijn aan haar voeten, maar dat negeerde ze. Ze mocht niet van die muur afvallen, dat zou zeker gevaarlijk zijn. Haar gedachten helemaal op de muur en de steen kwam dichter. Ze stopte met lopen en plots bedacht ze weer dat ze met de steen zat. Ze draaide om en de steen was vlak voor haar neus, knalde tegen haar gezicht en gooide haar van de muur af. Ze voelde een brandwonde in haar nek en belandde met een harde klap op de grond. Ze kreunde luid van de pijn en verroerde haar niet. Het leek alsof ze haar niet meer kon bewegen. Haar voeten, rug, nek en schouder deden verschrikkelijk veel pijn. Ze sloot haar ogen en ademde luid. Ze zweette enorm hard en onder haar tshirt verscheen bloed. Ze rilde van de pijn, maar toch probeerde ze overeind te komen. Haar rode ogen verdwenen en werden weer blauw.

Ryan bekeek het meisje, ze had een aardige klap gehad van de steen die hij had gegooid, het leek alleen niet alsof ze snel ging opgeven en Ryan ging het ook niet opgeven, dat zat gewoon niet in zijn bloed. Alleen was hij niet van plan haar dodelijk te verwonden, gewoon een beetje spelen met haar was prima, laten voelen dat ze niet iedereen zo moest uitdagen, want dat dat compleet verkeerd kon uitdraaien. Misschien had ze nu haar lesje geleerd? Hij zag haar lopen voor de stenen die hij zonet nog had verhit met zijn vuurmagie, echt harde brandwonden zou ze er niet van krijgen, want eenmaal ze haar zouden raken, waren ze al redelijk afgekoeld. Ze bleef rennen en eigenlijk was het wel grappig om naar te kijken en hij begon zachtjes te lachen, zeker omdat hij net de laatste steen op haar had afgestuurd, ze naderde rand en hij zag hoe ze niet probeerde van de rand af te vallen maar door de impact van de klap met zijn steen haar evenwicht verloor.

Hij liet de steen vergaan tot zand dat naast haar gezicht viel. Zijn amberkleurige ogen gingen naar het meisje dat van de muur was gevallen, dat moest een harde klap geweest zijn. Ryan fronste en wandelde naar haar toe, legde een pakje zakdoeken neer op haar, zijn grote gestalte bleef op haar neerkijken, ze bloedde en dat had hij gezien, maar hij had geen behoefte haar aan te raken, wilde haar ook niet eens aanraken. Hij hees zichzelf weer op het muurtje, zijn blik nog altijd op haar gefixeerd. “Ik zou niet te snel mensen zoals mij uitdagen, want dan komt er zoiets van,” dat waren zijn droge woorden terwijl hij zijn blik afwendde en naar de horizon keek. “We zouden niet willen dat iemand zoals jij het leven verliest aan je eigen woorden en fouten.”

Het blonde meisje snakte even naar adem. Ze kneep pijnlijk haar ogen dicht en probeerde rechtop te gaan zitten. Door de beweging voelde ze een harde steek in haar rug, maar ook in haar buik. Ze schrok en keek naar haar kleding die vol bloed hing. Ze bloedde, hoe kon dat nu? Ze durfde er niet naar kijken. Wie weet wat vond je onder haar tshirt, een grote gapende wonde? Ze slikte even en keek op toen de jongen tevoorschijn kwam. Hij legde een pak zakdoeken op haar neer. Ze snoof even en keek hem woedend aan, maar in de blauwe ogen was ook pijn te vinden. Ze gooide het pakje terug naar hem toe en wendde haar blik even af. Hij kroop weer op de muur en begon te praten. Zijn woorden gingen haar net iets te ver. "Hou je mond toch! Je bent ouder, groter en je kent je krachten! Als je die tegen mij gebruikt raak ik gewond ja! Ik ken mijn krachten niet, ik ben nog jong en heb mijn hele leven alleen doorgebracht. Ik ken geen mensen, ik ken geen vrienden, ik ken geen liefde alleen haat en de nood om alles alleen te doen. Echt laat me met rust!" Gevoelens kende het meisje niet goed, maar toch was er één kleine traan te zien. Ze krabbelde met veel moeite overeind en gunde hem geen blik meer. Ze draaide haar van hem weg en hinkte verder. Hij was echt te ver gegaan, eigen woorden en eigen fouten. Hij moest niet zo overdreven doen. Ze zuchtte en floot zacht. De grote Oehoe kwam aangevlogen en landde voor het meisje. Céline liet haar neerploffen en sloot haar ogen even. Alles deed pijn en ze bleef bloeden, maar nu was ze even serieus geraakt door de jongen.

Het meisje leek het lasting te hebben, dat was ook hem opgevallen, daarom had hij een pak zakdoeken uit zijn broekzak gevist en het op haar schoot geworpen. Ze had overduidelijk zichzelf met die val pijn gedaan en Ryan fronste daardoor, de vlek op haar shirt baarde hem stiekem zorgen, maar dat zou hij nooit toegeven zo openlijk, maar zijn handelingen duidden daar al duidelijk op. Haar ogen straaldden woede en pijn uit, zijn amberkleurige ogen daarentegen straalden niets uit, geen emotie, geen amusement, niets. Ze gooide het pakje zakdoeken terug en hij rolde verveeld met zijn ogen en zeker toen hij haar woorden hoorde: "Hou je mond toch! Je bent ouder, groter en je kent je krachten! Als je die tegen mij gebruikt raak ik gewond ja! Ik ken mijn krachten niet, ik ben nog jong en heb mijn hele leven alleen doorgebracht. Ik ken geen mensen, ik ken geen vrienden, ik ken geen liefde alleen haat en de nood om alles alleen te doen. Echt laat me met rust!" Nog steeds hield hij het meisje in de gaten en haalde hij zijn bril uit zijn tas om deze op te zetten, hij ging tegen zijn wil in haar wonde verzorgen. Haar woorden deden hem niets, hij reageerde er zelfs verder niet op want zij had zelf zijn reactie niet mogen uitlokken, het was dus haar schuld geweest.

Ze was wat verderop gaan zitten en hij was haar gewoon gevolgd. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. “Hou je stil,” waren zijn harde koude woorden toen hij voor haar knielde, de oehoe mijdend, want hij was niet echt geweldig zot van dieren. Hij hefte haar shirt op om de wonde te bekijken. “Dit gaat pijn doen,” zei hij nog steeds even emotieloos terwijl zijn hand weer rood werd en begon te stomen, hij legde het op de wonde die begon dicht te schroeien. Zijn amberkleurige ogen keken naar de wonde van achter zijn bril en hij deed haar shirt naar beneden eenmaal het klaar was. Natuurlijk was hij voorbereid op klappen, maar alleszins zou ze nu niet meer doodbloeden.

Het meisje staarde voor haar uit en negeerde hem helemaal. Ze beet op haar lip en bij de volgende pijnlijke steek kneep ze weer haar ogen dicht. De oehoe krijste zacht en drukte zijn kop tegen haar arm. Het meisje schrok en gromde naar hem. Haar ogen werden even rood, maar ze kalmeerde weer. Xato trippelde opzij en zag de jongen in hun richting komen. Hij trippelde meteen opzij, maar stond klaar in de aanval. Céline pakte weer een dood kuiken uit haar zak en gooide het zo ver als ze kon. "Ga eten stomkop.." mompelde ze zacht naar hem. Xato keek haar aan en vloog naar het kuiken. Hij raapte deze op en vloog weg. Het meisje schrok toen de jongen plots voor haar neus stond. Ze keek hem strak aan en schrok toen hij bij haar kwam zitten en haar shirt omhoog trek. Ze gromde en sloeg tegen zijn gezicht. "Hou je handen thuis ja!" Ze werd woedend en opnieuw werden haar ogen knalrood. Ze spande haar spieren en wilde nog een klap geven, maar de pijn was te hevig. Ze kreunde even en kneep haar ogen dicht. Ze zag opeens zijn hand naar de wonde toegaan en wist meteen wat hij ging doen. Ze pakte zijn arm vast en probeerde hem weg te duwen, maar nogmaals hij was te sterk. Ze voelde zijn hand op de wonde en schreeuwde het uit. Ze verging van de pijn. Ze had nog steeds zijn arm vast, maar door de pijn kneep ze er in. Haar nagels gingen duidelijk zijn vel in. Tegelijk beet ze serieus op haar lip en die begon zacht te bloeden. Toen het voorbij was en hij alles stopte, schoot ze opzij. Ze legde haar hand op haar buik en probeerde haar in te houden en te kalmeren. Als ze dat niet deed, had ze allang serieus in zijn oren blijven schreeuwen en dan was er een grote kans dat hij doof zou worden. Ze slikte even en keek nog steeds weg. Ze wist echt niet wat ze moest zeggen of doen nu. Dit was een vreemde situatie die ze nog nooit meegemaakt had.

Ryan werd genegeerd, maar dat kon hem eigenlijk geen barst schelen. Hij wilde geen moord op zijn geweten hebben van iemand die hem zijn leven niet verpest had. Dus hij wandelde gewoon naar haar toe, de oehoe trippelde voor hem opzij zodra hij naderde en het beest werd een dood beest toegeworpen met de woorden: “Ga eten stomkop..”
Ze hadden een hechte band, dat was Ryan nu wel duidelijk geworden toen hij zag hoe het beest daarnet zijn kop tegen de arm van het meisje duwde. Hij had ook zo’n band met iemand, maar hij voelde meer voor zijn beste vriend dan zou mogen en meer dan hij eigenlijk wilde. Hij knielde voor het meisje en trok haar shirt omhoog, net genoeg om de wonde goed te kunnen dichtbranden, hij negeerde de slag tegen zijn gezicht, zijn kaak kreeg de rode afdruk van een hand en begon zachtjes te bonzen. "Hou je handen thuis ja!"
Ook deze opmerking negeerde hij, hij verhitte zijn hand die langzaam begon te stomen, ze probeerde nog zijn hand weg te duwen. Maar hij zette genoeg kracht om toch zijn hand op de wonde te zetten.

Ze schreeuwde het uit tijdens de sessie, hij verbeet de pijn die ze hem bezorgde wanneer ze haar nagels in zijn arm zette en er kleine wondjes ontstonden. Hij deinsde achteruit en hij bleef haar verveeld aankijken, hij zette zijn bril goed op zijn neus. “Is de wonde goed dicht? Strek je eens even als test,” waren zijn woorden toen hij zichzelf weer op het muurtje zette, lekker comfortabel. Zijn gedachten dwaalden af en hij steunde met een voet op het muurtje zodat zijn kin op zijn knie kon rustten, zijn amberkleurige ogen gunden naar nog een seconde, om te kijken hoe het met haar ging, maar hij focuste zich dan weer op de leegte voor zich.

Het blonde meisje keek hem woedend aan, maar de pijn trok iets meer weg. Ze rilde nog steeds een beetje van alle kracht die ze nodig had om te ademen en ook om op te staan. Ze zette haar handen naast haar en drukte haar op. Ze kneep pijnlijk haar ogen dicht en krabbelde met veel moeite overeind. Ze was uitgeput van de moeite te doen. Céline keek hem even aan en luisterde naar zijn woorden. Ze zweeg, maar ze strekte haar uit. Nog steeds deed het veel pijn, maar de wonde was allesinds dicht. Haar rug deed ook nog veel pijn. Straks zou ze wel eens langs de verpleegsters van de school gaan. Ook al wou ze geen hulp, deze keer was ze er erger aan toe. Straks had ze ook nog eens gekneusde ribben. Het meisje zuchtte en haar blauwe ogen gleden weer naar de jongen toe. Ze schuifelde met haar goede voet en stak haar handen in haar zakken. Ze moest ook nog langs de kamer gaan om haar tshirt weg te doen en iets deftigers aan te trekken. Ze hing nu helemaal onder het bloed. Ze beet nerveus op haar lip en keek hem voorzichtig aan. "B-b-bedankt.." stotterde het meisje. Het koste haar enorm veel moeite dat te zeggen, want niemand had haar ooit geholpen. Ja, één keer in de bib dat iemand hielp een boek te nemen, maar dat was het ook. Ze kende vriendelijkheid helemaal niet, maar het zou wel normaal zijn. Ze richtte haar blik naar de grond en bleef op haar lip bijten. Ze had het moeilijk. Wat moest ze nu van hem denken? Blijven kwaad zijn omdat hij haar zoveel pijn gedaan had en een minderjarig meisje had aangevallen? Of moest ze kalmeren omdat hij haar daarna geholpen had? Wat een moeilijke situatie..

Normaal zou de pijn zo moeten wegtrekken, zou het snel gedaan moeten zijn. Ryan zag nog hoe ze lichtelijk aan het trillen was, maar dat zou zo vast wel over moeten zijn. Ze had te veel kracht gebruikt. Het meisje krabbelde overeind en hij gaf er geen commentaar op, het was haar keuze geweest om recht te staan, hij was geen dokter. Zijn blik bleef wel de hele tijd op haar gefocust, om te zien dat er niets verkeerd met haar was. Want anders zou hij het weer mogen aahoren. Hij deinsde achteruit en hij bleef haar verveeld aankijken, hij zette zijn bril goed op zijn neus. “Is de wonde goed dicht? Strek je eens even als test,” waren zijn woorden toen hij zichzelf weer op het muurtje zette, lekker comfortabel. Zijn gedachten dwaalden af en hij steunde met een voet op het muurtje zodat zijn kin op zijn knie kon rustten, zijn amberkleurige ogen gunden naar nog een seconde, om te kijken hoe het met haar ging, maar hij focuste zich dan weer op de leegte voor zich. Hij verveelde zich weer en dat was duidelijk te merken aan zijn houding en verveelde blik.

“B-b-bedankt” stotterde het meisje en Ryan keek op. Zijn amberkleurige ogen waren op haar gericht, een beetje verrast dat ze hem bedankte, hij was toch de grote boeman hier? Hij wendde zijn blik weer af, zijn amberen ogen gericht op de putten die hij had veroorzaakt. “Geen probleem,” mompelde hij zachtjes, zijn hoofd nog steeds op zijn knie rustend. “Zolang je er maar uit hebt geleerd.”
Dat was het belangijkste hier, zolang ze er maar uit had geleerd, dan kwam alles prima in orde met der.

//beetje prut, sorry ><

Het blonde meisje staarde voor haar uit en voelde dat haar voet weer pijn begon te doen. Daar had ze vast een kleine kneuzing net als op haar rug. Ze liet haar zakken en plofte weer op de grond. Ze keek daarna naar de jongen die nog wat zei. Ze hoorde de woorden over eruit leren. Céline rolde geïrriteerd met haar ogen en reageerde er niet op. Eigen schuld? Hij moest ook maar niet overdrijven tegenover een minderjarig meisje. Ze wou er niet meer op reageren want ze had geen zin in nog meer ruzie en stom gedoe. Ze beet even op haar lip en floot zacht. De grote Oehoe trippelde op haar schoot en bleef zitten. Hij moest wel zien dat hij haar geen pijn zou doen met zijn scherpe nagels. Céline liet haar hand over zijn lijf glijden en haar blauwe ogen gleden heel even weer naar de jongen. Ze wist niet meer wat te zeggen, want het interesseerde haar ook helemaal niet meer. Ze sloot haar ogen even en voelde dat ze enorm uitgeput was geraakt. Ze opende haar ogen weer en krabbelde terug overeind. Ze floot naar de uil die meteen rechtsprong en klaarstond om te vertrekken. Hij opende zijn vleugels en schudde zijn lijf uit. Céline haar blik gleed naar de jongen die zich duidelijk verveelde. Ze kon hem niet helpen, want het enige dat ze nu kon gebruiken waren pijnstillers en een slaap. Ze zweeg even en wandelde hem hinkend voorbij. "Ik moet gaan, ik heb nood aan pijnstillers en aan een slaapje. Doei." Haar woorden waren kort, maar meer wou ze aan hem niet vuilmaken want dat was hij niet waard. Ze draaide haar om en hinkte weg. Xato krijste even luid en vloog rustig achter haar aan.