Zo snel mogelijk baande de man zich een weg door de gangen heen terwijl hij de blokken klei die in zijn armen opgestapeld waren niet probeerde te laten vallen. Natuurlijk had hij die blokken zo groot moeten maken dat de hele stapel bijna groter was dan hijzelf. De enige reden waardoor ze nog niet op de grond terecht waren gekomen was omdat hij ze iets of wat aan elkaar had gemaakt zodat de blokken zegmaar een geheel vormde. Klei was nog altijd aarde, alleen wat zachter en misschien iets moeilijk om te besturen. Maar goed, het was niet zijn taak om de leerlingen te leren aardsturen, daar hadden ze al een goede lerares voor. Hij moest er alleen maar voor zorgen dat de leerlingen zich van hun artistieke kant lieten zien en ze zover krijgen dat ze ook echt kunst produceerden. Harvey probeerde zijn lessen zo leuk mogelijk te maken. Vorige keer was het gewoon een theorieles geweest waardoor ze er nu maar meteen gingen invliegen. Het was de bedoeling dat ze de blokken klei zouden gaan vervormen in iets.. mooiers. Eigenlijk een soort beeldhouwen, maar dan minder gevaarlijk en makkelijker. Het was makkelijker om een spatel door klei te halen en je liet niet het risico dat mensen met een hamer op hun vingers zouden slaan of te beitel misschien in iemand oog zouden laten terechtkomen (ja, dat kan gebeuren). Vandaar dat hij gewoon voor klei gezorgd had. Hij had ook niet veel zin om mensen naar de ziekenzaal te moeten brengen.

Met een harde ‘plof’ viel de blok op de grond van zodra hij een kant had losgelaten om de sleutel van het lokaal uit zijn broekzak te halen. De man was lichtjes ineengekrompen toen het geluid door de gang galmde en een verontschuldigende glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij de nieuwsgierige personen even aankeek. “Niets aan de hand,” stelde hij hen gerust terwijl hij de sleutel in het slot stak en de deur open liet zwaaiden. Met behulp van zijn magie, schoof hij de blok naar binnen en zette hem rechtop. Uit een van de vele kasten haalde hij een doos met spatels, mesjes en platte houten latjes die van pas konden komen als mensen eenmaal begonnen waren. Op elke tafel werd een spatel, mesje en een latje gelegd. De stukken boetseerklei zou hij straks wel uitdelen als iedereen er was en als zijn uitleg gedaan was, anders zouden ze hun aandacht meer op de klei dan op hem richtten. Getik op het raam zorgde ervoor dat Harvey omkeek en een frons verscheen in zijn voorhoofd toen hij een vogel op de vensterbank zag zitten. Die frons verdween echter al snel toen hij de kunstvleugel van het diertje opmerkte en snel haastte hij zich naar het raam om het beestje binnen te laten. Het was best koud buiten en hij wilde hem daar niet gewoon laten zitten. Van zodra het raam open was, vloog het beestje naar binnen en landde op zijn bureau terwijl hij hem met die kleine kraaloogjes aankeek. De man schudde even zijn hoofd voordat hij het raam terug sloot en de deur openzette zodat de leerlingen naar binnen konden.

Erg lang duurde het niet voordat alle leerlingen –of bijna alle leerlingen- binnen waren en met een simpele tik liet de man de deur dichtvallen. “Goedemiddag allemaal, fijn dat jullie konden komen. De bedoeling van vandaag is dat jullie zelf iets uit klei creëren. Voor jullie liggen drie middelen die daarbij kunnen helpen en je krijgt van mij een blok klei die je mag omvormen. Eerst is het echter de bedoeling dat jullie natuurlijk een idee hebben van wat jullie juist willen maken. Denk daar goed over na, want je krijgt maar een kans. Om het direct een beetje spannender te maken en ervoor te zorgen dat er ook echt gewerkt wordt zet ik hier punten op. Als iets niet gaat mag je altijd om hulp vragen. Ik ben hier om te helpen, dus laat me mijn werk ook doen als het echt niet lukt.” Tijdens het praten was hij heen en weer gaan lopen en had Cicero zich een plaatsje op zijn schouder opgeëist. De grote blok klei werd terug in kleinere deeltjes verdeelt en iedereen kreeg een blok van even hoog als Harvey’s onderarm. “Als je weet wat je juist wilt maken, mag je beginnen. Als je hulp nodig hebt bij het vinden van iets om te maken mag je altijd om hulp vragen.”
________________________________________

Kunst: het was een vak dat Will graag vormde. Niet alleen was kunst altijd wel iets geweest waar hij zijn gedachten en angsten in kwijt kon, op een weliswaar abstracte manier, het was ook fijn om met iets bezig te zijn en iets te creëren zonder magie te gebruiken. Die optie was er niet meer echt voor hem. Daarom was dit een heerlijk vak, waarin hij zijn opgekropte emoties gemakkelijk kwijt kon. Hij was dan ook netjes op tijd bij de les en kwam rustig binnen gelopen, hoewel de blik in zijn ogen liet zien dat hij zin had in deze les. 'Hallo, Master. William Ventura is present,' zei hij, ging netjes zitten. 'Gaan we met klei werken vandaag?' Het had rot kunnen klinken, maar aan hem was te zien en te horen dat hij oprecht meende dat hij dit leuk ging vinden. De werktuigen leken erop te duiden dat ze met klei aan de slag gingen, niet? Oh, stond daar een blok klei? Ja, toch? Will glimlachte in zichzelf, schoof zijn tas onder zijn stoel en begon redelijk ongeduldig te wachten. De rest mocht wel snel komen!

Er kwam nog een vogeltje binnen, met een vreemde vleugel. Het liet Will glimlachen; was er nog iemand die er niet zo goed aan toe was. 'Eh, Master?' vroeg hij, twijfelend, niet lang nadat hij zat. 'Is het goed als ik mijn capuchon ophoud? Ik wil anderen niet.. afschrikken?' zei hij, enigszins twijfelend. Het deed nogal pijn om die woorden over jezelf uit te spreken, maar het bleef de waarheid. Hij zag er niet uit. Een oog was blind, over zijn linkergezichtshelft liepen de paden waar nog opgezette maar slapende wormen in vast zaten. Zijn huid was droog, zijn haar was als stro en helemaal wit in plaats van zwart zoals het eerst was. Je kon de linkerkant van zijn lichaam gelukkig niet zien, maar die was er nog erger aan toe. Hij was mager, uitgemergeld zouden sommigen zeggen. Het ging wel beter met hem, maar wat wilde je als je van binnenuit opgegeten was. Je zag duidelijk dat hij geen vlees en geen spieren om zijn botten had zitten, of in ieder geval weinig. Zijn linkerbeen werkte niet mee en hij had voortdurende pijn in zijn hele linkerhelft. Al die stomme klachten zag je gelukkig niet; hij zat nu ook onder de pijnstillers, dus het ging allemaal wel prima. Hij had alleen geen zin in walgende blikken van zijn klasgenoten en hoopte dat Master Harvey daar geen problemen mee zou hebben, dus hield hij zijn capuchon op tot hij anders te horen kreeg.

Niet lang nadat de anderen er waren kregen ze de klei uitgedeeld. Will keek blij naar het blok, maar pakte echter eerst een blaadje en een potlood. Hij wilde een beetje schetsen. Wat zou hij gaan tekenen? Een crestworm om trauma's te verwerken was waarschijnlijk een slecht idee. Een buste van Shakespeare? Nee, dan was hij net een kwijlende fangirl. Hetzelfde gold als hij een portret van zijn zusje probeerde te maken; het zou toch niet zoveel leven als het echte mens. Ja, hij zou een scène hermaken uit Hamlet! Maar welke.. Hij begon de actes neer te pennen, scènes die in aanmerking kwamen voor zijn idee. Het laatste. Ja. De vader van Hamlet als geest was ook wel leuk, maar het leukste zou hij eigenlijk nog vinden als hij Hamlet zelf zou kleien, in miniatuur. De man die gebroken was, die met zijn tegenstander moest vechten terwijl dat eerst zijn beste vriend was geweest. Een gepijnigd gezicht, maar toch zou hij vastberaden zijn degen in de hand klemmen. Ja.

William begon het idee een beetje te schetsen, de vormen op papier te zetten. Echt goed tekenen kon hij niet, maar schetsen was natuurlijk veel simpeler en hoefde niet lastig te zijn. Het ging om het plaatsen van de gewrichten, om te kijken hoe hij een natuurlijke houding kon creëren. Als je te lang met klein bezig was zou het droog worden en verbrokkelen, dus hij kon maar beter zorgen dat hij een goed plan had alvorens hij begon.
Het begon al vorm te krijgen. De jongen merkte dat zijn handen een beetje pijn gingen doen door het drukke en oneindige gekras, maar het maakte hem nog gemotiveerder. Uiteindelijk, toen hij tevreden was over de schets, besloot hij de klei te pakken. Hij zou van de degen wel een zwaard moeten maken, omdat het ding anders te dun was. Of een hele dikke degen. Maar dat zou hij nog wel aanpakken, eerst beginnen bij de voeten. Hij schoof zijn blaadje naar de hoek van zijn tafel en pakte de klei en de werktuigen, terwijl hij even keek aan welke kant van de klei hij het best zou kunnen beginnen. Toen zette hij het mesje erin en haalde hij er een stukje uit, klaar om aan de voeten te beginnen.

Kunstles, iets waar Lucy natuurlijk bij moest zijn. Ze was redelijk creatief ingesteld, al uitte dat zich voornamelijk in haar artikelen en afbeeldingen van gebeurtenissen. Verslag geven was iets wat ze graag deed, roddels naar boven halen en msistanden openbaar aan de kaak stellen. Het was gewoon leuk, het gaf een kick om mensen jouw schrijfsels te zien lezen. De bevestiging te krijgen dat het de moeite waard was om te lezen! Hoewel ze voor de eerste uitgave van de schoolkrant nog geen zakken vol fanmail binnen had gekregen had ze wel lovende woorden gehoord. Dus kwam de tweede uitgave er uiteraard aan, nog dikker en uitgebreider dan de vorige! Het was wel een hoop werk, dus iedereen moest maar geduldig afwachten, maar ooit zou ze weer stapels kranten in de eetzaal dumpen.

Maar nu eerst kleien, een lesje kleuterklas therapie. Vogel en man zaten in het lokaal te wachten. Lucy keek even bevreemd naar het dier, was het gebruikelijk dat docenten hun huisdiertjes mee sleepten naar hun lessen? Van wat ze gehoord had had immers de docent duistere magie ook de vreemde gewoonte om zijn raaf of kraai of wat dan ook, een zwarte vogel mee te nemen naar zijn lessen. Lucy was niet echt aan dieren om zich gewend als Erdse stadsmeid, opgegroeid in een huis dat wel een redelijk ruime tuin had, maar verder dan tsjilpende vogeltjes in de lente kwam ze niet. Hmm, misschien was het een goed plan om een keer een lesje verzorging van fabeldieren te volgen, als het niet om schoonmaak klusjes van reusachtige wormen ging wel te verstaan.

''Lucy Dubois, meneer,'' sprak ze liefjes, waarna ze ging zitten naast de emo kid met zijn capuchon op. Ze schoof wat met het houten dingetje, bekeek het mesje en testte onopvallend op tafel hoe scherp dat was, niet zo heel erg, wat ook niet nodig zou zijn. De docent deed nogal dramatisch, over hoe ze maar één kans hadden. Dat klonk wel als erg falende klei dan, als je het niet weer aan elkaar kon plakken mocht er iets mis gaan. Ach, dat gold misschien voor de anderen hier, maar zij zou het desnoods met haar aardemagie weer aan elkaar dwingen als ze mis sneed. Dat het voor een cijfer was moest hen dwingen goed te werken, maar Lucy geloofde niet dat hij iemand ook maar lager dan een 7 zou geven. Dat zou demotiverend zijn, helemáál niet goed. Kunst was een pretvak, je best doen moest genoeg zijn. Ach, wat maakte het ook uit.

Ze gleed met haar vingers over de glibberige klei, nadenkend. Haar handen kleurden licht roodbruin. Het meisje had wel een idee, maar om dat met de hand te maken zou onwijs lastig zijn. ''Master, ik heb een vraag,'' kondigde ze aan, niet de moeite nemend om haar vinger op te steken. ''Mag ik ook proberen om mijn aardmagie te gebruiken? Ik wil namelijk een holle vorm maken, waar iets uit komt.'' Het idee was simpel, de uitvoering wat minder. Het zou ook kunnen door de klei in plakken te snijden en dan wat trucjes uit te halen, maar dat zou lastiger zijn, meende ze, tenzij ze de sneden met aardmagie weer kon dichten zodat het onzichtbaar was geworden.

[Een impressie van het concept dat ik wil gebruiken: click~]