De zon had zijn hoogste punt van de dag al bereikt. Maar het leek al tegen de avond te vallen. Een donkere dreigende regenwolk was boven het duistere dennenbos geschoven en ontnam het van al de warme najaarszonnestralen. Een lang wezen strompelde afwezig tussen de hoge bomen door. Zijn typische uitstraling paste perfect in dit gebied, maar hij leek zich niet te focussen op de prachtige natuur of de donkere dreigende wolken. In zijn ene hand ruste een boek. Dik was het wet niet maar het papier was vergeeld door ouderdom. Zijn andere hand zocht gedachteloos een weg naar een soort uit hout gesneden buidel, die met een stuk ruw touw om zijn schouder hing en op zijn heup ruste. Zijn blik bleef lezen terwijl hij uit de buisvormige buidel een stuk gedroogd vlees haalde. Maar vlak voor hij het in zijn mond stak bevroor de handeling en schoten zijn ogen herhaaldelijk langs de laatste zin. Een robot?! Met een walgend gesis smeet hij het boek opeens weg, dat ergens tussen een paar struiken op de bosgrond viel. Bij zijn aankomst op deze planeet was Sýmvoulos er al snel achter gekomen dat hij geen Legendarische Magiër had om te dienen. Het scheen dat een groot aantal van hen zo waren vertrokken. Zo ook de heer van de aarde, en zijn meester. Hij had Alexander nooit ontmoet en wist niks van de man. Op zoek naar verklaringen was hij Cruinne binnen geslopen, waar een grote bende was. Het leek erop dat Alexander met veel haast vertrokken was en veel papieren had achtergelaten. Sým had een boek gevonden, het boek dat hij zojuist achteloos tussen de bosje had gesmeten, waar Alexander zijn bezigheden en zaken in bij had gehouden. Relevant nieuws voor een Adviseur. Tot dat de faun tot de ontdekking kwam dat Alexander samen werkte en woonde met zo’n walgelijk maaksel! Een robot?! In eens had de faun het niet meer zo erg gevonden dat zijn meester hem in de steek had gelaten nog voor hun samenwerking van start had kunnen gaan.  

Wrevelig schudde hij zijn gehoornde kop en schudde zijn hele lijf. Alsof hij die informatie van zich afprobeerde te schudden als een natte hond. Een flinke bries en de faun was de vorige Heer van de aarde al weer vergeten. Wegscharrelend tussen de bomen. De eerste druppels vielen en spoedig zouden ze al de inkt van het boek weg regenen. De faun liep wat doelloos rond, schonk weinig aandacht aan de regendruppels en kauwde op zijn stuk gedroogd vlees. Hij kwam bij een openplek toen hij haar rook. De regen had haar aanwezigheid voor een deel gemaskeerd, want het rook waterig en vochtig, maar ze was er zeker wel. Bij een grote rots, midden op de openplek hield hij halt. Plukkend aan een los fliebbertje mos tussen zijn lange dunne vingers. Zijn blik staarde tussen de bomen door en opeens leek een van zijn lange armen uit te schieten. Enkele meters van hem vandaan viel het stukje verschrompelde vlees tussen de bladeren en het mos. Hij wist dat het wezen daar tussen de bomen naar hem terug staarde. Wie of wat ze was wist hij niet, maar een gewone bosbewoner? Daar had hij absoluut niet mee te maken. En daar zag hij een natuur bruine vacht tussen de takken en de faun bleef doodstil staan om haar niet af te schrikken.

Lady Eleanor please  

ooc: https://www.youtube.com/watch?v=eLpPDAQ0Z3s Hoe ie eruitziet, praat, loopt, klinkt, roggeld en all that smexyness van hem

De eerste dag buiten haar planeet en vertrouwde omgeving, was voorbij. De tweede nacht zou al gauw aanbreken, en de hondachtige draafde door de bossen, op zoek naar een grot of iets anders wat haar onderdak kon bieden, waar ze kon schuilen voor de regen. Haar dekharen waren kleddernat en hingen in plukken naar beneden. Het uitschudden mocht niet meer baten, ze had echt een plek nodig waar haar vacht de kans had om op te drogen. Het water maakte de tocht veel zwaarder. Toch had ze dit volledig aan zichzelf te danken. Ze had voor de makkelijke en meer comfortabele optie kunnen kiezen, namelijk in een gebouw. Verwarmd, droog, voedsel en water tot haar beschikking... Maar het voelde niet goed. Ze was volledig verwilderd en een nacht moeten slapen tussen vier muren en een dak, zou haar geen goed doen. Het gebrek aan de vrije ruimte, het ontbreken van de geluiden van de natuur; de wiegende takken, de insecten die door de grond heen kruipen op zoek naar dode bladeren om te consumeren, en natuurlijk de wind die zachtjes door je vacht heen streelde terwijl je sliep. Misschien wende ze er ooit aan om buiten de natuur te zijn voor een langere periode, maar nu was die tijd nog niet. Voor nu rende ze door de steeds donker wordende bossen, met haar poten onder de plakkerige modder en haar ketting van schedels en veren verscholen onder de druipende plukken nekvacht.

Met omhoog gerichte kop bestudeerde ze de lucht. Nog enkele uren voordat de zon onder zou gaan en de lucht dezelfde kleuren zou aannemen als haar ogen, een contrastrijke kleurenspeling van verschillende tinten geel en rood. Ze moest een schuilplek gevonden hebben voordat de zon zich verschool en de maan de wereld zou verlichten. Ze zou opgelucht zijn als ze een plek had gevonden doordat de duisternis over het bos zou vallen. Ze was hier totaal onbekend, en had geen idee van welke wezens hier rond zouden sluipen in de nacht. De vreemde geuren waren haar meerdere malen voorbij gevlogen. Al... rook ze er nu weer een, maar dichter bij haar dan alle andere geuren die deze voor waren geweest. Het werd voor het grootste deel gemaskeerd door de geur van vochtig mos en dennennaalden, maar er liep duidelijk iets rond hier in de buurt, iets wat ze nog nooit eerder geroken had. Ze stopte meteen met draven en vervolgde haar pad verder in een stapvoets tempo.

Het was moeilijk om dingen op te merken, het mocht dan wel winter zijn geweest recentelijk, maar veel vegetatie hier was wintergroen. De vele lagen maakten het haar lastig om haar blik te focussen en dus het wezen op te merken. Gelukkig werd ze geholpen. Vlak bij haar landde een voorwerp. Ze merkte al snel op dat het een stuk gedroogd vlees was. Wanneer ze op keek zag ze het vreemde wezen dicht bij haar staan. Hij stond stokstijf, waardoor hij bijna zou opgaan in de omgeving, maar zijn vormen waren te onnatuurlijk. Eleanor liet zichzelf stoppen en staarde wat onbeschoft naar het wezen, bestudeerde hem van top tot teen, zonder iets tegen hem te zeggen. Ze had nog net haar bek niet open hangen van verbazing en verwondering. Wat wás dat voor een beest? Toen ze eenmaal door had dat ze dom aan het staren was, schudde ze haar kop lichtjes en keek de faun aan. ''Het spijt me... Waar zijn mijn manieren...'' pruttelde Eleanor zachtjes, sloot kort haar ogen en maakte een lichte buiging naar het wezen. Ze deed het licht gehaast, want het was haar nog onbekend hoe deze faun zou reageren op haar aanwezigheid.

Een wolf? Daar had de faun niet op gerekend. Ze was zeker groter dan de gemiddelde wolf maar haar geur had hem misleid. Iets dierlijks had hij verwacht, zeker. Dat kon ook niet anders met die herkenbare geur van natte vacht. Maar een wolf? Gelukkig was Sýmvoulos niet iemand die te snel een oordeel trok over dit soort wezens. Dit dier kon wel meer zijn dan ze op het eerste gezicht leek. Want welke wolf droeg er zo’n bijzonder apart sieraad van botten en veren Voor een moment leek ze hem niet op te merken. Tot het stuk gedroogd vlees, dat hij haar kant op had gegooid om haar uit de beschutting van het woud te lokken, vlak bij haar neerkwam. Een moment staarde ze beide naar elkaar. Sýmvoulos stond er stokstijf bij als een boom, water die in druppelende straaltjes van zijn lichaam af droop. Het regende nog steeds dus werd hun zicht allebei wat beperkt in de grijze massa van het vallende water. Ook zij stond doodstil. Niet zoals hij, maar zoals een volleerd jaagster. Al leek ze eerder verbaasd dan gespannen. Een pluk van zijn lange haar droop voor zijn ogen en verstoord schudde het mythische wezen zijn kop en spetterde druppels alle kanten op. Daardoor verbrak hij het oogcontact met haar, een teken dat hij haar vertrouwde. Maar hij voelde haar blik nog op hem branden. Haast schaapachtig. Zulke dingen was hij inmiddels wel gewend. Bij de mensenwezens dan. Zij waren dom en onnozel. Dieren over het algemeen hadden de neiging om zich snel uit de voeten te maken voor zijn vreemde aanwezigheid. Of juist een vertrouwen te voelen. Door de natuurlijke bron in hem, zoals Sýmvoulos zelf graag geloofde. Het was apart om een mengeling van die twee te zien. Want haar reactie was veel menselijker dan hij verwachte. Jammer genoeg.

De faun draaide zich half van haar weg, in een half voorovergebogen houding zoals altijd, en liep onverschillig een paar passen weg bij de grote met mosbedekte steen. Hij hoorde haar spreken, waarbij zijn ene oor haar richting opdraaide, maar hij verder niet echt geïnteresseerd leek. “Puh.. manieren..” bromde hij haast onverstaanbaar maar duidelijk knorrig. Alsof het iets vies was. Manieren. Nog zoiets menselijks. Hij richtte een lange dunne hand op en zijn vingers maakte een vreemd maar elegant gebaar. Een dikke kei, zo groot als een tennisbal, kwam van de grond. Hij ving hem in zijn hand en veegde met zijn duim langs de resten aarde op het gladde oppervlak. Zijn ene oor nog steeds op haar gericht, luisterend naar elke beweging die ze maakte en elk woord dat ze sprak. Hij wilde het nog niet toegeven maar ze had een zekere interesse in hem gewekt. Hij draaide zich in een halve draai terug naar haar om en liet de kei in een argeloos gebaar naast zich op het vochtige gras vallen. Hij staarde haar, tussen de nu minder dikke regendruppels, indringend aan. “Ben jij een… hoe noem je zoiets.. een Animagus?” zijn uitspraak had een zwaar Grenaans accent. Hij was niet geïnteresseerd in haar naam, of wat ze kwam doen. Hij wilde eerst weten of hij niet met een van die idioten mensenwezens te maken had. Dan wel in de vorm van een dier, maar alsnog een mens. Of dat dit wezen, zoals hij, een apart iets was. En dat was duidelijk te merken aan zijn norse en stramme houding tegenover haar. Hij hoopte op dat laatste, want al was ze een mens, ze was stiekem toch wel intrigerend.

Na haar buiging en verontschuldigingen hoorde ze het wezen duidelijk brommend mompelen, helaas kon ze zijn afkeurende woorden niet horen, maar het was duidelijk iets over haar. Ze richtte zich in een rechte positie, haar piekerige natte vacht naar voren stekend. Normaal als ze nat was, had ze een hele bos prachtige stralende vacht, och ze kon niet wachten tot ze een plaats vond waar ze zichzelf kon drogen en herstellen van deze natte bende. Normaal zou haar dichte ondervacht haar warm houden, maar zelfs deze laag was doordrenkt, waardoor af en toe druppels water zich door haar vacht wurmden en haar blote huid aanraakten. Elke keer ging er weer een rilling over haar hele lichaam heen. Ze snoof lichtjes, fronsend kijkend naar het vreemde wezen die aan het rondlopen was, zijn eigen ding aan het doen. Dit was duidelijk een plaats waar hij zijn thuis van gemaakt had. Of in ieder geval leek dat zo. Als hij stil zou staan en je zou langs hem draven, dan zou je hem niet eens opmerken, zo kon hij zich vermengen in de natuur met zijn natuurlijke kleurenpalette en zijn hoekige vormen. Wanneer hij begon te spreken viel ze weer terug in haar concentratie.

Hij vroeg haar een vreemde vraag. Of ze een animagus was. Haar ogen wiegden twijfelachtig naar achteren. ''Een .... wat?'' vroeg ze hem als antwoord op zijn vraag. ''Ik heb geen idee wat dat is, dus ik kan met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zeggen dat ik niet zoiets ben.'' voegde ze er daarna aan toe. Niet zeker over wat ze erna moest zeggen stond ze daar in stilte. Zij was maar iets simpels, een dier, maar wat moest hij voorstellen? Ze had nog nooit zoiets in haar leven gezien. Het had de achterpoten van een hoefdier, en iets specifieker van een geit. Ook de horens en de neus leken op die van een geit of een ram. Maar de rest van zijn lichaam, samen met zijn rechtopstaande figuur, deed erg aan een mens denken. Ze besloot toch maar te vragen wat hij was, want haar nieuwsgierigheid nam haar gedachten te sterk in bezit. Ze begon maar met het opnoemen van haar eigen soort, zodat hij daar ook niet meer naar hoefde te gissen. ''Ik weet nooit wat ik precies moet zeggen als iemand vraagt wat ik ben... ik ben namelijk een hybride, tussen een wolf en een coyote.'' sprak ze in alle eerlijkheid tegen hem.

Ze kwam weer in beweging, stapte voorzichtig de heuvel af waar ze vandaan was komen rennen en ontweek het stripje gedroogde vlees dat zich in het mos geplant had. Ze bewoog zich dichter naar hem, maar bleef op een veilige afstand van hem. Haar vurige ogen weken geen moment van het eigenaardige wezen af. Noem het paranoïde, aangezien hij geen aanstalten maakte om haar iets te doen. Hij keek haar überhaupt niet eens aan. Maar Eleanor wist dat een moment niet opletten ervoor kon zorgen dat ze in gevaar kon komen. ''Mag ik vragen wat jij voor een wezen bent?'' Ze probeerde het zo rustig mogelijk te brengen maar je kon lichtjes in haar stem horen dat ze erg nieuwsgierig was naar hem.