MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Acts of the Antagonist (open) do jan 15 2015, 11:45
'De dagen gaan hier zo snel, alles is hier zo prachtig Hayden! Je zou het moeten zien hier, je had het hier echt geweldig gevonden. Ik vind het interesant al die magie en de vreemde wezens die je hier tegen komt. Er is zelfs een soort demon waarmee ik een soort bevriend ben geworden, rare gast. Hij heet Nocte. De leraren zijn alleen wel net zo saai als bij ons lieverd, dus de lessen zijn nog altijd geen bal aan. Luisteren en af en toe een magie oefeningetje, ik wil met jullie lol maken in d les zodat het niet zodat wij onze eigen sfeer kunnen maken zoals we altijd deden. Ik mis je lieverd, zou je zou graag hier bij me hebben. Er is zelfs een ander meisje hier dat ook Hayden heet maar jij bent en blijft --'
Likkende vlammen lieten het perkament omkrullen en de onbereisde woorden in as vergaan. De wijn in de fles klokte tegen de hals terwijl hij deze achterover sloeg, ondertussen toeziend hoe het vuur de brief verzwolg.
'Drake, hoe is het daar? Het gaat hier wel z'n gangetje. Laxus heeft me verteld hoe ik - '
'Hayden! Alsjeblieft, ik mis je verschrikkelijk en kan er af en toe niet meer tegen. De dagen gaan traag voorbij, alles is zo verrot hier. Ik kom amper mijn bed meer uit, ik haat het hier, waarom kon ik niet gewoon bij jullie blijven? Ik snap ook gewoon niet meer waarom je niet terug schrijft. Zoveel moeite is het toch ook niet? Jullie hebben elkaar, ik zit hier alleen en niemand moet me hebben. Ik word gehaat nagekeken in de gangen en iedereen --'
'Drake, na deze brief gooi ik m'n pen neer en wacht ik tot JIJ me schrijft - '
Nog eens tientallen enveloppen vonden hun noodlot, allen geadresseerd aan 'Drake Burned' en 'Hayden'. Hij hield ze in een stapel in zijn hand en wierp de een na de ander in het vuur als een set speelkaarten. Ze zouden niet meer bij hun rechtmatige eigenaars terechtkomen - deze stapel niet en de vorige niet, die hij de voorafgaande maanden ook onderschept had. Het was een taak die een wekelijks plekje in zijn agenda had gekregen, niet essentieel een zakelijke prioriteit, maar wel een persoonlijke tevredenstelling. Of dat was tenminste de bedoeling geweest. In andere omstandigheden zou het sissen van het vuur dat het papier gretig verslond een heerlijk geluid zijn geweest, maar het zachte knappen was zwaar en uitgesproken onaangenaam. Hij luisterde overigens niet lang meer naar dat geluid. Een stem, als uit een ver verleden, doemde samen met de omtrek van een vaag icoonloos gezicht op, als uit een oude film. 'Diva vertelde dat ze zelfmoord had willen plegen met een drankje, maar op het laatste moment niet meer durfde.' Zijn ogen staarden nietsziend in het gloeiende rood en zijn hand, met een nieuwe brief paraat, stokte even in de handeling, alsof hij even weifelde. 'Ze vertelde dat ze de school had verlaten om ergens weg te kunnen kruipen als een gewond dier dat zich niet meer durfde te tonen. Zo was ze in het bos van de Liv terecht gekomen.' Haat en verderf zaaien. Verwarring die tot chaos leidde. Want het werd hem ook niet gegund, niet meer. En hij niet, dan niemand niet. 'Daar, onder de boom Dåin wilde ze sterven.' Hij kliefde de lucht met zijn lijf toen hij halsoverkop door een haast eindeloze lege gang had gerend, alles in de valse hoop om haar nog te kunnen redden. Maar het was al te laat, het hoofdstuk afgesloten, het boek gesloten, en niet, nooit, meer dan dat. Dan waren daar de onnoembare klieren onder zijn gezag waar ouders onstuimig hun geld aan vergooiden, die hij les moest geven en diende te steunen, al wierpen ze hem dagelijks hatelijke opmerkingen toe, al deden ze stiekeme pogingen om hem beentje te lichten in het trappenhuis, al gingen ze zijn zwaktes één voor één af en gaven hem de pijnlijkste steken onder water, en al vormden ze zo'n grote en - nog maar te zwijgen - arrogante concurrentie dat hij zijn woede nog maar nauwelijks kon bedwingen. Toch was het verdriet dat hem zo kwetsbaar maakte nooit te zien op het strakke norse gelaat dat hij zorgvuldig in plooi hield. Hij uitte het op dit soort manieren, en anders op zijn kamer, achter veilige gesloten deuren. Halfzes en hij kon gaan, het kantoor afsluiten, spullen mee, en zijn maskers afgooien. En het was zwaar, maar dat zag niemand. De laatste brief slingerde hij recht in het hart van het vuur, en terwijl het opging in het niets en de hitte, voelde hij diezelfde hitte een vorm van comfort in zijn binnenste brengen. Een zwakke vorm, weliswaar, maar het was beter dan niets. Enigszins verzadigd zakte hij tegen de rugleuning in zijn fauteuil, het vuur reflecterend in zijn dronken blik. Hij nam nog een aantal slokken wijn, zo uit de fles, wetend dat het hem er toch niet al veel slechter op kon maken. Het overhemd dat hij droeg zat scheef en zijn half losgetrokken stropdas lag slordig over een schouder gedrapeerd, zijn haar oogde warrig en een straaltje wijn vond zijn weg langs zijn mondhoek in zijn gezichtsbeharing, dat overigens nodig toe was aan een scheerbeurt. Zijn vrouw in het fotolijstje bovenop de schouw glimlachte triest naar hem en zei hem dat het goed was te hopen en nobel te strijden, maar dat het uiteindelijk alleen het noodlot was dat telde. Als een soort bevestiging raakte hij het koele glas van het lijstje met zijn vingertoppen aan. Achter hem viel een deur dicht en een stem haalde hem aan, of deed een poging tot. Hij hoorde het, maar deed niets met wat hij hoorde; het was een zelfstandig geluid dat zijn oren binnendrong en zijn nog altijd rouwende ziel verliet als water door een zeef.
Laatst aangepast door Master Savador op vr apr 17 2015, 04:17; in totaal 1 keer bewerkt
Elveria God of Mischief
PROFILE Real Name : Just kill me Posts : 1573 Points : 8
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark x Fire Klas: Partner: I'm waiting for the afterlife.
Onderwerp: Re: Acts of the Antagonist (open) zo jan 18 2015, 11:06
Met zucht had Elveria zich door de dag gesleept. Nachtmerries bleven haar maar achterna zitten en van slapen kwam weinig terecht. Daarbij hadden haar oude vrienden haar als een blok laten vallen en stond ze er de laatste dagen helemaal alleen voor. Niemand durfde zelfs bij haar in de buurt te komen. Swain had zich even laten zien en vervolgens was hij weer van de aardbodem verdwenen. Sommigen spraken er zelfs van dat hij was overleden. Zelf wilde ze het niet geloven en wilde ze het liefst dat hij nog leefde, dat hij haar kon helpen. Maar een andere kant in haar zei dat ze het moest laten vallen. Hij had haar al een keer in de steek gelaten en nu deed hij het weer. Hij was het niet waard. Maar toch bleef er iets knagen. Toen ze hier op school aan was gekomen was ze doodsbang, en van dat doodsbange kwam het rebelse tienergedrag weer voort. Het had haar geholpen haar emoties te verbergen, te laten zien dat er niets aan de hand was. Maar nu ze bijna niemand meer had was ze terug gevallen in haar depressiviteit. Schooldagen waren voor haar een hel. Elke dag mensen zien, blij moeten zijn. Proberen vrienden te maken. Maar niemand schonk aandacht aan haar. In de weekenden sloot ze zich op in haar kamer en bleef ze daar de hele dag. Spiegels vermeed ze, bang om de donkere kringen onder haar ogen te zien. En dat verschrikkelijke litteken op haar wang. Het deed haar weer denken aan de verschrikkelijke tijden van mishandeling en dat bracht haar weer terug bij haar ouders. Ze schaamde zich ervoor. En dat was nog de minste emotie die Elveria voelde. Ze voelde haat jegens haarzelf, teleurstelling en verachting. Zelf begreep ze soms niet meer hoe ze met zichzelf kon leven.
Na de lange dag had ze zich weer opgesloten op haar kamer. Haar vroege roommate was bij iemand anders ingetrokken en ze had de hele kamer voor zichzelf. Een lange tijd had ze voor het raam gestaan, niet wetende wat te doen. Met een zucht had ze toen haar tas opgepakt, huiswerk moest ook gedaan worden. Terwijl ze tussen haar boeken zocht naar het juiste vak kwam ze een bundel half gekreukte papieren tegen. Een Essay die ze vandaag had moeten inleveren. Shit. Paniek steeg even naar haar hoofd. Als ze het nu niet inleverde had ze wéér een een. Misschien was de leraar nu nog bereikbaar. De lerarenkamer was vast nog wel open. Ze keek even snel op de klok. Vijf uur, het moest nog te doen zijn. Met haastige stappen ging Elveria richting de lerarenkamer, diep van binnen hoopte ze dat er niemand was, dat ze de confrontatie niet aan moest om te praten, om te doen alsof alles goed was. Ze rende de gang in en stond uiteindelijk aan de deur. Met een zachte klop deed ze vervolgens de deur open. Op het eerste opzicht leek de kamer leeg, haar hart maakte een sprongetje. Maar toen merkte ze de figuur op bij de haard. Iemand die ze al sinds ze was aangekomen probeerde te vermijden. Savador. Zachtjes deed ze weer een stap achteruit, maar iets in haar zei dat ze naar hem toe moest gaan. Hijzelf leek er namelijk ook niet helemaal goed aan toe te zijn. 'Master Savador?' vroeg ze voorzichtig. 'Is alles oke?' Ze wist niet goed hoe ze moest reageren maar in plaats van nu weer achteruit te stappen deed ze twee passen vooruit. Het bundeltje papier omklemde ze stevig in haar hand, waardoor het nog meer kreukte. God, wat was het een stom idee geweest om dat ding in te leveren.
Master Savador
PROFILE Real Name : Saf Posts : 14626 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Re: Acts of the Antagonist (open) di jan 20 2015, 11:40
Zijn normaal zo hovaardige silhouet was nu vormeloos en onderuitgezakt, en stak scherp af tegen de gloed van de vlammen. Afwezig in zijn eigen leegte speelden zijn vingers met de kurk van de wijnfles. Hij ging de onuitgesproken feiten af in zijn hoofd. Ze had zelfmoord willen plegen. Waarom? Had hij haar niet alles gegeven wat ze wenste? Zelfs zijn eigen positie en zijn carrière in gevaar gebracht door haar kinderen te schenken? Had hij niet meegewerkt aan de liquidatie van haar ouders, die achter hun affaire waren gekomen en dreigden ermee naar het ministerie te stappen? Achter Villa Lenore hadden ze hun lijken uit laten branden, hand in hand in de achtertuin. Het ene moment waren ze partners in crime geweest. Het andere gewoon Mr. en Mrs. Sathandiai, een getrouwd stel. De trouwerij was klein en besloten geweest, de priester door hen beide onderdrukt, alles om het in het geheim te houden - maar hij had zich nooit gelukkiger gevoeld dan op dat ene moment op het altaar. Al de jaren sinds ze er niet meer was had hij met het raadsel in zijn hoofd gezeten waarom hij zich aan geld kon vergrijpen, aan macht en aan lust als hij wilde, maar dat wat hij ook deed, datzelfde gelukzalige gevoel hem niet meer gegund werd. Overal om hem heen vonden mensen intussen de liefde bij elkaar, trapten hem er onbewust diep mee de stront in. Toverden zijn kantoor om in een waterparadijs om zijn trauma op te wekken, of daagden hem uit in zijn lessen omdat ze het om de een of andere reden het einde vonden om hem in een staat van woede te zien. En norse, zielige, krankzinnige Savador kon 's avonds terugsloffen naar zijn persoonlijke ruimte, waar hij peinzend en prikkend in zijn gestoomde kreeft anderhalf uur deed voor hij van tafel ging. Hij vond zichzelf er dus niet schuldig aan dat hij brieven onderschepte en deze verbrandde, of compensatiepunten voor een belangrijke toets onopvallend verlaagde, of zijn leerlingen bergen en nog eens bergen extra huiswerk meegaf terwijl hij heel goed wist dat er een drukke toetsweek voor ze aan zat te komen. Hij vond zich niet eens verantwoordelijk voor de dood van sommige leerlingen, terwijl hij dat in een aantal gevallen wel was. Behalve in Lie's geval; hij had Saethion opzettelijk de fatale klap laten uitvoeren, als een soort excuus, een schild dat hij voor zichzelf optrok zodat hij er niet aansprakelijk voor was. Leugens hier en leugens daar, en hij was er zo gedreven in dat hij zelf in zijn eigen betwistingen geloofde.
Door zijn waas van gedachten drong geen enkel geluid door, de stemmen van zijn eigen convicties waren te luid voor de buitenwereld en overstemden iedere kleine aanhaling. Hij leek pas te ontwaken toen de kurk tussen zijn vingers door glipte en zacht op het tapijt bij zijn voeten viel. Dat ene doffe geluid smakte hem weer terug in het hier en nu, maakte hem weer gevoelig voor geluiden buitenaf. Eerst dacht hij dat het Diva was die hem zacht toefluisterde, zoals ze hem nog met Master aan had gesproken toen ze elkaar pas kenden, aan de oever van het meer. Het was warm geweest, ze had haar kleren in een rommelig hoopje aan de kant gelegd en was gaan zwemmen. 'Nee maar,' had ze gezegd. 'U kunt dus glimlachen.' Vervolgens was de middag, die voor hem saai en doodnormaal begonnen was, een ongemakkelijke bedoening voor hem geworden toen ze het water uit kwam. Nooit was iemand zo ver in zijn personal space gekomen, om hem gewoon te behandelen als een mens. Het was niet Diva die hem toesprak. Het was alles behalve Diva.
In zijn opschudding trapte hij een lege wijnfles omver, die daar op de grond aan zijn voeten stond, en stootte haar fotolijstje bijna van de schouw in zijn haast om die weg te moffelen. 'God fucking hell - ' Zijn mond vertrok in grauw terwijl het gevloek schor zijn lippen verliet. Hij vloog overeind, zijn bovenlichaam half naar de deur gedraaid en een hand geklauwd om de rugleuning van de fauteuil. Zijn neusvleugels trilden en zijn bovenlip krulde om. Hij zag er verwilderd en imponerend uit hoe hij daar stond, woest en benomen door de alcohol. Draaierig en onstuimig zocht zijn blik zijn focus, hervond deze en stelde het beeld scherp. Het was ook zeker geen Diva die daar in de deuropening stond, zag hij nu. Binnen een paar ferme passen stond hij aan de andere kant van de kamer en duwde haar zonder waarschuwing tegen de muur. Zijn hand kneep zich sterk om haar schouder. 'Wat heb jij gezien?!' siste hij rauw. Hij schudde haar een keer flink door elkaar om zijn woorden extra kracht te geven. Rap vermenigvuldigende insecten. En dit was er net zo één. Een flets, kruiperig, achterbaks insect dat onmiddellijk geruchten over hem rond zou spreiden zodra ze deze kamer verliet, bij het minste of geringste wat ze ook maar had opgevangen - ware dat nu een glimp van de foto van zijn overleden vrouw of de tot as vergane brieven in de haard.
Laatst aangepast door Master Savador op vr apr 17 2015, 04:18; in totaal 1 keer bewerkt
Elveria God of Mischief
PROFILE Real Name : Just kill me Posts : 1573 Points : 8
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark x Fire Klas: Partner: I'm waiting for the afterlife.
Onderwerp: Re: Acts of the Antagonist (open) za jan 24 2015, 11:35
Ze wist dat hij alles behalve blij zou zijn om haar te zien. Ze had jaren lang meegedaan met de treiteringen, pesterijen en wat niet. Ze was vaak genoeg in zijn kantoor geweest om elk boek op de boekenplanken op te kunnen noemen. Vroeger boeide het haar niets, ze deed rebels voor eigen doeleinden. Ze hoopte ieder jaar te blijven zitten, om niet steeds verder te komen om uiteindelijk afscheid te moeten nemen van de school. Niet dat ze er zoveel van hield, nee, verre van dat. Ze hoopte daarmee haar uithuwelijking die haar ouders gepland hadden staan zo ver mogelijk uit te stellen. Als ze eenmaal getrouwd was kon ze niets. Haar ouders waren vrij conservatief. Een vrouw hoorde in het huis te schoonmaken, eten klaar te maken en kinderen te baren. Elveria was een levenslustig meisje geweest, zo'n toekomst wilde ze niet en kon ze ook niet voor zich zien. Maar sinds haar ouders dood waren, door haar eigen hand, was dat gevaar er niet meer. Het bracht wat verwarring bij haar op. Moest ze nu school afmaken en studeren? Maar waar dan? En waar moest ze verblijven? Ze had vroeger nooit over dat soort dingen nagedacht. Nu leek die tijd heel snel dichtbij te komen. Savador was inderdaad niet blij om haar te zien. Hij vloekte en schoot overeind. Terwijl deze handeling gebeurde viel er een lege wijnfles om, hij had dus zitten drinken. Het maakte haar alleen maar angstiger. Met alcohol kon je dingen doen die je normaal niet zou doen. Maar wat was nieuw voor Saf? 'God fucking hell - ' Ze stond recht tegenover hem, hij duidelijk woest, zij bijna ineengedoken als een muis die bang was om in het open veld weg gesnaaid te worden door een roofdier. En op dit moment was dat roofdier Savador. Ze deed een paar kleine stapjes achteruit, haar hand omklemde het papier stevig en ze hoorde het kreuken. Ze had er voor het eerst haar best op gedaan, gewoonweg omdat ze in die tijd niets te doen had en een keer wilde laten zien dat ze potentie in zich had. Ze bekeek de man die tegenover haar stond. Zijn haar zat warrig en over het algemeen zag hij er niet verzorgd uit. De normale Savador zou haar misprijzend aan hebben gekeken, haar een preek hebben gegeven over dat hij haar zo van school kon trappen want ''moordenaars hoorden hier niet thuis'', hij zou haar vernederd hebben, er voor zorgen dat wat ze ook had gedaan, dat ze daar spijt van kreeg. Maar deze Savador leek verre van dat. Hij zag eruit alsof hij haar ieder moment kon aanvliegen. Elveria's ogen schoten snel in het rond. Misschien was er een wapen waar ze zich mee kon verdedigen? Haar ogen vielen even op de haard. Genoeg wijnflessen daar, maar ze zou langs hem heen moeten en dat kon niet. De haard zelf knapperde. Niet al te vreemd, het was immers winter en het kasteel had niet overal verwarming. Of zelfs helemaal geen. Ze kon nog net in de haard stukjes omgekruld papier ontwaren. Misschien waren het gewoon oude rekeningen. Maar waarom zou Saf er dan zo bij zitten, onverzorgd en half-dronken? Er zat vast iets heel anders aan vast, maar daar kon ze nu niet over nadenken. Savador beende op haar af en zonder iets te zeggen werd ze met een harde klap tegen de muur geduwd. Haar schouder deed pijn maar ze vertikte het om er iets over te laten horen. Met bange ogen keek ze naar zijn gezicht. De alcohol-walm was overal merkbaar en het was vies. Echt vies. 'Wat heb jij gezien?!' siste hij rauw. Hij schudde haar door elkaar en Elveria beet op haar lip. '..Niets..' Kwam er zacht uit terwijl ze hem niet aan durfde te kijken. 'Ik zag alleen u, bij de haard. En wijnflessen.' Zijn hand had zich sterk in haar schouder geboord. 'Master..U doet me pijn.' Durfde ze te zeggen. Haar hand had tijdens de ingrijping van Savador de papieren los gelaten en deze lagen in een gekreukeld bundeltje op de grond. Haar ogen keken er naar en gaven haar de moed voor één vraag. 'Wat heeft u in de haard verbrand?' En meteen besefte ze hoe stom dat was om te zeggen. Nee, ze had niets gezien, behalve alle verbrande dingen in de haard. Geweldige zet Elveria. Nu zou hij haar zeker in alle rust laten gaan en er niet meer over praten. Goed gedaan, ze had het zojuist erger gemaakt.
Master Savador
PROFILE Real Name : Saf Posts : 14626 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Re: Acts of the Antagonist (open) di maa 24 2015, 16:43
❥ no rest for the wicked
Onderbewustzijn en herkenning smolten samen en stelden een scherp beeld af van de persoon die voor hem stond. Elveria Roode. Je kon je een verachtende toon bij dat laatste indenken. Ze was er één van geweest, één van de vele parasieten die er een ware kunst van maakten om zijn naam door het slijk te halen, hem bijnamen te geven, in elkaar te frommelen en vervolgens weer uit elkaar te rukken, te verscheuren. Al was het maar om zijn bijtende sarcasme dat hij onbeschroomd uitte, of om dat ene missende punt waardoor iemand nét zakte voor zijn vak. Het waren stuk voor stuk stupide, zwakke redenen om hem tot op het bot te haten. Zoals hij een tweedejaars een keer had toegesnauwd dat ze zich met haar eigen zaken moest bemoeien toen ze een opmerking maakte die op het puntje van haar tong had gebrand, eentje die inhield dat hij diep van binnen toch een hart had om de mensen die hij in het verleden had geholpen. Wren Máraz, voor wie hij een afschuwelijke wrok voelde, maar voor wie hij naar Razen was gekomen omdat ze daar graag haar sociale binding had, naar haar verhaal geluisterd had. Silmaril du Bois, die tegen hem was uitgebarsten, maar wie hij toch had geholpen om zijn emoties onder controle te krijgen. William Ventura, die hij een hand had toegestoken toen hij haast levend werd verslonden door zijn Crestworms. Zelfs Roode had hij meer dan eens advies toegestopt toen ze totaal van de kaart bij hem had aangeklopt en haar verhaal had gedaan over een onvermijdbare uithuwelijking - ware het niet op zijn eigen grimmige, krenkende wijze. Hij vroeg zich alleen af of ze zich daar ooit bewust van was geweest. Vast niet. Ze had haar ouders omgebracht, een moordenaar nu. Iemand van zijn kaliber, ongerekend dat hij zijn misdaden onder een figuurlijk kleedje had geschoven, zichzelf wegwijs had gemaakt door rechten te studeren en zich voordeed als een erkende directeur. Dat was het grote verschil. Zij liep rond als naïeve tiener, op zijn school, had zich heel gevaarlijk al gemengd in complicaties met de Suasama. Swain is vermist, misschien wel vermoord. Hij kon haar niet helpen. Hij zou zijn eigen luxueuze bestaan op het spel zetten als hij zo close met haar zou worden dat de buitenwereld het idee zou krijgen dat hij medeplichtig was, mocht het ooit aan het licht komen. Het was zelfs het beste als ze zich zo weinig mogelijk met hem bemoeide. En vooral, bijzonderlijk nu. Hij walgde er tegenwoordig zelfs van om haar te zien. Zijn woede werd enkel nog meer opgezweept nu ze zich zo onbeschaamd in zijn buurt durfde te wagen, met haar afzichtelijke bibberaties. Het was alsof hij haar angst rook voor deze zich zichtbaar stelde op haar gelaat. Hij stond voor haar, zijn lichaam maar een paar centimeters van het hare verwijderd, en keek op haar neer terwijl ze zich als een bang trillerig musje ineengedoken tegen de muur drukte. Van een ongelikte rebel naar een teruggetrokken ziel en eindigend als een bang, emotioneel wrak. Hij kon niets anders dan verachting voor haar voelen. 'Niets' was het antwoord dat hij kreeg. Ze had hem gezien, bij de haard, en wijnflessen. Leugenaar. De rancune die zich meester van hem maakte lieten zijn harde ogen ontvlammen, zijn nagels in zijn ijzeren greep borend in haar huid en hij razend, furieus, honderdentwintig procent in staat om haar iets aan te doen, hier en nu. Het was zeker ook zover gekomen als haar gepijnigde smeekbede niet bij hem binnen was gedrongen, of het verfrommelde stapeltje perkament dat ze eerder nog in haar vuist geklemd had neerstreek op het tapijt en voor een fractie van een seconde zijn aandacht trok. Zijn woede leek zich als een sidderende slang terug te trekken, en hij liet zijn greep langzaam verslappen. Niet minder aanwezig, maar loerend toekijkend vanuit zijn binnenste. Licht op zijn benen wankelend zette hij een stap achteruit. Zijn kille blik boorde zich nog in de hare en schoot van haar ene oog naar haar andere, alsof hij ergens nog een vuile leugen meende te kunnen achterhalen. Toen griste hij het stapeltje aan papieren van de grond en draaide zich bitter met een ruk om, van haar af. Het was goed. Ze had niets gezien en het was goed. Kón ook niets gezien hebben. De weggemoffelde foto die hij mee had genomen was een doodnormale klassenfoto en de brieven waren niets meer dan versmeulde houtsprokkels. Zolang hij geloofde dat zij dat zou geloven was het goed. In zijn trage onstabiele tred stiefelde hij terug richting zijn stoel voor de haard, waar hij weer neer zou ploffen en in de vlammen zou staren. Hij zou wachten tot Roode oprotte en daarna pakte hij zijn aktetas om zich te verschuilen op zijn kantoor. Niets gezien. Niets aan de hand. 'Wat heeft u in de haard verbrand?' Abrupt bleef hij staan, zijn vuist knijpend in het stapeltje perkament en zijn hoofd iets opzij gedraaid zodat een deel van zijn gezicht over zijn schouder zichtbaar was. Voor een fractie van een seconde was het alsof heel de kamer opnieuw in vuur en vlam stond met zijn griezelig onvoorspelbare razernij. Zijn smalle lippen bewogen zich echter kalmpjes van elkaar af in een hoorbare ademteug. 'I believe that is not really your concern, is it?' antwoordde hij op een zachte maar berispende toon. Toen de pauze hem te lang duurde draaide hij zijn hoofd met een ferme ruk weer naar haar toe, zijn ogen iets verwijd. 'Is it?!' Het laatste herhaalde hij als een dreigend gesis naar een bevestiging dan dat het een vraag, met een afdwingende klemtoon op ieder woord. Flegmatiek vervolgde hij daarna zijn pas weer naar zijn stoel. De plotselinge kalmte was een totaal contrast met zijn eerdere furiositeit, als een plots omslaande storm. Het was bijna eng te noemen. 'Wat is dit?' vroeg hij koeltjes. Hij tikte met een vinger demonstratief op het stapeltje perkament dat hij op de armleuning had gelegd, zowel een serieuze vraag als een streef om de aandacht op iets totaal anders te laten vestigen.
Elveria God of Mischief
PROFILE Real Name : Just kill me Posts : 1573 Points : 8
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark x Fire Klas: Partner: I'm waiting for the afterlife.
Onderwerp: Re: Acts of the Antagonist (open) do apr 09 2015, 21:51
Ze kromp verder ineen toen de woorden uit haar mond waren gekomen. Ze zag de hand van hem waar haar al verkreukelde essay in zat aanspannen en even was ze bang dat hij kwaad naar haar toe zou rennen en haar misschien in elkaar zou slaan. Nog dichter kroop ze tegen de muur aan toen hij omkeek. Woede was duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Ze had dit nooit moeten doen, wat was een lerarenkamer nu voor een plek voor een meisje als haar? Gehaat bij meeste leraren omdat ze nooit haar huiswerk af had, omdat ze van de hele les een zooi maakte met haar grote mond, omdat ze zo vaak de gang op werd gestuurd met haar lach. De leraren hadden hun hoop opgegeven, dachten dat ze nooit meer zou veranderen. En zelfs nu, nu ze het tegendeel probeerde te bewijzen keek er niemand naar haar op of om. Zelfs van de therapeut had ze niets meer gehoord. Elveria was compleet om zichzelf aangewezen. Niet dat het niet aankon, ze was al zo vaak op zichzelf aangewezen, maar in deze omstandigheden was het gewoon verschrikkelijk. Zijzelf begon ook de hoop op te geven. 'I believe that is not really your concern, is it?' ze kromp nog verder ineen bij zijn woorden, hoe kalm ze ook klonken. Ze durfde niet te antwoorden, bang om het alleen maar erger te maken, terwijl er maar één, makkelijk antwoord was 'Is it?!' Ze schudde haar hoofd en keek naar beneden. 'No Master.' Antwoordde ze snel om haar beweging kracht bij te zetten. Haar stem klonk echter zacht en haast emotioneel, alsof ze ieder moment op breken kon staan. Hij bewoog zich verder naar zijn stoel, een moment voor Elveria om adem te halen en los te komen van de muur 'Wat is dit?' vroeg hij koeltjes. Hij tikte met een vinger op het stapeltje perkament dat hij op de armleuning had gelegd, haar essay, iets waar ze haar best op had gedaan. In zijn ogen waarschijnlijk niets anders dan een zwakke poging om geliefd te worden, om erbij te horen. 'Een Essay. Ik moest hem vandaag inleveren maar blijkbaar ben ik te laat. Ik heb er mijn best op gedaan maar het zal toch wel niet goed zijn.' Ze probeerde zo onverschillig mogelijk te klinken, wat aardig lukte, en ze hoopte dat hij het niet in het vuur zou gooien bij de rest van het verbrandde spul. Ze zuchtte en drukte het vel bij haar nagels verder omlaag. 'Het ziet er naar uit dat mijn gedrag een iets te grote afdruk heeft achtergelaten, dus het zal wel even duren voordat ze eindelijk doorhebben dat ik het goed bedoel.' Wat kwam er toch wel niet allemaal uit haar mond. Hoe kon ze dit zeggen tegen hem? Hij was misschien haar mentor, hij hoefde niet alles te weten wat er in haar hoofd rondspookte. Elveria durfde zich niet te bewegen, bang om een woede binnen in hem te ontketen waar ze spijt van zou krijgen. Als ze niet al genoeg spijt had.
Master Savador
PROFILE Real Name : Saf Posts : 14626 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Re: Acts of the Antagonist (open) za apr 18 2015, 02:28
Ieder individu die op dit ogenblik de lerarenkamer binnen zou treden en hem in zijn onstabiele staat aan zou treffen, zou zich afvragen waar hij in hemelsnaam mee bezig was, en vooral, waarom het in hemelsnaam in een openbare tussenpoos-ruimte moest gebeuren. De waarheid erachter was dat hij al in een staat van dronkenschap was voor hij hier in de lege ruimte aankwam, en dat hij nog in een staat van dronkenschap zou zijn als hij met een schele, bonkende hoofdpijn de uitdaging aan zou moeten gaan om zijn persoonlijke ruimte terug te vinden. Alcohol pootte obscure zaden in een mensenbrein. Wat zwart was werd wit, en andersom; zo was de pressie aanwezig in zijn onderbewustzijn om de foto van zijn overleden vrouw kosten wat het kost verholen te houden voor weetgrage tienerogen en valse roddelende tongen, zoals hij het lijstje dag en nacht klam bij zich hield, ermee sliep en meenam naar iedere hoek van zijn kamer - maar leek hij zich er weinig om te kunnen bekommeren dat een collega ieder moment binnen kon walsen om hem in al zijn chaos aan te treffen. Van de kaart was een uitdrukking die hier goed van toepassing was, en Roode had de pech om precies de persoon te zijn op het verkeerde moment, op de verkeerde tijd. Ze haalde simpelweg het slechtste in hem naar boven. Gelukkig voor haar kreeg hij echter een antwoord dat hem enigszins bliefde. Niet helemaal ingenomen, maar toch nuchter, draaide Savador zijn hoofd van haar af en bewoog zich van haar vandaan. Het leek hem geen zier te kunnen schelen hoe haar woorden met moeite hun weg naar haar bevende lippen vonden en eruit kwamen alsof haar knieën het ieder moment konden begeven, ze totaal door angst benomen op de grond zou ploffen en stilletjes in huilen uit zou barsten. Did he ever? Er viel een duisternis over zijn ogen toen zijn blik zich weer in de hare boorde en hij haar toelichting over haar gemaakte huiswerk aanhoorde, zijn vinger ondertussen nog geplaatst op haar essay. Roode moest zich er kennelijk niet bewust van zijn hoe gemakkelijk ze zijn irritatie weer langzaam tot een kookpunt wist te brengen. De zelfmedelijden die haar hoge stem doorspekte was downright misselijkmakend. Blijkbaar was ze te laat. Ze had er haar best op gedaan, maar ze kwam tot de slotsom dat 'het toch wel niet goed zal zijn'. Gooi er een onverschillige toon bovenop en neem dan maar gemakzuchtig aan, in de vurige hoop, dat de gedachte werd gewekt dat je wel zielig was maar dit absoluut niet wilde zijn. Het was alsof hij woedende slangen in zijn binnenste voelde kronkelen. Terwijl ze haar raaskallen vervolgde draaide hij zich langzaam weer naar haar toe, zijn ogen een blik behoudend die in één beschrijving beangstigend was, ieder woord in zich opnemend, en zijn binnenste slangen spoten gif en vuur. 'Concludeer je dat de rest blind is geweest, nog altijd is?' siste hij fluisterend. Zijn gestalte was overmeesterd door een uitdrukking die haar vertelde dat hij zijn oren niet kon geloven om de uitspraak die hij zojuist hoorde. Hij zette een stap in haar richting, haar essay stevig in een hand. 'Cijfers voor de één, een keet van iedere les, brutaliteit in overvloed -' Hij somde de enkele punten van haar ongewenste gedrag op terwijl hij dichter naar haar toe sloop en iedere stap hem dichterbij bracht - - 'En je verwacht dat je de visie van anderen in een handomdraai kunt omschakelen? Het zal mij benieuwen wat je nu weer voor smiechterig plan zit te beramen, Roode, maar laat me je verduidelijken dat ik het niet tolereer!' Zijn lange zwarte gedaante had haar opnieuw in haar hoek gedreven nu hij over haar heen oprees als een lange schaduw. 'Voor wat voor idioot neem je me aan! Denk je dat het allemaal maar een spelletje is? Is that it?' Hij bracht haar met een ferme ruk van de muur vandaan, naar zich toe en vlak tegen hem aan in een ijzeren greep. 'A vow to the phrase 'it's all fun and games, until somebody gets hurt'? Well, let me tell you a little secret -' vervolgde hij zacht terwijl hij zich naar haar toe boog en zijn sidderende lippen richting haar oorschelp bracht. 'Schandvlekken worden nooit fonkelingen.' Het was alsof het knappen van de haard op slag verstomde, de tafel in de kamer met een achtergelaten koffiemok van een leerkracht naar de achtergrond werd verdrongen, het dagelijkse leven zoals het was voor een paar seconden niet meer bestond. De hele wereld leek even zijn adem in te houden om zijn ijskoude fluistering in haar oor oorverdovend, zielverstommend te laten zijn. Met een afschuwend gebaar duwde Savador haar vervolgens weer van zich af, walgend. De beweging die hij vervolgens met zijn vuist maakte liet het erop lijken dat hij haar een slag of stoot zou geven, maar in plaats daarvan reikte zijn hand elders. Demonstratief hief hij een bladzijde van haar opstel tussen zijn vingers en hield deze op ooghoogte voor haar gezicht. Over het roomkleurige perkament staarden zijn goudgele ogen haar lang en grievend aan, lieten haar ongetwijfeld nog kleiner voelen dan dat ze al met het gevoel kampte. Langzaam maar zeker begon hij haar harde werk toen voor haar ogen door midden te scheuren. In twee helften. In vier helften. Acht. En nog een. En nog een pagina. Tot er van haar opstel niets anders meer over was dan een regen van lichte snippers die hij over haar hoofd heen liet dwarrelen, met een flegmatiek gebaar van zijn gespreide vingers alsof het bij een goocheltruc hoorde. There. Magic happened here. Hoogst persoonlijk maakte hij confetti voor haar, want het leven was immers een grandioos feest, nietwaar? Traag liet hij tenslotte zijn armen weer zakken, en hij stond daar maar statig, roerloos en zwijgend op haar neer starend met dezelfde dodelijke minachting, de daad uitgevoerd, zijn punt onmiskenbaar gemaakt. Woorden hoefden niet eens aan bod te komen.
Volledig in het thema van Valentijn staan er twee Events op het programma van de site. Beide zullen van start gaan vanaf 14 februari, dus houd de site zeker goed in de gaten.
Cupid Hearts: Verras vrienden of in game characters met een vrolijk hartje deze Valentijn. Met of zonder lief berichtje eraan vast. Anoniem of juist niet. Stuur je hartjes naar het account van Alpha.
Valentine's Dance:Vanaf 14 februari zal de grote zaal van de school omgetoverd worden tot een danszaal vol met eten, drinken en live muziek. Iedereen is welkom om aan dit algemene topic deel te nemen.
WINTER
Tijdens de winter is het terrein van de school in diepe rust. De meeste dieren zijn onvindbaar verscholen en de ijzige wind houd ook de leerlingen binnen. De perfecte tijd om met een kop warme choco naar de vallende sneeuw te kijken.