Haar kamers heetten de Sunshine Chambers.
Na een nacht in haar nieuwe appartement (zo kon ze het wel noemen, vond ze) doorgebracht te hebben had ze het meteen hernoemd tot De Meest Rolstoelonvriendelijke Kamers Die Ze Ooit Had Gehad. Met moeite had ze zich vanochtend uit haar bed weten te hijsen, dat net iets te laag en net iets te zacht was voor iemand van haar fysieke gesteldheid. Ze was bijna uit haar stoel gevallen in een poging om erin te klimmen, aangezien de rem er van afschoot toen ze het voor de vijftiende keer probeerde.
Maar toen dat was gelukt, was de volgende uitdaging al aangetreden: douchen. Op Nova had ze een speciaal ingerichte badkamer gehad, maar dat was hier nog niet geregeld. Uiteindelijk had ze zich op een plastic stoel in de douchecabine gehesen, om zich daarna te wassen. Dat was geen prettige ervaring geweest en ze had meteen erna een verzoek geschreven om de badkamer aan haar gesteldheid aan te laten passen.

Gelukkig had ze wel weten te regelen dat er een geïmproviseerde lift op de lerarenetage was geïnstalleerd, tot er een beter oplossing gevonden werd, zodat ze op elke etage terecht kon zonder zich van trappen te slepen. Dat had gekund, maar zelfs met haar (iets te) gespierde armen werd dat snel vermoeiend. Ze had het liever op deze manier.
Met de lift was ze niet naar de lokalen gegaan – het was immers een zaterdag en haar lessen begonnen pas op maandag. Nee, ze had haar stoel de lift binnengerold en was naar de lerarenkamer gegaan. Technisch gezien had ze de hele dag in haar appartement kunnen doorbrengen, had ze zelfs in bed kunnen blijven liggen, maar dat wilde ze niet.
Ze was sociaal, een stille extrovert. Zonder mensen raakte ze verveeld, viel ze terug in haar antisociale gedrag van vier jaar geleden. Nu was dat niet nadat ze een dag alleen was, zo erg was ze nu ook weer niet, maar ze vermeed het liever.
Bovendien had ze nog een hoop werk te verzetten voordat ze aan het lesgeven kon beginnen: de namen van leerlingen sorteren in defensief en offensief, kijken welke stof de vorige leraar had behandeld, inzien welke leerlingen ze kon werven voor haar specialisatie-klas.

Dat was ongeveer wat ze aan het doen was aan de grote tafel in het midden van de lerarenkamer. Ze zat vrij dicht bij de tafel en had haar blazer over de rugleuning van haar rolstoel gehangen; het leek net alsof ze op een normale stoel zat, als je haar zo zag.
Bonnie staarde naar een lijst van leerlingen op de tafel met een kop thee in haar rechterhand. In haar linkerhand hield ze een pen, waarmee ze af en toe een leerling aankruiste. Volbloed Novanen en halfbloed Novanen, waarmee ze misschien wat minder langzaam hoefde te werken dan met de leerlingen die niet van nature lichtmagie bezaten.
Ze werkte aardig door, maar er waren meer dan genoeg leerlingen en na een half uur slaakte ze een zucht, rekte ze haar armen uit. Ze geeuwde even, realiseerde zich toen dat er eindelijk een collega de kamer binnen was gewandeld. Daar had ze even op moeten wachten. Goed, het was pas elf uur en dit was zaterdagochtend, dus misschien had ze niet zoveel moeten verwachten.

De roodharige lerares keek de ander glimlachend aan. ‘Dia dhuit ar maidin.’ groette ze opgewekt in het Novaans.

De man die een paar stoelen van haar af zat herkende haar dialect. ‘Geboren en getogen, ja.’ antwoordde ze opgewekt. Over het algemeen sprak ze weinig Novaans, zelfs met haar ouders niet. Dit kwam mede omdat ze haar Kovomakaans zoveel mogelijk wilde oefenen, zeker nu ze op een interplanetaire school lesgaf, maar ook omdat haar moeder en haar vader beiden een andere moedertaal hadden: haar vader sprak het zuidelijke dialect wat Bonnie net ook gebruikt had, maar haar moeder sprak het wat geraffineerder westelijk dialect. Zelf beheerste de vrouw beide talen prima, maar omdat ze liever niet had dat ze een wig tussen haar ouders dreef met haar taalgebruik, gebruikte ze gewoon de internationale voertaal.
‘Ah, het is niet eens echt werk. Ik ben mijn leerlingen gewoon aan het doornemen.’ reageerde ze. ‘Ik ben Bonnie, lerares lichtmagie. Ik ben gistermiddag aangekomen, dus het verbaasd me niet dat we elkaar nog niet eerder hebben gezien. Aangenaam, Norwood.’ Ze schudde zijn uitgestoken hand en nam daarna een slok van haar koffie.

Inmiddels was er nog een collega binnen komen wandelen – een witharige man dit keer, met een klein vogeltje in zijn warrige kapsel. Ze kon het niet helpen en glimlachte kort. ‘Eh, goedemorgen.’ begroette ze de onbekende man. ‘Ik weet niet of je het meegekregen hebt, maar ik ben Bonnie. Nieuwe lerares lichtmagie. Aangenaam?’ Haar stem ging iets omhoog aan het eind van haar zin, alsof ze hem vroeg of het wel aangenaam was om kennis te maken. Hij zag er niet al te vrolijk uit, om eerlijk te zijn, dus het zou best kunnen dat hij helemaal geen zin had in een gesprek.
Dat was dan jammer, want Bon was niet het soort persoon wat zomaar een gesprek uit de weg ging, zeker als ze net kennis had gemaakt. Voor nu draaide ze haar hoofd echter even naar Norwood toe. ‘Dus, het lijkt erop dat er een vloek rust op de positie van docent lichtmagie, niet? Jullie hebben er de afgelopen tijd zoveel versleten, je zou bijna denken dat iemand ze met opzet weg probeert te werken.’ babbelde ze opgewekt, waarna ze even kort in haar vingers knipte om het koffiezetapparaat (dat aan de andere kant van de lerarenkamer stond, maar ja, elektriciteitsmagie) aan te zetten. Haar kop was al bijna leeg en met de hoeveelheid slaap die ze de afgelopen nacht gemist had, zou ze de koffie goed kunnen gebruiken.

De witharige man kondigde aan dat hij Calico heette. Het gele vogeltje op zijn hoofd heette kennelijk Gilbird. Hij gaf watermagie. Dat had ze kunnen aanvoelen, maar Bonnie was niet een Novaan met de kracht om aura’s te lezen en met het herkennen van magiesoorten had ze weinig ervaring: alleen licht en aarde kon ze een beetje herkennen, de rest van de magiesoorten was ze nog niet echt tegengekomen. Dat zou hier wel veranderen, vermoedde ze.

Het was zaterdagochtend: geen tijd voor serieuze gesprekken, wel tijd voor koetjes, kalfjes, misschien zelfs schapen en varkens – hel, neem de hele boerderij mee als je wil. De roodharige dacht niet echt na over wat ze nu precies zei en hoe ze het meende: het enige wat ze wilde doen is contact leggen. Dat is immers wat je doet in een nieuwe omgeving: je legde contact, je maakte vrienden, je zorgde voor een sociaal net wat je kon opvangen als je dat nodig had.
‘Oh, ik heb niets van leerlingen gehoord hoor.’ lachte ze als antwoord op Norwood. ‘Het is gewoon dat ik het werk van de afgelopen docenten heb doorgekeken en er waren zoveel docenten, het verbaasde me.’ Er waren een stuk of twee, drie docenten geweest in het afgelopen jaar. De leraar woudmagie verklaarde het door te zeggen dat er een bepaalde attitude nodig was. ‘Laten we maar hopen dat ik die wel heb, want deze baan is een stuk beter dan mijn vorige.’ babbelde ze luchtig.

Haar rode paardenstaart danste mee met haar hoofd toen ze knikte. ‘Zoals ik al zei, geboren en getogen. Maar ja, waar vind je anders een bekwame docent lichtmagie? Niet op Shadra.’ Het hele concept dat ze leerlingen van verschillende afkomsten les zou geven vond ze ietwat apart, maar het had haar wel getrokken. Zolang de leraar maar wist waar ze het over hadden, dan zouden de leerlingen er wel wat van opsteken. ‘Ik heb een tijdje op Erd gewoond, maar niet heel lang. Voornamelijk voor mijn studie.’ Dat ze terug moest omdat ze haar rug gebroken had was niet een detail wat de mannen hoefden te weten, dus verzweeg ze het.
Ze wilde verder gaan, maar Calico maakte een godvergeten hoeveelheid geluid die haar aandacht trok. Over haar brillenglazen staarde ze hem aan, een van haar wenkbrauwen geamuseerd opgetrokken. Hij stond inmiddels met zijn handen op tafel en zijn blik gleed van het koffiezetapparaat naar haar en Norwood.

‘Een studie in de elektrische toepassingen van lichtmagie.’ maakte ze haar verhaal af, als een verklaring voor het feit dat het koffiezetapparaat gebromd had. Daarna haalde ze haar stoel van de rem af en draaide ze zich (verontschuldigend naar Calico kijkend, de arme man was ontzettend geschrokken, zo leek het) en duwde ze zichzelf naar het apparaat. Ze zette haar mok eronder en knipte in haar vingers, voegde dit keer een klein vonkje elektriciteit toe voor de show, waarna het apparaat zonder enige instructie een cappuchino begon te zetten.
‘Maar goed, genoeg over mij.’ praatte ze over het koffiezetapparaat heen. ‘Ik neem aan dat jullie van Cassia en Gren komen?’

’t Was een sjiek ding, dat koffiezetapparaat. Op de uni hadden ze er ook zo een gehad, maar daar had het haar geld gekost. Hier was het helemaal gratis – op haar eerdere scholen ook, maar daar hadden ze niet zoveel opties. Als het apparaat nu ook nog góede koffie zette, dan had ze haar nieuwe beste vriend gevonden. Was dat niet zo, dan was ze gedoemd tot het zetten van sterke koffie in het kleine keukentje in haar kamers – het keukentje waarvan ze alleen de onderste kastjes en het blad kon gebruiken tenzij ze zichzelf op het aanrecht hees en vanaf daar in een zittende positie de bovenste kastjes opende. Niet iets waar ze zin in had. Niet het koffiezetten en niet het ophijsen van haar lichaam om een paar kruiden of wat te pakken.
Terwijl Norwood aan Calico uitlegde dat het apparaat nog meer geluid zou maken, richtte de roodharige zich maar op haar koffie. Ze had weinig zin om zo vroeg in haar carriére hier al in een onaangename woordenwisseling terecht te komen en aan Calico’s blik te zien, zou dat wel het geval zijn. Als ze erop doorgingen, in elk geval. Bon was niet van plan dat te doen: probleem opgelost.

Terwijl het apparaat bromde en perste, vertelde Norwood haar dat hij archeoloog was. ‘Wel, in mijn huidige situatie ga ik nog geen honderd meter in de buurt van een ruïne.’ reageerde ze half lachend. Ergens in de ondertoon van haar stem weerklonk iets bitters, een teleurstelling dat ze die uitnodiging nooit accepteren zou omdat ze simpelweg niet zou kunnen lopen door de wouden van Gren, laat staan dat ze een eeuwenoud gebouw kon beklimmen.
‘Maar, een archeoloog als woudleraar? Zou je niet beter een vak kunnen geven dat te maken heeft met geschiedenis?’ Een van haar helderrode wenkbrauwen trok zich vragend omhoog. Er logisch was het in haar oren niet.
Haar koffie was klaar tegen de tijd dat Calico verklaard had dat hij nooit op een andere planeet dan Cassia zou willen wonen. ‘Ik heb veel goede verhalen gehoord over Cassia, dus dat verbaast me niets.’ antwoordde ze beleefd, terwijl ze met een hand (de ander had immers haar koffie vast) terugrolde naar de tafel.