De dagen waren koud, de winter was aangebroken. Alles draaide door, maar langzamer en mensen waren veel meer binnen. Sneeuw lag op de daken van het dorpje, rook kwam uit de schoorstenen voor de warmte binnen in de huizen. Kerst en nieuwjaar thema's waren overal te zien. Het was koud en guur, maar op hetzelfde moment erg gezellig overal. Als je naar binnen keek zag de de cafés en restaurants vol zitten met lachende mensen. Ondanks dat hij er een hekel aan had liep een jongen met zijn handen in zijn zakken door de straten van het dorpje. Zijn neus in een zwartwitte aravat sjaal gestopt, met capuchon eroverheen. Hij liep er heerlijk sikkeneurig te wezen zoals alleen hij dat kon. Hij negeerde de gezelligheid en probeerde rust te krijgen in zijn kop. Herinneringen schoten door zijn hoofd. Hij dacht aan de dagen dat hij kerst als klein kind had gevierd. Thuis bij zijn vader hadden ze dan de mega tafel gedenkt en moesten hij en Zean in van die mini pinquin pakjes vertoeven. Een mega lange tafel met maar vier mensen aan tafel, niks werd gezegd en je durfde amper een hap door de keel te krijgen bang dat je verkeerd at, zat of zei. Daarom een erg ongezellig kerst met weinig tot geen cadeautjes. Meestal kreeg Zean wel wat mooi cadeautjes, Drake kreeg een stel zwarte sokken? Drake met zwarte voetjes en Zean spelend met die nieuwe op afstand bedienbare auto. Drake had als kleinkind nooit begrepen waarom dat was. Gelukkig was het wel zo dat Zean zijn speelgoed dan deelde, alleen Drake voelde er wrok voor. De enige nette kleren die Drake had was dat pak voor kerst, de rest waren shirts, zwart geverfd van zijn oom, wat hij met walging droeg. Op hetzelfde moment voelde hij de pijn in zijn hart dat hij zijn broer moest achterlaten, losscheuren van een hechte band. Achteraf bleek dus dat hij terug was gegaan naar zijn oom. Hoe kon hij? Waarom had Zean dat gedaan? Die duivel! Drake kreeg er de kriebels bij. Nu zijn broer hier was op Starshine was het zo.. verwarrend. Drake wist niet goed wat hij ermee aanmoest, hoe hij op Zean moest reageren. Blij omdat hij hem eindelijk weer terug zag, of boos omdat hij Drake had achtergelaten in die taxi, niet achter hem aan was gekomen? Drake wist het echt niet. Hij besloot een café binnen te lopen, misschien kon een drankje zijn hoofd wat verhelderen.

Hij liep Forest Inn binnen, met zijn hoofd wat gebogen, in gedachten verzeild. Drake zette zijn capuchon af, keek met vermoeide blik de kroeg rond en zag wat mensen zitten. Ze zaten rustig te praten, te kaarten en er zat een dronklap in de hoek met vieze baard. Aan de bar stond de kroegbaas zijn glazen schoon te maken en knikte even naar Drake. Toen Drake wilde gaan zitten, zag hij wie er aan het einde van de bar zat. Op dat moment zag hij ook hoe de jongen eraantoe was, dat hij veel op had was zeker. Woede overviel Drake en hij schoot ernaartoe. Hij greep Zean in zijn kraag en trok hem van van de kruk af. Mensen keken geschrokken op, waren verbaasd en schoten achteruit. De barman wilde boos reageren, maar wist wie Drake was, dus liet hij het maar. Drake was een type die bekend stond bij de horeca hier, wat inhield dat het de mensen ooknietmeer veel boeide wat hij deed. Daarom liet hij ze met rust. Tierend sleepte Drake zijn broer mee, klein broertje betekend niet dat hij niet sterk was. Drake smeet de deur open en gooide hem naar buiten. Drake, vooraf ook wat drank en emotie... nope, geen absoluut goede combinatie. Drake voelde alles, wat hij had opgekropt er uitkomen, en gosh, het voelde goed! Als zijn eigen vuur raasde hij, zijn ogen spoten vuur en zijn stem werd er rauw van. ''Wat dacht je! Ik ben gered van een tiran! IK KAN MIJZELF GAAN KLEMZUIPEN! LAAT IK MAAR NIKS VAN MIJ HOREN! NIKS! NIKS NADAT JE KLEINE BROERTJE JE HEEFT GERED! NEE, NATUURLIJK IS HET HEEL NORMAAL, EN HOEF IK GEEN BEDANKJE!'' Drake schopte sneeuw naar hem toe. ''NATUURLIJK WAS HET VEEL MAKKENLIJKER, OM JE TE GEDRAGEN NAAR DE WAARDELOZEN BROER DIE JE ALTIJD BENT GEWEEST!''

*Note: Dit is na de bevrijding van Drake en Zean.

'Another.' Mompelde hij naar de kroegbaas, die het zoveelste biertje inschonk maar hem wel in de gaten hield. Geen enkele cafébaas wilde ruzie in zijn tent, zeker niet als er eentje dronken was. Zoals Zean. Er stonden al wat lege glazen voor hem en hij gooide het nieuwe glas zo achterover. De pub was bijna leeg. Wat oudere mannen zaten te kaarten of zaten zachtjes over het weer of de politiek te praten en besteedde geen aandacht aan de jongen die in een donkere hoek aan de bar zich bijna dood zat te zuipen. Niemand had eigenlijk door dat hij er was en Zean, in een staat dat hij nauwelijks nog doorhad waar hij eigenlijk was, wilde het wel zo houden.
Hij moest en zou die herinneringen vergeten. Of wat er nog te herinneren viel. Het was een grote, grijze blur als hij terug dacht aan de tijd dat hij bij zijn oom verbleef. Alleen af en toe kwamen er korte stukjes naar boven, die erg onplezierig waren of gewoon zo kort dat hij nauwelijks er iets aan had. De meeste van die korte stukjes bestonden ui hem en zijn oom die hem sloeg of hem iets gaf waardoor de grijze brei weer terug kwam. Anderen waren gewoonweg vaag. Hij had geen idee dan waar het was of wat hij aan het doen was. Het gaf hem een hopeloos gevoel. Hij had jaren van zijn jeugd gemist, maar om de een of andere reden had hij wel de kennis opgedaan die hij die jaren op een school had moeten leren. Hij begreep het niet, was in de war en had daarom maar besloten om te gaan zuipen en te hopen dar hierdoor maar alles weg ging en hij even kon genieten. Maar het hielp niet.
De deur ging open, hij hoorde vaag het geluid van wind en sneeuw en vervolgens ging de deur weer dicht. Zean was zo in zichzelf gekeerd en geïnteresseerd in de laatste druppels die in een bierglas zaten dat hij niet doorhad dat de persoon die net was binnengekomen het op hem gemunt had. Met een ruk aan zijn kraag werd hij van zijn kruk gehaald en viel het bierglas dat hij in zijn hand had in glasscherven op de grond uiteen. Door de plotselinge adrealine die was losgelaten werd hij even weer helder. De deur ging weer open en voor hij het doorhad belandde hij vol in de sneeuw. Het koude goedje doorweekte zijn kleding en zijn ogen schoten open, de roes van de alcohol was even verleden tijd. Hij herkende de stem. Drake. Zean kreunde, nee, dit maakte het alleen maar erger, nee ga weg Drake, dacht hij, ik wil je niet zien. Langzaam kroop hij omhoog maar bleef versuft in de sneeuw zitten. Zijn broer schreeuwde naar hem, hij was duidelijk kwaad, erger nog, Zean had dit wel eens eerder mee gemaakt maar nog nooit had hij het zelf over zich heen gekregen.
''Wat dacht je! Ik ben gered van een tiran! IK KAN MIJZELF GAAN KLEMZUIPEN! LAAT IK MAAR NIKS VAN MIJ HOREN! NIKS! NIKS NADAT JE KLEINE BROERTJE JE HEEFT GERED! NEE, NATUURLIJK IS HET HEEL NORMAAL, EN HOEF IK GEEN BEDANKJE!'' Hij kreeg nog een hoop sneeuw in zijn gezicht. De woede van Drake vloeide over in hem. Hij balde zijn vuisten, door de alcohol dat door zijn lichaam gierde had hij zichzelf nauwelijks in de hand. Drake had het helemaal begrepen. ''NATUURLIJK WAS HET VEEL MAKKENLIJKER, OM JE TE GEDRAGEN NAAR DE WAARDELOZEN BROER DIE JE ALTIJD BENT GEWEEST!'' Dat was de druppel. Zean schoot omhoog, zijn vuist geheven en met een enorme uithaal raakte hij Drake op zijn wang. 'HOUD JE BEK!' schreeuwde hij in Drakes gezicht. 'Jij hebt niet eens door wat ik in die verloren jaren heb meegemaakt terwijl jij lekker van school genoot werd dit hier..' hij wees met zijn vinger naar zijn hoofd. 'Volledig overhoop gehaald! Ik kan me niets herrinneren van de afgelopen 6 jaar. Jij hebt kunnen leven, ik zat opgesloten in een gevangenis waar ik niets van wist!' Zijn harde geschreeuw was over gegaan in woedend gesis. Hij nam afstand van Drake. 'Daarnaast ben jíj mij ook nooit gaan zoeken. Lafaard.' Het laatste woord spuugde hij uit als vergif.

Drake keek woest neer op zijn broer, kon het niet uitstaan dat Zean niks van zich had laten horen. Ze hadden elkaar jaren niet gezien, of iets wat daar ook op leek. Na de bevrijding en het vernederende gesprek met Savador had Zean niks maar dan ook niks meer van zich laten horen. Natuurlijk wist Drake, hij had wat tijd nodig, de eerste weken had Drake het zo gelaten, maar ze waren ondertussen al maanden verder. Al maanden moest hij zich afvragen door alle sleur van de dagen heen, waarom Zean niet naar hem toe gekomen was. Ergens in zijn hart had DRake gehoopt dat er misschien iets van een broederband zou ontstaan, maar ach.. Drake was nou eenmaal zo naief om te denken dat dat vanzelf ging. Het tegendeel was namelijk bewezen en Drake was diep teleurgesteld. Hij schreeuwde tegen Zean, die daar op de grond lag in de sneeuw, Drake maakte het erger door het ook nog naar hem toe te schoppen. Eerst leek Zean het te pikken als een lafaard bleef hij liggen, alsof hij het allemaal niet belangrijk scheen te vinden. Alleen de tweede zin, was de laatste druppel in de emmer. Zean schoot overeind en sloeg Drake tegen zijn gezicht. Drake voelde een pijn op zijn wang, stapte naar achter met een schreeuw. 'HOUD JE BEK!' riep Zean. ''Ik? Houd jij je bek maar! Agressie zit ons weer eens beide in het bloed!'' Hij voelde de kou van de wind door zijn nachtzwarte haren gaan. Het was al tegen zonsondergang, hun schaduwen staken af als contrast tegen de grond. Hij keek ernaar terwijl zijn ademhaling hoger dan normaal lag. 'Jij hebt niet eens door wat ik in die verloren jaren heb meegemaakt terwijl jij lekker van school genoot werd dit hier..' Drake keek ziedend om naar Zean. Hij wilde opnieuw schreeuwen, maar zijn broer was hem al voor. Hij wees naar zijn hoofd, waardoor Drake met zijn ogen draaide. 'Volledig overhoop gehaald! Ik kan me niets herinneren van de afgelopen 6 jaar. Jij hebt kunnen leven, ik zat opgesloten in een gevangenis waar ik niets van wist!' Drake beet op zijn lip. ''Kunnen leven?! Jij weet niks van mijn leven! Terwijl jij het luxe leventje bij oom had, alhoewel je het niet eens doorhad.. zat ik op kotsschool! Ik werd dag in dag uit gepest broer, het moment dat je je familie het hardst nodig hebt, was er NIEMAND!!'' Hij haalde zijn hand door zijn zwarte haren heen, een tik die hij altijd had gehad. ''Daarbij achte ons lief oompje.. jou waardig tot een slaafje. Ik was... zijn SPEELGOED!'' Hij wilde verder schreeuwen, maar de volgende woorden maakte hem alleenmaar nog bozer. 'Daarnaast ben jíj mij ook nooit gaan zoeken. Lafaard.' Hij balde zijn vuisten bij elkaar en spatte bijna uit elkaar van frustratie. ''Ik jou zoeken? Hoe moest ik?! Ik was een kind! Het was een zwaar beveiligde school Zean!'' Drake keek zijn broer in de ogen. Ogen die hij jaren niet had gezien, zo had gemist en het was pijnlijk om ze te zien. Die kleur ogen, die bij hun in de familie lag. Zijn blonde haar hing in slierten langs zijn hoofd. Drake slikte, ging rechter staan en probeerde hem niet aan te vliegen. ''Vrijheid heb ik pas gekregen... ongeveer een jaar terug. Best grappig, vorig jaar rond deze tijd. Ik heb op die andere school vriendschap gekend en liefde van... een meisje. Maar niks is erger dan iets niet hebben.. en dat is het missen! Dat enige licht missen dat je leven waardig maakt..'' Drake sprak de woorden, maar wist zelf bijna niet meer wat hij zei.. daarom sprak hij woorden uit die hij misschien zonder drank nooit had gezegd.

Het zag er niet uit dat Drake hem begreep. Kon hij dan niet zien wat Zean wel niet allemaal had meegemaakt? Had hij niet door dat hij gewoon niet had kunnen zoeken, dat hij niet weg kon uit dat verschrikkelijke oord. Had hij niet door dat toen hij Zean in het huis had gezien er iets mis was? Was hij dan echt zo blind en arrogant geworden? Ergens diep van binnen maakte Zean zich zorgen over zijn kleinere broer maar zijn arrogantie en de woede duwde het diep weg. Toen hij eenmaal was uitgesproken met zijn tirade had Drake al een aardig weerwoordje klaar staan. ''Kunnen leven?! Jij weet niks van mijn leven! Terwijl jij het luxe leventje bij oom had, alhoewel je het niet eens doorhad.. zat ik op kotsschool! Ik werd dag in dag uit gepest broer, het moment dat je je familie het hardst nodig hebt, was er NIEMAND!!'' Hij haalde zijn hand door zijn zwarte haren heen, een tik die hij altijd had gehad. ''Daarbij achte ons lief oompje.. jou waardig tot een slaafje. Ik was... zijn SPEELGOED!'' Maar Zean was nog niet klaar, hij schreeuwde terug. 'Daarnaast ben jíj mij ook nooit gaan zoeken. Lafaard.' Drake balde zijn vuisten. Ze stonden als twee kemphanen tegenover elkaar. Ooit beschermden ze elkaar, nu leek het alsof ze aartsvijanden van elkaar waren. Zean herkende zijn broer nauwelijks nog. Hij was zo veranderd. Zowel in uiterlijk, ondanks dat hij zijn zwarte haar had behouden, als in karakter. Drake was altijd wel wat opvliegerig geweest, maar zo erg had hij hem nog nooit mee gemaakt. ''Ik jou zoeken? Hoe moest ik?! Ik was een kind! Het was een zwaar beveiligde school Zean!'' Drake keek zijn broer in de ogen. Hij leek even tot inkeer te komen. Zean keek hem minachtend aan, hij vertrouwde zijn eigen broer niet. Misschien was het een truc, misschien zou hem zo wel aanvliegen. ''Vrijheid heb ik pas gekregen... ongeveer een jaar terug. Best grappig, vorig jaar rond deze tijd. Ik heb op die andere school vriendschap gekend en liefde van... een meisje. Maar niks is erger dan iets niet hebben.. en dat is het missen! Dat enige licht missen dat je leven waardig maakt..'' Zean was niet te vangen voor de zoete woordjes van zijn broer. Hij spuugde op de grond. 'Drake. Begrijp je het dan niet. Ik had niet eens door dat ik verbleef met mijn oom. Ik WAS zijn slaafje, ik kon niets. Die hele jaren is mijn verstand gewoon uit gezet, ik kan nauwelijks nog iets herinneren.' Het klonk bitter met een lichte paniek in zijn stem. Hij kon er niets aan doen. Aan de ene kant kon hij Drake wel aanvliegen, maar aan de andere kant zei een wijze stem dat hij dat niet moest doen. Dat Drake op dit moment de enige persoon was waar hij terecht kon. 'Jij hebt nog een kans gehad om nog iets van je leven te kunnen maken, ik heb mijn hele jeugd gemist.' Misschien klonk het allemaal egoïstisch maar het maakte Zean niet uit. Hij wilde dat Drake begreep dat het geen luxe-leventje bij zijn oom was geweest, dat het een hel was geweest.

Drake voelde alle adrenaline door zijn lichaam gieren, zijn woedde zich als een klem om zijn hart sluiten. Een kraai vloog over, als een zwarte schaduw door de lucht. Drake keek op en slikte, zoveel frustratie om alles.. gewoon alles. Het was iets waar hij niet tegen kon. Zijn hele leven was hij heen en weer geslingerd tussen alles, hij had geen keuze gehad in wat dan ook. Hij had nergens een keuze in gehad, het was altijd voor hem bepaald wat er ging gebeuren. Vrijheid was een illusie die hij zichzelf had voorgehouden, wanneer hij weg was van zijn eerste school. Maar natuurlijk was dat niet zo, hij liep aan dezelfde ketting in deze maatschappij als iedereen, de mensen volgend die 'hoger' dan hem stonden. Hij als puber, werd er gek van, kon het soms uitschreeuwen en wilde de onzichtbare ketens rond zijn handen breken. Maar dat was iets wat niet kon, nooit zou kunnen. Drake deed moeite, vocht tegen de tranen die hij voelde komen. De jongen snoof en zette zich er vanaf. Iemand je hele leven missen, de gene missen waarvan je dacht dat alleen hij je zou kunnen begrijpen. Met het meisje, of zijn vrienden.. hij bedoelde onbewust in de laatste zin niet alleen hun, maar ook zijn broer. Vaak had hij in zijn raam gezeten als kleine jongen met een schemerlampje aan. Een klein jongetje in de verslofte kleren die over het schoolterrein keek. Zijn ogen die over de schoolpoort gingen, kijkend naar de weg die eraan vast zat omringd door bos verdween in duisternis. Hij had er vaak gezeten met peinzende blik terwijl hij het zich af vroeg, zich afvroeg waar Zean was gebleven. Dat het beeld bij hem opkwam dat hij daar huilend tegen het achterraam van de taxi zat, kleine vieze handen tegen het glas. Het enige wat hij kon zien, was het rennen van een jongen, die achter hem aan zat.. maar steeds verder bij hem weg getrokken werd. Totdat in de regen.. Drake niet meer had kunnen zien dan een zwart stipje.

''Ik heb je gezocht zodra ik los kwam van de school.. eerlijk waar. Alleen ik kon je niet vinden in de steden waar ik kwam. Ons thuis.. ik had gedacht dat je daar niet meer zou zijn..'' Drake keek naar de grond. ''Ik hoopte gewoon dat je daar niet meer zou zijn.. daarbij werd ik in de gaten gehouden.'' sprak Drake sissend. Hij ging verder met zijn woorden, dat hij hier pas sinds een jaar zat. 'Drake. Begrijp je het dan niet. Ik had niet eens door dat ik verbleef met mijn oom. Ik WAS zijn slaafje, ik kon niets. Die hele jaren is mijn verstand gewoon uit gezet, ik kan nauwelijks nog iets herinneren.' Drake sloot zijn ogen en bade zijn vuisten. ''Ja, ik weet het! Ja, het is vreselijk dat je dat niet meer weet! Maar ga mij er geen verwijten voor maken! Ik kon niks doen, als ik al bij je was gekomen om je te zoeken..'' Het bleef vreselijk dat Zean niks meer wist en Drake had ook geen idee hoe dat kon voelen? Hoe kon hij? Hij had zijn leven vol duister geleefd terwijl Zean een marionet van hun oom was geweest. Geen van de twee zou elkaar ooit kunnen begrijpen.  'Jij hebt nog een kans gehad om nog iets van je leven te kunnen maken, ik heb mijn hele jeugd gemist.' Drake dacht aan het moment dat hij zijn broer onder hypno had gezien. Hij moest nu opnieuw moeite doen om hem niet aan te vliegen. ''Dus je hebt geen idee hoe het leven is, 'lieve boer'? Nou laat ik je je eerste levens les geven, gratis van klein broertje. LIFE IS A BITCH! Als ik je had gevonden dan!..'' Drake slikte en keek giftig naar Zean.
''DAN HAD JE ME NIET EENS HERKEND! En ik was in de klauwen van de leeuw beland! Als ik Dayé en Celia niet had gekend, hadden we daar nog steeds gezeten!! Ik had je niet eerder kunnen halen!'' Drake keek Zean even aan en wendde zijn blik toen af. ''Maar als je niks met me temaken wilt hebben.. BEST!'' schreeuwde hij. Drake beende weg naar de school.

De twee stonden fel tegenover elkaar. Zean had zijn ogen tot spleetjes geknepen en lette op elke beweging die zijn broer maakte. Hun hele leven was overhoop gehaald. Vroeger, toen ze nog kleine kinderen waren waren ze er voor elkaar, Zean probeerde zo goed als het kon zijn broer te beschermen, al kon deze dat ook prima zelf, Zean wilde altijd in de buurt van hem zijn. Ja, ze hadden natuurlijk ruzie gehad, dat was normaal, maar ze hadden elkaar altijd vergeven. Totdat die noodlottige dag was gekomen dat ze ruw uit elkaar waren getrokken. Die herinnering stond nog wel goed voor zijn ogen. Hoe hij in de striemende regen achter de taxi aanrende terwijl Drake daar als een gevangene werd weg gevoerd. Hij kon de taxi niet inhalen, uiteindelijk was hij gestopt met rennen en had gekeken hoe de taxi in de verte verdween. Heel lang had hij rond het tankstation gedwaald, niet wetende wat hij nu moest doen. Het plan had uit hun tweeën bestaan, ze zouden samen wegkomen, maar hij was in zijn eentje. Het voelde alsof er een stuk uit zijn lichaam was genomen, alsof hij iets mistte. En op twaalfjarige leeftijd alleen op een tankstation rond dwalen bracht de nodige aandacht. Na een paar uur waren er mannen gearriveerd, ze hadden het duidelijk op hem gemunt. Maar Zean had zich niet zomaar mee laten nemen. Toen ze hem wilde grijpen en hij zich af probeerde te weren was er een vuurbal uit zijn hand gekomen die per ongeluk op een plas olie was gekomen. En daar ging het tankstation. Zean was achteruit geblazen door de klap en het volgende wat hij kon herinneren was dat hij weer terug was in het huis bij zijn oom. Daarna werd het weer vaag. Hij had nooit geweten of er doden of gewonden bij die ontploffing waren geweest maar hij voelde zich niet schuldig. Hij had zichzelf toch proberen te verweren?
Drake's schreeuwende woorden haalde hem weer uit zijn herinneringen. ''Ik heb je gezocht zodra ik los kwam van de school.. eerlijk waar. Alleen ik kon je niet vinden in de steden waar ik kwam. Ons thuis.. ik had gedacht dat je daar niet meer zou zijn..'' Drake keek naar de grond. ''Ik hoopte gewoon dat je daar niet meer zou zijn.. daarbij werd ik in de gaten gehouden.'' sprak Drake sissend. Drake sloot zijn ogen en balde zijn vuisten. ''Ja, ik weet het! Ja, het is vreselijk dat je dat niet meer weet! Maar ga mij er geen verwijten voor maken! Ik kon niks doen, als ik al bij je was gekomen om je te zoeken..'' Probeerde Drake nu zijn excuses aan te bieden? Was hij nu in een zielig piepend muis je veranderd of probeerde hij gewoon alle schuld op hem nou te schuiven? Het maakte Zean woest van binnen, maar hij hield zich in, luisterend naar wat hij nog meer te zeggen had. ''Dus je hebt geen idee hoe het leven is, 'lieve boer'? Nou laat ik je je eerste levens les geven, gratis van klein broertje. LIFE IS A BITCH! Als ik je had gevonden dan!..'' Drake slikte en keek giftig naar Zean.
''DAN HAD JE ME NIET EENS HERKEND! En ik was in de klauwen van de leeuw beland! Als ik Dayé en Celia niet had gekend, hadden we daar nog steeds gezeten!! Ik had je niet eerder kunnen halen!'' Drake keek Zean even aan en wendde zijn blik toen af. ''Maar als je niks met me te maken wilt hebben.. BEST!'' schreeuwde hij. Drake draaide zich om en beende weg. Eindigde hij nou zo het gesprek? Als een lafaard. Zean gooide al zijn woede in de strijd en rende Drake achterna. Hij tackelde hem en ze vielen in de sneeuw. Zean boog zich over hem heen en ontlaadde een vuurbal boven Drake's gezicht. 'Ik kan onze achternaam waar maken op jou gezicht. Broertje..' Siste hij woedend.

Drake riep, schreeuwde en tierde, alles in zijn lichaam voelde de hitte van zijn eigen woedde. Het bloed stroomde hem door zijn aderen, het duistere dat hem altijd in een greep hield.. op de achtergrond. Elk woord van Zean kwam aan en het deed hen beide pijn om elkaar zo te zien, wat was er van hen geworden? Waarom, een band zo sterk en onbreekbaar als een broedersband. Ze waren altijd van elkaar afhankelijk geweest en konden elkaar steunen in de zware tijden rond het huis. Vaak als jonge kinderen hadden ze hun vader en oom horen ruzie maken. Als ze dan samen zaten te pesten, met kaarten op een van hun bedden. Dan hoorde ze de schreeuwende stemmen van de volwassenen, ruziënd over dingen die ze toch niet begrepen. Ooit had Drake zijn naam gehoord, dus vanaf dat moment dacht hij dat de ruzies altijd over hem gingen, maar de naam van Zean was ook al eens genoemd en als het iet daar over ging.. dan was het vaak het geld. Geld maakt hebzuchtig. Ze hadden elkaar alleen maar hoeven aankijken, wetend dat ze voor elkaar door het vuur zouden gaan, wat er ook gebeurde. Als klein kind had Drake vaak last gehad van nachtmerries, dan sloop hij uit zijn eigen bedje en zocht veiligheid bij zijn grote broer. De warmte en geruststellende stem, wat vaak op lachen uitliep waarna ze rustig konden slapen. Toen hun moeder het niet maar had aangekund, had ze zichzelf opgehangen. De jongetjes waren ontroostbaar geweest, waardoor de touwen van vriendschap en bloedband nog belangrijker waren geweest. Ze hadden alleen elkaar en niemand anders. Heel af en toe, met huilbuien.. vertelde Drake dingen aan Zean. Zean werd ook door Ray mishandeld.. maar niet zo als Drake. Soms vertelde Drake het minst erge aan zijn broer. Wanneer hij dan de schok op het met blonde haar omlijste gezichtje zag, stopte Drake met praten om vervolgens in tranen uit te barsten. Hij had alleen Zean.. alleen hem en toen waren ze ruuw uit elkaar gescheurd. Drake zag zijn grote broer staan, all grown up. Hij was zo veranderd, was die zorgzame en lieve kant nog ergens over? Was het mogelijk dat ze ooit weer vrolijk als echte broers.. samen kattenkwaad zouden uithalen. Het deed Drake pijn om te geloven dat dat nooit meer zo zou zijn. Hij was het zat, als Zean niets van hem moest.. alright than! ''Maar als je niks met me temaken wilt hebben.. BEST!'' Drake wendde zijn blik af en stapte weg, weg van al dit gedoe. Hij hoefde het niet. Opeens hoorde hij achter zich voetstappen, rennend. Opeens werd hij getackeld en plofte neer op de grond in de sneeuw, Drake voelde de lucht uit zijn longen geperst en voelde dat hij door zijn lip had gebeten. Zean zat bovenop hem en Drake keek hem kwaad aan. 'Ik kan onze achternaam waar maken op jou gezicht. Broertje..' Drake zijn ogen werden groot bij het zien van de vuurbal. In een reflex maakte hij zelf ook vuur, waarbij de vuurbal werd weggekaatst en Drake onder Zean vandaan krabbelde. ''Broer.. ja.. broer! Dat ben je niet eens helemaal! Ik weet eindelijk waarom ik het uitschot van de familie was Zeantje! Ik was meer dan ongepland.. Ik heb niet eens het bloed van JOU MOEDER!'' schreeuwde Drake woedend.

Met de woede die zijn ogen verblindde was hij in staat om toe te slaan. Andere gedachten, gedachten die nee zeiden, werden gewoonweg uit zijn hoofd gehaald, uitgezet. Drake had ook vuur in zijn hand. Het verbaasde Zean voor een moment, zijn broer kon dus ook vuur beheersen. Het klonk vreemd. Ze waren tenslotte opgegroeid in een omgeving waar magie verboden was geweest, dus magie ontdekken in jezelf was al helemaal vreemd. Hij had nog steeds geen idee wat hij er mee moest doen, of hoe hij er over moest denken. Na al die tijd zo ineens met magie omgaan was gewoon, vreemd. Doordat Zean even weg droomde had Drake zijn kans gepakt en de vuurbal uit zijn handen geslagen. Zean viel met zijn rug op de grond en Drake krabbelde nu overeind, weg van hem vandaan. ''Broer.. ja.. broer! Dat ben je niet eens helemaal! Ik weet eindelijk waarom ik het uitschot van de familie was Zeantje! Ik was meer dan ongepland.. Ik heb niet eens het bloed van JOU MOEDER!'' schreeuwde Drake naar hem toe. Zean keek hem ongelovig aan. Was hij nu helemaal door gedraaid? Drake was niet eens zijn broer? Hoe was hij daar dan achter gekomen? Het zou hun verschillende uiterlijk verklaren. En misschien ook hun karakter. 'What the fuck Drake.' Kon hij op dat moment als enige zeggen. Hij bleef versuft in de sneeuw zitten, hij kon het nauwelijks verwerken. Het ene choquerende moment naar het andere kwam. 'Heb je nog meer dat ik niet weet?' beet hij hem vervolgens toe en stond op. Hij klopte de overige sneeuw van zijn kleding en keek Drake aan. Ineens waren tranen moeilijk achter te houden. 'Look at us.' Zei hij in de oude taal die ze vroeger spraken. 'We were such good brothers, we were a team, and now... We almost want to rip eachothers throaths out.' Een zwak glimlachje kwam op zijn gezicht terwijl een paar tranen over zijn wangen rolden. 'Maybe we should settle some things. Would you like to...talk?' Als ze elkaar alleen maar zouden verwijten dan kwam er niets van terecht. En op dit moment was Drake de enige waar hij terecht kon, zoals hij vroeger de enige was waar Drake naartoe kon.

Drake smakte met Zean tegen de grond aan. Hij voelde het water van de gesmolten sneeuw zijn jas intrekken, hij kreeg het nog kouder dan hij het had. Boven zich zag hij nu het vieze, boze en gefrustreerde gezicht van Zean boven zich. Drake slikte en kon het niet aanzien, die haat die in de ogen stond van zijn broer, hij van wie hij ooit het meeste had gehouden op de hele wereld. Hij zag het vuur ontstaan in de hand van zijn broer, Drake keek geschrokken op en was angstig toen hij hoorde wat Zean van plan was. Niet.. nee.. hij geloofde niet dat Zean hem dát zou aandoen. Hoe was het mogelijk? Alleen niets was minder waar, hij zag het vuur op zich afkomen. In zijn eigen hand liet hij het ontvlammen, zijn eigen vuur. Met een vuistslag kaatste hij het vuur van zijn broer weg voordat het zijn gezicht zou bereiken. Zean was even in de war en Drake maakte er gelijk gebruik van. Hij krabbelde onder Zean vandaan en zette gelijk een soort vuurschild voor zich, in het geval hij nog steeds wilde aanvallen, Drake wist niet welke ervaringen zijn broer had met vuursturen. Hij schreeuwde naar Zean, de woorden dat ze niet dezelfde moeder hadden. 'What the fuck Drake.' Drake stond half gebogen, maar liet zich toen weer verslagen in de sneeuw zakken. hij liet een enkel honend lachje horen. ''Yeah... dat is ongeveer dezelfde reactie die ik had toen ik er achter kwam.'' Drake keek naar de grond en voelde zich moe. 'Heb je nog meer dat ik niet weet?' de jongen keek zijn broer aan en  slikte, dacht aan alle dingen van de afgelopen jaren.

''Wil je dat écht weten?'' er lag een soort waarschuwing in zijn stem. Drake keek Zean aan en nu zag hij de tranen bij zijn broer, wat Drake ook brak, dat laatste flinterdunne laagje glas dat hij nog over had. Hij voelde warmte tranen over zijn ijskoude wangen glijden. 'Look at us.' Drake slikte en wenste dat dit nooit gebeurd was.. waarom hadden ze niet gewoon een normaal leventje? Waar hadden ze dit aan verdient?! Wat was er van hun geworden. 'We were such good brothers, we were a team, and now... We almost want to rip eachothers throaths out.' Drake zijn schouders schokte terwijl hij in de sneeuw zat, de roers tegenover elkaar op iets meer dan een meter afstand van elkaar. ''I know... what happend?.. what happend to us. We used to promise eachother that.. we would be there for eachother.. no matter what.'' Drake slikte en keek Zean aan bij zijn volgende woorden. Het waren woorden die hij die avond nooit meer van hem had verwacht. 'Maybe we should settle some things. Would you like to...talk?' de jongen keek naar het blonde haar, de verslagenheid in de betraande ogen en voelde de pijn die beide op hun eigen manier doormaakte. ''Maybe, that is the best Zean. We have no other choice..I don't wanne lose you..again.'' zei Drake rustig. Hij veegde de tranen van zijn wangen en haalde zijn handen door het vochtige haar. Drake stond krampachtig op en keek neer op de jongen, maar nu niet boos en vol walging zoals eerst. Hij stak zijn hand uit naar hem en er kwam een soort glimlach door de tranen heen op het harde gezicht. ''I wanto talk, but not here in the cold. Let's find some shelter.'' Drake keek naar de pub waar ze net uit gekomen waren, de barman zou ze daar de komende tijd waarscheinlijk niet meer binnen laten. Misschien was het beste idee terug gaan naar school, in zijn warme kamer met open haard, eten drinken en wat schone kleren. Dat was een beter idee.

Beiden leken ze er kapot van te zijn dat ze zo vijandig tegenover elkaar deden. Aan de ene kant kon Zean er wel iets van begrijpen, hij wilde liever niets van Drake of iets van zijn familie te weten komen, niet eens in aanraking willen komen en Drake wilde gewoon dat hij weer steun kon zoeken. Maar nu leek het alsof Zean de grootste steun nodig had. Het was voor hem nog steeds moeilijk te verwerken dat er magie in hem zat en dat Drake dat dus ook beheerste. Daarnaast was er ook nog een school waar je de magie beter kon leren beheersen. Het was allemaal gewoon vreemd. Hij was van een non-technologisch leven, naar slaaf naar dit gegaan. Het was gewoon te moeilijk om te verwerken, zeker allemaal te gelijk. Ze stonden een beetje tegen over elkaar, niet wetende hoe ze nu verder moesten. De alcohol en woede die hij zojuist had gevoeld waren in een klap verdwenen. ''I know... what happend?.. what happend to us. We used to promise eachother that.. we would be there for eachother.. no matter what.'' Drake keek hem aan toen Zean vroeg of hij misschien wilde praten. Het leek voor de blonde jongen op dit moment de enige optie. Het uitvechten zou alleen maar tot ongelukken leiden en daar zouden ze beiden niet mee opschieten. 'Maybe we should settle some things. Would you like to...talk?' vroeg hij op een voorzichtige manier. Hij kende zijn broer totaal niet meer, het enige wat hij wel wist was dat hij een goed temperament had en Zean had geen idee wanneer dat op uitbarsten stond. ''Maybe, that is the best Zean. We have no other choice..I don't wanne lose you..again.'' zei Drake rustig.Drake stond als eerste op. Zean staarde een beetje naar de sneeuw waar ze net boven op elkaar hadden gelegen (No Homo) en waar hij dreigde om Drake's gezicht te verbranden. Als hij er nu aan terug dacht klonk het absurd dat hij dat gezegd. Vroeger was hij altijd de kalmste van het duo geweest. Drake was naar hem toe gelopen en had zijn hand uit gestoken. Een zwak glimlachje kwam op Zeans gezicht en hij nam de hand aan. Nog steeds was Zean de grootse van de twee, al schilde het niet veel. ''I wanto talk, but not here in the cold. Let's find some shelter.'' Zean knikte en keek in het rond. De Inn waar ze zojuist in waren geweest zou hun zeker niet meer verwelkomen. Hij herinnerde zich een pub die weggestopt in een steegje niet ver vandaan was. Misschien was dat een goede plek. Ze hadden er tenminste goed bier. 'Hier wat verderop is een pub in een steegje. Daar zal niemand ons storen.' Zei Zean en zonder op Drake te letten begon hij al in die richting te lopen. Zijn arrogantie speelde even op en even boeide het hem niet hoe het tussen hem en Drake zou aflopen. Maar dat gevoel verdween snel en hij hield zich in zodat Drake hem kon inhalen. Ze moesten hun relatie hun oplossen maar zelf had Zean geen idee hoe hij zichzelf moest uitvogelen.

Hij voelde hoe moe hij was en keek zijn broer aan. Het was zo raar om hem weer te zien, maar hij was nu ook ergens blij dat ze niet meer vochten, hopelijk bleef dat ook zo tussen die twee want Drake had er absoluut geen zin in. Hij had al genoeg blauwe plekken van lessen en de typische discussies met Xavier hier. Drake wilde graag met zijn broer praten, maar niet hier in de kou en het donker. Drake stond op en gaf Zean zijn hand, hij zag het flauwe glimlachje op zijn gezicht en Drake had hetzelfde gevoel. Ze waren het over een ding eens, dit moest worden opgelost. Hij hees Zean omhoog en nu Zean gewoon voor hem stond, zag hij dat zijn broer nog steeds wat langer was, maar dat maakte Drake niet zoveel uit. Dat Drake ergens wilde gaan zitten, of misschien terug naar de school was Zean het mee eens en dat was ook wel met meest logische. Het zat in de familie dat geen van de twee hield van kou, dus gingen ze nu het liefst lekker naar binnen. Drake hoopte op een open haard. Hij zag Zean rondkijken en Drake deed hetzelfde, in zijn hoofd ging hij wat plekjes af.

'Hier wat verderop is een pub in een steegje. Daar zal niemand ons storen.' Drake glimlachte. In deze korte tijd had Zean zich dus snel georiënteerd. Hij sloeg met zijn hand wat sneeuw uit zijn haren, deed zijn capuchon goed en stopte daarna zijn handen in zijn zakken. Hij zag Zean vooruit snellen en grinnikte toen even. Dat was dus nog hetzelfde; Drake was altijd de meest temperamentvolle geweest, met grote bek en snel boos, maar Zean was altijd het snelst overal bij en in de arrogantie die in de familie zat, kon dat tot vreemde ook als egoïstisch overkomen. Alleen Drake wist beter en liep daarom gewoon rustig achter hem aan. Hij zag hoe blondie even stopte, wat Drake bijna verbaasde, in zichzelf had hij er even lol om. Alleen hij waardeerde het wel.

even later liep Drake de pub binnen en genoot gelijk van de tegemoetkomende warmte. Hij knikte even naar de barman en liep toen naar binnen. Drake liep door naar achteren en ging toen snel naar de open haard. Er stonden twee leuke sofa's met een tafeltje in het midden. Drake ging er gelijk zitten om zijn handen te warmen, deed zijn jas uit en gooide die op een van de sofa's. Terwijl hij er ook op ging zitten boog hij voorover naar het vuur en voelde zich gelijk beter. Hij snoof de branderige lucht in, een heerlijk vertrouwde geur. Hij liet de warmte door zijn hele lichaam gaan en voelde de koud van zich afglijden. Dat gevoel van een warmte douche na een ijskoude wandeltocht in de sneeuw wanneer je voeten tintelen en je handen pijn doen. Drake genoot ervan, speelde even met de vlammetjes en keek toen hij was opgewarmd naar Zean. Hij kuchte en ging rechtop zitten, alleen voordat hij wat kon zeggen kwam de barman aanlopen. Een grote man met dikke buik, baard en vriendelijk gezicht. ''Hadden de heren wat te drinken gewild?'' vroeg hij aardig. Drake knikte. ''Doe mij maar een chocomelk met slagroom en cacao.'' De man schreef het op zijn papiertje en keek toen Zean aan.

Toen de man weg was keek Drake Zean iet wat ongemakkelijk aan. Hoe moesten ze beginnen? Hij was hier niet echt een ster in, dat psychologisch gebied van de mens. Hij besloot maar gewoon de stilte te verbreken, maar staarde tijdens het praten het vuur in, omdat hij niet echt wist waar hij kijken moest. ''Welke vragen heb je? Wat wil je echt weten? Er zijn zoveel dingen die we niet van elkaar snappen, er is zoveel jaar voorbij gegaan en er is van alles gebeurt.'' dat hield ook de dingen in die Drake eigenlijk liever wilde vergeten, niet meer wilde weten. Zich afsluiten en net doen alsof hij de stoere bink was zonder krasje, zoals normaal had hier absoluut geen zin. Hij zou het niet kunnen wegwuiven met smoesjes of verzinseltjes, hij moest eerlijk zijn voor zijn broer, hoe moeilijk hij dat ook vond.

Terwijl Zean geduldig wachtte totdat Drake hem had ingehaald en ze toen verder liepen naar de pub dacht hij na. De band tussen hun twee zou nooit meer hetzelfde zijn. Drake had nu zijn eigen leven opgebouwd, hier op deze school die Zean nog niet helemaal vertrouwde. Hij had geen warm welkom gekregen en het idee dat er mensen rondliepen met verschillende soorten magie door hun aderen en les kregen om deze magie verder te bevorderen. Hij moest er nog steeds van bovenop komen dat ook hij vuurmagie in zich had. Hij had het al heel lang geweten, maar om nu te ontdekken dat daarvoor een school bestond was een kleine schok voor hem. Drake zat hier al veel langer op, die had veel meer geleerd, wist ook hoe je het beter moest beheersen. Een kleine zucht ontsnapte zijn lippen.
Drake ging als eerste de pub binnen, knikte naar de barman en koos twee sofa's uit bij de haard. Zean had er totaal geen problemen mee aangezien de sneeuw was gesmolten en hem een koud gevoel gaf. Terwijl Drake zijn handen liet warmen bleef Zean meer op de bank hangen. Met zijn arm over de leuning en zijn benen over elkaar staarde hij wat vaag voor zich uit, nog steeds moeite met verwerken van de afgelopen dagen. Hij hoorde Drake even kuchen en hij keek hem even aan, hij keek onvriendelijk, haast hatelijk naar zijn broer en wendde zijn blik snel af. Waarom had hij dat gedaan? Zijn broer kon er toch niets aan doen van wat er de afgelopen dagen, misschien zelfs jaren was gebeurd. Of wel? De barman was naar hun toegekomen en vroeg of ze iets wilde drinken. Drake bestelde een chocomel, Zean had daar absoluut geen zin in. 'Bier, alsjeblieft.' zei hij simpelweg zonder de barman aan te kijken. Deze verdween weer en Drake begon met praten. ''Welke vragen heb je? Wat wil je echt weten? Er zijn zoveel dingen die we niet van elkaar snappen, er is zoveel jaar voorbij gegaan en er is van alles gebeurt.'' Zean keek bedenkelijk naar het tapijt dat onder de tafel lag. 'Begin bij het begin, zou ik zeggen.' begon hij toen hij Drake weer aankeek. 'Wat gebeurde er allemaal nadat die taxi ons uit elkaar had getrokken?' De barman was weer terug gekomen en zette de twee hun drankjes voor. Zean greep meteen naar de bierfles en nam een grote slok. Alcohol leek hem tot rust te brengen, voor even dan.
Terwijl Drake zijn verhaal vertelde probeerde hij er met alle aandacht bij te zijn, maar zijn eigen gedachten trokken hem weg. Om de een of andere reden kon hij Drake niet helemaal weer als zijn broer zien. Zeker niet nadat hij had verteld dat ze maar half-broers waren geweest. Hij geloofde ook niet dat Drake hem had gezocht, misschien wist hij al toen hij hem ging zoeken dat ze half-broers waren, misschien vond hij dat Zean het niet eens waard was, had hij hem wel gewoon achter gelaten. Bij deze gedachten balde Zean zijn vuist, zijn knokkels werden wit en hij staarde het vuur in. Als zijn gedachten de waarheid spraken moest hij Drake maar eens terugpakken.

Ze zaten in de pub, Drake genoot van het vuur dat in de open haard brandde. Hij bestelde een chocomelk, terwijl Zean kortaf een biertje bestelde. Drake zag wel aan hem dat Zean ondangs dat ze nu niet meer razend op elkaar waren, nog steeds niet helemaal op zijn gemak was bij Drake. Bij Drake zelf was het niet veel anders en wist gewoon dat het lang ging duren voordat hij en Zean weer echte maatjes zouden zijn en dat het sowieso nooit meer zo goed zou worden als vroeger. Dat gevoel werd allen nog maar erger toen hij de bijna hatelijke blik in de ogen van Zean zag staan. Drake slaakte een diepe zucht. Hij hoorde de woorden van zijn broer. 'Begin bij het begin, zou ik zeggen.' Drake knikte bevestigend. Het begin.. hoe begon je aan dit verhaal? Drake was eventjes stil om na te denken. Hij keek Zean aan.'Wat gebeurde er allemaal nadat die taxi ons uit elkaar had getrokken?' dat was een goeie, misschien simpelweg gewoon daar ja. Alleen voordat hij kon beginnen zag hij de barman terug komen met hun bestelling, Drake knikte als bedankje en nam de warme kop aan. Hij likte wat slagroom op en genoot van de zoete smaak in zijn mond. Toen zette hij het neer en keek in het vuur om niet naar Zean te hoeven kijken. ''Het moment dat ik weer terug die taxi in ben getrokken, kon ik natuurlijk niet meer weg. Na een lange slopende rit kwamen we aan bij het internaat. Daar wachtte een vrouw mij op in victoriaanse stijl met streng gezicht, Vyndi Montgomery.'' Drake slikte bij het moment dat hij aan haar terug dacht.

''Ik kreeg alles uitgelegd, een klassengroep, een kamer en spullen toegekend en toen kon ik opdonderen. De volgende dag begon de klas, ik was nieuw en zag er uit zoals je me als klein kind hebt gekend. Ik ben vanaf dag een gepest om alles wat ik deed, hoefde bij niemand aan te kloppen, want ik had niemand. Alleen een jongen genaamd Jamy die mij niet pestte kon ik het mee vinden, maar hij werd naar een andere klas overgeplaatst. Op mijn 14de... kwam de dag dat er een vriendengroepje was, dat voor mij opkwam. Een meisje, Hayden en haar zusje Sarah en beste vriend Gilbert.'' Drake vond het verre van leuk om dit te vertellen, maar ging door met zijn verhaal. ''ze kwamen voor me op en eigenlijk was dat een periode.. waar ik voor het eerst plezier vond in de dingen die ik deed. Ik werd na lange tijd verliefd op Hayden, maar die wilde niks doordat ze eigenlijk met Gilbert wilde. Ik was er kapot van en werd depressief, ze was het enige wat ik leuk vond in mijn leven.'' Drake vertelde het en irriteerde zich aan zijn verhaal, hij hoefde dit niet allemaal te vertellen, daarbij klonk het nogal meelijwekkend, terwijl dat niet eens zijn intensie ervan was. ''Ik werd dus depressief. We kregen ook elke dag een 'medicijn' die ik uiteindelijk weigerde te drinken. Ik kreeg ruzie met een jongen en mijn magie kwam er uit., wat ook voor mij een schok was.'' hij nam een slok van zijn chocomelk, keek even Zean aan. Waar zou hij aan denken? Was zijn beeld veranderd of iets van die trant? Drake zag wel dat hij luisterde. Alleen hij stelde geen vragen, liet Drake gewoon zijn verhaal doen. Drake zuchtte en keek weer naar het vuur. ''Doordat dit was gebeurd, wist ik teveel, want ik wist van magie. Wij zijn in een gebied opgegroeid waar dat verboden is, het schijnt slecht voor je te zijn was in onze cultuur normaal. Daar was dat medicijn voor, om de magie de kop in te drukken in je lichaam, wat eigenlijk ook een magisch drankje was. Fuck logic. Toen...''

Drake beet op zijn lip en voelde aan het symbool van zijn ketting. De ketting die hij al vanaf zijn geboorte had gehad, maar als klein kind nooit had geweten waar het vandaan was gekomen. Zean en Drake hadden zich altijd afgevraagd hoe hij eraan kwam, maar hun ouders hadden er nooit een woord over los gelaten. Enkel dat het alleen van Drake was en dat ze er verder niet naar mochten vragen. Drake had het wel best gevonden, vaak had hij in zijn bed gelegen, kijkend naar het vlam vormige symbool aan de ketting, reflecterend in het maanlicht, of een kaars. Het gaf dan grappige schitteringen weer.  ''Toen kwam ik er eindelijk achter wat dit ding betekende en waarom onze 'ouders' het altijd voor ons verzwegen hebben. Weetje nog? Dat we als jongetjes hele avonturen bedachten over dit ding? Hoe het een schatsketting was van piraten, of een sleutel voor een geheime deur in het huis. Hoe we soms op ons bed keken naar de schittering van dit simpele dingetje? Dat we dachten dat het magisch was?'' Drake verhitte het en het opnieuw de glinsteringen liet zien. ''Was het maar zo geweest? zo'n kinderlijk fantasie, dat veel liever want dan was álles heel anders gelopen.''

De ketting van Drake, die ik heb en srs pas vond na dat ik dit hele verhaal had verzonnen. Ik had de ketting precies zo in mijn hoofd<3

Vlam ketting:

Hij nam gematigde slokjes van zijn bier om er zo lang mogelijk van te genieten. Alcohol mocht dan nu wel zijn vriend zijn, als hij teveel nam kon het zo zijn vijand worden. Nee, hij wilde geen alcoholist worden die dronk om te vergeten. Hij had andere middelen daarvoor. Daarnaast had het serum er ook wel voor gezorgd dat bepaalde herinneringen niet meer klopte of gewoon compleet waren weggevaagd. Het gaf hem frustraties, een gevoel dat hij niet meer in zichzelf kon geloven omdat hij niet wist wat er was gebeurd of dat de herinnering echt zo gegaan was. Drake deed rustig zijn verhaal, begon waar Zean het liefst wilde dat hij begon, al klonk het op sommige delen gewoonweg ongeloofwaardig. Hij was naar de school gegaan, werd gepest, wat Zean best verbaasde aangezien Drake ook wel een aardig temperament had en het niet zomaar bij de pakken neerzette en ontmoette uiteindelijk een vriendengroep. Alle namen die hij tot nu toe had gehoord klonk vreemd voor hem. Hijzelf kon zich nauwelijks zijn vrienden herinneren, geen namen, wel vage gezichten die vrijwel meteen weer verdwenen. Hij vond het oneerlijk dat Drake wel vrienden had kunnen vinden terwijl hij opgesloten had gezeten in zijn eigen hoofd. Hij hoorde hoe Drake voor het meisje Hayden viel, maar deze wees hem af waardoor híj in een depressie viel? Zean lachte even kort en schamper. 'De stoere Drake, in depressie omdat een meisje hem afwees. Oh god, moest vast verschrikkelijk zijn.' Zei hij er sarcastisch tussendoor.
Zean voelde zich ongemakkelijk toen Drake over het 'medicijn drinken' had. Het liet hem terugdenken aan het moment dat Drake vast geketend zat en Zean het medicijn toegediend kreeg, het was een verschrikkelijk moment geweest. Hij wenste dat Drake dat nooit had gezien. Zean had er zwak uitgezien terwijl hij er juist moest zijn voor zijn 'kleine' broertje, hij moest hem beschermen tegen het kwaad. Alleen was dat kwaad allang uitgeroeid. Maar in Zeans hoofd leek dat nog lang niet te zijn. Zean begon al half te denken dat híj het kwaad was. Zeans ogen gingen van de haard naar de handen van zijn broer die aan een ketting onder zijn shirt friemelde. Ja, dat ding kende hij nog. Vroeger hadden ze met hun grote fantasie er allerlei dingen bij bedacht, waren ze op avontuur gegaan. Ja, dat kon hij zich nog wel goed herinneren voor de verandering. Dat waren goede tijden geweest.
''Toen kwam ik er eindelijk achter wat dit ding betekende en waarom onze 'ouders' het altijd voor ons verzwegen hebben. Weet je nog? Dat we als jongetjes hele avonturen bedachten over dit ding? Hoe het een schatsketting was van piraten, of een sleutel voor een geheime deur in het huis. Hoe we soms op ons bed keken naar de schittering van dit simpele dingetje? Dat we dachten dat het magisch was?'' Drake verhitte het en het opnieuw de glinsteringen liet zien. Zean trok even zijn wenkbrauwen op maar hield zich stil. Naarmate zijn verhaal verstreken was, was hij steeds meer geïnteresseerd geraakt. ''Was het maar zo geweest? zo'n kinderlijk fantasie, dat veel liever want dan was álles heel anders gelopen.'' Zean nam nog een slok van zijn bier. 'Maar wat betekende het dan?' Het klonk bijna gretig, Drake had Zeans aandacht eindelijk gewekt en eindelijk vergat de blonde jongen de vijandigheid van zoeven. 'Als ik me goed herinner had ik hem eens verstopt en moest jij hem zoeken en was ik toen vergeten waar hij lag. We hebben de hele dag lopen zoeken, en toen vond jij hem ergens in een kast. Ik wist niet eens meer dat hij daar lag.' Er lag een grijns op zijn gezicht, maar van binnen voelde het anders. Tóen wist hij dingen al niet, had hij dan altijd last gehad van herinneringen die niet helemaal klopte of vergeetachtigheid? het gaf hem een knagend gevoel en hij ging even verzitten. Voelde hij nu angst vanbinnen? Dat kon hij niet laten merken, niet nu, gewoon nooit. Hij moest sterk zijn, niets laten merken, dan kwam alles we goed.

Drake keek naar het haardvuur met de ketting in zijn hand. Het was allemaal zo snel gegaan en de tijd gleed aan hem alsof het allemaal niks was, hij had er geen grip op en het frustreerde hem vaak erg. Hij kon niets veranderen wat was gebeurd en hij kon er niks aan doen dat het allemaal ook op die manier was gedaan of gezegd of gevoeld. Mensen waren vreemde wezens en ze bewezen zich elke keer weer met de meest vreemde dingen. Hij wist nog zoveel van zijn verleden en het was juist een kwelling voor hem. Zean wist niks meer en juist dat was waarscheinlijk wat hem pijn deed. De jongens konden elkaar niet meer begrijpen en de verhalen die ze elkaar vertelde. Wat was er nou eigenlijk zo geloofwaardig van. Drake verwachtte ook niet van Zean dat hij alles zou geloven en toch hoopte hij van wel. Want Drake vertelde op dit moment de waarheid, meer en uitgebreider dan ooit. Hij had er echt een hekel aan om er allemaal over te praten en een ander had het nooit uit hem gekregen. Alleen Zean had nou eenmaal het recht om het te weten als zijn broer, misschien was er een kans op een broederband, maar waarom twijfelde het gevoel van Drake daar zo aan? Hij vertelde rustig zijn verhaal en vertelde ook over Hayden en hoe dat allemaal gegaan was. 'De stoere Drake, in depressie omdat een meisje hem afwees. Oh god, moest vast verschrikkelijk zijn.' Drake keek Zean even met half dicht geknepen ogen aan. ''Jij hebt makkenlijk praten Zean, want verliefd zijn. It feels like heaven, but hurts like hell.'' kaatste hij de bal terug. Zean was waarscheinlijk nog nooit verliefd geweest, had geen idee van het gevoel en wie weet, was Zean op zijn negentiende nog maagd? Die gedachte zou Drake aan het lachen kunnen maken, maar hij was er nu te serieus voor.

Drake ging door over de ketting en sprak op een rustige toon. Hij zag nu ook langzaam dat er meer interesse was komen opborrelen bij Zean, wat Drake eigelijk best grappig vond. Het was alsof ze elkaar als twee kinderen een verhaaltje vertelde en een van hen was aangekomen bij de climax van het verhaal. Hij had het altijd leuk gevonden, maar hij had liever een sprookje verteld dan zijn eigen levensverhaal.  'Maar wat betekende het dan?' vroeg zijn broer, Drake slikte. ''Iets wat ik nooit, wij nooit hadden verwacht.'' sprak Drake rustig terwijl hij naar het bedeltje keek.  'Als ik me goed herinner had ik hem eens verstopt en moest jij hem zoeken en was ik toen vergeten waar hij lag. We hebben de hele dag lopen zoeken, en toen vond jij hem ergens in een kast. Ik wist niet eens meer dat hij daar lag.' Drake glimlachte. Ja, dat wist hij nog en hij was blij geweest dat hij het had terug gevonden. Ook was Drake blij dat Zean niet alles kwijt was, misschien waren er nog kostbare herinneringen bewaard gebleven in zijn hoofd. ''Maar, wat het dus was. Het is een ketting die mijn biologische moeder bij me heeft achtergelaten toen ik nog maar een baby was. De dag dat ik voor de deur werd neergelegd van ons huis. Mijn moeder dacht dat ik dood was en die vrouw, onze vader was met haar vreemd gegaan.'' zei Drake rustig, zonder Zean aan te kijken. ''Mam was zo lief om mij evengoed in huis te nemen, omdat haar goede kant niet zomaar een baby aan zijn lot kon overlaten. Ik opende mijn ogen te laat voor de andere vrouw.'' Drake wreef over zijn gezicht en zuchtte. ''De vrouw heet Vyndi Montgomery en zij... was mijn principal op de school waar we naar toe gestuurd waren. Het was een soort wraak actie van pap zodat zij mij zag opgroeien.. terwijl ze nooit kon bekennen dat zij mijn moeder was.'' Drake nam een slok van zijn drinken en keek Zean even aan en wist niet precies hoe hij nu moest kijken. ''Dus daarom zijn we maar half broers, we hebben een andere moeder.'' Hij beet zijn tanden op elkaar, het was moeilijk voor hem om het te vertellen en hij had het gevoel dat zijn binnenste uit elkaar zou splijten. Hij keek naar het vuur en voelde zich belabberd. ''Ik kwam hierachter door het gesprek wat ik met haar heb gehad toen ik van de school werd gestuurd wegens agressief gedrag. Pas toen heeft zij het me verteld, ik heb haar altijd gehaat. Daarna heb ik een jaar in de stad van Razen gezeten, een verkorte opleiding gevolgd tot draken verzorger en uiteindelijk kwam ik op deze plek. Starshine Academy.''

Even leek het weer of het weer vanouds was tussen de twee. Zean had eindelijk goede herinneringen om aan te denken en Drake kon zijn verhaal kwijt. Daarbij had Drake zijn aandacht getrokken met de ketting en was Zean eindelijk bereid om eens goed te luisteren. ''Maar, wat het dus was. Het is een ketting die mijn biologische moeder bij me heeft achtergelaten toen ik nog maar een baby was. De dag dat ik voor de deur werd neergelegd van ons huis. Mijn moeder dacht dat ik dood was en die vrouw, onze vader was met haar vreemd gegaan.'' zei Drake rustig, zonder Zean aan te kijken. Zean trok zijn wenkbrauwen op. Hun vader was blijkbaar vreemd gegaan. Zean wist dat zijn vader nooit blij was geweest met het leven dat hij had, maar hij had niet gedacht dat de man zo ver zou gaan. ''Mam was zo lief om mij evengoed in huis te nemen, omdat haar goede kant niet zomaar een baby aan zijn lot kon overlaten. Ik opende mijn ogen te laat voor de andere vrouw.'' Drake wreef over zijn gezicht en zuchtte. ''De vrouw heet Vyndi Montgomery en zij... was mijn principal op de school waar we naar toe gestuurd waren. Het was een soort wraak actie van pap zodat zij mij zag opgroeien.. terwijl ze nooit kon bekennen dat zij mijn moeder was.'' Drake nam een slok van zijn drinken en keek Zean even aan, Zean staarde terug, maar bedenkelijk. Het klonk logisch wat Drake vertelde maar ook weer absurd. Zean beet op zijn lip en nam een slok van zijn bier. Door de alcohol werd hij rustiger en begon hij een stuk minder kwaad te zijn op Drake. Misschien moest hij het van een andere kant bekijken. ''Dus daarom zijn we maar half broers, we hebben een andere moeder.'' Zean knikte alleen en zei niets. Drake daarentegen leek er meer last van te hebben. ''Ik kwam hierachter door het gesprek wat ik met haar heb gehad toen ik van de school werd gestuurd wegens agressief gedrag. Pas toen heeft zij het me verteld, ik heb haar altijd gehaat. Daarna heb ik een jaar in de stad van Razen gezeten, een verkorte opleiding gevolgd tot draken verzorger en uiteindelijk kwam ik op deze plek. Starshine Academy.'' Zean nam de laatste paar slokken van zijn bier en met een knikje naar de barman vroeg hij om nog een flesje. Voor dit soort verhalen was sterke drank nodig. 'het klinkt allemaal zo vreemd.' Zei hij meer tegen zichzelf dan tegen Drake. 'Maar heeft die ketting nog krachten ofzo? Of is het gewoon een soort teken van je moeder?' Zelf begreep hij niet waarom hij steeds terug kwam op die ketting, zo belangrijk was het niet voor hem. 'Het klink in ieder geval dat je een hele zware periode achter de rug hebt,' zei Zean terwijl hij het volgende flesje bier van de barman aannam en twee slokken er van nam. 'Ik heb niet echt wat te vertellen, dat weet je.' Wat vage gezichten van vage herinneringen vlogen voorbij maar niets werd helder. Hij schudde zijn blonde lokken door elkaar. 'Heb je verder nog iets te zeggen?' het was niet onaardig bedoeld. Maar Zean kon nogal snel onaardig klinken, zo ook nu.

Drake deed zijn verhaal, maar makkenlijk was het niet voor hem. De woorden uit zijn mond kwamen langzaam, met moeite. Natuurlijk was dat ook iets wat was te verwachten doordat hij het niet makkenlijk vond om over zijn verleden te praten. Er waren veel mensen met hetzelfde probleem, maar als je dan ook nog zo'n verleden had als een van deze jongens dan was dat helemaal een grote kluif. Drake keek Zean aan en wist ook niet goed wat er nu ging gebeuren, het was allemaal zo snel gegaan. Drake had zijn verhaal gewoon verteld en hopelijk zou Zean hem nu beter begrijpen. Hopelijk zou alles goed komen tussen de twee, want Drake was niet erg goed op sociaal gebied.  'het klinkt allemaal zo vreemd.' sprak de jongen. Drake knikte, keek zijn broer aan en vroeg zich af wat hij dacht. Wat speelde zich af in zijn hoofd, hoe dacht hij over dit alles? Het verwerken van een verhaal deed je niet snel, daar ging een ratelwerk van gedachtes aan vooraf en Drake zou willen dat hij die gedachtes zou kunnen zien, horen of lezen. Hij wist heel erg goed dat dat toch niet kon, het was ook iets wat hij zich af vroeg of hij het eigelijk wel wilde weten. De jongen slikte, keek Zean aan en sprak rustig ''Ik weet het, maar ik spreek van begin tot eind.. de volledige waarheid Zean.'' Drake wreef over zijn gezicht en keek daarna het vuur in. Zijn ellebogen rustte op zijn knieën en hij bleef zo zitten rustig alsof hij zijn missie had voltooid. Zean wist het, in grote lijnen wist hij wat er in het leven van Drake was gebeurd. Alleen iets knaagde aan Drake. Was hij daar echt wel zo blij mee? 'Maar heeft die ketting nog krachten ofzo? Of is het gewoon een soort teken van je moeder?' Drake dacht na bij zijn vraag. Hij pakte het bedeltje en keek er naar, zijn ogen en het metaal glansde in het licht van het haardvuur. ''Dat weet ik niet, mijn biologische moeder heeft in ieder geval niks over gezegd.'' sprak Drake afwezich. Hij dacht aan de complot theorieën die hij op dit kleine dingetje had losgelaten toen hij nog maar zo klein was. Zo spannend, zo leuk en interessant hoe zijn fantasie de meest wilde verhalen had verzonnen. De jongens samen in die kamer, hij zag 't nog zo voor zich. ''Het is voor mij meer een symbool. Het staat voor de goede en slechte dingen die ik aan deze ketting en de personen die erbij horen te danken heb.'' hij liet het los en toen bewoog het nog even rond aan zijn nek, tot het stil bleef hangen. Hij nam de drank aan van de bar man en nam een slok, door dit spul verdoofde zijn hoofd ook wat meer en dat gevoel was erg fijn voor hem. Hij werd er rustiger van in zijn hoofd, eigelijk had het ook best gezellig kunnen wezen zo in deze kroeg. Alleen daar was de ernst van het gesprek en de gebeurtenis van de te serieus voor. Het was nu niet het moment om stom uit je nek te gaan lullen.  'Het klink in ieder geval dat je een hele zware periode achter de rug hebt,' Drake haalde zijn schouders op. ''Ach, ik ben blij dat ik in die tijd wel het gevoel van vriendschap en liefde heb leren kennen. Ik.. ik hoop dat jij dat ooit ook zult ervaren.'' sprak Drake. Het kwam er eigelijk liever uit dan hij had verwacht, waardoor Drake even weg keek en een slok van de drank nam. Hij snoof en ging rechtop zitten, zijn blik gleed door de rest van de kroeg heen.  'Ik heb niet echt wat te vertellen, dat weet je.' Drake knikte. ''Ik denk dat dat misschien nog komt,.. wie weet.'' sprak Drake. Zean moest toch ergens in zijn brein die herinneringen hebben zitten. Alleen Drake vroeg zich wel af of het wel goed was dát hij daar achter kwam. Raymond was een griezelig figuur geweest die de meest lugubere streken had uitgehaald, Drake hoopte vurig dat Zean met bepaalde dingen gespaard was.  'Heb je verder nog iets te zeggen?' Drake sloeg zijn ogen neer en haalde zijn schouders op. ''Op deze school heb ik wat andere vrienden gekregen, je kent Celia en Dayé dus al. Vijanden zitten er ook tussen, maar daar houd ik me niet heel erg veel mee bezig. Ze komen eerder bij mij ruzie zoeken, maar ach.. zo is het school leven.'' Drake bedacht zich opeens dat dat iets was wat Zean zich waarscheinlijk moeilijk kon herinneren omdat hij alleen als klein kind naar school was geweest. Of had hij de afgelopen weken al genoeg ervaring opgedaan?

Drake zou de waarheid moeten spreken. En Zean wilde dat heel graag geloven. Maar er bleef iets knagen in hem, iets dat hij niet helemaal vertrouwde. Hij begreep alleen niet waarom. Hij nam kleine slokjes van zijn bier en langzaam keerde de roes van alcohol weer terug. Hij luisterde wat Drake nog over de ketting te zeggen had. Het had geen vage krachten of iets, het was gewoon een symbool. Het teleurstelde Zean, hij had wel iets spectaculairder verwacht. Hij gaapte even en wreef mijn een hand langs zijn ogen. De roes van de alcohol maakte hem moe. Hij vroeg met een botte toon of Drake nog wat te zeggen had. En Drake begon over het schoolleven. Over vrienden en vijanden. Die zou Zean ook maken, als hij op school bleef tenminste. Hij had er zijn twijfels over. Hij voelde zich totaal niet thuis, zeker ook omdat zijn leeftijdsgenoten al ver waren met hun magie en Zean bijna eerstejaars lessen moest gaan volgen. Nee bedankt. ''Op deze school heb ik wat andere vrienden gekregen, je kent Celia en Dayé dus al. Vijanden zitten er ook tussen, maar daar houd ik me niet heel erg veel mee bezig. Ze komen eerder bij mij ruzie zoeken, maar ach.. zo is het school leven.'' Zean knikte en gaapte nogmaals. Hij herinnerde zich de twee nog wel. Een van hen had hem knock-out geslagen, al kon hij niet meer bedenken wie. 'Dus..' Mompelde hij terwijl hij een slok van zijn bier nam. 'Ik heb niet echt vrienden. En ook geen vijanden. Geloof ik tenminste.' Sprak hij een beetje nadenkend. Het warme haardvuur naast hen maakte hem ook nog eens slaperig. Daarnaast had hij ook al een nacht niet geslapen en dat begon ook zijn tol te eisen. 'Weet jij ergens een plek waar ik kan slapen ofzo? Gewoon doordeweeks?' Hij had nog geen kamer toegedeeld gekregen en had ook geen idee waar hij überhaupt kon slapen. En dat was wel iets waar hij op dit moment behoefte aan had.