||0-7 jaar||

Woensdag, 28 Februari, 3u15 in de nacht op de planeet Erd. Elisa beviel van haar zoon zonder enige problemen terwijl Raymond er naar keek, vol nijd. Toen het kind werd meegenomen voor controle, keek Elisa vol liefde naar het kind dat net werd meegenomen. “Is het geen schatje?” zei ze met een glimlach op haar gezicht. Raymond knikte alleen maar, met een pisnijdig gezicht, hij was gedwongen mee te komen, om zo het gedacht groot te houden dat hij degelijk van de vrouw hield, maar hij zou haar binnen een aantal jaren dumpen, want zo nuttig was ze nou weer ook niet en dit kind was een complete wending geweest in zijn verhaal. Want, hij wilde haar voor het plezier houden en nu met dit verdomde kind ging dit niet, dus Raymond schreef haar af als onnuttig. “Welke naam gaan we hem geven Raymond?” vroeg Elisa met een gelukkige glimlach op haar gezicht en Raymond antwoordde daarop met een nijdige stem: “Ryan”

Ryans eerste kinderjaren waren in zijn ogen perfectie, hij kreeg alles waar hij om vroeg, hij ontwikkelde als een normaal kind en werd overspoelt met liefde door Elisa. Alleen miste hij één element in zijn leven, zijn vader. Vlak na zijn geboorte was Raymond ervan doorgegaan, had hij de moeder van Ryan een gif toegediend dat 18 jaar zou slapen in haar lichaam om dan hard toe te slaan, om dan haar na een aantal jaren compleet te verwoesten. Het  was een traagwerkend gif en dus perfect genoeg om Ryan te laten opgroeien, Raymond had gedacht aan het kind dat een opvoeding nodig had, maar dat was dan ook het enigste. Niemand buiten hem wist ervan en dat zou zo blijven ook.

Ryan mocht van de leeftijd van zes jaar voor de eerste keer naar school, dit liep helemaal niet vlekkeloos sinds de jongen werd uitgelachen voor zijn veel te magere bouw al had de jongen geen eetproblemen, toch werd hij uitgescholden als ‘zak met botten’, ‘ wandelend geraamte’ , etc. Natuurlijk ging Ryan er niet mee naar zijn moeder, ze had er nu al zo veel moeite mee om geld te verdienen, plus hem te onderhouden, dus hij hield zijn problemen voor zich. Zijn moeder had twee jobs en had nauwelijks nog tijd voor haar kleine jongen omdat ze al het geld moest verdienen, in de hoop niet uit huis gezet te worden, de enigste tijd die ze nog voor elkaar hadden was na schooltijd, wanneer hij ook zijn avondeten kreeg voorgeschoteld. “En hoe was het vandaag op school?” vroeg Elisa met een vermoeide glimlach terwijl ze hem een flinke tas soep voorschotelde. “Prima, ik heb veel bijgeleerd,” loog hij terwijl hij snel begon aan zijn avondeten, in de hoop deze conversatie te mijden. Elena wist goed genoeg dat er iets mis was met haar zoon en dat er dingen misgingen, maar ze had het te druk om zich er compleet over te ontfermen.

||6 – 16||

Na een uitstap met de klas en weer wat gepest van de leerlingen jegens Ryan’s tengere bouw, werd hij het op een gegeven moment kots maar dan ook kotsbeu. Hij werd zo kwaad dat er stenen uit de grond kwamen die leken op pieken en de leerlingen die hem pestte lichtelijk verwondde. Sindsdien was het duidelijk dat Ryan magische gaves had en hij werd van school geschopt omdat deze school voor ‘normale kinderen’ was. Dit zorgde dus voor een heftige ruzie tussen Elisa en Ryan, maar ten slotte zochten ze naar een magisch begaafde school, die ze dan ook uiteindelijk vonden, maar hij moest er twaalf jaar voor zijn en voorlopig was een andere normale school zoeken geen optie, want alles van het incident met Ryan werd doorgebriefd naar elke andere normale school op Erd.

Dus Elisa moest een job opgeven om Ryan thuis les te geven, dus zijn expedities die hij alleen voerde op de speelplaats waren alleen maar toegelaten als zijn moeder weg was,  wanneer het eigenlijk dus ook niet mocht. Op een dag toen hij een beetje te ver was afgedwaald op zijn expeditie, was hij de weg naar huis verloren, natuurlijk vol paniek liep hij rond in de Erdse straten, wat hem een makkelijk doelwit maakte voor bendes. Hij werd meegetrokken in één van de kleine steegjes, in elkaar geramd en bestolen voor alles wat hij bijhad, daarna werd hij als dood achtergelaten. Daar lag hij dan, kleine Ryan, in elkaar gekrompen. Hij beet hard op zijn lip en verdrong de tranen in de hoop dat dan de pijn misschien zou verdwijnen en toen hij uiteindelijk te moe was om nog te vechten tegen de pijn, werd hij opgeraapt door twee stevige handen en meegenomen.

“Hier jongen, eet dit op en dan voel je je meteen beter, “ zei een diepe mannelijke stem terwijl er een vreemde substantie in Ryan’s mond werd gepropt. Hij had geen tijd om zelf te reageren, want diezelfde sterke handen van een uur geleden, begonnen zijn kaak te leiden in het kauwen. “Nu, slikken,” zei de stem bevelend, maar toch op een zachte toon die Ryan de rillingen gaven en hij gehoorzaamde de stem. Hij slikte de substantie door en opende zijn ogen om dan een oude man waar te nemen. De man had een grijze baard en een vriendelijke uitdrukking, de kraaienpootjes vlak aan zijn ogen gaven hem zelfs nog een vriendelijkere uitstraling die hij al had. Ryan glimlachte en keek de man aan, “Waarom hebt u me gered?” vroeg hij aan de man met een schorre stem, dit was door de tranen die hij eerder had moeten verdringen. “Omdat je nog zo jong bent kind, wat deed je daar zo alleen? Waar is je moeder?” vroeg de man aan hem en Ryan’s ogen werden vochtig. “I-ik... was te hard afgedwaald bij het spelen, ik ben de weg kwijt geraakt,” mompelde de kleine jongen die ondertussen ineengedoken zat op het bed waar hij eerder was neergelegd. “Ik wil naar huis...” mompelde de kleine Ryan. “Beschrijf je huisje eens? Dan zal ik je daarheen brengen,” zei de man met een vriendelijke stem terwijl hij zich klaarmaakte om te vertrekken en Ryan een deken schenkte om warm te blijven. Toen de kleine jongen de huisbeschrijving had gegeven, wist de man meteen waarnaar hij moest en hefte hij de kleine Ryan op om hem naar huis te brengen.

Elisa was dolgelukkig toen Ryan weer veilig en wel terug thuis was, ze bedankte de oudere man door hem te laten mee eten voor het avondeten en Ryan mocht het dekentje houden dat hij mocht gebruiken tijdens de trip weer naar huis. Alles was weer goed als vroeger en Ryan groeide op en leerde vele dingen in het thuisonderwijs, maar ver weggaan van zijn huis was niet meer iets waarin hij zich interesseerde.

Op de leeftijd van twaalf werd hij naar een kostschool voor magische kinderen gestuurd, waar hij eindelijk niet meer het slachtoffer leek te zijn. Hij had één beste vriend waarmee hij de meest zotste dingen mee deed, zoals de stoel van de leerkracht in brand zetten, of alle schrijfveren laten verdwijnen. Ryan leek zijn verleden achter zich te laten en hij leek gelukkig. Alleen werd de thuissituatie er niet beter op, Ryan begon zich af te vragen waar zijn vader was en wat voor man hij was, tot op een gegeven moment dat zijn moeder hem het antwoord gaf wat voor man hij was en ze achteruit takelde. De dokter constateerde dat haar een gif toegediend was.

||16 – 18||

De dokter had gezegd dat ze nog maar een paar jaar te leven had en er helemaal niets aan gedaan kon worden, de man die dit gif had gemaakt, was een uiterst geniale man en Ryan wist, door de verhalen die hij van zijn moeder had gehoord, dat dat zijn vader wel moest geweest zijn. De haat voor zijn vader groeide met elke mogelijke seconde.  

“I swear I will kill that bastard!”

Aan het bed van zijn moeder zat hij, Elisa kon nog amper praten, maar wist toch nog een paar woorden uit te kunnen spreken. “Vind Drake... Neef... Hij... waar Raymond is...” bracht ze moeizaam uit en Ryan bracht met een gesmoorde stem uit: “I promise you... Mother... I will kill him...” Tranen van woede liepen langs zijn wangen terwijl hij zag hoe Elisa, zijn moeder, haar laatste adem uitblies.

Ryan besloot uit te zoeken waar Drake zat en hij vond verrassend genoeg snel waar zijn neef zat. Hij besloot naar Starshine Academy te vertrekken, in de hoop dat Drake wist waar de klootzak van een vader uithing.

|| Heden ||

- WIP