Volledige naam: συμβουλος σατύρ Sýmvoulos Satyr
Roepnaam: Sýmvoulus, Sým, Satyr
Leeftijd: oud      
Afkomst: Gren
Magie: Woud en aarde
Grootte: 2,53 meter
Gewicht: Zwaar
Bouw: Lang, slank, pezig en houterig
Vachtkleur/ kleur schubben/Etc.: bruin/rood
Kleur ogen: Lichtblauw wit
Likes: De natuur, de elementen en diens vertegenwoordigers, de legendarische heren en vrouwen, zang & muziek, jonge pure kinderen, de nacht, bekoorlijke jonge dames, bosfeeën & nimfen.  
Dislikes: Elektronica en mechanische apparaten, onbelangrijke mensen met hun rare maniertjes, ongehoorzaamheid, genegeerd worden, gevreesd worden zonder reden, valse beschuldigingen
Angst: Bezit hij niet, enkel bezorgdheid voor andere
Geaardheid: Hetero
Partner: -
Uiterlijk: http://coolvibe.com/wp-content/uploads/2012/01/Fantasy-Art-Simon-Favreau-McNulty-Pans-Labyrinth-Luz-de-la-Luna-992x1236.jpg  
Extra: De faun kan vele talen spreken. Ook allang vergeten talen en talen niet bekend voor mensen.
Karakter: De faun is niet echt slecht maar ook niet goed. Je kunt soms met weinig zekerheid zeggen wat hij van plan is. Tegen over jonge kinderen heeft hij iets vaderlijks en liefs, wat best wel een beetje eng over kan komen voor de ouders XD Maar in meeste gevallen loopt hij de mensen voorbij alsof ze lucht zijn. De mensen met wie hij een goeie sterke band heeft zal het compleet het tegen over gestelde zijn. Dan is hij onderdanig, beleefd, vriendelijk en behulpzaam.
Aan de andere kant kan hij wel heel furieus en harteloos reageren als je hem dwars zit.
Hij blijft een faun en hunkert toch altijd op een zekere zin naar lust, genot en een bepaalde vrijheid. Niet zozeer in “ik heb geen baas” soort van vrijheid, maar meer in de zin dat hij dingen kan doen die hij graag wilt. In zijn eerste bestaansjaren was hij een heuse verleider en plaaggeest voor de schuwere, verlegen vrouwelijke creaturen in zijn leven. Dat stukje van hem zit er nog steeds wel. Diep verstopt in de hardnekkige resten van het jaren en jaren eenzaamheid waarin hij leefde.
Hij heeft ook echt wel iets beestachtigs wat soms aandoenlijk maar vaak ook storend kan zijn. Hij doet altijd wel zijn best om dat in het bijzijn van mensen te onderdrukken. Hij weet veel van de werelden waarin hij leeft, maar loopt er niet mee te koop in hoe rijk hij aan kennis is en qua magie is hij sterk maar zeker niet de sterkste.    

Geschiedenis:
De faun is ontstaan uit de natuur. Zoals zijn uiterlijk verraad is hij stukje bij beetje gegroeid tot wat hij nu is, nog voor hij ademhaalde, als een boom. Dit proces heeft eeuwen geduurd. Dat er magie bij kwam kijken om het leven in hem te laten ontluiken is niet verrassend. Maar dat is bij elk mythisch wezen toch? Dit gebeurde allemaal op Gren, aan de voet van de moederboom. Zijn eerste levensjaren, en vrijwel de meeste jaren daarna op Gren, leefde hij in harmonie met de verschillende magische en niet magische wezens in het bos. In zijn jonge jaren was de faun een vrolijk en ondeugend boswezen. De wijn van de bosfeeën was zeer bij hem geliefd en hij stond al snel bekend om het verleiden van de nimfen. Hij leefde nog volledig een lustvol en instinctief leven als een sater. Vandaar zijn naam Satyr. Na tientallen jaren kalmeerde die kant in hem. Hij gaf niet meer zoveel om de wellust in zijn leven, al bleef hij altijd een voorliefde voor de schone dames hebben. Iets waar hij nog steeds niet vanaf is en waar hij ook liever niet over praat.

De faun wist lange tijd niets van het bestaan van de mensen af tot hij ze naar een eeuw tegen het lijf liep. Hij zag de angst die hij inboezemde, hij wist dat hij een onbekend iets was voor de mens. Dus bleven de mensen een lange tijd weg uit de moerassen en bossen waar hij was ontdekt. Zo ontstonden er vele legendes over hem in die tijd. Zijn eerste echte contact met een mens was decennia later. Een vrouw die eenzaam en afgelegen in het moeras woud woonde met haar kudde geiten. Zij was een magiër en leerde hem zijn magie, die hij altijd al had, beter te beheersen. Hun band werd al snel vriendschappelijk. Hij begon met haar te leven. Woonde onder haar dak, at haar voedsel, deelde met haar het bed en ook al snel de liefde. De uitzonderlijke band die hij met haar had maakte hem gelukkig al leek hij veel op die van een dienaar. Hij zorgde voor haar, hielp haar en stond haar bij tot haar laatste adem.

Na haar overlijden is hij voorgoed uit dat moerasbos vertrokken. Hij trok Gren in. Vele hadden hem weggejaagd, andere vluchten voor hem maar er waren altijd mensen die hem ook een warm welkom schonken. En veel van die mensen waren Magiërs. Toen nog een zeldzaam ras. Hij leerde hun verhalen en magie. Hij leerde van de Legendarische Magiërs en diens adviseurs. De faun herinnerde zich zijn gelukkige bestaan bij de herderin en besloot om op zoek te gaan naar de Legendarische Magiërs om dat leven opnieuw te krijgen. De zoektocht was vreselijk lang en moeilijk, aangezien hij vaak gevreesd werd. Helemaal sinds er maar weinig van zijn soort gezien of bekend was. Hij had zelf nog niet eerder een soort genoot ontmoet. Al snel groeide zijn gevoelens jegens de mensenwezens afstandelijk. Hij verstopte zich weer in de wouden. Bood enkel en alleen nog hulp aan hen die magie bezaten. Zo heeft hij erg lang op Gren rondgedwaald. Zoekend naar iets wat hij niet kon vinden. Sinds het eerste moment dat hij gehoord had over de Legendarische Magiërs voelde hij zich geroepen hen te vinden, maar het leek telkens tevergeefs.

De dag dat hij het bestaan van de shuttles ontdekte pakte hij zijn zoektocht weer met hoop op. Hij zei Gren wellicht voorgoed vaarwel en kwam terecht op de harde planeet Erd. Daar werd hij helemaal gevreesd en zelfs gehaat door het koppige volk van de planeet. Hij werd verjaagd en vond zo zijn schuilplek onder de grond, in een gigantische grot. Op de bodem van die grot bevond zich een zeldzaam ondergronds meer. Daar leefde en leerde hij van de mythische zandwezens. Ondanks de haat die hij had ontvangen van diens volk had Erd zijn hart gestolen. Hij had het gevoel dat hij na een lange tijd eindelijk thuis gekomen was.

Enkele decennia nadat hij zijn intrek had genomen in de grot, goed verstopt van de mensen, waar hij in alle rust kon leren en leven, viel er iets onverwachts in zijn leven. Letterlijk. Het licht dat de grot ieder dag verlichtte kwam van een gat in het plafond. Precies hetzelfde gat waar de faun door gevallen was en zo het ondergrondse meer in de grot ontdekt had. Met wat geluk was de faun toen in het meer beland in plaats van op de steenharde oever. En nu was er weer iemand doorheen gevallen. Een jongen, en hij was net aan in het water beland. Echter niet zonder botbreuken. De faun greep hem vast, trok hem uit het water en eiste een antwoord op de vragen hoe hij de schuilplaats had ontdekt en wat hij wilde. Verlamd van pijn en schrik lukte het de jongen niet om te antwoorden. En wantrouwend als de faun gegroeid was naar de mensen haalde hij uit om de jongen dood te slaan. Tot zijn geluk kwam de jongen net op tijd bij zinnen en smeekte om genade. De faun vroeg waarom. En de jongen vertelde hem, met tranen in zijn ogen, dat hij een wees was. Dat zijn arme ouders waren gestorven en zijn oudste broer hen had verlaten. De jongen was de enige die nog voor zijn kleine zusje en zichzelf zorgen kon. Stellend en bedelend door de stad. De faun keek op de gewonde wees neer. Hij geloofde zijn verhaal, zag de waarheid en de pijn in de blik van de jongen. Dus besloot hij de gebroken botten van de jongen te verzorgen, met een beetje hulp van magie natuurlijk.

De jongen vertelde dat hij van de faun had gehoord en het niet geloofd had. Uit nieuwsgierigheid en ongeloof was de jongen gaan zoeken in het bergachtige gebied boven de grot. Het was een verraderlijk en doolhofachtig gebied en zo was de jongen bij de faun terecht gekomen. Toen zijn gebroken plekken verbonden waren bracht de faun de jongen naar de enige andere uitgang die hem terug naar de stad zou leiden, waar de jongen hem bedankte en beloofde dat hij iedereen zou vertellen hoe erg mis ze het hadden. De faun was niet gevaarlijk of kwaadaardig. Een paar maanden later werd de faun verrast door een onverwachts bezoek van de jongen, samen met zijn kleine zusje. Het meisje eerst nog schuchter en verlegen raakte al gauw gebiologeerd door de grote faun. En zo gebeurde het dat de jongen en zijn zusje elke week terug kwamen. De faun voedde ze, als dat nodig was, kleedde ze, als dat nodig was en hielp ze met van alles. Ook dit bleef een aantal maanden aanhouden. Tot de jongen op een dag terug kwam met niet alleen zijn zusje, maar ook een jongeman. Aan de overeenkomsten in de gelaatstrekken van de twee jongens wist de faun dat dit de verdwenen broer was. De jongen had geluk en rijkdom gevonden in de handelswereld en was terug gekomen om zijn broertje en zusje op te halen. En met dat blije nieuws kwamen ze ook vertellen dat ze wisten waar de Legendarische Magiërs tegenwoordig verbleven. Op Starshine Academy. Met de hulp van de oudste broer kwam hij in contact met de huidige Heer van Aarde om zijn diensten aan te bieden.