'Ach, dus daarom konden Drake en jij het zo goed met elkaar vinden. Jullie zijn beiden misbruikt, en nu? Gaan jullie gezamenlijk naar de therapeut?' Hoe kon hij hier van genieten was haar gedachte terwijl zijn grijns gaat aan keek haar oog bleef tranen. Wat had ze hem aangedaan dat ze dit had verdiend, wat voor een sick twisted motherfocker was hij, ze wilde niet meer. Ze wilde naar huis ze zou nu zelfs Drake aanvliegen en zich achter hem verstoppen. 'Nee dat doen wij niet' zei ze zacht als antwoord op de spottende en retorische vraag die hij stelde. Ze wilde achteruit stappen, ze wilde wegrennen helemaal toen hij met zijn kapot gesneden hand over haar wang streelde. Ze wilde hem slaan hem wat aan doen. Ze wilde hem stoppen haar zwaard tegen zijn keel drukken en zo hard drukken dat hij het niet na kon vertellen. Ze wilde hem nu dood maken. Maar dit was de adrenaline die sprak, de angst die ze voelde jegens deze jongen. Zodra hij weg was zou ze het niet meer doen, waarschijnlijk zou ze dit allemaal voor zich houden en het niemand durven te vertellen. 'Ik leef heel erg met je mee Heidi.' Ze keek hem enkel aan geen emotie kunnen tonend behalve de tranen die nog steeds over maar een wang rolde. 'Ik denk dat het fijn voor je voelt als je er meer over praat, niet?' Ze haatte hem, ze haatte hem uit het diepst van haar hart. Hoe durfde hij dit te doen, ze haatte hem zo erg. 'Nee, het is niet fijn en ik wil dat je stopt.' antwoordde ze gedwongen en haar ogen bleven leeg en emotieloos. 'Dus vertel eens, waarom is je tweelingzus zo kwaad op je, en wat is er tussen jou en Drake gebeurd?' Dit waren niet zulke erge vragen, maar alsnog dingen die ze niet wilde vertellen. Waarom wilde hij elk deel van haar weten. ''mijn tweelingzusje haar vriend accepteerde ik niet omdat het een eikel was. Drake en ik  hebben samen veel mee gemaakt en zijn van beste vrienden naar vriend, vriendin naar dit gegaan doordat hij naar starshine was gestuurd en hij mij weigerde terug te schrijven. Antwoordde ze gepijnigd en hoopte dat hij gewoon zou stoppen. Hij moest stoppen.

Hij lachte haar uit, ze vroeg hem te stoppen en hij lachte. Hij was ziek, ze haatte hem steeds meer en meer. 'Maar Darling, we zijn net pas begonnen. Oh, er zijn nog zoveel dingen die ik kan doen met jou. Voor even ben ik de koning en jij de onderdaan. Voor even hoef ik niet naar iemand te luisteren en kan ik doen wat ik wil. Oh je moest eens weten wat ik voelde, jij zou het ook geweldig hebben gevonden.' Ze wilde wegkijken, ze wilde hem niet aankijken, ze wilde weglopen, weg van hem. Ze wilde de tranen van haar linker wang vegen maar haar hand werkte niet mee. Ze wilde niet zwak zijn, ze wilde niet dat iemand haar tranen zag of haar angst opmerkte of haar tot iets dwong. Ze wilde dat hij nu stopte. 'Arme jij. Ik weet wel iets om je op te vrolijken.' Ze werd tegen de muur geduwd, ze werd steeds angstiger, ze wilde weg. Heel snel weg. Haar ademhaling versnelde schokkerig terwijl ze hem aankeek. Ze had nog geen reden gehad haar lippen van elkaar te halen om wat te zeggen. Hij kwam dichterbij en zoende haar. Ze kon haar lippen niet eens van elkaar halen maar als ze het kon deed ze het niet. Als ze kon bewegen was hij nu haar slachtoffer geweest. De arme ziel kon alleen maar iemand krijgen als hij ze drogeerde met het smerige spul, zielig ventje. En dat was de broer van Drake, hij was het niet waard zich een Burned te noemen. Ze kon zeggen wat ze wilde maar Drake had haar altijd beschermd. Het mormel opende zijn mond weer met een van zijn vraagjes. 'Maar vertel eens, wat deed je precies bij je oom en tante? Ik heb nogal wat gehoord.' Ze maakte een grommend geluid terwijl ze hem aankeek, hoe het geluid tussen haar lippen vandaan was gekomen wist ze ook niet. ''Mijn vader heeft mij en mijn zusje gedumpt bij zijn broer omdat hij niet van ons hield. Mijn oom en tante namen ons in huis tot ik mijn zwaard in zijn hart stak en op mijn knieën naast hem bleef zitten tot hij dood was.'' Zei ze emotieloos maar haar gedachtes waren agressief en wilde er achteraan zeggen en jij bent de volgende.

Is dat alles? Nee natuurlijk was dat niet alles, ze wilde haar vuisten ballen en die op zijn neus laten landen. ''Nee dat is niet alles'' GOD waarom zei ze dat. Ze wilde niets tegen hem zeggen ze wilde hem dood hebben. Hij zette een stap naar achteren, mooi ze wilde hem niet in de buurt van haar hebben, ze wilde hem niet zoenen of gezoend worden. 'Nou jongedame, je hebt een geweldige geschiedenis. Jammer dat je er zo weinig over verteld. Maar ach, dat komt nog wel. Ze wilde haar vuisten ballen en keek toe hoe hij een van de bebloede scherven van de grond pakte en haar commandeerde. Hoe durfde hij, haar, uitgerekend haar te commanderen? 'Geef mij je linkerarm' Zonder twijfel gaf ze haar arm die ze het liefste achter haar rug willen verstoppen voor hem. Ze balde haar vuist toen hij het glas er in stak en kneep haar ogen dicht terwijl ze de pijn verbeet en hem wederom verrot schold in haar gedachtes. 'Je begrijpt waarschijnlijk niet waarom ik het doe, nietwaar? 'Raymond had mij laten tatoeëren, om te laten zien dat ik zijn eigendom was. Dus doe ik het ook bij jou, omdat je van mij bent.' ' Haar emotieloos klinkende stem sprak weer op het feit dat het een vraag was. ''Ik begrijp alleen dat jij niet begrijpt hoe je met anderen moet omgaan en dat jij hier spijt van gaat krijgen'' Ze keek naar haar bloedende arm en daarna naar hem. Het deed zo een pijn, ze zou hem pijn doen, misschien niet zelf maar hij zou pijn lijden.

'Heidi toch. Je weet dat ik niet met mensen om kan gaan. Als je meer dan zes jaar van de buitenwereld weg bent, dan gebeurt er iets in je brein. Het is een beetje moeilijk uit te leggen. Na een tijd heb je gewoon geen behoefte meer nodig aan gezelschap. Je keert in jezelf en je brein doet rare dingen. Hele rare dingen.' Ze voelde het bloed langs haar pols naar beneden zakken, het klopte pijnlijk. Het liefste zakte ze op de grond om zich in een bolletje op te rollen en te gaan huilen en hopen dat hij zou weggaan. Waarom dacht hij dat hij de enige was die het zwaar had gehad. Ze had zelf ook opgesloten gezeten enkel naar buiten gelaten als Ome Ben zijn vriendjes op bezoek had. Hoevaak ze wel niet had gewenst dat ze dood was was onmogelijk geweest om bij te houden. 'Geloof me Heidi, als er niet zoiets als dat serum of drank of een of ander afleidingsmiddel bestond. Dan was ik allang van de wereld.' You and me both pal waren haar gedachtes, Ze wilde gewoon vrijuit kunnen spreken of gewoon kunnen bewegen haar eigen lichaam kunnen beheersen. Dit liet haar terug denken aan de jaren in de kelder bij haar oom, alleen, koud, mishandeld. Ze begon juist haar leven op de rit te krijgen en nu dit. Zijn dreigende blik deed haar op dit moment vrij weinig, ze was boos, neidig en wilde nu zijn kop van zijn romp trekken. 'Je houd je bek tegen Drake, hoor je me? Geen woord, of het kan zomaar zijn dat er nog iets van dit geweldige goedje in je drinken zit. Of ik kom je 's nachts een bezoekje brengen.' Ze wilde grijnzen en zeggen ik maak geen beloftes, maar waarschijnlijk zou ze de enige zijn die het zou weten. Haar in de nacht een bezoek brengen, kom maar, kom maar misbaksel ik dood je, als je leven je lief is laat me mij nu met rust. ''Ik hoor je wel'' klonk haar monotone emotieloze stem. Ze wilde emotie in haar stem gooien zodat hij wist dat hij gewoon zo in de problemen zat. 'Nu dan. Wat zullen we met je doen?' Ze staarde als een zombie naar hem 'Wat dacht je van niets, laatste kans om te stoppen voor je een ongeluk krijgt.' En daar kwamen zijn bevelen weer, was hij dan nooit klaar met zijn kruisverhoor? 'Oh ik weet het. Vertel me eens wat meer over jou tijd bij je tante. En leg alsjeblieft uit why the fuck je uit maar één oog huilt.' Ze wilde op haar lip bijten maar haar lip werkte niet mee. 'Mijn tante was een kreng, ze wist wat haar man mij en mijn zusje aan deed. Drake heeft haar gedood. Mijn andere oog is nep, its a fake. Anna had mij geduwd en ik viel, hard ik raakte met mijn oog het glas wat op de grond lag. Het was niet meer te redden want ik heb er geen medische hulp voor gehad. Het is niet van glas of iets het is met magie geheeld ofzo. Weet er vrij weinig van het doet geen pijn meer maar hij fuctioneerd niet, zie er niets mee, huil er niet mee, niets.' klonk haar monotone stem opnieuw terwijl ze elk woord langzaam uitsprak.

Hoewel ze bleef vertellen door de dwang van het serum leek hij zijn interesse te verliezen, mooi. Misschien kon ze dan eindelijk weg, hoelang zou het duren voor het weg was voor ze haar vrijheid terug kreeg? Ze wenste dat het over was, dat ze weg kon en haar bed in kon kruipen zonder dat ze zich zorgen hoefde te maken over wat er verder zou gebeuren. De controle over haar gehele lichaam was ze kwijt en ze deed wat ever hij van haar verwachtte ookal wilde ze het niet. Ze wilde niets wat hij wilde dat zij deed. Ze wilde alleen dat het stopte 'Vertel dan for fuck sake wat je oom allemaal deed. Draai er niet om heen Heidi, of is dat niet je echte naam?'  Ze wilde wegrennen, ze wilde deze vragen niet beantwoorden, ze wilde gewoon naar huis en wegkruipen onder haar bed. Maar opnieuw begon haar stem monotoom en emotieloos.' Mijn oom heeft mij gedwongen tot seks als klein kind. En mijn naam is Hayden, Heidi is enkel een bijnaam.' Fijn nu wist hij ook nog eens dr gehele naam. Mijn zus is in Razen, ze is niet hier'' Ze miste de blauwharige dame Ze wilde geen ruzie hebben met haar zusje ze wilde gewoon iedereen om wie ze gaf hier hebben en niet ergens anders. Ze wilde haar beste vriend terug en geen ruzie meer met Gilbert hebben. Dat was alles wat ze wilde hebben. Dat en Zean ergens tussen zes planken.

srry niet lang --> school

Ze wilde rennen, rennen en nooit meer terug komen, ze wilde hem vertellen wat voor een eikel, klootzak en matennaaier hij was. Ze wilde naar Drake rennen, maar zou Drake dat wel accepteren van haar. Misschien wilde hij wel niets met haar te maken hebben, misschien mocht ze wel dood vallen van de zwartharige jongen. Waarom had ze nou persé ruzie met Drake, de enige die altijd voor haar klaar had gestaan. Waarom nou met hem, ookal had hij haar die pijn bezorgd ze wilde hem terug, net als dat ze bijna Laxus op haar knieën had gesmeekt niet weg te gaan. Waarom was zij nu elke keer die een relatie verpestte. Het enige wat ze nu wide was weg, het was de enige gedachte die constant was. Verder moest ze vooral in haar gedachtes gaan verzinken en hopen dat ze verder niets meer zou mee krijgen. For fucks sake! Think Zean, Think! What whould Raymond do..'' Ze hoorde de woorden de laatste klonken als een vraag en haar monotone stem sprak opnieuw. 'Probably rape or feed them serum, and since your too late for both, keep thinking.' Haar scherpe tong zou blijven, ze moest de waarheid spreken, dat deed ze hoe hij het ook zou wenden of keren. Ze sprak de waarheid, soms was de waarheid nu eenmaal erg hard. 'Ik had meer verwacht Heidi. Misschien moet je volgende keer er wat meer van drinken.' Het liefste zou de roepen dat de volgende keer ze geen drinken van hem zou aannemen hoe hard hij ook smeekte, het zou niet gebeuren.  'En hoe heet je zus dan?' Ze wilde weer grommen, hij kwam aan haar zusje, iets wat hij niet moest doen. Dat kon hij navragen bij zijn broertje. 'Sarah Sofie de Payens is de naam van mijn zusje.' Fijn nu wist hij ook nog eens haar achternaam en de volledige naam van haar zusje. De etterbak! 'Raymond zou vast trots op me zijn als hij ons zo zag, vind je niet?' Ze staarde met de emotieloze blik naar hem 'Hij zou mij waarschijnlijk herkennen en trots op je zijn. Zou er niet erg blij mee zijn als dat mormel trots op je is.' Het was haar gelukt, ze had een belediging er uit gekregen, ze had eindelijk iemand kunnen beledigen als was het niet Zean maar enkel Raymond.

Hayden wilde hem zo veel pijn bezorgen, hij was niet goed in zijn hoofd. Willen dat Raymond trots op hem was. Wat had Raymond hem allemaal aangedaan dat hij zo was gaan opkijken naar de man. Ze wilde Raymond nu meer wat aan doen. Hij had Drake zijn broer verpest en geïndoctrineerd. 'Oh, maar ik ben er wel trots op Heidi. Ik heb mijn leven te danken aan die gast.' Wat zielig dat hij dat dacht, zijn leven te danken aan Raymond, Raymond had enkel zijn leven verpest, hem opgesloten. Hij was net aan het vertellen wat hem was aangedaan. Opgesloten gezeten voor zes hele jaren maar hij had gelukkig wel zijn leven te danken aan de man. Het klonk meer alsof hij dankbaar was dat Raymond hem had opgesloten, zijn hersenen tot mush had geslagen. Ze voelde zijn hand over haar heupen glijden, haar huid rilde. Ze wilde wegduiken voor zijn handen ze kon niets. Ze wilde gillen en hem een klap verkopen, ze haatte het als dit gebeurde. Zijn slechtgezinde grijns joeg haar angst aan. Helemaal toen hij zijn bebloede handen verder over haar lichaam liet glijden. De rode vlekken voelde ze op haar huid ondat het blousje bijna helemaal droog was maar op vele stukken nog licht vochtig. Ze voelde zich smerig en ze wilde nu weg, en uren onder de douch staan tot ze zich weer schoon voelde. 'Thank God that you excist Heidi. Now give us a kiss.' Ze wilde nee schudden maar haar lichaam maakte de bewegingen naar hem toe terwijl ze haar haar handen op zijn heupen legde. Ze wipte zich op haar tenen om bij zijn lippen te kunnen. Ze drukte haar lippen op de zijne haar lippen openend. Ze haatte hem, ze werd gewoon gedwongen, hij zat aan haar en nu eiste hij ook nog eens een kus, de viespeuk.

Ze voelde haar lichaam betast worden, ze zou het liefste haar ogen dichtknijpen maar het lukte niet. Ze wilde hem een klap verkopen. Hij greep haar hand vast, zijn handen voelde raar zacht en teder. Nee Hay niet zo denken doe normaal waren de woorden die ze tegen zich zelf streng sprak. Hij smeerde het bloed over haar gehele onder arm. Hoe kon ze hier ooit terug mee naar school komen, haar blouse zat onder, haar arm bloedde nog steeds lichtjes en de pijn schuiten schoot door haar lippen uitend in een pijnlijke kreun. 'Onthouden Heidi. Je bent van mij.' Ze was niemands eigendom en ze volgde hem met haar ogen toen hij haar wond kuste. Ze wilde haar hand terug trekken hem vertellen dat dat pijn deed hem vertellen dat ze niet zijn eigendom was. Hij stapte dichterbij, wat was zijn plan nu weer, wat was zijn deze keer bedachte commando? Het gerinkel van waarschijnlijk een oud bierflesje trok zijn aandacht en meteen nam hij afstand. Ze zou opgelucht zuchten als haar lichaam het toe zou laten. Als ze haar uitdrukking kon wijzigen zou ze angstig naar hem kijken wanneer zijn stem weer te horen was. 'Ik heb een geweldige middag beleefd Heidi. We should do it again.' Ze volgde hem terwijl hij weg liep, ze had de tijd niet bij gehouden hoe ze daar zo had gestaan tot ze langzaam haar vingers kon bewegen. Haar gedachtes waren op hol geslagen, langzaam aan kon ze weer bewegen. Ze zakte meteen door haar knieën en pakte haar pols vast om te inspecteren of het nog bloedde. Ze beet hard op haar lip en trok haar colbertje aan hopende dat dat de bloedvlekken van Zean zijn hand op haar witte blouse zou verbergen. Ze sloeg met haar hand tegen haar hoofd en hield hem gedeeltelijk voor haar ogen. Ze was zo hulpeloos geweest, zo zwak. Ze had er meer tegen moeten vechten. Ze mocht het Drake niet vertellen, maar waarom zou ze ze haatte hem en hij haar. Ze had niemand om het aan te vertellen, ze zou zeker niet vertellen waarom ze zo zwak was. Ze zou niet vertellen hoe ze onder het bloed kwam. Ze stond langzaam op en hoopte dat alles zo bedekt was, haar zwakte zou nooit meer iemand zien daar was ze zeker van. Als Zean dacht dat ze dit nog een keer ging doen had hij het zo fout, ze zou hem niet eens meer dichtbij laten komen. Haar pols voelde zo pijnlijk terwijl ze richting school liep dwalend door de straatjes met haar pols hoog houdend.

-einde topic-