Wake-up call.

Alwir liep kalm door de gangen van de lokalen. Hij was net op weg naar zijn les toen zijn armband afging. Hij legde direct zijn hand op zijn pols door zijn handen op zijn rug in elkaar te schuiven. Hij bleef normaal op dezelfde snelheid lopen maar zijn hartslag versnelde met de minuut. Hij moest opnemen maar kon dat niet met al die leerlingen. Toen zag hij een lokaal open staan. Hij glipte er naar binnen en deed direct de deur dicht en op slot. Hij zag nu pas dat dit het lokaal van zijn broer was. Maar voor zover Alwir kon zien was er verder niemand. Hij stroopte zijn mouw op en zette zijn armband aan. ''Re Aston'' zei hij zacht. Hij durfde niet echt hard te praten. ''Re Aston, Re Eneas hier. We hebben nieuwe informatie verworven in verband met je opdracht'' zei de stem door de armband. ''Vertel'' gebood Alwir op iets luidere toon nu zijn interesse gewekt was. ''Het schijnt dat de Heer der Duisternis binnenkort vader wordt. Misschien dat je er iets mee kan. Verder is de Heer van het Woud weer gesignaleerd na lange afwezigheid. Kijk uit naar hem en laat het me weten als hij weer boven water is. Zolang dat nog niet het geval is wil ik dat je zijn kamer doorzoekt'' beval de stem. Alwir zuchtte even. ''Komt voor elkaar'' zei hij kalm. Maar hij brak het gesprek abrupt af toen hij iemand hoorde vanuit de kassen. Met drie grote stappen was hij bij de deur maar hoorde iemand zijn keel schrapen. Hij was gesnapt.

Norwood zat inderdaad in de kassen maar had niet door dat Alwir er was. Norwood zelf was druk bezig met Eyolf. De wolf had namelijk een medicijn nodig maar weigerde die in te nemen. Zelf hoorde hij ook niet wat Alwir allemaal vertelde. Op een gegeven moment had Norwood Eyolf tegen de grond weten te drukken en duwde de pil achter in de keel van de wolf. Die hevig protesteerde maar tevergeefs. Met een lage geïrriteerde grom liep Eyolf naar zijn gebruikelijke plek en ging daar liggen. Norwood stond op en keek naar de boom die zijn keel schraapte, wat Alwir waarschijnlijk had gehoord. Norwood luisterde naar het gefluister naar de boom en zijn blik verstarde. Dus het was toch waar. Norwood schoof de kasdeur open en keek naar zijn broertje. "Dus het is waar..." zei hij kalm. "Ik had het niet verwacht van mijn eigen broer dat hij de grote machten tegen wilde werken...." zei hij met een serieuze toon. Hij keek even naar het bureau. Er vloog een donkerzwarte vlek richting zijn schouder. Een atlas-beetle kroop in de nek van Norwood. "Ik heb het allemaal gevolgd wat er afgespeeld is in het kantoor van Savador. Het was eigenlijk mijn bedoeling om te weten of Savador in zijn kantoor was om hem te spreken. Maar door het feit dat ik er achter kwam dat je bij die organisatie hoorde ben ik dat gespreksonderwerp spontaan vergeten..." zei hij en keek even naar zijn broer. Even maakte hij een zegel. Vanuit de muur kropen er over de deur lianen die hem zowat onmogelijk maakte om hem te openen. "Vertel eens? Waarom zit je er eigenlijk bij?" vroeg Norwood hem met een vriendelijke toon.

Alwir richtte zijn blik toen hij de stem van Norwood hoorde. Waarom was hij ook zo stom geweest om in het lokaal van zijn broer zijn armband op te nemen? Dat was vragen om problemen. Langzaam draaide Alwir zich naar zijn broer toe. Hij keek hem vanonder zijn haarlokken aan als een klein kind dat zojuist door zijn vader gesnapt was terwijl hij een snoepje stal. Alwir keek met een ruk om toen de lianen voor de deur zijn weg versperde. Hij hoorde Norwoods vraag maar gaf niet direct antwoord. ''Om verschillende redenen'' begon hij zachtjes. Hij slikte even om zijn stem onder controle te houden voordat hij Norwood rechtstreeks aankeek, klaar voor de confrontatie. ''Waarom zou iemand dè ultieme macht mogen hebben? Wat is dat voor onzin? Als die grote machthebbers dan zin hebben in een potje knokken, wie denk je dat er de dupe van worden? Wij, de magiërs die niet legendarisch zijn en de mensen die niet eens over magie beschikken. Als de een de ander hier afmaakt, dan moeten wij als enige daar de gevolgen van onder zien'' sprak Alwir met veel overtuiging. Al waren dit eigenlijk niet zijn woorden, maar die van Finnegan. Alwir was niet zo'n goede spreker. Als Finnegan iedereen toesprak, gaf dat hoop en gerechtigheid voor hun idealen en daden. Finnegan kon met louter woorden mensen het idee geven dat ze echt iets konden veranderen. ''Trouwens, we hebben geen legendarische magicans nodig. We hebben het driehonderd jaar zonder gedaan. Waarom zouden we ze nu nodig hebben? Het ging driehonderd jaar terug al bijna fout toen de Heer der Duisternis de rest uit wou schakelen. Het is een kwestie van tijd voor zoiets nogmaals gebeurd. En misschien is deze afloop minder goed dan de vorige. Ik zal niet zinloos staan toekijken als zoiets gebeurd Norwood!'' riep Alwir zijn laatste zin uit. Misschien kon hij zijn broer wel overtuigen dat dit echt de beste oplossing was.

Norwood keek naar zijn broer en hoorde zijn uitleg. Kalm sloot hij zijn ogen om na te denken maar daarna keerde Norwood zich naar het raam en keek naar buiten. "Misschien heb je een punt..." zei hij kalm. "Maar ik doe het niet voor de macht, noch om er krachtig te worden..." zei hij. "Misschien doe ik het lichtelijk om de kracht. Maar ik doe het werkelijk maar om 1 ding. Één ding dat me echt stuurt om dat te doen, Alwir..." zei hij. "Het maakt mij niet uit dat de macht daar bij komt. Ik voel me er niet voor om de mensen te besturen. En ik zal nooit omdat ik er zomaar zin in heb een potje knokken..." zei hij kalm. "Inderdaad de mensen zijn er de dupe van. Maar er zijn meerdere legendarische magicians. En deze willen dit soort dingen ook voorkomen.." zei hij kalm. "Ik snap wat je motiveerd, maar je houdt me niet tegen om de lessen bij Ferost te blijven volgen..." zei hij kalm. "Ik zal op wat voor manier dan ook sterker worden in mijn magie, legendarische magician of niet." zei hij wat luider terwijl hij over zijn schouder naar zijn broer keek. Daarna ging zijn blik weer naar het terrein. Hij had hier zijn redenen voor.

Alwir sloeg zijn armen over elkaar en bleef Norwood recht aankijken. ''Weet ik, zo ben jij niet. Jij bent niet zo'n machtsbeluste gek als die idioot van een schoolhoofd hier'' zei hij al na zijn tweede zin tegen hem. ''Sterker worden in magie kan ook op andere manieren'' begon hij nadat Norwood uitgepraat was. ''Als jij geen afstand wil doen van je positie als opvolger van Heer Ferost het zij zo, ik zal ook niet tegen jou vechten, noch tegen Heer Ferost. Maar of diezelfde reden ook voor Re Eneas geldt moet je niet aan mij vragen. Ik kan je wel vertellen dat ik in zijn woorden geloof en ik hem desnoods in de dood zal volgen als we daarmee onze idealen kunnen bereiken'' zei hij kalm. Hij keek wel uit om Finnegans naam te noemen. Hij zou door laten schemeren dat Finnegan hier was. Maar zijn echte naam hoefde Norwood niet te weten. ''Misschien zijn er andere legendarische magicans die gevechten tussen elkaar willen voorkomen. Maar daarin zijn ze al een keer gefaald niet?'' vroeg hij rustig. ''Ik doe dit echt niet alleen maar voor mezelf Norwood. Het is alleen...ik wil elk risico dat moeder of onze zus iets ergs overkomt door deze machten zo klein mogelijk maken. Ik wil ze graag nog zo lang mogelijk bij me houden snap dat dan! En Re Eneas.....hij kan dat voor me waarmaken'' zei hij zacht.

"En wat als de idealen bereikt zijn?" zei Norwood ineens. "Wat dan, wat denk je dat Re Eneas dan van plan is..." zei hij kalm. "Ik heb niet gezegd wat de rede is voor mijn lust naar kracht..." zei hij kalm. "Het is voor familie. Madeline, jou, ons zusje, moeder..." zei hij zacht maar duidelijk hoorbaar. "Ik heb twee keer gefaald Madeline's leven te redden..." zei hij wat strakker. "Ik had zonder, Rose in de eerste plaats, Madeline al lang niet meer aan mijn zijde gehad. En Hatori en Meadriad's hulp waren ook niet bepaald overbodig. Zonder hun was Madeline er nu ook niet..." zei hij kalm. "Ik wil gewoon mijn vrouw kunnen beschermen zonder dat iedereen me moet helpen!..." riep hij ineens uit. Daarna kalmeerde hij weer en keek naar het raam. "Hij is hier of niet, de leider van de organisatie. Als dat zo is dan zal ik hem ongetwijfel nog tegenkomen..." zei hij kalm. Hij zou zich niet tegen laten houden door een tiener met waanideeën. Althans dat is wat hij dacht.

Alwir was even stil op Norwoods vraag. ''Dat weet ik niet. Maar niks slechts als je dat denkt'' zei hij direct in Finnegans verdediging. Finnegan was voor Alwir een idool, iemand met macht. Iemand die slim genoeg was een hele organisatie op te zetten en te leiden. Oké, hij was een Shadraan, dat hielp waarschijnlijk ook wel mee. Maar Finnegan was voor Alwir iemand die hij nooit had kunnen zijn. Wat hij ook zou doen, Alwir was ervan overtuigd dat het anderen zou helpen, en hij zou pal achter hem staan wat Finnegan ook van plan was. Alwir zweeg over Norwoods reden. Dat had hij niet geweten. ''Dan moet je begrijpen in welke positie ik verkeer. Hoewel ik niet getrouwd ben zoals jij heb ik wel degelijk mensen om wie ik geef en ik ook wil beschermen...'' begon hij zacht. ''...En als ik me daarvoor moet aansluiten bij een organisatie die de legendarische magicans wil wegwerken, nou dan moet dat maar!'' riep hij nu zelf uit. Alwir wendde zijn blik af toen hij Norwoods laatste woorden hoorde. ''Ja, Re Eneas is inderdaad hier'' bevestigde hij zachtjes.

Norwood schudde kort zijn hoofd. "Ik weet het niet, Alwir. Wat als hij de ultime macht zelf wil nemen..." zei hij. "En dat de legendarische magicians hem in de weg staan. Mogelijk gebruikt hij je alleen als pion in zijn eigen plan.." zei hij kalm en bedachtzaam. "Ik weet precies wat je bedoelt Alwir.." zei hij kalm. "Je zult genoeg vrienden en vriendinnen hebben, daar twijfel ik ook niet aan. En je geeft net als ik om familie. En ik zal je ook niet verbieden om in de organisatie te zitten. Maar de kans is dat je leider ooit op een dag jou tegen mij op zet." zei hij kalm. "Neem dat ook in overweging. En ik weiger om je aan te vallen.." zei hij kalm. Zelfs al kost het me mijn titel als opvolger van het heer van het woud.." zei hij kalm. De bevestiging kwam niet als een verassing. "Ik zal er op een manier wel achter komen wie het is..." zei hij kalm. "En dat zal niet veel tijd kosten.." zei hij. "Geen nood, ik zal noch hem, noch de organisatie iets aan doen.." zei hij. "Ik geloof niet dat jullie heel ver komen.." zei hij kalm.

Alwir keek verhit op naar Norwood. ''Zo is hij niet. Re Eneas geeft om mensen die werkelijk hulp nodig hebben. Je zegt maar wat'' zei hij haast schreeuwend. Misschien schreeuwde hij omdat hij wist dat Finnegan wel tot zoiets in staat zou zijn. Maar Alwir wou daar niet aan geloven. Finnegan was zijn grote voorbeeld. Hij liet zijn schouders zakken. ''Dat doet hij niet. Ik heb vanaf het begin al aangegeven dat ik weiger tegen jou te strijden'' zei hij koppig toen Norwood Finnegan er ook nog eens van beschuldigde Alwir tegen zijn eigen broer op te zetten. ''Veel geluk, Re Eneas is moeilijk te doorgronden'' snoof hij met lichte trots. Alwir wendde zijn blik af maar het voelde even als een mes tussen zijn ribben toen hij de laatste woorden van Norwood hoorde. ''We zijn al verder dan jij denkt'' zei hij zacht op licht bedreigende toon. ''Ik heb genoeg gehoord, broer'' mompelde hij kil en minachtend. Hij klonk Shadraans besefte hij maar negeerde dat feit. Het woord broer had hij minachtend uitgesproken. Alwir draaide zich om naar de deur en maakte met zijn handen de beweging alsof hij iets uit elkaar scheurde. De lianen en het hout van de deur werden uit elkaar getrokken waarna Alwir er doorheen stapte en zowel het hout van de deur als de lianen weer aan elkaar liet groeien achter zich.

Norwood hoorde de woorden van zijn broer en hoorde de woorden. De reactie was verwacht en Norwood ging er niet verder op in. "Maar ik heb zo mijn manieren Alwir..." zei hij kalm. "Je bent misschien ver, maar je einddoel wordt zwaarder naarmate je verder komt Alwir..." sprak hij. Norwood hield Alwir niet tegen toen hij de deur open deed. Nee in tegendeel. Hij wierp zijn hand in de lucht en zwaaide hem gedag. Met een grijns draaide hij zich terug naar het raam. "Moeilijk te doorgronden. Kijken of je dit door hebt, Alwir..." sprak hij kalm en sloot zijn ogen. Een strijd met je eigen broer aan gaan was soms lastig, maar hij zag het ook als een uitdaging. Hij had regelmatig spellen met zijn vader in het Grense bos gespeeld waarbij het totaat draaide om strategie. Norwood verloor meestal. Hij wist zeker dat zijn broer dit ook met zijn vader gedaan had maar had nooit echt resultaten er van gehoord. Hij wist dus ook niet hoe tactisch zijn broer was.

PROFILE MAGICIAN

» Wake me up
» Wake up in a creepy world
» don't Wake the Dragon -- [Evangelyne]
» I didn't mean to wake you up, Sir. (Master Savador)
» Call me maybe? [closed]

Wake-up call.

Wake-up call.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen