Stille nacht, heilige nacht, 's avonds laat, onverwacht. Blablabla, ze kende de tekst verder niet, maar dat hield haar niet tegen, ze humde de rest van het liedje wel. Moyra had al dagen en dagen lang kerstliedjes in haar hoofd, het was ongelofelijk irritant. Voor anderen dan, die met haar opgescheept zaten. Niets was zo vervelend als telkens weer een liedje horen, waardoor je het weer in je hoofd kreeg. Voor Moyra was het wel vrolijk, want zo was het nooit stil in haar hoofd/omgeving. Op de niet gekke manier, op de altijd wakker met een wijsje-manier. Zo ook vandaag. Ze had haar wekker gisteravond uiterst zorgvuldig gezet, nadat ze terug kwam van het heerlijke eetfestijn van kalkoen en rollades in de grote zaal, maar die was helemaal niet nodig geweest om haar te wekken. Nee, stipt om 7 uur had ze haar grote rode ogen geopend en na een kort moment van stilte had het meisje zich gerealiseerd dat het inderdaad dé dag was, de dag die ze dacht dat het was. Kerstochtend, de mooiste ochtend van het jaar. Op haar verjaardag na dan, misschien. Afhankelijk van of het gesneeuw had en ja, dat was het geval. De besneeuwde daken van Oak's field glinsterden en glansden in het licht van de lantaarns, die nog aan stonden, aangezien het zo vroeg nog erg schemerig was.

Ze zwiepte haar benen over de bedrand en stond op. De vloer voelde koud aan, maar dat werd verholpen door gauw naar de leerlingenkamer te trippelen. Nog in haar pastelkleurige pyjama, bedrukt met roomwitte figuurtjes en tekeningetjes, bereikte ze  het donzige tapijt. Het meisje wierp een blik uit het raam, maakte een verrukt geluidje. Vlokjes dwarrelden als betoverde confetti naar beneden, belandden op de vensterbank. Haar adem deed het glas beslaan, waarna ze er een smiley in tekende met haar wijsvinger. Moyra draaide zich zwierig om, danste richting de open haard, opgewekt hummend. Voor de haard stond haar schoteltje, leeg, de koekjes waren op, mooi zo. Daar hing ook een rijtje aan sokken, groot en klein, iemand had zelfs een laars neergezet bij gebrek aan beter. Wat zou de rest krijgen?  In de leerlingenkamer was het verrassend leeg, al zat er tenminste één iemand in een stoel te lezen. Waar was iedereen eigenlijk? Dat zou ze straks wel uitzoeken, nu eerst haar cadeau pakken.

Dit was zo spannend! Wat zou er in haar kerstsok zitten? Nieuwsgierig voelde ze aan de zachte stof van de sok, die aan een spijker boven de haard hing. Ze zag cadeaupapier, de kerstman was haar niet vergeten yay. Uiterst voorzichtig reikte ze de sok in en trok haar cadeau tevoorschijn, haar adem inhoudend van spanning.

[Dit topic is open voor iedereen! Sion, Nocte, als jullie nog willen zijn jullie van harte welkom c;]

Kerstmis was redelijk onbekend voor de jongen.
Het was niet dat hij er nog nooit van had gehoord, het was meer dat zijn familie het niet vierde. De Reise's vierden slechts de komst van het nieuwe jaar, waarbij er wel cadeau's werden gegeven, maar de traditie van een kerstboom opzetten en het eten van een heerlijke kerstmaaltijd zat er niet in. Wat Sion altijd prachtig vond, waren de versieringen in de bomen. Omdat hun dorp zich in de bergen bevond en ze praktisch omringd waren door bomen vonden de inwoners het leuk om lampjes in de bomen te hangen. De lampjes waren puur magische objecten en spaarden overdag energie op, zodat ze 's avonds konden branden. Op dat soort momenten ging Sion op het dak van zijn huis zitten en kijken naar de honderden lichtjes van de bomen. Hij vierde dan geen kerstmis, maar hij kon alsnog van de pracht en praal genieten.

Hier vierden ze het echter wel. Hij wist niet precies hoe alles ging, maar het was makkelijk genoeg te volgen. Er werden kerstliedjes gezongen, er werd een grote maaltijd opgezet, iedereen ging feest vieren en gezellig doen en hij mocht een sok ophangen bij een open haard waar zijn cadeau dan in zou worden gelegd. Hij was er eerst wat sceptisch over geweest, immers had hij als kind nooit in de kerstman geloofd en hij wist niet of er de volgende ochtend écht iets in zijn sok zou zitten, maar het was het proberen waard. En anders stopte hij zich nog meer vol met voedsel, want dat was wat Sion voornamelijk had gedaan met kerst. Een hele hoop eten. Dat was de traditie, toch?

Sinds Sion nog minderjarig was en hij verder geen echte vrienden had met wie hij iets leuks kon doen, was zijn kerstavond vrij normaal voorbij gegaan. Hij schreef wat brieven naar zijn familie, oefende wat met het manipuleren van glas en kroop vroeg al onder de lakens.
Afgezien van wat lawaai dat enige dronken etagegenoten maakten, had Sion redelijk geslapen. Hij had erover nagedacht om wakker te liggen zodat hij de kerstman misschien kon zien (of niet), maar hij bedacht zich al vlug dat dat iets voor kleine kinderen was. En hij was dan wel klein maar geen kind, puhh! De volgende ochtend besloot hij ook niet uit te slapen, omdat hij zo snel mogelijk wilde zien of hij nou een cadeau had gekregen. Hij stapte uit zijn bed, maar toen hij merkte hoe koud het was, pakte hij zijn witte laken en sloeg het om hem heen alsof hij een burrito wilde zijn. Het laken was veel te groot natuurlijk, waardoor een deel van het laken over de grond sleepte. Zo liep hij de slaapzaal uit en ging hij rechtstreeks naar de open haard toe. Hij zag daar een meisje staan, iemand met roze krullend haar en een klein postuur, waarschijnlijk ook niet erg oud.
'Hi, gelukkig kerstfeest!' zei hij ter begroeting en glimlachte naar het meisje. Hij stopte met lopen toen hij bij zijn eigen kerstsok stond en keek even naar het meisje. 'Ooooh~ Hij heeft je een cadeau achtergelaten! Oh oh, ook voor mij?' Sion's handen kwamen vanonder zijn lakens uit en voelden aan zijn sok. Zijn sok was duidelijk niet leeg. 'Ah, ik heb ook een cadeau!' riep hij opgewonden en bijna springend uit. Zijn handen graaiden in de sok en haalden zijn cadeau tevoorschijn. Hij keek naar Moyra, zijn rode ogen glinsterend van opwinding. 'En en? Wat heb jij?'