Haar verzameling aan blauw plekken was vandaag weer wat gegroeid, superleuk! De manier waarop ze die gozer gehaakt en neergehaald had, was misschien niet niet de meest tactisch verantwoorde zet in haar geschiedenis van leven geweest, maar hij had het zeker verdient! Dat hij zo soepel en snel weer omhoog was gekomen, om haar een nieuwe afdruk op haar huid te zetten, dat had zij toch ook nooit goed in kunnen schatten? Die vleeskoppen waren meestal niet zo snel met hun reflexen. Meestal was zij allang uit het zicht tegen de tijd dat ze weer op hun voeten stonden, maar nu was het anders geweest. En dat had haar dus een paar meppen opgeleverd. Sommige had ze kunnen ontwijken, sommige waren vies raak geweest. Zo voelde het meisje onder andere net op de rand van haar kaak, vlak naast haar kin een plek boos kloppen. Net zo een rotplek, klap opgevangen omdat ze net te laat was met uitwijken. Allemaal door die ene klootzak. Eikel. Was toch blijven liggen!
Maar ja, hopelijk ging het haar beter af bij de voetbaltraining. Haar humeur was in elk geval niet door het kleine akkevietje ten onder gebracht, ze had er nog steeds zin in! Wat waren nou een paar blauwe plekjes? Die gingen vanzelf wel weer weg! Ze zou de pret niet laten drukken omdat haar bovenarm misschien een beetje pijn deed, want ze kon lekker gaan rennen over het veld. Rennen en schreeuwen, terwijl ze tegen een bal aan trapte en in lachen uitbarstte als zij- of één van haar teamgenoten iets opfuckte. Klonk allemaal als een geweldig leuke tijd!

Gehuld in haar normale sportkleding –want zo een voetbaloutfit was ook niet iets wat je zo één, twee, drie tevoorschijn toverde- kwam ze aan op het veld, al zwaaiend naar de mensen die ze zag staan. Oh man, haar energie liet haar nu al bijna op en neer springen, ze wilde zo graag gaan beginnen! “Heya, guys!” Met een grijns begroette ze de mensen die bekende gezichten droegen, maar haar blik bleef hangen op een onbekende. Oehoe, nieuwe mensen leren kennen kon best leuk zijn! “En heya, nieuw persoon! De naam is Aislin!” Toch wel zo netjes, om jezelf eerst voor te stellen, niet? Houd het vriendschappelijk eerst, daarna is er altijd nog een mogelijkheid om mensen het leven zuur te maken. Ware levenslessen van Aislin.
“Dus, cappycap,” begon het meisje, waarbij ze haar blik op Aubree richtte. “Wat staat er op het menu voor vandaag? 10 rondjes om de school? Situps tot we moeten kotsen? Opdrukken tot we flauwvallen? Ballen koppen tot we een hersenschudding krijgen? Maak ons blij met je ideeën!”

---
She's my riot girl
She's no minor threat
She's been bruised and bled
She's hanging on by a thread

Hij had tegen zijn broer gezegd dat deze alvast moest vertrekken terwijl hij even de laatste hand aan zijn huiswerk legde. Sinds wanneer hij –Charlie Springs-zijn huiswerk maakte? Sinds zijn moeder een wel erg kwade brief had gestuurd en gedreigd had hem van school te halen als hij niet een beetje meer moeite ging doen. Waarom hij nu juist op die bedreiging – en niet op de vijfduizend anderen die al verstuurd waren? Omdat ze het deze keer echt meende. De andere keren had er maar wat gezever in gestaan over dat hij de leraren moest respecteren blablabla. Meestal schreef ze wel tien bladzijdes vol met wat hij en zijn broer juist allemaal verkeerd deden. Deze keer was het echter maar een kort tekstje geweest, iets dat liet zijn dat het echt wel menens was. Als hij nu niet dringend betere punten zou halen en zijn jaar zou moeten overdoen, zou ze hem hier weghalen. Dat was de enige reden dat Charlie niet samen met zijn broer naar het grasveld was getrokken voor een voetbaltraining. Aangezien ze vroeger best veel aan straatvoetbal hadden gedaan, kende de tweeling wel iets van voetbal. Natuurlijk hadden ze zich dan ook meteen opgegeven toen er bekend werd gemaakt dat er een voetbalploeg opgericht zou worden. De jongen had Allens verhalen over een feestje op de woudmagiciansetage en een straf erna in geuren en kleuren mogen aanhoren en sinds de captain van het team erbij geweest was, kon het allemaal nog best eens leuk worden.

Met een klap sloeg Charlie het boek dicht en schoof het van zich af. Nee, zijn werk was nog niet klaar, maar als hij zich nu niet zou klaarmaken zou hij vast en zeker te laat komen en dat zou zeker geen goede eerste indruk achterlaten. In een snel tempo trok de jongen wat sportkleding aan en begaf zich met nog maar een been in zijn broek en zijn schoenen in zijn handen naar buiten. Tegen dat hij de schoolpoort die naar buiten leidde bereikt had, was het hem wel gelukt om zich fatsoenlijk aan te kleden en zijn veters te knopen. Vanaf het moment dat hij buiten was, zette hij het op een rennen. De wind rukte wat aan het donkerblauwe shirt dat hij had aangetrokken en liet het kledingstuk pas met rust toen hij zijn pas vertraagde en na een tijdje ook stil kwam te staan naast zijn broer. Zijn blik gleed even over de al aanwezige mensen en een grijns krulde zich om zijn lippen. “Oi, ik ben Charlie, al mag je me ook best Allen noemen als je wilt." Hij wist zo dat dat waarschijnlijk wel een paar keer ging proberen. Het gebeurde gewoon altijd en als het gebeurde, namen de twee meestal niet echt de moeite om mensen te corrigeren. Het was altijd leuk om mensen zo te pranken.

Sport was zijn ding. Niet voor niets had Nathan meerdere keren toernooien op school gewonnen. Hij won bijna altijd de hardloopwedstrijden, de honkbalwedstrijden gingen ook altijd soepeltjes en voetballen was ook altijd plezierig geweest. Thuis trainde hij ook een hoop af om zo snel en soepel mogelijk te blijven (en hij hield graag zijn geweldige - ahem - lichaam in vorm) en hij ontsnapte altijd aan ruige bendeleden in zijn achterwijkje. Hij hield van sport, het was hetgene waar hij zich het liefst mee bezig hield. Elke ochtend hardlopen, heerlijk.
Het was ook de reden dat Nathan zich opgegeven had voor een voetbalteam. Het leek hem zeer leuk om te doen en er waren sowieso niet genoeg clubs en teams op deze school. Hij had al een tijdje een sportclub gewild, maar hij wist dat hij het zelf niet moest gaan oprichten. Nu was er eindelijk één...

En hell yeah, de dorks waren er ook. Nate kon ze al zien, daar in de verte. Het lichte korte haar van Aubree viel op, net als de rode lokken van Allen en hij kon Aislin vanaf een afstandje al horen gillen. Hij grinnikte even kort en kwam aanlopen in sportkleding, zijn sokken hoog opgetrokken alsof hij een echte voetballer was. Zijn schoenen hadden nopjes, maar voor de rest had hij maar een korte broek en een shirt ergens uit een kast getrokken. Hij had wel sportkleding, maar het was niet alsof het speciale kleding was. Slechts zijn schoenen waren ideaal, al waren ze wat oud en afgetrapt. Maakte niet uit, ze zouden toch allemaal vies worden.
'Heeeey jongens!' riep Nate vrolijk uit terwijl hij zich bij zijn buddies voegde. Hij zag Bree al in voetbalkleding klaar staan om ze te leiden, Aislin die aan het springen was van opwinding, Isaiah was er ook gezellig, en... Wacht, had Allen een tweelingbroer? Holy shit, alsof één Allen al geen onrust kon zaaien! Er was een blauwharig meisje dat er schattig uit zag, maar hoho Nate wist wel beter. Ten slotte was er een jongen die zich Kaoru noemde en een meisje met de naam Daisy. 'Hi, Nathan hier.' stelde hij zich voor aan de nieuwelingen met een glimlach en richtte zich toen op Allen en Charlie. 'Duuuude, sinds wanneer heb je je vermenigvuldigd? En hoe weet ik wie Allen of Charlie is? Misschien was het wel helemaal niet Allen op dat feest!' Goh, tweelingen. Oh well, dubbel zoveel plezier als Charlie net als Allen was... Oh, dat was ie zeker wel.

Het nieuwe ‘team’ bleek te bestaan uit leuke mensen. Yay! Leukheid! Een redelijk grote hoeveelheid aan bekenden voegde zich bij de groep en meldde zich voor de training, waardoor Aislin alleen maar meer zin kreeg in het spel. Whoopwhoop, ze had zóveel energie op het moment! Gelukkig dat ze dat er straks allemaal uit mocht gaan rennen, anders zou ze de hele dag door letterlijk overal naartoe stuiteren. Zo een dagje flink zweten zou haar wel goed doen ja. Als de anderen een beetje mazzel hadden kreeg Aislin vandaag ook meteen wat spierpijn, dan zou ze voor een paar dagen wat rustiger zijn. De kans was niet groot, want Aislin bewoog veel en met haar drukke gedoe hield ze verassend genoeg een redelijke conditie op. Maar je kon altijd dromen.
Yis, de laatste persoon sloot zich aan bij het team, dus dat betekende dat ze straks konden beginnen als ze allemaa- heeeeeeeeeeeee! Die guy kende ze! Die krullenbol vol met drama waar ze het bierfiasco aan over had gehouden. Nee maar, dat hij zich hier ook voor had aangemeld. Het leven zat werkelijk vol met verassingen!
In elk geval, ze konden gaan beginnen nadat iedereen zich aan elkaar had voorgesteld, de helft de meeste namen alweer vergeten was –net zoals Aislin zelf, want direct alle namen weten was toch onmogelijk?- en mensen hun koppen dicht hielden. Hun ‘leider’ sprak, dus aandacht bij juffrouw Whiskyprinces. Een soort van, wat was het, speech? Kon je het een speech noemen? Naja, bij gebrek aan een beter woord; na Aubree haar speech, die er wat krakkemikkig uit kwam strompelen, kon het team gaan beginnen met de eerste paar oefeningen. Een warming-upje, waarbij ze een paar rondjes moesten gaan rennen en daarna nog wat rek- en strekoefeningen om verdere blessures te voorkomen. Klonk prima!
Aislin deed eerst een paar rekoefeningen en gaf zo de rest van het team een voorsprong, expres, natuurlijk. Zo kon ze een stuk makkelijker iedereen voorbij zoefen en haar plaatsje als voorste renner gaan claimen. Ja ja, ze had dit plan zeer tactisch bedacht, want competitief als ze was moest ze natuurlijk wel vooraan rennen met oefeningen als deze. Ze stond onder een paar mensen redelijk bekend als een zogenaamde ‘snelle Jelle,’ (is daar überhaupt een vrouwelijke versie van?) dus ze had een naam hoog te houden -en verder op te bouwen! Dus, het merendeel van de groep was al begonnen aan de eerste ronde en Aislin lag nu zo ongeveer een halve ronde achter na haar zogenaamde ‘rekoefeningen’.
Tijd om daar verandering in te brengen.
Met gebruik haar luchtmagie stoof Aislin het veld over en haalde ze met een paar flinke stappen wat van de langzamere joggers al in. “WHOOOO! GOTTA GO FAAAAAST!” Voordat ze het wist was ze één van de voorste bij het hardlopen en claimde mevrouw Speedy Gonzales haar plek vooraan. Luchtmagie hebben was toch best wel fucking geweldig soms!
Na de vijfde –en de laatste ronde hijgde Aislin lichtelijk, maar ze was het wel gewend om lange afstanden zo af te leggen. Dankzij het vele wegrennen voor mensen die haar in elkaar wilde slaan als ze haar grote bek weer eens open had getrokken had ze wel een aardige conditie opgebouwd. Dit was appeltje eitje! En dit was dan nog een redelijk lange afstand, moesten ze haar eens zien sprinten! Sonic was er niks bij! De volgende oefeningen waren daarin dan misschien net wat minder. Snelheid speelde hier een veel kleinere rol in. Hier kon Aislin dus niet goed in uitblinken. Wellicht wat jumping jacks, maar de push ups en sit-ups sloeg ze voor nu maar even over, heel sneaky.
Al springend keek het meisje naar de rest van het team, waarbij een aantal het al aardig leken te voelen. Pff, wat was dit nou!? Dit was een warming-up for fucks sake! Aislin staakte haar rekoefeningen en stapte in een soort jog-pas langs wat van haar teamleden. “Kom op jongens, beetje meer energie erin! We zijn nog geen tachtig! Huphup! Inspring de bocht gaat in, uit spuit vanavond gaan we uit! Yaaaaaaay bieeeeeer!” Zo ging dat rijmpje helemaal niet. Maar dat was stiekem, dus dat wisten de anderen niet. Dat was haar kleine geheimpje.

---
She's my riot girl
She's no minor threat
She's been bruised and bled
She's hanging on by a thread

Toen Nathan eenmaal had gezien wie er allemaal waren, wist hij dat dit een geweldige training zou gaan worden. Hij werd er helemaal energiek van, had niet eens zijn vertrouwde suikerachtige rotzooi drinken nodig om energie te krijgen. Hij wilde rennen, de bal rond trappen, mensen tackelen, in het rond schreeuwen, hell yeah. Hij gaf zichzelf de toestemming om hier all-out te gaan dus dat ging hij ook gewoon doen. Dit was het voetbalveldje bij hen in de buurt waar hij altijd voetbal had gespeeld met zijn broers. Het was nooit erg rustig of lief, bijna alle Collinsen kwamen thuis met schrammen, vieze kleding en kneuzingen en blauwe plekken, maar het was het altijd wel waard. De Collinsen hielden niet van zwak spel, hadden het vuur in hun bloed zitten.
Maar uiteindelijk besefte Nate zich wel dat hij niet all-out kon gaan. Hij wist niet hoe dit zou lopen en of iedereen ook zo fanatiek als hem zou spelen. Waarschijnlijk niet, al leken sommigen hem wel heel fanatiek. Aislin bijvoorbeeld en de tweeling was vast ook erg fanatiek.

Nate gaf Bree een vrolijke grijns toen ze hem begroette. 'Yo, Kingston.' zei hij tegen zijn witharige, eh, vriend? Was ze dat? Een vriend? Hij wist het niet zeker. Na die ene fout in de slaapkamer was hun relatie nogal twijfelachtig, er was een soort afstand tussen hen geweest - wat Nate begreep want holy shit, wat hij had gedaan was niet goed te praten. Maar al met al was ze niet ontzettend onredelijk aan het doen? Ze leek zelfs blij met hem te zijn, wauw. Vrienden dus? Vrienden. Hoopte hij.
Hij dacht er niet verder over na en grijnsde even om Allen's opmerking. Zelfs als hij gokte was er een kans dat hij goed gokte. Hij keek even naar de blondine bij hen die de tweeling Challen noemde. Challen, dat was een goed alternatief. Of Allie? Nee, Allie kon nog als een bijnaam gezien worden voor Allen zelf. 'Ey, blondie, is 't goed als ik je bijnaam leen?' vroeg hij hem vriendelijk. Hij ging immers geen bijnamen stelen, dat was gewoon dom.

Uiteindelijk kwam Bree met het programma. Ze gaf een korte introductie en daarna instructies: een warm-up. Vijf rondjes rennen, tien sit-ups, push-ups en wat strek-oefeningen. Prima! No trouble, hij kon twintig rondjes rennen als ze dat wilde. Hij hief zijn rechtervoet even en liet de neus van zijn schoen twee maal op het gras tikken om zijn ondergrond te testen en zijn voet wat comfortabel in de schoen te krijgen. Daarna draaide hij wat met zijn enkel en na de andere enkel ook gedraaid te hebben, begon hij te rennen. Hoog tempo, zijn rug recht en zijn armen naast zijn bovenlichaam en gebogen. Zijn voeten kwamen stabiel terecht op de grond terwijl hij al vlug de rest achter zich liet. Hij kon nog sneller, maar hij zag niet in waarom hij dat zou doen. Enkel wanneer hij wegrende van de politie of een stel bendeleden werd hij Sonic. De meesten noemden hem ook gewoon Sonic en hij spoot zelfs die naam op de muren van zijn achterwijk. Sonic was here, bitches.
Maar opeens was tegenstander Shadow er. En damn, Shadow scheurde aan hem voorbij met een razende snelheid die alleen maar behaald kon worden met luchtmagie. Nate keek de donkerharige meid na, lichtelijk onder de indruk van haar snelheden. Hij wist dat er genoeg mensen waren die net als hem ontzettend snel waren, dus hij keek er niet eens raar bij op. In tegendeel, hij vond het geweldig. Tegen Aislin zou hij met plezier racen. 'YO FRUITCAKE, YOU CRAY.' riep hij haar half-lachend na en maakte zijn vijf rondjes al vlug af. Terwijl de rest nog rende, ging hij op zijn gemakje richting Aislin, zijn ademhaling ietsje sneller dan normaal.
'Daaaaaaamn, girl. Dat was vet... Voor een beginner.' Hij grijnsde plagerig en ging op zijn buik op de grond liggen, zette zijn handen op de grond en zijn tenen ook. Zonder al te veel moeite deed hij zijn 10 push-ups, 10 push-ups waren niets als je even keek naar Nate's armspieren, vervolgens ging hij op zijn rug liggen en deed hij de sit-ups, ook 10. Daarna ging hij kalmpjes rekken en keek hij naar de dorkjes. Hij was als één van de eersten klaar, dus had hij tijd om wat rond te kijken en te rekken. Awesome team, leuke mensen... Hij kon niet om meer vragen.

Er was getrap, er was geren, er waren mensen die aan elkaar en elkaars kleren trokken. Zelf ging ze twee keer onderuit (een keer vanwege haar eigen onhandigheid, een keer omdat iemand haar liet struikelen) maar dat was zeker geen record.
Geduldig werkte ze de oefeningen op haar post-itje af, een uur aan oefeningen die ze zorgvuldig had uitgedacht en kort op het blaadje had beschreven. Een keer blies een windvlaag (die niet natuurlijk kón zijn) het gele papiertje uit haar vingers en moest ze er halsoverkop achteraan – wat gepaard ging met een hoop gelach dat ze, om eerlijk te zijn, wel kon missen. Zelf had ze gezucht, met haar ogen gerold en was ze het dwarrelende ding gaan vangen.
Het ging goed. Dat kon ze niet ontkennen. Het waren simpele dingen die ze deden, overtrappen en rennen en een paar manoeuvres, trappen en verdedigen en zelf dook ze zo vaak naar de grond dat de lange mouwen van haar shirt groenig waren tegen het eind van de training.

Want ja, die liep ook een keer ten einde. Niet iedereen had zweet op de wenkbrauw, maar de meesten wel, want niet iedereen had de monsterconditie van zekere Puffoonsen. Op haar eigen gezicht lag naast een laag zweet een halve grijns die het resultaat was van de endorfine die vrij was gekomen door het bewegen en het feit dat ze gewoon ontzettend veel van voetballen hield en werkelijk een keertje lol in iets had.
Het was zelfs zo erg dat ze lachte om de grappen die het team maakte.
Het team. Háár team. Zij was de captain, ondanks dat haar autoriteit nog wel wat werk vereiste. Ze had het donkerbruine vermoeden dat de enige reden was dat iedereen naar haar luisterde het feit was dat ze dit had georganiseerd enzo. Bree was niet de beste kandidaat voor captain, maar goed. Ze was het nu, en iedereen had er maar mee te dealen.

Toen iedereen bij elkaar gedrongen stond, in een cirkel die net iets te weinig personal space overliet, begon Aubree met een grijns om haar mond haar “eindspeech”.
‘Eh.. Dat was de laatste oefening, dus de training is nu afgelopen.’ kondigde ze aan. ‘Maar ga nog niet weg, ik eh, ik heb de posities.’ Ze had haar ogen opengehouden, was geen expert maar had iedereen maar ingedeeld op de positie waarvan ze dacht dat ze goed zouden zijn. ‘Aislin, jij bent spits. Allen, jij krijgt het middenveld. Collins wordt voorstopper, Crouge laatste man. Isaiah, ik zet jou op de linker of rechterhelft, daar mag je zelf over beslissen. Wren en Charlie worden respectievelijk links- en rechtsbuiten. Dat betekent dat we dus nog een halfspeler nodig hebben en twee achterspelers, maar dat regelen we wel. Denk ik.’
Ze haalde even diep adem. Dit was een mond vol geweest. ‘Eh, volgende week, zelfde tijd, zelfde plaats. Bedankt voor jullie aandacht enzo. Training klaar.’ Opgelucht en opgelaten was ze, maar voornamelijk tevreden. Ze had een voetbaltraining succesvol afgerond.

Ik wilde het niet langer open laten staan, dus heb ik hem afgesloten. Jullie zien wel een volgende activiteit verschijnen als ik tijd heb. Heb je zelf suggesties, PM me dan ~

TOPIC UIT