Slapen was nog steeds lastig, al slikte hij de medicijnen die hij gekregen had wel regelmatig. Het maakte het gemakkelijker om weg te dromen. Toch schrok hij vaak wakker; pijnscheuten scheurden door zijn lichaam, zorgden ervoor dat hij omhoog schoot nog voor hij helemaal wakker was. Soms moest hij een kleine gil smoren in zijn kussen, maar het was allemaal niet meer dan waar hij aan gewend was. In tegenstelling zelfs, sinds Master Savador hem geholpen had, was het alleen maar beter gegaan! Hij kon beter lopen, al klemde hij zijn linkerarm nog steeds strak tegen zijn lichaam. Hij had veel minder last van spontane kleurenblindheid en bovenal werd de pijn minder. Hij was die man dankbaar, vroeg zich af of hij wat terug zou kunnen doen. Maar de Hoofdmeester had het natuurlijk ook druk en hij kon niet zomaar op bezoek gaan daar.. Nou ja, misschien zou hij dat aan het einde van zijn opleiding nog eens doen. Gewoon de man bedanken.

De jongen was ook vandaag weer vroeg wakker geworden door zijn pijnsteken, maar vandaag vond hij het niet erg. Zodra hij naar buiten had gekeken, had hij al gezien dat het buiten koud was. Nog geen winter, maar koud genoeg. Hij had zijn kleding aangetrokken en een niet al te dikke was. Ook muts en wanten liet hij thuis. Het was genoeg kleding om niet ziek te worden, maar te weinig om heel warm te blijven; dat was ook precies zijn doel. Er was een reden dat hij van de winter hield. Het verdoofde zijn pijn. De jongen trok zijn capuchon over zijn hoofd en liep naar buiten. Hij zou wel naar het grasveld gaan. Er zouden niet veel mensen op zijn, dus hij kon een rustige wandeling maken en voelen hoe de kou zijn hele lichaam langzaam van gevoel ontnam. Het was een kortstondige verlichting.

Oh, er was een andere jongen buiten! Will ging bijna op automatische piloot; trok zijn capuchon verder over zijn hoofd en maakte zich klaar met een enorme boog om diegene heen te lopen. Maar op het laatste moment bedacht hij zich. Vandaag voelde hij zich eigenlijk wel goed, was in een goed humeur. Wat een dag zonder pijn met iemand kon doen. Het was daarnaast nog erg vroeg en eigenlijk vroeg hij zich wel af wat iemand anders zo vroeg op deed. Was hij wat kwijt ofzo? Will besloot ernaar te vragen. Wel zorgde hij dat zijn capuchon zijn gezicht deels verborg. Mensen hielden niet van zijn gezicht. Nu is het zo dat symmetrische gezichten mooier zijn en dat was het zijne al niet, maar het werd nog erger. Net zoals de linkerhelft van zijn lichaam niet meer goed functioneerde, zo was de linkerhelft van zijn gezicht toegetakeld. Over die hele kant liepen opgezette aderen - eigenlijk ingeslapen Crestworms, maar dat zei hij er nooit bij - en zijn linkeroog staarde recht vooruit. Er lag een ijzige glans over, het was immers blind. Niet echt iets waar mensen graag naar keken. Daarnaast was zijn haar wit, droog als stro; maar dat werd een eind verborgen door de capuchon. Wit haar was ook niet zo vreemd.

Will besloot naar de jongen toe te lopen, die om zich heen keek. 'Hoi,' zei hij, stak zijn - nu al ijskoude - hand op naar de jongen. Tja, hij was ook nog eens ongezond mager, dus hij werd heel snel koud. 'Kan ik je ergens mee helpen? Het leek alsof je iets kwijt was.' Hij keek de ander vragend aan, wachtte even af. Oh. Hij had wat vergeten.. De jongen twijfelde even, maar besloot toen toch zijn hand uit te steken; wel verborgen onder zijn mouw, zodat de veel te witte huid niet te zien was. 'Ik ben William Ventura. Sorry dat ik me vergeet voor te stellen.' Normaal was hij niet van het sociale en hield hij zich graag aan de achterkant van de scènes van het leven, maar vandaag voelde hij zich goed genoeg om zelf te praten. Het was vroeg, lekker koud, nauwelijks andere mensen hier. Nee, vandaag zou hij zijn normale cyclus eens doorbreken.

OOC: hopelijk heb je er wat aan~

Kailee was in gedachten weggezonken, en hij speelde met zijn mobiel die in de zak van zijn jas stak. Hij prulde aan het hoesje, en beet terwijl wat op zijn onderlip. Een slechte gewoonte, want toen hij een keer in het krot was met Kenji had hij zijn lip opengebeten. Maar natuurlijk had hij daar weer een excuss voor, hij was nerveus geweest. Ze waren zeker dat iets achter hen aan gezeten had. En dan de enge, porseleinen poppen. Ze moesten wel door de duivel bezeten zijn. De verhalen over het krot waren in zijn ogen waar, en hij zou niet twijfelen om de verhalen te bevestigen als iemand ernaar vroeg. De jongen probeerde de gedachten aan dat verlaten landhuis weg te drukken, en hij dacht weer aan zijn moeder, vader, en dat hielp ook niet echt. Hij had niet door dat zijn mobiel uit zijn zak viel, toen hij zich bukte om zijn veter terug vast te binden.

Doordat hij wat rondgewandeld had, was hij zijn mobiel helemaal kwijt, en doen hij zijn hand in zijn zak liet glijden om het apparaat eruit te halen, verstarde hij even. Waar was dat ding heen? Opnieuw beet hij op zijn onderlip, net iets te hard, want er kwam weer een scheurtje in, en Kai likte het bloed weg. Dat zou wel stoppen in een paar minuutjes. Hij keek rond, en speurde de grond af. Plots hoorde hij plots de stem van een persoon boven de wind uit. Niet dat de wind zo'n lawaai maakte, maar ze was toch redelijk luid. 'Hoi,' Kai keek twijfelend op naar de jongen die gesproken had. Hij glimlachte heel even toen de jongen zijn hand opstak. 'Kan ik je ergens mee helpen? Het leek alsof je iets kwijt was.' Kai haalde zijn schouder op. "Ik heb mijn mobiel uit mijn zak laten vallen, waarschijnlijk toen ik mijn veters bond," De ander leek even te twijfelen, maar stak zijn hand uit, en Kai schudde die, zover dat ging, want de jongen zijn hand zat verscholen onder zijn mouw. De koude die hij opving van de hand deed hem huiveren maar hij probeerde dat niet te laten blijken. 'Ik ben William Ventura. Sorry dat ik me vergeet voor te stellen.' Hij knikte, en glimlachte opnieuw even, waarna hij het opwellende bloed weer aflikte. "Ik ben Kailee Ieray. Het geeft niet, aangenaam, William."

Op zijn hand liepen maar een paar opgezette 'aderen', dus dat viel alles mee. Vooral omdat het zijn rechterhand was die hij uitstak; zijn linkerhand was er erger aan toe, net als de gehele linkerkant van zijn lichaam. Toch nam hij het zekere voor het onzekere: een bijna dode huid was wel te onderscheiden van een simpelweg koude huid. Hopelijk zou de ander denken dat hij zijn handen tegen de kou wilde beschermen en ze daarom verborg in de mouwen van zijn vest.
De jongen waar hij tegen gesproken had schudde zijn hand, gelukkig maar! Will vond het nog steeds awkward om met anderen om te gaan; hij deed het gewoonweg niet zo vaak. Het was vreemd, maar dit leek best een goed begin? Met Kaoru was het ook goed gegaan. Dus waarom niet nu? Oh, hij was zijn telefoon kwijt, vertelde de jongen. Hij vond het late voorstellen ook niet zo'n probleem, zo bleek. Daarna kreeg hij de naam van de jongen zelf te horen: Kailee Ieray. Nooit van gehoord, maar voor nu leek het nog een prima jongen.

'Eh, zal ik helpen met zoeken?' stelde Will voor. Hij had het nu toch al gevraagd, kon hij dit er net zo goed aan toevoegen. Of vragen of iemand wat kwijt was en dan weer doorlopen, social fail. Even viel zijn blik op het bloed dat op de lip van de jongen zat, al was het maar een klein beetje. Een scheurtje door de kou? Het zag er niet fijn uit, maar ook niet ernstig. 'Waar kom je vandaan?' Will keek even om zich heen, hoopte dat de jongen geen witte telefoon had. 'Hoe zag het eruit?' Hij bleef maar praten, merkte hij. Het was grappig dat hij meestal niet wist wat hij moest doen, om de achtergrond wilde blijven; maar juist nu hij naar de voorgrond getreden was wist hij helemaal niet wat hij moest doen en probeerde hij dat te maskeren met vragen. Na zijn dertiende had hij nauwelijks meer contact gehad met de buitenwereld en om eerlijk te zijn, hier op de academy ook nog niet heel veel. Maar ooit moest hij het leren, toch?

Will liep alvast een paar stappen opzij, bestudeerde de sneeuw. Heel erg zou hij het niet vinden om met zijn handen de sneeuw in te gaan; op dit moment gold de regel 'hoe kouder hoe beter', zolang er maar niets afvroor. Vanaf zijn ledematen begon de koude al naar zijn romp te verspreiden, maakte het dat de wormpjes nog verlamder waren. Het was beter dan een pijnstiller, de winter. Will twijfelde of hij nog meer tegen de jongen moest zeggen; zou dat niet vreemd zijn? Hij had wel het idee dat hij hem al eens gezien had, op de slaapzaal ofzo. Maar ja, zeker weten deed hij het niet. 'Heb jij Luchtmagie?' besloot Will toch maar te vragen, van de zenuwen besluitend dat hij maar beter wat kon zeggen in plaats van niets. 'Want ik denk dat ik je wel eens op de etage heb zien lopen?' Het kwam er onhandig uit, wat ongemakkelijk. Damn. Kon je het op zijn leeftijd nog wel leren, sociale interactie? Hij was ook zo onhandig!