Het sneeuwde! Joepiejee, lol, zo leuk en so much fun. Wren stond enthousiast op het grasveld. Ze keek fanatiek rond. Waar waren de slachtoffers? Er waren best veel jongere kinderen buiten en ze had er al een paar omgekegeld, dus daar was de lol vanaf. Nu wilde ze een ouder doelwit, dat niet per se ging huilen en gillen ook echt tegen haar durfde te zeggen dat het niet leuk was. Of iemand die gewoon terug ging gooien. Bruggers durfden niet en waren saai, bah. Het meisje had in haar gehandschoende handen al een hoopje sneeuw vast die ze tot sneeuwbal aan het kneden was. Je moest het lekker hard aandrukken zodat het solide werd, dan spatte het ding niet halverwege uit elkaar. Was Wren hier goed in? Tja.. sneeuwballengevechten waren nu eenmaal ultimate warfare en iets waar ze heel veel plezier uit haalde. Mits er slachtoffers waren.

Toen ze hier aangekomen was, had ze het nogal koud gehad; dat was immers ook nodig voor sneeuw. Daarom had ze een dikke jas aan en een nog dikkere sjaal waar ze in zou kunnen verdrinken. Dan nog handschoenen en stevige schoenen, spijkerbroek en ze was er klaar voor. Ze had geen zin om ziek te worden door dit uitje. Nog steeds keek ze om zich heen, besloot een beetje heen en weer te lopen zodat het minder op zou vallen dat ze iemand zocht. Daarnaast; als je alleen maar in één gebied jaagde, raakte de prooi snel op. Mensen die al eerder geraakt waren probeerden gelijk weer weg te gaan van haar, zodat ze hen niet opnieuw uit kon kiezen. Maar ja, geraakt stond gelijk aan het kwijt zijn van Wrens interesse in jou. Behalve als je een interessante reactie teruggaf. Goed.. was daar iemand?

JA! Wrens radar had iemand gespot die wat ouder was dan 12 en niet felgekleurd was. Om eerlijk te zijn ging ze juist behoorlijk goed op in de sneeuw, met haar lichte haren. Wren bestudeerde het meisje even. Hmm. Niet zo oud als zij, maar minstens 14. Daarbij zag ze er ook wel uit alsof ze zich niet zomaar omver liet kegelen en daarbij voldeed ze eigenlijk al aan de criteria van Wrens huidige zoekopdracht. Jammer dat ze dit soort dingen eigenlijk altijd alleen deed, maar goed! Het was wel leuk, vooral de spanning. Hoe zou dit slachtoffer reageren? Wat zou er gebeuren? Dat was het spannendste voor Wren. De kick, waarvoor ze het deed. Aandacht, ruzie, gevechten of gewoon lachen; het was allemaal prima. Zolang zij maar aan haar lol kon komen.

Zonder lang te wachten slingerde Wren haar sneeuwbal richting het meisje. 'Vangen, prinsesje!' riep ze. Waar ze die bijnaam vandaan haalde? Tja, het was niet per se beledigend bedoeld. Maar gewoon haar hele houding straalde.. iets uit, iets dat haar die bijnaam waardig maakte. En daarom mocht ze lekker meespelen, want Wren zag een confrontatie met iemand als haar wel zitten! Behalve als ze helemaal fout zat over het meisje en het eigenlijk een watje was, maar daar zou ze snel genoeg achterkomen toch?

OOC: De sneeuwbal gaat naar Bijou, hope you don't mind the description :3 TOPIC IS VOOR BIJOU EN MOYRA~

Winter. Bah. De tijd van kou, sneeuw, dikke stijlloze kleding en vervelende kinderen die het leuk vinden om iedereen te bekogelen. Maar ook de tijd van knusse en gezellige winteravonden met thee. En gelukkig was er een oplossing voor die dikke kleding die meestal vreselijk lelijk was. Ze had de mooiste en meest fluffige witte muts en hand muff gekocht die ze kon vinden. Lekker warm en toch stijlvol. Want er was geen enkele reden om er niet altijd goed uit te zien, vond Bijou. Samen met de lichtblauwe lange jas en de bontachtige laarzen die ze aan had ging ze best goed op in de sneeuw. Niet dat het meisje wat tegen opvallen had, integendeel zelfs, maar zo met deze sneeuw wilde ze zo min mogelijk sneeuwballen tegen zich aan krijgen.

Dus zo wandelde het meisje zo gracieus mogelijk door de sneeuw naar de schoolingang, wat natuurlijk niet zo makkelijk was. Bah, wie had dit bedacht? Hadden ze hier nog nooit van een sneeuwschuiver gehoord? Desnoods mochten die Watermagiërtjes wel eens wat nuttigs met hun magie gaan doen en die sneeuw wegruimen. Vreselijk. De volgende keer zou ze wel gewoon binnen blijven; lekker met haar kleine Coco samen bij de openhaard. En als ze die niet hadden liet ze er wel eentje bouwen.

Plotseling hoorde ze een eindje verderop de woorden ’Vangen, prinsesje!’ en uiteraard voelde de kleine dame zich aangesproken. Want ze was tenslotte een prinsesje en ze was er trots op, maar welke persoon op deze onfatsoenlijke school noemde haar zo? Dus draaide ze haar hoofd in de richting waar het geluid vandaan was gekomen om te kijken. En dat had ze nou niet moeten doen. Een sneeuwbal kwam recht op haar af en was te dichtbij om te ontwijken. Ergens tussen haar hals en wang belandde het koude ding. Een rilling ging door haar lichaam en met een haast vuurspuwende blik keek ze rond. Daar, op gooiafstand stond een meisje met blauw haar en een soort oranje-gelige aura haar aan te kijken. Zonder twijfel was zij degene die de sneeuwbal gegooid had. ”Hoe dúrf je?!” snuifde ze van woede, ”Ik EIS dat je NU je excuses aanbiedt!” Ze stond bijna te stampen, zo boos was ze. Maar het bleef bij bijna, want echt staan stampen kon natuurlijk niet. Daar was ze dan weer te ladylike voor. Maar dat vervelende kind moest en zou haar excuses aanbieden, want wat ze had gedaan kon echt niet hoor.

OOC: Nee ofc niet, juist goed beschreven^^
Oh hell no Wren didn't. Bijou snapped. x')

Het was echt ontzettend mooi weer, een zacht zonnetje wat stralen over het witte tapijt wierp, wat daardoor glansde als een stapel magische edelstenen. Uiteraard was Moyra buiten te vinden, al sinds vanochtend was ze razend druk in de weer om al het moois te ervaren. Dit was een winterwonderland, een sprookje waar ze elk jaar weer van genoot. Aan de takken in het bos gingen bevroren regendruppels, langgerekt tot mooie ijspegels. Voorzichtig raakte ze ze aan, bang om de delicate structuur te breken. Ja, de stichter van Starshine Academy was werkelijk waar een genie geweest, dat hij dit kleine onbekende dwergplaneetje gekozen had, want het klimaat was prachtig. De zomers waren heerlijk loom en langgerekt, het meer vormde een ideale hangplaats, in de herfst was er een explosie van warme tinten en bladerhopen, in de winter was er zó veel pret te beleven en in de lente hoorde je de vogeltjes in het bos ontwaken en zag je overal jonge diertjes. Ja, dit moest wel de ideale plek zijn, een van de redenen dat Moyra het bijna jammer vond om in de vakanties naar huis te gaan soms.

Maar nu hoefde ze nog niet naar huis, nog lang niet! Nee, pas over twee of drie weken begon de kerstvakantie, dus er was tijd zat om pret te maken op school. Dat ging ze dan ook zeker doen. Moyra hield wel van een sneeuwballen gevecht, maar met de ouderejaars die hartstikke fanatiek bezig waren deed zij liever iets minder competitief: Een sneeuwpop maken! Zo begon ze haar kleine sneeuwbal te rollen, hem voedend met sneeuw en een ondiep spoor achterlatend waar zij langs kwam. Eerst groeide haar bal langzaam, maar het ging steeds sneller en algauw kwam hij tot haar knie. Maar dat was nog niet hoog genoeg voor het onderste deel van de sneeuwpop, nee, ze zou doorgaan tot ze de bal haast niet meer vooruit kreeg. Helaas kwam ze in de problemen toen ze een wandelpad tegenkwam. Neeee! Hier had een vlijtige medewerker zout gestrooid en geschept en nu zat ze vast en kon ze de weg niet over steken. Teleurgesteld keek ze om zich heen. Wat nu? Zou ze gewoon maar die tweede bal gaan maken en die boven op dit exemplaar plaatsen?

Voordat ze kon beslissen zag ze iemand die ze maar al te goed kende. Moyra maakte haast een sprongetje van blijdschap, gelukkig staande op het gestrooide pad, anders was ze straks nog uitgegleden. En terwijl het rozeharige kind enthousiast naar haar vriendin toe banjerde, haar gehupppel gelukkig gedempt voor het dikke pak sneeuw en haar aanwezigheid onopvallend door de vele rondlopende mensen, gebeurde er iets heel geks. Wren gooide een sneeuwbal, wat op zich logisch was in dit klimaat, maar degene die ze raakte, die vond dat helemaal absoluut honderd-en-tien procent niet tof. Tuurlijk, als je sneeuw in je kraag kreeg was dat koud, maar met boos worden schoot je niets op. Dan kon je beter een bal of twee terug smijten en bewegen en plezier hebben, dan werd je vanzelf weer warm.

Moyra kwam aan bij Wren, van achteren, en drukte haar koude handen kort in de nek van haar vriendin. ''Boeh, ik ben het verschrikkelijke sneeuwmonster,'' kwam er enthousiast uit. Ze kwam naast Wren te staan en keek richting het andere meisje, die op de een of andere manier ontzettend statig en indrukwekkend leek. Dat er keiharde woede op haar gezicht geschetst stond paste daar absoluut niet bij en daarnaast kon Moyra niet zo goed tegen ruzie. ''Hoii, ik ben Moyra. Wat heb jij een ontzettend mooie muts zeg!'' Zou dat afleiding genoeg zijn? Misschien konden ze met z'n drieën wel leuk verder gaan aan haar sneeuwpop, dat zou gezellig zijn en een stuk sneller gaan. Drie paar handen maakten licht werk, toch?

Hahaha. Bwhahaha. MUHAHAHAHA! Wren had geroepen en de bal naar het kleine kakdametje gegooid: 100 procent in de roos. Dit was echt een geval veni vidi vici en het voelde geweldig. Wren stond alleen maar een beetje in zichzelf te gniffelen, met een veel te brede grijs op haar gezicht en een lach die steeds harder werd. Dit was geweldig! Niet alleen had het meisje op haar passende beschrijving gereageerd, ze had ook nog eens een sneeuwbal récht onder haar kin gekregen! Wren hield zichzelf in om niet een rondje te dansen en blij in haar handen te wrijven. Ja, ja, ja! Dit was perfect! Hoe vaak kreeg ze zo'n kans nou? Dit was een gouden moment in haar leven en de echte lol was nog niet eens begonnen!
De reactie van meisje was natuurlijk waar ze op gewacht had. Ze wilde niet iemand die haar zag, gelijk haar reputatie kende en zich dan maar bedacht zich terug te trekken uit de strijd. Dit meisje kende ze niet en Wren wist niet of ze haar kende, maar wat ze wel zag was dat dit meisje er niet om zou boeien. Iemand had haar geraakt en zij zou dat ook heel duidelijk maken.

Wren was klein, maar dit meisje was gelukkig ook niet zo groot. Ze hoefde zich dus een keer niet miniscuul te voelen en dat zorgde er alleen maar voor dat haar machtsgevoel toenam. Het was al inflated bij Wren, met haar aspiraties naar wereldheerschappij enzovoort. Maar ja, zolang ze de tijd had moest ze van haar puberteit genieten! Het meisje kwam op haar afgestampt en Wren keek haar heel blij aan, gniffelend; duidelijk had ze érgens heel veel plezier in. Hoe durf je? Bied je excuses aan? Wren proeste een beetje, drukte haar hand tegen haar mond om een lach tegen te houden. Die attitude van dit meisje! Het beviel haar nu al. Misschien kon ze haar nog wat meer pesten.
'Waar héb je het over?' vroeg Wren, zo onschuldig mogelijk. 'Ik dacht dat je wel snel genoeg zou zijn de sneeuwbal te vangen! Je hoeft niet boos te worden op mij om je eigen incompetentie,' zei Wren, die het meisje tegenover zich aankeek met grote ogen. Het was jammer dat ze de grijns niet wegkreeg; anders was het misschien nog matig geloofwaardig geweest.

'AAAAAHH,' was het daarna echter haar beurt om te krijsen. Niet alleen van schrik, maar ook van de kou. 'DRAAG. HANDSCHOENEN! JIJ-' riep ze, terwijl ze zich omdraaide om te kijken wie het was. Oh. Moyra. 'Verschrikkelijk sneeuwmonster,' maakte ze haar zin heel wat rustiger af. Moyra kon maar beter niet weten wat voor woorden er op haar lippen gelegen hadden. Ze wilde het meisje een beetje bevriend houden, in de hoop dat ze Savador daarmee kon stangen. Hij viel immers op dit soort, dus als zij zijn oogappeltje een beetje verpestte.. Zou dat niet sneu zijn? Dat was echter niet haar focus van de dag; dat ging over het o zo leuke meisje tegenover haar. Moyra stelde zich voor en complimenteerde de muts gelijk. Waarom die muts? Had Moyra geen smaak? Wren fronste even, maar besloot zich bij Moyra te scharen. Als ze wilde dat het meisje een beetje bevriend met haar bleef, kon ze niet all out gaan tegen dit kleine krengetje tegenover zich. Het moest maar even; ze kon vast wel wat steken onder water maken.

'Ik ben Wren, wie ben jij? En eh.. leuke muts inderdaad,' zei Wren, de pauze net lang genoeg latend tussen de woorden om eraan te twijfelen. Als je eraan wilde twijfelen, natuurlijk. 'Moyra,' begon Wren toen, ze keek om naar het jongere meisje. Ze was zo'n zoet kind, dat ook nog eens dacht dat Wren haar aardig vond. Nee. Maar ja, een beetje doen alsof zou toch geen kwaad kunnen? 'Was jij al iets aan het doen of heb je zin om sneeuwballen te gooien?' Wren bukte even en greep snel wat sneeuw, dat ze in een bolletje begon te doen. Lekker hard aanknijpen, er een beetje mee spelen. Toen, zonder waarschuwing, hief ze haar arm op en gooide ze de bol richting het prinsesje; expres net te hoog, zodat hij haar of haar muts niet zou raken. Het prinsesje had wel geluk, Wren stond niet bepaald bekend om haar geweldige werparm. 'Ah, weer niet gevangen! Hoe dan ook, het komt wel goed met je,' vond Wren, die op de schouder van het meisje klopte. HA. KLEIN. Daarna keek ze weer naar Moyra, benieuwd naar het antwoord dat zij zou geven.

Nee, dit was niet oké. Dat meisje moest haar excuses aanbieden, niet haar staan uitlachen! Was ze helemaal gek geworden?! Bijou stond nu tegenover dat blauwharige kind, dat haar plaats hier echt niet kende. Oh en nu probeerde ze onschuldig te doen en haar wijs te maken dat ze het niet was? ”Zeg, ik ben écht niet van gister hoor, ik weet heus wel dat jij het expres deed. Ga lekker iemand anders voor de gek houden!” Wie dacht ze wel niet dat ze was? ”En míjn competenties zijn slecht? Alsjeblíeft zeg, jouw vaardigheden komen niet eens in de BUURT van die van mij.” Dit meisje moest echt snel haar plaats kennen. ”En haal die grijns van je gezicht!”

Maar voordat hun akkefietje verder uit de hand liep, kwam er een roodharig meisje aangehupst. Die stopte eerst haar koude handen in de nek van de sneeuwbalfeeks die het uitschreeuwde van schrik en kou. Ha, lekker voor d’r. Vervolgens stapte het meisje naar haar toe en stelde zich voor, om vervolgens een vriendelijke opmerking te maken over haar muts. ”Hallo Moyra, ik ben Bijou, aangenaam,” antwoordde ze, ietwat koud omdat ze nog woedend was op die blauwharige heks tegenover haar. Maar de opmerking over de muts veranderde dat wel een beetje en een glimlachje verscheen op haar gezicht. ”Bedankt. Ik ben er ook erg blij mee. Dit is een echte designers-muts, dus je hebt smaak, klein meisje,”. Vervolgens stelde de feeks zich ook nog voor en maakte een duidelijk niet-gemeend compliment over haar muts. Een kleine snuif was het enige dat ze terug kreeg.  Die Wren was haar tijd niet waard.

Oh mooi, Moyra ging wel met de heks spelen. ”Gaan jullie lekker sneeuwballen gooien, ik verlaag me niet tot jullie niveau,” zei Bibi met haar neus in de lucht en ze draaide zich om om weg te lopen, haar haar wapperend achter zich aan. Maar voordat ze dat kon doen, kwam er een sneeuwbal uit de lucht vallen, buiten haar zicht, en stootte tegen haar muts. Deze viel niet op de grond, maar stond nu wel scheef. Waarna Wren op haar schouder klopte en wat tegen haar zei, maar die woorden hoorde ze niet. Woedend stond ze met haar rug naar de twee meisjes toe, die niet konden zien dat haar ogen haast vuurspuwden. Oké, nu was de maat vol! Ze ging niet weg voordat dat vervelende kreng haar excuses had aangeboden en betaald was gezet! Bijou zette haar muts weer recht, deed haar hand muff om één arm, verzamelde wat lichtenergie in haar hand, draaide zich om en stuurde een haast onzichtbare lichtstraal naar de blauwharige in de hoop dat deze daardoor in de sneeuw zou vallen. Dat zou haar goed doen!

Wren schrok, ha, wie zei nou dat meisjes geen ninja's konden zijn? Dat was duidelijk niet waar, want ze was totaal onopgemerkt gebleven. Misschien moest ze toch een leuke bijnaam nemen, sluipvoet, dansende schaduw, mistige spiegel, iets wat eng en tegelijk onzichtbaar was. Het klonk bijna als een indianen naam.

Nu ze zo succesvol aangekomen was kon ze eens kennismaken met het meisje waarmee Wren stond te praten. Bijou heette ze, dat klonk als een nogal vreemde naam in Moyra's oren, zo veel klinkers achter elkaar! Maar dat gaf niet, elke naam was anders, dat was juist leuk. Het was een designersmuts, yay, niet dat Moyra veel modieuze kleding had. Nee, daar hadden ze het geld niet voor, meer dan 15 euro voor een shirtje waar ze toch weer uit zou groeien wilde haar vader niet besteden. Ach, geld maakte niet gelukkig, al was zo'n mooie muts vast wel heel zacht. Wren stelde voor om sneeuwballen te gaan gooien, waarop de roodharige een blik terug wierp op haar sneeuwpop, die pas voor één derde gecompleteerd was. Hmm. Ach, die pop kon ook wel wachten, als de rest sneeuwballen wilde gooien. Oh! Er ging een projectiel richting Bijou, wederom van Wren. Die had niet echt lang gewacht na haar voorstel zeg! Toen de muts geraakt werd en bijna omviel schoot Moyra instinctief naar voren, maar gelukkig bleef de muts genoeg in balans om op Bijou's hoofd te blijven staan. Phew. In haar hoofd was die simpele witte muts een fortuin waard, wat zou het problemen geven als die vies werd. ''Pas nou op, Wren!'' riep ze uit. ''Misschien kunnen we beter iets samen doen, uh, sneeuwman maken? Of naar het meer toe gaan? Ik heb gehoord dat ze er pannen vol hete chocolademelk hebben staan,'' verklapte ze met een samenzweerderig lachje. Kom op, ze wilde dingen doen, maar niet in haar eentje, nee, met z'n drieën was alles vier keer zo leuk.
Dus dan moest ze wel iedereen tevreden houden.

Dat gegil, het gekrijs; dat was precies waar Wren op gehoopt had. Een lekker opgefokt trutje dat ze verder en verder kon pesten, zodat haar stemmetje steeds meer en meer de hoogte in zou schieten en haar gezichtje rood aan zou lopen. Dat stond niet bij haar designer muts, zo jammer. Wren kon het gewoonweg niet laten ze naar haar te kijken, onschuldige te spelen. Niet dat het meisje erin trapte; maar dat was ook niet Wrens doel geweest. Wat was daar nou lollig aan? Ze wilde ruzie, strijd, oorlog! Het brave leventje was Wren wat te rustig. Ze zocht afleiding op het slagveld van de winter.
'Oh, je moet niet zo boos worden,' probeerde ze nog tegen het meisje te  zeggen, voordat ze zich rot schrok van Moyra. Goddammit, had die kleine - wat grotere dan haar, maar dat gaf ze niet toe. Ze ging wel op een sneeuwheuveltje staan - snol nog iets om om te lachen. Dat moest ze zometeen maar weer inleveren! Prinsesje veroorloofde het zich wel tegen Moyra te praten en stelde zich voor als Bijou. Met designer muts. Wren kon het niet later ermee te spotten; dat was fijn aan Moyra. Als je het sarcasme ontzettend vaag hield, had ze het meestal niet door. Zo fijn. Nee, hoewel Moyra zeker niet haar friend of choice was, was ze een grappig persoon om mee rond te hangen. Het was net alsof Wrens 'evil' nog een gouden randje kreeg op die manier. Ze mocht zich af en toe ook wel een engeltje voelen.

Wren richtte dan ook leuk op Bijou's muts, die ze nog raakte ook! Moyra waarschuwde haar om op te passen. Vergaf ze het Bij dat die over hen had gezegd dat ze een laag niveau hadden? Ach, daar hoefde ze niet op in te gaan. Wren fronste toen Bij zich omdraaide en wat naar Wren leek te werpen. Wat? Wren bedacht zich net op tijd dat het waarschijnlijk magie was en liet een windvlaag voor haar langs snijden, in de hoop de magie van Bij weg te sturen. Bij, bzz, bzz, ze was zo annoying. Ze was niet helemaal op tijd geweest; wankelde nog een beetje. Maar Bij was nog niet zover gevorderd in magiegebruik als zij, dat merkte ze maar weer eens. Daarom trok Wren, zodra ze niet meer half omviel en haar trots weer bijeen had, een wenkbrauw op naar Bij en maakte ze een uitdagende knikbeweging met haar hoofd, als een soort 'kom dan'. 'Beetje oefenen met je magietje, schat,' vond ze. HAHA. Ze had zoveel geluk dat dit meisje nog geen zesdejaars was. Wren kon wel wat met magie, maar ze was zeker geen wonder.

'Oh, hete chocomel!' riep Wren, te enthousiast om waar te zijn. Maar misschien trapte Moyra erin. 'Dat is wel een idee! Daar gaan we heen en Bijou gaat ook wel mee!' Ze liet het iets langer duren voor ze de 'ou' achter de naam plakte, gewoon om het meisje te pesten. Stiekem. Moyra hoefde niet te weten met wat voor een meid ze echt dat bevriend te zijn. Wren wist niet of Moyra niet naar de roddels luisterde, of dat die haar gewoon niet bereikten omdat die suikerspin die voor haar oren hing alle negatieve vibes levend verteerde, maar Moyra leek zich niets aan te trekken van de - veelal ware - verhalen die er over Wren rond zweefden. Ach, het was alleen maar beter zo. Met andere mensen pranken kon immers veel leuker zijn dan in je eentje. Wren greep Bij bij de pols en trok haar mee. 'Kom Moyra, lead the way!'