Who am I?

Norwood liep met wat snellere passen door de kassen. Baande zich een weg door het overtollige onkruid en kwam de geheime tuin binnen. Hij had opnieuw de blauwe ogen. Alleen de iris was donkerblauw. Echter waren deze ogen anders. Verschillende gebogen rode lijnen liepen over de witte gedeelte van zijn ogen. Norwood voelde een lichte woede in hem. Alles werd hem teveel. Het begon met de werkdruk. Daarnaast kwam nog de training als opvolger. Maar wat er bij kwam was het feit dat hij een lichte angst had. Al vaker was Norwood bang geweest dat Madeline eens voor Savador zou kiezen. Zou ze meer denken aan Savador dan aan hem? Met een onrustige blik keek hij naar de eik. Het was hem teveel. En dat werd hem als maar duidelijker. Het begon vandaag vroeg in de morgen al.

De eerste jaars leerlingen hadden les en Norwood zat met een ontspannen houding in het lokaal. De leerlingen kwamen met een hels kabaal de klas binnen. Iets waar Norwood zich nooit aan geërgerd had. Maar nu werkte het op zijn zenuwen alsof het benzine was waar een vonkje bij kwam. Norwood had het echter niet laten merken. Hij had les gegeven over de geschiedenis van Gren en sommige leerlingen praatte door de les heen. Opnieuw een punt waar hij zich aan ergerde. De leerlingen stopte op het moment dat Norwood hen kalm had aangesproken. Na de uitleg had hij hen aan het werk gezet. Echter was er een meisje van ongeveer 14 jaar die haar pen had laten vallen en die naar het bureau van Norwood was gerold. Norwood las een boek en merkte niet dat het meisje opstond en de pen voor het bureau opraapte. Maar toen ze omhoog kwam keek hij haar met een norse blik aan. "Ga op je stoel zitten.." zei Norwood streng. De leerlingen die vaker les hadden gehad van Norwood keken elkaar niet begrijpend aan. Dit was niet de bekende Norwood. Het meisje knikte kort. "Maar ik wilde alleen mijn pen...." zei ze. Maar halverwege onderbrak Norwood haar. "Als je me tegen gaat spreken kun je je melden bij Savador..." zei Norwood fel tegen haar. Iedere leerling was geschrokken van deze reactie. En het meisje was met een aantal tranen op haar plek gaan zitten. Norwood had achteraf lichte spijt. Wat als Madeline hem op een of andere manier had gezien.

Norwood keek nog steeds naar de eik. Hij zette zijn bril af. In tegenstelling tot de gedachten van vele mensen zag Norwood nog steeds alles scherp. In tegendeel hij zag dingen scherper dan Normaal. Hij had een soort uilenblik en zag veel details. Dat kon enorm inspannend zijn en de bril hielp er bij het grotere geheel te zien. Norwood zelf zou met deze blik een zweetdruppel op iemands voorhoofd op een afstandje kunnen zien. Echter gebruikte hij het amper. Het was soms lastig om zo'n blik te bezitten. Norwood keek naar de boom. Er zat niemand in. Echter draaide hij zich ineens om. En keek naar de persoon die achter hem stond. Er was iemand binnen gekomen en had er een tijdje gestaan. Norwood had echter een tijdje nodig om van de details een duidelijk beeld te vormen. Hij keek strak naar de persoon met de nog steeds onrustige blik. Hij beet zijn kaken op elkaar en keek gespannen toe.

Enma stond achter Norwood. Ze knipperde niet en ze had geen spier verroerd toen hij zich plotseling had omgedraaid. Haar ogen werden naar de zijne getrokken. Ze leken aders dan normaal. Niet bruin, maar blauw in dit geval. Enma vroeg zich af waarom. Hij had nu ook zijn bril niet op zag ze. ''Is er iets mis Master?'' vroeg ze kalm. Eigenlijk had ze hem dat niet eens hoeven vragen. Enma kon zo ook wel zien dat er iets aan de hand was. Hij deed vreemd vandaag. Ze had gehoord wat er gebeurd was in de klas. ''U voelt zich overwerkt is het niet?'' vroeg ze zacht terwijl ze haar blik van hem af wendde en naar een paar orchideeën liep. Orchideeën waren de enige bloemen die Enma mooi vond. Ze rook er aan eentje. De wee zoete geur prikkelde haar neusvleugels. Maar plotseling verschrompelde de bladeren van de bloem tot ze tot stof vergingen in haar hand. Alleen aan het feit dat haar oogleden half dicht zakte was te zien dat er droefenis van binnen heerste.

De ogen van Master Norwood bleven op Enma gericht en daarna scheurde hij zijn blik los van haar. De lichtrode slierten leken net tentakels die zijn ogen wilde inwikkelen. Norwood keek kort weg. "Niet alles is in orde..." zei hij kalm. Hij kende Enma al wel. En ze sprak weinig. Norwood probeerde flauw te glimlachen. Hij keek haar aan. "Overwerkt is maar een deel er van Enma..." sprak hij met een lichtte trilling in zijn stem. Rustig liep Norwood naar de orchideeën waar Enma naar toe liep. Hij ging door zijn knieën en keek naar Enma. Hij zag de half dichtgezakte ogen. "Wat is er..?" sprak hij kalm. "Je ziet er droevig uit." voegde hij er aan toe. De licht rode tentakels leken zich terug te trekken en de ogen werden weer normaal.

Enma hoorde de trillingen in de stem van Norwood toen hij tot haar sprak. ''Weet ik. U voelt ook angst'' zei ze enkel. Daar had ze geen krachten voor nodig gehad. Dat was zo ook wel uit zijn ogen af te lezen. ''Waarom?'' vroeg ze daarna ineens vanuit het niets. Maar ze doelde op haar eigen woorden dat hij bang was ergens voor. Ze keek even om naar Norwood. ''Ik kan geheimen bewaren Master. En ermee blijven zitten is alleen maar slechter'' zei ze tegen hem. Ze richtte zich weer op de orchideeën. Ze slikte even zacht. Ze wou ze zo graag vast kunnen houden zonder dat ze direct in haar hand zouden verschrompelen. Ze was jaloers op iedereen die het wel kon. Er was maar èèn ding waar Enma van hield. En dat waren orchideeën. Was het echt zo egoïstisch om te wensen dat ze die tere bloemen kon aanraken? Enma mocht niet wensen. Ze mocht niet jaloers zijn, en al helemaal niet droevig. En toch voelde ze dat van binnen. Ze keek Norwood niet aan toen hij haar vroeg wat er met haar was. Ze opende haar dichtgevouwen handpalm waar het zwartgeblakerde stof van de verwoeste orchidee op lag. Een zachte bries waaide het van haar lijkbleke handpalm weg. ''Niets'' zei ze haast fluisterend terwijl ze haar hand weer sloot.

Norwood keek naar Enma en hoorde haar woorden. Er verscheen er een lichte glimlach op zijn gezicht. Een terechte. "Ik vind het knap Enma. Dat je zonder ook maar een tikkeltje magie kan zien wat ik voel..." zei hij. Maar ze stelde een vraag waarom. Norwood's glimlach verdween langzaam. Hij ging zitten en keek naar zijn schoot. "Het is moeilijk om zo aangesproken te worden door een leerling. Maar daarmee niet minder waar.." zei hij kalm. "Het is mezelf, vooral mezelf..." zei hij kalm. Hij keek naar de grond. "De angst om iemand dierbaars te verliezen aan iemand anders..." zei hij kalm maar zacht. "Het is Madeline..." zei hij kalm. "Ik ben bang dat ik iets verkeerds doe. Alsof alles wat ik probeer haar dichter naar Savador toe drijft..." zei hij kalm. Het is zo... zei een kille en lage stem. Norwood kreeg even de rillingen. Dit had hij nooit meegemaakt. Dit waren niet zijn gedachten. Norwood keek naar Enma. Hij keek naar de plant die Enma pakte en verwelkte en tot stof verging. Hij dacht even na. Maar uiteindelijk plukte hij een zelfde orchidee. Hij mompelde een spreuk. Daarna stak hij diezelfde orchidee in het haar van Enma. De orchidee bleef nog in tact. "Ik denk dat het komt door de enorme duistere krachtbon in je..." zei hij kalm. "Planten als Orchideeën zijn gevoelig voor dat soort magie. Een spreuk die ze wat sterker maakt zou het misschien mogelijk maken om ze te pakken zonder dat ze vergaan..." zei hij en keek even naar de orchidee die hij in haar haar had gestoken. Wachtend of deze zou vergaan of niet.

(Ik heb maar een mogelijke rede bedacht. Als Enma een andere rede heeft dat de plantjes vergaan mag hij ook kapot gaan hoor... ^^ die keuze laat ik aan jou.)

''Training Master'' zei Enma zacht op Norwoods woorden dat hij het knap vond dat ze zijn gevoelens kon zien door enkel naar hem te kijken. Ze zei niets toen ze zijn verdere woorden hoorde maar liet hem helemaal uitpraten. ''Waarom denk u dat. Heeft Miss Madeline dat persoonlijk tegen u gezegd?'' vroeg ze daarna kalm. Ze verstijfde even toen Master Norwood iets bij haar haren deed en ze viel achterover omdat ze eerst op èèn knie had gezeten. De orchidee hield het langer vol dan de andere maar uiteindelijk krulde zijn blaadjes om als iemand hem verbrandde. ''U heeft deels gelijk. Maar mij is gewoon niets gegund'' zei ze zacht terwijl ze opstond en de aarde en het stof van haar zwarte rok klopte. Ze haalde de steel van de bloem uit haar haren en keek er even naar waarna ze hem ruw weg smeet.

Norwood knikte. Ze had op zich wel gelijk. Norwood hoorde ineens de woorden van Enma en dat zette hem aan het denken. "Nee, dat heeft ze persoonlijk niet gezegd..." zei hij kalm. "Maar het voelt zo. Alsof ik een foute stap zet. Ze houdt van me maar ik weet dat ze ook van Savador houdt..." zei hij kalm. Hij zuchtte. Het voelde licht vreemd dat hij dit zei tegen een leerling. "Enma..." zei hij streng en zijn stem klonk serieus. Hij legde een hand op haar schouder en keek haar even diep in haar ogen. "Ook jou zijn dingen gegund. Je mag hier studeren. Madeline heeft je niets voor niets hier toegelaten. Enma, soms voelt de wereld alsof het je niet wilt toelaten, soms is het alsof er geen spatje goed gaat..." zei hij kalm. "Maar ook jij hebt dingen die goed gaan, al zijn ze nog zo klein..." zei hij kalm. "Enma, die planten gaan misschien dood in jou buurt. Maar er is vast iets dat tot leven komt in dezelfde aanwezigheid van jou..." zei hij kalm. "Weet je wat dat is..." zei hij. "Rust, Enma, rust..." zei hij er achter. Hij scheurde toen zijn blik van haar vandaan en keek naar een willekeurig punt achter haar.

Enma's rode ogen die een zwak schijnsel uit straalde keken Norwood recht aan toen hij een hand op haar schouder legde. Voor het eerst in haar hele leven voelde ze tranen opwellen. Een zoute traan gleed langs haar wang naar beneden bij het horen van Norwoods woorden. Ze deed dat zonder te knipperen en het was er maar eentje. Maar die ene traan bezat meer geuite emotie dan ze in haar hele leven had gedaan. ''Rust Master?'' herhaalde ze zachtjes. Enma sloot even haar ogen. Na een paar keer rustig adem gehaald te hebben keek ze Master Norwood weer aan. ''Maar wie is ze trouw Master?'' vroeg ze zachtjes. ''Mag ik u iets laten zien?'' vroeg ze zacht. Haar ogen lichtte even fel op waarna de wereld om hen heen begon te veranderen. Het waren maar illusies en beelden uit het verleden. Ze waren nog steeds in de kassen maar de omgeving zag eruit als een appartement. ''Weet u waar we nu zijn? We zijn in het appartement van Miss Madeline op Nova'' zei ze zacht tegen hem. Haar blik ging naar een kast die tegen de muur stond. Er stonden wat foto's op in lijstjes. Van haar familie, van Norwood, van haar vrienden. Naast die foto's stond ook nog een kistje. ''Misschien moet u in dat kistje gaan kijken'' zei Enma zonder haar blik ervan af te wenden. Zij wist al wat er in dat kistje lag. Maar het was belangrijk dat Master Norwood dat nu ging ontdekken. Zij wist dat in dat kistje een contract lag. Een contract met Enma. In dat contract stond dat, als Madeline het ooit zou wagen vreemd te gaan met Savador zo lang Norwood nog leefde, Enma haar ziel meteen mee mocht nemen naar de hel. Het contract was ondertekend met Madeline's handtekening, geschreven in haar eigen bloed. Madeline had Enma uitgelegd waarom ze dat contract wou. Maar eerst wou Enma dat Norwood het vond en het las voor ze er verdere uitleg aan zou geven.

(Sorry moest jou post even andersom op reageren voor de mijne)

Norwood keek kalm naar Enma hij merkte de traan op en keek haar aan. Dit was de eerste keer dat ze in zijn bijzijn emotie toonde. "Ja Enma, je straalt rust uit.." zei hij kalm op haar vraag. Hij hoorde ineens haar vraag. "Madeline en ik zijn getrouwd maar alles wat gemaakt is kan kapot..." zei hij kalm. "Niet dat ik het kapot wil hebben..." zei hij er snel achter aan. "Hangt er van af...." zei hij kalm. Ineens veranderde de wereld om hem heen. Norwood keek rond. Eerst herkende hij de omgeving niet. Maar langzaam werd het duidelijk. De foto's en zelfs een van hem maakte hem duidelijk dat dit het appartement van Madeline was. Rustig ging hij met zijn blik langs de foto's en zijn blik bleef hangen op het doosje. Norwood voelde zich niet goed er over om het te openen maar het viel enorm op in de rest van de kamer. Alsof Enma het perse wilde dat Norwood het opende. Kalm legde hij zijn hand op het kistje en opende het. En duidelijk papier was zichtbaar. Norwood vouwde het open en las kalm de regels over. Echter stopte hij halverwege. Even keek hij voor een paar tellen naar de muur alsof hij nadacht. En daarna las hij verder. Hij vouwde het op en legde het weer terug waar het lag. Norwood liep stil naar het raam en keek naar buiten. Hij voelde een traan over zijn wang lopen. Had hij aan Madeline getwijfeld? Hij zuchtte kort. "Is dit echt?" vroeg hij kalm. Opnieuw klonk de kille en zware stem. Nee natuurlijk niet! Het is onderdeel van een illusie om jou beter te laten voelen... zei het. Norwood slikte. Wat was dit? Hij zou het later wel in de bibliotheek opzoeken. Hij draaide zich om naar Enma en wachtte op haar antwoord.

Enma knikte kalm toen Norwood vroeg of het echt was. ''Miss Madeline wilde zekerheid voor zichzelf'' zei ze zacht. Achter Enma verscheen aan de keukentafel een doorzichtige versie van Madeline en eentje van Enma op het moment dat het contract gesloten werd. Een herinnering. Enma draaide zich langzaam om en bekeek het tafereel dat haar nog goed in haar geheugen gegrift stond:

Enma stond met haar armen los langs haar lichaam aan de andere kant van de tafel terwijl ze zag hoe de speciale schrijf veer in de hand van Miss Madeline trilde. De groene ogen waren gericht op het contract terwijl ze het nog eens door las. ''U hoeft dit niet te ondertekenen'' zei Enma rustig. De doorzichtige Madeline keek naar de doorzichtige versie van Enma op. ''Ik moet dit doen. Ik hou van Norwood Enma en ik wil het niet meer riskeren dat ik door een stomme fout hem alsof kwijt raak. Ik wankel nu al telkens op het randje van de afgrond maar ik laat me er niet in duwen. Als ik geen leven met Norwood mag leiden dan hoef ik helemaal geen leven te leiden. Niet zolang wij beide nog in leven zijn''.
Madeline wou het al ondertekenen toen er een harde klap weerklonk. Enma had haar vlakke hand met kracht op de tafel geramd maar staarde Madeline emotieloos en zwijgend aan. ''U moet het helemaal zelf weten. maar eenmaal ondertekend is er geen weg terug meer. Nooit meer'' zei ze zonder èèn keer te knipperen. Daarna haalde ze haar hand van het contract en overhandigde Madeline een dolk. Daarmee sneed ze haar handpalm open en met het bloed daarvan ondertekende ze het contract.

De doorzichtige versies van Madeline en Enma verdwenen weer. ''Dit waren schaduwen uit het verleden Master'' zei Enma terwijl ze naar het raam liep en even naar buiten staarde. Langzaam verdween het appartement om hen heen weer en kwamen de contouren van de kassen weer terug. Enma liep ondertussen naar de deur van de kassen toe. Of Norwood haar wou geloven, was zijn zaak.

Norwood keek kalm rond en hoorde de woorden van Enma. "Maar dat neemt niet weg dat ze ook van Savador houdt..." zei ineens een kille lage stem uit de mond van Norwood. Even slikte Norwood en sloeg zijn hand voor zijn mond. Opnieuw had 1 oog de blauwe kleur gekregen en de rode tentakels waren er niet. In plaats daarvan was de hele wit gedeelte licht rood gekleurd. Echter verdween dit al snel op het moment dat een bekende stem uit de keuken kwam. Enma's stem kwam uit de keuken terwijl ze hier stond. Norwood rende er naar toe en keek met grote ogen toe hoe Madeline daar stond en Enma er bij. Norwood liep met wijde ogen naar de tafel. Hij slikte even. "Madeline?" zei hij en wilde zijn hand op haar schouder leggen maar die zweefde er door heen. Oh ja het waren herrineringen. Norwood zakte op zijn knieën tegen het aanrecht. Ineens verdween alles en zat Norwood tegen een boom aan geleund. Kalm keek Norwood naar Enma maar hij voelde zich niet zo. Hij stond op. Hij pakte Enma's arm vast en draaide haar naar hem toe. "Ik heb nog een vraag..." zei hij kalm. "Als ze vreemd gaat? Neem je haar dan direct mee?" vroeg hij. Hij hoopte dat niet, hij hield teveel van die vrouw om haar te snel te verliezen.

Enma voelde hoe Norwood haar bij haar arm greep. Zijn hand voelde een beetje klam. Zijn blik had wel kalm geleken maar dit liet duidelijk merken dat hij zich zo niet voelde. Ze keek Norwood even later recht in zijn ogen aan toen hij haar had omgedraaid. Ze luisterde naar zijn woorden. Of eigenlijk zijn vraag. ''Mocht het gebeuren. Dan kan ik u tien minuten geven om afscheid te nemen'' zei ze. Meer was niet mogelijk. Anders zou Enma haar eigen opdrachten negeren. En als ze dat deed dan zou ze zichzelf van binnenuit laten opbranden. Enma merkte dat ze een stap achteruit gezet had. Alsof ze bang was om nog meer emoties te tonen in Norwoods bijzijn. ''Misschien kunt u beter met haar gaan praten voor u conclusies trekt'' gaf ze als raad aan hem mee. Ze draaide zich om en liep naar de uitgang van de geheime tuin. Maar daar draaide ze zich nog even om. De woorden die Norwood had gezegd toen ze nog in de illusie zaten waren haar niet ontgaan. Langzaam draaide ze zich naar Norwood om. Haar ogen keken hem strak aan. Ze leken dwars door hem heen te kijken. Even stak er een lichte wind op die Enma's rokje, haren en top in beroering brachten. Pas toen die ging liggen sprak ze weer. ''Hoe graag wilt u dat ze Master Savador vergeet?'' vroeg ze kalm. Haar stem klonk zacht en onaangenaam kil na de stilte. Ze bleef Norwood aankijken. Ze knipperde niet, ze bewoog niets. Het enige wat bewogen had waren haar lippen geweest. De enige beweging die ze nu nog maakte was haar borstkas die lichtjes op en neer ging van het ademhalen.

Norwood keek kalm naar Enma en hoorde haar woorden. Hij slikte even. Madeline, doe alsjeblieft niets stoms... gingen zijn gedachten. Norwood keek kalm naar Enma en zuchtte even. "Maar tien minuten..." mompelde hij teneergeslagen. Hij liet haar los en liet zijn arm naast zich hangen. "Hoe graag? Het liefst wil ik dat ze niets meer voor die freak voelt." zei hij kalm. "Maar ik vind dat ik daar niets aan kan veranderen..." zei hij kalm. "Het is niet goed om met de gedachten en gevoelens van andere te knoeien. En ik spreek uit ervaring..." sprak hij kalm terwijl hij aan de vloek die over zijn familie had gerust. Norwood keek even weg. "Waarom vroeg je dat eigenlijk..." zei hij kalm en sloot kort zijn ogen terwijl hij om een mogelijke reden dacht. Als het was wat hij dacht zou hij daar erg over gaan twijfel. Of hij zou het zeker niet doen. Norwood had vermoedes en hij wist dat deze soms verkeerd konden zijn.

Enma zweeg terwijl ze naar Norwood luisterde. ''Misschien wel'' zei ze half mompelend, half fluisterend toen Norwood zei dat hij daar niets aan kon veranderen. Enma wende haar blik even af toen Norwood vroeg waarom. Ze liep naar hem toe en trok zonder iets te zeggen een haar uit zijn hoofd terwijl ze hem aan bleef kijken. De haar in haar handpalm ontvlamde en veranderde in een keurig opgerold stuk papier. Ze gaf het papier aan Norwood. Nadat ze dat gedaan had haalde ze uit de zak van haar zwarte rokje een stropop van zwart stro met een rood lintje om zijn nek. Ze drukte een beetje in zijn buik en vlechte de losgeraakte strootjes weer aan elkaar. ''Als u wilt, kan ik hem uit haar gedachten verwijderen'' begon ze zacht. ''Het zal lijken of Miss Madeline hem nooit ontmoet heeft. Maar alleen zij zal hem niet kennen. Hij haar wel'' zei ze. Het papier was een nieuw contract. ''Maar...'' vervolgde ze en keek Norwood vanonder haar zwarte lokken aan. ''...als dat de keuze is die u maakt verwacht ik jou ziel als betaalmiddel. Als u sterft, zal uw ziel meegaan naar hel, nooit in staat om te weten hoe het paradijs moet zijn'' zei ze. Daarna was ze een paar minuten stil en richtte al haar aandacht weer op de stropop. Alsof ze helemaal vergeten was dat Norwood er ook nog bij was. ''En wie weet....Misschien kan ik Miss Madeline's contract ongeldig verklaren'' eindigde ze terwijl ze Norwood nog steeds niet aan keek.

Norwood keek naar Enma en hoorde haar woorden. Hij merkte dat ze een haar uit zijn hoofd trok en deze onvlamde. Hij voelde dat dit de verkeerde kant uit ging. Hij slikte even. Hij luisterde gedwongen naar Enma's woorden. "Nee..." zei hij kalm. "Dat kan ik niet. Het paradijs noch de hel bestaat..." zei hij. "Er is niets na de dood. En daarbij het laatste wat je zei is in strijd met wat je zei tegen Madeline..." zei Norwood strak. "In de herrinerering zei je letterlijk: Eenmaal ondertekend is er geen weg terug meer. Nooit meer." zei Norwood en keek haar aan. "En de woorden: wie weet..." zei hij kalm. "Is eveneens niet overtuigend. "Nee, ik onderteken dat contract niet." zei hij kalm en draaide zich een kwartslag waardoor zijn zij richting Enma stond. "En daarbij, ik wil niet dat Madeline's gevoelens gemanipuleerd worden zonder dat ze er van af weten. Hoe graag ik ook wil dat het risico haar te verliezen weg gaat. Ik kan dit niet doen." zei hij vastberaden en keek kort naar Enma.

''Als dat waar is. Dan zou ik ook niet moeten bestaan Master'' zei Enma rustig op zijn woorden dat zowel de hel als het paradijs niet bestonden. Als dat zo was, dan zou zij vrij zijn. Zowel zij als Aigavlov. Maar aangezien zij dat niet waren moest er wel iets bestaan met een hogere macht. ''Voor haar. Ik ben een dienares maar ik voer de taken uit. Elk contract, hoe bindend ook, kan verbroken worden door de juiste persoon'' zei ze. Ze onderbrak hem verder niet meer maar liet hem uitpraten. ''Het is uw keuze Master'' zei ze emotieloos. Ze sloot daarna haar ogen. Het contract in Norwoods hand ging op in duizenden bloesem blaadjes. Een nieuwe windvlaag nam de bloesem mee en verspreidde ze over de tuin. ''Ik ben hier enkel om te dienen'' eindigde ze zacht op haar laatste woorden. Daarna draaide Enma zich om en verliet de geheime tuin. De laatste paar bloesem blaadjes dwarrelde naar beneden en een paar bleven er in haar haren steken. Het zacht roze stak fel af in haar gitzwarte lokken. Bij de uitgang keek Enma Norwood nog even tersluiks aan. Zonder haar blik van hem af te wenden draaide er zwarte rook in een spiraal om haar heen en stak er een stevige wind op die ook de laatste bloesem uit haar haren verwijderde. Toen de rook verdwenen was, was de plek waar Enma had gestaan leeg en verlaten. Niets duidde er nog op dat ze ooit in de tuin aanwezig was geweest om de zacht roze bloesem na.

PROFILE MAGICIAN