Het was een wonder dat de jongen zelf hulp had gevraagd.
Het valse stemmetje in zijn hoofd dat hem altijd toefluisterde dat niemand hem kon helpen behalve hijzelf was nu abrupt stil. Hij wist niet wanneer het was opgehouden, al knaagde er wel iets aan hem. De half-Greniaan half-Shadraan had nooit hulp geaccepteerd van anderen, een gewoonte die hij zichzelf had aangeleerd vanaf zijn jeugd. Hulp vragen voelde voor hem als een zwakte, een teken dat hij iets niet zelf kon, een teken dat hij voor even afhankelijk moest zijn van een ander. Het was iets waar hij mee worstelde, een beeld wat hij niet neer wilde zetten voor zichzelf. Tuurlijk, iedereen zei dat hulp soms wel nodig was en hij besefte zich ook dat hij niet altijd een kruk had om bij de hoogste plank van een kast te komen, maar toch was het een onwennig gevoel.

Toen hij onderweg was naar een bijles van Norwood probeerde hij dat van zich af te schudden. Het was klaarduidelijk dat hij alles niet zelf op kon lossen, hoe vaak hij het ook probeerde. Zijn woud magie was nog steeds niets anders dan dode planten en hij werd er aardig zat van. Hij kon het niet zelf fixen, hij wist niet welke technieken hij kon hanteren en wat hij anders moest doen. De appel van vanmiddag had het geweten, want in een poging de vrucht verder te laten groeien was de vrucht afgestorven. Fantastisch.
Xavier keek even op van het zandpaadje en voelde vervolgens een kiezeltje tegen zijn wang. 'Ah, wat?' kwam wat verbaasd uit zijn keel en keek met een frons even rond. Wie had dat kiezeltje zo gegooid? Er leek niemand echt in de buurt te zijn, dus kwam het opeens out of nowhere? Of was het gewoon de wind of zo? Wist hij veel, hij kreeg niet elke dag een kiezeltje tegen zijn gezicht, zeker niet van anderen. Die gebruikten liever een vuist.

Hij was al vlug op de aangewezen plek waar hij de woudmagie docent al zag staan. Hij liep stilletjes op hem af, zijn bosgroene ogen niet direct kijkend naar de man - meer naast hem. Hij kreeg een begroeting van de man en vervolgens een uitgestoken hand. Xavier keek kort van Norwood naar de hand en stak de zijne wat peinzend uit, waarna hij toch maar de hand van Norwood schudde. 'Ik kon het niet maken om niet op te komen dagen bij mijn eigen bijles, niet?' sprak Xavier en trok zijn hand al snel weer terug. De rust die om de man heen hing, had een effect op de duistere jongen. Hij voelde dat knagende gevoel wat wegvagen en hij voelde zich wat ontspannen, iets wat hij wel kon waarderen. Hij zou geen magie kunnen oefenen als hij de juiste mindset niet aan hield. 'Dus eh... Mijn woud magie is niet erg indrukwekkend, zoals u vast heeft gemerkt.' begon Xavier in een iets zachtere toon, al versterkte hij zijn stemgeluid gelijk - Hij wilde niet zwak klinken tegenover de man (want dat is zijn complex, pffft). 'Ik weet niet zozeer waar dat aan ligt. Ik heb het gevoel dat mijn duistere magie zich vermengt met mijn woud magie, wat dus een slecht resultaat oplevert, maar hoe ik de twee van elkaar kan scheiden, is me een raadsel.'

Sorry, had even last van een winterdipje :'D Maar die is nu grotendeels wel weg~