Een siddering, vluchtig en kil, glijdt langs Ludwig's blote schouders heen. De helse kou snijdt als onzichtbare mesjes door zijn blote huid heen, zonder verder enig spoor achter te laten. Ludwig's linkerhand glijden langs verschillende soorten truien, in verschillende kleuren en stoffen, en pakt uiteindelijk een zwart-wit gestreepte vast. Ludwig had de trui jaren geleden van zijn moeder gekregen, en hoewel hij gegroeid was sindsdien, ging hij er vanuit dat hij er nog altijd in zal passen. Ludwig houdt de trui op ooghoogte en betrekt zijn gezicht kort. Hij vond het een lelijk ding, en de stof kriebelde maar het was de enige trui die warm genoeg was voor dit weer. Hij haalt kort adem en trekt de trui over zijn hoofd heen, de warme omhelzing van de lelijke trui met open armen ontvangend.

Het is zaterdagochtend, wat inhoudt dat het geen schooldag is en de meeste leerlingen hier gebruik van maken door uit te slapen. Ludwig zou normaal ook nog lang en breed in bed liggen maar gisteravond had hij plannen met zichzelf gemaakt voor deze specifieke ochtend. Helemaal aangekleed en ingepakt; in zijn jas, sjaal en muts stapt hij uiteindelijk zijn slaapkamer uit. Zoals hij al een beetje verwacht had waren de gangen nog rustig, hoewel het naarmate hij dichter bij de uitgang kwam drukker en drukker werd. Zoals normaal probeert hij alle nieuwsgierige blikken en verdachte gebeurtenissen te negeren en loopt hij in één weg de hoofd-ingang uit. In tegenstelling tot zijn warme, kriebelige, trui is de kou kil en bijtend. De ijzige wind neemt meteen beslag van de onder zijn muts uitstekende pieken en nekharen. In een reflex trekt Ludwig zijn schouders omhoog en propt hij zijn handen zo diep mogelijk zijn jaszakken in, om vervolgens houterig vooruit te lopen, het schoolterrein af.  

Ludwig's groene ogen strelen zijn omgeving met tederheid, alsof het een breekbaar schilderij is waarbij de kleuren zomaar van het doek kunnen stromen. De winterzon die tussen de bomen speelt met het bladerdek is werkelijk een majestueus zicht, zelfs voor een 'natuurlijk' voorkomend verschijnsel. Sporadische bomen en uitgestrekte grasvelden maken na enkele kilometers plaats voor een groot meer, het stille meer. Normaal zou Ludwig hier pauzeren om vervolgens in een cirkel weer terug te lopen naar de school, maar vandaag waren meer kilometers noodzakelijk voor hij zich om kon keren. Zijn bestemming was het bos, ook wel het 'duistere bos' genoemd. Zelfs op een zonnige zomermiddag komen de zonnestralen niet verder als de toppen van de bomen. Hoe de planten daar op de grond kunnen overleven met zoveel rivaliteit is Ludwig een raadsel, maar hij vermoed dat er magie bij betrokken is zoals bij de meeste onverklaarbare verschijnsels. Normaliter komt hij er niet graag, de vaak klamme lucht en de bomen en hun takken die je willen 'grijpen' geven Ludwig altijd een benauwd gevoel. En toch is het de enige plek waar hij zijn doel van vandaag tegemoet kan komen.

Vanaf het moment dat hij voet zet tussen de op je neerkijkende bomen, voelt hij zich geïntimideerd. Het bos geeft hem altijd het gevoel alsof hij bekeken wordt en hij bovendien slechts een vlo is op de pels wat de aarde heet. Misschien iets nerveus geworden loopt hij harder door, zijn ogen de donkere grond afspeurend. Een Plumillia is waar hij naar op zoek is. Een vrij zeldzame rode bloem die enkel in de winter groeit. Ludwig's moeder groeide altijd Plumillia's in de tuin en zorgde ervoor alsof het haar kinderen waren. Nu ze op Razen woont kan ze de bloem niet langer meer groeien, dus stuurt Ludwig haar elke jaar rondom winter, een exemplaar. Waarom hij er mee begonnen is weet hij zelf ook niet, maar het geeft hem een gevoel van rust en verbintenis. Met elke stap die Ludwig neemt wordt hij zich meer bewust van de bedwelmende geur van geplette naaldboom naalden. Een zeer specifieke subtiele maar toch aanwezige geur die Ludwig aan vroeger doet denken. Zijn ma spendeerde altijd veel tijd in het bos, en wanneer hij haar een knuffel gaf waren het haar haren die altijd naar deze geur roken. Ludwig glimlacht een beetje en vervolgt zijn zoektocht, nu zachtjes neuriënd.

Ludwig is ongeveer een half uur bezig met zoeken wanneer hij een ander persoon in het bos aantreft. Het persoon staat met zijn of haar rug naar Ludwig toe waardoor hij niet kan uitmaken of het een vrouw of een man is, nog de leeftijd. Na kort te twijfelen benaderd Ludwig het persoon. ''Um, sorry maar..'' zegt hij tegen de rug van het persoon aan, een halve vrolijke glimlach op zijn lippen. ''ik vroeg me af of je toevallig Plumillia's bent tegen gekomen?'' vraagt hij voorzichtig. Wie weet was de vreemde tijdens zijn of haar wandeling langs de rode bloemen gekomen, dat zou zijn dagtripje wellicht vergemakkelijken.  ''Je weet wel, rode bloemen, bloeien alleen in de winter, in het bos..'' zegt hij terwijl hij de vorm van de bloem en haar bladeren met zijn vingertoppen in de lucht tekent. Ludwig tovert ondanks de kou een gemeende glimlach op zijn gezicht en wacht geduldig af.

[Open voor iedereeen~]