De jonge vrouw was net aangekomen op deze school en nu al meerdere keren verdwaald geweest. Ze wist echt niet waar ze heen moest, ze zou het eigenlijk moeten vragen aan iemand maar waar die iemanden zouden zijn was dan weer vraag twee. Ze besloot op onderzoek uit te gaan, ze nam een stapel boeken in haar armen. Op zoek naar haar atelier.

Met een brede glimlach liep ze langs een lokaal. Nu moest ze wel in de buurt zijn. Ze keek geschrokken op toen iemand compleet op haar botste. Hoe durfde hij of zij haar aan te raken. De woorden die ze in haar gedachtes uitsprak zou ze nooit zo durven uitspreken. Het aanraken liet haar verstijven en hem aankijken, haar ogen vielen nog geen seconde later op haar boeken, opgerolde tekeningen en het kapot gevallen beeldje. Alles lag over de grond verspreid.

"En bedankt" klonk haar zachte stem bijna onhoorbaar. Want stel je voor dat je je mond open zou trekken, straks at die persoon je nog op.  Alylore was een apart persoon, precies zo een persoon die er eigenlijk als een hippie zou moeten uit zien. Ze stapte weg van hem tot ze had beoordeeld dat dat een veilige afstand was. Ze zakte op haar knieën om haar boeken te verzamelen.

OOC: mobiele post. Hoop dat je er wat mee kan
De gene die hier op moet posten weet dat

Ze keek naar het gebroken beeld wat haar moeder ooit met haar had gemaakt toen ze klein was, ze had weinig contact met haar ouders, geen broers of zussen. Ze waren gewoon te druk met werk, was niet hun schuld. Om in dat huis te kunnen blijven wonen, met de desbetreffende bediening moesten ze nu eenmaal hard werken. Ze was nooit een onderwerp van gesprek geweest voor haar ouders, enkel welke school ze moest doen. Uit eindelijk had ze haar ouders verteld dat ze het zelf ging besluiten. Ze hadden enkel hun hoofd gekeerd toen ze meldde dat ze kunst ging studeren, hun enigste kind, zo iets nutteloos studeren. En nu lag dat beeldje kapot, uit elkaar gespat op de grond. Ze zuchtte diep terwijl ze zich op haar knieën liet zakken en de scherven bij elkaar raapte en die in haar tas deed bij haar andere spullen.
Alle boeken lagen verspreid met de boeken van de roodharige jongeman, al zag hij eruit van rond haar leeftijd. Ze keek even naar hem toen hij niet bepaald vriendelijk sorry zei. Haar eerste gedachte was als je het niet meent zeg dan niets. Ze schudde licht haar hoofd en greep de volgende paar opgerolde tekeningen. Ze voelde een hand op de hare, meteen stond ze op hem aankijkend met een angstige blik in haar ogen. “Sorry, die is van mij.” Ze pakte de desbetreffende hand met haar andere hand en hield die tegen zich aan. ’Raak mij niet aan.’ De woorden klonken angstig, de irrationele angst voor aanraking, ze wist zelf niet eens waar het vandaan kwam.
Ze deed een losse pluk achter haar oren, ’Ga maar gewoon naar je les ofzo of waar je moet zijn, dit lukt me wel, volgens mij heb je je boeken al’ zei ze gehaast. Ze keek hem aan vanaf een afstandje terwijl ze op haar lip beet.

Ze kneep haar handen stevig tot vuisten, ze moest maar eens leren zich te verzetten tegen het wegspringen of weglopen van haar problemen. Op het moment was hij haar probleem en ze wilde weglopen, hem niet eens willen leren kennen. Gewoon naar haar vertrek en er niet meer uitkomen tot ze weer moest lesgeven. Buiten dat laten al haar tekeningen licht gekreukeld op de grond en haar beeld gebroken al in haar tas gepropt. Ze zat nog steeds op haar knieën de tekeningen en perkamenten oprollend, ze zuchtte weer zachtjes hem proberen te negerend ze wilde gewoon alleen zijn met niemand om zich heen. "Sorry van dat beeldje, ik hoef eigenlijk nergens naartoe. Zal ik je anders helpen met je spullen? Dat is wel het minste wat ik kan doen." Ze keek omhoog naar hem nu hij was opgestaan was de afstand tussen hun een groot verschil en Aly voelde zich klein. Zonder reactie keek ze weer naar haar spullen. Ze had geen hulp nodig, ze stond op met haar spullen in haar armen, ze hield ze onhandig vast terwijl ze het bijna uit haar handen liet vallen maar het balanceerde in haar armen en ze uit eindelijk stabiel kreeg. Ze trok haar wenkbrauw enkel op toen hij zijn hand uitstak. 'Mijn naam is Alylore, de nieuwe kunstleraar en doe die hand maar weg want ik kan ten eerste niet mijn hand uitsteken omdat ik de boeken vast heb en al kon ik het wel deed ik het niet.' Zei ze zachtjes terwijl ze naar de grond keek.