Naam: Bonnie Mae Grace
Roepnaam: Bonnie, Miss Grace
Leeftijd: 29

Afkomst: Nova
Magie: Lichtmagie, gespecialiseerd in elektriciteit.

Lengte: Staand – 1’76, Zittend zo’n 1’60
Gewicht: zo’n 75 kilo
Bouw: Haar bovenlichaam is sterk (met name haar armen, waar je de spieren duidelijk afgetekend ziet zitten), maar vanaf haar heupen is alles dun en zwak. Ze heeft flinke heupen en borsten, maar alleen die laatste zijn duidelijk – haar onderlichaam verbergt zich in een rolstoel. Haar benen zijn verlamd.
Haarkleur: Helderrood
Haarstijl: Lang en golvend, ongeveer tot halverwege haar schouderbladen. Ze wisselt tussen een midden- en een zijscheiding. Als ze aan het werk is draagt ze het doorgaans in een staart, maar in haar vrije tijd heeft ze het liever los hangen.
Kleur ogen: Aquamarijn.
Extra: Bonnie heeft een dwarslaesie die haar benen verlamd – een paraplegie. Dit betekent dat ze in een rolstoel zit om vooruit te komen. Haar paraplegie is incompleet, wat betekent dat ze nog wel een (verminderd) gevoel heeft in haar benen maar deze niet kan bewegen.

Likes: Technologie – Een goed gesprek – Geïnteresseerde mensen – Behulpzaamheid – Zelfstandigheid – Iets om handen hebben – Behandeld worden als een normaal mens – Mensen die hun mannetje kunnen staan – Poëzie – Vaudeville – Andere culturen – Plaatsen die bereikbaar zijn in een rolstoel
Dislikes: Op haar neerkijken (zowel letterlijk als figuurlijk) – Té behulpzame mensen – Zeikverhalen – Mensen die zielig doen – Mensen die alles te serieus nemen – Medelijden – Klassieke muziek – Sneeuwstormen
Angst: Ze heeft een hekel aan het idee van hulpeloosheid. Hoe sterk en zelfstandig ze ook is, in haar huidige fysieke conditie zal ze nooit écht zonder anderen kunnen. Dit is aan de ene kant iets wat ze verafschuwd en aan de andere kant iets wat ze vreest – ze vreest te afhankelijk te zijn en ze vreest verlaten te worden.

Karaktereigenschappen: Onafhankelijk, nuchter, gevoelig, geduldig, betrouwbaar, ingenieus, eerlijk
Karakter: Van iemand die in een rolstoel zit verwacht je niet dat ze zo zelfstandig kunnen overleven, maar Bonnie bewijst dat je zelfs zonder benen een hoop zelf kan doen. Bijna alles, zelfs. De vrouw is gesteld op haar zelfstandigheid en heeft er een hekel aan om op anderen te moeten steunen, want dit betekent dat ze afhankelijk is van haar medemens. Je zou het kunnen zien als een minderwaardigheidscomplex: ze heeft het gevoel dat mensen haar niet als hun gelijke zien. Dit is de reden dat de vrouw weinig tot geen hulp accepteert. Ze zal je dankbaar zijn als je een boek van een hogere plank voor haar pakt, maar als je haar aanbiedt te helpen met het huishouden, dan weigert ze abrupt die hulp te accepteren.
Ze is echter wel realistisch genoeg om zich te realiseren dat niet alles kan. Dit is zowel op zichzelf als op anderen van toepassing. In Bonnie’s ogen zijn er twee opties bij een probleem: je kan het oplossen en dus doe je dat, of je kan het niet oplossen en je laat het gaan. Het is een vrij nuchtere kijk op het leven en die valt in een vrouw als haar wel te waarderen. Ze waardeert de kwaliteit ook in anderen – dromers en mensen met onrealistische verwachtingen worden toch maar teleurgesteld.

Nu betekenen haar onafhankelijkheid en haar nuchterheid niet dat ze een kille lerares is die niets wil dan stille kinderen die hun werk doen. Het tegendeel is waar: als ze voor de klas staat (of zit) is ze een ontzettend gevoelige lerares met een eindeloze hoeveelheid geduld voor leerlingen die het nog niet helemaal begrijpen. Dit komt deels doordat ze van nature geduldig is, deels omdat Miss Grace een van de weinige mensen is die een duidelijke grens heeft tussen kindertijd en volwassenheid. Voor haar ongeluk was ze een kind, daarna was ze een volwassene. Ze kan dus een onderscheid maken tussen de manier waarop ze als volwassene haar beslissingen maakt, denkt, dingen doet, etcetera en de manier waarop tieners dat doen – dan verplaatst ze zich gewoon in de persoon die ze was voor haar ongeluk.
Dat gevoelige komt ook terug in haar persoonlijkheid in het algemeen. Haar zelfstandige houding doet haar lijken op iemand die zich van meningen en roddels weinig aantrekt, maar ze trekt het zich behoorlijk aan en gaat met kritiek niet altijd goed om. Diep in haar wezen zit een knagende onzekerheid geworteld waar ze maar niet vanaf kan komen en dat duikt bij elke vorm van kritiek weer op.

Bonnie is vreselijk ingenieus, vreselijk flexibel. Dat moet ook wel, want de wereld is niet bepaald aan haar aangepast. Problemen oplossen is iets wat tegenwoordig als tweede natuur tot haar komt, en hoewel ze niet altijd even technisch slim is (zo lang heeft ze niet op Erd gezeten) kan ze toch een hoop voor elkaar krijgen. Voor zowel ruzies en conflicten als “fysieke problemen” zoals een verdieping omhoog gaan als er geen lift is kan de vrouw snel een oplossing vinden. Ze vind er een hoop plezier in en het is een van haar eigenschappen waar ze zich zowel bewust van is als trots op is.
En als laatste is Bonnie, zoals elke goede leraar zou moeten zijn, eerlijk. Ze zal je niet vertellen dat je een excellente lichtmagiër zal worden als je van Shadra komt. Ze zal een klas niet vertellen dat de toets teleurstellend gemaakt is als hij gewoon bar slecht is. Realistisch als ze is ziet ze het nut van het verzachten van omstandigheden niet in.

Geschiedenis: Bonnie is in “het vak” geboren. Haar ouders hadden elkaar ontmoet op de universiteit, toen haar vader aan het promoveren was en haar moeder in zijn onderzoeksteam zat. Bonnie was hun eerste en enige kind, wat een bewuste keuze is geweest. Hoewel  het meisje in haar jeugd niet eenzaam is geweest, waren haar ouders wel altijd druk bezig en dat heeft bijgedragen aan hun beslissing om hun enige kind hun enige kind te houden.
Hoewel haar ouders allebei werk hadden aan de universiteit, was het professorenloontje van haar vader in combinatie met het onderzoekersloon van haar moeder niet erg veel. Het meisje groeide op met weinig, maar was hier niet ontevreden mee – ze kende immers niet anders. Vanaf haar vierde ging ze naar een openbare school die niet de beste, maar zeker niet de slechtste reputatie had. Het was geen school die de leerlingen veel over hun magie leerde, maar haar ouders hadden wel het geld haar naar wekelijkse lessen te sturen. Op deze lessen blonk ze genoeg uit om in aanmerking te komen voor een middelbare school die wel speciale lessen gaf in lichtmagie. Haar ouders waren natuurlijk dolblij, Bonnie vond het zelf ook niet erg – het meisje hield van leren.

De roodharige was een van de besten uit haar leerjaar, maar blonk nergens echt in uit behalve het vak wat ze “vrije magie” noemden. Bonnie bleek een talent te bezitten voor het oproepen en controleren van bliksem, iets wat ze onder strenge begeleiding wist te ontwikkelen tot een controle over elektriciteit.
Maar dat talent hielp haar niet in de ongemakkelijke sociale situatie waarin de twaalfjarige Bonnie terecht was gekomen. Haar hele leven was ze zich bewust geweest van het feit dat haar ouders niet de rijksten waren, maar had ze er nooit last van gehad. Nu ze naar een dure privéschool gestuurd was, werd het haar echter pijnlijk duidelijk gemaakt. Hoewel de school een uniform eiste, was er toch een verschil tussen de manier waarop zij eruit zag en de manier waarop haar klasgenoten eruit zagen. De bloezen van haar klasgenoten waren gemaakt van zijde, de hare van katoen. Zij had balpennen, haar klasgenoten hadden gouden vulpennen. Het waren kleine dingetjes, maar het was genoeg om Bonnie’s onzekerheid op te laten bloeien. Haar klasgenoten hebben het waarschijnlijk nooit doorgehad – die waren te druk met zichzelf om ook maar een blik op de roodharige met de beurs te werpen.
Die onzekerheid in combinatie met de afwezigheid van vrienden op haar school zorgden ervoor dat ze zich stortte op haar schoolwerk. Waar ze de eerste paar jaren niet uitblonk, was ze in haar laatste twee jaar van de middelbare school zo goed bezig dat ze uiteindelijk als hoogste van haar klas eindigde.

Van de ene succesvolle school ging het meisje naar de volgende: de universiteit waar haar ouders lesgaven en onderzoek deden werd nu ook haar tweede thuis. Ze had, mede door invloed van haar leraren en ouders, besloten dat ze een studie toegepaste lichtmagie zou gaan doen. Het onderzoek wat ze in die vier jaar deed was belangrijk, maar niet baanbrekend. Ze heeft in die tijd een aantal papers gepubliceerd over elektriciteit en lichtmagie, die een relatieve faam bereikten, maar opnieuw, het was niets wat haar echt rijk zou maken.
Na de eerste twee jaar van haar studie begon ze aan haar stage. Met een bijna vlekkeloos cv en een aantal zeer goede referenties kwam ze op Erd terecht, in een onderzoeksteam wat research deed naar plasma als bron van energie. Met haar lichtmagie en talent voor elektriciteit paste ze perfect binnen het team.

Na acht maanden werkzaam te zijn geweest als technisch assistente sloeg het noodlot toe. Een van de generatoren die het team gebruikten haperde tijdens tests, dus Bonnie en Grayson, de leider van het team (en de man waarmee Bonnie al een maand sliep), besloten dat het apparaat gerepareerd moest worden.
Het probleem was echter dat de generator zo’n vijf meter boven de grond hing, bevestigd aan een telefoonpaal. Nu zouden er normaal voorzorgsmaatregelen genomen zijn, maar het was laat en de twee wilden graag naar huis, dus besloot Bonnie om gewoon een ladder tegen de paal aan te steunen en zo even naar boven te klimmen. De ladder was niet erg stevig – met de generator onder haar ene arm viel ze, haar andere hand vergeefs grijpend naar de steun van de ladder. Grayson was te laat om haar op te vangen.

De volgende keer dat Bonnie haar ogen opende, was ze terug op Nova. Ze lag in het ziekenhuis van de stad waar ze opgegroeid was en haar benen zou ze nooit meer kunnen bewegen. Haar rug was gebroken en ze had een onvolledige dwarslaesie.
Het kostte haar een aantal weken om gewend te raken aan het idee dat ze nooit meer zou kunnen lopen – ontkenning. Vaak dacht ze dat ze zichzelf wel naar de wc kon krijgen, maar dan had ze haar benen over de rand van het bed geslingerd en viel ze plat op haar gezicht. Ze weigerde haar ouders te zien, weigerde zelfs telefoontjes van bezorgde vrienden en leden van het onderzoeksteam. Ze zou ze pas spreken, stelde ze, als ze weer kon lopen. Het besef dat ze nooit meer zou kunnen lopen, het gevoel van hulpeloosheid wat na een paar weken toch hard aan kwam, maakte haar kwaad. Bezoek liet ze nu wel toe (het had geen zin om haar ouders nog langer te weigeren, ze kwamen toch wel binnen) maar ze snauwde en was kortaf. Het kwam vaak voor dat ze haar benen vervloekte, dat ze schreeuwde uit frustratie.
De woede maakte maar langzaam kwaad voor de onderhandeling. Het begon met een abrupte interesse in de werking van de zenuwbanen die beschadigd waren. Een vriendelijke dokter legde haar uit dat haar zenuwen niet langer de zwakke elektriciteitspulsen konden doorgeven aan haar spieren en dat ze daarom geen beweging in haar spieren kreeg. De reden dat ze nog gevoel had in haar benen was dat die zenuwen simpelweg minder beschadigd waren geraakt tijdens de val.
Bonnie besloot dat als ze niet met haar natuurlijke elektrische impulsen beweging in haar benen kon krijgen, dat ze het op magische wijze voor elkaar zou regelen. Het was een goed plan, een plan dat zou hebben gewerkt als ze een volledige dwarslaesie had gehad – maar dat was niet het geval. Er zat nog gevoel in haar benen, en door de elektriciteit in haar zenuwbanen zo hoog op te voeren, overstimuleerde ze de zenuwen die pijn voelden. Ja, ze kon haar spieren bewegen, maar elke geforceerde samentrekking voelde als duizenden naalden in haar vlees. Ze was amper omhoog gekomen uit de rolstoel waar ze in zat voordat ze flauwviel van de pijn – om maar niet te spreken van de hoeveelheid moeite die het haar kostte.

Ze viel in een depressie die haar een jaar van haar leven kostte. Bonnie was teruggegaan naar haar ouderlijk huis en zat daar maar. Ze had een bachelor in lichtmagie, een onderzoek waar ze niet langer aan kon deelnemen en geen beweging in haar benen. Voor haar was het een tijdje echt het einde van de wereld. Ze had in haar eigen ogen zoveel bereikt, en nu was ze weer terug bij af. Verder terug dan af, om precies te zijn: ze had er nu een hoop studieschulden en ziektekosten bij.
Gelukkig had ze, nu ze terug bij af was, ook de steun van haar ouders weer. Niet dat ze die ooit verloren was, maar goed. Zodra duidelijk werd hoe down Bonnie werkelijk was, twijfelden meneer en mevrouw Grace geen moment en haalden ze er een psychiater bij. Het was nog drie maanden huilbuien en lichte antidepressiva, maar toen ze vijventwintig was, twee jaar na haar ongeluk, wist Bonnie eindelijk te accepteren dat ze in een rolstoel zat en dat ze erin zou blijven zitten.

Nu zat ze met de vraag wat ze moest gaan doen met haar leven. Terug naar Erd kon ze niet: het onderzoek was al afgelopen en het reizen stond haar ook niet echt meer aan. Ze besloot te gaan doen wat haar vader ook deed, lesgeven. Hij was echter een doctor en dat was iets waar zij nu de tijd niet meer aan wilde besteden – dat betekende immers dat ze weer een jaar stage moest lopen, dan nog een scriptie moest schrijven en dán zou ze nog moeten promoveren. Bonnie had geduld, maar niet zóveel geduld.
Ze begon dus aan een lerarenopleiding, waar bleek dat ze goed met kinderen om wist te gaan. Haar stageplek op Nova bood haar na het afmaken van haar opleiding een baan aan en die nam ze, maar ze heeft altijd geweten dat het niet permanent was: de baan betaalde gewoon te weinig om Bonnie’s schulden af te betalen en haar ook nog van levensonderhoud te voorzien. Af en toe stuurde ze een cv naar een open plek ergens anders, maar ze werd of afgewezen of zou voor hetzelfde loon moeten werken.
Via haar vader kreeg ze uiteindelijk te horen dat Starshine Academy op zoek was naar een nieuwe leraar lichtmagie. Zoals ze nu gewend was stuurde ze haar cv in en ze kreeg een positief antwoord terug, vergezeld door een aanbod wat niet direct meer betaalde, maar haar wat haar wel van onderdak en levensonderhoud zou voorzien. De beslissing maken kostte niet erg lang: ze nam de baan aan.